Παύλος Τσίμας: το cοmme il faut βάψιμο

Ευαίσθητος από παιδί ο Παύλος Τσίμας. Αυτό θυμάται η κυρά-δασκάλα του, που έβλεπε τη συστολή ζωγραφισμένη στο χλωμό παιδικό πρόσωπο. Ταγμένος στην υπηρεσία του σοσιαλισμού από μικρός ο Παύλος. Βάρος στην καρδιά του η αδικία· ο ιμπεριαλισμός αποτελούσε γι’ αυτόν κόκκινο πανί. Από μαθητής κομμουνιστής ο Παύλος, θέλησε να δώσει κάθε ικμάδα των δυνάμεών του στον αγώνα για έναν κόσμο πιο δίκαιο, με ίσες ευκαιρίες για όλους. Το σφυροδρέπανο ήταν για τον Παύλο ό,τι ο εσταυρωμένος για έναν πιστό θρησκόληπτο. Στην χακί βαμβακερή τσάντα του (στην οποία μετέφερε επαναστατικά βιβλία και σοκολάτες), ο επαναστάτης μαθητής είχε ζωγραφίσει με bic στυλό απανωτά σφυροδρέπανα, που έδιναν μια αίσθηση ταυτότητας στον νεαρό κνίτη, ο οποίος ήθελε έναν άλλον, δικαιότερο κόσμο. Αργότερα, στη Νομική, ο Παύλος έβλεπε τον εαυτό του ως μελλοντικό ιδεολογικό καθοδηγητή. Αντί να διαβάζει τα μαθήματά του, ανταποκρινόμενος στα έξοδα στα οποία υποβάλλεται το Δημόσιο για να μορφώσει τους νεαρούς μελλοντικούς επιστήμονες, ο Παύλος περνούσε ώρες ολόκληρες αναλύοντας την πολιτική επικαιρότητα, λύνοντας (στα καφενεία) τα προβλήματα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Η δικηγορία φαινόταν πολύ μπουρζουάδικο επάγγελμα για τον Παύλο (πέραν του ότι ήθελε και κάποιες ικανότητες για να διακριθείς στην ελεύθερη αγορά, αλλά έπρεπε να τελειώσεις και τη Νομική - και εκείνος ουδέποτε τελείωσε) και έτσι η αναπόφευκτη δημοσιογραφία υπήρξε ο επαγγελματικός κάβος για τον επαναστάτη των καφενέδων. Γιατί ο Παύλος ήταν επαναστάτης στην ψυχή, άλλο που ο φόβος τον εμπόδιζε να μετουσιώσει την επαναστατική διάθεση σε πράξη… Στο Ριζοσπάστη, λοιπόν, αλλά και στον 902, ο Παύλος μπορούσε με την πένα/πύρινη ρομφαία του να ανασκολοπίσει το σύστημα, να λογχίσει την αδικία, να δώσει τη μάχη για ένα καλύτερο αύριο για τις λαϊκές δυνάμεις και την πατρίδα. Καλό όχημα ο Ριζοσπάστης για μια τέτοια υψιπετή στοχοθεσία, αλλά τα μπικικίνια δεν ήταν πολλά - άσε δε η λάμψη…


Ο Παύλος, παρότι συγκρούστηκε με τη συνείδησή του, αποφάσισε να κάνει στροφή στην καριέρα του και να κατακεραυνώνει το σύστημα από το αστικά Μέσα (μετά και από μια «περίεργη» απομάκρυνσή του από το «κόμμα του λαού» - γιατί άραγε Παύλο;). «Εισοδισμός», τρόπον τινά, ονομάζεται αυτή η στρατηγική και ο Παύλος αποφάσισε να παίξει το παιχνίδι με ενθουσιασμό και αυταπάρνηση. Δεν ήταν, πιστεύουμε, το χρήμα που δελέασε τον νεαρό φιλόδοξο κομμουνιστή δημοσιογράφο, αλλά η δυνατότητα να χτυπά το Σύστημα από τα μέσα, άρα πιο ύπουλα, άρα πιο αποτελεσματικά… Το χρήμα, στην πραγματικότητα, ουδέποτε έπαιξε ρόλο στην απόφαση του Παύλου να εργαστεί στα ΜΜΕ του κεφαλαίου. Αντιθέτως, μια έντονη δυσθυμία τον διακατείχε πάντοτε, όπως βεβαιώνουν συνάδελφοί του, που τον γνώρισαν καλά στα οχυρώματα της δημοσιογραφίας και τον τιμούν ίσαμε σήμερα. «Ο Παύλος είχε πάντοτε αποστροφή προς το χρήμα. Είχε ιδεολογικό πρόβλημα μαζί του. Το μισούσε, μάλιστα, τόσο πολύ, ώστε ήθελε να το ξοδεύει αχόρταγα, εξευτελίζοντάς το… "Τί να το κάνεις το χρήμα...", έλεγε. Δεν έχει καμιά αξία και άρα πρέπει να το ξοδεύουμε μέχρι τελικής πτώσεως...» διηγείται γενειοφόρος συνάδελφός του, συμπαραστάτης του στη μάχη για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Δύσκολη, αλλά ευφάνταστη, η επιλογή του Παύλου, η οποία μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους. Με μεγάλη, λοιπόν, δυσκολία, λόγω αποστροφής προς το χρήμα, ο Παύλος, κάνοντας την καρδιά του πέτρα, πέρασε από τα βασικότερα αγκωνάρια του Συστήματος. Ταχυδρόμος, BHMA, ΝΕΑ, SKY, ΕΡΤ (σχετικά με την εκπομπή του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις αμοιβές του ακούστηκαν πολλά...), MEGA, City fm κλπ. – όλα γνώρισαν την επαναστατική, ανατρεπτική αύρα του Παύλου... Για χάρη της διάδοσης των σοσιαλιστικών ιδεών, δεν εδίστασε μέχρι και στον Κόκκαλη να πάει κάποτε υπάλληλος, προκειμένου να τον συνδράμει στη δημιουργία ή την ενίσχυση των Μέσων του. Πάντα, όμως, χάριν του σοσιαλισμού… Βασικό στέλεχος στον Flash, ανέλαβε (μαζί με την ηγερία της καθ’ ημάς «ποιότητας», Μαρία Χούκλη) να στήσει τον τηλεοπτικό MAGIC. Τελικά, ο Σωκράτης τους άδειασε και το εγχείρημα δεν ευδοκίμησε… Επιλογές δύσκολες, αντίθετες προς την ιδεολογία του κομμουνιστή δημοσιογράφου – μα, συνάμα, τολμηρές και ανιδιοτελείς επιλογές… Γιατί απαιτούσε πραγματικό τσαγανό να είσαι υπάλληλος του Συστήματος που ήθελες να αποδομήσεις και, μάλιστα, να σε βαραίνουν και οι υψηλές αμοιβές, που καθόλου δεν επιθυμούσε και δεν επεδίωκε ο τενόρος της δημοσιογραφικής προοδευτικότητας. Αναγκαίο κακό, λοιπόν...


Ο Παύλος, επιπλέον, δεν έκανε εκπτώσεις στο στυλ του για χάρη της τηλεθέασης/ακροαματικότητας/αναγνωσιμότητας. Δεν θα ξεπούλαγε τον εαυτό του για να προσαρμοσθεί στα κελεύσματα των καιρών και της χυδαίας εμπορικότητας. Έτσι, διατήρησε το στυλ με το οποίο τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Εμφάνιση δημοδιδασκάλου, μύσταξ ιεροψάλτου, ύφος σεμνοπρεπές. Ούτε, όμως, και το δημοσιογραφικό του στυλ καταδέχθηκε να αλλάξει ο Παύλος. Είπαμε: θα ρίξουμε το Σύστημα από μέσα, αλλά όχι να μας πάρουν και τα σώβρακα οι καπιταλίστες… Έτσι, ο Παύλος παρέμεινε, ως θαλαμηπόλος του Συστήματος, στον ανιαρό ακαδημαϊσμό, στη πληκτική «θεσμική» δημοσιογραφία, στην comme il faut «ενημέρωση», που μπορεί να μας εκοίμιζε (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), πλην όμως είχε «ποιότητα» και λεπτότητα, καθότι δεν έμπαινε στον πειρασμό να στριμώξει τους ανθρώπους της εξουσίας, όπως κάνει η απλή δημοσιογραφία. «Η εξουσία θέλει πόλεμο με το γάντι, για να χτυπήσουμε το Σύστημα με δολιότητα» έλεγε και ξανάλεγε ο ακαδημαϊκής αντίληψης δεοντολόγος δημοσιογράφος. Ο - χωρίς γωνίες - λόγος του, το σφίξιμο στα χείλη, η περίσκεψη με τον οποία εκστόμιζε τις, κατά πολλούς, κοινοτοπίες του, αποτελούσαν το καμουφλάζ για να μπαίνει άνετα σε όλα τα σπίτια ο επαναστατικός του λόγος. Ουδέποτε ενόχλησε κανέναν και άρα όλες οι πόρτες ήσαν ανοιχτές. Σατανικό, μα την αλήθεια, σχέδιο του Παύλου για να το πλήξει καίρια το Σύστημα και να τσουρνέψει ψήφους υπέρ των κομμάτων της προόδου, κάνοντας την επανάσταση από μέσα. Ορισμένοι τον χαρακτηρίζουν και Αβραμόπουλο της δημοσιογραφίας. Δύσμοιροι… Δεν έχετε καταλάβει την πανουργία του σχεδίου του Παύλου να αλώσει το Σύστημα από τα σπλάχνα του και να σπείρει δολίως τον σπόρο της αμφισβήτησης… Το καμουφλάζ του Παύλου φτάνει σε επίπεδα τελειότητας. Ακόμη και κοσμικός έχει καταντήσει ο ντούρος επαναστάτης, προκειμένου να κοιμίζει τους σεσηπότες αστούς και να εισχωρήσει στο Κατεστημένο, ώστε, ακολούθως, να του αλλάξει τον αδόξαστο… Έμαθε μέχρι και πούρο να καπνίζει (εδώ θα ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια, αν δεν γνωρίζαμε ότι αποτελεί μέρος του σχετικού καμουφλάζ - πολλές οι θυσίες που κάνει ο βάρδος του σοσιαλισμού και της προόδου...)!!! Ως καμουφλάζ μάλλον δέον να νοηθεί και η σχετικώς πρόσφατη αλλαγή που συνέβη επί της κεφαλής του Παύλου. Βαμμένο μαλλί και - μάλλον - μουστάκι. Μέρος του πολιτικού σχεδίου του κομμουνιστή δημοσιογράφου για την πλήξει τον αστισμό… Θεώρησε ότι το Σύστημα, μόλις έβλεπε και αυτή τη φάση της γελοιοποίησης του Παύλου με τα βαμμένα μαλλιά, θα τον ένιωθε ολότελα δικό του. Άλλη μια σατανική επινόηση του ανατρεπτικού εργάτη της ενημέρωσης, Παύλου, προκειμένου να φέρει από τα μέσα την ανατροπή στο Σύστημα μια ώρα αρχύτερα. Όλα για τον σοσιαλισμό…

/σχετικά άρθρα/
Αλέξης Παπαχελάς: το... "εγγράμματο" βάψιμο
Ελένη Βαρβιτσιώτη: «Ουάου! To facebook και το twitter έριξαν τον Μουμπάρακ»!