Pat Boone: βάψιμο και περουκίνι σε rock ’n’ roll ρυθμό

Ο γέροντας, πλέον, Pat Boone, 75, αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο της αμερικανικής και της παγκόσμιας κουλτούρας (που λέει ο λόγος…). Και ένα τέτοιο καλλιτεχνικό τεμάχιο δεν θα μπορούσε παρά να βγει από τα σπλάχνα της μάνας Αμερικής. Θεωρείται, μέσω των rhythm and blues ασμάτων που ερμήνευσε, ως πρόδρομος του rock and roll, βοηθώντας αυτό το παρεξηγημένο, τότε, είδος μουσικής να γίνει αποδεκτό από τα πλήθη, αν και εμείς τον θεωρούμε περισσότερο έναν μάγο του ελαφρού ρεπερτορίου, που αγγίζει τις ευαίσθητες ψυχές. Κι αυτό γιατί, με την αισθαντική φωνή του, έκανε πολλές καρδιές ερωτευμένων να κτυπούν γοργά και σώματα να ριγούν από έρωτα και πόθο.


Πούλησε δίσκους με το τσουβάλι, αναδεικνυόμενος σε εμπορικό καθαρόαιμο περιωπής. Ο λαός λάτρεψε τον πολυσχιδή καλλιτέχνη (πολυσχιδής, γιατί ο Pat, εξόν από τραγουδιστής, τυγχάνει συγγραφέας αλλά και ηθοποιός, καθώς και τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός/σχολιαστής). Κι όταν ο λαός μιλά… Έτσι, τα charts έπιαναν φωτιά. Μεγάλη η δημοφιλία του αν και ποτέ δεν έφτασε σε αποδοχή τον «ανταγωνιστή» Elvis, του οποίου έβλεπε πάντα την πλάτη, αποτελώντας, στη συνείδηση των πολλών, μάλλον μια πιο συντηρητική εκδοχή του. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ο Pat, το «καλό παιδί» της αμερικάνικης μουσικής, συνήθιζε συχνά να εμφανίζεται επί σκηνής πλαισιωμένος από τη σύζυγό και τις κόρες του, οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό για τι τρελό κέφι ομιλούμε…


Η μπογιά του άρχισε να ξεβάφει (μεταφορικώς μιλώντας) και έτσι, στα 70s, ο ανάλαφρος καλλιτέχνης το γύρισε στο gospel, που ταίριαζε και περισσότερο με την οπτική του ήθους και της εντιμότητας που αποτελούσε την πυξίδα της ζωής του. Και πράγματι, μολονότι καλλιτέχνης, ο Pat καθόλου δεν ενέδωσε στις σειρήνες του «τεντυμποϊσμού» και του έκλυτου βίου. Χριστιανός, ηθικολόγος και συντηρητικός, μίλαγε στην καρδιά του μέσου αμερικανού. Δεν τολμούσε ο νέος της εποχής να εξοκείλει λιγάκι από τα «πρέποντα», και να’ σου ο κέρβερος της ηθικής Pat, διά του κηρύγματος, παρών, για να του τραβήξει (νοερώς) το αυτί και να τον βάλει, με το ζόρι, στον ίσιο δρόμο.


Επιπροσθέτως, μπλέκοντας με πάσης φύσεως θρησκευτικά δόγματα και σέκτες (πάντοτε όμως χριστιανικής κατευθύνσεως, οπότε ΟΚ…), ο καλλιτέχνης απέρριπτε κάθε υποψία συμμετοχής σε «ανήθικα», προκλητικά projects, ενώ διέπρεψε στο τηλεοπτικό χριστιανοπρεπές κήρυγμα. Παρουσιαστής και θρησκευτικών εκπομπών, λοιπόν, με λευκό ή πράσινο (παπαγαλί) κοστούμι και λευκά υποδήματα (που τα υπεραγαπούσε), εκήρυττε το λόγο του Θεού για εγκράτεια και ηθική, με περισσή θέρμη και πειστικότητα (κάτι ανάλογα ελπιδοφόρο και ηθικό ζήσαμε κι εμείς, κάποια εποχή, με το αλήστου μνήμης ιδιωτικό κανάλι των ελλήνων τηλε-ευαγγελιστών Hellas 62 του Θανάση Κατσίγιαννη, την ίδια εποχή που διέπρεπαν επίσης το Κ67 του Προέδρου Λεβέντη, καθώς και το κανάλι του Λεωνίδα – απεβίωσε πρόσφατα – ΙΤΑ8, με τις ψησταριές του και τη μούσα του Άννα Μαρώνη…).


Η ευαισθησία του λαοφιλούς καλλιτέχνη σε θέματα ηθικής τάξεως, όμως, καθώς και ο άτεγκτος σε ζητήματα ευπρέπειας χαρακτήρας του καθόλου δεν τον εμπόδισαν να επιτρέψει στον (γνωστό) περιοδικό Hustler, την δεκαετία του ’80, να φωτογραφίσει το… πουλί του! Ντούρος Συντηρητικός a l’ americaine (και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό...), ηθικολόγος μέχρι το μεδούλι, προπαγανδίζει την ανάγκη επιστροφής σε πιο ηθικά πρότυπα ζωής. Τα χρόνια πέρασαν, όμως, επικίνδυνα και ο Pat άρχισε να περνά στα αζήτητα… Τότε ήταν που δεν εδείλιασε, με τρόπο τολμηρό και καθάριο, να προσφέρει σπονδή στη γελοιότητα. Το γύρισε στο metal και έτσι τα κοστούμια και τα λαμέ φαρδομάνικα υποκάμισα (σαν αυτά που φορούσε ο Καμπουρίδης, ο Γερολυμάτος και ο Πανταζής τη δεκαετία του ’80) έδωσαν τη θέση τους στο leather outfit, που, κάνοντας contrast με το κρεμασμένο κρέας του Pat, έδινε μια αίσθηση τόλμης, η οποία ουδέποτε έλλειψε από την ψυχή του αδάμαστου και ηθικολόγου καλλιτέχνη.


Αυτή θα μπορούσε να είναι, στυλιστικά, η μεγάλη στιγμή της καριέρας του, εάν δεν ερχόταν μια άλλη επιλογή να σφραγίσει αισθητικά την δημόσια παρουσία του: o Pat, μη αντέχοντας τη λεύκανση των τριχών της κεφαλής, περιποιήθηκε την κόμη του με ένα εκθαμβωτικό κομοδινί. Και όχι μόνον αυτό: απελπισμένος από την απώλεια της τρίχας, παρήγγειλε και ετοποθέτησε επί του κρανίου ένα κομψότατο, συνθετικής υφής, περουκίνι, σε χρωματική σύμπνοια με τις (ελάχιστες) φυσικές κομοδινάτες τρίχες που του απέμειναν. Η μεγάλη του δε στιγμή ήταν όταν, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του σε ευτελές σώου, και ενώ προσπαθούσε φιλότιμα να αναψύξει το οπωσδήποτε απαιτητικό κοινό του παίζοντας με ένα… λάσο (!), ο παρηκμασμένος καλλιτέχνης, σε ένα από τα γνωστά απότομα σκέρτσα του, έχασε το περουκίνι του, το οποίο εκτοξεύθηκε, σαν ομελέτα που φεύγει από το τηγάνι επιδειξία ερασιτέχνη μάγειρου, λίγα μέτρα μπροστά… (Το βίντεο του εξευτελισμού)


Ο Pat είχε, για μια εισέτι φορά, ψυχαγωγήσει το κοινό του – και μάλιστα με το παραπάνω (έστω και παρά τη θέλησή του). Το κοινό (τα οπίσθια του οποίου γλείφουν μετά μανίας όλοι αδιακρίτως) επιβεβαίωσε αυτό που ισχύει πάντα, για όποιον έχει μια στάλα γνώσης ψυχολογίας: λατρεύει και χειροκροτεί τα ινδάλματά του, επιθυμώντας, ταυτόχρονα, και να τα κατασπαράξει. Η αέναη «ειδωλοφαγία» του κοινού καταλήγει στον να αντιμετωπίζει χαιρέκακα και με πανηγυρισμούς ρωμαϊκής αρένας την αποτυχία και την παρακμή των ινδαλμάτων του. Ο κεκλασμένος καλλιτέχνης, ατρόμητος από την άτυχη και φαιδρή αυτή εξέλιξη, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, γέλασε αμήχανα («ξινό γέλιο»), κάτι ψέλλισε, σήκωσε το περουκίνι που είχε πέσει καταγής και το επανατοποθέτησε επί της αραιοκατοικημένης κεφαλής, συνεχίζοντας την λυπηρή και αξιοθρήνητη παράσταση… Συνέχισε, το λοιπόν, να προσφέρει χαρά στο κοινό του παρά τη γελοιοποίηση και τον εξευτελισμό, όπως μόνον οι ταγμένοι καλλιτέχνες γνωρίζουν – οι πάντοτε αφωσιωμένοι στη υπηρεσία του κοινού. Και ο Pat Boone, αναμφίβολα, υπήρξε – και παραμένει – ένας από δαύτους, ακόμη και σήμερα με το θλιβερό περουκίνι και το αξιοθρήνητο κομοδινί βαμμένο μαλλί…