ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ VAPSOMALLIADES Χρήστος Γιανναράς: Τα βαμμένα μαλλιά είναι πιθηκισμός και εκβαρβαρισμός!

Κλείνουμε για την ώρα το αφιέρωμά μας στα βαμμένα μαλλιά (χρειαζόμαστε μπάνια και στα λουτρά του Σμοκόβου δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στο internet…) με τις απόψεις ενός διανοουμένου, ο οποίος είναι σε θέση να αναλύσει  με έναν διαφορετικό, οπωσδήποτε ανώτερο, τρόπο την επονείδιστη συνήθεια πολλών ανδρών να βάφουν τα μαλλιά τους ή να καλύπτουν πονηρά την φαλάκρα τους. Ο Χρήστος Γιανναράς, πραγματικός χείμαρρος, έχει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα να πει. Δείχνει το ζήτημα των κουτοπόνηρων επινοήσεων της κόμης να τον πονάει βαθιά. Και δεν χαρίζεται σε κανέναν – όπως το συνηθίζει άλλωστε. Με γλώσσα πύρινη αλλά συνάμα και μεστή, με λέξεις και φράσεις πρωτότυπες που πρώτη φορά φτάνουν στ’ αυτιά μας, θέτει το ζήτημα των βαμμένων μαλλιών στις πραγματικές του διαστάσεις και εξακοντίζει τα «πυρά» του προς όλες τις κατευθύνσεις…

 

Κύριε Γιανναρά, τι είναι για σας τα ανδρικά βαμμένα μαλλιά;

Τα βαμμένα μαλλιά είναι μιμητισμός κενός, πιθηκισμός έκδηλος,  εκβαρβαρισμός απόλυτος! Το βαμμένο μαλλί αποτελεί εγκύστωμα παρακμής εφιαλτικής. Το πλαίσιο που νοηματοδοτεί την επιθυμία ενός άνδρα που βάφει τα μαλλιά του είναι τα μεταπρατικά ιδεολογήματα της Δύσης. Ο κούφος μιμητισμός, ο παρακμιακός φενακισμός, η εγκληματική φρεναπάτη ότι ο χρόνος μπορεί ανέξοδα να παραταθεί.

 

Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, το βαμμένο μαλλί, κατά τη γνώμη σας, συνιστά σύμπτωμα γενικευμένης παρακμής;

Ακριβώς. Το βαμμένο μαλλί δηλοί, ως φυσιογνωμική εκφραστική, υπαρκτικό αδιέξοδο. Ευτέλεια, αλογία και αγλωσσία. Καταδεικνύει ζωή κενή νοήματος. Ο άνθρωπος που βάφει τα μαλλιά του στερείται της σχέσης με την αρχοντιά του ανθρώπου που ψηλαφεί νόημα κατ’ αλήθειαν βίου. 

Τι θα απαντούσατε σε εκείνους τους βαψομαλλιάδες που υποστηρίζουν ότι το να βάφουν τα μαλλιά τους αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους;

Θα τους παρέπεμπα στο βιβλίο μου «Η Απανθρωπία του Δικαιώματος». Η ζωή είναι άθλημα υπαρκτικό. Η ύπαρξη είναι τάνυσμα στόχευσης στο πάντοτε απλήρωτο πλήρωμα της ζωής ως σχέσης. Ο βαψομαλλιάς, ον ολίγιστο, αηδιαστικά εγωκεντρικό, ολοκληρωτικά αλλοτριωμένο, κομίζει το απόλυτο τίποτα στο άθλημα της σχέσης.

 

Στη χώρα μας ειδικά έχουμε πολλούς που βάφουν τα μαλλιά τους. Τι οδηγεί κάποιον στην απονενοημένη επιλογή του βαψίματος των μαλλιών;

Η πασοκική λοιμική του Ελλαδέξ. Η σοσιαλεπώνυμη απάτη. Η ανεπίγνωστη αδυναμία ψηλάφησης νοήματος της όντως υπάρξεως. Η αδυναμία ταύτισης του κοινωνείν με το αληθεύειν.

 

Με κριτήρια ψυχολογικά και ανθρωπολογικά, πώς μπορούμε να περιγράψουμε τους βαψομαλλιάδες, τους περουκοφόρους, τους εμφυτευματίες και άλλες συμπαθείς κατηγορίες συνανθρώπων μας, οι οποίοι κλέβουν χρόνο που δεν τους ανήκει;

Οι μικρονοϊκές επινοήσεις της κόμης αποτελούν κατάντιας δείγμα θλιβερό, πλήγμα καίριο στον κοινωνιοκεντρικό χαρακτήρα του αληθώς ζην. Το βαμμένο μαλλί είναι ανήμπορο να κομίσει πρόταση νοήματος γόνιμη. Αποτελεί δείγμα επαίσχυντο διεθνιστικού μηδενισμού, μεταπρατικού «εκσυγχρονισμού», πασοκικού αμοραλισμού. Στερείται ψηλάφησης νοήματος. Είναι δείγμα απόλυτο μετριότητας προκλητικής, κατάντιας ολικής, ανεπάρκειας εκκωφαντικής. Καταδεικνύει ψυχικά υστερήματα κραυγαλέα. Ο άνθρωπος που βάφει το μαλλί του δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ολιγόστροφος, εθελόδουλος και εθελότυφλος. Ένας άνθρωπος σπιθαμιαίου αναστήματος, ολικά ανεπαρκής στο να συναντηθεί με το ανεπίγνωστο δώρημα της φαλάκρας, την αρχοντιά, το καύχημα των γκρίζων μαλλιών. 

 

Και η λύση; Υπάρχει λύση; Είστε αισιόδοξος, όταν υπάρχουν τόσοι Έλληνες που βάφουν τα μαλλιά τους;

Μόνο με μια ασυμβίβαστα κοινωνιοκεντρική πρόταση, μόνο με προσήλωση απόλυτη στην ανθρώπινη ποιότητα, θα ξεφύγουμε από την λοιμική των βαμμένων μαλλιών, από τον αισθητικό μεταπρατισμό του μαλλιού «κληματαριά», από την παρακμή και την σοσιαλεπώνυμη απάτη της περούκας. Μόνον η συμμετοχή στο άθλημα της σχέσης με το γκρίζο και αραιό μαλλί θα αποτελέσει σάρκωμα σκέψης γόνιμης, αφετηρία ρεαλιστικής νεκρεγερσίας του Ελληνισμού. Να κομίσουμε κριτήρια ποιότητας μαλλιού, ώστε να αληθεύει ο βίος. Με εμπειρικές ψηλαφήσεις ποιότητας ζωής. Με σκέψη γόνιμη, μακριά από μπογιές και περούκες. Προσωπικά, αρνούμαι να υποκύψω στους «ψυχολογισμούς», στις ψυχολογικές ψευδαισθήσεις και εκτονώσεις που κομίζει η βολική «αισιοδοξία» για περιορισμό της συνήθειας της βαφής. Ποια ελπίδα να έχει κανείς με τέτοια κατρακύλα ιλιγγιώδη, με τέτοια καυχησιολογία κραυγαλέα, με τόσους βαψομαλλιάδες; Η πραγματικότητα των βαμμένων μαλλιών δεν μπορεί παρά να οδηγεί στον απελπισμό. Finis Graeciae! Τουπίκλην!

Το γεύμα με τον κ. Γιανναρά πραγματοποιήθηκε στο ψητοπωλείο-οβελιστήριο «Η Λειβαδιά», Γλάδστωνος 7, στο κέντρο της Αθήνας. Το κλίμα ζεστό, φιλικό, με κόσμο αυθεντικά λαϊκό γύρω-τριγύρω. Απολαύσαμε από ένα σουβλάκι-καλαμάκι χοιρινό και μία πατάτες στη μέση. Το ψωμί προσφορά του καταστήματος. Ήπιαμε νερό. Οι τιμές λογικότατες. Ο λογαριασμός ανήλθε στο ποσό των 4,40 ευρώ.