Thursday, August 16, 2012

† Παρασκευή+13 (2004-2012): Μια ακόμη μαχαιριά στην καρδιά της Ενημέρωσης…



Μια νέα σημαντική απώλεια θρηνεί ο κόσμος της ενημέρωσης: Η Παρασκευή+13, η πολύ καλή εφημερίδα των αποκαλύψεων και της διεισδυτικής δημοσιογραφίας, έρχεται να προστεθεί στη λίστα των ΜΜΕ που αναγκάζονται να βάλουν λουκέτο λόγω κρίσης αφήνοντας τη δημοσιογραφία φτωχότερη. Το οδυνηρό γεγονός αποτελεί μαχαιριά στην καρδιά της ενημέρωσης· βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας. Γιατί η καλή εφημερίδα αποτελούσε, κάμποσα χρόνια τώρα, το σταθερό ραντεβού κάθε απαιτητικού αναγνώστη, τον πιστό σύντροφο κάθε λάτρη της πολύπλευρης ενημέρωσης.

 

Η σπουδαία εφημερίδα γεννήθηκε μέσα από μια συνειδητοποίηση: το πρόβλημα του ελληνικού τύπου ήταν αποκλειστικά οι «παραδοσιακοί» εκδότες. Έτσι λοιπόν, δημοσιογράφοι εγνωσμένου κύρους, όπως οι Κακαουνάκης, Τράγκας, Χατζηνικολάου, Λιάτσος, Δελατόλλας, Κοτρώτσος, «Σακούλας» κ.α., είπαν να ξεφύγουν από το μαστίγιο του εργοδότη-εκδότη, που δεν τους άφηνε χώρο για ελεύθερη έκφραση, και να κάνουν (οπωσδήποτε με κατάδικά τους φράγκα) τη δημοσιογραφία που ήθελαν και μπορούσαν. Και εγένετο φως! O Balzac στο Illusions Perdues – το καλύτερο, κατά τη γνώμη μας, έργο του – υποστηρίζει ότι η δημοσιογραφία αποτελεί την πιο φρικαλέα μορφή πνευματικής εκπόρνευσης. Κρίμα που δεν ευτύχησε να ζει μέχρι τις μέρες μας, για  να δει την άποψή του διαψευσμένη από τα ελπιδοφόρα γεννήματα ελλήνων δημοσιογράφων-εκδοτών…

 

Η Παρασκευή+13 αποφάσισε να βαδίσει στους δρόμους του Private Eye και του Canard Enchaîné – και τα κατάφερε! (Όπως, άλλωστε, τα κατάφερε και το Ποντίκι – ειδικά στη μετά-Παπαϊωάννου, Δελατόλλεια περίοδό του.) Κοίταξε στα μάτια τα δύο ξένα έντυπα, ως ίσος προς ίσον, χωρίς ούτε λεπτό να φοβηθεί τη σύγκριση. Επιπλέον, ό,τι πέτυχε στο δημοσιογραφικό στερέωμα (και πέτυχε πολλά…) το πέτυχε μόνη της. Με καύσιμο το αγνό μεράκι μα και την ικανότητα του Αιμίλιου Λιάτσου, ενός εντυπωσιακής ανεξαρτησίας και ευρύτατης καλλιέργειας δημοσιογράφου που δεν έχει μάθει να χαρίζει κάστανα και μιλά πάντα έξω από τα δόντια. Η εφημερίδα ουδέποτε προσδέθηκε σε άρματα επιχειρηματιών και άλλων διαπλεκομένων. Ούτε το λουκέτο οφείλεται στο κλείσιμο της στρόφιγγας κάποιας περίεργης επιχορήγησης. Αυτό, τουλάχιστον, ισχυρίζεται ο εκδότης Αιμίλιος – και δεν έχουμε λόγο να μην τον πιστέψουμε. Γιατί οι δημοσιογράφοι λένε πάντα αλήθειες – μεγάλες αλήθειες. Η οικονομική κρίση, όμως, καθώς φαίνεται, γονάτισε τελικά τον απροσκύνητο λειτουργό της ενημέρωσης. Οι δυσκολίες λυγάνε κάποτε και τους γενναίους! Αυτά, όμως, είναι τα επίχειρα της ανεξαρτησίας… Το ΠΑΡΟΝ, με την γνωστή εγκυρότητα-trademark του Μάκη Κουρή, αποκάλυψε την πραγματική αιτία του λουκέτου: «Ο Αίμιλιος Λιάτσος προφανώς πληρώνει τη “στενοκεφαλιά” του να παραμείνει αυτόνομος, χωρίς “προστάτες”». Αυτό – κυρίως αυτό. Η ξεροκεφαλιά της ανεξαρτησίας. Χάθηκε ο κόσμος να απευθυνθεί ο εκδότης σε έναν καλό, σ’έναν έντιμο επιχειρηματία, λ.χ. στον Βαρδή – για να πούμε τυχαία ένα όνομα – και να ζητήσει κάποια χορηγία; Άλλωστε, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι η εφημερίδα των αποκαλύψεων ουδέποτε στην ιστορία της αποκάλυψε κάτι ύποπτο για τον συγκεκριμένο πρωτοπόρο του επιχειρείν, η εντιμότητά του θα έπρεπε να εθεωρείτο ως δεδομένη. Ο Αιμίλιος, όμως, δεν κάνει (και δεν έκανε ποτέ) τέτοια πράγματα – και αυτό τού πιστώνεται. Πάνω απ’ όλα δημοσιογράφος! Ένας από τους τελευταίους μεγάλους της νεότερης γενιάς δημοσιογράφων, ένας κομπλέ δημοσιογράφος, αφού υπηρέτησε με αυταπάρνηση και τη δημοσιογραφία της τεστοστερόνης και του στηθόδεσμου στο STAR και την απαιτητική δημοσιογραφία από το μετερίζι της Παρασκευής+13. Να ενημερωθεί ο πελάτης Λαός – αυτή ήταν η μόνη του έγνοια…


Επρόκειτο για μια πλήρη εφημερίδα – χωρίς αμφιβολία. Κι αυτό καθιστά ακόμη πιο οδυνηρή την απώλεια. Ολόκληρος σχεδόν ο ελληνικός τύπος κινείται, οπωσδήποτε, σε ανώτερες σφαίρες (άσε, δε, το κοινό). Ωστόσο, η Παρασκευή+13 είχε αυτό το κάτι παραπάνω που την καθιστούσε απαραίτητο συμπλήρωμα για κάθε καλά ενημερωμένο πολίτη. Επηρέαζε τις εξελίξεις καθοριστικά («το έγραψε η Παρασκευή+13» ήταν η φράση-συνώνυμο της εγγύησης στην ενημέρωση). Γιατί είχε πλούσια και καλή ύλη, συνδυασμένη με μπόλικη εγκυρότητα. Και τι δεν είχε… Καλογραμμένο κείμενο, ρεπορτάζ πάντα αξιόπιστο, αναλύσεις πρωτότυπες που κινητοποιούσαν καρδιά και νου, αρθρογραφία αιχμηρή, χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα, παρασκήνια διεισδυτικά, αποκαλύψεις πάντα τεκμηριωμένες έξω από συμφέροντα και εμπάθειες, καλή εκτύπωση, εντυπωσιακό layout, το θαυμάσιο ένθετο ο Ένστολος, καθώς και την απολαυστική αποκαλυπτική-χιουμοριστική στήλη του Αντώνη Κοκορίκου. Το κυριότερο, όμως, χαρακτηριστικό του αδέσμευτου και μαχητικού φύλλου ήταν ότι απέφευγε, ως έγκλημα καθοσιώσεως, να σπατουλάρει το κοινό. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι απουσίαζαν από την ύλη της παντελώς (πράγμα επίσης σπάνιο στον ελληνικό τύπο) τα «φυτευτά» ρεπορτάζ-ρεκλάμες πολιτευομένων – ιδιαίτερα κατά τις προεκλογικές περιόδους. Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας πολίτης για να δοθεί ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, σε μια εφημερίδα;


Η Παρασκευή+13 υπήρξε πρωτοπόρος και ως προς το θέμα της προσφοράς ενός συνολικότερου πακέτου απόλαυσης στον αναγνώστη-πελάτη, με την ένθεση στη σακούλα, για πάρα πολύ χρόνο, ερεθιστικότατων πορνοταινιών. Στην υπηρεσία μυαλού, καρδιάς αλλά και σώματος, η καλή εφημερίδα γέμισε χιλιάδες νοικοκυριά με άφθονο υλικό για ατελεύτητες σπονδές στην τέχνη της αυτοεκτόνωσης. Έπαιρνε ο πελάτης την εφημερίδα του και, χωρίς χρονοτριβή, κατευθυνόταν βολίδα προς το σπιτικό του για non-stop κλαμπανάρισμα. Σίγουρα, λοιπόν, μιλάμε για απόλαυση. Απόλαυση, ναι, αλλά και ανώφελη σπατάλη. Γιατί, με τόσο πολύτιμο υγρό που πήγαινε στράφι, θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί πολλά καλά ελληνόπουλα. Πάντως, δίνοντας ένα δίφραγκο για να αγοράσεις την καλή εφημερίδα, εξασφάλιζες ότι θα ήσουν εγγυημένα, για μια τουλάχιστον εβδομάδα, και αναγνώστης και μινάρας…


Θα λείψει η Παρασκευή+13 στους φίλους της απαιτητικής δημοσιογραφίας. Αυτό είναι δεδομένο. Γιατί έδινε, με συνέπεια, τον αγώνα τον καλό, μακριά από εξαρτήσεις, με την υπερηφάνεια του μοναχικού καβαλάρη… Ήταν μια όαση ελευθερίας και ακριβοδίκαιης ενημέρωσης, ένα πραγματικό στολίδι στον χώρο του τύπου. Ήταν η εφημερίδα-βάλσαμο στην καρδιά κάθε καταφρονεμένου, κάθε αδικημένου, κάθε τσαλαπατημένου από την μπότα της ανάλγητης εξουσίας (αλλά και κάθε ερωτικά απόκληρου, φίλου των μοναχικών απολαύσεων). Το κενό δείχνει δυσαναπλήρωτο – όσο κι αν υπάρχουν ακόμη σπουδαία ελληνικά έντυπα που συνεχίζουν να κοσμούν τα περίπτερα τιμώντας την καλή δημοσιογραφία. Ο Λιάτσος, ο ρομαντικός αυτός σφιχτοχείλης ιδαλγός, συγκινημένος μετά το λουκέτο, μίλησε από καρδιάς – σχεδόν δακρυσμένος: «Ήταν ένα σπουδαίο ταξίδι στον χώρο της ενημέρωσης…». Έτσι είναι. Το επιβεβαιώνουμε κι εμείς αυτό, ως αναγνώστες-συνταξιδιώτες. Ήταν, πράγματι, ένα συναρπαστικό ταξίδι… Κουράγιο φίλε (πρώην) εκδότα! Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Ακόμη και τα πολύ ωραία, τα πάρα πολύ ωραία, όπως η Παρασκευή+13 – η εφημερίδα που οδήγησε τη δημοσιογραφία σε νέα, άπιαστα ύψη…

/σχετικά άρθρα/
Και δεύτερη ενέδρα στον Κώστα Μπαξεβάνη! Η ερευνητική δημοσιογραφία σε κίνδυνο…

 

Thursday, August 9, 2012

Και οι μεγάλοι κάποτε πεθαίνουν…



 

Ο αδόκητος θάνατος των αγωνιστών Λευτέρη Βερυβάκη και Γιώργου Κατσιφάρα ξάφνιασε δυσάρεστα τους πανέλληνες. Βάσκανος μοίρα συνωμότησε εναντίον της Ελλάδος αποστερώντας την, περίπου ταυτοχρόνως και σίγουρα προώρως, από δύο διακεκριμένες προσωπικότητες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Σε ηλικία μόλις 77 ετών αμφότεροι ετελεύτησαν τον βίο, σκορπώντας θλίψη στο πανελλήνιο. Είχαν, δυστυχώς, πολλά ακόμη να δώσουν…


Ο Λευτέρης αποτελούσε, από την δεκαετία του ’80, την αιχμή της Αλλαγής. Από τους πιστούς θεματοφύλακες του σοσιαλισμού, έδωσε μάχες για ένα καλύτερο αύριο για τον Λαό και τον τόπο. Και τις κέρδισε. Με το λεβέντικο μουστάκι του (το πιο υπερήφανο μεταπολιτευτικό μουστάκι μαζί με αυτό του μπαρμπα-Γιάννη Χαραλαμπόπουλου) και την αντισυμβατική εμφάνισή του, γέννησε ελπίδες ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να μπει, επιτέλους, σε μια Κολοκοτρωναίικη ρότα αξιοπρέπειας και λεβεντιάς. Στομφώδης και θεατράλε αλλά κρυστάλλινος και μεστός ο Βερυβάκειος λόγος, σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή και μέχρι τέλους. Συνεπής ιδεολογικοπολιτικά ο Λευτέρης. Αν και στα τελευταία χρόνια της ζωής του έδειξε κάπως να αλλάζει. Ωρίμασε. Έστρεψε το νυστέρι του από τα εσωτερικά/σοσιαλιστικά περισσότερο στα «εθνικά θέματα», αντιλαμβανόμενος ότι η Ελλάς βρίσκεται εν κινδύνω… Και έδωσε σθεναρά – και με λαμπρά αποτελέσματα – τη μάχη υπέρ των εθνικών δικαίων, διασφαλίζοντας ότι η πατρίς θα μείνει αλώβητη από κάθε εξωτερική επιβουλή. Μπορεί τα (πολλά) τελευταία χρόνια να είχε απομακρυνθεί ο Λευτέρης από την κεντρική πολιτική σκηνή· όμως, τίποτε δεν τον εμπόδιζε να δίνει δύσκολες μάχες από κανάλια-μετερίζια ελευθερίας που δοξολογούν την σοβαρότητα στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη, όπως το BLUE SKY, το HIGH, το EXTRA, το KONTRA κ.α. Άλλαξε, όμως, και το εύρος του προβληματισμού του: με τα χρόνια, η οπτική του κατέστη περισσότερο global. Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της πλανητικής θεώρησης των πραγμάτων, σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι «άπαξ σοσιαλιστής πάντα σοσιαλιστής», ο Λευτέρης «γύρεψε» να δράσει και σε διεθνή κλίμακα. Γι’ αυτό σύστησε (μετά της συζύγου του) ΜΚΟ με σκοπό, μεταξύ άλλων, να σώσει τα παιδιά της Παλαιστίνης ζητώντας και κρατική επιχορήγηση. Άλλαξε, λοιπόν, και ως προς την διεθνοποίηση του προβληματισμού του ο μακαρίτης. Άλλαξε, όμως, και εξωτερικά / εμφανισιακά. Πάνε τα μακριά, μπουκλοειδή μαλλιά της πρώτης επαναστατικής περιόδου· πάει και το θεόρατο εκκεντρικό μουστάκι. Ο Λευτέρης «εκσυγχρονίστηκε». Αλλά, ευτυχώς, δεν συμβιβάστηκε…


Ως προς τα του σοσιαλισμού και του πατριωτισμού, πολλές οι ομοιότητες Γιώργου και Λευτέρη. Τους χώριζε, όμως, άβυσσος ως προς τα θέματα θεώρησης της τέχνης του ζην. Ήταν ωραίος ο Γιώργος. Ωραίος ως Έλλην. Με τα φαγητά του, με τα ουίσκια του, με τον ποδόγυρό του, με τα Κολωνάκια του. Να μην λησμονήσουμε και την περιποιημένη – πάντα σε κλασσικά πρότυπα – ενδυμασία του. Υπήρξε ένας μεταπολιτευτικός Ζορμπάς που, μετρώντας τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά με το κομπολόι στο χέρι, ήξερε να απολαμβάνει τη ζωή· να την γεύεται μέχρι το μεδούλι. Αναπνέοντας πάντα  Ελλάδα… Ορκισμένο γεροντοπαλίκαρο ο Γιώργος. Και πιο αλέγρος από τον Λευτέρη. Με μπόλικο χρόνο για παρέες, ξενύχτια και ατέλειωτο κουβεντολόι. Οι δυσνόητες και ατέρμονες ιδεολογικές συζητήσεις – έστω και περί σοσιαλισμού – τού προκαλούσαν χασμουρητά (λέγεται ότι, μετά τις σπουδές του, δεν είχε ανοίξει ποτέ του ούτε ένα βιβλίο). Αντιθέτως, οι αστεϊσμοί, τα ανέκδοτα, τα καλαμπούρια ήταν το φόρτε του. Ο αείμνηστος, στα στερνά του βίου του και με την ωριμότητα που του ενστάλαξε ο  χρόνος, αντιλαμβανόμενος ίσως τη ματαιότητα της ζωής και των μεγαλεπήβολων στόχων, ασχολήθηκε κατά βάση με τον ρόλο του διασκεδαστή-κομπέρ, διαλάμποντας ως γελωτοποιός κυρίως του επιχειρηματία Κοντομηνά. Το «γελωτοποιός» ας μην θεωρηθεί ως χαρακτηρισμός υποτιμητικός. Τουναντίον. Θέλει ξέχειλο ταλέντο και περίσσια χάρη για να είσαι ο «γελωτοποιός του βασιλιά». Λέγεται ότι όταν ο επιχειρηματίας έπασχε από φουσκώματα, καούρες ή δυσπεψία (από το πολύ φαγητό), τον πρώτο που καλούσε στον τηλέφωνο για να προσέλθει ώστε να του απαλύνει ανακουφιστικά τον πόνο ήταν ο Κατσιφάρας. Βέβαια, ο συμπαθέστατος Γιώργος την ήξερε τη δουλειά, την ήξερε καλά, αφού είχε μάθει τέλεια τη σχετική μαστορική, χρόνια ολόκληρα, θητεύοντας δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου. «Του κάνει πολύ γούστο του Πρόεδρου ο Γιώργος», θα σχολιάσει κάποτε ο Αντώνης Λιβάνης σε γνωστό δημοσιογράφο. Από έγκυρες πηγές, όμως, πληροφορούμαστε ότι ο καλός επιχειρηματίας σεβάστηκε τον πρώην υπουργό. Ούτε τούρτες του πέταγε, ούτε ποτήρια με νερό, όπως διάφοροι συνάδελφοί του επιχειρηματίες λ.χ. στον Εθνικό Σταρ ή στον Θανάση Ηλία προκειμένου να διασκεδάζουν την πλήξη τους. Τίποτε απ’ αυτά. Και αυτό ο Κατσιφάρας το εξετίμησε. Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του μίλαγε με τα καλύτερα λόγια για τον παχουλό και ανθρώπινο επιχειρηματία. Κανείς δεν έχει να πει κακή κουβέντα για τον Κατσιφάρα. Ως πολιτικός υπήρξε πατριώτης και διαπρεπής. Ως άνθρωπος υπήρξε συμπαθέστατος και έξω καρδιά. Ήταν η ψυχή της παρέας, ο θυμόσοφος ευφυολόγος, ο γουστόζος χωρατολόγος. Και σοσιαλιστής μέχρι το τέλος. Όπως, άλλωστε, κι ο Λευτέρης… 

 

Ο θάνατος των δύο αυτών επίλεκτων Ελλήνων αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Φεύγουν, δυστυχώς, μία-μία οι τελευταίες αδέσμευτες, πατριωτικές φωνές ( σ.σ. πρόσφατα χάσαμε και τον Νεοκλή Σαρρή) αφήνοντας την Ελλάδα ορφανή, έρμαιο στη «νεοταξίτικη λαίλαπα» (© Λιάνα Κανέλλη), ξεβράκωτη απέναντι στους βυσσοδομούντες εχθρούς της, να πορεύεται τον δύσκολο και μοναχικό δρόμο που της ορίζει το πεπρωμένο της… Ζωή σ’ εμάς.

 

Tuesday, August 7, 2012

«Να γιατί κέρδισε ο Murray!»: ο Νίκος Χατζηνικολάου ακτινογραφεί τον μεγάλο ολυμπιακό τελικό στο Wimbledon



Καθήλωσε τους φίλους του καλού τένις ο τελικός μεταξύ του Βρετανού Murrey και του Ελβετού Federer στο Wimbledon. Πού κρίθηκε τελικά το παιχνίδι; Ο Νίκος Χατζηνικολάου έχει τις απαντήσεις. Το αγαπά το τένις ο καλός παρουσιαστής. Το αγαπά και το κατέχει όσο λίγοι. Εάν δεν ήταν ο σημαντικός τηλεραδιοφωνάνθρωπος που όλοι γνωρίζουμε, θα μπορούσε, ίσως, να είναι ένας πρώτης γραμμής επαγγελματίας αντισφαιριστής. Μπορεί να έπιασε ρακέτα σε μεγάλη ηλικία (στην Αλεξανδρούπολη, φευ, δεν είχε ρακέτες και μπαλάκια), αυτό, όμως, μικρή σημασία έχει. Γιατί το τένις παίζεται κυρίως με το μυαλό – και ο Χατζηνικολάου απ’ αυτό έχει μπόλικο. Τα τελευταία, όμως, χρόνια χύνει και πολύ ιδρώτα στα φιλέ, oπότε δεν στερείται και αγωνιστικής εμπειρίας. Μυαλό και πείρα, λοιπόν – να τα εργαλεία του Χατζηνικολάου για να αναλύσει τον τελικό. Γι’  αυτό και η γνώμη του μετρά πολύ. Πού δεν πήγε καλά ο Federer και έχασε τόσο εύκολα από τον Murray; Σε τι υπερείχε ο Βρετανός; Τι χρειαζόταν ο Ελβετός για να γυρίσει το παιχνίδι; Ο Νίκος Χατζηνικολάου, με το καταστάλαγμα της πολύτιμης εμπειρίας του, μάς χαρίζει απόσταγμα αντισφαιρικής σοφίας, ρίχνοντας φως στα κρυμμένα μυστικά του μεγάλου τελικού αλλά και του αθλήματος εν γένει…


► Το τένις είναι ένα άθλημα απαιτητικό. Κρύβει πολλά μυστικά και τίποτα δεν σου χαρίζεται. Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να φτάσεις στη νίκη. Δεν ξέρεις πώς και πότε θα σου έρθει το μπαλάκι. Παίζει ρόλο η δύναμη του χτυπήματος. Η κατεύθυνσή του, η τροχιά του. Tα σφάλτσα [sic]. Γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν κρατάς τη ρακέτα.

► Οι δύο συνάδελφοι που έφτασαν άξια στον τελικό ήταν αρκετά καλοί. Μπορούσαν όμως να είναι και καλύτεροι. Είμαι λιγάκι αυστηρός στην κριτική, γιατί ζητάω πάντα το καλύτερο. Όπως και στη δουλειά μου.

► Τους ήθελα και τους δύο πιο προσεκτικούς. Να περιορίσουν τα λάθη. Ειδικά ο Φέντερερ. Σε τέτοιους αγώνες, σε μεγάλους τελικούς, να ξέρετε ότι όποιος κάνει τα λιγότερα λάθη έχει και το πάνω χέρι.


Το τένις θέλει μεγάλη προσοχή. Το χτύπημα μπορεί να σου έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις.

► Όταν έχεις παίξει τένις, μπορείς με την πρώτη ματιά να καταλάβεις προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα, προς τα πού κλίνει η παλάντζα. Από το πρώτο σερβίς του πρώτου σετ, με το που άρχισε το παιχνίδι και είδα τα πρώτα αναγνωριστικά χτυπήματα αλλά και το ύφος των δύο αθλητών, το παιχνίδι για μένα δεν έκρυβε εκπλήξεις. Ήξερα τον νικητή από την αρχή. Θα ήταν ο Μάρεϊ! Και τελικά αποδείχθηκε ότι είχα δίκαιο [sic]!


► Η τεχνική του Φέντερερ δεν μού έδειξε σπουδαία πράγματα. Και το φόρχαντ του Ελβετού δεν ήταν τόσο καλό όσο λένε. Προσοχή! Δεν λέω ότι δεν είναι καλός αθλητής. Απλώς, δεν είχε στον τελικό αυτό το κάτι παραπάνω που θα με έκανε να του δώσω μεγαλύτερη βαθμολογία.

► Το Γουίμπλεντον (ο «ναός» για εμάς τους τενίστες) όπου διεξήχθη ο τελικός  βρίσκεται στη Αγγλία. Έτσι ο Μάρεϊ που είναι Βρετανός έπαιζε στο σπίτι του. Μπροστά στο κοινό του. Αυτό αποτελεί μεγάλο ατού για έναν αντισφαιριστή, για έναν αθλητή γενικότερα. Στην έδρα σου δεν χάνεις ποτέ. Να ένα ακόμα πλεονέκτημα για τον Μάρεϊ. Τώρα, θα μου πείτε, γιατί στο παρελθόν έχει χάσει ο Βρετανός εντός έδρας, μέσα στο Γουίμπλεντον; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

 

► Το σμας  του Ελβετού στο τρίτο γκέιμ του δεύτερου σετ μού θύμισε το αντίστοιχο δικό μου απέναντι στον καλό συνάδελφο Χρήστο Κώνστα, στο τελευταίο μεταξύ μας παιχνίδι στο τουρνουά του Λυμπέρη.

►Ο Βρετανός μού άρεσε γιατί διέθετε στον τελικό το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να διαθέτει ένας αθλητής: ψυχή!

► Θα παραλλήλιζα το στυλ παιχνιδιού του Μάρεϊ με αυτό του Άκη Παυλόπουλου: δυνατό, έξυπνο, αποφασιστικό.

 

► Μετά το 2-0 σετ τα πράγματα έγιναν δύσκολα για τον Ελβετό. Εκεί ακριβώς χρειαζόταν ψυχραιμία. Πολλή ψυχραιμία.

Δεν κρύβω ότι στον τελικό ήμουν με τον Βρετανό. Δεν πήγαινα τον Ελβετό γιατί, είτε κέρδιζε είτε έχανε, έμενε ανέκφραστος. Παρίστανε τον φλεγματικό; Μας σνόμπαρε; Γενικά αυτό το ανέκφραστο, το δήθεν ψύχραιμο, εμάς ως λαό δεν μας πάει. Και τη χαρά και τη λύπη μας τη δείχνουμε, και καλά κάνουμε. Ξέρουμε και να γελάμε και να κλαίμε. Γιατί είμαστε Έλληνες!


Το σερβίς του Μάρεϊ είναι φωτιά και λαύρα. Απ’ ό,τι λέει ο συνέταιρος και φίλος μου, ο Ανδρέας ο Κουρής, το σερβίς του Βρετανού θυμίζει αρκετά το δικό μου.

► Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να δω καλά το τελευταίο γκέιμ που έδωσε την νίκη στον Μάρεϊ. Είχα ξεχάσει για λίγο τα γυαλιά μου στη διπλανή καρέκλα και κατά λάθος κάθισε επάνω τους ο καλός συνάδελφος με τον οποίον βλέπαμε μαζί το παιχνίδι, ο Κωστής Παρράς. Όσοι ξέρετε τον Κωστή αντιλαμβάνεστε ότι έγιναν θρύψαλα. Δεν είχε όμως ιδιαίτερη σημασία. Γιατί, όπως είπα ήδη, το παιχνίδι για μένα δεν έκρυβε εκπλήξεις. Ήξερα απ’ την αρχή ποιος θα είναι ο νικητής.


► Για να το πω με μια φράση, θα έλεγα ότι η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη. Ο Μάρεϊ κέρδισε δίκαια. Έπαιξε γρήγορα, δυναμικά, αποφασιστικά. Έδειξε ότι ήθελε πιο πολύ τη νίκη. Τι θα έπρεπε να κάνει ο Φέντερερ αν ήθελε να κερδίσει; Να παίξει πιο καλά, πιο σωστά, πιο δυνατά. Κάπου εκεί κρίθηκε το παιχνίδι.

► Ποντάρω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τους δύο συναδέλφους κι άλλες φορές στο μέλλον να διασταυρώνουν τα ξίφη τους (για να θυμηθώ και την παλιά μου εκπομπή, Διαξιφισμοί) – ή τις ρακέτες τους (γέλια). Είμαι σίγουρος γι’ αυτό που σας λέω. Τίποτα δεν τελείωσε με αυτόν τον τελικό. Προβλέπω ότι οι δύο αθλητές θα αναμετρηθούν ξανά! Έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς.

► Το τένις, αν θες να φτάσεις ψηλά, απαιτεί προπόνηση. Καθημερινή και πολλή προπόνηση σε  πολύ υψηλό επίπεδο. Εγώ, για να κρατιέμαι σε φόρμα, παίζω με τον Νίκο Γαλανό, τον Γιώργο Αλογοσκούφη, τον  Σάκη Ρουβά, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Αντώνη Λυμπέρη και άλλους καλούς φίλους και αθλητές όσο πιο συχνά μπορώ.

 

► Αν παίξεις καλά, θα κερδίσεις. Αν δεν παίξεις καλά, θα χάσεις. Πιστέψτε με, εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό του τένις.

► Ο τελικός του Γουίμπλεντον θύμιζε σε αρκετά σημεία τον δικό μου τελικό, πέρυσι στο Athens Tennis Academy, με αντίπαλο τον Νίκο Διαμανταρίδη. Τον είχα κερδίσει 3-0 σετ, το ίδιο ακριβώς σκορ με τον χθεσινό τελικό δηλαδή! Τι αγώνας…


► Στο τένις, κάποιος θα κερδίσει και κάποιος θα χάσει. Πάντα! Αυτός είναι ο νόμος του τένις.

Thursday, August 2, 2012

Ρεκόρ Γκίνες για την Ελλάδα! Απαρχή εθνικής ανάκαμψης;



Κατάκτηση ρεκόρ Γκίνες για την πολύπαθη Ελλάδα και είσοδός της στο διάσημο ομώνυμο βιβλίο των (πολύ σπουδαίων) ρεκόρ! Στα Καλύβια Πεζούλας, την όμορφη αυτή πολίχνη της Καρδίτσης την ευλογημένη από θεούς κι ανθρώπους, κατασκευάστηκε το μεγαλύτερο κοντοσούβλι στο κόσμο, μήκους 171,60 μέτρων! Ένα θεόρατο κοντοσούβλι που «ξεκινούσε από την εκκλησιά της Αγίας Τριάδας φτάνοντας ίσαμε την ψησταριά-κρεοπωλείο του Ζαρνάβαλου». Επιτέλους! Ποιος είπε ότι ως έθνος υφιστάμεθα μόνον εξευτελιστικές ήττες… Η Ελλάς είναι σε θέση να καταγάγει και περίλαμπρες νίκες! Πότε με το ποδόσφαιρο, πότε με τον τουρισμό, πότε με το κοντοσούβλι, η χώρα-φωτοδότης φάρος της ανθρωπότητας μάς βγάζει με υπερηφάνεια ασπροπρόσωπους.


Δύο μήνες σκληρής-σκληρότατης δουλειάς απαιτήθηκαν προκειμένου οι επινοητικοί κάτοικοι των Καλυβίων να φέρουν εις πέρας το μεγαλόπνοο σχέδιο. Πέρα, όμως, από την ευγενή φιλοδοξία αλλά και την αυταπάρνηση των καλών αυτών Ελλήνων, χρειάστηκαν και σημαντικές υλικές υποδομές για να κατακτηθεί η νίκη: 700 κιλά κρέας (χοιρινό – 100% Ελληνικό), ένας τόνος κάρβουνα, 171 μέτρα ψησταριές και 131 σούβλες. Η μάχη υπήρξε σκληρή – αλλά τελικά κερδήθηκε! «Ήταν ένας έξυπνος τρόπος να κάνουμε γνωστή την περιοχή μας, αλλά και την Ελλάδα ολάκερη, στα πέρατα της οικουμένης!», δήλωσε – κάνοντας και το σήμα της νίκης – ο φιλότιμος ηγέτης-εθελοντής, ο Κώστας ο Κρανιάς, με αφορμή το γιγαντιαίο κοντοσούβλι. Για να προσθέσει (και ενώ η σύζυγός του τον κοιτά με απέραντο θαυμασμό): «Δεν έχουμε πλέον μόνο το μακρύτερο κοντοσούβλι στον κόσμο. Έχουμε και το καλύτερο! Τέτοιο κοντοσούβλι δεν έχει ματαφτιαχτεί. Μωρέ γλείφεις και τα δάχτυλά σου!!! Το πιο μακρύ και το πιο νόστιμο κοντοσούβλι στον κόσμο είναι το Ελληνικό!». Ο Κρανιάς, η «ψυχή» του φιλόδοξου κοντοσουβλιακού project (ο οποίος επέβλεπε τις σούβλες και εμψύχωνε τους εθελοντές-αγωνιστές όπως ο στρατηγός τα στρατεύματά του εν όψει της μάχης), δεν είναι τυχαία περίπτωση. Πρόκειται για άνθρωπο τεράστιας σχετικής εμπειρίας, αφού έκανε καριέρα, δεκαετίες ολόκληρες, ως ψήστης στην Αμερική – αναδεικνυόμενος, μάλιστα, και ως ένας από τους πλέον διακεκριμένους του κλάδου! Και, ως γνωστόν, εάν πετύχεις στην Αμερική, μπορείς να πετύχεις παντού… «Έχω μεγάλη σχετική εμπειρία, αλλά και μου αρέσει πολύ το ψήσιμο…», θα δηλώσει με υπερηφάνεια ο δυναμικός Έλληνας ψήστης. 


Καλός και άγιος ο grassroots εθελοντισμός, αλλά να μην υποτιμήσουμε και τον ρόλο της εξουσίας. Ο οραματιστής δήμαρχος της περιοχής, Δημήτρης Τσιαντής, δύσκολα κρύβει, μέσω των σχετικών δηλώσεών του, τον ενθουσιασμό του για την συμβολή των επίσημων τοπικών αρχών στην επιτυχή κατάληξη του σχεδίου «γιγαντιαίο κοντοσούβλι»: «Με την κρίση που περνάμε, η εικόνα τόσο της περιοχής μας όσο και της Ελλάδας γενικότερα χρειάζεται επειγόντως μια τονωτική ένεση. Από την δική μας μεριά κάναμε αυτό που μπορούσαμε. Το στοίχημα κερδήθηκε! Δεν είναι δα και μικρή υπόθεση να δημιουργείς το μεγαλύτερο κοντοσούβλι στον πλανήτη! Πρέπει και οι Καλυβιώτες-Πεζουλιώτες, αλλά και όλοι οι Έλληνες να είμαστε υπερήφανοι. Αποδείξαμε ότι εμείς οι Έλληνες, όταν βάζουμε στόχους και δουλεύουμε σκληρά, μπορούμε και τα καταφέρνουμε!». Η προβολή της χώρας μας, πάντως, φαίνεται ότι επετεύχθη. Οι εικόνες που μάς προσφέρουν τα βίντεο που συνοδεύουν τούτο το κείμενο μοσχοβολούν Ελλάδα (εκτός από κοντοσούβλι…).


Κάτι, όμως, φάνηκε – ευτυχώς – να αλλάζει και στον κεντρικό μηχανισμό του κράτους, αφού το εθνικό επίτευγμα (που γεννήθηκε από τα σπλάχνα του Λαού) δεν πέρασε απαρατήρητο από την πολιτεία, όπως – δυστυχώς – τόσα και τόσα άλλα κατά το παρελθόν. Σε μια επίδειξη επιτυχούς bottom-up διαδικασίας, η κυβέρνηση έδειξε έτοιμη να εντάξει το σπουδαίο αυτό ρεκόρ στην φαρέτρα της, στον υπέρ πάντων αγώνα για ενίσχυση του εθνικού μας γοήτρου. Ο Υπουργός Εξωτερικών (και αντιπρόεδρος της ΝΔ) Δημήτρης Αβραμόπουλος, με την γνωστή οξυδέρκειά του, αγκάλιασε άνευ καθυστερήσεων (και) τούτη την εθνική επιτυχία, δίνοντας πάραυτα στον Αριστείδη Καλογερόπουλο εντολή για άμεση αξιοποίηση. Και τα κόμματα, όμως, δεν έμειναν απαθή μπροστά στο λαϊκό επίτευγμα (τη εξαιρέσει του ΠΑΣΟΚ, που δεν πρόλαβε να εκδώσει ανακοίνωση λόγω διαδικασιών ανοικοδόμησης…). Ο Γιάννης Οικονόμου, εκ μέρους του κόμματος Μπακογιάννη, απέδωσε αμέσως – με τη γερακομάτικη ματιά του φιλελεύθερου – την εθνική επιτυχία στις δυνατότητες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, «όταν, βεβαίως, μπορεί και λειτουργεί ελεύθερα και ανεμπόδιστα ξεφεύγοντας από την θανατηφόρα μέγγενη του κράτους». Το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησαν, σε γενικές γραμμές, για «νίκη του απλού λαού, των εργαζομένων και της τοπικής αυτοδιοίκησης», ενώ η Χρυσή Αυγή έκανε λόγο για «κορυφαίο επίτευγμα της ελληνικής ψυχής». Τέλος, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, διά του εκπροσώπου τους Τέρενς Κουίκ, σχολίασαν το γεγονός ως «νίκη-απάντηση των Ελλήνων στους διεθνείς τοκογλύφους».


Ωστόσο, δεν έλειψαν και κάποια παράπονα. «Το κράτος δεν βοηθάει την ιδιωτική πρωτοβουλία», θα πει ο Κρανιάς. «Αν μας έδινε και καμπόση επιχορήγηση που είναι πολύ χρειαζούμενη, θα μπορούσαμε να βάλουμε ακόμη περισσότερο κρέας και να φκιάναμε ακόμη μεγαλύτερο κοντοσούβλι!», θα προσθέσει. Ως προς τούτο έδειξε να συμφωνεί και ο κάτοικος της περιοχής (και συνδημιουργός του καλυβιώτικου κοντοσουβλίου) Αποστόλης Κλαμπανάρας: «Αν μας αφήκουνε οι κυβερνώντες να κάνουμε αυτό που μπορούμε και δώκουνε και λίγη επιχορήγηση, μπορούμε να κάνουμε θάματα!». «Ως μελλοντική επιστημόνισσα έχω να πω ότι πρέπει να δει η Πολιτεία πιο σοβαρά την προσπάθειά μας και να μάς βοηθήσει…», δήλωσε με πόνο και η 22χρονη φοιτήτρια Παιδαγωγικής, Βαΐτσα Μητρομάρα, που μόλις είχε περάσει το μάθημα της Ψυχολογίας και έσπευσε να επισκεφθεί την Πεζούλα για να το γιορτάσει με τους δικούς της· ενώ – από το ύψος της επιστημονικής της επάρκειας – μίλησε και για τη «φαλλική διάσταση» του γιγαντιαίου κοντοσουβλίου, «που δίνει δυνατές απαντήσεις στους εχθρούς της Ελλάδας!». 


Δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι η περικλεής Ελλάς έκλεισε και πάλι στόματα με ένα επίτευγμα από τον χώρο του Διονυσιακού, αποδεικνύοντας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ότι, παρά τις δυσκολίες, ο Έλληνας ξέρει να ζει! Έκλεισε στόματα η χώρα μας, ναι. Άνοιξε, όμως, και στόματα – και μάλιστα διάπλατα – γιατί υπήρξαν εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) οι τυχεροί που γεύτηκαν τον νοστιμότατο, μακρύ κοντοσούβλι της Πεζούλας, μένοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις – τόσο από το μέγεθος όσο και από τη νοστιμάδα του. Στα θέματα ποιότητας ζωής, η Ελλάς δεν έχει μάθει να αστειεύεται!.. 


Οι εθνικές επιτυχίες, όμως, δεν οδηγούν – ευτυχώς – τους εφευρετικούς Έλληνες σε εφησυχασμό. Σ’ αυτό το πνεύμα, οι εμπνευστές του σχεδίου δήλωσαν ότι για του χρόνου θέτουν έναν νέο φιλόδοξο στόχο: να δημιουργήσουν ένα διπλάσιου μεγέθους κοντοσούβλι, μήκους 240 μέτρων! Για το μεθεπόμενο, δε, έτος, ο πήχυς έχει τοποθετηθεί ακόμη πιο ψηλά: 870 μέτρα! – με το συμπάθιο… «Με τη βοήθεια και της Παναγιάς, θα τα καταφέρουμε και τα επόμενα χρόνια. Θα κερδίσουμε και πάλι το στοίχημα!», δήλωσε ο Κλαμπανάρας.


Το χαρμόσυνο γεγονός είχε ευρύτερες ευεργετικές επιδράσεις στις ψυχές των απανταχού Ελλήνων, αφού έδειξε να αναπτερώνει το καταρρακωμένο ηθικό του (αδίκως) χειμαζόμενου ελληνισμού. Μήπως, λοιπόν, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; Μήπως βρισκόμαστε, επιτέλους, στην αφετηρία της εθνικής ανάκαμψης; Σίγουρα η Ελλάς δείχνει να γρηγορεί! Άλλωστε, η τελική επιτυχής έκβαση του φιλόδοξου σχεδίου «το μακρύτερο κοντοσούβλι» απέδειξε περίτρανα ότι η αειθαλής Ελλάς, όταν θέλει, μπορεί!