Sunday, November 27, 2016

Γητευτές και γητευμένοι



Η πλανηταρχική γοητεία δοξολογήθηκε δεόντως. Και δικαίως. Το charisma είναι περισσευούμενο. Διαφημισμένο πανταχόθεν. Και «καλημέρα» να διατυπώσει ο δοξολογημένος, το κοινό θα την προσλάβει κεχηνός. Εντοπίζοντας την μοναδικότητα της εκφοράς. Ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Kalispera· με clapping ατελεύτητο. Έχασκε εκστασιασμένη η ελληνική επαρχία. Και δικαιολογημένα. Ο πρωτευουσιάνικος θίασος επισκέφθηκε –επιτέλους– και τo περιφρονημένο χωριό· με τους ταπεινούς χωρικούς του, ντυμένους με τα καλά τους, να θαυμάζουν τον ζεν πρεμιέ που –επιτέλους– τους ετίμησε· λίγο πριν πέσει η αυλαία και περάσει σε νέο ρεπερτόριο. Και ποιος να κακολογήσει τους γοητευμένους; Αφού επρόκειτο περί σταρ διεθνούς βεληνεκούς. Άδικο έχουν που είναι σκασμένοι για θέαμα Broadway, όταν σιτίζονται, μέρα-νύχτα, με Μπουρνελική τροφή από ημεδαπούς τριτοκλασάτους για να κορέσουν την πείνα τους; Όλο με Χατζηχρήστο και Βουτσά θα τη βγάζουμε; Όλο με Βέγγο και Γκιωνάκη; Εμείς οι Έλληνες, επειδή δηλαδή εγκαταβιούμε στην επαρχία, δεν έχουμε ψυχή; Οι (ελάχιστοι) Off-Broadway aficionados σνομπάρουν την υποχρεωτική λατρεία προς τον δημοφιλέστατο πρωταγωνιστή «γιο του κενιάτη μετανάστη» (όπως πληροφορούμεθα στερεοτυπικώς, ώστε o δεσμός να γίνει πιο συναισθηματικός – τουτέστιν πιο ισχυρός), όπως σνομπάρουν οτιδήποτε, γιατί είναι προχωρημένοι κάλπηδες αυτοί, ανίατοι ποζεράδες, και δεν μπορούν ν’ αγαπάνε ούτε τ’ άντερά τους. Οι κανονικοί άνθρωποι, όμως, μακριά από διανοουμενίστικες επιτηδεύσεις, αγάπησαν δυνατά. Γιατί την πολιτική αξιολόγηση την κάνουν με την καρδιά. Όταν μιλά η ψυχή, η ψυχούλα, τα υπόλοιπα παρέλκουν. Ξέρουν ν’ αγαπούν οι αθρώποι με τις ζεστές καρδιές. Εξ ου και ο πάνδημος ενθουσιασμός.


Στο κάτω-κάτω, εάν δεν μπορούμε να επιτύχουμε νίκες πραγματικές, ας καταγάγουμε φαντασιακές, μέσω της ανέκκλητης (και ανεκλάλητης) ταύτισης με τον προικισμένο επισκέπτη. Πουναι και μαύρος και once you know black you’ll never go back. Ή ας τον χλευάσουμε – που, από μια άποψη, είναι το ένα και το αυτό. Ή θα λατρέψουμε ή θα μισήσουμε – μέση οδός δεν υπάρχει σ’ αυτά τα χώματα όπου γεννήθηκε το μέτρο, το συστατικό μιας κληρονομιάς που μπορεί ακόμα και μας ξελασπώνει. Ο πρωταγωνιστής, πάντως, ομολογουμένως, κατείχε την τέχνη της γήτευσης. Τεχνική επάρκεια και knack κινηματογραφικού πρωταγωνιστή που μαγεύει. Και στη σούμα, με την ολοκλήρωση της περιοδείας, απέδειξε ότι έφερε εις πέρας τον ρόλο του επιτυχώς. Μίλησε η πείρα της πολυχρόνιας θητείας στις κεντρικές σκηνές. Βάλε μέσα και το «χάρισμα» and you get the picture. Κίνηση που γοητεύει, αλλά και ομιλία. Ομιλία διανθισμένη, προσφυώς, με όλα τα κολακευτικά στερεότυπα που μιλούν κατ’ ευθείαν στην καρδιά· και με έντεχνη αναφορά στα δικαιώματα του λαού και όχι στις υποχρεώσεις. Για να κατέβει το περιεχόμενο καλύτερα στο στομάχι των γητευεμένων. Στο πνεύμα της εποχής. Κηρύγματα εναντίον του «λαϊκισμού» (συγχεόντάς τον, μάλλον, με τη δημαγωγία) ολούθε. Γιατί δεν στέκεστε, λαοί, στο ύψος των περιστάσεων; Γιατί δεν ακούτε τους νουνεχείς του αντιλαϊκισμού; Οι εκλογείς, όμως, φαίνεται ότι γοητεύονται από τους «λαϊκισμούς» – απ’ όλους τους «λαϊκισμούς». Οι περισσότεροι, από τους παραδοσιακούς «λαϊκισμούς», της ανέξοδης καταγγελίας και του νεολουδιτισμού, με υποσχέσεις για επιστροφή στην ασφάλεια ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος ή ταξίδεμα σε μιαν ιδανική Arcadia· οι λιγότεροι (και πιο στιλπνοί), από τους σύγχρονους «λαϊκισμούς» του αντιλαϊκισμού, που εκπροσωπούν, απογαλακτισμένοι από την ψυχωφελή μυθολογία, οι μουεζίνηδες του «ορθού λόγου» και της «κοινής λογικής».


Όσοι, βέβαια, μπορούν και δραπετεύουν από τις αποπνικτικές αίθουσες του ιδεολογικού σχολαρχείου γνωρίζουν –και αναγνωρίζουν αποδραματοποιημένα– ότι ο «λαϊκισμός» απέναντι σε απελπισμένες μάζες, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, συνιστά την κατ’ εξοχήν στρατηγική επιρροής και νίκης. Εξ ου και η μαζική καταφυγή (των περίτρομων μπροστά στη θέα του καινούργιου κόσμου) στους (καπάτσους) κομπογιαννίτες της ακροδεξιάς, που προσφέρουν, σε σκοτωμένες τιμές, εθνικιστικά μαντζούνια και «αντισυστημικά» καταπλάσματα. Με τις  προτάσεις για τη λύση του προβλήματος που επινοούν οι ειδήμονες της τετράγωνης λογικής να αρδεύονται από τη θεσμική δεοντολογία και το τεχνοκρατικό κατηχητικό. Και γι’ αυτό να στέλνονται από τις μάζες στον κάλαθο των αχρήστων. Οι άτεγκτοι εγκαλούντες (αλλά, ευτυχώς, χωρίς «λαϊκισμούς»!) φουλάρουν, εκτός σχεδιασμού, με καύσιμο πολλών οκτανίων τις σακαράκες του εθνικισμού· μακριά από την Πολιτική (και την τέχνη της μαζικής γήτευσης που περιφρονείται ως «λαϊκιστική»), αλλά ζωσμένοι με φυσιγγιοθήκες τετράγωνων επιχειρημάτων (μουρμουρίζοντας ακούραστα το σωτήριον mantra περί «μεταρρυθμίσεων»), κι όποιος δεν καταλαβαίνει (ή δεν αποδέχεται, ή αντιλαμβάνεται αλλιώς) τις υψηλόφρονες λύσεις που θέλουν το καλό του, κακό του κεφαλιού του. Άλλωστε, πώς ν’ ακούσει ο σαστισμένος και περιθωριοποιημένος ανθρωπάκος (κυρίαρχος, όμως, εδώ και καιρό, μπροστά στην κάλπη, στο μαζικοδημοκρατικό παιχνίδι της αντιπροσώπευσης), που ζορίζεται με άδειες τσέπες και χωρίς προοπτικές, τις βαρύνουσες θεωρίες περί δημοκρατίας και πλουραλισμού (οπωσδήποτε και αντιλαϊκισμού!), τη στιγμή που, μες στην ανημπόρια του (με όποιαν έννοια κι αν την πάρει κανείς...), αρνείται φοβικά τον καινούργιο κόσμο αναζητώντας, αναμενόμενα, το καθησυχαστικό κουκούλι του έθνους – της οικείας γειτονίτσας, του βολικού καταφύγιου κάθε φοβισμένου, κάθε ηττημένου; Αλλά γιατί δεν στέκονται οι λαοί στο ύψος των περιστάσεων; Γιατί τσινάνε απέναντι στο Ορθόν; Γιατί δεν ακούουν (και υπακούουν) τους ορθολογισμένους γνωρίζοντες; Αυτό είναι το στερεοτυπικό έκμαγμα-απόκριση που βγαίνει από τα σύγχρονα εργαστήρια του (απολιτικώς) κυβερνάν.


Ο χαρισματικός, πάντως, επιστράτευσε άπαντα τα τεχνάσματα της δοκιμασμένης μαστορικής – και στο επίπεδο της ρητορικής. State-of-the-art λόγος μαζικής απεύθυνσης, συγχρόνως και μια ομιλία προς γητευομένους 101, με πικάντικα συστατικά που κάνουν το κοινό να παραληρεί. Ούζο. Σπανακόπιτα. Φουστανέλα. Αντετοκούμπο. Φιλοξενία. Δημοκρατία. Φιλότιμο. Zito i Ellas! (Κι αν σε ορισμένους –ελάχιστους ευτυχώς– θύμισε σε πολλά δημαρχιακούς ή δημοδιδασκαλικούς πανηγυρικούς, ας ανατρέξουν στην επηρεαστική λειτουργία των κλισέ, κι ας λάβουν υπ’ όψιν το impact του παράγοντα «πρόσωπο» που εκφωνεί την scripted από στήθους, και που στα χείλη του μπορεί να μεταρσιωθεί ακόμη και η μεγαλύτερη κοινοτοπία.) Να αντιμετωπίσουμε εδώ και τώρα την post-truth πολιτική (γέλια) με την truth πολιτική (γέλια στο τετράγωνο) του πολιτικά ορθού μας φαντασιακού. Τα μίλησε, πάντως, γοητευτικά ο χαρισματικός (και με στεντόρειο ΟΧΙ στη λιτότητα!). Σε ένα επίπεδο πολιτικής όπου όλα είναι προπαγάνδα, ο γοητευμένος βλέπει (και θαυμάζει) τη φυσικότητα. Applause φρενήρες. Άριστα 10. Η περφόρμανς σαν να έπιασε τόπο. 74% γνώμη θετική οι εκστασιασμένοι χειροκροτητές (το ίδιο ακριβώς ποσοστό που τον Ιούνιο θαύμαζε τον Πούτιν!), «πέφτει στην Ελλάδα ο αντιαμερικανισμός» αποκαλύπτουν οι ενημερωτές. Η διεισδυτικότητα της γοητείας αποδεικνύεται τώρα και στατιστικώς. Αρτισύστατη αμερικανοφροσύνη. Κέρδισε, ο γητευτής με την εντυπωσιακή βιρτουοζιτέ τις καρδιές των γοητευμένων της πλανητικής επαρχίας – λιγωμένων για λίγο θέαμα πρωτευουσιάνικο, της προκοπής. Παραδίδοντας (χωρίς να το συνειδητοποιεί) μαθήματα και ενδοαμερικανικώς (ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό), περί της υπεροχής της soft power – μαθήματα που οι σκληροτράχηλοι σερίφηδες / προστάτες του πλανητικού νόμου μάλλον χρειάζονται επειγόντως.


Κι εμείς τα δικά μας. «Θέλουμε λεφτά!» οι μεν. «Δεν υπάρχουν δέντρα που βγάζουνε λεφτά!» οι δε. Ο εγχώριος δημόσιος λόγος μοσχοβολά αγνή Ελληνικότητα (που κανείς ξένος δεν μπορεί να μας τη στερήσει). «Να προστατεύσουμε τα "ιερά και τα όσια", την "ιδιοπροσωπία" μας, που επιβουλεύονται ο "νεοφιλελευθερισμός", η "παγκοσμιοποίηση" και η "νέα τάξη πραγμάτων!"» από τη μία. «Μνημόνιο έως το 2100! Βάστα Σόιμπλε!» από την άλλη. Και ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μια γοητευτικά καρτουνίστικη απόδοση μιας (υπερσύνθετης) πραγματικότητας; Πρόεδρος Πάκης ικέτης. Να δώσετε, παρακαλούμε, Mr POTUS, λύσεις, το χρέος είναι που μας καίει – ignis fatuus από το Γιου Ες Έι. Γιαννούλιας. Αν ήταν Έλληνας θα ήταν Πανιώνιος. Ήταν πολύ απλός και γοητευτικός. Σφυρίδα. Το κόκκινο χαλί ήταν στραβό. Γλυκό με κάστανα. Δεν τον άφησαν να φάει σουβλάκι στο Μοναστηράκι – οι λεπτομέρειες που πάντα ακολουθούν τους σταρ. Περιήγηση πριβέ – «κατέχει μεγάλη κλασσική παιδεία ο Πρόεδρος!». Τσιτσερόνε Παντερμαλής – γοητευμένος κι ο καθηγητής. Η ανάγκη να θαυμάσουμε, να πιστέψουμε. Ή να μισήσουμε και να ψέξουμε. Ως κάτοχοι της αληθείας, either way.


«Το να σαγηνεύεσαι σημαίνει να εκτρέπεσαι από την αλήθεια σου. Το να σαγηνεύεις σημαίνει να εκτρέπεις τον άλλον από την αλήθεια του» επισημαίνει ο (παρεξηγημένος) φιλόσοφος από τη Reims. Ποιος είναι, άραγε, σε επίπεδο ανταμοιβής, ο πιο δυστυχής; Αυτός που μπορεί και γοητεύεται ή εκείνος που αδυνατεί να γοητευτεί; Όταν ο χαρισματικός γητεύει περίπου σύμπαντα τον κόσμο, γιατί κανείς να επιλέξει τη δραπέτευση από την γοητεία; Γιατί να μείνει ακοινώνητος, έξω από την πάνδημη γιορτή; Παρέα με τους όζοντες προσκόπους του αντιαμερικανισμού, που όμως κι αυτοί, μέσω της αυτοματοποιημένης χλεύης απέναντι στο δαιμονοποιημένο σκιάχτρο, κατασκευάζουν το δικό τους ανήκειν (και θαυμάζειν), τη δική τους γιορτή; Αλλά κι ο γενικώς αρνούμενος (υποτίθεται) να γοητευτεί, γοητευμένος είναι – από τον ίδιο του τον Εαυτό. Παριστάμενος στη γιορτή για έναν. Ταγμένος στη μονωδία. Υποκείμενο και αντικείμενο της γοητείας – ταυτοχρόνως. Όλοι γοητευμένοι, λοιπόν, με τον τρόπο μας, είτε ενσυνειδήτως είτε ανεπιγνώστως. Και το να ρωτούμε κάποιον «εσύ θαυμάζεις;» φαίνεται να ισοδυναμεί με το Πεντζίκειον «εσύ μαλακίζεσαι;» (το οποίο απηύθυνε ο καλλιτέχνης / φαρμακοποιός προς κάποιους δυστυχείς που συναντούσε για πρώτη φορά), αφού η απάντηση πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όποια κι αν είναι η συγκυρία, όποιος κι αν είναι ο ερωτώμενος.

/σχετικά άρθρα/
Ο μέγας ομπαμιστής

Monday, November 21, 2016

Σαμποτάζ στο Documento· έξαλλος ο Μπαξεβάνης!



«Η έκδοση κάθε καινούργιας εφημερίδας αποτελεί θετικό γεγονός, γιατί βρίσκουν δουλειά κάποιοι συνάδελφοι» διακηρύττουν, με συντεχνιακή κακομοιριά, οι επαγγελματίες καρπαζοεισπράκτορες / λαντζέρηδες της «ενημέρωσης». Υπάρχει, όμως, και το κοινό. Ειδικά το δημοκρατικό, ριζοσπαστικοποιημένο κοινό, που ανέμενε με αγωνία την τίμια Μπαξεβάνικη προσπάθεια, αφού επιθυμεί να διαβάσει αλήθειες που οι «συστημικοί» τού τις αρνούνται με απανθρωπιά. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιο σαμποτάζ άλλαξε τεχνηέντως το περιεχόμενο του νέου φύλλου Documento αφαιρώντας τις μισές και βάλε, κριτικές απέναντι στην κυβέρνηση, σελίδες, αφήνοντας την εφημερίδα με περιεχόμενο εξ ολοκλήρου αντινεοδημοκρατικό / αντιπασοκικό! Με ύπουλο στόχο να παρουσιαστεί το φύλλο όχι ως μια σοβαρή, πλουραλιστική και έγκυρη πρόταση, όπως προέβλεπε ο εκδοτικός σχεδιασμός, αλλά ως μονόπλευρος φιλοσυριζαϊκός χαρτοπολτός που δεν κάνει ούτε για κωλόχαρτο. Αλλά και για να γελοιοποιήσει τον ρεπόρτερ Μπαξεβάνη παρουσιάζοντάς τον ως ανακόλουθο σε σχέση με όσα έγραψε στο παρθενικό editorial περί σφαιρικής ενημέρωσης και δημοσιογραφίας κριτικής προς όλους – έναν φιλοκυβερνητικό παλιάτσο, έναν συριζόδουλο τζουτζέ. Άσε που κυκλοφόρησε η προπαγανδιστική φήμη ότι το Μπαξεβάνικο layout «έκλεψε» στοιχεία από γνωστό βρετανικό προοδευτικό έντυπο μεγεθύνοντας τη ζημία της νέας εκδοτικής προσπάθειας. Με αποτέλεσμα το καλό φύλλο made by Baxevanis να μην πωλήσει τα αναμενόμενα περνώντας απογοητευτικά κάτω από τον πήχη. «Προβοκάτσα!» φώναξε οργίλος ο ακριβοδίκαιος ρεπόρτερ o οποίος δεν έχει μάθει να χαρίζει κάστανα, υποσχόμενος ότι δεν είναι μακριά η ώρα που ο αντιδραστικός δάκτυλος της ύποπτης δολιοφθοράς θα εντοπιστεί ρεπορταζιακά / ερευνητικοδημοσιογραφικά (δηλαδή Μπαξεβανικά) και θα αποδοθεί, όπως του πρέπει, στο φιλομπαξεβάνικο κοινό για τη δέουσα προοδευτική περιποίηση.

/σχετικά άρθρα/
Και δεύτερη ενέδρα στον Κώστα Μπαξεβάνη! Η ερευνητική δημοσιογραφία σε κίνδυνο...

Tuesday, November 15, 2016

Ο μέγας ομπαμιστής



Θαυμαστής του Ομπάμα ήταν ο Πετσίλας. Και μάλιστα από τους πιο πιστούς. Θαυμαστής του μέχρι το κόκκαλο. Ίσως ο πιο γνωστός ομπαμικός σ’ ολόκληρα τα Πατήσια. Το πόσο τον θαύμαζε δεν λέγεται. Τον θαύμαζε μα και τον αγαπούσε. Μακάρι να είχαμε κι άλλους πολλούς Ομπάμα, έλεγε. Διάσπαρτους σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Τότε ίσως και να ’χαμε κι έναν αφάνταστα καλύτερο κόσμο. Δικαιότερο. Χωρίς βία και πολλές-πολλές αντιπαραθέσεις. Με τα μεγάλα συμφέροντα που πίνουν το αίμα του απλού λαού στο περιθώριο. Χωρίς λιτότητα. Με ευκαιρίες, ευκαιρίες πολλές, και για τους λιγότερο προνομιούχους, σαν τον Πετσίλα. Αυτά πίστευε. Αυτά έλεγε. Αλλά ο Ομπάμα δεν του άρεσε μονάχα ως πολιτικός. Του άρεσε κι ως άνθρωπος. Η άνεση που είχε. Το ότι ήταν, όπως έλεγαν, «επικοινωνιακός». Το ότι έπαιζε μπάσκετ σαν ένας απλός άνθρωπος. Η αλεγρία του. Τα πετυχημένα αστεία που έλεγε και γελούσαν αυθόρμητα όλοι. Το πόσο όμορφα χόρευε. Όλα τούτα ενθουσίαζαν τον Πετσίλα, τον Έλληνα θαυμαστή του Ομπάμα.


«Α ρε μπαγάσα Μπαράκ, θα μας λείψεις!» έγραψε νοσταλγικά στο Φεϊσμπούκ. «We’ ll miss you φιλαράκο!» έγραψε συγκινητικά στο Τουίτερ. Από καρδιάς. Σαν να απευθυνόταν σ’ έναν παλιόφιλο. Και την ημέρα άφιξης του προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα, ο ενθουσιασμός δεν μπορούσε να κρυφτεί. Έλαμπε από χαρά ο Πετσίλας! Την ίδια στιγμή που αγωνιστές δημοδιδάσκαλοι, δυναμικοί αντικαπιταλιστές, ατιθάσευτοι νεολαίοι, ανυπότακτοι αμφισβητίες της νέας τάξης πραγμάτων, μαζί και έντιμοι Καισαριανιώτες, οραματιζόμενοι κι αυτοί έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ΗΠΑτζίδικο φασισμό και ιμπεριαλισμό, δίχως εκμετάλλευση αθρώπου από άθρωπο, διατράνωναν την αντίθεσή τους στην ομπαμική επίσκεψη. Εκείνος, όμως, αισθανόταν ότι ουδέποτε στο παρελθόν είχε νιώσει αγάπη για άλλον πολιτικό – το σωστό να λέγεται. Μέσα στην καρδιά του τον είχε τον αμερικάνο πρόεδρο. «Μοιάζει διαφορετικός ετούτος δω, ρε παιδιά. Σαν να είναι φτιαγμένος από άλλο υλικό, πολύ πιο ανθρώπινο. Σαν να είναι κοντά στον απλό τον άνθρωπο, να τον πονά, να τον νοιάζεται...» έλεγε ο πανευτυχής Πετσίλας.


Ο Νταλής ένιωσε ευχάριστη έκπληξη έτσι χαρούμενο που είδε, λόγω προεδρικής αφίξεως, τον φίλο του. Πολύ περισσότερο που συμμεριζόταν κι ο ίδιος τις φιλο-ομπαμικές θέσεις του. Και, μιας κι ήταν κι ερασιτέχνης ζωγράφος, και μάλιστα καλός, αποφάσισε να ζωγραφίσει τον Πετσίλα. Να τον αποδώσει με τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Και του σκιτσάρισε, σ’ ένα απλό χαρτί, εκ των ενόντων το πορτρέτο. Ένα πορτρέτο που εικόνιζε τον Πετσίλα χαμογελαστό, έστω και μετρίως, πράγμα σπάνιο γι’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο από λογιών-λογιών κακουχίες άνθρωπο. Και το καλλιτέχνημα του Νταλή πρέπει να πέτυχε τον στόχο του, αφού, πέραν του ότι έδειχνε όμορφο, ικανοποίησε πολύ και τον εικονιζόμενο Πετσίλα. Ο Νταλής, μάλιστα, έδωσε στο καλλιτεχνικό του πόνημα και τίτλο: «Ο μέγας ομπαμιστής».

Wednesday, November 9, 2016

Και τώρα τι;


Ο Θανάσης Κρομμύδας παρακολουθεί τις αμερικανικές εκλογές και προβληματίζεται



Ο Θανάσης Κρομμύδας ανησυχεί. Κι ανησυχεί πολύ. Οι τελευταίες εξελίξεις στις ΗΠΑ, με την νίκη Τραμπ (ή Τρουμπ, όπως ακούγεται, βαριά-βαριά, από το στόμα του αγαπημένου μας Alejandro Jodorowsky), μοιάζει να τον έχουν θορυβήσει. Να τον έχουν θορυβήσει  πολύ. Πού θα πάει τώρα η Αμερική; Πού θα πάει ο πλανήτης; Φοβάται καταστροφές ο Κρομμύδας. Τριγμούς και κραδασμούς στο διεθνές στερέωμα. Κι αν αυτός ο παλαβός τρελαθεί κι αρπάξει τα πυρηνικά; Κι αν ρίξει στα κεφάλια της παγκόσμιας κοινότητας καμιά μπόμπα; Όλα αυτά απασχολούν τον Κρομμύδα. Και τον κάνουν να ανησυχεί. Να ανησυχεί και να πονεί. Γιατί ο Κρομμύδας μπορεί να είναι Έλληνας 100%, και να νοιάζεται για την πατρίδα του, ωστόσο είναι και κοσμοπολιτισμένος, οπότε διαθέτει κι ένα διεθνές perspective, που τον κάνει να βρίσκεται δυνατά μέσα και στις διεθνείς εξελίξεις.


Έδωσε για μήνες μάχες ιδεολογικοπολιτικές ο Κρομμύδας. Μάχες σκληρές. Και τις έδωσε παντού: στους χώρους δουλειάς, στους τόπους χαλάρωσης και αναψυχής, στον στενότερο αλλά και ευρύτερο κύκλο του. Τασσόμενος υπέρ της Χίλαρι. Καθαρά. Αντρίκια. Χωρίς να διστάσει στιγμή. Καταδικάζοντας ταυτόχρονα τον Τραμπ (που, πέρα από «επικίνδυνο», τον θεωρούσε και «βλάκα»). Με την τόλμη και τη βεβαιότητα που μόνο ένας Έλληνας μπορεί να διαθέτει. Γιατί πίστευε ότι ένας πολίτης, ένα πολίτης συνειδητός κι ευαισθητοποιημένος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να κιοτεύει. Αλλά, αντιθέτως, οφείλει να βγαίνει μπροστά και με παρρησία να καταθέτει γνώμες και απόψεις. Να παίρνει θέση. Αναλαμβάνοντας, μάλιστα, και το (μεγάλο) κόστος. Αυτό έκαμε κι ο Κρομμύδας. Τίποτε λιγότερο. Και τίποτε περισσότερο.


Κι έτσι, ακόμη και στη δουλειά του στην τράπεζα, στις συζητήσεις με τους συναδέλφους, έπαιρνε θέση. Διαλαλώντας την κάθε στιγμή. Χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Δίχως να υπολογίζει τις αντιδράσεις. Ήταν πολιτικοποιημένος και τολμηρός. Αυτό ήταν όλο. Τίποτε περισσότερο. Και τίποτε λιγότερο. Αλλά και στα σοσιαλμήντια έδωσε μάχες ο Κρομμύδας. Στήριξε την υποψηφιότητα Χίλαρι με όλες του τις δυνάμεις. Με σχόλια στο Τουίτερ. Με φωτογραφίες στο Ίνσταγκραμ. Με αναρτήσεις στο Φέισμπουκ. Αλλά τη στήριξε και με πολιτικό λόγο προφορικό. Λόγο ζωντανό. Κουβέντα πρωί και βράδυ. Ατέλειωτη κουβέντα. Με κατάθεση σκέψεων. Με δημοσιοποίηση απόψεων. Η Χίλαρι έπρεπε να νικήσει. Το πίστευε αυτό. Και το πίστευε δυνατά. Με τη δύναμη ψυχής που μόνο ένας Κρομμύδας μπορεί να το πιστεύει.


Τα πράματα, όμως, δεν πήγαν κατ’ ευχήν. Η Χίλαρι ηττήθηκε. Παρόλες τις θεσμικές προβλέψεις. Ίσως κι επειδή δεν υπήρξε μια σχετική δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να δείξει εγκαίρως τις πραγματικές τάσεις. Αλλά και να επηρεάσει με την εγκυρότητά της το εκλογικό σώμα. Κι ο Κρομμύδας κάμφθηκε. Ναι, δεν είχε νόημα να το κρύψει. Ο φίλος αμερικάνικος λαός τον απογοήτευσε. Αυτή είναι η Αμερική; Αυτή είναι η χώρα της ελευθερίας και της πρακτικής σκέψης; Ο Κρομμύδας τα έβαλε κάτω. Και σκέφτηκε – σκέφτηκε πολύ. Αφουγκράστηκε τις άναρθρες κραυγές των Αμερικάνων και απέδωσε τις εξελίξεις στον λαϊκισμό. Στην αγραμματοσύνη των ψηφοφόρων. Στην οπισθοδρομικότητά τους. Στην απόρριψη του ορθού λόγου και της κοινής λογικής. Κι αυτό ο Κρομμύδας, προοδευτικός και διαφωτισμένος ο ίδιος, δεν μπορούσε να το χωνέψει.


Και τώρα τι; Αυτό αναρωτιέται ο φοβισμένος Κρομμύδας. Που ανησυχεί για την ασφάλεια του πλανήτη. Αλλά που ανησυχεί και για τις αγορές. Στην αρχή θορυβήθηκαν οι αγορές από την εκλογή Τραμπ. Κι έτσι θορυβήθηκε κι ο Κρομμύδας. Λίγο μετά οι αγορές ξεθορυβήθηκαν. Όχι, όμως, κι ο Κρομμύδας. Που παρέμεινε θορυβημένος. Κι όταν άκουσε στο πάρκινγκ τα σχόλια του Πολυκάρπου, του βιοπαλαιστή, τη θέση του προβληματισμού επήρε η οργή. «Η νίκη αυτού του Τραμπ είναι νίκη του απλού λαού, των μη προνομιούχων. Που ψήφισαν για πρόεδρο έναν σαν κι εμάς, έξω απ’ το κατεστημένο. Τα όνειρα σιγά-σιγά παίρνουν εκδίκηση. Είναι και φιλέλληνας ο Τραμπ. Άκουσα ότι ο παππούς του ήταν από την Κύπρο – Τράμπα τονε λέγανε. Θα έχει για δεξί του χέρι κι έναν πατριώτη μας, τον Τζωρτζ Παπαντόπουλος. Κι αυτό λέει πολλά. Μήπως μας μειώσει και το χρέος…»


Του ήρθε να τον κτυπήσει. Δεν του άρεσε να ακούει απόψεις από κείνους που δεν ξέρουν. Εντούτοις κρατήθηκε. Ίσως επηρεασμένος κι από τις σχετικές συστάσεις του συμφιλιωτικού Βακλαβά. Κι επέδειξε ψυχραιμία. Έχε χάρη που ήταν κι από ιδεολογία ανεκτικός και ορθολογισμένος. Και έπειτα από μερικά μόλις λεπτά, μετά από μια μικρή αλλά αναγκαία ανάπαυλα, σαν ξεθύμανε ο θυμός και η πικρία, μπόρεσε και ξαναβρήκε τις δυνάμεις και πήρε τη μεγάλη απόφαση: να συνεχίσει τον αγώνα. Κι ανέλαβε. Στο κάτω-κάτω, μια μάχη είχε χαθεί. Όχι ο πόλεμος. Αγώνας χρειαζόταν τώρα, αγώνας συνεχής. Για να ξαναγίνει η Αμερική αυτό που είχε ο Κρομμύδας στο μυαλό και στην καρδιά του. Μια Αμερική πιο δημοκρατική. Πιο φιλελεύτερη. Μια Αμερική πιο σωστή. Αλλά να γίνει πιο σωστός κι ολόκληρος ο πλανήτης. Αυτό ήταν το όνειρο του Θανάση του Κρομμύδα και κανείς δεν μπορούσε να του το γκρεμίσει.

/σχετικά άρθρα/
Brexit γιά Bremain? Κρομμύδας εναντίον Πολυκάρπου
Θανάσης Κρομμύδας: RIP Μάγκι!
Θανάσης Κρομμύδας: «Νιώθω μπερδεμένος!»