Terry Thomas: το αριστοκρατικό βάψιμο

Μετά το αφιέρωμα στον φρικαλέο Πάνο Παναγιωτόπουλο (που μας άφησε μια δυσάρεστη, στυφή επίγευση), ας αποκαθαρθούμε με κάτι ολωσδιόλου διαφορετικό – σε στυλ και σε ουσία (το στυλ είναι η ουσία, βεβαίως, αλλά ας μην περιηγηθούμε στις ατραπούς μιας τέτοιας συζήτησης…). Κυρίες και κύριοι: Terry Thomas, το, χωρίς αμφιβολία, αριστοκρατικό βάψιμο!


Ο μεγαλειώδης Terry ανήκει, το δίχως άλλο, σε μια διαφορετική, ευγενέστερη εποχή. Οι πιο ευαίσθητοι εξ ημών την αναπολούμε (χωρίς, ωστόσο, λόγω ηλικίας, να την έχουμε ζήσει) με νοσταλγία και – γιατί όχι – με φθόνο: χειροφιλήματα, κομψά ενδύματα, γάντια, brylcreem, bowlers, doffing (ο περίφημος χαιρετισμός δια του ελαφρού αγγίγματος ή ανασηκώματος του καπέλου), χειροποίητες (μαύρες και μόνο μαύρες) ομπρέλες, φουλάρια, plus twos /plus fours, κομψά νυχτοπερπατήματα με τζαζ και (ευγενικό) χορό στα cabaret – you get the picture…



Σ’ αυτές τις ένδοξες, κομψότατες εποχές, κατά τις οποίες η υψηλή (όσο και απολεσθείσα) τέχνη του gentlemanship βρισκόταν στο απόγειό της, ακόμη και η ατιμία είχε το στυλ της˙ ουδεμία σχέση με τη σημερινή vulgarité, όπου η απάτη αποτελεί υπόθεση φρικτών, αντιαισθητικών, ακορέστων κοστουμάκηδων ή λούμπεν στοιχείων – ακαλλιεργήτων, κακοντυμένων, ακαλαισθήτων…


Ο (ασφαλώς βρετανικής καταγωγής) Terry Thomas (γεννηθείς το 1911 στο Λονδίνο), με τους τρόπους, την κομψότητα και το εν γένει μεγαλείο του ήλθε να ενσαρκώσει τον δανδή απατεώνα της upper class – και έφερε εις πέρας τον σκοπό του με αξιοπρόσεκτη επιτυχία. Σήμα κατατεθέν του η κομψοτάτη πίπα σιγαρέτων, που στηρίζεται – με περίσσια χάρη – ανάμεσα στα λεπτά, μακριά δάκτυλα του αριστοκράτου-απατεώνος˙ επίσης, οι ρόμπες, τα pinstripe κοστούμια (για τις περιηγήσεις εντός του άστεως) και τα tweed (για τις εξοχικές εξορμήσεις του σαββατοκύριακου)… Τα bespoke κοστούμια του παραγγέλνονταν στη Savile Row, στο Mayfair, ενώ υποκάμισα και γραβάτες αυστηρώς από Jermyn Street. Ακόμη και τα εσώβρακά του (άνετα και, πάντοτε – ασφαλώς – λευκά) ήσαν χειροποίητα…


Φυσικό χαρακτηριστικό του, αυτό το (όχι και τόσο ανεπαίσθητο) κενό στους εμπροσθίους οδόντας του δημοφιλούς ηθοποιού. Ενώ, συνήθως, το συγκεκριμένο κενό ταυτίζεται, από ειδικευμένους φυσιογνωμιστάς, με την κάπως περιορισμένη νοημοσύνη, στην περίπτωση του Terry Thomas κάθε άλλο παρά αυτό ίσχυε (τέρας ευφυίας ο Terry). Γνωστή, επίσης, η φιλοπαίγμων διάθεση του κορυφαίου ηθοποιού – σε αντίθεση με τον κατατονικό και καταθλιπτικό χαρακτήρα άλλων μεγάλων κωμικών...


Από την περσόνα αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει και το στοιχείο της λατρείας προς το «ασθενές φύλο». Λάτρης της γυναικείας χάριτος ο Terry, θυσίαζε τα πάντα χάριν του θησαυρού που ονομάζεται τρυφερή γυναικεία σάρξ. Ελάτρευε ιδιαιτέρως τα μακριά πόδια και τα μεγάλα, τροφαντά στήθη, ενώπιον των οποίων έχανε το φως του… Αυτός ήταν και ο λόγος που ο γάμος του με την νοτιοαφρικανή σκουρόχρωμη γαζέλα Ida Patlanski δεν μπόρεσε να στεριώσει. Ο είλωτας του αιδοίου, Terry, δεν μπορούσε να προσφέρει αποκλειστικότητα. Την χάρη, το στυλ και την κορμοστασιά του έπρεπε να την απολαύσουν και άλλες γυναίκες – όσο το δυνατόν περισσότερες. Δίκαιη, λοιπόν, η απόφασή του να αποφεύγει, έκτοτε, τις δεσμεύσεις…


Κάπου εκεί, έρχεται να ενταχθεί και η συνήθεια της βαφής της κόμης (κόμης ταιριαστής με το εξαίσιο, διακριτικό μουστάκι) – μια αισθητική παρασπονδία, που συγχωρούμε, βεβαίως, στον δανδή ηθοποιό. Γιατί, στόχος του ήταν πάντοτε η – με τα μέτρα της εποχής – αισθητική τελειότητα. Δεν ήταν, λοιπόν, δυνατόν, να επιτρέψει σε μερικές λευκές τρίχες να του χαλάσουν την αψεγάδιαστη εικόνα, που με τόσο κόπο φιλοτεχνούσε. Να που, τελικώς, όλα τα ζητήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαλεκτικώς. Το βαμμένο μαλλί δεν είναι και πάντα κάτι το… αξιοκατάκριτο $%$*^*. Η παραδοχή αυτή καταδεικνύει, βεβαίως και το δικό μας μεγαλείο ψυχής: δεν είμαστε μονομανείς και εμπαθείς, απορρίπτοντας αδιακρίτως το βαμμένο μαλλί (θα έλεγα, μετά από μια τέτοια επισήμανση, ότι δεν είμαστε ούτε και σεμνοί, αλλά ούτε και ειλικρινείς…). (υιός: Πατέρα, ο ελέφαντας πετάει;/αυριανιστής πατέρας: Πού άκουσες, παιδί μου, τέτοιες ανοησίες;/υιός: Το διάβασα στην Αυριανή, πατέρα.../αυριανιστής πατέρας: Έ, να σου πω… Μια πετάει, μια δεν πετάει… – αυτά για την μεροληψία μας κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…).

Ο gentleman Terry Thomas ετίμησε – κυρίως – την ανυπέρβλητη βρετανική κωμωδία όσο ολίγοι. Εχάρισε στο πολυπληθές κοινό του στιγμές μεγάλης απολαύσεως (και – θα τολμούσα να πω – μεταρσιώσεως). Επέταξε, όμως, εις τους ουρανούς μια αποφράδα ημέρα του 1990... A man of great calibre (για να το εκφράσουμε στη γλώσσα που καταξίωσε αυτόν τον μεγάλο της υποκριτικής τέχνης και του στυλ), θα μείνει για πάντα ζωντανός στη μνήμη μας. Κάθε φορά που θα τον απολαμβάνουμε στις οθόνες μας, ένα σφίξιμο στο στομάχι θα μας θυμίζει ότι η εποχή στην οποίαν μεγαλούργησε ο εστέτ Terry έχει περάσει ανεπιστρεπτί… Terry Thomas: μια εξαιρετική φυσιογνωμία, ένας κομψός γυναικάς – ένας μεγάλος, αριστοκρατικός βαψομαλλιάς…