Αλέξης Κούγιας: το απελπισμένο βάψιμο

 Μιας και αναφερθήκαμε στη σχέση βαμμένων μαλλιών και μικρού αναστήματος (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), η σκέψη μας πήγε, αφεύκτως, στον Αλέξη Κούγια. Ο φιλόδοξος και ακαλαίσθητος θεμιστοπόλος υπήρξε ένα λαϊκό παιδί από την Πετρούπολη το οποίο, ως φαίνεται, πρέπει να κουβαλούσε στην πλάτη του πολλών κιλών συμπλέγματα. Αποζητούσε με μανία λάμψη και αναγνώριση, την οποίαν, όμως, αδυνατούσε να έχει λόγω ταπεινής προελεύσεως, σε μια χώρα που το networking είχε - και διατηρεί - μια ξεχωριστή ισχύ. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Αλέξης είχε από μικρός έφεση προς οτιδήποτε του φαινόταν μεγαλεπήβολο, πομπώδες, λαμπερό - και το αποζητούσε με κάθε τρόπο. Μάλιστα, πληροφορίες αναφέρουν ότι ο νεαρός Αλέξης, ως νεοσσός ποδοσφαιριστής των ακαδημιών του Άρεως Πετρουπόλεως, ενώ αναγκαζόταν να παίζει στο "ξερό" της ομάδος με απλά, άφιρμα ποδοσφαιρικά παπούτσια, λιμπιζόταν παπούτσια puma "εξάκαρφα". Κάποια στιγμή, με αιματηρές οικονομίες, κατάφερε πράγματι ν' αποκτήσει ένα ζευγάρι "εξάκαρφα", αλλά δεν είχε χρήματα να αγοράσει puma και έτσι απέκτησε ένα παλαιό, μεταχειρισμένο ζευγάρι hummel, ενώ συμπαίκτες και παράγοντες, μόλις τον είδαν με "εξάκαρφα" - έστω και παλαιά - στο "ξερό" της Πετρουπόλεως, τον πήραν στο ψιλό ταράζοντάς τον στις καρπαζιές...


Ο πείσμων Αλέξης δεν το' βαλε, όμως, κάτω. Ποδοσφαιρικά, το λαϊκό παιδί με το μπριγιόλ στα μαλλιά δεν είχε τάλαντο για σπουδαία πράγματα. Έτσι, σκέφθηκε ότι το κλειδί που, ενδεχομένως, θα του άνοιγε την πόρτα της πολυπόθητης καταξίωσης περνούσε από την επιστήμη. Δίνοντας εξετάσεις, πέρασε στη Νομική Θεσσαλονίκης από τους τελευταίους, όπως απέδειξε με χαρτιά και ντοκουμέντα το "λαγωνικό" της "αποκαλυπτικής" (α λα γκρέκα) δημοσιογραφίας που ονομάζεται Στέφανος Χίος, μολονότι ο ίδιος ο Αλέξης διετείνετο ότι εισήλθε στον ιερό ναό της νομικής επιστήμης από τους πρώτους. Ως φοιτητής, σύμφωνα με συμφοιτητές του, έδειξε πολύ μέτρια πράγματα. Ωστόσο, η ακόρεστη πείνα για μεγαλεία, η άσβεστη δίψα για καταξίωση, οδηγούσαν τον νεαρό, απόφοιτο πλέον, Κούγια να ψάχνεται να αδράξει μια ευκαιρία. "Ψαχνόταν, προσπαθούσε, λύγιζε σίδερα" θυμάται συνομήλικός του δικηγόρος της εποχής. "Θα τον παρομοίαζα με ένα ταχύ αυτοκίνητο, στην προσπάθειά του να κινηθεί γρήγορα προς τον προορισμό της καταξίωσης. Βέβαια, δεν θα έλεγα, σε καμία περίπτωση, ότι ήταν κάτι σαν μια Jaguar E-Τype, ας πούμε, γιατί του Αλέξη του έλειπε από τότε το class. Θα μπορούσα, όμως, άνετα, να τον παρομοίαζα με ένα Opel Manta... Αυτό, μάλιστα! Έμοιαζε με ένα Opel Manta, το αυτοκίνητο της λαϊκής φιγούρας, ένα αμάξι συμβατικά γρήγορο, φτηνό, πομπώδες, "μπάνικο" , φιγουρατζίδικο και άκρως λαϊκό - αυτά ήταν και τα χαρακτηριστικά του Αλέξη..." σχολιάζει, με αρκετή δηκτικότητα, ο υπηρέτης της Θέμιδος.


Το ακόρεστο πάθος για αναγνώριση και καταξίωση τον οδήγησε σε μια χωρίς όρια εργασιομανία, ώστε, με τη βοήθεια και της τύχης, να εισχωρήσει στο club των "αναγνωρίσιμων" δικηγόρων. Ουδέποτε, όμως, μπόρεσε να αποχωρισθεί τα άκρως λαϊκά χαρακτηριστικά του - πράγμα που έχει οδηγήσει παλαιές και καταξιωμένες δικηγορικές οικογένειες των Αθηνών να τον σνομπάρουν. Αυτό ο Αλέξης επ' ουδενί μπορεί να το συγχωρήσει, ενώ η απόρριψη από τις ελίτ των αθηναίων δικηγόρων του γεννά μοχθηρία και μνησικακία, που κάνουν "μπαμ" από πολλές γυάρδες μακριά... Γιατί είναι άλλο να σε αναγνωρίζουν οι κομμώτριες, οι αναγνώστες της Espresso και η Άντζελα Δημητρίου και άλλο η ελίτ των Αθηνών... Άλλωστε, η διασκέδαση του Αλέξη, αυτού του λεβεντόπαιδου από την Πετρούπολη, είναι τα μπουζουκτσίδικα και όχι τα Ηρώδια (αν και κάποτε δήλωσε ότι, ένεκα συζυγικής επιρροής, άρχισε να απολαμβάνει και... μπαλέτο - εκτός κι αν εννοούσε μπαλέτο τύπου Γιάννη Δαλιανίδη στα μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ, με ιέρεια του χορού τη Μάρθα Καραγιάννη...). Ο Αλέξης έχει δοξαστεί στις θερινές επιθεωρήσεις και στις παρομοίου χαρακτήρος λαϊκές σατιρικές εκπομπές ως "κοντός" - πράγμα που τον βγάζει έξω από τα ρούχα του (a propos, ρούχα, συνήθως, λαϊκά και κακόγουστα...). Κατηγορείται, μάλιστα, ότι ψεύδεται σε σχέση με το ύψος του (σύμφωνα και με μαρτυρίες της εν διαστάσει συζύγου του), αφού δηλώνει (και στην ταυτότητά του) ότι είναι 1,77, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι 1,67... Κατά πληροφορίες, το "Σύνδρομο του Ναπολέοντος", το οποίο αναλύσαμε στο προηγούμενη ανάρτηση, συνδέεται στενά με την συμπεριφορά του Αλέξη: επιθετικότητα, άμετρη φιλοδοξία, αυταρχισμός συγκροτούν την ψυχοδομή του αναγνωρισμένου (αλλά λαϊκού) δικηγόρου - κάτι που φαίνεται στις δημόσιες άμα τε και ιδιωτικές του παρουσίες. Καταφανής και η έντονη ανασφάλεια που τον διακρίνει, αφού "τσινάει" και "εκρήγνυται" με την αμυδρότερη υποψία κριτικής. Επιτίθεται δε, μετά πάθους, σε κάθε υπαινιγμό περί ομοφυλοφιλίας, πράγμα που οδήγησε και στον γνωστό ξυλοδαρμό του Γρ. Βαλλιανάτου. Στις συζυγικές του περιπέτειες δεν θα αναφερθούμε καθόλου, γιατί, αφ' ενός, τις θεωρούμε άκρως βαρετές και, αφ' ετέρου, φρονούμε ότι το θέμα έχει εξαντληθεί. Θα αναφερθούμε, όμως, στις ενδυματολογικές του προτιμήσεις. Η συνήθης επαγγελματική "στολή" του δικηγόρου αποτελείται από ένα κλασσικό μπλε κοστούμι συντηρητικών προδιαγραφών, ολόλευκο, συμβατικότατο υποκάμισο και πουαντιγιέ, επίσης μπλε, κλασσικό λαιμοδέτη. Χαρακτηριστικό του λαιμοδέτου, εάν δεν το έχετε προσέξει, είναι ότι κρέμεται μέχρι τους... όρχεις - και όχι μέχρι το ύψος της ζώνης, ως είθισται. Στα γήπεδα, όπου περνά δημιουργικά τα σαββατοκύριακά του ξελαρυγγιαζόμενος (αφού, εκτός των άλλων, τυγχάνει και επαγγελματίας ποδοσφαιρικός "παράγων"), ο Αλέξης φορεί κάτι απαίσια, λαϊκά σπορ ρούχα ταιριαστά με την αισθητική του αθλήματος της κλωτσοπατινάδας... Ίσως, βέβαια, οι πιο κωμικές ενδυματολογικές επιλογές του ακαλλιέργητου δικηγόρου-ινδάλματος των κομμωτριών και των ποδοσφαιροφίλων να συναντώνται κατά τις περιόδους των διακοπών του (θερινών τε και χειμερινών - να μην λησμονήσουμε, βέβαια, και τις απαραίτητες πασχαλινές, στη Μύκονο, με το αναπόφευκτο κερί στο χέρι...) . Εκεί ο Αλέξης τα δίνει όλα. Ψευδονεανικά, φαντεζί, αναντίστοιχα με την ηλικία του και απαράδεκτης αισθητικής ενδύματα, ολοκληρωτικώς αταίριαστα μεταξύ τους, κατάλληλα μόνον διά χρήσιν εντός αισθητικού πλαισίου Μυκόνου. Ο Αλέξης - είναι φανερό - ουδόλως γνωρίζει τη σημασία της φινέτσας και του understatement...


Τη φρικαλέα αισθητική αντίληψη του δικηγόρου, την οποίαν και αναλύσαμε εναργώς, έρχεται να συμπληρώσει ένα προκλητικά βαμμένο, κατάμαυρο μαλλί. Μόνον οι φαβορίτες γλυτώνουν από τον οδοστρωτήρα που ονομάζεται μαύρη μπογιά. Είναι καταφανές ότι ο φιλόδοξος και, ταυτοχρόνως, ελλειμματικός Αλέξης διατηρεί φαντασιώσεις νεότητας και θαλερότητας, παρά το προκεχωρημένον της ηλικίας του. Ο εξηντάρης ποινικολόγος είναι φανερό ότι τρέμει τον Χρόνο που περνά. Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι αυτό το αρκετά γερασμένο πρόσωπο, με τις ρυτίδες στο μέτωπο και τον "σπασμένο", ζαρωμένο από τον χρόνο, λαιμό, επιθυμεί τη διατήρηση μιας άκρως αντιαισθητικής, υπερ-καραμπογιατισμένης κόμης, η οποία του δημιουργεί ψευδαισθήσεις νεότητος και σφριγηλότητος. Ο μπρούτος και χονδροειδής ποινικολόγος την έχει πατήσει όπως τόσοι και τόσοι "νεάζοντες". Βάφοντας απελπισμένα το μαλλί (και, μάλιστα, κατάμαυρο), τελικά τονίζει αυτό που, τόσο απελπισμένα, επιθυμεί να κρύψει: τον Χρόνο που περνά, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια του σε πρόσωπο, σώμα και μαλλιά...