Bob Guccione: το πορνογραφικό περουκίνι

Με το κείμενο αυτό, προχωρούμε σε μια «βαριάντα» στον συναρπαστικό χώρο του ερωτισμού, τον οποίον, αφήνοντας τα προσχήματα, θα αποκαλέσουμε νέτα-σκέτα «πορνογραφικό», γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα και έτσι μας αρέσει. Η πορνογραφία ενοχλεί τους ηθικολόγους. Την τρέμουν παπάδες, γονείς, δάσκαλοι και πάσης φύσεως αρρωστημένες προσωπικότητες, που βλέπουν την παρακμή στην πορνογραφία και όχι στο συντηρητικό χάλι και την παθολογία τους. Θυμίζουν τον καμπούρη που βλέπει την καμπούρα όλων των άλλων εξόν απ’ την δική του. Οι ηθικολόγοι, σε ένα ρεσιτάλ πατερναλισμού, θέλουν ν’ αποφασίζουν πριν από μας για μας. Και, κρίνοντας ότι η πορνογραφία πλήττει ηθικά και ψυχικά τους πάντες, την καταδικάζουν εις το πυρ το εξώτερον. Η (αποδημήσασα) φιλόσοφος Joel Feinberg ισχυρίζεται ότι η αυτόβουλη ιδιωτική «κατανάλωση» πορνογραφίας δεν παράγει τίποτε το κακό για τους άλλους. Όθεν, ο τραμπουκισμός των ηθικολόγων εναντίων της πορνογραφίας είναι ανυπόστατος («Pornography and the Criminal Law» στο Pornography and Censorship). Η πορνογραφία αποτελεί για τους προσχηματικούς ηθικολόγους βδέλυγμα, γιατί σχετίζεται με την απελευθέρωση – κάτι αυτόχρημα κακό – και τη σεξουαλική ηδονή – κάτι απολαυστικό και απελευθερωτικό και, άρα, επίσης αυτόχρημα κακό. Η πορνογραφία, όμως, απλώς εξεικονίζει σωματικές πράξεις – πράξεις ερεθιστικού χαρακτήρος σχετιζόμενες με την σαρκική ηδονή. Όπως επισημαίνει ο Ηλίας Πετρόπουλος «η πορνογραφία, απλώς, αποκαλύπτει με ιδιάζουσαν ένταση την σωματική ομορφιά των ανθρώπων και το θαύμα της ερωτικής πράξης. Η σωματική ομορφιά των ανθρώπων μοιάζει να είναι μια Απόλυτη Αξία» (Ιστορία της Καπότας). Τώρα, βεβαίως, για να δούμε το θέμα και διαλεκτικά, πόσο αισθητικώς αποδεκτή μπορεί να είναι μια πράξη που αφορά βλέννες, εκκρίσεις, κλπ. είναι μια άλλη υπόθεση, αφού η ερωτική πράξη δεν διακρίνεται πάντοτε από αισθητική αρτιότητα (όπως λ.χ. στην περίπτωση της «ποιητικής» συνευρέσεως μεταξύ Donald Sutherland και Julie Christie στο Don’t Look Now του ανυπέρβλητου Nicolas Roeg). Περί του απελευθερωτικού, όμως, στοιχείου, δεν χωρεί καμιά αμφιβολία. Η πορνογραφία, βεβαίως, παράγει και κάποιες κωμικές ή και λυπηρές καταστάσεις˙ αλλά από άποψη αισθητικής – όχι ηθικής. Γιατί, ποιος δεν βρίσκει αρκετά κωμική (ή και λυπηρή) την εικόνα ενός παλινδρομιστή συνανθρώπου μας εμπρός στην απεικόνιση (πραγματική ή φαντασιακή) ενός πορνογραφικού θεάματος… Κι αυτά, όμως, είναι μέσα στο παιχνίδι… Άλλωστε, από πολλές απόψεις, προτιμητέα η περίπτωσις των κατά κυριολεξίαν μαλακιζομένων από εκείνη των μεταφορικώς (συχνά, βεβαίως, και κυριολεκτικώς), που βρίσκονται παντού γύρω μας… Μην λησμονούμε δε, ότι και οι βαψομαλλιάδες, περουκοφόροι, «προσθετάκηδες», «γεφυροποιοί», σε ό,τι αφορά την χειροκίνητη παλινδρόμηση, μεταφορικώς αλλά συχνά και κυριολεκτικώς ομιλώντας, μάλλον ως αυνανιζόμενοι πρέπει να χαρακτηρίζονται. Και εδώ ομιλούμε, ασφαλώς, για έναν αυνανισμό συνεχή και αδιατάρακτο, από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός…


Ξεκινούμε λοιπόν την περιήγησή μας στον χώρο του πορνογραφικού ερωτισμού από τον Bob Guccione, τον μεγάλο εκδότη του επαναστατικού περιοδικού Penthouse. To συγκεκριμένο περιοδικό έφθασε ως μάννα εξ ουρανού στον κάθε λάτρη της πορνογραφίας (στα χέρια του, πιο συγκεκριμένα, τα οποία, έκτοτε, τα χρησιμοποιούσε για το ξεφύλισμα του περιοδικού, αλλά και για κάτι άλλο...). Γιατί απετέλεσε την εκδοτική αντίστοιξη στο comme il faut και αρκετά συντηρητικό και μπουρζουάδικο Playboy, το οποίο, από πολλούς, χαρακτηρίζεται έως και «φλούφλικο», λόγω της σύμμειξης (ηπίων) ερωτικών φωτογραφιών και κειμένων με χαρακτήρα λογοτεχνικό ή λογοτεχνίζοντα. Το Penthouse, όμως, έβγαινε μπροστά, με τρόπο δυναμικό, προσφέροντας χαρά, απόλαυση και αγαλλίαση στους απανταχού φίλους του, ένεκα του τολμηρού, σκληροπυρηνικού και απροσχημάτιστου πορνογραφικού περιεχομένου του… O Guccione, μάλιστα, υιοθετούσε και στην πράξη το ελευθεριακό πνεύμα του περιοδικού του, αφού περνούσε από τον «πάγκο του χασάπη» τα περισσότερα μοντέλα που φωτογραφίζονταν για το Penthouse!


 Στην ελληνική, βέβαια, εκδοχή του, η έκδοση του περιοδικού, εις ό,τι αφορά τα κείμενα, άγγιξε επίπεδα αξεπέραστης φαιδρότητος, αφού είχε ως αρθογράφους, μεταξύ άλλων, τον αυτάρεσκο και πομπώδη Πάνο Παναγιωτόπουλο και τον βλοσυρό και σπουδαιοφανή Αλέξανδρο Βέλιο – και οι δυο τους φρικαλέοι βαψομαλλιάδες… Ας αφήσουμε, όμως, τις καρικατούρες… ο Guccione, λοιπόν, έδρεψε δάφνες, φτάνοντας να θεωρείται ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Αμερική. Λανθασμένες κινήσεις, όμως, αλλά και η συγκυρία, οδήγησαν το περιοδικό στη χρεοκοπία. Χωρίς το περιοδικό πια στα χέρια του, ο Bob σήμερον διάγει, οπωσδήποτε, μια περίοδο παρακμής. Μιας παρακμής που, σε αισθητικό επίπεδο, έρχεται να υπογραμμισθεί από ένα, εντυπωσιακής γελοιότητος, περουκίνι, το οποίο κοσμεί την κεφαλή του τολμηρού και ερωτύλου πρώην εκδότη (συνοδευόμενο και από ένα περιποιημένο βάψιμο εις ό,τι αφορά τις τρίχες που δεν καλύπτονται απ' αυτό...). Πολλά λέγονται για το θλιβερό αυτό επικάλυμμα της κεφαλής του Bob. Ορισμένοι το χαρακτηρίζουν κακοσχεδιασμένο˙ άλλοι ισχυρίζονται ότι προσδίδει μια φρικιαστική πινελιά στην εμφάνισή του. Όπως και να’ χει, το συγκεκριμένο περουκίνι δείχνει αρκετά αφύσικο και κωμικό – σε αυτή, μάλιστα, την πορτοκαλίζουσα απόχρωση που, συνήθως, προτιμά ο Bob... Ορισμένοι διατείνονται ότι ο Guccione σχεδίασε ο ίδιος το περουκίνι που φορεί, ως ερασιτέχνης ζωγράφος που είναι. Εάν η φήμη αυτή αληθεύει, δεν θέλουμε με τίποτα να σκεπτόμεθα την ποιότητα των ζωγραφικών έργων του άλλοτε κραταιού εκδότη…