Lord Berners: ο λόρδος που έβαφε το πουλί του…

Τί να πρωτοπεί κανείς για τον Gerald Hugh Tyrwhitt-Wilson, τον γνωστό σε όλους (;) Λόρδο Berners – έναν άνθρωπο που ανήκει στο top ten των προτιμήσεών μας, ανεξαρτήτως ιδιότητος και χρονικής περιόδου. Κατά κυριολεξία, πρόκειται περί Βαρόνου (14th Baron Berners) – έχει, όμως, επικρατήσει ο τίτλος του Λόρδου, αφού έτσι τον γνώριζε ο κοσμάκης και έτσι του απηύθυνε τον λόγο (που λέει ο λόγος…).


Όταν μιλάμε για Λόρδο Berners, ας γίνει σαφές ότι μιλάμε για μια πολυδιάστατη, εκρηκτική προσωπικότητα – για ένα σπάνιο ταμπεραμέντο και έναν μεγάλο βρετανό εκκεντρικό. Ο Λόρδος διέπρεψε σε πολλά επίπεδα: ζωγράφος, συνθέτης όπερας και μπαλέτου (ο Stravinsky έπινε νερό στο όνομά του), συγγραφέας – όλες, σχεδόν, οι τέχνες γνώρισαν την «περιποίηση» του Λόρδου και του χρωστούν πολλά. Η δράση, βέβαια, του Berners ξεκίνησε από τον χώρο της διπλωματίας, αφού, μετά την αποφοίτησή του από το Eton, ο - μετέπειτα - Λόρδος επιθύμησε μιαν επαγγελματική απασχόληση. Ο κλήρος και η διπλωματία ήταν οι μόνες επιλογές της εποχής που ταίριαζαν στην κοινωνική προέλευσή του. Τελικά, επέλεξε τη δεύτερη.


Πολλοί θυμούνται σημεία και τέρατα κατά τη διάρκεια της θητείας του Berners στον χώρο της διπλωματίας, αφού το πλαίσιο δράσης του συγκεκριμένου επαγγέλματος τού φαινόταν περιοριστικό για την σπινθηροβόλα και ασυμβίβαστη ιδιοσυγκρασία του. Διακόνησε, λοιπόν, με μεγάλη φαντασία, το διπλωματικό επάγγελμα/λειτούργημα, το οποίο, φευ, δεν κατόρθωσε να κρατήσει κοντά του για πολύ τον sui generis ευγενή. Κυρίως, γιατί, με σκοπό να αντιμετωπίσει την πλήξη που του γεννούσε η σοβαροφάνεια των διπλωματών, φρόντιζε, για την δική του ευχαρίστηση, να πιτσιλίζει τους ανωτέρους του με… μελάνι.


Οι σπάνιοι αυτοί χαρακτήρες, βεβαίως, στην χώρα μας θα αντιμετωπίζονταν ως αποσυνάγωγοι. Με τη σοβαροφάνεια που επικρατεί στη τιμημένη χώρα της ελιάς, κάθε παρέκκλιση από τις βαρετές, ασφυκτικές νόρμες λογίζεται ως ημι-παράνοια (τουλάχιστον…). Ο Λόρδος, όμως, τα είχε τετρακόσια. Καμία σημασία δεν είχε ότι επεδίδετο σε ουκ ολίγες δραστηριότητες, τουλάχιστον ανεξήγητες για τους πολλούς. Μισάνθρωπος κατά βάσιν, ο Berners προτιμούσε να συναναστρέφεται, αντί για ανθρώπους, μια καμηλοπάρδαλη (το προσωπικό του κατοικίδιο), με την οποίαν απολάμβανε, κάθε απόγευμα, το τσάι του.


Έχοντας τεράστια αδυναμία στα σκυλιά, φρόντιζε να τα στολίζει και να τα ευπρεπίζει φορώντας τους κολάρο (στην κυριολεξία) μια σειρά διαμαντιών (diamond collars). Η αγάπη του, μάλιστα, για τα συμπαθή τετράποδα, σε συνδυασμό με την χωρίς όρια εφευρετικότητά του, τον οδήγησε, κάποτε, στην ευφάνταστη έμπνευση να ρίξει το αγαπημένο σκυλί της μητέρας του από το παράθυρο, σε μια προσπάθεια (όπως δήλωσε αργότερα) να το μάθει να… πετάει (το σκυλί πέταξε τελικά, αλλά εις τους ουρανούς…).


Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ο Λόρδος Berners έδειχνε μεγάλη αδυναμία στην πτητική διαδικασία. Αγαπούσε με πάθος πρωτόγνωρο τα πτηνά – ειδικά δε τα λατρεμένα του περιστέρια. Είχε αμέτρητα στην οικία του στο Faringdon, στην Οξφόρδη. Επειδή, όμως, έπρεπε να είναι συμβατά με την colourful ιδιοσυγκρασία του, αποφάσισε, εκτός από τα δικά του μαλλιά, τα οποία συχνά «φρέσκαρε» με μπογιά, να βάφει και τα πουλιά του (ο τίτλος, λοιπόν, του κειμένου είναι κάπως παραπειστικός, προκειμένου το κείμενο να καταστεί πιο «πιασάρικο»...).


Αμέτρητα περιστέρια (που συχνά κούρνιαζαν και επί της βαμμένης κεφαλής του Λόρδου), βαμμένα σε παλ χρώματα, πετούσαν πάνω από την λόρδικη, πολυτελή, αριστοκρατική οικία, δίνοντας ένα άλλο χρώμα (κυριολεκτικώς) στην καθημερινότητά του (και κάνοντας τους γείτονες να γελούν μέχρι δακρύων).


Ήταν, δε, τόσο φιλόμουσος, ώστε στην vintage, αγαπημένη του Rolls Royce, στη θέση των πίσω καθισμάτων, είχε εγκαταστήσει ένα πραγματικό, λειτουργούν κλειδοκύμβαλο, το οποίο χειριζόταν με ιδιαίτερη επδεξιότητα…


Ο "σύζυγός" του (σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της Independent, αν δεν κάνουμε λάθος) φαίνεται να είχε δηλώσει ότι ο – μακαρίτης πλέον – Λόρδος υπήρξε ένας υποδειγματικός "σύζυγός", ένας ενδιαφέρων άνθρωπος – με μια διαφορά: κατά δήλωσίν του, ουδέποτε συνευρέθησαν επί της κλίνης (ούτε και οπουδήποτε αλλού, άλλωστε...). Το σεξ δεν υπήρξε στη ζωή του˙ η κλινοπάλη ήταν terra incognita για τον συμπαθή "σύζυγο". Και εδώ σωστός ο Λόρδος. Είχε από ενωρίς αντιληφθεί τον περιττόν, όχι απλώς του έρωτος, αλλά και αυτής ταύτης της ερωτοπραξίας. Δεν σπαταλούσε, λοιπόν, χρόνο και δυνάμεις σε δραστηριότητες σχετιζόμενες με βλέννες και εκκρίσεις. Είχε, όπως δείξαμε, πολύ πιο ενδιαφέρουσες ενασχολήσεις… Όταν αγαπάς μετά πάθους τις τέχνες και όταν είσαι ένας τόσο εφευρετικός άνθρωπος, προτιμάς, ασφαλώς, την καμηλοπάρδαλη ή τη φιλοτέχνηση του πορτρέτου του αγαπημένου σου αλόγου, αφού το έχεις βάλει μέσα στην οικία σου να ποζάρει, από συνευρέσεις στις οποίες αρέσκονται ακόμη και οι λαϊκές τάξεις. Και ο Λόρδος Berners αντιμετώπιζε με συγκατάβαση τις λαϊκές τάξεις…


Οι βαρετοί συνάνθρωποι αποτελούσαν το κόκκινο πανί για τον ιδιόμορφο Λόρδο. Στη Βουλή των Λόρδων δεν πάτησε παρά μία φορά. Έβρισκε τις συνεδριάσεις πληκτικές μέχρι θανάτου. Επιπλέον, είχε δηλώσει σχετικά: "Στη Βουλή παρέστην μόνον μία φορά. Κάποιος επίσκοπος μου έκλεψε την ομπρέλα μου και από τότε δεν ξαναπάτησα...". Όταν ταξίδευε με τρένο, δεν επιθυμούσε την παρουσία άλλων (συμβατικών) ανθρώπων στο κουπέ. Ποθούσε την ησυχία του. Αφού, λοιπόν, οι «καθώς πρέπει» επιβάτες αναπαύονταν στις θέσεις τους, μετά από λίγο αναγκάζονταν, ένας-ένας, να αποχωρήσουν έντρομοι. Ο λόγος; Ο ευφάνταστος και παιγνιώδης Λόρδος έβγαζε από την δερμάτινη καφέ τσάντα του ένα θερμόμετρο και, αφού κατέβαζε τα παντελόνια του, μετρούσε, κάθε πέντε λεπτά, τη θερμοκρασία του πρωκτικώς. Αυτός ήταν ο ευπατρίδης Gerald Hugh Tyrwhitt-Wilson – ο ξακουστός (και αγαπητός σε όλους) Lord Berners…