Στο δρόμο προς το Σύνταγμα για να διαδηλώσουμε, το καταλάβαμε μεμιάς: αυτές τις μέρες αναμφισβήτητα κάτι μεγάλο γεννιέται. Κάτι δυνατό, κάτι επαναστατικό, κάτι αυθεντικά ελληνικό. Πόσο ενθαρρυντικές οι εικόνες λαϊκής εξέγερσης… Πόση ελπίδα γεννούν για κάτι καινούργιο που έρχεται να πάρει τη θέση του παλιού… Ορδές ανθρώπων, συνελλήνων, που δεν μπορούν να ζήσουν και που, συμπτωματικά, το κατάλαβαν μόλις τώρα. Δεν πάει άλλο! Ο πλανημένος Λαός αντιδρά. Οι πολιτικοί τον πρόδωσαν. Του ήπιαν το αίμα. Ο Λαός, πάντα αγνός και πάντα προδομένος, δεν το κατάλαβε παρά μόλις τώρα. Τώρα, που συμπτωματικά έχει και άδεια την τσέπη. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι, εάν αντί για «αγανακτισμένοι» αυτοπροσδιορίζονταν ως «μετανοημένοι», ίσως να υπήρχε ελπίδα. Οι ίδιοι κάποιοι υποστηρίζουν ότι, εάν το ίδιο αυτό πολιτικό προσωπικό, τα ίδια αυτά κόμματα, με έναν τρόπο μαγικό, έσπευδαν να γεμίσουν το πορτοφόλι του διαμαρτυρόμενου λαού με ολίγα ψιλά, η αντίδραση των περισσότερων «αγανακτισμένων» θα ξεθύμαινε πιο γρήγορα κι από ανοιχτή γκαζόζα. Οπωσδήποτε δεν συμμεριζόμαστε μια τόσο αντεπαναστατική λογική…
Κατευθυνόμενοι προς στο Σύνταγμα και ενώ προπονούμεθα νοερώς στα συνθήματα της ομηγύρεως («κλέφτες-κλέφτες», «όξω» κλπ.), αίσθημα χαρμολύπης μας κατέλαβε: λύπη για την κατάσταση που δημιούργησαν οι κλέφτες πολιτικοί και οδήγησαν αυτόν τον υπερήφανο Λαό εδώ που τον οδήγησαν, αλλά ταυτοχρόνως και χαρά για την εξεγερτική και αναγεννητική διάθεση του πλήθους. Εντοπίσαμε κόσμο αγνό, κόσμο άδολο, κόσμο έτοιμο για μεγάλες μάχες και μεγάλες αλλαγές, μακριά από ψευδοεπαναστατικές ονειρώξεις. Κόσμο που αντιδρά πια με σθένος στις χαμηλές προδιαγραφές του ανεκδιήγητου πολιτικού και πνευματικού προσωπικού και αναζητά αδιαπραγμάτευτα την ποιότητα, όπως ο παραλυτικός της Καπερναούμ την ίαση και έγερση. Κόσμο που αγκαλιάζεται πλέον από όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, όχι με σκοπό την κολακεία, αλλά λόγω του δίκαιου των αιτημάτων του. Κόσμο που έχει τόσα πολλά, πρωτότυπα και σημαντικά να πει…
Η νεαρή και γεμάτη επαναστατικό οίστρο Ειρήνη έχει πολλά να καταγγείλει: «Οι πολιτικοί μάς έκοψαν τα φτερά και την ελπίδα. Εγώ βασικά με την πολιτική δεν ασχολούμαι, αλλά βλέπω αδιέξοδο. Βασικά τώρα πια βγαίνω μόνο τρεις φορές την εβδομάδα έξω. Και σφίγγομαι πολύ. Οικονομικά εννοώ».
Ο Μπάμπης, δεν τα βγάζει πέρα με καμία παναγία: «Με κορόιδεψαν τα κόμματα. Μου είπαν ότι θα με διορίσουν, αλλά τίποτα. Ψήφισα και τα δύο εναλλάξ, αλλά με εξαπάτησαν. Πουθενά ο διορισμός. Τώρα δουλεύω κούριερ. Είναι δυνατόν να δουλεύω κούριερ ενώ έχω και απολυτήριο Λυκείου; Μέχρι και στο λεωφορείο πλήρωσα πρόστιμο προχθές, επειδή δεν είχα εισιτήριο, αλλά τους αραπάδες δεν τους ελέγχει κανείς. Είναι κατάσταση αυτή;». Ο φιλόδοξος Παναγιώτης (Πανάγος) βρίσκεται προ του δικού του αδιεξόδου. Σπούδασα οικονομικά εδώ και έξω. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν έναν έλληνα Gordon Gekko. Με πολύ χρήμα, γυναίκες, ακριβές τιράντες με δερμάτινα τελειώματα και κοστούμια Anderson & Sheppard. Και τώρα δουλεύω σε ελληνική χρηματιστηριακή (δεν θέλω να την αναφέρω ονομαστικά) για 1100 ευρώ, είμαι παντρεμένος με την Πέπη από τον Κορυδαλλό, φοράω τιράντες των 3 ευρώ από περίπτερο της Ομόνοιας και τα κοστούμια μου είναι από το Glou. Που θα πάει αυτό το πράμα; Πότε θα γίνω αυτό που πραγματικά θέλω;».
Ο συνδικαλιστής εφοριακός κ. Λάμπρος δηλώνει αδυναμία να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις της οικογένειας: «Μέσα σε 15 χρόνια, εγώ και η γυναίκα μου, με δύο μισθούς, πήραμε σπίτι, εξοχικό και τρία αυτοκίνητα. Τώρα τρώμε από τα έτοιμα. Που θα πάει αυτή η δουλειά δεν ξέρω. Ο κόσμος χρειάζεται λεφτά για να τα βγάλει πέρα, αλλά κανείς δεν μιλάει. Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο μόνος που μπορεί να μας σώσει. Ευτυχώς που υπάρχουν και αδέσμευτες φωνές όπως του KONTRA, του EXTRA και μερικών άλλων και τα λένε στην κυβέρνηση έξω από τα δόντια».
Αλλά και ο πανεπιστημιακός κ. Πιπερόπουλος δεν χαρίζει κάστανα: «Η κατάσταση με το κατεστημένο δεν πάει άλλο. Πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές παντού. Ως καθηγητής Πιπερόπουλος τάσσομαι, όπως επανειλημμένως έχω τονίσει και στις εκπομπές των δύο Γιώργηδων, Αυτιά και Παπαδάκη, ανεπιφύλακτα με την πλευρά των "αγανακτισμένων". Φίλοι μου "αγανακτισμένοι" να το ξέρετε: o καθηγητής Πιπερόπουλος είναι μαζί σας»!
Ο συνταξιούχος καθηγητής του Γυμνασίου Αγίων Αναργύρων κ. Μητρέλιας δεν φείδεται κατηγοριών κατά του συστήματος: «Οι πολιτικοί μας ευθύνονται δια την παρούσα κατάστασι. Να τους ραπίσομε. Οι Έλληνες είμεθα φιλότιμοι, αλλά εστερήθημεν ορθής καθοδηγήσεως. Η πολιτική τάξις χρειάζεται γενναίον ράπισμα και ανασκολοπισμόν!» θα μας πει έμπλεος οργής, ενώ η κυρία Ευτέρπη παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή για την κατρακύλα: «Από τότε που χάσαμε κάθε πίστη σε Θεό χάθηκαν τα πάντα. Ο Θεός είναι το στήριγμά μας. Η αθεΐα διέλυσε τη χώρα».
Η 25χρονη Μαρίνα δεν βλέπει σύντομα διέξοδο: «Σπούδασα για μια καλύτερη ζωή με προοπτικές. Τζίφος! Έχω πτυχίο Διοίκησης Επιχειρήσεων από τα ΤΕΙ Χαλκίδας και (για την ώρα βέβαια), αντί να διοικώ μια επιχείρηση, δουλεύω πωλήτρια στον Χόντο. Βλέπω μπροστά μου μια ζωή χωρίς μέλλον. Πώς θα κάνω καριέρα, πώς θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά; Μου έρχεται τρέλα. Ευτυχώς που υπάρχει και το Facebook…».
Ο εναλλακτικός Μανώλης, με ράστα μαλλί, φαίνεται να έχει επεξεργαστεί πιο δυναμικές και επαναστατικές λύσεις: «Η λύση είναι σ’ εμάς, στα χέρια του λαού. Να βγει ο κόσμος μπροστά και να δείξει τον δρόμο. Να αυτό-οργανωθούμε, να αυτο-διοικηθούμε και έτσι να αυτο-ικανοποιηθούμε. Μόνο η άμεση δημοκρατία μπορεί να δώσει λύση!». Ομοίως και ο Θανάσης, της γενιάς του 114, δεν μασάει τα λόγια του: «Στα ψηλά βουνά /Βγήκα να το πω/Ζήτω η λευτεριά /Που πιότερο αγαπώ. Ήμουν στους δρόμους και με το Πολυτεχνείο. Θεώρησα χρέος μου να βρεθώ και πάλι μπροστάρης στον αγώνα και τώρα, εδώ στο Σύνταγμα. Πίστεψέ με. Ζούμε εποχές νέου Πολυτεχνείου!».
Αλλά και ο αγροτοποιμένας κ. Βάιος, που κατέβηκε από την Καρδίτσα στο Σύνταγμα ειδικά για το συλλαλητήριο, βγάζει, θαρρείς σαν πυρωμένη λάβα, πολλή οργή από μέσα του. Λόγια σταράτα βγαίνουν από το στόμα του οργισμένου βουκόλου: «Αυτά τα γαϊδούρια οι πολιτικοί θέλουν σαλάγισμα. Πρρρρ, Ίιιιιιι, Όι-όι! Θα τους τσακώσω απ’ το σβέρκο και θα τους λιανίσω τα παΐδια. Έναν δεν θα τσακώσω στα χέρια μ’; Αμ θα καλοπεράσ’. Θα τον στουμπήσω! Μαύρον θα τον εκάνω με την αγκλίτσα»!
Ο πλανημένος Λαός δείχνει, επιτέλους, συνειδητότητα, επαναστατικότητα και αναθεωρητική ορμή. Χωρίς αμφιβολία, κάτι μεγάλο γεννιέται…
