Καθήλωσε τους φίλους του καλού τένις ο τελικός μεταξύ του Βρετανού
Murrey και του Ελβετού Federer στο Wimbledon. Πού κρίθηκε τελικά το
παιχνίδι; Ο Νίκος Χατζηνικολάου έχει τις απαντήσεις. Το αγαπά το τένις ο
καλός παρουσιαστής. Το αγαπά και το κατέχει όσο λίγοι. Εάν δεν ήταν ο σημαντικός τηλεραδιοφωνάνθρωπος
που όλοι γνωρίζουμε, θα μπορούσε, ίσως, να είναι ένας πρώτης γραμμής επαγγελματίας
αντισφαιριστής. Μπορεί να έπιασε ρακέτα σε μεγάλη ηλικία (στην Αλεξανδρούπολη,
φευ, δεν είχε ρακέτες και μπαλάκια), αυτό, όμως, μικρή σημασία έχει. Γιατί το
τένις παίζεται κυρίως με το μυαλό – και ο Χατζηνικολάου απ’ αυτό έχει μπόλικο.
Τα τελευταία, όμως, χρόνια χύνει και πολύ ιδρώτα στα φιλέ, oπότε δεν στερείται και αγωνιστικής εμπειρίας.
Μυαλό και πείρα, λοιπόν – να τα εργαλεία του Χατζηνικολάου για να αναλύσει τον
τελικό. Γι’ αυτό και η γνώμη του μετρά
πολύ. Πού δεν πήγε καλά ο Federer
και έχασε τόσο εύκολα από τον Murray;
Σε τι υπερείχε ο Βρετανός; Τι χρειαζόταν ο Ελβετός για να γυρίσει το παιχνίδι;
Ο Νίκος Χατζηνικολάου, με το καταστάλαγμα της πολύτιμης εμπειρίας του, μάς χαρίζει
απόσταγμα αντισφαιρικής σοφίας, ρίχνοντας φως στα κρυμμένα μυστικά του μεγάλου τελικού
αλλά και του αθλήματος εν γένει…
► Το τένις είναι ένα άθλημα απαιτητικό. Κρύβει πολλά μυστικά
και τίποτα δεν σου χαρίζεται. Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να φτάσεις στη
νίκη. Δεν ξέρεις πώς και πότε θα σου έρθει το μπαλάκι. Παίζει ρόλο η δύναμη του
χτυπήματος. Η κατεύθυνσή του, η τροχιά του. Tα σφάλτσα [sic].
Γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή όταν κρατάς τη ρακέτα.
► Οι δύο συνάδελφοι που έφτασαν άξια στον τελικό ήταν αρκετά
καλοί. Μπορούσαν όμως να είναι και καλύτεροι. Είμαι λιγάκι αυστηρός στην
κριτική, γιατί ζητάω πάντα το καλύτερο. Όπως και στη δουλειά μου.
► Τους ήθελα και τους δύο πιο προσεκτικούς. Να περιορίσουν
τα λάθη. Ειδικά ο Φέντερερ. Σε τέτοιους αγώνες, σε μεγάλους τελικούς, να ξέρετε
ότι όποιος κάνει τα λιγότερα λάθη έχει και το πάνω χέρι.
► Το τένις θέλει
μεγάλη προσοχή. Το χτύπημα μπορεί να σου έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις.
► Όταν έχεις παίξει τένις, μπορείς με την πρώτη ματιά να
καταλάβεις προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα, προς τα πού κλίνει η παλάντζα. Από
το πρώτο σερβίς του πρώτου σετ, με το που άρχισε το παιχνίδι και είδα τα πρώτα
αναγνωριστικά χτυπήματα αλλά και το ύφος των δύο αθλητών, το παιχνίδι για μένα
δεν έκρυβε εκπλήξεις. Ήξερα τον νικητή από την αρχή. Θα ήταν ο Μάρεϊ! Και
τελικά αποδείχθηκε ότι είχα δίκαιο [sic]!
► Η τεχνική του Φέντερερ δεν μού έδειξε σπουδαία πράγματα. Και
το φόρχαντ του Ελβετού δεν ήταν τόσο καλό όσο λένε. Προσοχή! Δεν λέω ότι δεν
είναι καλός αθλητής. Απλώς, δεν είχε στον τελικό αυτό το κάτι παραπάνω που θα
με έκανε να του δώσω μεγαλύτερη βαθμολογία.
► Το Γουίμπλεντον (ο «ναός» για εμάς τους τενίστες) όπου
διεξήχθη ο τελικός βρίσκεται στη Αγγλία.
Έτσι ο Μάρεϊ που είναι Βρετανός έπαιζε στο σπίτι του. Μπροστά στο κοινό του. Αυτό
αποτελεί μεγάλο ατού για έναν αντισφαιριστή, για έναν αθλητή γενικότερα. Στην έδρα σου δεν χάνεις ποτέ. Να ένα
ακόμα πλεονέκτημα για τον Μάρεϊ. Τώρα, θα μου πείτε, γιατί στο παρελθόν έχει
χάσει ο Βρετανός εντός έδρας, μέσα στο Γουίμπλεντον; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
► Το σμας του Ελβετού
στο τρίτο γκέιμ του δεύτερου σετ μού θύμισε το αντίστοιχο δικό μου απέναντι
στον καλό συνάδελφο Χρήστο Κώνστα, στο τελευταίο μεταξύ μας παιχνίδι στο τουρνουά του Λυμπέρη.
►Ο Βρετανός μού άρεσε γιατί διέθετε στον τελικό το
μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να διαθέτει ένας αθλητής: ψυχή!
► Θα παραλλήλιζα το στυλ παιχνιδιού του Μάρεϊ με αυτό του
Άκη Παυλόπουλου: δυνατό, έξυπνο, αποφασιστικό.
► Μετά το 2-0 σετ τα πράγματα έγιναν δύσκολα για τον Ελβετό.
Εκεί ακριβώς χρειαζόταν ψυχραιμία. Πολλή ψυχραιμία.
► Δεν κρύβω ότι στον
τελικό ήμουν με τον Βρετανό. Δεν πήγαινα τον Ελβετό γιατί, είτε κέρδιζε είτε
έχανε, έμενε ανέκφραστος. Παρίστανε τον φλεγματικό; Μας σνόμπαρε; Γενικά αυτό
το ανέκφραστο, το δήθεν ψύχραιμο, εμάς ως λαό δεν μας πάει. Και τη χαρά και τη
λύπη μας τη δείχνουμε, και καλά κάνουμε. Ξέρουμε και να γελάμε και να κλαίμε.
Γιατί είμαστε Έλληνες!
► Το σερβίς του Μάρεϊ είναι φωτιά και λαύρα. Απ’ ό,τι λέει ο συνέταιρος και φίλος μου, ο Ανδρέας ο Κουρής, το σερβίς του Βρετανού θυμίζει αρκετά το δικό μου.
► Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να δω καλά το τελευταίο γκέιμ που
έδωσε την νίκη στον Μάρεϊ. Είχα ξεχάσει για λίγο τα γυαλιά μου στη διπλανή
καρέκλα και κατά λάθος κάθισε επάνω τους ο καλός συνάδελφος με τον οποίον
βλέπαμε μαζί το παιχνίδι, ο Κωστής Παρράς. Όσοι ξέρετε τον Κωστή αντιλαμβάνεστε ότι
έγιναν θρύψαλα. Δεν είχε όμως ιδιαίτερη σημασία. Γιατί, όπως είπα ήδη, το
παιχνίδι για μένα δεν έκρυβε εκπλήξεις. Ήξερα απ’ την αρχή ποιος θα είναι ο νικητής.
► Για να το πω με μια φράση, θα έλεγα ότι η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη.
Ο Μάρεϊ κέρδισε δίκαια. Έπαιξε γρήγορα, δυναμικά, αποφασιστικά. Έδειξε ότι
ήθελε πιο πολύ τη νίκη. Τι θα έπρεπε να κάνει ο Φέντερερ αν ήθελε να κερδίσει; Να
παίξει πιο καλά, πιο σωστά, πιο δυνατά. Κάπου εκεί κρίθηκε το παιχνίδι.
► Ποντάρω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τους δύο
συναδέλφους κι άλλες φορές στο μέλλον να διασταυρώνουν τα ξίφη τους (για να
θυμηθώ και την παλιά μου εκπομπή, Διαξιφισμοί)
– ή τις ρακέτες τους (γέλια). Είμαι σίγουρος γι’ αυτό που σας λέω. Τίποτα δεν
τελείωσε με αυτόν τον τελικό. Προβλέπω ότι οι δύο αθλητές θα αναμετρηθούν ξανά! Έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς.
► Το τένις, αν θες να φτάσεις ψηλά, απαιτεί προπόνηση. Καθημερινή
και πολλή προπόνηση σε πολύ υψηλό
επίπεδο. Εγώ, για να κρατιέμαι σε φόρμα, παίζω με τον Νίκο Γαλανό, τον Γιώργο
Αλογοσκούφη, τον Σάκη Ρουβά, τον Κυριάκο
Μητσοτάκη, τον Αντώνη Λυμπέρη και άλλους καλούς φίλους και αθλητές όσο πιο
συχνά μπορώ.
► Αν παίξεις καλά, θα κερδίσεις. Αν δεν παίξεις καλά, θα
χάσεις. Πιστέψτε με, εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό του τένις.
► Ο τελικός του Γουίμπλεντον θύμιζε σε αρκετά σημεία τον δικό μου τελικό,
πέρυσι στο Athens Tennis Academy,
με αντίπαλο τον Νίκο Διαμανταρίδη. Τον είχα κερδίσει 3-0 σετ, το ίδιο ακριβώς σκορ με
τον χθεσινό τελικό δηλαδή! Τι αγώνας…
► Στο τένις, κάποιος θα κερδίσει και κάποιος θα χάσει.
Πάντα! Αυτός είναι ο νόμος του τένις.
