Ιστορικές επέτειοι σαν αυτή την 28ης αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία
για συλλογικές ενδοσκοπήσεις και εθνικές αποτιμήσεις. Ο συνολικός απολογισμός
οδηγεί, δυστυχώς, σε ένα οδυνηρό συμπέρασμα: ο εχθρός εισέβαλε ξανά στην
τάλαινα χώρα – τούτη τη φορά, μάλιστα, από την κεντρική πύλη και με όλες τις
τιμές. Οι ξένοι κατακτητές, φορώντας κοστούμια και ταγιέρ αντί για στρατιωτικές
στολές, μάς πήραν τη χώρα μας, μάς πήραν και το ψωμί (εμείς προλάβαμε να φάμε
μονάχα το τυρί – της φάκας των δανειστών).
Πολλοί οι προδότες σήμερα. Οι προσκυνημένοι, οι νεοραγιάδες, που υποτάσσονται στον ξένο δυνάστη. Όχι, βεβαίως, ότι αυτό δεν συνέβη και τότε.
Μπορεί κανείς να ξεχάσει όλους αυτούς τους Έλληνες που δελεάστηκαν από τις σειρήνες του
εχθρού και μήδισαν; Τον Δημήτρη Μπισλάνη τόσο ως γερμανό αξιωματικό όσο και ως
δωσίλογο Στάθη, τον Πέτρο Φυσσούν ως υπολοχαγό Καρλ φον Στάιν, τον Κώστα Καρρά
ως υπολοχαγό Μαξ Ρόιτερ ή αντιπλοίαρχο Έρικ φον Άουερ, τον Χρήστο Πολίτη ως συνταγματάρχη
Χέρμαν φον Σβάιτσερ;
Η σημερινή αποκαρδιωτική κατάσταση της νέας υποτέλειας δημιουργεί υπόνοιες ότι θα τρίζουν τα κόκαλα ανθρώπων που έδωσαν τα πάντα για τούτη την πατρίδα. Πήγαν, όμως, πράγματι στράφι οι ηρωικές θυσίες του Κώστα Καζάκου ως λοχαγού Θεοδώρου, του Ανδρέα Μπάρκουλη ως συνταγματάρχη Μουρούζη, του Κώστα Πρέκα ως υπολοχαγού Νικολάου, του Στέφανου Στρατηγού ως δεκανέα Στυλιανούδη;
Η γνώμη μας είναι πως όχι. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ο Λαός μας
δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Έχουμε πόλεμο. Πόλεμο
ύπουλο. Πόλεμο οικονομικό. Να πούμε, λοιπόν, ξανά ένα βροντερό ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ στους
κατακτητές, στους εξουσιαστές, στους τοκογλύφους. Ο Λαός μας βρίσκεται ήδη σε
καλό δρόμο αντίστασης. Θέλει, όμως, ακόμα μεγαλύτερη πίστη, ακόμη μεγαλύτερη
αποφασιστικότητα, αν θέλουμε να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα. Ας γίνει και
σήμερα η φωνή αντίστασης του Λαού ένας ορμητικός χείμαρρος που θα σαρώσει και
πάλι τους κατακτητές και τους λακέδες τους. Με την επαναστατημένη Άντζυ Σαμίου
ως νέα Σοφία Βέμπο. Με τον αγανακτισμένο Σταμάτη Κραουνάκη («κατσαρόλα») ως νέο
Μίμη Τραϊφόρο. Και με τον Γιώργο Τράγκα να πλέκει (με το κυρτωμένο δάχτυλο) την
κάλτσα του στρατιώτη.
