Έρχεται η ώρα του Παπαμιμίκου…

Η νίκη της ΟΝΝΕΔ –και πιο συγκεκριμένα της ΔΑΠ Νου Δου Φου Κου [sic]– στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν. Πολλοί έμειναν ακόμα και άυπνοι αναμένοντας τα οριστικά αποτελέσματα. Έκδηλη η αγωνία. Όταν, όμως, η νίκη επισημοποιήθηκε, οι καρδιές όλων πήγαν στη θέση τους. Το βαρυσήμαντο αυτό γεγονός έφερε ευεργετικό άνεμο στα πανιά της χώρας, γεμίζοντας τους περισσότερους Έλληνες με πρωτόγνωρη αισιοδοξία. Μέσα σ’ όλα τούτα τα ευοίωνα (πόσο τα έχουμε ανάγκη αυτές τις κρίσιμες ώρες), μια (επιπλέον) αναπάντεχα θετική εντύπωση δημιούργησε η ελπιδοφόρα παρουσία ενός πολιτικοποιημένου νέου με δυνατό πολιτικό στίγμα: Ανδρέας Παπαμιμίκος το όνομά του· πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ η ιδιότητά του. Μιλάμε για έναν εξαίρετο νέο – τι νέο δηλαδή, άνδρα κανονικό! Διόλου αστείο το θέαμα ενός κοντόχοντρου νεαρού να αποφαίνεται, σοβαροφανώς, περί τα πολιτικά – φορώντας και σακάκι…

Αν, όμως, αρκεστεί κανείς στην εξωτερική εικόνα – πράγματι, διόλου κολακευτική – τότε έχει χάσει την ουσία. Γιατί, αν έχει την υπομονή να φτάσει ίσαμε το μεδούλι, μόνο θετικές είναι οι εντυπώσεις που αποκομίζει από ετούτον εδώ τον σημαντικό Νεολαίο. Πέρα από το ηγετικό παράστημα, εντοπίζεις σκέψη διεισδυτική, γλώσσα που δεν χαρίζεται σε κανέναν και ανοίγει πρωτόγνωρους εκφραστικούς δρόμους, βλέμμα κοφτερό που αφήνει υποσχέσεις για κάτι το ωραίον…

Όσοι γνωρίζουν καλά τον Παπαμιμίκο μιλούν για έναν ευπροσήγορο, γοητευτικό ομιλητή, χαρισματικό, με δύναμη αλλά συνάμα και λεπτότητα, με επιχειρηματολογία που συναρπάζει. Έναν νέο που αγαπά παθολογικά τη Λάρισα (σ.σ. είναι ο τόπος καταγωγής του), την πατρίδα και την ΟΝΝΕΔ – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. «Α! και τον Αντώνη Σαμαρά!», διαβεβαιώνει κάποιος που τον ξέρει καλά. Ποδόσφαιρο και ΜΚΟ αποτελούν τα βασικά του ενδιαφέροντα – εξόν πολιτικής. Διόλου αμελητέος συνδυασμός. Θα λέγαμε, αντίθετα, συνδυασμός ιδιαίτερα συναρπαστικός. ΟΝΝΕΔίτης μέχρι τα μπούνια, φέρεται να έχει εκμυστηρευθεί ότι στην ΟΝΝΕΔ πέρασε τις καλύτερες στιγμές τής μέχρι τώρα ζωής του (σκέψου…). Έχει δώσει σκληρές μάχες για να καθίσει στην επίζηλη θέση του προέδρου της ΟΝΝΕΔ ο Παπαμιμίκος· στη θέση αυτή που τόσο καθοριστικά επηρεάζει τον ρου των πολιτικών μας πραγμάτων. Γιατί ήθελε να προσφέρει. Δεν αδιαφόρησε, μήτε και δείλιασε ομπρός στα προβλήματα της εποχής. Και πήρε την απόφαση να συμμετάσχει στην διαδικασία επίλυσής τους. Μέσα από τη συμμετοχή του σε Νεολαία. Ένας αγέρωχος Νεολαίος, που  αναμετράται δυναμικά με τα προβλήματα της χώρας. Το μπορεί και το θέλει!

 

Ο Παπαμιμίκος είναι άξιος συνεχιστής του υβριδίου Νεολαίος-μέλλων πολιτικός. Πλησιάζει η ώρα του – η ώρα εκείνη που θα μπει μπροστάρης και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και χρειαζόμαστε τέτοιες σημαντικές μονάδες – ειδικά στις σημερινές, απαιτητικές εποχές. Μονάδες ικανές να εμπνεύσουν. Και ποιον, άλλωστε, δεν εμπνέει ένας τέτοιος λεβέντης, ένας τέτοιος θεριοκομμένος νέος.  «Είναι καλός. Είναι πολύ καλός!», θα μας διαβεβαιώσει ενθουσιώδης συναγωνιστής του. «Με ενημέρωσε τις προάλλες ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ!». Αυτή η πληροφορία μάς γέμισε αισιοδοξία. «Στ’ αλήθεια; Tο εννοεί; Υπάρχει ελπίδα;», ρωτούμε με αγωνία. «Τι να σου πω… Έδειχνε σίγουρος!», απαντά ο συνομιλητής μας. Αν είναι έτσι… 

 

Η συζήτηση αυτή μάς πήγε δυο χρόνια πίσω, όταν, ζητώντας πληροφορίες περί Παπαμιμίκου, ρωτήσαμε βουλευτή της ΝΔ, γελώντας, «τι φρούτο είναι πάλι αυτό;». Η απάντηση μάς προβλημάτισε. «Μην τον υποτιμάς… Έχει μυαλό ο Παπαμιμίκος!». Και πράγματι. Μετά από καταβύθιση στις εσώτερες περιοχές της σκέψεως, αλλά και αρκετή έρευνα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο βουλευτής είχε δίκιο. Φαίνεται μεγάλος εγκέφαλος ετούτος δω ο λεβεντόκορμος νέος! Εξωτερικά, όπως είπαμε, μπορεί να σε παραπλανήσει· να δείχνει ένας κοινός άνθρωπος – ίσως ένα ανθρωπάκι. Αλλά, προς θεού! – μην αφήσεις να σε ξεγελάσει η εμφάνισή του. Μέσα σ’ αυτό το τόσο κοινό σαρκίο, σιγοκαίει μια φλόγα υψηλής πολιτικής, αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Καλά, λοιπόν, με το παρόν της χώρας. Αλλά φαίνεται ότι και το μέλλον βρίσκεται σε καλά χέρια· χέρια στιβαρά, που μπορούν να κρατήσουν σταθερά το τιμόνι – οποτεδήποτε χρειαστεί.

Τι είναι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύπου που καυλαντίζουν μέσα σε κομματικές Νεολαίες; Γιατί σπαταλούν τον χρόνο τους με μπανάλ πολιτικολογίες και ξύλινες μπαρουφολογίες όλοι ετούτοι οι αργόσχολοι κοπρίτες; Αυτό αναρωτιούνται πολλοί – ευρισκόμενοι έξω από το πνεύμα της πρακτικής πολιτικής. Επιπλέον, αρκετοί, κάθε φορά που βλέπουν μέλος Νεολαίας, αναρωτιούνται: «βλάξ ή αριβίστας»; Α bit of both, είναι συνήθως η απάντηση. Να, όμως, που υπάρχουν –ευτυχώς– και οι εξαιρέσεις. Και ο Παπαμιμίκος είναι, αναμφίβολα, μία απ’ αυτές. Ομολογούμε ότι κοιτούσαμε πάντα με μια αδιόρατη γλυκύτητα αυτούς τους «νεολαίους». Διακρίναμε έναν συμπαθητικό μικρομεγαλισμό που μας συνέπαιρνε. Αντί να μιλούν σαν τα παιδιά της ηλικίας τους, μιμούνταν –πάντα με σοβαρότατο ύφος– το ιδίωμα των μεγάλων· προκαλώντας ασυγκράτητη θυμηδία. Και αυτό οδηγούσε στη συμπάθεια. Βέβαια, υπάρχουν και προβλήματα. Το γελοίο συνήθως εμφιλοχωρεί εκεί που υπάρχει μεγάλη προσπάθεια –μπόλικη «θεωρία»– για μικρό αποτέλεσμα. Εδώ, λοιπόν, θέλει πράγματι λίγη προσοχή. Γιατί οι Νεολαίοι αγωνίζονται με υπαρκτό ζήλο για ανύπαρκτους στόχους. Πέρα, δηλαδή, από μικρομέγαλη, είναι και καθαρά ονειροφαντασιακή η δράση τους. Το γελοίον καραδοκεί. Από την άλλη, θα πει κανείς (και θα’ χει και κάποιο δίκιο), εντάξει, νέοι είναι, θα το παίξουν το πουλάκι τους – μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό. Σωστά. Γιατί να μην το παίξουν; Αλλά ας το παίξουν κανονικά· χειροκίνητα. Όχι εντασσόμενοι, νέοι άνθρωποι, σε κόμματα και Νεολαίες.

Ψευδαίσθηση εξουσίας και συμφέρον – να τα κίνητρα του μέσου έγκαυλου για παραγοντιλίκι και σμπρώξιμο Νεολαίου κεχαγιά. Και η Πολιτική; Οι ιδέες; Αστεία πράγματα. Όχι ότι δεν υπάρχουν και μερικές –ελάχιστες– τέτοιες περιπτώσεις Νεολαίων που ανάβουν κερί στην «ιδεολογία». Μόνο που αυτοί είναι ακόμη πιο κωμικοί από τους πρώτους. Κωμικότεροι όλων, όμως, είναι οι πολιτικοί αρχηγοί – τα αφεντικά των Νεολαίων. Αυτοί που θα μοιράσουν θέσεις συμβούλων, υποψηφίων βουλευτών κ.ο.κ. σ’ αυτά τα ελπιδοφόρα μειράκια. Οι αρχηγοί, έχοντας πάρει το «κολάι» στη γλοιώδη κολακεία των πάντων και ειδικά  της «νεολαίας» (και δη της κομματικής), τους συγχαίρουν με ενθουσιασμό, επισκεπτόμενοι, μάλιστα, και τους χώρους τους, αντί να τους τραβήξουν (δυνατά) το αφτί και να τους στείλουν γρήγορα για διάβασμα. 

  

Σε τούτη την υπέροχη χώρα, έχουμε δυνατή παραγωγή Νεολαίων που ανέλαβαν, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, την καθοδήγηση αυτού του Λαού, τις τύχες ετούτου του σημαντικού έθνους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Παπουτσήδες, Σκανδαλίδηδες, Τσίπρες, Μεϊμαράκηδες, Βουλγαράκηδες – πάει μακριά η βαλίτσα…

Και δημοσιογράφοι μπόλικοι. Ακόμη και ο φίλος μας Νίκος Χατζηνικολάου εκεί έκανε τις πρώτες του πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις (με εμφανή όσο και αξιόλογα αποτελέσματα). Και μετά, όταν τον χλευάζουν τίποτε ακροατές και τον διορθώνουν για το «εγγλέζικο» που χρησιμοποιεί, σου λέει, εν είδει ψοφοδεούς και κολπατζίδικης, κουτοπόνηρης αυτοκριτικής, «δεν το έχω με τις ξένες γλώσσες ρε παιδί μου, δεν το έχω!» (σ.σ. λες και το’ χει με την ελληνική…). Και πώς να το έχει, αφού, όταν έπρεπε να διαβάζει, εκείνος κοπροσκύλιαζε στις νεολαίες, με πολιτικολογία, καφέδες, και τσιγαράκι. Έτσι, όχι μόνο ξένες γλώσσες δεν κατάφερε να μάθει, αλλά ούτε ένα πτυχίο (και μάλιστα Παντείου) δεν κατόρθωσε να πάρει, ο δυστυχής…

Ο Παπαμιμίκος, λοιπόν, γεννά ελπίδα. Πέρα από κάθε αμφιβολία. Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι θα προτιμούσαμε έναν άλλου τύπου Νεολαίο στο τιμόνι της ΟΝΝΕΔ. Έναν τύπου, λ.χ., Μίλτου «Μίλκου» Βαρβιτσιώτη, με την χωρίστρα του και με τα όλα του. Πόσο πιο ταιριαστός θα ήταν στην ηγεσία της συγκεκριμένης Νεολαίας… Όμως, ας είναι κι έτσι. Ο Παπαμιμίκος δεν είναι αμελητέα ποσότης. Διόλου αμελητέα. Μπορεί να δώσει πολλά. Εμπρός, ωρέ Παπαμιμίκο! Δώσε μας τα φώτα σου!

«Η χώρα αυτή δε σώζεται με τίποτα» συνηθίζει να λέει ο Κώστας Καίσαρης (ο σοβαρός – όχι ο κοσμηματοπώλης). Για στάσου, όμως. Ας μην βιαζόμαστε. Ας κρατήσουμε και μία πισινή. Ας δούμε πρώτα τι όμορφες εκπλήξεις μάς επιφυλάσσουν και τα τσικό των κομμάτων· οι χρυσές εφεδρείες του Έθνους. Όταν στον προθάλαμο της εξουσίας βρίσκονται Παπαμιμίκοι, μια σπίθα φωτός αρχίζει να αχνοφέγγει. Και αυτό δεν είναι λίγο. Καθόλου λίγο.