Οι εκτονώσεις ενός υποψήφιου περιφερειάρχη

Πολλές οι έγνοιες, αμέτρητες οι σκοτούρες του πολιτικού – είναι εύλογο ότι θέλει και να ξεσκάσει λιγάκι, να ξαλεγράρει· να απομακρύνει, έστω πρόσκαιρα, το άχθος της αντιπροσώπευσης, το άγχος του να φέρεις τον σταυρό της ευθύνης απέναντι στον Λαό. Το πολιτικό καθήκον είναι βαριά υπόθεση και απαιτεί, που και που, και κάποιες εκτονώσεις· αλλιώς, κινδυνεύει να σκάσει ο έρμος ο πολιτευόμενος. Ο φιλόδοξος υποψήφιος περιφερειάρχης (δεν θα αποκαλύψουμε εάν κατέχει ήδη τον σχετικό θώκο  και τον επαναδιεκδικεί ή κατέρχεται στον εκλογικό στίβο για πρώτη φορά), μαλθακός και βουτυράτος παρά το νεαρόν της ηλικίας του, είχε θελήσει μια τέτοια εκτόνωση – μιαν εκτόνωση σώματος και ψυχής. Όχι, δεν θα την έβρισκε στη δική του περιφέρεια (όσο μεγάλη κι αν είναι…), αλλά στην αθηναϊκή χοάνη – το παλιό και κλασσικό όνειρο κάθε ταλανιζόμενου από την επαρχιακή στενότητα συνανθρώπου μας να χαθεί, ανώνυμος (και άρα ελεύθερος) ανάμεσα στο μέγα πλήθος της χαοτικής πρωτεύουσας. Ας είναι καλά τα σόσιαλ μήντια (αυτή η σπουδαία δημοκρατική εφεύρεση του ανθρώπου που δίνει – και σωστά – βήμα στους πάντες), και το αντικείμενο της ανακουφιστικής εκτόνωσης δεν άργησε να εντοπιστεί. Ο τροφαντός (και αναγνωρίσιμος) πολιτευόμενος, αφήνοντας προς το θήλυ και υπονοούμενα επαγγελματικών διευκολύνσεων, έκλεισε το ραντεβού, αρχοντοεπαρχιώτικα, σε ακριβό ξενοδοχείο της Κηφισιάς. Πήρε, σε καθεστώς ερωτικής παραζάλης και με ερεθισμό που δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί, το αεροπλάνο και κατέβηκε, χωρίς χρονοτριβή, στην πρωτεύουσα.

Οι εισαγωγικές κουβέντες με το θήραμα κενές και αερολογικές, παρόμοιας ποιότητας με τον πολιτικό του λόγο (δύσκολο να ανακαλέσεις στη μνήμη σου άνθρωπο που να μιλάει τόσο ξύλινα και φανφαρόνικα, καίτοι νέος). Κουβέντες εξαιρετικά αμήχανες, πλεύριζαν το θέμα χωρίς να μπαίνουν με παρρησία στο ψητό. Αμήχανες και οι κινήσεις κατά τη διάρκεια του καφέ και μεγάλη προσπάθεια να αναδειχθούν στοιχεία κίβδηλης ερωτικής άνεσης, λιμοκοντόρικου τύπου. Το παιδί ήταν άπειρο και αυτό έκανε μπαμ από μακριά. Τελικά, ο αμήχανος μαγουλάκιας βρήκε το θάρρος και ζήτησε, απ’ έξω-απ’ έξω, αυτό που ποθούσε η καρδιά του (αλλά και το στρουμπουλό του σώμα). Λίγο μετά, στα ενδότερα, κατάφερε κι έγινε πιο αποκαλυπτικός – τουτέστιν πιο συγκεκριμένος. Ξαπλώνοντας ελαφρώς στο αναπαυτικό κρεβάτι, χωρίς να βγάλει πουκάμισο και σακάκι (γραβάτα δεν φορούσε), κατέβασε το φαρδύ του παντελόνι αφήνοντάς το να αναπαυθεί στο ύψος των αστραγάλων (κρατώντας, όμως, φορεμένο το σώβρακο) και (επιτέλους!) διετύπωσε χωρίς πολλά λόγια αυτό που ποθούσε: «Θέλω να μου την παίζεις και συγχρόνως να με κοιτάς!»

Όχι, δε ζήτησε κομπλέ επαφή ο έντρομος (προφανώς από τις ενδεχόμενες μολυσματικές παρενέργειες του πλήρους έρωτα) μπούλης (σκέψου να κολλούσε καμιά «αφροδίσια» ασθένεια, τι θα έλεγε η μαμά…). Ήθελε απλώς μια κάποια στοιχειώδη επαφή με το άλλο σώμα (το χέρι, εν προκειμένω), να του προσφέρει την ποθούμενη εκτόνωση – να τονε ξαλαφρώσει. Η κοπέλα των σόσιαλ μήντια – και ας μας επιτραπεί, σεβαστοί αναγνώστες, να γίνουμε εδώ και κάπως ψυχαναλυτικοί / Βεργετικοί – εκλαμβάνοντας το αιδοίο της είτε σαν πληγή είτε σαν φαλλό ο οποίος, επειδή η διαδικασία ανάπτυξης κώλωσε, κατέστη μια ατροφική κλειτορίδα, υιοθέτησε στην αρχή «ανδρική» συμπεριφορά κι έτσι προς στιγμήν δίστασε να υπακούσει στα ερωτικά κελεύσματα του ερωτομανούς μπουλούκου. Ακολούθως, όμως, η ζωώδης ανδρική γοητεία του πολιτευόμενου έκαμψε τις αντιστάσεις, κι έτσι η ερωτική κορασίδα δεν άργησε να τυλίξει στη μικρή της παλάμη το (ανάλογων διαστάσεων) όργανο του χοντρού παιδιού της πολιτικής και να του αποδώσει τις δέουσες τιμές. Δεν πέρασε ούτε λεπτό καλά-καλά, όταν ο φιλόδοξος βαρελόπαις, με ένα ύφος ζωικής έξαρσης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, έφτασε στην έκρηξη! Το πολύτιμο υγρό τινάχτηκε, σαν πίδακας, κατά πάνω, πλημμυρίζοντας το χέρι της νεαράς, ενώ αρκετές πηχτές σταγόνες προσγειώθηκαν στην περιοχή της βουβωνικής χώρας αλλά και την προτεταμένη μπάκα του πρόωρου εκσπερματιστή της Περιφέρειας. «Μωρέ τι μαλακία ήταν αυτή! Πολύ με άρεσε!» ακούστηκε, μόλις και μετά βίας, σαν ψέλλισμα, από τα φιλήδονα χείλη του (εξουθενωμένου και ανακουφισμένου) περιφερειάρχη αμέσως μετά το ξαλάφρωμα.

Ο πολιτευόμενος είχε χρησιμοποιήσει, επιτυχώς, την πολιτική του ιδιότητα για να ανακουφιστεί, θέτοντας σε κεντρική θέση το όργανό του. Θυμηθήκαμε τον Renoir, ο οποίος συμβούλευε τους νέους καλλιτέχνες «να ζωγραφίζουν με το πουλί τους». Δεν γνωρίζουμε αν, κατ’ αναλογίαν, έχει καταγραφεί κάποια αντίστοιχη παρότρυνση και προς νέους πολιτικούς ώστε να πολιτεύονται με το πουλί τους. Ο συγκεκριμένος, πάντως, έκτοτε αυτό κάνει – και με το παραπάνω… «Δεν μας ενδιαφέρει η ιδιωτική ζωή των πολιτικών! Με τα πολιτικά πεπραγμένα να ασχολείστε!» ακούγεται, ξαφνικά, η κραυγή από το «εκσυγχρονιστικό» στόμα μιας φιλελεύθερης κουρούνας. Προβληματισμένοι απ’ αυτή την ένσταση συνεχίζουμε, επισημαίνοντας ότι στην καρδιά της κοπέλας, απ’ αυτό το σημαντικό, πολιτικών καταβολών, πουλί, γεννήθηκε έρωτας! Ένας έρωτας μάλιστα που, κατά τις εκμυστηρεύσεις της, ουδέποτε ξεπεράστηκε. Κι έτσι ο ξαλαφρωμένος περιφερειάρχης υπήρξε (και παραμένει) ο βασιλιάς στα όνειρα της ερωτόπληκτης κόρης. Αυτό διόλου δεν μας εκπλήσσει. Θα μπορούσαμε άνετα να αναφωνήσουμε, σαν τον καθηγητή Gohar (που «ευγνωμονούσε τις γυναίκες, εξαιτίας της μεγάλης ηλιθιότητας που προσέφεραν στις ανθρώπινες σχέσεις») του (σπουδαίου) Albert Cossery: «Μα όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς από τις γυναίκες. Ακόμη κι ένας άνθρωπος-κούτσουρο μπορεί να τις ερεθίσει, αρκεί μονάχα να μπορεί να πηδήσει». Στη συγκεκριμένη, βέβαια, περίπτωση, ούτε καν αυτή η ικανότητα δεν αποδείχτηκε, αφού δεν είχαμε κομπλέ «σμπρώξιμο», αλλά μια εκτόνωση διά της απλής χειρομαλάξεως…

Το συγκεκριμένο (υγρό) περιστατικό που έτυχε να έλθει εις γνώσιν μας (και το οποίο αποφύγαμε να αναμεταδώσουμε συνοδευόμενο από τις πλήρεις αηδιαστικές του λεπτομέρειες), όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το αναφέρουμε για να τιμήσουμε αυτόν τον τετραγωνοκέφαλο πολιτικό. Γιατί δείχνει, εκτός από μια ζωώδη θέληση για δύναμη, και μια ζωώδη θέληση για ερωτική εκτόνωση. Αποδεικνύοντας ότι ο εν λόγω παιδοβούβαλος εκτός από πολιτικός είναι και άνθρωπος, πατώντας γερά, και με τα δυο του ποδάρια, στο έδαφος των σαρκικών απολαύσεων (έστω και χειροκίνητων). Και, ως γνωστόν, μόνον όταν ο πολιτικός έρχεται σε επαφή με τους χυμούς της ζωής (και του σώματος) είναι ανθρώπινος (να είναι κανείς «ανθρώπινος» – αυτό δεν είναι το μέγα ζητούμενο;) Το συμβάν το αναφέρουμε, επίσης, για να δοξολογήσουμε (για μια ακόμη φορά) τα περίφημα «σόσιαλ μήντια». Υπογραμμίζοντας ότι, όπως έγινε – ελπίζουμε – φανερό, ευτυχώς δεν αποτελούν εργαλείο διάδοσης της μαλακίας μόνο με τη μεταφορική της έννοια, αλλά και με την κυριολεκτική…

/σχετικά άρθρα/
«Αυνάνισα τον υποψήφιο Πρόεδρο της ΝΔ!»