Ουδεμία ύποπτη δοσοληψία Αβραμόπουλου-Μαυρίκου: εκβιαστές και παρβενήδες

Ανησυχία, αλλά και κάμποσες υποψίες, γεννήθηκαν στις ψυχές (αλλά και στους αξιόλογους εγκεφάλους) πολλών συνανθρώπων / συμπατριωτών μας («συμπολιτών» μας, όπως λένε κατ’ εξακολούθηση πολιτικοί και δημοσιογράφοι) με αφορμή την υπόθεση Μαυρίκου και τις κατηγορίες περί εκβιασμών (εκβιασμών που, αν αληθεύουν, λένε περισσότερα για τους εκβιαζόμενους παρά για τον εκβιαστές, αν σκεφτεί κανείς για ποιες απίθανες εφημεριδούλες και για ποια ανύπαρκτα site ομιλούμε). Ανησυχία και υποψίες που μας μεταφέρει, μάλιστα, με αρκετή ζέση, γνωστός διπλωματικός παράγων, που είχε την ευκαιρία (τι ευκαιρία – πραγματική τύχη!) να γνωρίσει από πρώτο χέρι το ποιόν του Δημήτρη Αβραμόπουλου, από τις εποχές που ο τελευταίος βαστούσε στα στιβαρά του χέρια το τιμόνι της διπλωματίας μας. «Ακούγονται πολλά, πάρα πολλά. Να ξέρεις ότι κάποιοι μιλούν για στενότατες σχέσεις του Αβραμόπουλου μ’ αυτόν τον Μαυρίκο!» μας λέει με αποφασιστικότητα ο πολύπειρος συνομιλητής μας, κατά τη διάρκεια πρωινής τεϊοποσίας στο ξενοδοχείο Plaza. 

«Διατηρεί ο εστέτ Μήτσος σχέσεις με τέτοιους παρακμιακούς, περιθωριακούς και κακομούτσουνους; Για όνομα του θεού! Νομίζαμε ότι ο εκδοτάκος, σε ό,τι αφορά την μεγάλη γαλάζια παράταξη που δεν ξέρει το παραμικρό από διαφθορά, είχε σχέση μόνο με τον ομοειδή του αισθητικά και συντοπίτη του, τον κυρ-Γιάννη τον Τραγάκη…» σχολιάζουμε με κάποιον δισταγμό. Και μ’ όλα τούτα να διαμείβονται την ώρα που, παραδίπλα μας, σαν ένα παιχνίδι της τύχης θαρρείς για να ισορροπήσουμε αισθητικά, αναλύει στο κινητό του τηλέφωνο τα πολιτικά πράγματα (ξύνοντας και τη μύτη του) ο νεοδημοκράτης βουλευτής Τζαβάρας (τον οποίον ιδιαιτέρως συμπαθούμε, όχι μονάχα για την ζεστή, μπουλουκοειδή του εμφάνιση και το πάντα χαμογελαστό του πρόσωπο, μα και γιατί κάποτε είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε κάποιες απόψεις –και βρείτε άλλον πολιτευόμενο εξοικειωμένο με παρόμοια θέματα– περί Alfred Jarry, που εμείς οι ντανταϊστές εκτιμούμε απεριόριστα).

Ακούμε με προσοχή τους προβληματισμούς του φίλου μας διπλωμάτη, καθώς και τη συνεχή παράθεση πληροφοριών επί του θέματος συνοδεία πικάντικων κουτσομπολιών. Και, παρά τα κοντά είκοσι χρόνια που μας χωρίζουν στην ηλικία, βρίσκουμε κάποια στιγμή το θάρρος να ψελλίσουμε την ένστασή μας: «Κι όμως. Να είσαι σίγουρος ότι ο μόνος που βγαίνει καθαρός από τούτη την υπόθεση είναι ο Αβραμόπουλος!» Κι εκεί απάνω αναπτύσσουμε με ζήλο κι ένα ανάλογο σκεπτικό, που φαίνεται να προκαλεί την έκπληξη του συνομιλητή μας.

Κάποιοι, με καλή μνήμη στα θέματα Τύπου και πολιτικής, θυμούνται με καθάριο τρόπο το επί μηνών ζάλισμα των όρχεων που προκαλούσε στο αναγνωστικό κοινό (ελλείψει πραγματικών αναγνωστών, στους τζαμπατζήδες μπανιστιρτζήδες των πρωτοσέλιδων από τα kiosk, αλλά και σε κάποιους φίλους του trash, όπως εμείς) η καλή εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, καθώς και η ομόσταυλη 24 ΩΡΕΣ, στη Μαυρίκεια περίοδό τους, με καθημερινό (ασύντακτο και ανορθόγραφο) πηχυαίο λιβάνισμα του Δημήτρη (μεγάλος ηγέτης, εθνική εφεδρεία, ιδανικός για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και δεν συμμαζεύεται).

Σ’ αυτή τη βάση, δεν αρνούμαστε ότι σε ορισμένους μπορεί και να δημιουργήθηκαν κάποιες πικρές σκέψεις, καθώς και υποψίες, για δοσοληψίες του Δημήτρη με τον περιθωριακό εκδότη, δεδομένου ότι στους χώρους του Τύπου και της πολιτικής τα συστηματικά εγκώμια προβληματίζουν, μιας και τα ευγενή αισθήματα δεν περισσεύουν.

Κι όμως, τα φαινόμενα απατούν. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε –και το βεβαιώνουμε με το χέρι στην καρδιά– ότι ουδέποτε υπήρξαν ύποπτες δοσοληψίες μεταξύ των δύο ανδρών! Πράγμα που καταθέτουμε με παρρησία. Ο Δημήτρης είναι καθαρός. Σαν τα γάργαρα νερά. Και αυτό πρέπει να το συμμερίζεται εκτός από μας και ο θεσμικός Τύπος, καθώς δεν είδαμε και καμιά σοβαρή μνεία του ονόματος του νυν Επιτρόπου σχετικά με την γνωστή υπόθεση, όπως κανείς λογικά θα ανέμενε επί τη βάσει των πραγματικών γεγονότων. Ίσως και να τους διέφυγε. «Καλά, τα τόσα πρωτοσέλιδα. Δείχνεις να μην τα λαμβάνεις υπ’ όψιν. Και η τοποθέτηση Μαυρίκου σε δημόσιες θέσεις από τον Αβραμόπουλο; Αυτό δεν σου λέει κάτι;» μας ρωτά ο συνομιλητής μας, δήθεν αποστομωτικά, αναφερόμενος στους διορισμούς Μαυρίκου σε δημόσια πόστα από τον Δημήτρη, όταν ο τελευταίος καθόταν σε υπουργικούς θώκους. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Αφού ο Αβραμόπουλος είχε τοποθετήσει σε ανάλογες θέσεις μέχρι και τον Σπίνο (σ.σ. επί χρόνια συνεργάτη του Μαυρίκου και αρθογράφο στα έντυπά του). «Εκτός κι αν έχεις ακόμα και στον μπραχαμιώτη δημοσιογράφο (σ.σ. που δηλώνει, με πειστικότητα, ότι έχει τελειώσει τη Νομική!) να καταλογίσεις ύποπτες δοσοληψίες, ανεντιμότητα και μειωμένο κύρος…» αντιτάσσουμε ένα (νομίζουμε καταλυτικό) επιχείρημα, αναφερόμενοι στον αγωνιστή της ζωής Άρη, κατά δήλωσίν του δημοσιογράφο και πρόσφατα υποψήφιο βουλευτή (αποτυχόντα) της Χρυσής Αυγής (αν και σε μας περισσότερο γνωστό ως  αρχηγό της Νεολαίας του Βασίλη Λεβέντη, αλλά και τηλεπωλητή βιβλίων για ένα φεγγάρι, στον τηλεοπτικό Seven X, όχι φυσικά στις φιλόδοξες, highbrow εποχές Κουλουκουντή, αλλά στην παρακμή του σταθμού, λίγο πριν αποκτηθεί –με τον γνωστό (;) νόμιμο τρόπο– από τον Αλαφούζο για να μετατραπεί σε ΣΚΑΪ και να μας παραδειγματίζει με ευρωπαίικη πλουραλιστική τηλεδημοσιογραφία).

Το επιχείρημά μας δείχνει να προβληματίζει τον ομοτράπεζό μας. Γιατί πράγματι, κάπως έτσι μοιάζει να έχουν τα πράγματα. Αφού ο Αβραμόπουλος δεν φαίνεται να είχε ποτέ πάρε-δώσε με δημοσιογράφους στη βάση ύποπτων συμφωνιών· αλλά και γενικώς, από χαρακτήρα, ιδιοσυγκρασία και ανατροφή, δεν κάνει τέτοια ο Δημήτρης. Δεν τα συνηθίζει. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε ότι ο πατέρας του ήταν χωροφύλακας. Κι έτσι ο Δημήτρης έχει ανατραφεί με μεγάλην αυστηρότητα απάνω σε ορισμένα θέματα· εκπαιδευμένος από τον αυστηρό πατέρα του να του αρέσει το ήθος κι η ευταξία. Επιπλέον, σέβεται το δημόσιο χρήμα – και επ’ αυτού δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σε όσους γνωρίζουν τον άνδρα. Κι όποιος φρονεί διαφορετικά, ας ρωτήσει τον Αριστείδη Καλογερόπουλο· ή ας πάει στον εισαγγελέα (©Κώστας Σημίτης). Δεν υπάρχουν σκιές στην οικονομική διαχείριση από πλευράς Αβραμόπουλου – τελεία και παύλα. Άλλωστε, τι να την κάνει την κατευθυνόμενη στήριξη από φίλα προσκείμενους δημοσιογράφους; Αφού έχει αξία. Δικαιωματικά κατέχει θέση στα δημόσια πράγματα. Και εδώ που τα λέμε (πράγμα που δείχνει και την απόλυτη κατρακύλα του «αστικού» χώρου), ο Δημητράκης, με τον οποίον κάναμε κάποτε πλάκα, μπροστά σε Κυριάκους και άλλες σύγχρονες αποφύσεις δείχνει πλέον τιτάνιων διαστάσεων (και αυτό, δυστυχώς, δεν το λέμε ειρωνικά).

Ασφαλώς, έχει φίλους δημοσιογράφους ο Αβραμόπουλος. Τους οποίους και έχει ευνοήσει πολλαπλώς. Και δεν είναι μόνο ο Μαυρίκος κι ο Σπίνος. Είναι κι άλλοι που βοηθήθηκαν απ’ τον Δημήτρη. Ο Χάρης, ο Γιάννης, ο Παύλος, ο Βασίλης και άλλοι, και άλλοι... Αλλά από το σημείο αυτό, μέχρι του να ισχυριστεί κανείς ότι παρεισέφρησε και το στοιχείο του χρήματος να δηλητηριάσει αυτές τις ακραία φιλικές σχέσεις, τις χτισμένες με τα στέρεα υλικά της καθαρής και ανόθευτης φιλίας, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Από τη μια, ο Δημήτρης ξέρει να εκτιμά τις δημοσιογραφικές αξίες. Κι από την άλλη, οι φίλοι του δημοσιογράφοι ουδέποτε διαμόρφωσαν τον δημοσιογραφικό τους λόγο επί τη βάσει της φιλικής αυτής σχέσης. Εκεί ο συνομιλητής μας δείχνει να διαφωνεί: «Θυμάσαι ποτέ η δημοσιογραφική στρατιά του Δημήτρη να γράψει ή να πει κάτι έστω και ανεπαισθήτως κριτικό γι’ αυτόν;» μας ρωτά κακεντρεχώς. Κι απ’ τη μεριά μας, μετά από αρκετή σκέψη, απαντούμε: «Τούτη την ώρα δεν μας έρχεται κάτι στον νου. Ίσως να φταίει και η κούραση. Είμαστε, πάντως, σίγουροι πως κάτι θα υπάρχει. Ναι, σίγουρα κάτι πρέπει να υπάρχει».

Κοινό χαρακτηριστικό  των Μαυρίκων είναι μια δυσθεώρατη [sic] (©Σταύρος Θεοδωράκης) ανησυχία για τα «εθνικά θέματα» (αυτό είναι χαρακτηριστικό και άλλων ευγενών περιπτώσεων από τον χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας) με την καρδιά τους να πάλλεται πατριωτικά – κι αυτό είναι προς τιμήν τους. Αλλά και το ότι κάμποσοι από δαύτους έχουν θητεύσει στην του Καρατζαφέρη μεγάλη σχολή (TELE CITY και δεν συμμαζεύεται). Στη σχολή του Γιώργου, άλλωστε, μαθαίνεις δημοσιογραφία, ειδικά πατριωτική – όχι αστεία! Αλλά κάτι άλλο, πιο βαθύ, είναι εκείνο που  τους συνδέει δυνατά με τον Δημήτρη: η κοινή λαϊκή καταγωγή! Η λαϊκή καταγωγή και η λύσσα τους για κοινωνική και οικονομική άνοδο. Είναι όλοι τους λαϊκά παιδιά – με πρώτον τον Αβραμόπουλο (γι αυτό και η μνημειώδης μανία του δυστυχούς Δημήτρη με τα mise-en-scène και τις τελετουργίες). Φτωχοδιάβολοι. Ψωμόλυσσες. Αναρριχώμενοι. Που θέλουν κι αυτοί να φτιαχτούν, να βρουν στον ήλιο μοίρα. Ο Δημήτρης, σε μια μόνιμη charade, τα κατάφερε. Ανέβηκε τα κοινωνικά σκαλοπάτια. Είναι ένας parvenu. Το ίδιο προσπάθησαν επίμοχθα και άλλοι. «Θέλουμε κι εμείς να γίνουμε παρβεgnήδες!» τους φανταζόμαστε να φωνάζουν εν χορώ. Κι ο Αβραμόπουλος, από θέση ισχύος, τους συνέδραμε. Στη βάση της κοινής τους καταγωγής. Αλλά και οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι γι’ αυτό στήριξαν τον Δημήτρη. Γιατί έτσι στήριζαν το αίμα τους – ένα παιδί λαϊκό που ήθελε μερτικό εξουσίας και κοινωνική αναγνώριση. Κι όχι επειδή έκαναν συμφωνίες μαζί του κάτω απ’ το τραπέζι ή επιδόθηκαν σε περίεργες συναλλαγές εις βάρος του κρατικού κορβανά (ή  «κουρβανά» ©Κώστας Χαρδαβέλλας). Κι έτσι, μ’ αυτές τις σύντομες αλλά σημαντικές διευκρινίσεις, ο Αβραμόπουλος αποδίδεται –νομίζουμε– καθαρός στη συνείδηση του λαού και την Ιστορία.

Είναι να τα λυπάσαι, πάντως, αυτά τα ανθρωπάκια. Τα λιγωμένα για κοινωνική αναρρίχηση και χρήμα. Και είναι και μπόλικα, πανάθεμά τα, σε τούτη τη βαλκανική γωνιά. Το μόνο ενθαρρυντικό με αφορμή την ανήθικη ετούτη υπόθεση διαφθοράς / διαπλοκής / εκβιασμών, αλλά και τις πολλές παρόμοιες (γάτες Ιμαλαΐων και άλλες ελληνικότατες γραφικότητες), είναι ότι ο λαός μας δείχνει να καταλαβαίνει τι παίζεται πίσω από τις πλάτες του, ποια είναι τα συμφέροντα και γιατί, πότε, και από ποιους γίνονται οι αποκαλύψεις, παίρνοντας πάντα θέση υπέρ του ενός και κατά του άλλου… Αυτά σκεφτόμαστε καθώς, έχοντας αναχωρήσει από το Plaza και κατευθυνόμενοι προς το σημείο άλλου ραντεβού, επί της πλατείας Καρύκη, μασουλούμε απολαυστικά μια τυρόπιτα φτιαγμένη από τα περιποιητικά χέρια της κυρίας Βώσσου (Καρύτση 6). Και ενώ απολαμβάνουμε το γευστικό μας προάριστο χαζεύοντας τη βιτρίνα των εκδόσεων Η ΖΩΗ (που, με την προβολή των ίδιων πάντα βιβλίων, μένει αναλλοίωτη στον χρόνο – όπως και η διαφθορά), νιώθουμε τα στήθη μας να γεμίζουν ελπίδα. Γιατί, αν αυτή την αφύπνιση και συνειδητοποίηση του λαού μας τη συνδυάσουμε και με την ωρίμαση των ψηφοφόρων που δείχνει η εκλογή Μητσοτάκη στο τιμόνι της ΝΔ, μπορούμε βασίμως να συμπεράνουμε ότι η εθνική ανάκαμψη δεν είναι διόλου μακριά.

/σχετικά άρθρα/
Δημητράκης ο Πολιτευόμενος: Η μικρή ιστορία ενός κατά φαντασίαν Μεγάλου

Γιάννης Τσιριγώτης: Δεν ρώτησα ποτέ τον Αβραμόπουλο αν βάφει τα μαλλιά του!