«Να τονε προσέξεις αυτόν τον νεαρό. Έχει φιλοδοξίες. Ακόμα και
τη θέση του Τσίπρα εποφθαλμιά…». Αυτά μας είπε «με νόημα» (όπως συνηθίζουν να λένε οι δημοσιογράφοι) μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι,
δεν αρνηθήκαμε τη σύσταση και ρίξαμε μια ματιά στο συγκεκριμένο στέλεχος του κυβερνώντος
κόμματος. Ειδικά τώρα, που τα ψωμιά του Τσίπρα είναι λίγα, μιας και η αποτελεσματική αντιπολίτευση Μητσοτάκη δεν τον έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί και του δείχνει την πόρτα της εξόδου. Και, ναι, το
ομολογούμε: ο Γιάννης μάς έκαμε άριστη εντύπωση. Κάτι το απροσδιόριστο μας
έκανε κλικ σε τούτον δω τον νεολαίο! Έναν νεολαίο με πασίδηλη ωριμότητα, χωρίς, όμως, να χάνει στιγμή και την (φυσιολογική λόγω ηλικίας) παιδικότητά και ανεμελιά του.
Ο νεαρός Γιάννης έχει σταθμίσει εδώ και καιρό τις δυνάμεις
του κι έχει καταλήξει σ’ ένα συμπέρασμα: ναι, μπορεί να κάμει πολιτική! Και
γιατί όχι; Ποιος και –κυρίως– γιατί να του στερήσει ετούτο το δικαίωμα; Ένα νέο στέλεχος με θέληση και αναντίλεκτο πολιτικό κριτήριο, ο Μπουρνούς έχει μπει για
τα καλά στην αδυσώπητη πολιτική αρένα. Άλλωστε, την επιθυμία του –θα
λέγαμε ακριβέστερα την ανάγκη του– να κάμει πολιτική την έχει δείξει από
μειράκιο. «Ο Γιάννης, από την παιδική του ηλικία ακόμη, δεν άφησε εκλογή για εκλογή που να
μην μετάσχει!» σχολιάζει άνθρωπος που παρακολουθεί τον πολιτευτή στενά, από τα
πρώτα του βήματα στην πολιτική κονίστρα. Από τις εκλογές των μαθητικών
συμβουλίων (αυτόν τον σημαντικό πασοκικό θεσμό δημοκρατίας) ήδη, ο Γιάννης ο Μπουρνούς είχε αποφασίσει να δώσει δυναμικά το
«παρών». Μετέπειτα, εκλογές κοινοτικές, δημοτικές, συλλόγων και σωματείων,
ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές, ο Γιάννης ουδέποτε αρνιόταν τη συμμετοχή. Συνήθως, με
πενιχρά δυστυχώς αποτελέσματα, αλλά αυτό δεν λέει και κάτι δεδομένου ότι ο
Μπουρνούς βρίσκεται ακόμη στην αφετηρία μιας –νομίζουμε– ελπιδοφόρας πορείας
που υπόσχεται πολλά.
Κάποιοι, όμως, δεν βλέπουν με καλό μάτι την προσπάθεια του Γιάννη ν’ αποχτήσει κι αυτός φωνή και του βάζουν τρικλοποδιές. Και μάλιστα
στελέχη συνομήλικά του, που θα περίμενε κανείς να βλέπουν με μια καλοπροαίρετη διάθεση τους κομματικούς τους συνοδοιπόρους. «Πρέπει να ξέρεις
ότι ήδη στην νεώτερη φουρνιά του κόμματος ακονίζονται για τα καλά τα μαχαίρια. Κάποιος Ζαχαριάδης κυρίως δεν βλέπει με καλό μάτι τον Μπουρνούς και τον υπονομεύει! Τυπικά τού κάνει τον φίλο, αλλά ουσιαστικά μιλάμε περί λυκοφιλίας…» σχολιάζει ο ίδιος συνομιλητής. «Ίσως γιατί πολλοί τους μπερδεύουν,
αφού δεν μοιάζουν μόνο φυσιογνωμικά μα και σε επίπεδο λόγου, καθώς κι οι δύο
νεαροί πολιτευτές έχουν υιοθετήσει λόγο δυναμικό!» προσθέτει. Τι να σχολιάσουμε εμείς
μετά από μια τέτοια σημαντική αποκάλυψη…
Ο Γιάννης ο Μπουρνούς, όμως, δεν ασχολείται με τα μικρά και φθοροποιά,
έχοντας μυαλό μονάχα για τα σπουδαία και τα μεγάλα. Λ.χ. τον βρίσκει αντίθετο η λιτότητα. Και σκέφτεται ακαταπαύστως να κάμει
κάτι, έστω και με τις περιορισμένες του δυνάμεις, γι’ αυτό το ζήτημα, οραματιζόμενος λύσεις. «Χρειάζεται ανάπτυξη. Η λύση στο ελληνικό
πρόβλημα και τη λιτότητα θα έρθει μονάχα μέσα από την ανάπτυξη» ισχυρίζεται. Ένας ισχυρισμός, που μας δείχνει ότι ο πολιτευτής έχει σκεφτεί
δυνατά πάνω στο θέμα. «Ανάπτυξη με δημοκρατία όμως, ε; Αυτά τα δύο πάνε πάντα
μαζί, αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα…» προσθέτει με αποφασιστικότητα ο Γιάννης. Αλλά τον καίει
και η διαφθορά, η σαπίλα – οικονομική
και πολιτική! Την οποία και καταγγέλλει
με κάθε αφορμή. Πολλά είναι αυτά που καταγγέλλει ο Μπουρνούς.
Αμέτρητα τα στραβά κι ανάποδα του κόσμου μας που τον βρίσκουν αντίθετο. Και
τα πολεμά μαχητικά, αταλάντευτα, πότε από τη θέση του πολιτευτή και πότε από τη θέση του
έμμισθου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ. Μάχεται, μιλώντας ασταμάτητα. Με απόψεις για τα πάντα. «Κάτσε κάτω
ρε Γιάννη να μιλήσει κάνας άλλος που να ξέρει τα θέματα καλύτερα! Κάτσε κάτω ρε ν’ ακούσεις!» θα μπορούσε να του πει κανείς. Ο Μπουρνούς, όμως, από
παιδί στα κομματικά μετερίζια, εμφανίζεται γεμάτος αυτοπεποίθηση. Κι έχει αποφασίσει ότι
θα μιλά, θα μιλά ακατάπαυστα για τα προβλήματα του καιρού μας. Χωρίς να το βάζει κάτω απέναντι σε δυσκολίες και εμπόδια.
«Μήπως δείχνει κάπως λίγος, ίσως και αστείος, ο Γιάννης και
ο κάθε Γιάννης γι’ αυτή τη δουλειά; Μήπως
πρέπει να περιμένει καμιά εικοσαριά χρόνια, ίσως και τριάντα, να γίνει ένας
κανονικός άνδρας, προτού γυρέψει συμμετοχή στο πολιτικό παιχνίδι;» Αυτά και
άλλα παρόμοια ρωτούν όσοι έχουν μείνει πίσω από τις εξελίξεις βλέποντας με
καχυποψία την συμμετοχή νεολαίων μέσης συγκρότησης στα δημόσια πράγματα. Η
πληθώρα, όμως, πολιτευομένων παρόμοιων προδιαγραφών στο πολιτικό μας γίγνεσθαι
δίνει αβίαστα την (καταλυτική) απάντηση.
Τελικά τι θα γίνει; Θα τα καταφέρει ο Μπουρνούς; Θα μας
βγάλει ασπροπρόσωπους όλους εμάς που πιστεύουμε στην ανανέωση κι έχουμε ποντάρει πάνω του; Ή θα πέσει στις παγίδες ύπουλων κομματικών αντιζήλων του; Η θέληση δεν του
λείπει. Μήτε κι η ικανότητα. Το βέβαιον είναι πως, αν κατορθώσει και αντιμετωπίσει τις πάσης φύσεως μηχανορραφίες που του στήνουν λογής-λογής εσωκομματικοί αντίπαλοι, καθώς και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στον ανηφορικό και κακοτράχαλο δρόμο
προς την εξουσία, ο Γιάννης, ένα απλό λαϊκό παιδί με δυνατές όμως φιλοδοξίες, μας υπόσχεται εκπλήξεις. Εκπλήξεις ευχάριστες, που
μας επιτρέπουν ήδη από τώρα να ατενίζουμε το αύριο με χαμόγελο και αισιοδοξία.
