«Τι να μας πει κι ο Θεοχάρης!..» Αυτή την απόφανση κατέθεσε στην
ερώτηση «πώς είδες, Θανάση, το νέο κομματικό εγχείρημα του Χάρη Θεοχάρη, εσύ που αναζητάς το καινούργιο;». Για να συμπληρώσει: «Μια απ’ τα ίδια. Όλοι
οι πολιτικοί είναι αλήτες. Μας έχουνε πιει το αίμα. Αλί σε μας, τον απλό λαό,
που πληρώνει πάντα τη λέζα...». «Κι ο κυρ Αλέκος Παπαδόπουλος; Ούτε
αυτόν τον εγκρίνεις;» ακολούθησε δεύτερη ερώτηση. «Ποιος τον γαμεί και τον Αλέκο
Παπαδόπουλο!..» αποκρίνεται. «Εγώ θέλω να βγει κάποιος μέσα απ’ τον λαό, απ’ τα σπλάχνα του, να με κερδίσει στην καρδιά και να τονε στηρίξω!» προσθέτει. Πουθενά δεν τον πιάνεις τον Θανάση. Ό,τι και να
του προκύψει, ό,τι και να του προταθεί είναι λάθος, είναι λίγο, είναι κατώτερο
τον προσδοκιών και των προδιαγραφών του. Παρ’ όλα αυτά, ο χρόνος είναι πλέριος. Δίχως όρια. Κι αυτό μας επιτρέπει ν’ ατενίζουμε αισιόδοξα το μέλλον. Σκεπτόμενοι: Θα υπάρξει,
άραγε, ποτέ υποψήφιος αρχηγός και κόμμα αντάξιο των απαιτήσεων και των
προσδοκιών του μέσου, ταλαιπωρημένου, αδικημένου, μα συνάμα και απαιτητικού, Έλληνα; Θα βρεθεί κόμμα και ηγέτης,
μετά από το ΠΑΣΟΚ και τον Αντρέα του ’80, να εμπνεύσει τον Θανάση, κερδίζοντας εκτός
από την ψήφο του και την καρδιά του;