Γιώργος Κωνσταντίνου: το αξιοθρήνητο βάψιμο

Ο 75άρης Γιώργος Κωνσταντίνου ξεκίνησε δυνατά και ελπιδοφόρα την καλλιτεχνική του πορεία, αφού υπήρξε απόφοιτος της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Αυτό το «γαλόνι» προμήνυε μια πολλά υποσχόμενη πορεία. Και πράγματι, ο νεαρός τότε Γιώργος ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι στο πιτς-φυτίλι, όπου και διακρίθηκε τιμώντας το ελαφρύ θέατρο όσο ολίγοι. Εκτός, όμως, από το θέατρο, ο Κωνσταντίνου κατέγραψε σημαντική πορεία και στον κόσμο του σελυλόιντ. Και ποιος δεν θυμάται μεγάλες επιτυχίες όπως «Η δε Γυνή να Φοβείται τον Άνδρα» (Αντωνάκης), «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» (προφιτερόλ), «Ξύπνα Βασίλη» (υπάλληλος), «Καλώς Ήλθε το Δολάριο» (καθηγητής εγγλέζικων) και άλλες τεράστιες εμπορικές και – πρωτίστως – καλλιτεχνικές επιτυχίες, την περίοδο που οι ξενέρωτοι, κουτόφραγκοι δυτικοί ασχολούνταν με βαρετές – και, εδώ που τα λέμε, μέτριες μπροστά στα θαύματα του Κωνσταντίνου – κινηματογραφικές παραγωγές ενός Bunuel, ενός Bergman, ενός Antonioni (Ίσως, βέβαια, και γιατί δεν είχαν έναν Κωνσταντίνου στο καλλιτεχνικό τους οπλοστάσιο…). Το έχουμε ξαναπεί: εμείς, ως λαός ήμασταν πάντα μπροστά (και ασφαλώς παραμένουμε…). Με τον Κωνσταντίνου αναστέναξαν τα βαριετέ και ο σινεμάς, ενώ το κοινό, αλληθωρίζοντας από το τάλαντο του Γιώργου, χειροκροτούσε σαν τρελό το κάθε του καλλιτεχνικό βήμα. Ο Γιώργος, όμως, δίδαξε με την παρουσία του και στην μικρή οθόνη. Ποιος δεν θυμάται επιτυχίες όπως: «Τρεις κι ο Κούκος» (με Τζοβάνα Φραγκούλη και Σπύρο Μισθό), «Τα Καθημερινά» (με Βίνα Ασίκη), «Τα Επτά Κακά της Μοίρας μου» (ως Λάμπρος Φουντούκης) «Η Αλεπού κι ο Μπούφος» (με Φραγκούλη και Λεζέ) κ.α. - επιτυχίες που έκανε συχνά μαζί με τον γνωστό καρατερίστα, cult συνάδελφό του (μακαρίτη πλέον) Κώστα Παληό και οι οποίες εξασφάλισαν στον Κωνσταντίνου περίοπτη θέση στην καρδιά του λαϊκού, κυρίως, ακροατηρίου, ανεβάζοντας σε δυσθεώρητα ύψη τον πήχυ των καλλιτεχνικών προσδοκιών. Ο συμπαθέστατος Γιώργος αντιμετώπισε με χαρακτηριστική σεμνότητα την επιτυχία, πράγμα που οδήγησε το κοινό στο να τον λατρέψει ακόμη περισσότερο. Και, βεβαίως, ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να προδώσει το ενδυματικό του σήμα-κατατεθέν: τα χαβανέζικα πουκάμισα (κατά τη διάρκεια του θέρους) και, γενικώς, τα υποκάμισα με τα κουμπιά ανοιχτά μέχρι τον αφαλό.


Και μετά ήλθε η «χρυσή εποχή» του καλλιτέχνη... Ο Γιώργος έλαμψε στον χώρο της «βιντεοκασέτας» και η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη: «The Κόπανοι» (με Μάρκο Λεζέ και Γιώργο Πετρόχειλο), «Καυτά Θρανία» (με Χριστίνα Παππά), «Κύριε Καθηγητά Πού Κοιμηθήκατε Χτες;» (με Παύλο Ευαγγελόπουλο και Ισμήνη Καλέση) κλπ. κλπ…


Η εικόνα αυτή της καλλιτεχνικής ακμής ήλθε να συνοδευτεί, ως αντίστιξη, από μια προσωπική, εμφανισιακή παρακμή – εξόφθαλμη για οιονδήποτε μπορούσε να έχει μια τόση δα παρατηρητικότητα. Το μαλλί του ηθοποιού ήταν η πιο τρανή απόδειξη περί τούτου. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου άρχιζε να βάφει με αξιοπρόσεχτη μανία το μαλλί του. Εδώ, μάλιστα, μιλούμε για ένα βάψιμο, πρόχειρο, ανελέητο, θλιβερό – ένα βάψιμο που το χαρακτηρίζουμε, μετά λύπης μας, ως αξιοθρήνητο… Και πώς να μην είναι έτσι, όταν εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα χαρακτηριστικότατο και προκλητικότατο κομοδινί – σε διαφορετικές, μάλιστα, εκδοχές, αφού η μπογιά δεν πιάνει πάντα την ίδια απόχρωση! Είναι δε, τόσο πρόχειρο, αφύσικο και αξιολύπητο βάψιμο, ώστε άσπρες τούφες (ειδικά στους κροτάφους και την κορυφή) παίζουν κρυφτό με κομοδινί τούφες στην κόμη του άλλοτε κραταιού κωμικού.

/σχετικά άρθρα/
Θάνος Λειβαδίτης: η περούκα της τιμιότητας