Το «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών» φέρνει τα πάνω κάτω στο πολιτικό στερέωμα…
Την είδηση που αναμέναμε επί εβδομάδες, με κομμένη την
ανάσα, επιτέλους την πληροφορηθήκαμε και μάλιστα εγκαίρως: Ο Γιάννης
Δημαράς, o δικός μας
Γιάννης, θα ανακοίνωνε την Τετάρτη 19/01 του 2011 την ίδρυση νέου
πολιτικού ρεύματος. Με άξιο συμπαραστάτη τον διακεκριμένο πολιτικό Βασιλάκη
Οικονόμου, τον στενό φίλο του (πρώην Αττικής) Παντελεήμονος Μπεζενίτη,
το νέο εγχείρημα προμήνυε κάτι το ωραίον…
«Επιτέλους!» ακούστηκε από τα στόματα όλων των
Ελλήνων «έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε!». Έτσι, η αγωνία
περιορίστηκε πλέον απλώς στο ποια θα είναι η ονομασία του νέου μορφώματος. Αλλά
και στο πρόβλημα αυτό στάθηκε αρωγός, πρωί-πρωί από ραδιοφώνου την ημέρα της
ανακοινώσεως, ο εκλεκτός δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου, κάμνοντας
την σχετική αποκάλυψη με την εγκυρότητα που παραδοσιακά τον χαρακτηρίζει
(γνωστό λαγωνικό του ρεπορτάζ): «Η ανακοίνωση του νέου κόμματος θα γίνει το
μεσημέρι. Είμαι σε θέση να αποκαλύψω ότι στον τίτλο του νέου πολιτικού φορέα θα
εμπεριέχεται η λέξη “Δημοκράτες”», δήλωσε ο Νίκος. Κίνημα
Ανεξάρτητων Πολιτών ήταν τελικά το όνομα του νέου πολιτικού φορέα, αλλά
δεν πειράζει. Ο καταξιωμένος δημοσιογράφος έπιασε τουλάχιστον κάτι από το
πνεύμα της ονομασίας του νέου κόμματος. Και αυτό δεν ήταν καθόλου λίγο…
Ο Γιάννης δεν αποτελεί τυχαία περίπτωση. Μπορεί
(κανονικές) πανεπιστημιακές σπουδές να μην καταγράφονται στο ενεργητικό του (αν
και ο ίδιος δηλώνει, γενικώς και αορίστως, ότι «φοίτησε στη Νομική» – η
συγκεκριμένη έκφραση, όμως, μυρίζει επικίνδυνα έλλειψη πτυχίου και, αντ' αυτού,
μπόλικο σουλάτσο...), ωστόσο φαίνεται, μετά βεβαιότητος, να επεράτωσε –και δη
με αξιοσημείωτη επιτυχία– σπουδές σε εξατάξιο Γυμνάσιο, παίρνοντας, μάλιστα,
και το απολυτήριό του! Την πειθαρχία που δεν διδάχθηκε στις πανεπιστημιακές
αίθουσες, την κατέκτησε στους αγωνιστικούς χώρους, αφού υπήρξε διακεκριμένος
αθλητής της καλαθόσφαιρας...
Με τεράστια και αξιοπρόσεκτη καριέρα στον χώρο της ενημερώσεως, δεν ανήκει στους μέτριους και ανεπάγγελτους που μπήκαν στην πολιτική για να βρουν επαγγελματικό αποκούμπι. Αντιθέτως, ο Γιάννης αγωνίστηκε, επί έτη πολλά, στον απαιτητικό και ανταγωνιστικό χώρο της δημοσιογραφίας και μάλιστα με λαμπρά αποτελέσματα. Τόσο στην εφημερίδα του «νερού του Καματερού», όσο και στην ΕΡΤ (Ρεπόρτερς, 3 στον Αέρα), όπου εισήλθε όχι ως κομματικός εγκάθετος αλλά με την αξία του, έδωσε τις εξετάσεις του και τις πέρασε με Άριστα (ή, τουλάχιστον, με Λίαν Καλώς…).
Ένας απλός ρεπόρτερ υπήρξε ο Γιάννης στα ΝΕΑ,
αλλά με πόση αξιοσύνη και αυταπάρνηση έφερνε εις πέρας αυτόν τον ρόλο… Βεβαίως,
ο τότε διευθυντής της εφημερίδας, ο Γιάννης «Καματερός» Καψής,
ισχυρίζεται ότι ο Δημαράς (όπως και τα άλλα μέλη της χρυσής
δημοσιογραφικής τριάδας – ο αναζητητής του εξωγήινου πολιτισμού Χαρδαβέλλας και
ο ποιητικός και περικοκλάδας Λιάνης) υπήρξε οκνηρός και φυγόπονος
επαγγελματίας (ας μην αναφέρουμε τον ακριβή χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούσε ο
διευθυντής και που παρέπεμπε σε ένα φιλμ με πρωταγωνιστή τον Άλκη Γιαννακά
να δρα επί της Φωκίωνος Νέγρη…).
Ο Καψής συνηθίζει, δε, να διηγείται χαρακτηριστικά,
ότι ο Γιάννης κατέφευγε, συχνά-πυκνά, και σε ένα μικρό και πονηρό
τέχνασμα, προκειμένου να ξεγελάσει τους προϊσταμένους του στην εφημερίδα. Ενώ «την
έκανε» από την εφημερίδα, άφηνε επάνω στο γραφείο του ένα μισοφαγωμένο
σάντουιτς για να δείξει ότι κάπου εκεί γύρω είναι και έρχεται!
Γιατί, όμως, έφευγε ο Γιάννης; Τι τον βασάνιζε;
Κάποιοι (ελάχιστοι) κακεντρεχείς συνάδελφοί του ισχυρίζονται, ότι η τακτική
φυγή του από την εφημερίδα σχετιζόταν με αυτοσχέδιες πράσινες τσόχες και «κόκαλα»
να κροταλίζουν απάνω σε πρόχειρα στρωμένες κουβέρτες, μέσα σε παρακείμενους
κλειστούς χώρους. Και όλα αυτά τα άσωτα, συνοδεία τσιγάρου και ποτού (τους δύο
πιο πιστούς φίλους του Γιάννη ίσαμε σήμερα). Η δική μας, αντίθετα,
εκδοχή, είναι ότι ο Γιάννης ξέκλεβε μερικές ώρες από το άχθος της
καθημερινής εργασίας προκειμένου να διαβάσει κανένα βιβλίο, μιας και στο ζήτημα
της μορφώσεως υστερούσε σημαντικά και επιθυμούσε να αναπληρώσει εμφανέστατες
μορφωτικές ελλείψεις.
Η μεγάλη, όμως, καταξίωση του Γιάννη στο
δημοσιογραφικό στερέωμα υπήρξε η εκπομπή Ρεπόρτερς, με κορωνίδα της
δημοσιογραφικής αυτής προσφοράς το ρεπορτάζ με την ιπτάμενη σαγιονάρα στο χωριό
Μπαμπίνη, η οποία και κατετρόμαζε τους ταπεινούς χωρικούς πρωί και
βράδυ.
Το κύριο, όμως, χαρακτηριστικό της επαγγελματικής πορείας
του Γιάννη υπήρξε –και παραμένει– η έκδηλη φιλολαϊκότητα. Από το
ρεπορτάζ της ιπτάμενης σαγιονάρας στη Μπαμπίνη μέχρι την διαφήμιση του
απορρυπαντικού Ariel στην οποία διέπρεψε ο φωτογενής Γιάννης, φαίνεται
ξεκάθαρα ότι εδώ ομιλούμε για μια αταλάντευτη πορεία υπέρ των λαϊκών γούστων
και επιταγών.
Στην πολιτική μπήκε ο προλετάριος και πληβείος Γιάννης με
διαβατήριο αυτή την εντυπωσιακή πορεία στα πέτρινα αλώνια της δημοσιογραφίας,
την οποία και εν συντομία περιγράψαμε (πώς, άλλωστε, να περιγράψεις με
πληρότητα μια τέτοια βαρβάτη πορεία…) – πάντοτε σύμφωνα με τις επιταγές του
πρασινοφρουρισμού, στο πλάι κάθε αδικημένου. Κυρίως μέσα από την συμμετοχή του
στο ΔΗΚΚΙ (στο πλάι των αγωνιστών Μαντά και Πάντζα) άφησε
το στίγμα του στην πολιτική ο ρηξικέλευθος και ριζοσπάστης Γιάννης.
Εκεί ο λαός τον αποθέωσε – και με το δίκιο του. Αναγνωρίστηκε από τα έντιμα και
λαϊκά στελέχη του κόμματος που ίδρυσε ο Πρόεδρος Δημήτρης Τσοβόλας, ο «γιος
του αγωγιάτη», για να εκφράσει ό,τι πιο έντιμα και αυθεντικά λαϊκό υπήρξε
ποτέ σ’ αυτή την χώρα.
Αργότερα, με διάφορες κωλοτούμπες (συνηθισμένες, πάντως,
στον επαγγελματικό χώρο της πολιτικής) και μετά από ένα διάστημα κωλοκαθίσματος
στα έδρανα των δημοτικού συμβουλίου πρωτευούσης (όπου κατηγορήθηκε ότι, αφενός,
δεν πάταγε ποτέ και ότι, αφετέρου, έπαιζε, αν και σοσιαλιστής, το παιχνίδι της
δημάρχου Θεοδώρας Μπακογιάννη), ο παλάντζας Γιάννης επανέκαμψε
αθόρυβα στο κόμμα της καρδιάς του – το ΠΑΣΟΚ.
Στις εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη ενός εκ των ΓΑΠ και
Βενιζέλου στο αξίωμα του Πρόεδρου, ο Γιάννης υπήρξε πολύ
διστακτικός ως προς το τι θέση θα λάβει. «Όπου φυσάει ο άνεμος είναι ο Γιάννης
και περίμενε να δει που θα κάτσει η μπίλια» ισχυρίζονται άσπονδοι φίλοι
του. «Ο Γιάννης είναι μεγάλο μυαλό και η πραγματική συνείδηση του
σοσιαλιστικού χώρου. Δεν μπορούσε να λάβει επιπόλαια μια τόσο σημαντική
απόφαση. Η λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ περίμενε τη στάση του Γιάννη για
να δει και αυτή τι θα κάνει. Το γεγονός αυτό γιόμιζε τον Γιάννη με
ευθύνες…» ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι. Η πραγματικότητα ήταν ότι ο Γιάννης
έλαβε αρχικώς θέση (αθόρυβα, όπως το συνηθίζει) υπέρ Βενιζέλου, αλλά
όταν είδε ότι ο Γιώργος άρχιζε να παίρνει τα πάνω του, άλλαξε ρότα.
Αργότερα, μετά την εκλογή του, ο ΓΑΠ θέλησε να τιμήσει με έναν τρόπο τον
κωλοτούμπα (φαινομενικά πάντα) βουλευτή του. Είπε, λοιπόν, τότε στην Ρεγγίνα
Βάρτζελη: «Να δώσουμε μια θέση στον Γιάννη. Όχι καμιά σπουδαία θέση,
αλλά να του δώσουμε κάτι να χαρεί. Δεν κάνει ο Γιάννης για μεγάλα
πράγματα, αλλά ας πάρει κάτι. Κάτι που να έχει κάποιο γραφείο και κανένα
τηλέφωνο βρε παιδί μου, να νιώθει κάποιος». Έτσι, ο Γιάννης βρέθηκε
στην (διακοσμητική και άνευ οιασδήποτε αρμοδιότητος) θέση του κοσμήτορος.
Απέκτησε, πράγματι, ένα (στενό) γραφείο, αλλά και τηλέφωνο. Ήταν κάποιος!
Κοινοβουλευτικά, βεβαίως, ο Γιάννης δεν τα πήγε τόσο
καλά όσο στον χώρο της δημοσιογραφίας. Υπήρξε (αν θέλουμε να υιοθετήσουμε τον
λόγο της αληθείας) βουλευτής μουγκός. Εμείς αποδίδουμε αυτή την κοινοβουλευτική
αφωνία του Γιάννη στην περιφρόνηση που ένιωθε για την κατάπτωση του
κοινοβουλευτισμού. Με την αφωνία του θέλησε, προφανώς, να απο-νομιμοποιήσει και
να σαμποτάρει το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό σύστημα της μετριότητας και της
διαπλοκής. Ο Γιάννης, παρ’ όλα ταύτα, ξίνισε, όταν το ΒΗΜΑ επεσήμανε
την ανυπαρξία του στην βουλή. Έσουρνε τότε τα χειρότερα στην (λεγόμενη) «ναυαρχίδα»
του ΔΟΛ. Η εφημερίδα, όμως, είχε χρησιμοποιήσει στοιχεία από το
περιοδικό Βουλή και Ευρωβουλή, που απεδείκνυαν, πέραν πάσης
αμφισβητήσεως και δια της χρήσεως στατιστικών στοιχείων, τη Δημαράδικη αφωνία.
Μετά το (ανεπαίσθητο) «παρών» που υποτονθόρυσε στη Βουλή, ο Γιάννης
τον Μάιο του 2010, είδε την πόρτα της εξόδου από το κόμμα της καρδιάς του.
Και τότε αρχίζει μια ξέφρενη πορεία· όχι, πλέον, ως ένα απλό στέλεχος, όχι ως
ένας ταπεινός κομματικός παρατρεχάμενος, αλλά ως αρχηγέτης! Ο Γιάννης
πέρασε από την θέση του απλού μουσικού εκτελεστή στη θέση του μαέστρου. Και με
πόση επιτυχία!..
Με το Άρμα Πολιτών, ο δυνατά αντιμνημονιακός
Γιάννης έβαλε πλώρη για μεγάλα πράγματα. Τα ΜΜΕ, αναγνωρίζοντας την αξία
του, έδωσαν στον Γιάννη το κωλοσπρώξιμο που του έλειπε (και που, εδώ που
τα λέμε, του άξιζε). Παρά την καθολική σχεδόν στήριξη, όμως, το άρμα του Γιάννη
κλάταρε και ο ίδιος στραπατσαρίστηκε (έτσι πήγε τζάμπα και η, εκ του
ασφαλούς, υπόσχεση του Γιάννη ότι, ευθύς μετά τις περιφερειακές εκλογές,
θα παραιτηθεί από βουλευτής). Να, όμως, που οι πραγματικοί λαϊκοί αγωνιστές δεν
το βάζουν κάτω, δεν απογοητεύονται από τις κακουχίες, και κοιτούν πάντοτε προς
το μέλλον… Όθεν και το νέο κομματικό μόρφωμα, η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών…
Ο Γιάννης, βέβαια, πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος.
Άνθρωπος με το άλφα κεφαλαίο! Κι ας ισχυρίζονται ορισμένοι ότι απαιτούσε μέρος
από τον μισθό των συνεργατών του στο πολιτικό του γραφείο, γιατί «είχε έξοδα
και δάνεια να τρέχουν». Εμείς, πάντως, δεν πιστεύουμε τέτοιες αιτιάσεις.
Γιατί ο Γιάννης δείχνει έτοιμος να δώσει και το αίμα του για την
προάσπιση των λαϊκών δικαίων. Άλλωστε, την ανθρωπιά του Γιάννη την
βλέπεις ξεκάθαρα και μόνον από την εξωτερική του εμφάνιση. Δείχνει, με την
έκφραση του χαραγμένου από τις ταλαιπωρίες προσώπου του, να συμπάσχει τόσο πολύ
με τις λαϊκές οδύνες, ώστε ορισμένοι να του αποδίδουν κλαψομουνίαση. Κι όμως.
Αυτός ο (δήθεν) κλαψομούνης πολιτικός ηγέτης δείχνει ενίοτε και την χαρούμενη
πλευρά του. Πόσες και πόσες φορές δεν τον έχουμε απολαύσει σε τηλεοπτικές
εκπομπές να άδει λαϊκά άσματα –πάντα, βεβαίως, εκφράζοντας τον νταλκά της αγνής
λαϊκής ψυχής, που ξεγελά την ανημπόρια της με τα τεχνουργήματα του λαϊκού
βάρδου Στέλιου Καζαντζίδη– κυρίως μέσα από τις εκπομπές Στην Υγειά
Μας, με τον οικοδεσπότη Σπύρο Παπαδόπουλο να σιγοψιθυρίζει, με
κλειστά από το μεράκι τα μάτια, λαϊκά τραγούδια, τους στίχους των οποίων
καταφανώς αγνοεί…
«Θα τα καταφέρει τούτη την φορά ο Γιάννης;» ρωτούν πολλοί με άδολη αγωνία. Εμείς, οι φίλοι του, λέμε ένα μεγάλο ΝΑΙ! Δεν
έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Γιάννης θα ανταποκριθεί –και με το
παραπάνω– στις λαϊκές προσδοκίες, όπως το έκανε πάντα, άλλωστε. Από τα
στόματα, όμως, ιδεολογικών και πολιτικών αντιπάλων του Γιάννη αντηχεί
ένα στεντόρειο ΟΧΙ! «Έλα μωρέ, λίγος ο Γιαννάκης. Λίγος, πολύ
λίγος. Ο Γκαβασιάδης ή ο Κούτουλας της πολιτικής είναι. Έλα μωρέ
που έγινε πολιτικός αρχηγός και ο Γιαννάκης, αυτός που δεν ξέρει να αρθρώσει
μια λέξη, αυτός που γράφει το "και" με έψιλον» λένε...
Εμείς, πάντως, πιστεύουμε ότι τέτοιες προσπάθειες όπως αυτή
η σημαντική του Γιάννη Δημαρά, μόνο να προσφέρουν έχουν. Το 2011 θα
αποτελέσει το annus mirabilis της πορείας της χώρας προς την κάθαρση και την πρόοδο. Ο
(υπό εκκόλαψη ηγέτης) Γιάννης μπαίνει, επιτέλους, μπροστάρης σε μια
προσπάθεια που είθε να μετεξελιχθεί σε κίνημα λαού, το οποίο θα παρασύρει στο
διάβα του κάθε τι σάπιο, κάθε τι ρυπαρό. Και ο Γιάννης αποτελεί την
καλύτερη εγγύηση για μια τέτοια εξέλιξη. Ας στηρίξουμε, λοιπόν, όλοι τον
πληβείο αγωνιστή Γιάννη Δημαρά. Με χέρια και με πόδια…
ΥΓ. (29/03/2011) Τελικά Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών
ονομάστηκε το νέο κομματίδιο. Σίγουρα κάτι μεγάλο γεννιέται...