Η εκμετάλλευση μιας γκαστρωμένης

«Ο πρώτος βαθμός σοφίας», έλεγε ο αββάς Dinouart, «είναι να γνωρίζεις να σιωπάς».  Ο Beckett, με τη σειρά του, ισχυριζόταν ότι «κάθε λέξη είναι σαν μια περιττή κηλίδα στη σιωπή». Ο Wittgenstein, πάλι, κατέθετε την πρόταση σύμφωνα με την οποίαν «εάν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι, καλύτερα ας σωπαίνουμε». Αλλά γιατί να είμαστε ξενομανείς, όταν τα ίδια, πάνω κάτω, είπε κι ένας συμπατριώτης μας, ο Κώστας ο Καφάσης, και μάλιστα με λόγια πιο απλά και μεστά, χωρίς διανοουμενίστικες φιοριτούρες, τραγουδώντας, με την αδρή εκφραστική φωνή του, «Μη μιλάς»; Άσε που, πιο πρόσφατα, ένας (καραγκούνικης προέλευσης) προοδευτικός μουζικάντης, κάτοχος αραιής οδοντοστοιχίας (και γνωρίζουμε καλά όλοι οι φυσιογνωμιστές τι συνήθως δηλοί η αραιή οδοντοστοιχία εν σχέσει  προς τον δείκτη ευφυίας), συνάδελφος του Καφάση και –τώρα που στέρεψε η (όποια) καλλιτεχνική έμπνευση ενώ στην τέχνη δεν υπάρχουν, που να πάρει ο διάολος, και αρκετά λεφτουδάκια– διορισμένος κομματικός πρόεδρος της ΕΡΤ, κάλεσε κι αυτός από πλευράς του για σιωπή μ’ ένα στεντόρειο «σκάσε!», εκεί δίπλα στο μενίρ των δολοφονημένων αγωνιστών της εθνικής μας τηλοψίας/ραδιοφωνίας. 

Ναι, λοιπόν, συμμεριζόμαστε μια τέτοια ευνοϊκή προς τη σιωπή θεώρηση – ασυζητητί. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες εκφραστικής διάρροιας και απόλυτης εκμαλάκυνσης, που η κατάθεση γνώμης και από τον τελευταίο κοινότοπο Θανάση, από τον κάθε σοσιαλμαλακιζόμενο simpleton, θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα, και που η δημόσια σφαίρα κατακλύζεται από λόγο σακατηλίδικο, η σιωπή ίσως και να είναι ο προσφορότερος τρόπος αντίδρασης. Άλλωστε, τι να πει κανείς μέσα σ’ ένα περιβάλλον ακατάσχετης κενολογίας, γενικευμένης παράκρουσης, ατελεύτητης αρχιδολογίας; Σπασμένα νεύρα ανθρώπων βουτηγμένων στην απελπισία από τες ανεργίες και τες πλερωμές των φόρων, υστερία, συμπλεγματικός ψευτοκυνισμός, πλημμύρα από απόψεις / πεποιθήσεις (και σπάνις από από αμφιβολίες / ερωτήσεις), απουσία σωτήρων που ο κοσμάκης οραματίζεται ως αντίδοτο στην ανημπόρια του, επινοήσεις εχθρών απόλυτα και αποκλειστικά υπεύθυνων για την γενικευμένη κατάντια (ο καθείς και τους δικούς του), με την επιστροφή στο τρυφηλό παρελθόν (που οι περισσότεροι, συνειδητά ή ασύνειδα, επιθυμούν) να μη φαίνεται στον ορίζοντα.

Τούτων δοθέντων, αντί να γράφουμε, το ρίξαμε κι εμείς στον ακτιβισμό προς αναζήτηση διεξόδου. Κι αποφασίσαμε να μετάσχουμε στο «Παραιτηθείτε» παρά τις «δυσθεόρατες» (όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός μας) δυσκολίες. Δυσκολίες που είχαν να κάνουν με απόπειρες αποθάρρυνσής μας, εκπορευόμενες από γνωστά και άγνωστα κέντρα. Που επιχείρησαν να ευτελίσουν την κίνηση στα μάτια μας. Έως σημείου ανηθικότητας, αφού δεχθήκαμε πληροφορίες (από ταλαίπωρη παθούσα) μέχρι και για το ότι κάποιος από τους πιονέρους ακτιβιστές / αγωνιστές της κίνησης (μάλλον και ο πιο splashy), καταπιέζοντας τον εαυτό του να συνευρεθεί με το άλλο φύλο, δεν καταφέρνει να εκσπερματίσει παρά μόνον αφού δεχθεί δυναμική (έως και βίαιη, όπως μας την περιέγραψαν) πρωκτοδακτυλοθεσία από την παρτενέρ, και αφού πρώτα, προκειμένου να φτάσει στην ποθούμενη κορύφωση, σκεπάσει το πρόσωπό του με μαξιλάρι ώστε να μη βλέπει ότι μπροστά του βρίσκεται μια γυναίκα, φαντασιωνόμενος (σύμφωνα με τις καταγγελίες) ομοσεξουαλικές επαφές, αρνούμενος να δεχθεί την καταφανή φιλομοφυλία του και ταλαιπωρώντας έτσι, εκτός από τον εαυτό του, και δύστυχες κοπέλες που αναζητούν απεγνωσμένα το άλλο τους μισό!

Αφού, πρώτα, αντιδράσαμε με θυμό, καθώς δεν βλέπουμε πώς μπορεί να σχετίζεται η πολιτική / ακτιβιστική δράση με σεξουαλικές συμπεριφορές, μεμιάς καταλάβαμε ότι οι παραπάνω hush-hush πληροφορίες με τίποτε δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, και πως επρόκειτο, σίγουρα, για φεϊκνιούζ και για χόαξ και για ποστρούθ και, στο τέλος-τέλος, για λαϊκισμό – αυτόν τον διάολο που, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, ενάμισο-δυο χρόνια τώρα μας ταλανίζει! Ακτιβισμός, λοιπόν, και εάν, εντούτοις, το αποτέλεσμα δεν μας δικαίωσε κολλώντας μας ακόμη και τα στάμπα του γραφικού, είθε εμείς οι ηρωικοί χίλιοι-χίλιοι εκατό που μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα εκείνη την ιστορική καλοκαιρινή νυχτιά να αποτελέσουμε τη μαγιά για ακόμη μαζικότερες εκδηλώσεις δημοκρατίας σαν αποκαλοκαιριάσει. Μήπως έρθει μια ώρα αρχύτερα ο Κυριάκος με τις δυνάμεις αριστείας του και με τη Συμφωνία Αλήθειας και δούμε, επιτέλους, Θεού πρόσωπο.

Σιωπή, επομένως. Όσο, όμως, κι αν παρακολουθούμε σιωπηλοί, εξ αποστάσεως και με το κιάλι για λόγους ασφαλείας, το μαζικοδημοκρατικό freak show, είμαστε και άνθρωποι. Κι όταν αντικρίζουμε τ’ άδικο, πώς να σιωπούμε; Γι’ αυτό, λοιπόν, αναγκαζόμαστε να σπάσουμε τη σιωπή μας, βλέποντας μια σπαρακτική εικόνα, μια εικόνα εξαθλίωσης: μια ταλαίπωρη τηλεπαρουσιάστρια, τη Σία την Κοσιώνη, να συνεχίζει να εργάζεται σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης! Είναι να τη λυπάσαι τη φουκαριάρα την εργαζόμενη να ενημερώνει υπεργκαστρωμένη. Τι φρίκη να σου εκφωνεί τις –αναμφίβολα σημαντικές– ειδήσεις του ΣΚΑΪ μια δύστυχη γυναίκα σε τέτοια κατάσταση παραμόρφωσης λόγω προχωρημένου γκαστρώματος!

Και ποιανού ευαίσθητου ανθρώπου η καρδιά δεν αλγεί μπροστά σ’ ένα τόσο απάνθρωπο θέαμα; Και ποιανού δεν σπαράσσει; Η δική μας καρδιά, πάντως, πονεί – και πονεί πολύ. Κι αμέσως σκεφτήκαμε πως πρέπει να καταγγελθεί η εργοδοσία για ασυγχώρητη αναλγησία. Όσο κι αν στελέχη του σταθμού, δίνοντας μια διαφορετική ερμηνεία, μας πληροφορούν ότι είναι η ίδια η γκαστρωμένη παρουσιάστρια που δεν επιθυμεί, αν και στον ένατο μήνα της κυήσεως, να απομακρυνθεί από την καρέκλα των ειδήσεων. Πρώτον, γιατί είναι υπερήφανη που έμεινε επιτέλους έγκυος και επιθυμεί πολύ την κοιλιά της να την επιδεικνύει, αλλά και λόγω ανασφάλειας, αφού εχθρεύεται και φθονεί όλες τις ανταγωνίστριές της (Εύα Αντωνοπούλου, Νίκη Λυμπεράκη κ.α.) φοβούμενη μη και της πάρουνε τη θέση. Ενώ οι ίδιες πηγές κάνουν λόγο και για μια αντιπαθέστατη υπερφιλόδοξη που μπροστά της βλέπει μόνο αναρρίχηση· για το πιστό poodle του βραχύσωμου καναλάρχη· αλλά και για αναιδή καουμποϊλίκια προς τους περισσότερους συναδέλφους της στηριζόμενη στις γνωστές πολιτικές και επιχειρηματικές πλάτες.

Προσωπικά, εντούτοις, αδυνατούμε να πιστέψουμε οτιδήποτε από τα παραπάνω για ένα τόσο συμπαθητικό άτομο. Και αποδίδουμε παρευθύς μια τέτοια φημολογία/σπερμολογία στην (πάντα συγγνωστή στην ανθρώπινη συνθήκη) μνησικακία, και ειδικά την ελληνικής κοπής, αφού, όπως έχει επισημάνει στο περί μνησικακίας έργο του και ο μακαρίτης φαινομενολόγος εκ Μονάχου, όσο μεγαλύτερη η αναπηρία τόσο μεγαλύτερη κι η μνησικακία – κι από αναπηρία, αναπηρία πνευματική, να φαν’ κι οι κότες σε τούτα δω τα χώματα. Υποθέτουμε, λοιπόν, πως, σε ό,τι αφορά τις παραπάνω πληροφορίες, θα πρόκειται μάλλον, και σ’ αυτή την περίπτωση, για φεϊκνιούζ και για χόαξ και για ποστρούθ και, εν τέλει, για λαϊκισμό – αυτή τη μάστιγα της εποχής!

Το χαρμόσυνο μαντάτο της ένωσης του ελπιδοφόρου ζεύγους με τα ιερά δεσμά του γάμου, που απασχόλησε επί μήνες τα μέσα ενημέρωσης, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το πανελλήνιο. (Άλλωστε, πάντα αρέσουν τα αισθηματικά και οι τελετουργίες στο μεγάλο κοινό.) Το μυστήριο επρόκειτο αρχικά να τελεστεί στην Αντίπαρο, για ευνόητους λόγους καθώς θρυλείται πως εκεί πρωτοέσμιξαν τα δυο κορμιά – τα δυο σημαντικά αυτά κορμιά. Στην Αντίπαρο ο γάμος ή μήπως στη Σαντορίνη; – να ένα ακόμη ερώτημα που απασχόλησε τον Τύπο. Εμείς, βέβαια, αν και δεν ρωτηθήκαμε, πιστεύαμε ότι πρέπον θα ήταν το μυστήριο να τελεστεί στο Καρπενησιώτικο Κέντρο Δημοκρατίας, το περίφημο αυτό κέντρο, για λόγους βαρβάτου συμβολισμού. Το σημαντικό, πάντως, είναι πως τελικά ετελέσθη στην ιστορική γη του Καρπενησίου – κι αυτό είναι που μετρά. Όπως και να ’χει, κι όπου κι αν έγινε ο γάμος, το πιο σπουδαίο είναι πως πρόκειται για ένα θαυμάσιο ζευγαράκι. Ταιριαστό πολύ. Που, κατά τη γνώμη μας, έχει πολλά να δώσει σε ενημέρωση και πολιτική. Πολλοί, μαζί με μας, το εθαύμασαν. Αλλά πολλοί και το εφθόνησαν, αφού σε τούτη τη ζωή είναι δύσκολο να βρεις ένα τόσο ιδανικό συνταίριασμα.

Θα πρόκειται για το πρώτο παιδί της νύφης. Αφού δεν ευτύχησε να αποκτήσει παιδιά από τον προηγούμενο γάμο. Σε ό,τι, ωστόσο, αφορά την πλευρά του γαμβρού δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι, καθώς χάσαμε το μέτρημα, δεδομένου ότι είχε εμπλακεί και στις γνωστές περιπέτειες που είχαν απασχολήσει (και συνεχίζουν να απασχολούν) τo λαϊφστάιλ δημοσιογραφικό δυναμικό της χώρας μας. Έστω κι αν αργότερα έπραξε το καθήκον του και προέβη στις αναγκαίες αποκαταστάσεις. Ο Κωστάκης, πάντως, μοιάζει συμπαθητικό παιδί. Δεν είναι, δε, τυχαίο, ότι φίλος μας καλός τρέφει τέτοια αισθήματα συμπάθειας απέναντι σε τούτον δω τον αβρό νέο που, όπως μας αποκάλυψε, του έρχεται να του πιάσει το μάγουλο! – τόση τρυφερότητα του γεννά. Δεν ενστερνίζονται, όμως, οι πάντες αυτές τις απόψεις για τα γαλάζια παιδιά. Τα οποία ενίοτε τους δημιουργούν και βίαια συναισθήματα. Για παράδειγμα, άλλος φίλος, μερακλής πολύ, που σποραδικά ενδίδει δυστυχώς στο κωλομπαριλίκι, μας εκμυστηρεύθηκε ότι τα τρυφερά αγόρια της ΟΝΝΕΔ τού προκαλούν τόσον εκνευρισμό που του γεννιέται συχνά η επιθυμία να τα απομακρύνει από τη μαμά τους και να ασελγήσει επ’ αυτών βιαίως και ανοικτιρμόνως!

Χαριτωμένος, λοιπόν, ο γαμπρός. Αλλά κι η νύφη δεν πάει πίσω. Μπρίο, χάρη, γοητεία, λυγίζει το λαιμό, πεταρίζει τα βλέφαρα, σε κοιτά με νόημα στα μάτια. «Σήκωνε τον αυχένα γοργωπός, κύρτωνε την κεφαλή γοργοτράνταχτα, μετεώριζε τα σκέλη με υγρή ευκινησία και ορθοτέντωνε την ουρά» γράφει ο εκλεκτός (και ιδιαίτερα αγαπητός σ’ εμάς) ποιητής Αντώνης Ζέρβας, σ’ ένα από τα σφύζοντα από στέρεο φιλοσοφικό στοχασμό έργα του, περιγράφοντας τον Κέλη Εφέντη, το άλογο το έτοιμο να καβαλικευτεί. Με την περιγραφή αυτή να μας θυμίζει τη χαρίεσσα τηλεπαρουσιάστρια που σε καλεί κι αυτή, με το σκέρτσο της, να την καβαλικέψεις. Να την καβαλικέψεις σαν άτι της ενημέρωσης για να σε ταξιδέψει, υπό τις αυστηρές οδηγίες του σταβλάρχη του Φαλήρου, στο συναρπαστικό ταξίδι με προορισμό την αλήθεια.

Το θέμα, πάντως, για κάθε τηλεπαρουσιάστρια, γκαστρωμένη-ξεγκαστρωμένη, είναι να λέει αλήθειες – και σ’ αυτό τουλάχιστον νομίζομε πως στη συγκεκριμένη παρουσιάστρια το παραμικρό δεν μπορείς να της προσάψεις. Αλήθειες, άλλωστε, θέλει ο κόσμος – αυτή είναι η αλήθεια. Τις δικές του, βέβαια, αλήθειες – και πάντα θα βρεθεί κάποιος να του τις προσφέρει. Είτε σε Κοσιώνειο, είτε σε Ακριβοπούλειο, είτε σε όποια άλλη εκδοχή. Αλήθειες να λέγονται, κι όλα τ’ άλλα τα βρίσκουμε. «Να πει τις αλήθειες, σύμφωνοι. Αλλά αυτή, έτσι που το πάει, θα καταλήξει να γεννήσει μέσα στο στούντιο!..» αναφωνούμε με οργή. Συναισθανόμενοι ότι κινδυνεύει να την ξεγεννήσει ο Πορτοκλάστε, με όποια τραυματική εμπειρία συνεπάγεται κάτι τέτοιο για την ψυχική υγεία του νεογνού. 

Λυπούμεθα μόνο που ο καλός λειτουργός της ενημέρωσης θα στερηθεί τη βοήθεια του  εκλεκτού αλλά απολυμένου συναδέλφου του, του Κώστα του Μπόγδανου, ο οποίος, χάρις στα λουκανικοειδή δάκτυλα που διαθέτει (αφού πρώτα τα ξέπλενε καλά στο λαβομάνο του ΣΚΑΪ), θα μπορούσε να βοηθήσει καθοριστικά την έγκυο τραβώντας αποτελεσματικά έξω το έμβρυο.

Αλγεινή εντύπωση, το λοιπόν, μας προκαλεί το θέαμα της φουσκωμένης τηλεπαρουσιάστριας να συνεχίζει να υπηρετεί, αν και τόσο γκαστρωμένη, το λειτούργημα της ενημέρωσης. Όσο κι αν, με τη δημοσιογραφία να έχει ψοφήσει, και με την (εκατέρωθεν) προπαγάνδα να σφυρίζει γύρω από τα κεφάλια μας, προσβλέπουμε στην Κοσιώνη και την παρέα της για πολλή και καλή ενημέρωση. Κι όσο κι αν οι γερές πινελιές λαϊφστάιλ που μας προσφέρονται απλόχερα για το θέμα λειαίνουν κάπως τη σκληρότητα της κατάστασης, αφού μας χαρίζονται, προσφέροντας τόνους ελαφρότητας, ακόμη και τα φωτογραφημένα ποδάρια της παρουσιάστριας βαλμένα μέσα στα παπούτσια του γάμου (και μάλιστα κομμένα στις γάμπες ώστε να καλύπτεται τεχνηέντως το γνωστό πρόβλημα). Όπως και να ’χει το πράγμα, η ανάγκη για σωστές ειδήσεις παραμένει. Εξ ου και κάθε βράδυ, παρότι σ’ αυτή την κρίσιμη κατάσταση ίσως θα έπρεπε να βρίσκεται στο κρεβάτι, η τηλεπαρουσιάστρια παραμένει ξύπνια, συνεχίζοντας να δίνει ραντεβού με όσους διψούν για ενημέρωση. «Μια γυναίκα ευτυχώς ξυπνημένη σπάζει τα τελευταία καρύδια της νυχτιάς» έγραφε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Και ως εκ συμπτώσεως, ξυπνητή στο τελευταίο δελτίο της νυχτιάς κι η Σία, κάθε βράδυ σπάει καρύδια.

Η δυσαρέσκειά μας απέναντι στο θέαμα της υπεργκαστρωμένης τηλεπερσόνας να εκφωνεί ειδήσεις λίγες μέρες προτού γεννήσει είναι έντονη και ειλικρινής. Ωστόσο, ενδέχεται να είναι και λαθεμένη. Καθώς πρόσφατη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας έδειξε ότι οι έγκυες είναι αποδεκτό να εργάζονται έως και τον ένατο μήνα της κυήσεως! Ενώ έρευνα της έγκριτης diaNEOsis [sic] αποδεικνύει με τη σειρά της, πέραν πάσης αμφιβολίας, την ορθότητα μιας τέτοιας επιλογής, αφού επ’ ουδενί επιτρέπεται να πέσει η παραγωγικότητα / ανταγωνιστικότητα ειδικά σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς της οικονομικής κρίσης! 

Εμείς, πάντως, σταθερά ευαίσθητοι στα θέματα εγκυμοσύνης και αδυνατώντας να πιστέψουμε ότι μια τηλεπαρουσιάστρια παραμένει αλυσοδεμένη στην καρέκλα της, σε τέτοια οριακή κατάσταση, λόγω ανασφάλειας μη και ξεπεταχτεί κάποια συνάδελφός της και της πάρει τη θέση ή επειδή επιθυμεί διακαώς να επιδείξει τη φουσκωμένη κοιλιά της για την οποία αισθάνεται ασύλληπτα υπερήφανη, συνεχίζουμε να οργιζόμαστε με την απάνθρωπη εργοδοσία του ΣΚΑΪ. Και να αναρωτιόμαστε γιατί, στο τέλος-τέλος, δεν παρεμβαίνει δυναμικά ο σύζυγος Κωστάκης να απαιτήσει από τον εργοδότη άδεια για το γυναικάκι του. «Ποιος μωρέ, ο Κωστάκης; Μα αυτός καπνίζει ακόμα κρυφά από τη μαμά του...» μας απαντά, σε τόνους μάλλον ειρωνικούς, συνάδελφος της παρουσιάστριας. Εμείς, όμως, αψηφώντας το παραπάνω σχόλιο, πιστεύουμε ότι ο Κωστάκης είναι σκληρό καρύδι. Πραγματικό αντράκι! Και όταν θυμώσει, ο Θεός να σε φυλάει. Γιατί τότε αγριεύει. Κι αγριεύει πολύ. Αγριεύει, όπως λένε, στο στυλ του μπάρμπα του του Κυριάκου – ίσως κι ακόμη περισσότερο! Δημιουργώντας δέος σε όποιον έχει την ατυχία να βρίσκεται απέναντί του. Το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον εμείς δεν θα πάψουμε να αντιδρούμε με ευαισθησία μα και οργή απέναντι στο απάνθρωπο θέαμα μιας τόσο γκαστρωμένης παρουσιάστριας να συνεχίσει να εργάζεται. Όσο κι αν το δελτίο της αποτελεί τη μόνη ίσως εναλλακτική ενημερωτική λύση –ένα πραγματικό υπόδειγμα ενημέρωσης– απέναντι στο όργιο προπαγάνδας που μας καταπλακώνει. Απευθυνόμαστε, λοιπόν, στο αφεντικό της γκαστρωμένης τηλεπαρουσιάστριας, στον κυρ-Γιάννη της πλουραλιστικής ενημέρωσης και του Σαρβάιβορ, στον κυρ-Γιάννη των Ρουβάδων και των Αυτιάδων, στον κυρ-Γιάννη του «ελληνικού BBC», με μιαν έκκληση: Όχι στο ξεζούμισμα δύστυχων εργαζομένων. Όχι στην απάνθρωπη εκμετάλλευση ακόμη και υπεργκαστρωμένων τηλεπαρουσιαστριών. Όχι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.