Κώστας Καζάκος: το υποκριτικό βάψιμο

Ο Κώστας Καζάκος δεν είναι απλώς ένας ηθοποιός˙ είναι θεσμός. Γιατί άφησε ανάγλυφα τα αποτυπώματά του στο καλλιτεχνικό στερέωμα – όχι μόνο το ελληνικό, αλλά θα λέγαμε και το παγκόσμιο. Το ασφυκτικό ελληνικό πλαίσιο και ο περιορισμός της ελληνικής γλώσσης ασφαλώς εστέρησε, εκ των πραγμάτων, την διεθνή αναγνώριση στον έλληνα μάγο της υποκριτικής. Ωστόσο, με κριτήρια αμιγώς καλλιτεχνικά, η απόδοση η οφειλόμενη στο εξαιρετικό – σχεδόν εξωγήινο – τάλαντο του διαπρεπούς ηθοποιού τον αναγκάζει, εκ των πραγμάτων, να αναμετράται με τιτάνες της έβδομης τέχνης και του θεατρικού σανιδιού (κι ας το αγνοούν εκείνοι…). Ο Καζάκος έχει ένα ιδιότυπο στυλ που τον κάνει να ξεχωρίζει από την πλέμπα των συναδέλφων του: πομπώδης και βαρύγδουπος (του έχει μείνει μάλλον ως κατάλοιπο από το θέατρο, αφού πάντοτε έπαιζε σε στυλ «Ροντήρη»), βλοσυρός, δύσθυμος, σύννους – αφού πάντοτε κάτι βαθύ απασχολεί τη σκέψη του – μακριά από τις ελαφρές, χαζοχαρούμενες σκέψεις ημών των υπολοίπων…


Πιο γνωστός ως σύζυγος της Τζένης Καρέζη (μερικοί τον αποκαλούν, περιπαικτικά, "ο κύριος Καρέζης") – κάτι που, αναμφιβόλως, αδικεί το βαρβάτο ταλέντο του και την μοναδική προσωπικότητά του. Ορισμένοι, επιχειρούν, κακοπροαιρέτως, ου μην και υστεροβούλως, να συγκρίνουν τον Κώστα με έναν Γιάννη Μπουρνέλη, έναν Σωτήρη Τζεβελέκο ή έναν Γιώργο Πάντζα, και – παραδόξως – όχι με έναν Orson Welles, έναν Innokenty Smoktunovsky ή, έστω, έναν Max Von Sydow και άλλα ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης, το κύρος των οποίων μάλλον ταιριάζει περισσότερο στο κύρος του Καζάκου (ή έτσι ο μεγάλος μας ηθοποιός νομίζει…). Ανεξήγητη μια τέτοια σύγκριση, προδήλως κακόβουλη και, εν τέλει, άδικη για τον μεγάλο μας ηθοποιό. Έναν ηθοποιό που έδειξε εκτυφλωτικά δείγματα του σπάνιου ταλέντου του, καθηλώνοντας το απαιτητικό φιλότεχνο κοινό με ερμηνείες από ατόφιο χρυσάφι, σε παραγωγές όπως Λενιώ η Βοσκοπούλα, Κοινωνία Ώρα Μηδέν, Ερωτική Συμφωνία, Υποβρύχιο Παπανικολής, Κονσέρτο για Πολυβόλα…


 Εκεί, όμως, που ο Καζάκος μεγαλούρησε και και αγαπήθηκε με πρωτόγνωρο πάθος από το – γνωστό για την βαθεία καλλιέργειά του – ελληνικό κοινό ήταν με την συμμετοχή του, ως επιχειρηματίας Διαμαντής Αμιράς, στην εμβληματική σειρά που έμεινε στα χρονικά της ελληνικής τηλοψίας, την περίφημη Βέρα στο Δεξί (την οποίαν, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, ο μεγάλος μας ηθοποιός ήθελε να μετονομάσει, για ευνόητους λόγους, σε Βέρα στο Αριστερό – κάτι που ούτε ήθελαν να ακούσουν οι συγγραφείς της σειράς Έλενα Ακρίτα και Γιώργος Κυρίτσης). Κατηγορήθηκε εντόνως ο δαφνοσκεπής ηθοποιός ειδικώς για τη συμμετοχή του σ’ αυτή τη σειρά. Αλλά με μια στιβαρή επιχειρηματολογία έκοψε τον βήχα σε κάθε κακοπροαίρετο αντιρρησία. «Γεροκτισμένα κείμενα» χαρακτήρισε τα κείμενα της σειράς και εκεί απέδωσε, με αξιοπρόσεκτη πειστικότητα, τη συμμετοχή του (και, προς Θεού!, όχι στο εύκολο παραδάκι…).

Ορισμένοι, πάντως, ισχυρίζονται, γενικότερα, ότι τα έργα τα οποία ετίμησε ο Κώστας δια της παρουσίας του αδικούν την υποκριτική του δεινότητα, η οποία φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Η αποκάλυψη, όμως, στην οποίαν μπορούμε να προβούμε είναι ότι ο περί ου ο λόγος προέβη στις φαινομενικά ταπεινές αυτές επιλογές ένεκα… σεμνότητος. Λίαν αξιόπιστες πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν επιθυμούσε να φέρει σε δυσχερή θέση συναδέλφους του ηθοποιούς ξεδιπλώνοντας πλήρως το ανυπέρβλητο ταλέντο του στο πλαίσιο στιβαροτέρων σεναρίων και παραγωγών, ώστε να μην προκαλέσει, δια της συγκρίσεως, ασφυξία στον κόσμο της υποκριτικής τέχνης, αλλά και τις αναμενόμενες εκδηλώσεις ζηλοτυπίας. Πάντα gentleman και λεπτός (αν και, πλέον, χονδρός) ο εθνικός μας θησαυρός...


Εκτός, όμως, από εκλεκτός υπηρέτης της υποκριτικής τέχνης, ο Καζάκος είχε και μεγάλες αγωνίες για το που πάει ο κόσμος. Η ευαίσθητη ψυχή του Κώστα (αλλά και της Τζένης, όσο ζούσε) δεν μπορούσε ούτε στιγμή να ανεχθεί την αδικία που κατατρύχει τον κόσμο. Έτσι εντάχθηκε στο ΚΚΕ, αγωνιζόμενος, ως βουλευτής, επί σειρά ετών, για το «βάθεμα και πλάτεμα» της δημοκρατίας (έτσι όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται το «κόμμα του λαού»). Ο μέγας αυτό αγωνιστής της δημοκρατίας έδωσε πολλά στην πατρίδα, χωρίς να ζητήσει ποτέ τίποτε απ' αυτήν (εκτός, ίσως, από κάποιες κρατικές θεατρικές επιχορηγήσεις - και, βεβαίως, ένα γερό βουλευτιλίκι…). Οι μάχες του για την συντριβή του καπιταλιστικού εκτρώματος θα μείνουν στην ιστορία (ορισμένοι λέγουν ως κωμωδία, αλλά αυτό δέον να αποδοθεί στην ανεξάντλητη κακία βδελυρών πρακτόρων και πρακτορίσκων του καπιταλισμού). Ο Κώστας υπήρξε και παραμένει ένας μεγάλος ευαίσθητος - ένας αγνός και ακαταπόνητος αγωνιστής…


Παρότι, βεβαίως, συγκλονιστικός ηθοποιός (που τιμά, αναμφιβόλως, τη μικρή μας χώρα), παράδοξον είναι ότι ο Κώστας τελικώς δεν θα μείνει στην Ιστορία τόσο για την υποκριτική του δεινότητα, όσο για μια ηρωική, θαρραλέα και εμπνευσμένη πολιτική του πρωτοβουλία: την απόφασή του να περάσει από δίκη, ως πρόεδρος εκτάκτου δικαστηρίου, τον Πρόεδρο Clinton. Εκεί, ο εξαίρετος βιρτουόζος της υποκριτικής μάς προσέφερε την μεγαλύτερη παράσταση της ζωής του, όχι μόνο δικάζοντας, αλλά και καταδικάζοντας (!!!) τον αιμοσταγή Πρόεδρο των «ΕΠΑ», χαρίζοντας ανήσυχες νύχτες στον Bill, ο οποίος, ως θρυλείται, δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι για κάμποσες μέρες, αφ’ ότου πληροφορήθηκε την ατιμωτική καταδίκη που του επεφύλαξε το έγκυρο ελληνικό δικαστήριο υπό την Καζάκειο προεδρεία. Η αγόρευσις Καζάκου συνετάραξε το πανελλήνιον (ορισμένοι ισχυρίζονται λόγω γέλωτος), διεκδικώντας, χωρίς αμφιβολία, μια επίζηλη θέση στην ιστορία των μεγάλων αγορεύσεων. «Το δικαστήριο παραδίδει τους κατηγορουμένους στην ανατρεπτική οργή των λαών και στη χλεύη της Iστορίας», εδήλωσε, ολοκληρώνοντας την αγόρευσή του, με πάθος και απροσποίητη σοβαρότητα, ο «Πρόεδρος» Κώστας και δεν έμεινε άντερο στους ευτυχείς ακροατές.


Βαμμένος μέχρι το μεδούλι μεταφορικώς (η μπογιά της κόκκινης ιδεολογίας τού έχει κάψει τον εγκέφαλο), βαμμένος μέχρι το μεδούλι, όμως, και κυριολεκτικώς… Γιατί, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, στα μαλλιά του ο Καζάκος αλλάζει τον αδόξαστο στο βάψιμο (και μάλιστα με συνεχείς χρωματικές αλλαγές). Γερό βάψιμο, λοιπόν, για τον γερόλυκο της (θεατρικής, κινηματογραφικής, τηλεοπτικής και πολιτικής) υποκριτικής – σε μυαλό και μαλλιά. Μεγάλος καλλιτέχνης, μεγάλος πολιτικός, μεγάλο βάψιμο…

John McCririck: το εκκεντρικό ιππολατρικό βάψιμο

Αποφασίσαμε, αυτές τις γιορτινές μέρες, να ασχοληθούμε με ορισμένα βαψίματα που ανήκουν σε σφαίρες πρωτόγνωρες, σε πεδία που ξεπερνούν, χωρίς αμφιβολία, τους βαρετούς μέσους όρους. Το βλέπουμε, επίσης, ως αποστολή, αφού επιθυμούμε να συστήσουμε στο ελληνικό κοινό κάποιες περσόνες άγνωστες, εν πολλοίς, στην πατρίδα μας. Έτσι, ενδεχομένως, να δημιουργήσουμε ένα ορισμένο κλίμα, συστήνοντας την άποψη ότι ο κομφορμισμός και η συμβατικότητα δεν αποτελούν μονόδρομο και ότι μπορούμε κι εμείς, επιτέλους, ως λαός, να βγούμε από τα βαρετά συμβατικά κοστούμια, τα τζινς και τα ταγιέρ και να περιηγηθούμε στον θαυμαστό κόσμο των tweeds, των γιλέκων, των breeks και των καπέλων, χωρίς ίχνος φόβου ότι θα θεωρηθούμε γελοίοι.


Φαντάζεστε καλύτερη αρχή, προς αυτή την εμπνευσμένη κατεύθυνση, από την περίπτωση του κυρίου John McCririck; Εδώ ομιλούμε για την κορύφωση αυτού που ονομάζουμε character, γιατί ο John αποτελεί μια περίπτωση συγκλονιστική, πρωτότυπη, αμίμητη – μια προσωπικότητα, η οποία, αν δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχε, θα λέγαμε ότι είναι προϊόν φαντασίας συνανθρώπου μας ευρισκομένου υπό την επήρεια ψυχοτρόπων… Και όμως… Ο John όχι μόνον υφίσταται, αλλά και μεγαλουργεί!


Έγινε γνωστός στο κοινό του και αγαπήθηκε μέσω της τηλεοράσεως, αφού είναι ο πιο γνωστός «περιγραφέας» ιπποδρομιών, αλλά και ένας μεγάλος εκκεντρικός, στη γραμμή της μεγάλης βρετανικής παραδόσεως. Το στυλ του υπερβολικό, υπερκινητικό, ενώ οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του σε ρυθμό μυδραλιοβόλου… Για την εξωτερική του εμφάνιση τι να πρωτοπεί κανείς… Ενδύματα που παραπέμπουν σε μιαν άλλη – ενδεχομένως ευγενέστερη – εποχή (αρκεί να μην ήσουν peasant…), την οποίαν μας φέρνει στο πιάτο ο flamboyant ιππολάτρης performer. Φορεί σακάκια σε έντονα χρώματα και σχέδια (μωβ, πράσινο, πορτοκαλί, blue electric, έντονο ριγέ κλπ.). Το (ογκώδες) κεφάλι του σχεδόν πάντα κοσμεί ένα καπέλο – συνηθέστατα deerstalker («τύπου Sherlock Holmes») ή φέσι ή ημίψηλο, ενώ από τους ευαίσθητους ώμους του κρέμεται, συνήθως μια κομψή… κάπα!


Καπνίζει, χωρίς ενοχές, πούρα (μέγεθος double corona), ενώ τα ευμεγέθη του δάκτυλα κοσμεί, με ανείπωτη χάρη, ένα πλήθος δακτυλιδιων. Σωβινιστής, μισογύνης και συντηρητικός ξαφνιάζει δυσάρεστα τους hoi polloi με τις «παράδοξες» και εκτός εποχής απόψεις του, αλλά και με τους ευθείς, ανεπιτήδευτους (τρόπος του λέγειν) τρόπους του. Αυτά, όμως, δεν περνούν εύκολα στην εποχή του ολοκληρωτισμού της «πολιτικής ορθότητος» και, έτσι, ο παρεξηγημένος McCririck έχει προκαλέσει, με την ιδιόρρυθμα ειλικρινή συμπεριφορά του, την μήνιν παρουσιαστών και «πανελιστών», οι οποίοι, αν και βρισκόμαστε (νοερώς) στην ανεκτική και εκκεντρική Βρετανία, δεν ανέχονται εύκολα τα τερτίπια του και του έχουν δείξει αρκετές φορές την πόρτα της εξόδου από τα τηλεοπτικά στούντιο… Αποκορύφωμα μιας τέτοιας ελευθεριάζουσας συμπεριφοράς η δημόσια τηλεοπτική «καταγγελία» του, σύμφωνα με την οποία η σύζυγος του δημοφιλούς στα λαϊκά στρώματα τηλεοπτικού παρουσιαστού Chris Tarrant, Ingrid, είναι πολύ κακή στο κρεβάτι και εξ αυτού του λόγου ο σύζυγός της την απατά.


Ο John, όμως, δεν κωλώνει. Ουδόλως τον απασχολεί η αντιπάθεια που γεννά η ιδιόρρυθμή συμπεριφορά. Δηλώνει, άλλωστε, απεριφράστως, οπαδός ultra συντηρητικών απόψεων, ενώ δεν έχει διαστάσει να εξωτερικεύσει την μεγάλη αγάπη που τρέφει για τον George W. Bush... Γνωστός, επίσης, και ως «Big Mack» (όπως και ένας άλλος μεγάλος αστέρας του καθ’ ημάς δημόσιου βίου, ο πολύς Μάκης Ψωμιαδης) και δεινός παίκτης του poker, συνηθίζει να γευματίζει στο κρεβάτι του εν κατακλίσει (και συχνά με τα χέρια), εφαρμόζοντας στην πράξη το δόγμα «οι καλοί τρόποι είναι για τους άλλους»...


O John McCririck, όμως, είναι γνωστός και για κάτι ακόμη: τα πορτοκαλίζουσας αποχρώσεως βαμμένα του μαλλιά (δυο τρίχες δηλαδή), καθώς και τις αντίστοιχου χρωματισμού φαβορίτες (τύπου και μεγέθους Κόκοτα)… Στην περίπτωσή του, μάλιστα, δεν ομιλούμε μόνον περί βαψίματος, αλλά και περί χτενίσματος «γέφυρα» (2 σε 1, δηλαδή). Παρά ταύτα, σε ό,τι αφορά την συγκεκριμένη περίπτωση, δεν διακατεχόμεθα από διάθεση χλευασμού, αφού ο John μας προσφέρει, απλόχερα, τόσα πολλά, σε τόσα επίπεδα… Ορισμένοι, βεβαίως, κακοπροαίρετοι, ενδέχεται να ισχυρισθούν ότι ο John δεν μπορεί να χλευασθεί για τα βαμμένα (και «γεφυρωτά») του μαλλιά, καθόσον διακρίνεται από τόσα άλλα αξιοκατάκριτα χαρακτηριστικά, απολύτως ικανά να τον καταστήσουν αντικείμενο χλεύης. Κακίες και υπερβολές…

Νίκος Καραχάλιος (μέρος τρίτο και τελευταίο): Δεν βάφω τα μαλλιά μου, στηρίζω Καραμανλή

Ε, αυτό δεν το περιμέναμε ούτε εμείς, που τόσο περιορισμένη εκτίμηση τρέφουμε προς το πολιτικό προσωπικό (ολόκληρο, εντός και εκτός βουλής) αυτής της μικρής βαλκανικής χώρας – to say the least… Αναφερόμαστε στον Νίκο Καραχάλιο για τρίτη και τελευταία (γιατί βαρεθήκαμε…) φορά. Νομίζουμε, όμως, ότι αξίζει να δημιουργήσουμε μια τριλογία αφιερωμένη στον άλλοτε Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού του κυβερνώντος κόμματος – όχι για να γελοιοποιήσουμε τον ίδιον (προσωπικώς, τολμούμε να πούμε ότι μας είναι και συμπαθής – ειδικώς τώρα που έχει μεταφερθεί σε μια ιδιότυπη πολιτική Valhalla λόγω της εξευτελιστικής αποπομπής του...), αλλά για να δώσουμε ένα ακόμη δείγμα της γελοιότητος της Εξουσίας εν γένει… Επιπλέον των όσων αναφέραμε σε προηγούμενες αναρτήσεις, επιλέξαμε να συνεχίσουμε λιγάκι το αστείο, γιατί μυριστήκαμε ότι ο συμπαθής, μέσα στην ατυχία του, Νίκος είναι ευεπίφορος στο πάτημα της μπανανόφλουδας. Το μυριστήκαμε μεν, δεν θέλαμε να το πιστέψουμε δε. Και όμως… Στείλαμε, το λοιπόν, διάφορα μηνύματα, από διαφορετικούς αποστολείς, με παρεμφερές, όμως, περιεχόμενο και προς τον ίδιο αποδέκτη, τον Νίκο Καραχάλιο στην γνωστή, πλέον, σελίδα του στο youtube. Εκείνος, παρά την εμφανή περιπαικτική διάθεση των μηνυμάτων και το διάχυτο κλίμα φαιδρότητος (που θα καταλάβαινε, νομίζουμε, και ένας τάλας γυμνασιόπαις), συνέχισε να μας απαντά, έμπλεως ενθουσιασμού… Οι σπαρταριστοί διάλογοι έχουν ως εξής: tsirigwtis Κύριε Καραχάλιο, γιατί λογοκρίνετε τα σχόλιά μου; Γιατί τα σβήνετε; Ως νεοδημοκράτης, και εγώ, διαμαρτύρομαι. Είμαστε πολύ δημοκράτες όλοι εμείς οι νεοδημοκράτες και δεν σβήνουμε σχόλια. Εάν ψάχνετε για εργασία, μετά την αποπομπή σας και συνεχίζετε να ενδιαφέρεστε για εργασία στο εξωτερικό (όπως επρόκειτο να κάνετε στις ΗΠΑ με την Hillary Clinton), δηλ. εδώ στη Γερμανία, μην διστάσετε ούτε στιγμή να έλθετε σε επαφή μαζί μου για οποιαδήποτε βοήθεια. Με εκτίμηση Ι. Τσιριγώτης

 
Karahalios file gianni, s efxaristw gia tin prosfora sou me tima idiaitera. Afti ti stigmi omws to mono pou xreiazetai apo olous emas tous neodimokrates einai perissoteri stirixi ston Kwsta Karamanli gia na sinexisei to ergo tou. p.s. einai politiki tou istoxwrou na min paramenoun ta comments gia logous tipikotitas. (ΣΣ.: !!!!!!) p.s.2 (gia to comment anwterw) to humour einai pada efprosdekto.

 
Zaxarias69 ΦΙΛΕ ΚΥΡΙΕ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟ. ΜΗΝ ΚΡΥΒΕΙΣ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΗΛΩΝΕΙΣ 28 ΕΝΩ ΕΙΣΑΙ 39. ΚΑΙ 39 ΕΤΩΝ ΝΕΟΣ ΕΙΣΑΙ. ΑΣ ΜΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ. ΘΕΩΡΩ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ. ΜΗΝ ΚΟΛΩΝΕΙΣ. ΚΟΙΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Karahalios Agapite Zaxaria, sas apadw ek merous tis omadas internet tou Nikou Karahaliou. Exei ginei lathos sto profile otan dimiourgithike kai anti tou 38 graftike 28. H alitheia einai oti paramelisame na to diorthwsoume dioti otan to prospathisame den ta kataferame (an boreite na mas diafwtisete sto pws na allaxoume tin ilikia tha itan efxis ergon). Exete apolito dikio padws kai sas efxaristoume poli toso gia ta poli timitika sas sxolia oso kai kai gia tin episkepsi sas sto profile. Na eiste kala. Karapiperis1 Κύριε Καραχάλιο Μην κρύβετε τα χρόνια σας. Τα χρόνια δεν είναι ντροπή, παιδί μου. Μην κάνεις αυτό το λάθος. Αν μάλιστα βάφεις και τα μαλλιά σου για να ξεγελάσεις τον χρόνο, όπως διάβασα, τότε πρόκειται για έγκλημα. Karahalios Agapite kurie karapiperi, sas apadw ek merous tis omadas internet tou Nikou Karahaliou. Exei ginei lathos sto profile otan dimiourgithike kai anti tou 38 graftike 28. H alitheia einai oti paramelisame na to diorthwsoume dioti otan to prospathisame den ta kataferame (an boreite na mas diafwtisete sto pws na allaxoume tin ilikia tha itan efxis ergon). Exete apolito dikio padws kai sas efxaristoume poli toso gia ta timitika sas logia oso kai gia tin episkepsi sas sto profile. na eiste kala. p.s. afto pou diavasate peri vafis einai profanestata psevdes. Oi sikofanties distixws einai sti fisi arketwn. DrCavendish Ε όχι και 28 ετών κύριε Καραχάλιο. Αφού είστε 49... (39 ήθελα να πω, αλλά δεν ξέρω πως να το αλλάξω. Αν γνωρίζετε, η βοήθειά σας θα ήταν ευπρόσδεκτη). Karahalios Agapite DrCavendish, sas apadw ek merous tis omadas internet tou Nikou Karahaliou. Exei ginei lathos sto profile otan dimiourgithike kai anti tou 38 graftike 28. H alitheia einai oti paramelisame na to diorthwsoume.Sas efxaristoume poli pou episkeftikate to profile kai gia to humouristiko sxolio sas... (an boreite na mas voithisete padws tha itan odws efprosdekti i voitheia!) DAlepoudelis Κύριε Καραχάλιο Διάβασα πρόσφατα σε ένα blog (www.vapsomalliades.blogspot.com) μια προσωπογραφία σας, στην οποίαν εμφανίζεστε, μεταξύ άλλων, ως βαψομαλλιάς. Εάν αυτό αληθεύει, είναι λυπηρό. Κανένας άνδρας δεν πρέπει να πέφτει σ' αυτό το ολίσθημα και να βάφει τα μαλλιά του. Αφήστε τα μαλλιά σας στο φυσικό τους χρώμα. Το βάψιμο, κατά τη γνώμη μου, δεν προσθέτει, αλλά γελοιοποιεί όλους τους άνδρες που καταφεύγουν σε αυτή την καταγέλαστη συνήθεια. Ευχαριστώ Δ. Αλεπουδέλης. Σ’ αυτό το σημείο, ο Νίκος Καραχάλιος άρχισε να αντιλαμβάνεται το τι γίνεται και σταμάτησε να απαντά. «Κλείδωσε» τα σχόλια και μας άφησε στην ησυχία μας. Τον αφήνουμε κι εμείς στην δική του, ευχόμενοι τα καλύτερα για την μελλοντική του σταδιοδρομία…

Ο Νίκος Καραχάλιος απαντά: "Δεν κρύβω την ηλικία μου"

Καταγγείλαμε τον Νίκο Καραχάλιο ως βαψομαλλιά – κάτι το οποίο αποδώσαμε στην κακή σχέση του φιλόδοξου στελέχους με τον Χρόνο που περνά. Στη λογική αυτή, ο Νίκος κρύβει και την ηλικία του, όπως αποδείξαμε αναφερόμενοι στη σελίδα του στο youtube: αντί να αναφέρει τα 39 χρόνια που του βαρύνουν την πλάτη, ο Νίκος, με ένα χαριτωμένο ψεματάκι, αλλάζει την ηλικία του και, αίφνης, από 39 δηλώνει 28!!! Σκαρώθηκε ένα αστειάκι στον πρώην Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού – ένα αθώο πείραγμα, έτσι… για να πικαριστεί λιγάκι, με αφορμή το συμπαθητικά γραφικό (και κουτοπόνηρο) γεγονός ότι κρύβει την ηλικία του (εκτός του ότι βάφει τα μαλλιά του…). Μέσω ψευδεπίγραφου λογαριασμού του youtube, αφιερωμένου στην τεράστια προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Γιάννης Τσιριγώτης (ο άνθρωπος που ήθελε να νυμφευθεί αλλά δεν τον αφήνει ο «πεθερός» του, που καταγγέλλει όλο το νεοδημοκρατικό σύστημα ότι δεν του επιτρέπει να εκδώσει την εφημερίδα του Yellow Journal η οποία θα κάνει σκόνη τα προϊόντα του εκδοτικού κατεστημένου, που διαπρέπει – κατά δήλωσίν του – σε γερμανικά τηλεοπτικά κανάλια, που τρελαίνεται για τα ελληνικά σουβλατζίδικα, που, τέλος, έχει ως hobby του το κυνήγι θησαυρών !!! και που εικονίζεται στις δύο φωτογραφίες που δημοσιεύουμε), εστάλη μήνυμα στον κύριο Καραχάλιο, στη σελίδα του στο youtube (www.youtube.com/user/NK2717). Το μήνυμα έλεγε: «Κύριε Καραχάλιο, είμαι ο Γιάννης Τσιριγώτης, ένας συνάδελφός σας (δημοσιογράφος-επικοινωνιολόγος). Γιατί κρύβετε την ηλικία σας κύριε Καραχάλιο; Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Μάθετε να έχετε σωστή σχέση με τον χρόνο και να μην κρύβετε τα χρόνια σας». Από τον ίδιο λογαριασμό εστάλη και δεύτερο, παρομοίου περιεχομένου, μήνυμα, χάριν εμπεδώσεως. Τα δύο μηνύματα δημοσιεύθηκαν, αυτομάτως, στη καραχάλειο σελίδα. Το αθώο αστείο είχε ολοκληρωθεί και το γιγαντιαίο «τσιριγώτικο» πνεύμα μπορούσε για λίγες ημέρες να αναπαυθεί...


Όμως, μας ανέμενε μια έκπληξη… Ο Νίκος Καραχάλιος απάντησε απολογούμενος, αφού φρόντισε πρώτα να σβήσει από την σελίδα του, εντελώς δημοκρατικά, τα επικριτικά «τσιριγώτικα» σχόλια. Η απάντησή του έχει ως εξής (σε greeklish, όπως ακριβώς εστάλη) : «Kurie tsirigwti, sas apadw ek merous tis omadas internet tou Nikou Karahaliou. Exei ginei lathos sto profile otan dimiourgithike kai anti tou 38 graftike 28. H alitheia einai oti paramelisame na to diorthwsoume dioti otan to prospathisame den ta kataferame (an boreite na mas diafwtisete sto pws na allaxoume tin ilikia tha itan efxis ergon). Exete apolito dikio padws kai sas efxaristoume poli pou episkeftikate to profile». kali sinexeia sto dimosiografiko sas ergo». Σημειωτέον ότι, από τα video που είχαν ανέβει στον λογαριασμό «Τσιριγώτης» (www.youtube.com/user/tsirigwtis), ήταν παραπάνω από εμφανές το στυλ (ελαφρό και ανέμελο – για να μιλήσουμε όσο πιο ήπια μπορούμε…) του «σχολιογράφου». Ο Νίκος, όμως, δεν κατάλαβε… Και απάντησε... Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την πολιτική «ελίτ» της χώρας μας… Ευήθεις και βαψομαλλιάδες…


ΥΓ1. Τη στιγμή, όμως, που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Νίκος έσπευσε να αφαιρέσει και το δικό του σχόλιο. Προφανώς, κάτι αντελήφθη … Τώρα! (Το απαντητικό σχόλιο, πάντως, βρίσκεται καταγεγραμμένο και δημοσιευμένο στη σελίδα του κ. Τσιριγώτη, για όποιον επιθυμεί να δει και εκεί αυτό το μνημείο αφέλειας ή βλακείας...). ΥΓ2. Ο Νίκος συνεχίζει να σβήνει, δημοκρατικότατα, όλα τα σχόλια τα οποία εντοπίζουν την αντίφαση μεταξύ της εμφανιζόμενης στη σελίδα του και της πραγματικής του ηλικίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Γιάννης Τσιριγώτης έχει ήδη αρχίσει και αγριεύει από αυτή την σκαιά συμπεριφορά... ΥΓ3. Τελικώς, ο Νίκος απηύδησε και αφήρεσε εντελώς την ηλικία του από την σελίδα του στο youtube. Προσοχή! Την αφήρεσε - δεν την διόρθωσε δηλώνοντας την πραγματική του ηλικία (39)...

Νίκος Καραχάλιος: το ΟΝΝΕΔίτικο βάψιμο

Ο Νίκος Καραχάλιος είναι ένα γνήσιο τέκνο της μάνας ΟΝΝΕΔ. Γνωρίζω ότι αυτό φαίνεται από χιλιομέτρων (καθώς ο ΟΝΝΕΔίτης είναι ένα εξόχως χαρακτηριστικό και «κλισαρισμένο», από πλευράς εμφανίσεως, πτηνό), εντούτοις υποχρεούμαι να το τονίσω και για τους μύωπες… Ο 39χρονος Νικολάκης ανδρώθηκε την περίοδο του παπανδρεϊσμού, όταν η Νεοδημοκρατία θεωρούσε ότι αντίδοτο στο ρεύμα Παπανδρέου θα ήταν ο συγγραφέας και κτηνοτρόφος Ευάγγελος Αβέρωφ με την «υπερβατική» αίσθηση περί πολιτικής. Το κύμα της «αλλαγής» δεν απέτρεψε τον νεαρό Νίκο από το να δίνει τους αγώνες του υπέρ των νεοδημοκρατικών ιδεωδών (ένας θεός, βέβαια, ξέρει ποια ακριβώς ήταν αυτά, καθότι η «απαλλαγή» φαινόταν να αποτελεί τον μόνο «ιδεολογικό» στόχο του παρηκμασμένου κόμματος του αναμένου πυρσού). Ο Νικολάκης βρέθηκε, με χίλιες στερήσεις των νοικοκυραίων γονέων του, στο Κολλέγιο, μιας και οι γονείς αποφάσισαν να στείλουν το βλαστάρι τους, παρά τα πενιχρά τους εισοδήματα, σε ένα «καλό» σχολείο, ώστε να αποκτήσει εφόδια και γνωριμίες. Και πράγματι, το Κολλέγιο μπορεί να μην συγκρίνεται από πλευράς ποιότητος και αίγλης με ένα Winchester, ένα Eton ή ένα Harrow (ή, τέλος πάντων, με ένα οιοδήποτε καλό «public school»), αλλά για τα μέτρα της ψωροκώσταινας ήταν ΟΚ. Ο φιλόδοξος Νίκος υπέστη τα πάνδεινα στο συγκεκριμένο σχολείο (φυτώριο των «ελίτ» μιας δήθεν αστικής τάξεως που, όμως, ουδέποτε, στην πραγματικότητα, υπήρξε), μιας και οι κακομαθημένοι συμμαθητές του εσνόμπαραν και εταλαιπώρουν (ταράζοντας στην καζούρα λόγω «ταπεινής» προελεύσεως) τον νεαρό ΟΝΝΕΔίτη, ο οποίος, όμως, ούτε στιγμή δεν εκάμφθη ψυχικώς. Ως άλλος Αλέξανδρος Βέλιος, επόθη τον αστισμό – έστω και στην ελληνική, χωριάτικη εκδοχή του – και αυτό τον όπλιζε με ανείπωτη δύναμη. Η αποφοίτησίς του δεν άργησε να έρθει και ο Νικολάκης, μπαφιασμένος από τις προσβολές, τις σφαλιάρες και το γενικότερο σνομπάρισμα, απεφάσισε ότι μόνο το Λονδίνο θα μπορούσε να σταθεί αντάξιο των προσδοκιών του και να του προσδώσει το απαραίτητο λούστρο που δεν μπορούσε να του προσφέρει η parochial, ersatz ελλαδίτικη «ελίτ». Με δυσκολίες πολλές (πρωτίστως οικονομικές) μπόρεσε να κάνει κάποιες σπουδές. Όχι τίποτε το ιδιαιτέρως σπουδαίο ή πολύπλοκο – ένα Master, σαν αυτά που φέρνουν με το κιλό εξ εσπερίας οι έλληνες νεοσσοί, από το City του Λονδίνου, το κατεξοχήν πανεπιστήμιο των ελλήνων χαβαλέδων (αρκεί να σκεφθείτε ότι εκεί ολοκλήρωσε Master μέχρι και o… Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος!). Ας είναι κι έτσι, είπε ο Νίκος… Και τα κατάφερε. Επέστρεψε, το λοιπόν, στη «δόλια πατρίδα» (για να θυμηθούμε και τον Χρήστο Πασαλάρη…), ακολουθώντας τον επαγγελματικό δρόμο της διαφημίσεως. Ό,τι ημπόρεσε να επιτύχει, στο συγκεκριμένο επαγγελματικό πεδίο, ήταν το "δελφίνι των Μεσογειακών Αγώνων" (;;;!!!), το οποίο ο ίδιος θεωρεί τόσον μεγάλη επιτυχία, ώστε δεν χάνει ευκαιρία να το επαναλαμβάνει μέχρι αηδίας στους εκάστοτε συνομιλητάς του, προκαλώντας μεγάλα χασμουρητά (ή χάχανα)… Η πραγματική ζωή, όμως, δεν είναι ενυδρείο ή θερμοκήπιο. Διακρίνεται από σκληρότητα και αναλγησία – δύσκολα πράγματα, δηλαδή, για τον ευαίσθητο ψυχισμό ενός ΟΝΝΕΔίτη…


Το δράμα του Νίκου είναι ότι το Εγώ του είναι αντιστρόφως ανάλογον, από πλευράς μεγέθους, της σημασίας που του αποδίδουν στο κόμμα του. Του παρεχώρησαν μια θέση «ψυγείο» («Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού», λέει…) προκειμένου να λαμβάνει έναν μισθό, άνευ του παραμικρού ουσιαστικού αντικρίσματος από επόψεως αρμοδιοτήτων. Ο Νικόλας, όμως, φαντασιωνόταν αρμοδιότητες στρατάρχου, και κάθε τρεις και λίγο συνέτασσε πονήματα-memo απαράμιλλης, όμως, κοινοτοπίας, με τα οποία φρόντιζε να επιβαρύνει, καθημερινώς, τα στελέχη της ΝΔ, τα οποία, όμως, έκριναν τόσο ανιαρά και προβλέψιμα τα σημειώματα αυτά, ώστε να τα εναποθέτουν στον πιο ταιριαστό χώρο: στον κάλαθο των αχρήστων… Ο Νίκος, όμως, αντιδρά σαν τον απατημένο σύζυγο. Χρόνια τώρα, δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο Πρωθυπουργός τον έχει στην «απ’ έξω», συμβουλευόμενος τόσους και τόσους άλλους (και όχι, μάλιστα σφυρηλατημένους στον αντιπασοκικό αγώνα), ποτέ, όμως, αυτόν… Η χολή που χύνει, όλα αυτά τα χρόνια, εναντίον Ρουσόπουλου και Λούλη δεν περιγράφεται. Για να μην αναφέρουμε τις σχέσεις του με τον βαψομαλλιά Ζαγορίτη, τον οποίον κατηγορεί ως «μέτριο» και «λαϊκό»… (Μόνον ο Μεϊμαράκης είναι θεός - α! και ο Γιάννης Χατζής!). Έχει προσβληθεί και πικαριστεί πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Διαδίδει παντού: «γιατί αυτοί κι όχι εγώ;». Βγάζει τον Λούλη "άσχετο" – ωσαύτως και τον Θοδωρή. Κάθε που γίνεται μια κρίση, παθαίνει κρίση… Τηλεφωνεί στους δημοσιογράφους εξηγώντας πως θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν πάρει μια διαφορετική, καλύτερη τροπή, σε περίπτωση που εκείνος συνεβούλευε τον Πρωθυπουργό. Ο Κώστας, όμως, ουδέποτε έκρινε, επί της ουσίας, άξιο τον Νίκο για σύμβουλό του – εξ ου και το ψυγείο πολυτελείας … Το αποκορύφωμα της καραχάλειας απογνώσεως ενεφανίσθη κατά την έναρξιν της προεκλογικής περιόδου. Τότε που ο Νίκος είχε αποφασίσει ότι ήλθε η ώρα να προσφέρει στον τόπο καθήμενος σε κάποιο κοινοβουλευτικό έδρανο. Για εκείνον η βουλή ήτο το παν. Τηρουμένων των αναλογιών, και στην περίπτωση του Νίκου ίσχυε αυτό που έλεγε ο πολύς Lloyd George: «To anyone with politics in his blood, the House of Commons is like a pub to a drunkard»… Έτσι, προετοίμαζε, με ζήλο πρωτόγνωρο, την επίσκεψη στη Βάρη, τα Γλυκά Νερά, το Μενίδι και άλλες αντίστοιχες περιοχές, μιας και ο κατά φαντασίαν «στρατηγός» της πολιτικής και της επικοινωνίας είχε λάβει το OK να κατέλθει στο… Υπόλοιπο Αττικής. Βρήκε, όμως, για κακή του τύχη, και πάλι τον Θοδωρή μπροστά του και έτσι το όνειρό του έμεινε όνειρο απατηλό. Από τότε βράζει… Η συμπεριφορά πληγωμένου ζώου και απατημένου συζύγου κορυφώθηκε με την παιδιάστικη αντίδρασή του να διαδίδει ότι τον επιθυμούσε διακαώς στο επικοινωνιακό της επιτελείο η… Hillary Clinton - πράγμα το οποίο ανερυθριάστως διέδιδε, και ο επαρχιακής ποιότητας και αντιλήψεως Τύπος ανερυθριάστως αναπαρήγαγε. Όλοι είχαν ενημερωθεί για την συγκλονιστική πρόταση που άνοιγε νέες, διεθνείς προοπτικές στο υπερφιλόδοξο νεαρό στέλεχος, εκτός από την ίδια τη Hillary… Η συνεχής απόρριψη από τον Πρωθυπουργό τον αποδόμησε, με αποτέλεσμα να απωλέσει τον έλεγχο φτάνοντας να επικρίνει τους πρόσφατους χειρισμούς του μεγάλου του ινδάλματος (του Πρωθυπουργού) και έτσι να εξαναγκαστεί σε παραίτηση. Εδώ λήγει άδοξα μια μεγάλη πορεία ενός μικρού ανδρός...


Για να ολοκληρώσουμε, όμως, την συναρπαστική περιήγησή μας στα τόσο ιλαρά παρασκήνια του κυβερνητικού χώρου, να επισημάνουμε ότι ο Καραχάλιος, ως γνήσιος ΟΝΝΕΔίτης, τρέφει λατρεία για τη… Μύκονο. Απωθημένο των χρυσών δεκαετιών του ’80 και ’90, τότε που όλα τα παιδιά του Κολλεγίου επέλεγαν τη Μύκονο για τις (κωλοπαιδίστικες) θερινές και πασχαλινές διακοπές τους, ενώ ο μικρός, ταπεινός Νικολάκης δεν είχε ούτε τα χρήματα ούτε το status ώστε να παρευρίσκεται και αυτός, επί ίσοις όροις, με τα κακομαθημένα «καλόπαιδα» στο νησί των ανέμων. Τώρα, όμως, παίρνει την εκδίκησή του. Σουλατσάρει αμέριμνος στη Μύκονο με χαϊμαλιά και βραχιόλια συνοδεία μοντέλων της συμφοράς… Είναι – επιτέλους! – κάποιος!


Ο Νίκος εκτός από την βαθύτερη, ακατανίκητη επιθυμία του για αχαλίνωτη ζωή, αναγνώριση και άσκηση εξουσίας («θα δείτε ποιος είμαι εγώ ρε κωλόπαιδα!») κρύβει μέσα του, ένα ακόμη μυστικό, υποδηλώνον την εντυπωσιακή ανασφάλεια που τον χαρακτηρίζει, και το οποίο διαφυλάσσει ως κόρην οφθαλμού – εμείς, όμως, θα το αποκαλύψουμε: βάφει τα μαλλιά του…


ΥΓ. Ας σημειωθεί ότι ο αυτάρεσκος Νίκος (κοινώς "ψώνιο") διατηρεί σελίδα στο Youtube, δηλώνοντας την επίσημη, μέχρι χθες, ιδιότητά του και ανεβάζοντας βίντεο με βαθυστόχαστες απόψεις που έχει, κατά καιρούς, εκφράσει. Ας σημειωθεί, όμως, και κάτι ακόμη, το οποίο δείχνει το οξύ πρόβλημα που αντιμετωπίζει το φιλόδοξο στέλεχος σε σχέση με τον Χρόνο που περνά (όθεν και η βαψομαλλίαση): δηλώνει μόνον 28 (!!!) ετών (Νίκο μην πας και το αλλάξεις τώρα που το επισημάναμε...). http://www.youtube.com/user/NK2717

Sir Terry Wogan: το ραδιοτηλεοπτικό βάψιμο

O Sir Terry Wogan αποτελεί, αναμφίβολα, μια εμβληματική μορφή της βρετανικής TV αλλά και του ραδιοφώνου, αφού μετρά, αισίως, περί τα 40 χρόνια αδιασάλευτης τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής παρουσίας, χαρακτηριζόμενος ως «εθνικός θησαυρός» του βρετανικού ραδιοτηλεοπτικού χώρου. Jackpot, Late Night Extra, Breakfast Show, Wogan, Wake Up to Wogan, Wogan Now and Then είναι μερικές μόνο από τις μεγάλες επαγγελματικές στιγμές του δημοφιλούς εκπροσώπου της βρετανικής μαζικής κουλτούρας. Πιο γνωστός, όμως, είναι ως ο «Mr Eurovision» του BBC, αφού τυγχάνει ο «θεσμικός» παρουσιαστής του πανευρωπαϊκού αυτού ελαφρού υπερθεάματος (που τόσο συγκινεί το ελληνικό κοινό) εδώ και δεκαετίες. Αποτελεί, επίσης, ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα στελέχη στην ιστορία του διάσημου ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού, ενώ έχει γίνει γνωστός για τα αμφιλεγόμενα, πιπεράτα και σκωπτικά του σχόλια, στην γραμμή της μεγάλης βρετανικής παράδοσης (και σε αντίθεση με τα ισχύοντα εν Ελλάδι, όπου το ανελέητο γλείψιμο και ο κομφορμισμός αποτελούν το κανόνα, παντού και πάντα…). Για χάρη του ελληνικού κοινού, που μάλλον δεν γνωρίζει την εμβέλεια του ανδρός (αφού ο Sir Terry δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός εκτός Γηραιάς Αλβιώνος), θα τολμούσαμε να τον παρομοιάσουμε, φέρνοντας την ανάλυση στο ελληνικό πλαίσιο και πάντοτε τηρουμένων των αναλογιών, με τον αείμνηστο Άλκη Στέα (όχι στο τόσο νερόβραστο βέβαια…), ο οποίος, με την ευγενή και χαριτωμένη παρουσία του, μεγάλωσε γενεές ελληνοπαίδων (καρναβάλι Πάτρας, «Αν έχεις τύχη διάβαινε» και τα σχετικά…). Το κύριο χαρακτηριστικό του Sir Terry, σε ό,τι αφορά την εξωτερική του εμφάνιση, είναι τα τουλάχιστον περίεργα μαλλιά του... Το θέμα της παράδοξης κόμης του δημοφιλούς παρουσιαστού έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιπαραθέσεων σε βρετανικό λαό και Τύπο. «Τι συμβαίνει με τα μαλλιά του Sir Terry;» είναι το ερώτημα που έρχεται ξανά και ξανά στα χείλη των βρετανών πολιτών, ενώ απολαμβάνουν το earl grey τους στις 4pm με συνοδεία σάντουιτς-αγγουράκι. Επίσημη απάντηση, παρά το οφθαλμοφανές του πράγματος, δεν φαίνεται να υπάρχει. Η εικόνα, ωστόσο, μιλά από μόνη της, αφού η συγκριτική επί της εμφανίσεως ανάλυση του Sir Terry, στο τότε και το τώρα, δίνει μιαν τόσο αποστομωτική απάντηση, όσο καμιά επίσημη δήλωση δεν είναι ικανή να δώσει. Σίγουρα, το λοιπόν, κάτι τρέχει με τα μαλλιά του δημοφιλούς παρουσιαστού, αλλά τί ακριβώς; Πολλοί ισχυρίζονται ότι εδώ έχουμε την περίπτωση περούκας ή, έστω, περουκινίου. Άλλοι, πάλι, ομιλούν περί βαφής. Έχοντας το προνόμιο να έχουμε καμαρώσει το περί ου ο λόγος celebrity εκ του σύνεγγυς και αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των σχετικών ερωτημάτων αλλά και των περιστάσεων, τολμούμε να πάρουμε θέση: νομίζουμε ότι πρόκειται περί βαφής! (Έτσι, απ' αυτή την άποψη, ορθότερο θα ήταν να τον παρομοιάσουμε όχι τόσο με τον Άλκη Στέα, όσο με τον γνωστό βαψομαλλιά κονφερασιέ Κώστα Βενετσάνο...).

  πριν                                                μετά
Μόλις προ ολίγων ημερών, ο Sir Terry έφερε εαυτόν στο επίκεντρο της δημοσιότητος (αναγκάζοντας και τον ελληνικό Τύπο να ασχοληθεί με το θέμα), όταν πρόεβη σε μια συγκλονιστική δήλωση, πληγώνοντας βάναυσα όλους τους πιστούς οπαδούς του, οπότε και το καταπέτασμα του τηλεοπτικού Ναού εσχίσθη: αποχωρεί, μετά από πολυετή παρουσία στο σχετικό μετερίζι, από την παρουσίαση του γιουροβιζιονικού διαγωνισμού, δηλώνοντας, μάλιστα, επί τούτου: «Πρέπει να είσαι κουφός, μουγγός και τυφλός για να μην συνειδητοποιείς την κατρακύλα του διαγωνισμού, από τότε που άρχισαν να ψηφίζουν οι χώρες του ανατολικού μπλοκ». Δεν ξέρουμε για κουφός και μουγγός, αλλά εκείνο που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι ότι, αναμφιβόλως, πρέπει να είσαι πράγματι τυφλός για να ανέχεσαι ένα τόσο κακοβαμμένο και πλουμιστό μαλλί, όπως αυτό που κοσμεί την κάρα του Sir Terry Wogan…

Αλέξανδρος Βέλιος: βροχές, αναταραχές και βαφές

Ο φωτογραφικός μας φακός ενετόπισε, σήμερα το πρωί, τον καλύτερο, εγκυρότερο και διεισδυτικότερο δημοσιογράφο της Ελλάδος (για την Ευρώπη δεν γνωρίζουμε…), τον κ. Αλέξανδρο Βέλιο, σε ένα χαρακτηριστικό «ενσταντανέ», ενώ δηλ. προσπαθεί, με ένα φύλλο της νέας (και νερόβραστης) εφημερίδας Real News (στην οποίαν ο δημοσιογράφος ξεκινά από την αρχή, σ’ αυτή την ηλικία, την καριέρα του ως ρεπόρτερ, αφού ο Νίκος Χατζηνικολάου δεν τον έκρινε άξιο να του αναθέσει αρθρογραφία), να προστατευθεί από την καταρρακτώδη σημερινή βροχή, ώστε το νεράκι του θεού να μην του χαλάσει το καραμπογιάτισμα και σταγόνες μπογιάς λερώσουν υποκάμισο και σακάκι (φωτο)! Καταβροχθίζαμε τυρόπιτα, επί της οδού Νίκης, όταν εντοπίσαμε τον πεφυσιωμένο δημοσιογράφο να προχωρεί καμαρωτός-καμαρωτός (ως συνήθως), σφύζων από υγεία, έτοιμος να εισέλθει στο γραφείο του μέντορά του και ινδάλματός του κ. Κίμωνος Κουλούρη, προκειμένου να συσκεφθούν περί των γνωστών επεισοδίων. Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, εδώ μιλάμε για μια φιλία δεκαετιών, αλλά και για μια αδιατάρακτη επαγγελματική σχέση, αφού ο Βέλιος είναι πρώην, νυν και αεί βοηθός του Κουλούρη. Αλέξανδρος και Κίμων μοιράζονται (όπως έχουμε ξαναπεί) κοινούς προβληματισμούς, κοινές ανησυχίες και κοινές απόψεις. Ένα άλλο κοινό που τους ενώνει είναι ότι βρίσκονται και οι δύο στα αζήτητα – ο καθείς στον χώρο του (δημοσιογραφία και πολιτική, αντιστοίχως). Ένα τρίτο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι μοιράζονται το ίδιο πάθος: το βάψιμο των μαλλιών τους. Ένα τέταρτο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι και οι δύο εμφορούνται από εδραίες μικροαστικές αντιλήψεις, τις οποίες επιχειρούν να κρύψουν πίσω από σύμβολα μιας κοινωνικής τάξεως στην οποίαν ουδέποτε ανήκαν: ο Βέλιος πίσω από την πίπα (ψυχαναλυτικώς παραπέμπουσα στην ποιότητα αυτών που συνήθως λέγει), ενώ ο Κίμων (το χωριατόπαιδο απ’ τη Λευκίμη Κερκύρας και πρώην καταμετρητής της ΔΕΗ) πίσω από τα πούρα και τις ακριβές, μεταξωτές γραβάτες. Η γραφικότητα, όμως, αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του ελληνικού περιβάλλοντος, γι΄ αυτό και δεν θα μείνουμε άλλο στους διόσκουρους της καθ’ ημάς φαιδρότητας… Εντύπωση, όμως, προεκάλεσε μια ακόμη επισήμανση, στην οποίαν προέβησαν οι δημοσιογράφοι Ελεάννα Τρυφίδου και Γεώργιος Λιάγκας, εψές περί την εβδόμη απογευματινή, στον ραδιοσταθμό Real fm. Οι δύο έγκριτοι (;) δημοσιογράφοι σχολίαζαν, ξεκαρδιζόμενοι, την πληροφορία, σύμφωνα με την οποία ο Αλέξανδρος Βέλιος, τη Δευτέρα το βράδυ, κατά την διάρκεια των σοβαρών επεισοδίων που έσπειραν τον σπόρο της αναρχίας στην πιο αφρικάνικη χώρα της Ευρώπης, στην λεβεντογέννα Ελλάδα (με τους αφρικανούς πολίτες και τους αφρικανούς ηγέτες), ενετοπίσθη να αναχωρεί από μισοκατεστραμμένο φαρμακείο με πρωτόγνωρο ενθουσιασμό και λάμποντας από χαρά κρατώντας ανά χείρας δυο-τρία κουτάκια βαφής μαλλιών! Ακόμη και στην αναμπουμπούλα κολλημένο στα βαμμένα μαλλιά το μυαλό του κατά φαντασίαν nobleman-βαψομαλλιά…

/σχετικά άρθρα/
Ντάσκας: "Διώχνω τον Βέλιο γιατί μου λερώνει με μπογιά τη μοκέτα!"

Ορέστης Κολοζώφ: το κομμουνιστικό βάψιμο

Λόγω του «επαναστατικού» κλίματος των ημερών (με το απαραίτητο, βέβαια, ελληνικό καρικατουρίστικο επίχρισμα), η σκέψη μας κατευθύνθηκε, δίκην αυτομάτου, σε έναν γιγαντιαίο επαναστάτη, σε έναν μεγάλο λησμονημένο: τον πρώην βουλευτή του ΚΚΕ Ορέστη Κολοζώφ. Ο Ορέστης, από τρυφερή ηλικία, εβαπτίσθη εις τα νάματα της επαναστατικής, σκληροπυρηνικής Αριστεράς. Αντελήφθη την αδικία του κόσμου τούτου, αποδίδοντάς την, όμως, όχι στην ατέλεια της ανθρωπίνης φύσεως και την συγκρουσιακή φύση των ανθρώπων και των κοινωνιών (βλ. Hobbes), αλλά, αποκλειστικώς, σε δάκτυλο μιας περιορισμένης δράκας ατόμων, των κακών καπιταλιστών. Ο ευαίσθητος κομμουνιστής απεφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του (μέρα και νύχτα – μα την αλήθεια…) στην προώθηση των ουτοπικών, κομμουνιστικών οραμάτων, χωρίς ούτε μια στιγμή να περνά από την μαρξιστική, ντετερμινιστική του σκέψη ότι ο καπιταλισμός, ως σύστημα, από την στιγμή που εδραιώθη, μάλλον δεν πρόκειται, ρεαλιστικά μιλώντας, να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, καθότι ταιριάζει «γάντι» με την «πτωτική» – για να μιλήσουμε θεολογικώς – δηλ. φιλοτομαριστική, φύση του ανθρώπου. Εν τούτοις, παρά το, κατά τα φαινόμενα, μάταιον του αγώνος τούτου (με αξιοσημείωτη, πάντως, συμβολή στον εξανθρωπισμό της εργασίας), ο Ορέστης ουδέποτε κατέθεσε τα όπλα, αγωνιζόμενος για τις αξίες του θαυματουργού σφυροδρεπάνου, το οποίο αντιμετώπιζε με το ίδιο ιερό δέος που μια θρησκευάμενη οικοκυρά αντιμετωπίζει μια εικόνα της γλυκοφιλούσας παναγιάς… Μοντέλο του; Η «Λαϊκή Δημοκρατία της Μογγολίας»... Το μίσος του απέναντι στο «κεφάλαιο» προσομοιάζει, από πλευράς εντάσεως, με το μίσος που νιώθει, λ.χ., Ο Μάκης Γιακουμάτος για τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο... Ως άνθρωπος, όμως, είναι γλυκύτατος. Το ΚΚΕ, το κόμμα που υπηρέτησε, επί δεκαετίες, με παροιμιώδη αυταπάρνηση ο Ορέστης, τον έριξε, δυστυχώς, στα αζήτητα, και τώρα πια ο φουκαράς κοιτά την βουλή εκ του μακρόθεν…

Από πλευράς kinetics, το αγωνιστικό κομμουνιστικό στέλεχος διακρίνεται από μια περίεργη απάθεια, που θα μπορούσαμε, άνετα, να την αποδώσουμε στην μακαριότητα που έχει δημιουργήσει, σε ψυχή και σώμα, η πίστη του στα κομμουνιστικά ιδεώδη και το self-fulfillment, το προερχόμενο από τον τιτάνιο αγώνα εναντίον του λαομίσητου «κεφάλαιου» [sic]. Οι κινήσεις άνω και κάτω άκρων, κεφαλής και προσώπου διακρίνονται από σχεδόν νεκρική ακαμψία (rigor mortis), ενώ αυτά τα χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με την σιγανή, μονότονη εκφορά του λόγου, δημιουργούν την εντύπωση ενός ρομποτικού όντος. Το πρόσωπό του ειδικώς, έτσι ανέκφραστο που είναι, μοιάζει κερωμένο, ενώ θυμίζει τις κούκλες (marionettes) που πρωταγωνιστούσαν στις συναρπαστικές περιπέτειες του περίφημου Gerry Anderson (Captain Scarlet, Thunderbirds, Stingray κλπ.). Οι ενδυματολογικές του προτιμήσεις κρίνονται ως συμπαθητικές, καίτοι άκρως συντηρητικές. Φορεί πάντοτε κοστούμι ή σακάκι-παντελόνι, συνήθως με καζάκα ή πουλόβερ από μέσα (παρά την θέρμη της επαναστατικότητος, ο Ορέστης… κρυώνει), ενώ σπανίως εμφανίζεται άνευ λαιμοδέτου, διακατεχόμενος, κατά βάθος, από μιαν ορισμένη αστική (ή, καλύτερα, μικροαστική) ευπρέπεια, που δεν του επιτρέπει να μοστράρει γυμνό στο κοινό τον ευαίσθητο λαιμό του και να αποχωριστεί αυτό το par excellence ενδυματολογικό σύμβολο της μπουρζουαζίας… Αξέχαστα θα μείνουν τα «πτι- καρό», αλλά και τα γκρι «πρενς-ντε-γκαλ» σακάκια του, με τα οποία έδινε, επί δεκαετίες, τη μάχη για τα ιδεώδη του σοσιαλισμού, στα τηλεοπτικά studio αλλά και στη βουλή. Ο 68χρονος σήμερα Κολοζώφ αποκαλύπτει τα μικροαστικά – κατά βάθος αντεπαναστατικά – κατάλοιπά του και μέσω ενός επιπλέον χαρακτηριστικού γεγονότος, πέραν της χρήσεως κοστουμιού και λαιμοδέτου: βάφει, μανιωδώς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τα μαλλιά του – σε απόχρωση, μάλιστα, dark black! Αν και φυσικός το επάγγελμα, ο Ορέστης κάθε άλλο παρά φυσικό αφήνει το μαλλί, αφού το καραμπογιατίζει επιμελώς, αναζητώντας την ψευδαίσθηση ότι σφύζει από (κομμουνιστική) νεότητα. Όμως, ο σύγχρονος αυτός Δήμος Σταρένιος (ως προς την φυσιογνωμία), δεν αντιλαμβάνεται ότι την ψευδαίσθηση αυτή την μεταδίδει στον εαυτό του και μόνον, αφού όλοι οι υπόλοιποι βλέπουμε καλά ότι πρόκειται απλώς για έναν σιτεμένο βαψομαλλιά…

 

Bob Guccione: το πορνογραφικό περουκίνι

Με το κείμενο αυτό, προχωρούμε σε μια «βαριάντα» στον συναρπαστικό χώρο του ερωτισμού, τον οποίον, αφήνοντας τα προσχήματα, θα αποκαλέσουμε νέτα-σκέτα «πορνογραφικό», γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα και έτσι μας αρέσει. Η πορνογραφία ενοχλεί τους ηθικολόγους. Την τρέμουν παπάδες, γονείς, δάσκαλοι και πάσης φύσεως αρρωστημένες προσωπικότητες, που βλέπουν την παρακμή στην πορνογραφία και όχι στο συντηρητικό χάλι και την παθολογία τους. Θυμίζουν τον καμπούρη που βλέπει την καμπούρα όλων των άλλων εξόν απ’ την δική του. Οι ηθικολόγοι, σε ένα ρεσιτάλ πατερναλισμού, θέλουν ν’ αποφασίζουν πριν από μας για μας. Και, κρίνοντας ότι η πορνογραφία πλήττει ηθικά και ψυχικά τους πάντες, την καταδικάζουν εις το πυρ το εξώτερον. Η (αποδημήσασα) φιλόσοφος Joel Feinberg ισχυρίζεται ότι η αυτόβουλη ιδιωτική «κατανάλωση» πορνογραφίας δεν παράγει τίποτε το κακό για τους άλλους. Όθεν, ο τραμπουκισμός των ηθικολόγων εναντίων της πορνογραφίας είναι ανυπόστατος («Pornography and the Criminal Law» στο Pornography and Censorship). Η πορνογραφία αποτελεί για τους προσχηματικούς ηθικολόγους βδέλυγμα, γιατί σχετίζεται με την απελευθέρωση – κάτι αυτόχρημα κακό – και τη σεξουαλική ηδονή – κάτι απολαυστικό και απελευθερωτικό και, άρα, επίσης αυτόχρημα κακό. Η πορνογραφία, όμως, απλώς εξεικονίζει σωματικές πράξεις – πράξεις ερεθιστικού χαρακτήρος σχετιζόμενες με την σαρκική ηδονή. Όπως επισημαίνει ο Ηλίας Πετρόπουλος «η πορνογραφία, απλώς, αποκαλύπτει με ιδιάζουσαν ένταση την σωματική ομορφιά των ανθρώπων και το θαύμα της ερωτικής πράξης. Η σωματική ομορφιά των ανθρώπων μοιάζει να είναι μια Απόλυτη Αξία» (Ιστορία της Καπότας). Τώρα, βεβαίως, για να δούμε το θέμα και διαλεκτικά, πόσο αισθητικώς αποδεκτή μπορεί να είναι μια πράξη που αφορά βλέννες, εκκρίσεις, κλπ. είναι μια άλλη υπόθεση, αφού η ερωτική πράξη δεν διακρίνεται πάντοτε από αισθητική αρτιότητα (όπως λ.χ. στην περίπτωση της «ποιητικής» συνευρέσεως μεταξύ Donald Sutherland και Julie Christie στο Don’t Look Now του ανυπέρβλητου Nicolas Roeg). Περί του απελευθερωτικού, όμως, στοιχείου, δεν χωρεί καμιά αμφιβολία. Η πορνογραφία, βεβαίως, παράγει και κάποιες κωμικές ή και λυπηρές καταστάσεις˙ αλλά από άποψη αισθητικής – όχι ηθικής. Γιατί, ποιος δεν βρίσκει αρκετά κωμική (ή και λυπηρή) την εικόνα ενός παλινδρομιστή συνανθρώπου μας εμπρός στην απεικόνιση (πραγματική ή φαντασιακή) ενός πορνογραφικού θεάματος… Κι αυτά, όμως, είναι μέσα στο παιχνίδι… Άλλωστε, από πολλές απόψεις, προτιμητέα η περίπτωσις των κατά κυριολεξίαν μαλακιζομένων από εκείνη των μεταφορικώς (συχνά, βεβαίως, και κυριολεκτικώς), που βρίσκονται παντού γύρω μας… Μην λησμονούμε δε, ότι και οι βαψομαλλιάδες, περουκοφόροι, «προσθετάκηδες», «γεφυροποιοί», σε ό,τι αφορά την χειροκίνητη παλινδρόμηση, μεταφορικώς αλλά συχνά και κυριολεκτικώς ομιλώντας, μάλλον ως αυνανιζόμενοι πρέπει να χαρακτηρίζονται. Και εδώ ομιλούμε, ασφαλώς, για έναν αυνανισμό συνεχή και αδιατάρακτο, από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός…


Ξεκινούμε λοιπόν την περιήγησή μας στον χώρο του πορνογραφικού ερωτισμού από τον Bob Guccione, τον μεγάλο εκδότη του επαναστατικού περιοδικού Penthouse. To συγκεκριμένο περιοδικό έφθασε ως μάννα εξ ουρανού στον κάθε λάτρη της πορνογραφίας (στα χέρια του, πιο συγκεκριμένα, τα οποία, έκτοτε, τα χρησιμοποιούσε για το ξεφύλισμα του περιοδικού, αλλά και για κάτι άλλο...). Γιατί απετέλεσε την εκδοτική αντίστοιξη στο comme il faut και αρκετά συντηρητικό και μπουρζουάδικο Playboy, το οποίο, από πολλούς, χαρακτηρίζεται έως και «φλούφλικο», λόγω της σύμμειξης (ηπίων) ερωτικών φωτογραφιών και κειμένων με χαρακτήρα λογοτεχνικό ή λογοτεχνίζοντα. Το Penthouse, όμως, έβγαινε μπροστά, με τρόπο δυναμικό, προσφέροντας χαρά, απόλαυση και αγαλλίαση στους απανταχού φίλους του, ένεκα του τολμηρού, σκληροπυρηνικού και απροσχημάτιστου πορνογραφικού περιεχομένου του… O Guccione, μάλιστα, υιοθετούσε και στην πράξη το ελευθεριακό πνεύμα του περιοδικού του, αφού περνούσε από τον «πάγκο του χασάπη» τα περισσότερα μοντέλα που φωτογραφίζονταν για το Penthouse!


 Στην ελληνική, βέβαια, εκδοχή του, η έκδοση του περιοδικού, εις ό,τι αφορά τα κείμενα, άγγιξε επίπεδα αξεπέραστης φαιδρότητος, αφού είχε ως αρθογράφους, μεταξύ άλλων, τον αυτάρεσκο και πομπώδη Πάνο Παναγιωτόπουλο και τον βλοσυρό και σπουδαιοφανή Αλέξανδρο Βέλιο – και οι δυο τους φρικαλέοι βαψομαλλιάδες… Ας αφήσουμε, όμως, τις καρικατούρες… ο Guccione, λοιπόν, έδρεψε δάφνες, φτάνοντας να θεωρείται ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Αμερική. Λανθασμένες κινήσεις, όμως, αλλά και η συγκυρία, οδήγησαν το περιοδικό στη χρεοκοπία. Χωρίς το περιοδικό πια στα χέρια του, ο Bob σήμερον διάγει, οπωσδήποτε, μια περίοδο παρακμής. Μιας παρακμής που, σε αισθητικό επίπεδο, έρχεται να υπογραμμισθεί από ένα, εντυπωσιακής γελοιότητος, περουκίνι, το οποίο κοσμεί την κεφαλή του τολμηρού και ερωτύλου πρώην εκδότη (συνοδευόμενο και από ένα περιποιημένο βάψιμο εις ό,τι αφορά τις τρίχες που δεν καλύπτονται απ' αυτό...). Πολλά λέγονται για το θλιβερό αυτό επικάλυμμα της κεφαλής του Bob. Ορισμένοι το χαρακτηρίζουν κακοσχεδιασμένο˙ άλλοι ισχυρίζονται ότι προσδίδει μια φρικιαστική πινελιά στην εμφάνισή του. Όπως και να’ χει, το συγκεκριμένο περουκίνι δείχνει αρκετά αφύσικο και κωμικό – σε αυτή, μάλιστα, την πορτοκαλίζουσα απόχρωση που, συνήθως, προτιμά ο Bob... Ορισμένοι διατείνονται ότι ο Guccione σχεδίασε ο ίδιος το περουκίνι που φορεί, ως ερασιτέχνης ζωγράφος που είναι. Εάν η φήμη αυτή αληθεύει, δεν θέλουμε με τίποτα να σκεπτόμεθα την ποιότητα των ζωγραφικών έργων του άλλοτε κραταιού εκδότη…

Τάσος Κουράκης: Το αριστερό «εναλλακτικό» βάψιμο (και με κοτσίδα)

Οι αριστεροί συνάνθρωποί μας, στην πλειονότητά τους, δηλώνουν με τον τρόπο τους – το γνωρίζουμε όλοι – ιδιαιτέρως σοβαροί. Πρόκειται, βεβαίως, για μια αυτοαναφορική, ναρκισσιστική προσέγγιση, αφού, τις περισσότερες φορές, τυγχάνουν απλώς σοβαροφανείς. Σοβαροφανείς, πομπώδεις και με πολιτική σκέψη μονόπαντη και απολύτως αφελή. Τυγχάνουν και ιδεοληπτικοί. Αλλά ιδεοληπτικοί είναι, grosso modo, στον έναν ή τον άλλον βαθμό, όλοι οι ιδεολογικοί χώροι: η Αριστερά (σοσιαλιστική και κομμουνιστική) με την πίστη της στην αγαθή φύση του ανθρώπου και την ισότητα, η συντηρητική Δεξιά με την πατριδοκαπηλία, την προγονοπληξία και τη θρησκοληψία, η φιλελεύθερη Δεξιά με την φετιχιστική αντιμετώπιση της ελευθερίας και την (θρησκευτικού τύπου) εμμονή της στην κυριαρχία και τους αυτοματισμούς της αγοράς κλπ. κλπ. Οι αριστεροί είναι full «ιδεολόγοι», πιστεύοντας ότι τοιουτοτρόπως, ηθικώς και διανοητικώς, υπερτερούν των υπολοίπων, χωρίς να τους περνά ούτε στιγμή απ’ το μυαλό ότι η ιδεολογία υποδηλώνει πνευματική οκνηρία, ετοιματζίδικη σκέψη – ότι αποτελεί «ψευδή συνείδηση». Οι αριστεροί υιοθετούν και μια προσέγγιση μανιχαϊστική: πάντα υπάρχουν, ευδιάκριτα, καλοί και κακοί. Οι πρώτοι είναι πάντοτε οι αριστεροί˙ οι δεύτεροι είναι πάντοτε όλοι οι «Άλλοι» – διεφθαρμένοι ή πεπλανημένοι. Κατ’ αυτή την έννοια, η αριστερή προσέγγιση ομοιάζει εντυπωσιακά με την θρησκευτική… Στην κατηγορία των τιτάνων της αριστερής (ελληνικής) βιοκοινότητας ανήκει, δίχως την παραμικρή αμφιβολία, ο Τάσος Κουράκης, ο γίγας του αριστερού ακτιβισμού και της (αναπόφευκτης) «οικολογίας». Αριστερός μεν (βουλευτής Α Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά όχι από το πανέρι… Είναι «εναλλακτικός» αριστερός (όλα όσα αναφέραμε, δηλαδή, πριν, εις τον κύβο…). Ο Τάσος αποτελεί μια συμπαθητικά γραφική φιγούρα της δημόσιας ζωής. Καθηγητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (δύσμοιρο πανεπιστήμιο, δύσμοιροι φοιτητές…), φέρνει στο μάθημα, σχεδόν πάντα, τη συζήτηση στη ζείδωρο αριστερή σκέψη και την λυτρωτική οικολογία. Στην απλοϊκή σκέψη του, όλα είναι απλά, όλα λύνονται στο άψε-σβήσε. Αρκεί να θέλουμε κάτι και νάτο, έγινε! Η αφελής αυτή βολονταριστική προσέγγιση θυμίζει κάτι από το «Πες το και θα Γίνει» της ζουμερής Τζοβάνας Φραγκούλη, που βλέπαμε μικροί… Σε αυτή, λοιπόν, τη γραμμή ο Τάσος ρητορεύει (σε βουλή και καφενεία). Ο βαρδιάνος αυτός της ηθικής και της δικαιοσύνης δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του˙ βλέπει παντού την αδικία και ετοιμάζεται να την λογχίσει, σαν άλλος Άη-Γιώργης… Έχουν αναστενάξει οι «Γένοβες» από τη δράση του Κουράκη. Το διεθνές κατεστημένο, σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες, αναρωτιέται συστηματικά, όταν οργανώνει τις γνωστές μηχανορραφίες του εναντίον της ανθρωπότητος: «Κι’ αν μας τσακώσει ο Κουράκης»; «Κι’ αν μας πιάσει στο στόμα του ο Τάσος και το ελληνικό αριστερό κίνημα»; Φόβος και τρόμος, λοιπόν, ο Κουράκης για τον διεθνή ιμπεριαλισμό, την μασονία, τη Λέσχη Bilderberg και όλα τα υπόλοιπα «σκιάχτρα», τα οποία η Αριστερά (ειδικά στην επαρχιώτικη, ελληνική εκδοχή της) χρησιμοποιεί ως μπαμπούλα για να φοβίζει τους συνήθως ευήθεις πιστούς της… Σε ένα σοβαρό, διαφορετικό πλαίσιο, τέτοιοι τύποι ίσως να έβρισκαν καταφύγιο εκεί που οι Ναπολέοντες αφθονούν – όχι, όμως, στη σημερινή «μεταμοντέρνα» εποχή (και, οπωσήποτε, όχι στην Ελλάδα), όπου ο σχετικισμός κυριαρχεί, η μπαρούφα βασιλεύει και ο καθείς είναι, ατιμωρητί, ό,τι δηλώσει…


Ο Τάσος είναι, λοιπόν, διανοούμενος, αλτρουιστής και οικολόγος (με όποια έννοια μπορούν να έχουν οι συγκεκριμένοι αυτοί όροι στην εύανδρο Ελλάδα…). Μα πάνω απ’ όλα εναλλακτικός και αντισυμβατικός. Η εναλλακτικότητα και αντισυμβατικότητά του δεν θα μπορούσαν παρά να επισφραφισθούν με την αναπόδραστη, «εναλλακτική» κοτσίδα. Δίχως την παραμικρή αίσθηση του γελοίου (ένας ακόμα στον κατάλογο), ο Κουράκης καλλιεργεί, σε αυτή την προκεχωρημένη ηλικία (εξηντάρης δηλώνει, ενώ ορισμένοι ορκίζονται ότι «κλέβει» τουλάχιστον 5-6 χρόνια…), την παρωχημένη κοτσίδα – αυτό το σήμα-κατατεθέν της αριστερής εναλλακτικότητας (την τόσο passé κατά τα άλλα), η οποία, κατά κανόνα, τιμάται από τους αριστερούς «επαναστάτες» (του καφενέ) συνοδευόμενη από «προοδευτικής» αισθητικής γένια, καράφλα, ασιδέρωτα ρούχα και, οπωσδήποτε, πέδιλα… Η φαιδρότητα του θέματος, όμως, δεν εξαντλείται στην κοτσίδα του Τάσου. Ολοκληρώνεται με μια, εντυπωσιακής μορφής, επικάλυψη του τριχωτού της (διανοούμενης και υπερθερμασμένης από την πολλή σκέψη για την πρόοδο και την σωτηρία της ανθρωπότητος) κεφαλής του με μαύρη μπογιά! Φαίνεται ότι η πολύ διανόηση δεν συμφιλίωσε τον Τάσο με τον Χρόνο που περνά (αυτό συνάγεται και από ένα ακόμη στοιχείο: ο Κουράκης τυγχάνει ο υπερήφανος δημιουργός του ποιήματος «Η Παράκαμψη του Χρόνου» – δύστυχε Τάσο˙ οι οικολογίες, κατά τ’ άλλα, σε μάραναν…). Το βάψιμο, λοιπόν, αυτό χαρακτηρίζεται ως πρόχειρο, επιπόλαιο και, οπωσδήποτε, ερασιτεχνικό. Διάσπαρτες λευκές τρίχες στολίζουν άναρχα το βαμμένο μαύρο μαλλί του Τάσου – δείγμα ότι δεν επισκέπτεται για την ικανοποίηση αυτής της φαιδρής συνήθειας τουλάχιστον ένα hair parlour, αλλά ότι το καραμπογιάτισμα λαμβάνει χώρα στο λουτρό του ευαίσθητου βαψομαλλιά. Έλλειψις, λοιπόν, της αισθήσεως του γελοίου εις διπλούν (και κοτσιδάκιας και βαψομαλλιάς…). Οπωσδήποτε και εις τριπλούν, αν συνυπολογίσουμε και τα «εναλλακτικά», «επαναστατικά» μαντήλια (επίσης εντελώς passé) που με τόση αριστερή χάρη τυλίγουν, συχνά-πυκνά, τον ευαίσθητο λαιμό του (για να προστατεύουν, θερμαίνοντας, τις υπερπολύτιμες φωνητικές χορδές του ακτιβιστού βουλευτού, ώστε να γκαρίζει υπέρ «προόδου» και «οικολογίας»). Τάσος Κουράκης: η προσωποποίηση της προοδευτικής, εναλλακτικής Αριστεράς στην δυνατή, ακτιβιστική – και, οπωσδήποτε, βαψομαλλιάδικη – εκδοχή της…