Ευγενία Μανωλίδου: λατρεία για βαψομαλλιάδες...

Για την κυρία Μανωλίδου το έχουμε ήδη υπαινιχθεί: διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ημπορούν να ταράξουν αδυνάμους και απείρους συνανθρώπους μας. Έχοντας και εμείς μια κάποια εμπειρία στο θέμα "γυναίκα" - μια εμπειρία, βεβαιότατα, απειροελαχίστη, εάν, μάλιστα, συγκριθεί με την εμπειρία ενός Αδώνιδος - μπορούμε να το πούμε και να το διαλαλήσουμε: H Ευγενία είναι μια γυναίκα με νάζι! Διά του λόγου αυτού, δύναται να διακτινίσει συναισθηματικώς άνδρα τινά, υπό την έννοια ότι τον μεταφέρει σε άλλες, απόκοσμες διαστάσεις, λόγω της ερωτικής παραζάλης και της εξαρτήσεως που του προκαλεί. Ο σαλός από έρωτα Γεωργιάδης αποτελεί περίτρανη απόδειξη του που μπορεί να οδηγήσει η (πρόδηλη) ερωτική απειρία και γενικότερη αφέλεια, όταν συναντηθεί με το μπρίο, το νάζι - το στυλ "γατούλα", για να μην τα πολυλογούμε...


Ο επιπόλαιος μελετητής κακομεταφρασμένων βιβλίων, Άδωνις, δεν θα την είχε πατήσει έτσι, εάν, εκτός από παρωχημένα, εθνικοπατριωτικά, ιδεοληπτικά αναγνώσματα, είχε προνοήσει να μελετήσει και το απόσταγμα σοφίας του Καρόλου Κουν: "Απ' όλες τις συμφορές που βρίσκουν τους ανθρώπους, η πιο μεγάλη είναι ο έρωτας. Την αρρώστια παραστέκει γιατρειά. Τον θάνατο λησμονιά. Τέτοια στον έρωτα μην καρτεράς" (ποίημα "Καημός"). Δεν γνωρίζουμε τι καρτέρησε και τι δεν καρτέρησε ο Άδωνις, αλλά, μετά βεβαιότητος, την γελοιοποίηση, όλες αυτές τις εβδομάδες, την κατέκτησε - και μάλιστα με το σπαθί του... Επανερχόμενοι, όμως, στο ζήτημα της χαριτοβρύτου Ευγενίας, δεν μας κάμνει την παραμικρά εντύπωση η ερωτική επιρροή της, ακριβώς διότι γνωρίζουμε που να την αποδώσουμε. Εκείνο, όμως, που μας έκαμε εντύπωση είναι κάτι διαφορετικό, το οποίο λαμβάνει, στην δική μας, τουλάχιστον, αντίληψη, διαστάσεις βίτσιου: η κυρία Μανωλίδου φαίνεται να προτιμά τους άνδρες που βάφουν τα μαλλιά τους! Εις ό,τι αφορά την περίπτωση Αδώνιδος, δεν χωρά, πλέον, η παραμικρά αμφιβολία. Το έχουμε τεκμηριώσει πολλαπλώς. Εκείνο που μας συνεκλόνισε τις τελευταίες ημέρες είναι η κόμη του εν διαστάσει συζύγου της, κ. Μανωλίδη. Ο γνωστός ζωγράφος δείχνει ένας αξιοπρεπής κύριος, μεγάλης, βεβαίως, ηλικίας. Το κρανίο του, όμως, στολίζεται από μια πλουσιοτάτη κόμη με ένα βασικό χαρακτηριστικό: είναι πλήρως βαμμένη σε αυτό το αριστοκρατικότατο χάλκινο ακαζού!

Ένας αρκετά σημαντικός καλλιτέχνης, φαίνεται ότι δεν εντρέπεται να εμφανίζεται βαψομαλλιάς. Ας είναι... Επιτρέπουμε στους καλλιτέχνες μια μικρά δόση ματαιοδοξίας, η οποία τους οδηγεί σε τόσο δραματικές επιλογές. Εκείνο, όμως, που μας συνταράσσει είναι η εμμονή της Ευγενίας στους άνδρες με βαμμένο μαλλί! Μάλιστα, επειδή το home made βάψιμο δύσκολα επιτυγχάνεται μόνον με τις δυνάμεις του άμεσα ενδιαφερομένου βαψομαλλιά, αναρωτιόμαστε: μήπως για την βαψομαλλίαση των (πρώην και νυν) συμβίων της έβαζε (και συνεχίζει να βάζει) και η παιχνιδιάρα μαέστρος λιγάκι το χεράκι της; Μήπως, δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια, το ταλαιπωρημένο κορίτσι αναγκάζεται να κρατά στο χέρι της, εκτός απ' την μπαγκέτα του μαέστρου, χτένα, βούρτσα και μπογιά;

Αλέξης Κούγιας: το απελπισμένο βάψιμο

 Μιας και αναφερθήκαμε στη σχέση βαμμένων μαλλιών και μικρού αναστήματος (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), η σκέψη μας πήγε, αφεύκτως, στον Αλέξη Κούγια. Ο φιλόδοξος και ακαλαίσθητος θεμιστοπόλος υπήρξε ένα λαϊκό παιδί από την Πετρούπολη το οποίο, ως φαίνεται, πρέπει να κουβαλούσε στην πλάτη του πολλών κιλών συμπλέγματα. Αποζητούσε με μανία λάμψη και αναγνώριση, την οποίαν, όμως, αδυνατούσε να έχει λόγω ταπεινής προελεύσεως, σε μια χώρα που το networking είχε - και διατηρεί - μια ξεχωριστή ισχύ. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Αλέξης είχε από μικρός έφεση προς οτιδήποτε του φαινόταν μεγαλεπήβολο, πομπώδες, λαμπερό - και το αποζητούσε με κάθε τρόπο. Μάλιστα, πληροφορίες αναφέρουν ότι ο νεαρός Αλέξης, ως νεοσσός ποδοσφαιριστής των ακαδημιών του Άρεως Πετρουπόλεως, ενώ αναγκαζόταν να παίζει στο "ξερό" της ομάδος με απλά, άφιρμα ποδοσφαιρικά παπούτσια, λιμπιζόταν παπούτσια puma "εξάκαρφα". Κάποια στιγμή, με αιματηρές οικονομίες, κατάφερε πράγματι ν' αποκτήσει ένα ζευγάρι "εξάκαρφα", αλλά δεν είχε χρήματα να αγοράσει puma και έτσι απέκτησε ένα παλαιό, μεταχειρισμένο ζευγάρι hummel, ενώ συμπαίκτες και παράγοντες, μόλις τον είδαν με "εξάκαρφα" - έστω και παλαιά - στο "ξερό" της Πετρουπόλεως, τον πήραν στο ψιλό ταράζοντάς τον στις καρπαζιές...


Ο πείσμων Αλέξης δεν το' βαλε, όμως, κάτω. Ποδοσφαιρικά, το λαϊκό παιδί με το μπριγιόλ στα μαλλιά δεν είχε τάλαντο για σπουδαία πράγματα. Έτσι, σκέφθηκε ότι το κλειδί που, ενδεχομένως, θα του άνοιγε την πόρτα της πολυπόθητης καταξίωσης περνούσε από την επιστήμη. Δίνοντας εξετάσεις, πέρασε στη Νομική Θεσσαλονίκης από τους τελευταίους, όπως απέδειξε με χαρτιά και ντοκουμέντα το "λαγωνικό" της "αποκαλυπτικής" (α λα γκρέκα) δημοσιογραφίας που ονομάζεται Στέφανος Χίος, μολονότι ο ίδιος ο Αλέξης διετείνετο ότι εισήλθε στον ιερό ναό της νομικής επιστήμης από τους πρώτους. Ως φοιτητής, σύμφωνα με συμφοιτητές του, έδειξε πολύ μέτρια πράγματα. Ωστόσο, η ακόρεστη πείνα για μεγαλεία, η άσβεστη δίψα για καταξίωση, οδηγούσαν τον νεαρό, απόφοιτο πλέον, Κούγια να ψάχνεται να αδράξει μια ευκαιρία. "Ψαχνόταν, προσπαθούσε, λύγιζε σίδερα" θυμάται συνομήλικός του δικηγόρος της εποχής. "Θα τον παρομοίαζα με ένα ταχύ αυτοκίνητο, στην προσπάθειά του να κινηθεί γρήγορα προς τον προορισμό της καταξίωσης. Βέβαια, δεν θα έλεγα, σε καμία περίπτωση, ότι ήταν κάτι σαν μια Jaguar E-Τype, ας πούμε, γιατί του Αλέξη του έλειπε από τότε το class. Θα μπορούσα, όμως, άνετα, να τον παρομοίαζα με ένα Opel Manta... Αυτό, μάλιστα! Έμοιαζε με ένα Opel Manta, το αυτοκίνητο της λαϊκής φιγούρας, ένα αμάξι συμβατικά γρήγορο, φτηνό, πομπώδες, "μπάνικο" , φιγουρατζίδικο και άκρως λαϊκό - αυτά ήταν και τα χαρακτηριστικά του Αλέξη..." σχολιάζει, με αρκετή δηκτικότητα, ο υπηρέτης της Θέμιδος.


Το ακόρεστο πάθος για αναγνώριση και καταξίωση τον οδήγησε σε μια χωρίς όρια εργασιομανία, ώστε, με τη βοήθεια και της τύχης, να εισχωρήσει στο club των "αναγνωρίσιμων" δικηγόρων. Ουδέποτε, όμως, μπόρεσε να αποχωρισθεί τα άκρως λαϊκά χαρακτηριστικά του - πράγμα που έχει οδηγήσει παλαιές και καταξιωμένες δικηγορικές οικογένειες των Αθηνών να τον σνομπάρουν. Αυτό ο Αλέξης επ' ουδενί μπορεί να το συγχωρήσει, ενώ η απόρριψη από τις ελίτ των αθηναίων δικηγόρων του γεννά μοχθηρία και μνησικακία, που κάνουν "μπαμ" από πολλές γυάρδες μακριά... Γιατί είναι άλλο να σε αναγνωρίζουν οι κομμώτριες, οι αναγνώστες της Espresso και η Άντζελα Δημητρίου και άλλο η ελίτ των Αθηνών... Άλλωστε, η διασκέδαση του Αλέξη, αυτού του λεβεντόπαιδου από την Πετρούπολη, είναι τα μπουζουκτσίδικα και όχι τα Ηρώδια (αν και κάποτε δήλωσε ότι, ένεκα συζυγικής επιρροής, άρχισε να απολαμβάνει και... μπαλέτο - εκτός κι αν εννοούσε μπαλέτο τύπου Γιάννη Δαλιανίδη στα μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ, με ιέρεια του χορού τη Μάρθα Καραγιάννη...). Ο Αλέξης έχει δοξαστεί στις θερινές επιθεωρήσεις και στις παρομοίου χαρακτήρος λαϊκές σατιρικές εκπομπές ως "κοντός" - πράγμα που τον βγάζει έξω από τα ρούχα του (a propos, ρούχα, συνήθως, λαϊκά και κακόγουστα...). Κατηγορείται, μάλιστα, ότι ψεύδεται σε σχέση με το ύψος του (σύμφωνα και με μαρτυρίες της εν διαστάσει συζύγου του), αφού δηλώνει (και στην ταυτότητά του) ότι είναι 1,77, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι 1,67... Κατά πληροφορίες, το "Σύνδρομο του Ναπολέοντος", το οποίο αναλύσαμε στο προηγούμενη ανάρτηση, συνδέεται στενά με την συμπεριφορά του Αλέξη: επιθετικότητα, άμετρη φιλοδοξία, αυταρχισμός συγκροτούν την ψυχοδομή του αναγνωρισμένου (αλλά λαϊκού) δικηγόρου - κάτι που φαίνεται στις δημόσιες άμα τε και ιδιωτικές του παρουσίες. Καταφανής και η έντονη ανασφάλεια που τον διακρίνει, αφού "τσινάει" και "εκρήγνυται" με την αμυδρότερη υποψία κριτικής. Επιτίθεται δε, μετά πάθους, σε κάθε υπαινιγμό περί ομοφυλοφιλίας, πράγμα που οδήγησε και στον γνωστό ξυλοδαρμό του Γρ. Βαλλιανάτου. Στις συζυγικές του περιπέτειες δεν θα αναφερθούμε καθόλου, γιατί, αφ' ενός, τις θεωρούμε άκρως βαρετές και, αφ' ετέρου, φρονούμε ότι το θέμα έχει εξαντληθεί. Θα αναφερθούμε, όμως, στις ενδυματολογικές του προτιμήσεις. Η συνήθης επαγγελματική "στολή" του δικηγόρου αποτελείται από ένα κλασσικό μπλε κοστούμι συντηρητικών προδιαγραφών, ολόλευκο, συμβατικότατο υποκάμισο και πουαντιγιέ, επίσης μπλε, κλασσικό λαιμοδέτη. Χαρακτηριστικό του λαιμοδέτου, εάν δεν το έχετε προσέξει, είναι ότι κρέμεται μέχρι τους... όρχεις - και όχι μέχρι το ύψος της ζώνης, ως είθισται. Στα γήπεδα, όπου περνά δημιουργικά τα σαββατοκύριακά του ξελαρυγγιαζόμενος (αφού, εκτός των άλλων, τυγχάνει και επαγγελματίας ποδοσφαιρικός "παράγων"), ο Αλέξης φορεί κάτι απαίσια, λαϊκά σπορ ρούχα ταιριαστά με την αισθητική του αθλήματος της κλωτσοπατινάδας... Ίσως, βέβαια, οι πιο κωμικές ενδυματολογικές επιλογές του ακαλλιέργητου δικηγόρου-ινδάλματος των κομμωτριών και των ποδοσφαιροφίλων να συναντώνται κατά τις περιόδους των διακοπών του (θερινών τε και χειμερινών - να μην λησμονήσουμε, βέβαια, και τις απαραίτητες πασχαλινές, στη Μύκονο, με το αναπόφευκτο κερί στο χέρι...) . Εκεί ο Αλέξης τα δίνει όλα. Ψευδονεανικά, φαντεζί, αναντίστοιχα με την ηλικία του και απαράδεκτης αισθητικής ενδύματα, ολοκληρωτικώς αταίριαστα μεταξύ τους, κατάλληλα μόνον διά χρήσιν εντός αισθητικού πλαισίου Μυκόνου. Ο Αλέξης - είναι φανερό - ουδόλως γνωρίζει τη σημασία της φινέτσας και του understatement...


Τη φρικαλέα αισθητική αντίληψη του δικηγόρου, την οποίαν και αναλύσαμε εναργώς, έρχεται να συμπληρώσει ένα προκλητικά βαμμένο, κατάμαυρο μαλλί. Μόνον οι φαβορίτες γλυτώνουν από τον οδοστρωτήρα που ονομάζεται μαύρη μπογιά. Είναι καταφανές ότι ο φιλόδοξος και, ταυτοχρόνως, ελλειμματικός Αλέξης διατηρεί φαντασιώσεις νεότητας και θαλερότητας, παρά το προκεχωρημένον της ηλικίας του. Ο εξηντάρης ποινικολόγος είναι φανερό ότι τρέμει τον Χρόνο που περνά. Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι αυτό το αρκετά γερασμένο πρόσωπο, με τις ρυτίδες στο μέτωπο και τον "σπασμένο", ζαρωμένο από τον χρόνο, λαιμό, επιθυμεί τη διατήρηση μιας άκρως αντιαισθητικής, υπερ-καραμπογιατισμένης κόμης, η οποία του δημιουργεί ψευδαισθήσεις νεότητος και σφριγηλότητος. Ο μπρούτος και χονδροειδής ποινικολόγος την έχει πατήσει όπως τόσοι και τόσοι "νεάζοντες". Βάφοντας απελπισμένα το μαλλί (και, μάλιστα, κατάμαυρο), τελικά τονίζει αυτό που, τόσο απελπισμένα, επιθυμεί να κρύψει: τον Χρόνο που περνά, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια του σε πρόσωπο, σώμα και μαλλιά...

Βαμμένο μαλλί, ύψος και επιβεβαίωση

Το βάψιμο των ανδρικών μαλλιών αποτελεί μια απονενοημένη επιλογή, μια κίνηση απελπισίας - αυτό το έχουμε πει. Ατυχείς, νάρκισσσοι και ανασφαλείς συνάνθρωποί μας αδυνατούν να αντιμετωπίσουν επιτυχώς και δημιουργικώς τα τεράστια ελλείμματα που τους ταλανίζουν, καταφεύγοντας στην αξιοθρήνητη επιλογή της βαφής, η οποία δημιουργεί ψευδαισθήσεις ακμαιότητος και νεανικότητος. Τελευταίες πληροφορίες, όμως, αναφέρουν ότι το βαμμένο μαλλί συνιστά και μια επιλογή που συναρτάται και με το χαμηλό ύψος! Το "Σύνδρομο του Ναπολέοντος" (ή και "Σύνδρομο των Κοντών") φαίνεται ότι δεν οδηγεί, μονάχα, στον αυταρχισμό - οδηγεί και στο βάψιμο! Χαρακτηριστική η περίπτωση του ατυχούς αυτού ανθρώπου (ένα είδος "Σίφουνα ΑΖΑΞ" ή και "Σούπερ Γκούφυ"), τη φωτογραφία του οποίου δημοσιεύουμε, και ο οποίος αναζητά απεγνωσμένα την αναπλήρωση, σε σχέση με το μικρό του ύψος, στο βαμμένο μαλλί (και μουστάκι)! Βεβαίως δε - και αδιάψευστος μάρτυς η φωτογραφία - το απελπισμένο και γκροτέσκο αυτό πλάσμα δεν αναζητά την ανακούφιση και την επιβεβαίωση μόνο στο βάψιμο, αλλά και σε λοιπές εμφανισιακές γραφικότητες, που - σε συνδυασμό, πάντοτε, με την βαμμένη κόμη - δημιουργούν ψευδαισθήσεις σφρίγους, ισχύος και μεγαλείου...

Το μαλλί "γέφυρα"... junior!

Αναφερθήκαμε στην λυπηρή - αλλά και τόσο κωμική - συνήθεια της προσπάθειας παραπλανήσεως των άλλων και του εαυτού μέσου του μαλλιού "γέφυρα" (ή μαλλιού "κληματαριά", όπως χαρακτηρίστηκε, προσφυώς, από αναγνώστη). Παραλείψαμε, όμως, να αναφέρουμε ότι η καταγέλαστη αυτή συνήθεια αφορά όχι μόνον τους ενήλικες, αλλά, πλέον, και αρκετούς μικρούς σε ηλικία συνανθρώπους μας! Όπως έχει δείξει με αξιοσημείωτη πειστικότητα ο ειδικευμένος επιστήμων Δρ Αλέκος Πατσόλας, το φαινόμενο της αλωπεκίας πλήττει, με ολονέν αυξανόμενο ρυθμό, και τις νεότερες ηλικίες! Πολλοί επιστήμονες αποδίδουν την αρνητική αυτή εξέλιξη στην κακή διατροφή (κατάποση "ανήθικων" τροφών, όπως γαριδάκια, πακοτίνια, πιτσίνια κλπ.), ενώ άλλοι ισχυρίζονται (αν και οι έρευνες βρίσκονται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο) ότι για την εξέλιξη αυτή η ευθύνη βαραίνει τους αρρωστημένους γονείς και το άγχος το οποίο μεταδίδουν στους νεαρούς τους κανακάρηδες, ενόσω τους ωθούν να ανταποκριθούν σε ένα πλήθος μηχανιστικών, παραλόγων και αναιτίων ψευδομαθησιακών υποχρεώσεων. Ίσως, λοιπόν, τα γαριδάκια, ίσως το άγχος (ίσως και ο συνδυασμός αυτών) να φέρουν την ευθύνη για την φαλακροποίηση (εκτός απ' την εκμαλάκυνση) της νέας γενιάς. Το ακόμη πιο αξιοπρόσεκτο, όμως, είναι ότι οι φαλακράκηδες γονείς που βρίσκουν απάγκιο στην ψυχολογική λειτουργία της αναπληρώσεως ή υπεραναπληρώσεως διά της ψευδοκαλύψεως της γυμνής κεφαλής μέσω του τραβήγματος των μαλλιών απ' την μια άκρη ως την άλλη ("γεφυροποιοί"), έχουν την τάση να επιβάλλουν την θλιβερή αυτή συνήθεια και στους δυστυχείς φαλακρούς κλώνους των! Το αποτέλεσμα είναι άκρως αποκαρδιωτικό, φαιδρό και γραφικό. Αδιάψευστος μάρτυς η φωτογραφία του καταθλιπτικού (λόγω του γελοίου χτενίσματος "γέφυρα" που του επέβαλε ο, επίσης "γεφυροποιός", πατέρας του) φαλακρού παιδιού που δημοσιεύουμε. Δείτε με πόση απελπισία μας κοιτά το δυστυχισμένο αυτό αγόρι...

Το μαλλί «γέφυρα»

Πολλοί συνάνθρωποί μας, στην εναγώνια προσπάθειά τους να καλύψουν ελλείμματα, συμπλέγματα, ψυχικά κενά, καταφεύγουν, όπως έχουμε δει, σε διάφορες απονενοημένες επιλογές απαράμιλλης φαιδρότητας σε σχέση με αυτό που ονομάζουμε περιπέτειες του μαλλιού. Βάψιμο, εμφύτευση, περίεργα χτενίσματα «καμουφλάζ», περούκα, περουκίνι βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη κάθε προβληματικού και γραφικού ανθρώπου, ο οποίος αναζητά στο μαλλί την ψυχική ισορροπία, την εκ των ενόντων συγκόληση της θρυμματισμένης του αυτοπεποίθησης. Και εδώ ακριβώς είναι η στιγμή να εισέλθουμε σε μια κατηγορία ιδιότυπου χτενίσματος που κάνει μπαμ ως προς τα ψυχικά κενά του «κτήτορος»: το μαλλί «γέφυρα». Το είδος αυτό χτενίσματος τυγχάνει απλούν ως προς τη σύλληψη, αρκετά δυσχερές, όμως, ως προς την υλοποίηση. Το όλον θέμα είναι να καλυφθεί, διά της προσπάθειας εμπαιγμού του κοινού μέσω της δημιουργίας ψευδαισθήσεως, η χαρακτηριστική αποψίλωσις του κρανίου από την (ιερή και υπερπολύτιμη) τρίχα. Οπότε τί κάνει ο κουτοπόνηρος και, ταυτοχρόνως, απελπισμένος συνάνθρωπος; Αφήνει το (ελάχιστο) μαλλί του να μακρύνει από την μια πλευρά, και το φέρνει, με ιερό δέος και προσοχή, στην άλλη άκρη του κρανίου, περνώντας το μαλλί πάνω από το γυμνό μέρος του κρανίου υπό μορφήν γέφυρας, κολλώντας το, συχνά, με μπριγιαντίνη. Το αποτέλεσμα είναι άκρως γραφικό και ιλαρό για όλους τους άλλους πλην των «γεφυροποιών», οι οποίοι, με νηπιακή αντίληψη, νομίζουν ότι ενέπαιξαν το κοινό, ενώ, στην πραγματικότητα, τον μόνο τον οποίον εμπαίζουν είναι ο ίδιος τους ο εαυτός… Το κοινό, κάθε που βλέπει μαλλί «γέφυρα», ανάβει ένα νοητό λαμπάκι (a la Κύρος Γρανάζης), και κοιτά, με ανεπιτήδευτη προσοχή και παιγνιώδη διάθεση, το καμουφλαρισμένο κρανίο του θλιβερού κατόχου. Το άκρως φαιδρό και καταγέλαστο αυτό χτένισμα εδόξασαν (και συνεχίζουν να δοξάζουν) ουκ ολίγοι, με πρωτομάστορα τον μακαρίτη Νίκο Σταυρίδη («γέφυρα» και βάψιμο και μπριγιαντίνη), τον επίσης αποδημήσαντα Νίκο Φέρμα (ωσαύτως), τον καθηγητή πανεπιστημίου A-Ι. Δ. Μεταξά, τον βουλευτή του ΚΚΕ Σταύρο Σκοπελίτη (του αφιερώσαμε παλαιότερα κάποιο post), τον μάεστρο της προπονητικής κυρ-Νίκο Αλέφαντο και άλλους, εις τους οποίους θα αναφερθούμε σταδιακώς. Ο μέγας και ύπουλος κίνδυνος για το μαλλί «γέφυρα»; Μα ποιος άλλος από τον αγέρα. Μόλις ο θεός Αίολος φτερνίζεται, το περίτεχνα φερμένο από τη μια άκρη του κρανίου στην άλλη μαλλί ανασηκώνεται χορεύοντας στον αέρα, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα και πληγώνοντας βάναυσα τον ατυχή και αφελή «γεφυροποιό»…

Γιώργος Κωνσταντίνου: το αξιοθρήνητο βάψιμο

Ο 75άρης Γιώργος Κωνσταντίνου ξεκίνησε δυνατά και ελπιδοφόρα την καλλιτεχνική του πορεία, αφού υπήρξε απόφοιτος της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Αυτό το «γαλόνι» προμήνυε μια πολλά υποσχόμενη πορεία. Και πράγματι, ο νεαρός τότε Γιώργος ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι στο πιτς-φυτίλι, όπου και διακρίθηκε τιμώντας το ελαφρύ θέατρο όσο ολίγοι. Εκτός, όμως, από το θέατρο, ο Κωνσταντίνου κατέγραψε σημαντική πορεία και στον κόσμο του σελυλόιντ. Και ποιος δεν θυμάται μεγάλες επιτυχίες όπως «Η δε Γυνή να Φοβείται τον Άνδρα» (Αντωνάκης), «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» (προφιτερόλ), «Ξύπνα Βασίλη» (υπάλληλος), «Καλώς Ήλθε το Δολάριο» (καθηγητής εγγλέζικων) και άλλες τεράστιες εμπορικές και – πρωτίστως – καλλιτεχνικές επιτυχίες, την περίοδο που οι ξενέρωτοι, κουτόφραγκοι δυτικοί ασχολούνταν με βαρετές – και, εδώ που τα λέμε, μέτριες μπροστά στα θαύματα του Κωνσταντίνου – κινηματογραφικές παραγωγές ενός Bunuel, ενός Bergman, ενός Antonioni (Ίσως, βέβαια, και γιατί δεν είχαν έναν Κωνσταντίνου στο καλλιτεχνικό τους οπλοστάσιο…). Το έχουμε ξαναπεί: εμείς, ως λαός ήμασταν πάντα μπροστά (και ασφαλώς παραμένουμε…). Με τον Κωνσταντίνου αναστέναξαν τα βαριετέ και ο σινεμάς, ενώ το κοινό, αλληθωρίζοντας από το τάλαντο του Γιώργου, χειροκροτούσε σαν τρελό το κάθε του καλλιτεχνικό βήμα. Ο Γιώργος, όμως, δίδαξε με την παρουσία του και στην μικρή οθόνη. Ποιος δεν θυμάται επιτυχίες όπως: «Τρεις κι ο Κούκος» (με Τζοβάνα Φραγκούλη και Σπύρο Μισθό), «Τα Καθημερινά» (με Βίνα Ασίκη), «Τα Επτά Κακά της Μοίρας μου» (ως Λάμπρος Φουντούκης) «Η Αλεπού κι ο Μπούφος» (με Φραγκούλη και Λεζέ) κ.α. - επιτυχίες που έκανε συχνά μαζί με τον γνωστό καρατερίστα, cult συνάδελφό του (μακαρίτη πλέον) Κώστα Παληό και οι οποίες εξασφάλισαν στον Κωνσταντίνου περίοπτη θέση στην καρδιά του λαϊκού, κυρίως, ακροατηρίου, ανεβάζοντας σε δυσθεώρητα ύψη τον πήχυ των καλλιτεχνικών προσδοκιών. Ο συμπαθέστατος Γιώργος αντιμετώπισε με χαρακτηριστική σεμνότητα την επιτυχία, πράγμα που οδήγησε το κοινό στο να τον λατρέψει ακόμη περισσότερο. Και, βεβαίως, ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να προδώσει το ενδυματικό του σήμα-κατατεθέν: τα χαβανέζικα πουκάμισα (κατά τη διάρκεια του θέρους) και, γενικώς, τα υποκάμισα με τα κουμπιά ανοιχτά μέχρι τον αφαλό.


Και μετά ήλθε η «χρυσή εποχή» του καλλιτέχνη... Ο Γιώργος έλαμψε στον χώρο της «βιντεοκασέτας» και η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη: «The Κόπανοι» (με Μάρκο Λεζέ και Γιώργο Πετρόχειλο), «Καυτά Θρανία» (με Χριστίνα Παππά), «Κύριε Καθηγητά Πού Κοιμηθήκατε Χτες;» (με Παύλο Ευαγγελόπουλο και Ισμήνη Καλέση) κλπ. κλπ…


Η εικόνα αυτή της καλλιτεχνικής ακμής ήλθε να συνοδευτεί, ως αντίστιξη, από μια προσωπική, εμφανισιακή παρακμή – εξόφθαλμη για οιονδήποτε μπορούσε να έχει μια τόση δα παρατηρητικότητα. Το μαλλί του ηθοποιού ήταν η πιο τρανή απόδειξη περί τούτου. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου άρχιζε να βάφει με αξιοπρόσεχτη μανία το μαλλί του. Εδώ, μάλιστα, μιλούμε για ένα βάψιμο, πρόχειρο, ανελέητο, θλιβερό – ένα βάψιμο που το χαρακτηρίζουμε, μετά λύπης μας, ως αξιοθρήνητο… Και πώς να μην είναι έτσι, όταν εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα χαρακτηριστικότατο και προκλητικότατο κομοδινί – σε διαφορετικές, μάλιστα, εκδοχές, αφού η μπογιά δεν πιάνει πάντα την ίδια απόχρωση! Είναι δε, τόσο πρόχειρο, αφύσικο και αξιολύπητο βάψιμο, ώστε άσπρες τούφες (ειδικά στους κροτάφους και την κορυφή) παίζουν κρυφτό με κομοδινί τούφες στην κόμη του άλλοτε κραταιού κωμικού.

/σχετικά άρθρα/
Θάνος Λειβαδίτης: η περούκα της τιμιότητας

Eddy Wally: το… «The Voice of Europe» βάψιμο

Ο Eddy Wally είναι ένας από τους λατρεμένους μας entertainers. Περισσότερο, βεβαίως, τον λατρεύουμε, για τον λόγο ότι αποτελεί αυτό που στα αγγλικά θα ονομάζαμε «character». Γιατί ο Mr. Wally είναι, προδήλως, ένα πολύ γραφικός συνάνθρωπός μας (κι εμείς αγαπούμε βαθιά τους γραφικούς – όπως, νομίζουμε, είναι πλέον πασιφανές…). Φρονούμε δε, ότι είναι ελάχιστα γνωστός στην χώρα μας (ίσως και καθόλου γνωστός), γι’ αυτό και σπεύδουμε να τον συστήσουμε στο ελληνικό κοινό με όλη την μεγαλοπρέπεια που του αρμόζει. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης (βελγικής καταγωγής και πρώην έμπορος τσαντών) είναι γνωστός και ως «The Voice of Europe». Για να ακριβολογούμε, έσπευσε, πριν κάμποσα χρόνια, να αυτοανακηρυχθεί ως «Η Φωνή της Ευρώπης» - και, αν θέλετε τη γνώμη μας, πολύ σωστά έπραξε. Εδώ, βεβαίως, παρακαλούμε να δοθεί προσοχή στο «αυτοανακηρυχθεί». Μόνος του πήρε μια τέτοια πρωτοβουλία (πρωτοβουλία δίκαιη, χωρίς αμφιβολία), γιατί, στο κάτω-κάτω, ποιος άλλος είναι ικανός να κρίνει έναν Eddy Wally; Χωρίς περιττές αναστολές, το λοιπόν, ο καλλιτέχνης προέβη σε αυτή την ήκιστα σεμνή πρωτοβουλία – μια πρωτοβουλία που μας φέρνει, αυτομάτως, στο νου τον ημέτερο Ανδρέα Ευαγγελόπουλο και την δική του αυτοανακήρυξη σε «Εθνικό Σταρ»... 

Ο γερο-Eddy, χωρίς καμιά αίσθηση του γελοίου, αφού αυτονακηρύχθηκε λοιπόν «The Voice of Europe», διαγράφει, εδώ και χρόνια, μια ιδιόμορφη καριέρα· μια καριέρα που στηρίζεται, ασφαλώς, στις τεράστιες φωνητικές του ικανότητες, αλλά και στην ντελικάτη ένδυση και γενικότερη παρουσία. Χαρακτηριστική είναι η προτίμηση που δείχνει ο καλλιτέχνης στα κοστούμια στις αποχρώσεις του ροζ και του λευκού, ενώ το άξιο (και πλήρες φαιάς ουσίας) κεφάλι του κοσμεί, συχνά-πυκνά, μια χαρακτηριστική καπελαδούρα, συνήθως σε χρώμα λευκό (ενίοτε και κόκκινο). Αυτό το ψώνιο της οιονεί καλλιτεχνίας, όταν ανεβαίνει στην πίστα για να «καλλιτεχνίσει», βάζει στην πίστα φωτιά (θα προσθέταμε «κυριολεκτικά», όπως συνήθως λέγουν οι ατυχείς δημοσιογράφοι, αλλά, έτσι, θα ακυριολεκτούσαμε…). Η μάλλον μοναδική επιτυχία του, Cherie, κάνει τις καρδιές των μελομανών να χτυπούν σε γοργούς ρυθμούς, τα χέρια να τρέμουν, τις παλάμες να ιδρώνουν... Μια τόσο γραφική εμφάνιση δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται από το σήμα κατατεθέν της ανδρικής φαιδρότητος: τα βαμμένα μαλλιά! Και ο Wally δεν φείδεται μπογιάς, αφού το μαλλί του είναι full καραμπογιατισμένο χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή – δίχως την αναστολή που θα προκαλούσε σε έναν οιονδήποτε άνθρωπο αυτό το ανεκδιήγητο contrast μεταξύ ενός κατάμαυρου μαλλιού και ενός σταφιδιασμένου προσώπου. Cherie, λοιπόν, και, μπαίνοντας στη διεύθυνση που με χαρά σας γνωστοποιούμε (www.youtube.com/watch?v=UrJPG5UfrCo), λικνιστείτε στους ρυθμούς αυτού του υπέροχου άσματος που ερμηνεύει, όλο μπρίο και αισθαντικότητα, ο Eddy Wally - αυτός ο αειθαλής καλλιτέχνης με τα κατάμαυρα βαμμένα μαλλιά…

Tρίχες, μουστάκια και… ανθελληνισμός

Ο Jeremy Clarkson απολαμβάνων την πίπα του...

Ο γνωστός εγγλέζος δημοσιογράφος Jeremy Clarkson ξεσπάθωσε εναντίον της Ελλάδος, κατηγορώντας τις ελληνίδες ότι έχουν... μουστάκι (προσθέτοντας ότι η ένδοξη olive republic ομοιάζει με «καμπινέ»). Η πολύ καλά στεκούμενη στα πόδια της και διόλου ανασφαλής Ελλάς συγκλονίστηκε από αυτή την… αξιοπρόσεκτη θέση (ενός τύπου, ο οποίος, για όσους γνωρίζουν, κάνει, απλώς, την πλάκα του ως contrarian), ενώ τα ελληνικά Μέσα αναπαρήγαγαν με οργή τη βδελυρή αυτή δήλωση του παρακμιακού εγγλέζου (παρακμιακού, αφού, ως γνωστόν, ΟΛΟΙ οι εγγλέζοι είναι πούστηδες, μέθυσοι, κρυόκωλοι, με ακαταλαβίστικο χιούμορ και χωρίς όλα τα ευκλεή χαρακτηριστικά που συνιστούν – και έχουν δοξάσει, στα πέρατα της οικουμένης – την γνωστή «ελληνική λεβεντιά»). Η δήλωση αυτή, βέβαια, κάτι μου θύμισε. Και συνειδητοποίησα ότι (πέρα από όσα έχει σούρει κατά καιρούς ο Clarkson στη χώρα μας) είχα διαβάσει για το «οξυζεναρισμένο μουστάκι» των ελληνίδων, σε σχόλιο του δημοσιογράφου και συγγραφέα A A Gill, καθώς, μαζί με τον φίλο του Clarkson, περιδιάβαιναν τα μυθικά σοκάκια της διόλου παρακμιακής Μυκόνου (A A Gill, Previous Convictions, Weidenfeld & Nicolson, 2006, σ.250 – κεφάλαιο «Mykonos»). Κάτι το περίεργον, κάτι το ανθελληνικόν, πρέπει να κρύβεται, το δίχως άλλο, πίσω από τέτοιες δηλώσεις... Ως γνωστόν, ουδεμία ελληνίς φέρει μύστακα, καθώς η υπόθεσις facial hair αποτελεί κάτι ολωσδιόλου ξένο προς την ξεχωριστή και προικισμένη ελληνική φυλή. Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι και ο Clarkson αποτελεί δάκτυλο των γνωστών ανθελληνικών κέντρων και σχεδίων προκειμένου να πληγεί, για ακόμη μια φορά, ο ελληνισμός; Πιθανότατα... Άλλωστε, είπαμε: έχουν καμία σχέση οι ελληνίδες με το μουστάκι;

ελληνίς... χωρίς μουστάκι

... και αγγλίς με μουστάκι...

Άδωνις Γεωργιάδης: "Πιστέψτε με! ΔΕΝ βάφω τα μαλλιά μου!"

Στην έγκριτη εκπομπή "Πολύ Μπλα Μπλα" εμφανίστηκε, παίρνοντας παραμάζωμα όλες τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ο αδολέσχης πατριώτης βουλευτής Άδωνις (εδώ να υπογραμμίσουμε μια λεπτομέρεια: ο βουλευτής τείνει να αναφέρεται πλέον μόνο με το μικρό του όνομα - όπως και οι πουτάνες...). Τί βγήκε να δηλώσει ο άμυαλος νεανίας απαντώντας στο blog μας; "Διάβασα σε blog μέχρι και ότι βάφω τα μαλλιά μου. ΔΕΝ τα βάφω! Εάν τα έβαφα, δεν θα είχα πρόβλημα να το πω. Αν θέλετε, να σας δείξω - έχω και λίγες άσπρες τρίχες...", άστραψε και βρόντηξε, στην τηλεοπτική του απολογία περί... τριχών, ο μπούφος (υπό την έννοια της ομοιότητος, ως προς την κόμη του, με το ομώνυμο πτηνό) πολιτικός του ελληνορθοδόξου καρατζαφέρειου κόμματος. Πέραν του ποια εντύπωση δίδει η εικόνα ενός τύπου, ο οποίος, βουλευτής ων, βγαίνει να απαντήσει δημοσίως για... τρίχες, ας σκεφτούμε την δήλωσή του, ας δούμε την επίμαχη φωτογραφία κι ας αναρωτηθούμε: Τον πιστεύουμε; Εμείς, πάντως, δηλώνουμε ότι προτιθέμεθα να ανασκευάσουμε, υπό έναν όρο: Να μας επιτρέψει ο βουλευτής να τον συναντήσουμε και, χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι πανί εμποτισμένο σε οινόπνευμα, να τρίψουμε το κεφάλι του. Εάν στο πανί, μετά το τρίψιμο, δεν εντοπισθούν ίχνη μπογιάς, θα αποκαταστήσουμε, παρευθύς, την τρωθείσα του τιμή...

Γρηγόρης Αποστολάκος: το λακωνικό βάψιμο

 

Αν οι Λάκωνες πίνουν νερό στο όνομα κάποιου, αυτός είναι, χωρίς αμφιβολία, ο Γρηγόρης Αποστολάκος! Πρώην ΟΝΝΕΔίτης (πριν πολλά, πάρα πολλά, χρόνια…), ο Γρηγόρης, παρά τις συμβατικές σπουδές του (νομικά κλπ.), διεπίστωσε ότι στη σύγχρονη εποχή, κατά την οποία η πολιτική έχει γίνει κωλοχανείο, οι περισσότεροι από τους βουλευτές δεν είναι δα και τίποτα το ιδιαίτερο. Έτσι, αφού συσκέφθηκε με τη σύζυγό του Χρύσα και δεδομένου ότι, ως δικηγόρος, δεν έλεγε και πολλά πράγματα, αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στον χώρο της πολιτικής λέγοντας: «γιατί όχι κι εγώ;». Κάνοντας μια παραδοσιακή, επαρχιώτικη προεκλογική εκστρατεία, και αφού προηγουμένως, ως νομάρχης, είχε εξοικειωθεί με τη «βλαχοδημαρχέ» πολιτική, κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής με τη ΝΔ. Πολλοί ντόπιοι θυμούνται με χαμόγελο τη συνήθεια του τιμίου Λάκωνος να περιδιαβάζει την εκλογική του περιφέρεια κερνώντας καραμέλες, με τις οποίες είχε πάντοτε γεμάτες τις τσέπες του. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έχει καταβάλει, ο γενναιόφρων πολιτικός δεν έχει καταφέρει, ίσαμε σήμερα, να δώσει κάποιο στίγμα και να απελευθερωθεί από την ψυχολογική μέγκενη της ανωνυμίας. Ουδείς (πλην των συμπολιτών του) τον γνωρίζει, ουδείς έχει ακούσει καν το όνομά του. Λαμβάνουμε, λοιπόν, εμείς την τιμή να εισαγάγουμε στο ελληνικό κοινό τον άγνωστο αλλά φιλότιμο βουλευτή – όχι, βεβαίως, λόγω της ρητορικής του δεινότητος, της πολιτικής του προσφοράς ή της διανοητικής του αλκής, ούτε, ασφαλώς, και λόγω αισθημάτων φιλανθρωπίας (δεν είμαστε φιλάνθρωποι – το αντίθετο…). Ο λόγος είναι πιο ταπεινός: ο Γρηγόρης Αποστολάκος βάφει μαλλιά και μύστακα! Το πορτοκαλο-κομοδινί χρώμα της κόμης αλλά και του μύστακος εξασφαλίζει στον επαρχιώτη βουλευτή ακμαιότητα, σφρίγος και νεανικότητα (έτσι, τουλάχιστον, νομίζει), ενώ, ταυτοχρόνως, του χαρίζει τεράστια λάμψη στην περιοχή πέριξ του κρανίου. Λάκων περιπτεράς, μάλιστα, ο οποίος έτυχε να δει τον Αποστολάκο βράδυ, ορκίζεται ότι νόμιζε πως αντίκρισε... Άγιο, αφού η έντονη πορτοκαλο-κομοδινί κόμη του ταλαίπωρου βουλευτή έφεγγε τόσο πολύ, που έδινε την εντύπωση φωτοστέφανου!

  

Κραυγή απόγνωσης: «Άδωνι, σταμάτα να βάφεις τα μαλλιά σου»!

 

Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει καταστεί το πρόσωπό της ημέρας (το γεγονός από μόνο του αρκεί για να υπογραμμίσει εμφατικά τη σοβαρότητα της ωραίας Ελλάδας…). Και καλά να γίνει talk of the town ένας Άδωνις (και μάλιστα ένας Σπύρος-Άδωνις). Πρόσωπο της ημέρας, όμως, με ποια αφορμή; Για κάποια, μήπως, πολιτική του πράξη; Για κάποια πρωτοβουλία; Για κάποια πολιτική του δήλωση, έστω; Όχι, ασφαλώς. Πρόσωπο της ημέρας έχει αναδειχθεί για τα «κολπάκια» και τα μεράκια της προσωπικής του ζωής. Έχουμε τονίσει και σε παλαιότερη ανάρτηση ότι ο Σπύρος Άδωνις την πάτησε. Την πάτησε όπως την έχουν πατήσει και συνεχίζουν να την πατούν πολλοί συνάνθρωποί μας. Ερωτεύθηκε!

Η σαγήνη του έρωτος δεν βρήκε την παραμικρή αντίσταση στον μικροκαμωμένο Άδωνι και, επομένως, τον χτύπησε στον σταυρό. Από τότε, σύμφωνα και με αυτόπτες μάρτυρες, ο Άδωνις επίκεντρο της ζωής του έχει κάνει το αντικείμενο του πόθου του, την δεσποινίδα Μανωλίδου. Αυτή είναι το οξυγόνο του. Αυτή είναι το ψωμί και το νερό του (τρελαίνεται βέβαια και τα σουβλάκια, όπως απεκάλυψε πρόσφατα η συμβία του…). Δεν βλέπει τίποτε μπροστά του, σκουντουφλάει από έρωτα σε πόρτες, τοίχους και κολώνες και αυτό μέλει να συνεχισθεί, όσο παραμένει άσβεστος ο πόθος του για την εκλεκτή αρτίστα. Μπορεί οι επιστημονικές και πολιτικές του απόψεις να είναι σκληρές σαν σίδερο, αλλά αυτό με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει ότι η καρδιά του έχει πετρώσει. «Άνθρωπος είμαι, δεν είμαι πέτρα» που τραγουδούσε και η μεγάλη Κατερίνα Σνάιντερ και το μήνυμα του άσματος βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στην περίπτωση που ακούει στο όνομα Σπύρος και Άδωνις.

Τελευταία, όμως, ο Άδωνις άρχισε να πληρώνει και τον λογαριασμό. Οι σκληροτράχηλοι και ηθικολάγνοι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ δεν μπορούσαν να ανεχτούν μια συμπεριφορά ανθρώπινη, έξω από τα ασφυκτικά όρια της δημόσιας (για την ιδιωτική, άσ’ τα καλύτερα…) καρατζαφέρειας ηθικής. Και άρχισαν να χτυπούν τον ήδη πληγιασμένο από τα χτυπήματα του έρωτα, Άδωνι. Ο γνωστός «μπουμπούκος» δυσκολεύτηκε να καταπιεί μια τέτοια προσβολή (δεν ήταν, βλέπετε, σουβλάκι…). Το υπερμέγεθες εγώ του, ο δυσθεώρητος ναρκισσισμός του (ο οποίος γιγαντώθηκε όταν εξελέγη βουλευτής) επλήγη από τα πυρά ομαδόν εναντίον του. Και αντέδρασε σαν πληγωμένο ζώο (όχι ότι είναι και ζώον ο Άδωνις – μεταφορικώς ομιλούμε)… Έχει χάσει την μπάλα και βγαίνει πια αδιακρίτως σε κανάλια και ραδιόφωνα για να υπερασπιστεί την τρωθείσα τιμή του, την συμβία του και το κύρος των επιλογών του. Το αποτέλεσμα; Να γίνεται λαϊκό θέαμα, υποσκάπτοντας έτι περαιτέρω την χαμένη του (αν υπήρχε ποτέ…) αξιοπιστία. Το πρόβλημα, όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με την δημόσια εικόνα του (καταγέλαστη, πλέον, ακόμη και για τον πιο φανατικό οπαδό του). Το πρόβλημα, πλέον, έχει να κάνει και με το ίδιο του το κόμμα. Ο Σπύρος Άδωνις έχει νιώσει ένα τράβηγμα τις τελευταίες μέρες. Και αυτό είναι το τράβηγμα του αυτιού που του έκανε ο Πρόεδρός του Γιώργος Καρατζαφέρης. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Πρόεδρος δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο τον ξεπεσμό του βουλευτού του, όχι γιατί δεν ξέρει από αντίστοιχα πάθη (το αντίθετο…), αλλά γιατί «ρεντικολοποιεί» το κόμμα του, με το αναπόφευκτο εκλογικό κόστος. («Τώρα ρεντικολοποιείται το ΛΑΟΣ;» ακούω μερικούς να υποτονθορύζουν. Αφήνω ασχολίαστη την κακία και προχωρώ…). Ο Άδωνις βρίσκεται σε καραντίνα. Οι επιλογές του δεν βρίσκουν σύμφωνο τον Πρόεδρο Γιώργο. Ο Πρόεδρος, βέβαια, του την είχε φυλαγμένη και απ’ αλλού. Ο Άδωνις, μολονότι ένα «μυξιάρικο» της πολιτικής, σχεδίαζε, κατά πληροφορίες, ανατροπή του υπέρβαρου Καρατζαφέρη, ώστε να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος ο ίδιος! Αυτό ο Πρόεδρος το γνωρίζει και δεν του το συγχωρεί.

Οι περισσότεροι είναι ενήμεροι ότι οι ερωτικές επιλογές του Αδώνιδος τον έχουν βάλει σε μπελά και με τους ψηφοφόρους του και με τον αρχηγό του. Λιγότεροι, βέβαια, γνωρίζουν ότι το πρόβλημα έχει ξεκινήσει από το «κράξιμο» που έφαγε ο εθνικόφρων βουλευτής, έπειτα από την αποκάλυψη του blog μας, σύμφωνα με την οποία, αν και νέος σε ηλικία (μόλις 36 ετών), βάφει τα μαλλιά του. Ο αρχηγός του είχε γίνει έξαλλος με τούτη την αποκάλυψη. Όχι με το γεγονός του βαψίματος καθ’ εαυτό (άλλωστε, και ο ίδιος ο Πρόεδρος βάφει τα δικά του μαλλιά…), αλλά με το γεγονός της δημοσιοποιήσεως αυτής της τόσο φαιδρής και αξιοκατάκριτης συνήθειας. Διότι, η δημοσιοποίηση του φριχτού αυτού γεγονότος οδήγησε πλήθος οπαδών-ψηφοφόρων να σπεύσουν να διαμαρτυρηθούν με σφοδρότητα πρωτόγνωρη και ανυπόκριτη στα όργανα του πατριωτικού, ορθοδόξου κόμματος. Έσπασαν, δε, τα τηλέφωνα του κόμματος από φωνές διαμαρτυρίας για την κακή αυτή συνήθεια του Αδώνιδος, ενώ όποιος μπει και στις ιστοσελίδες κόμματος και νεολαίας μπορεί ακόμη να δει το πλήθος και την ένταση των διαμαρτυριών, τόσο για τις προσωπικές επιλογές του αξιοθρήνητου, πλέον, βουλευτού, όσο και για το ότι βάφει τα μαλλιά του. Σε πρόσφατη, μάλιστα, κομματική εκδήλωση, με ομιλητή τον Σπύρο και Άδωνι, ακούστηκε η γιομάτη οργή και απόγνωση κραυγή ενός ταπεινού, καθημερινού ανθρώπου και (πρώην) ψηφοφόρου του Αδώνιδος: «Σταμάτa, ρε, να βάφεις τα μαλλιά σου!!!». Ενώνουμε και την δική μας φωνή με τη φωνή του ταπεινού ανθρώπου του μόχθου και αναφωνούμε: Άδωνι, ήλθε, παιδί μου, η ώρα να σταματήσεις το βάψιμο…

Emerson Fittipaldi: το αγωνιστικό βάψιμο

                 κομοδινί...

Ο Emerson Fittipaldi – γνωστός και με το χαϊδευτικό «Emmo» - υπήρξε μια από τις μεγάλες μορφές του μηχανοκίνητου αθλητισμού και, ειδικότερα, της Φόρμουλα 1. Γεννήθηκε στη Βραζιλία το 1946. Πατέρας του ένας πολύ γνωστός στη Βραζιλία δημοσιογράφος αυτοκινήτου και σχολιαστής αγώνων, ενώ ο αδελφός του Wilson διακρίθηκε και αυτός ως δεξιοτέχνης του βολάν…

τα δύο αδέλφια: ο ένας βαψομαλλιάς, ο άλλος όχι...

Από πολύ μικρός έδειξε το απύθμενο ταλέντο του. Συγγενείς του βεβαιώνουν ότι, ως παιδί, ενώ περπατούσε, παρίστανε ότι οδηγούσε (air drive θα ονομάσουμε αυτή του τη συνήθεια, κατά το air guitar, αυτή την τόσο φαιδρή και εξευτελιστική συνήθεια, όπου διάφοροι γραφικοί συνάνθρωποί μας παριστάνουν ότι παίζουν ηλεκτρική κιθάρα στον… αέρα, δηλ. χωρίς πραγματική κιθάρα – www.airdriving2007.com και www.usairguitar.com/home.html για όσους επιθυμούν να εντρυφήσουν περισσότερο στις φαιδρές αυτές ενασχολήσεις). Τούτη η συνήθεια εντυπωσίαζε συγγενείς, φίλους και γνωστούς, οι οποίοι, βασίμως, υπέθεταν ότι η ο μικρός Emerson θα διοχέτευε το ασίγαστο πάθος του για την αυτοκίνηση σε ένα ανάλογο επάγγελμα, όπως, λ.χ., οδηγός λεωφορείου ή ταξιτζής. Το νεαρό, όμως, brazilian boy τους διέψευσε, ακολουθώντας μια εντυπωσιακή καριέρα στον λαμπερό κόσμο της F1.

Δε θα μιλήσουμε, σε τούτο εδώ το μικρό σημείωμα, για τις επαγγελματικές του επιδόσεις με την Lotus και την McLaren - δεν είναι ο στόχος μας μια τέτοια αποτίμηση. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να το κάνει, με εξαιρετική επάρκεια, ο εκδότης των 4Τροχών, Κώστας Καβαθάς (γνωστός και μη εξαιρετέος βαψομαλλιάς…). Εκείνο που έχει, από πολλού χρόνου, τραβήξει την προσοχή μας είναι ότι ο Fittipaldi βάφει με εξαιρετική επιμέλεια τα μακριά και αδυνατισμένα μαλλιά του! Ο γερόλυκος της F1 επιδίδεται σε ένα βάψιμο το οποίο του χαρίζει τη γνωστή, κλασσική και αγαπημένη σε όλους μας απόχρωση του «κομοδινί». Τα προβλήματα στα μαλλιά του «Emmo» ξεκίνησαν από τη δεκαετία του ’90. Τότε, το αναπόφευκτο γκριζάρισμα των μαλλιών του έσπειρε στην ψυχή του άλλοτε κραταιού οδηγού αγώνων την αμφιβολία και την ανασφάλεια, πλήττοντας και τον ναρκισσισμό του (αναπόφευκτος μεταξύ επαγγελματιών οδηγών αγώνων τέτοιας κλάσεως). «Τι να κάνω, διάολε, με τα μαλλιά μου;» αναρωτήθηκε ο προβληματισμένος βραζιλιάνος. Η λύση που βρήκε, έπειτα από επίμονη και επίπονη προσπάθεια, ήταν η λύση της βαφής. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι εδώ δεν έχουμε μόνον την αισχρή συνήθεια της βαψομαλλίασης, αλλά και πτώση στον βούρκο της… εμφύτευσης! Η δεύτερη σύζυγος του Fittipaldi, Teresa, είχε, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώσει, ότι ο σύζυγός της είχε αρχίσει να γκριζάρει επικίνδυνα, αλλά και να εμφανίζει ίχνη φαλάκρας στο επάνω μπροστά μέρος, αλλά και στην κορυφή, του κεφαλιού του. Μάλιστα, η Teresa συνήθιζε να χαϊδεύει τα μαλλιά του Emerson, αλλά και να του τα δένει σε ένα κομψό ponytail. Η προσοχή που έδινε η Teresa στα μαλλιά του, αύξησε κατακόρυφα το άγχος του εύθραυστου ψυχολογικά οδηγού και τον οδήγησε στο διαζύγιο. Από κει και πέρα, ακολούθησε με συνέπεια τον δρόμο της κομοδινί βαφής. Παντρεύτηκε μια νέα σύζυγο (την τρίτη κατά σειρά), την Rossana Fanucchi, η οποία του έριχνε μεν τρία κεφάλια (photo), αλλά τον αγάπησε τόσο πολύ (όπως, επίσης, και το πορτοφόλι του…), ώστε το αποκρουστικότατο θέαμα των βαμμένων μαλλιών του ουδόλως την προβλημάτιζε. Ο ίδιος δηλώνει ότι αγαπημένη του λέξη είναι η λέξη «αγάπη»… Πριν ξεράσουμε από την πολύ γλυκεράδα του μεσόκοπου οδηγού-εραστή, ας διευκρινίσουμε ότι η νέα συμβία του είναι προκλητική, ζουμερή, υπερσεξουαλική και φαίνεται να του έχει πάρει τα μυαλά, όπως, περίπου και η κυρία Μανωλίδου στον βουλευτή μας Σπύρο-Άδωνι. Και εδώ, λοιπόν, μια γυναίκα (και ο αναπόφευκτος έρως) βρίσκεται πίσω από την αναξιοπρέπεια, τον εξευτελισμό και την γελοιοποίηση. Καημένε Emerson…

με τη ζουμερή σύζυγό του…

Γιώργος Τράγκας: μαλλί σαν τηγάνι…

Ο Γιώργος, πιστός στο καθημερινό τηλεοπτικό καθήκον

Το να μιλήσεις για μια προσωπικότητα γιγαντιαίου βεληνεκούς, όπως αυτή του Γιώργου Τράγκα, δεν είναι –πιστέψτε μας– καθόλου εύκολη υπόθεση. Δέος σε κυριεύει, ενώ το τρέμουλο στα δάκτυλα, την ώρα που πληκτρολογείς αυτές τις σκόρπιες σκέψεις που ακολουθούν, είναι το λιγότερο που μπορεί να σου συμβεί. Αυτά, όμως, είναι αναπόφευκτα, όταν αποφασίζεις να αναμετρηθείς με τέτοια μεγέθη…

Ο Γιώργος υπήρξε ένα ασήμαντο, ταπεινό παιδί, ενός γιατρού, που γεννήθηκε και ανδρώθηκε στο Μεταξουργείο. Είχε, όμως, αυτό το λαϊκό τσαγανό, που δεν του επέτρεψε να κάνει σπουδές της προκοπής, αφού ο κόσμος των μπιλιάρδων και των μπορντέλων φαινόταν να τον έχει κερδίσει οριστικά. Από μικρός ο Γιώργος θαμπώθηκε από τη θολή, καπνισμένη ατμόσφαιρα των κακόφημων χώρων, (χαμαιτυπείων, τρούμπας και ιπποδρόμου) - μια κλίση που τον οδήγησε, αναπόφευκτα, στη δημοσιογραφία. Στο ελεύθερο και το αστυνομικό ρεπορτάζ, στο οποίο μεγαλούργησε ο τολμηρός δημοσιογράφος, βρήκε αυτό που αναζητούσε: περιπέτεια, βούρκο, παρανομία – την ατμόσφαιρα δηλ. των ταινιών (αστυνομικές περιπέτειες και «καουμπόικα») που παρακολουθούσε γοητευμένος, ως παιδί, στο Ροζικλαίρ. Ο Eddy Constantine, ως Lemmy Caution, υπήρξε το διαχρονικό ίνδαλμα του Τράγκα, ενώ τη noir ατμόσφαιρα των ταινιών του δεν δίστασε, ο αθεόφοβος, να κοπιάρει σε βραδινή εκπομπή που έκανε ένα φεγγάρι στον δίαυλο STAR.

Χαρακτηριστική θα μείνει, σε μας, τους ταπεινούς θαυμαστές του, η ουσιαστική του είσοδος στο τηλεοπτικό πάνθεον ως βοηθός της Ρούλας Κορομηλά, με την σύντομη παρουσίαση των πρωτοσέλιδων του Τύπου – μια δουλειά την οποία ο καταξιωμένος ρεπόρτερ την επιτελούσε με αξιοσημείωτη επάρκεια. Ακολούθησαν πολλά και διάφορα τηλεοπτικά βήματα, με πιο χαρακτηριστική την τηλεοπτική και ραδιοφωνική πανδαισία που ακούει στο όνομα «Χωρίς Αναισθητικό» και η οποία έχει προσφέρει ατελείωτες ώρες γέλιου στο πολυπληθές κοινό του τολμηρού δημοσιογράφου. 

Ο Τράγκας, όμως, ήταν για πιο μεγάλα πράγματα και έγινε εκδότης. Η Χώρα, το Goal, η Score Live, to Crash (στο οποίο μεγαλούργησε και ο νυν πρόεδρος της ΕΡΤ Παναγόπουλος), η Financial Box (με κυκλοφορία περί τα 50 φύλλα ημερησίως), το Κανάλι 10 είναι μερικά μόνο από τα επιτεύγματα του ευφάνταστου και εμπνευσμένου τιμονιέρη της δημοσιογραφίας και των επιχειρήσεων. Τί κι αν, τα περισσότερα, δεν τα απολαμβάνουν παρά μόνον όσοι εργάζονται σε αυτά (και αν…). Ο Τράγκας έχει φτάσει τη δημοσιογραφική και εκδοτική τέχνη σε τέτοια υψηλά επίπεδα, που το κοινό του είναι λίγο και εκλεκτό. Τελευταία κίνηση-ματ του Γιώργου η Free Post, την οποία κανείς δεν βρίσκει πουθενά και για την οποία οι «κακές γλώσσες» λένε ότι βγήκε μόνο και μόνο για να λάβει επιπλέον κρατική διαφήμιση ο γίγας των εκδόσεων – πράγμα που οδήγησε το ενημερωτικό blog pressmme στο να του προσδώσει, προσφυώς, το προσωνύμιο «Φράγκας». 

Ο Τράγκας, ως εκδότης, μπορεί να μην λέει και πολλά, αλλά, ως τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός "καλλιτέχνης", φτάνει τη δημοσιογραφία σε ύψη που δύσκολα κανείς θα φανταζόταν ότι υπάρχουν. Στην τηλεόραση οι ενδυματολογικές προτιμήσεις του έχουν αφήσει εποχή: πουκάμισο με γραβάτα χωρίς σακάκι (στυλ υπαλλήλου), κοντομάνικα πουκάμισα με γραβάτα (στυλ αμερικανού πλασιέ), polo, καζάκες, ζακέτες, ζελεδάκια, γραβάτες λυτές με χοντρό κόμπο (στυλ «καταπονημένου χαρτοπαίχτη»), παντελόνια που κρέμονται άτσαλα από πίσω ( «χεσμένο» στυλ), ενώ οι υιοθετούμενοι, κάθε τρεις και λίγο, μορφασμοί θυμίζουν πότε Αγκόπ και πότε Φερναντέλ… Στο ραδιόφωνο δε, βρίσκει τον πραγματικό εαυτό του. Τσιρίγματα, κρωγμοί, οιμωγές, κρότοι, σφυρίγματα, κραυγές, πορδές – όλα αυτά βγαίνουν σε ένα πρωτόγονο και συνάμα σουρεαλιστικό συνδυασμό από το στόμα (ορισμένοι λένε και από άλλα σημεία του σώματος …) του μεγάλου ραδιοτηλεοπτικού κομπέρ. Η γλώσσα της Τρούμπας που χρησιμοποιεί ασκεί ακατάλυτη γοητεία σε όλους μας, ώστε, ακόμη και ο εντελώς ξενέρωτος και ρομποτικός Χατζηνικολάου να προσπαθεί να τον μιμηθεί, με πολύ φαιδρά και σπαρταριστά, ομολογουμένως, αποτελέσματα… Όπως κάθε μάστορας μιας τέχνης, έτσι και ο Γιώργος, ως επιδέξιος χειριστής του λόγου, για να βγάλει τα προς το ζην, έχει τα δικά του μυστικά. Έχει εξελίξει μέχρι τελειότητος, στα βάθη της μακροχρόνιας δημοσιογραφικής του πορείας, την απαράμιλλη τέχνη της χρήσεως κλισέ, όπως: «ονοματεπώνυμο Λίλα Πάουζε» / «σικελός» / «χαμαιτυπείο» / «κόζα νόστρα» / «η βαρωνία»-«οι βαρώνοι» / «Ιντιάνα Τζόουνς» / «Μποτσουάνα» / «Ουζουμπούρου» / «ταμπλό βιβάν» / «άγγελοι του Τσάρλυ» / «ούτε φοντανάκι» / «ούτε καπουτσίνο» / «προβατίνα σβήσε, κατσίκι άφησε» / «βάλτε μια τελεία»-«μείνετε εδώ» (αυτά τα έλεγε όταν ήταν ο ίδιος τηλεοπτικός οικοδεσπότης) / «καμόρα» / «γυαλό-γυαλό» / «αγία οικογένεια» / «μπουρί» / κ.α.

  Ο Γιώργος με "περίεργη" ενδυματολογική επιλογή (γραβάτα και πέδιλο!)...

Ο Γιώργος, όμως, είναι και ερωτύλος. Άλλωστε –και πρέπει να του πιστωθεί– διατηρεί αρκετές ευαισθησίες, σε αντίθεση με άλλους, αντίστοιχου βεληνεκούς, συναδέλφους του. Τα βέλη του έρωτα βρήκαν το παχύ στήθος του (έχει γυναικομαστία) πριν κάμποσα χρόνια και η μεγάλη περιπέτεια με τη συνάδελφό του τού ιατρικού ρεπορτάζ (με την τσιριχτή, εκνευριστική φωνή), Μαρία Καρρά, έμελλε να έχει αίσιο τέλος. Ο Γιώργος ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας (τον πάντρεψε ο Νεκτάριος Μουλατσιώτης των «παπαροκάδων» κι αυτό τα λέει όλα…) και (ξανα)νοικοκυρεύτηκε. Στα θέματα αυτά δεν υπολείπεται σε γελοιότητα του Σπύρου-Αδώνιδος και αντιστοίχων σκλάβων του ερωτικού πάθους. Στο «συγκρότημα Τράγκα» (συγκρότημα, τρόπος του λέγειν…), αρκετοί θυμούνται, με γέλια μέχρι δακρύων, την συχνή ψυχοσωματική κατάρρευση του ακόρεστου δημοσιογράφου, όταν η αγαπημένη του (και μετέπειτα σύζυγός του) τού έκανε διάφορα «τσαλίμια» και γυμνάσια, αναγκάζοντας τον ερωτομανή εκδότη, γιομάτο ζήλια και απόγνωση, να ξεσπά σε κλάματα ενώπιον των έκπληκτων εργαζομένων, οι οποίοι, δείχνοντας στοργή και κατανόηση, τον εφοδίαζαν με μαντηλάκια, για να σφουγγίσει τα καυτά δάκρυα του πόθου και της ζήλιας.

Ο έρωτας και η ανάγκη επίδειξης ισχύος στο έτερον ήμισυ τον ώθησε, μάλιστα (σύμφωνα με τις σχετικές φήμες), στην αγορά οικίας στα περίχωρα της χώρας του έρωτος (Γαλλία), την οποία επισκέπτεται συχνά-πυκνά (η κρατική διαφήμιση να’ ν’ καλά…) για ρομαντικά τριήμερα με την ξανθιά συμβία του και μεγάλο του έρωτα. Εξομολογητής του στα ζητήματα του έρωτα φέρεται να είναι ο πολυτιμότατος συνεργάτης του Γιάννης Γκούρλιας, τον οποίον, λένε όσοι γνωρίζουν, χρησιμοποιεί και, τρόπον τινά, δίκην υπηρέτου!

Με το αντικείμενο του πόθου του (και σύζυγό του) Μαρία Καρρά...

Η ανασφάλεια του Γιώργου και τα χρόνια που περνούν τον έχουν αναγκάσει, εδώ και κάμποσο καιρό, στην εξευτελιστική συνήθεια του βαψίματος των μαλλιών του. Το βάψιμο στο οποίο επιδίδεται είναι ιδιαίτερο και, θα λέγαμε, κάπως διακριτικό. Ο Γιώργος τα φρεσκάρει με χρωμοσαμπουάν, σε ένα αρκετά απαλό γκρι-μαύρο (το «γκρι του πενηντάρη» για τον εξηνταπεντάρη εκδότη της συμφοράς), το οποίο, όμως, περνά αποκλειστικά στο επάνω μέρος του καύκαλου, αφήνοντας τα πλάγια και τις φαβορίτες στο φυσικό, γκριζωπό τους χρώμα. Το είδος αυτό βαψίματος, λόγω και της υφής των μαλλιών του εκδότη/δημοσιογράφου (ίσια), αλλά και λόγου του «συνετού» χτενίσματος που προτιμά, παράγει ένα περίεργο αποτέλεσμα, έτσι ώστε το βαμμένο πάνω μαλλί του Τράγκα να έρχεται και να κάθεται πάνω στο κεφάλι του σαν… τηγάνι! Αυτό, όμως, δεν επηρεάζει στο ελάχιστο τη σοβαρότητα και παρεμβατικότητα του γνωστού δημοσιογράφου, ο οποίος (με τον λόγο του) έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές ελλήνων – όπως, περίπου, και το ΝΟΥΝΟΥ…

/σχετικά άρθρα/
Ποιος κακοποίησε τον Γιώργο Τράγκα;
Ο Γιώργος Τράγκας ενεργήθηκε...
ΑΠΕΒΙΩΣΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΓΚΑΣ!

Το θέμα «βαμμένα μαλλιά» χάρισε τη νίκη στον Obama

Λίγοι, πολύ λίγοι, ανέμεναν ότι το θέμα των εικαζόμενων βαμμένων μαλλιών του Barack Obama, το οποίο συγκλόνιζε, τις τελευταίες ημέρες, την Αμερική και το οποίο αναλύσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, θα έκρινε τελικά την έκβαση της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης, χαρίζοντας περιφανή νίκη στον αφροαμερικανό υποψήφιο. Καθώς φαίνεται, η συγκεκριμένη φήμη, σύμφωνα με την οποία ο Obama βάφει ή έβαφε τα μαλλιά του, υπήρξε μια επινόηση του στρατοπέδου των ρεπουμπλικανών, προκειμένου να πλήξει τον υποψήφιο των δημοκρατικών σε έναν σημαντικό τομέα: αυτόν της σοβαρότητος. «Ποιος μπορεί να ψηφίσει κάποιον που βάφει τα μαλλιά του;» ήταν το βασικό ερώτημα που έβαλε φωτιά στα μυαλά των ρεπουμπλικανών spin doctors. Το δόλωμα, όμως, δεν υπήρξε αποτελεσματικό, καθότι, όπως εκ των πραγμάτων φάνηκε, ελάχιστα πειστικό. Έτσι, η επινόηση αυτή γύρισε, τελικώς, δίκην αυτεπιστρόφου, στο κόμμα του Ρεπουμπλικανών, σκάζοντας με κρότο στα χέρια τους και εξασφαλίζοντας την νίκη στον υποψήφιο των Δημοκρατικών. Οι αμερικανοί αναλυτές Early Show και Laura Schwartz, οι οποίοι ερεύνησαν επισταμένως το θέμα και έφτασαν και μέχρι του σημείου να «ανακρίνουν» τον κουρέα του Obama, Zariff, περί του εάν o διάσημος πελάτης του βάφει ή έβαφε τα μαλλιά του, δήλωσαν τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδος): «Η φημολογία για τα βαμμένα μαλλιά του Obama ξεκίνησε ως ένα ανεπίσημο κόλπο συντηρητικών κύκλων, με σκοπό να πλήξουν την αξιοπιστία του. Ήταν ένα τρικ της τελευταίας στιγμής. Όχι μόνο δεν έπιασε, αλλά γύρισε μπούμερανγκ σε όσους το επινόησαν. Δεν θα ήταν υπερβολή ο ισχυρισμός ότι το θέμα των βαμμένων μαλλιών, με μια ώθηση της τελευταίας στιγμής, έδωσε την νίκη στον Obama!». Τα βαμμένα μαλλιά, λοιπόν, είναι, υπό προϋποθέσεις, σε θέση να κρίνουν, θετικά ή αρνητικά, την έκβαση εκλογών. Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους και οι πολυπληθείς έλληνες βαψομαλλιάδες πολιτευόμενοι…

STOP PRESS: Η νίκη του δημοκρατικού υποψηφίου συγκλόνισε τον ελληνισμό, ο οποίος, περίπου με ομοθυμία, χαιρέτισε, έμπλεως ενθουσιασμού, τη νίκη Obama. Όλες οι δυνάμεις του ελληνισμού, οπλισμένες με γνώση, ψυχραιμία και ευθυκρισία – όπως πάντοτε σε αντίστοιχες περιπτώσεις – υποδέχθηκαν, με ελπίδα και ανακούφιση, τη νίκη Obama, ο οποίος προόρισται να γράψει λαμπρές σελίδες στην παγκόσμια πολιτική ιστορία. Είναι βέβαιο ότι Ελλάδα και Obama, χέρι-χέρι, θα κάνουν μαζί μεγάλα πράγματα για την ανθρωπότητα και, βεβαίως, για τον ελληνισμό. Και μια μικρή λεπτομέρεια. Σύμφωνα με πληροφορίες, η πρώτη συγχαρητήρια επιστολή που έφθασε στα headquarters του νικητού των εκλογών από την χώρα μας (και μάλλον η πρώτη συγχαρητήρια γενικώς) προήλθε από την γραφίδα στελέχους του ΠΑΣΟΚ! Πρόκειται για τον υποψήφιο βουλευτή του Κινήματος (και φανατικό ομπαμικό) Δρα Αναστάσιο Κουτσούκο (φέρεται, μάλιστα, να βάφει και τα μαλλιά του…), ο οποίος, σε πρόσφατο άρθρο του, υπογράμμισε ότι η νίκη Obama θα ισοδυναμούσε με νίκη Παπανδρέου. Σύμφωνα με φήμες που κυκλοφορούν στο Chicago, ο νικητής των εκλογών συγκινήθηκε που η πρώτη συγχαρητήρια επιστολή προήλθε από έναν απλό, θα λέγαμε ασήμαντο, πολιτευόμενο μιας εξωτικής χώρας της περιφέρειας (με μεγάλη ιστορία, όμως – μην το ξεχνούμε!) και την… κορνιζάρισε! Είθε η ευφυής αυτή κίνηση του Δρος Κουτσούκου να σφυρηλατήσει ακατάλυτους δεσμούς μεταξύ της αμερικανικής υπερδυνάμεως και, βεβαίως-βεβαίως, του ελληνισμού. Το έχει ανάγκη η Ελλάδα· το έχει ανάγκη ο πλανήτης ολάκερος…

Δρ Κουτσούκος