Λεωνίδας Βελής: η θυσανωτή, africain περούκα

η εποχή της περούκας

Το παρόν κείμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι επέχει θέση μνημοσύνου. Όχι γιατί ο περί ου ο λόγος καλλιτέχνης έχει αποδημήσει εις Κύριον, αλλά διότι αποτίνουμε φόρο τιμής σε έναν μεγάλο λησμονημένο και σχεδόν σβησμένο από το καλλιτεχνικό στερέωμα: τον Λεωνίδα Βελή. Ο μπρούτος αυτός λαϊκός καλλιτέχνης με τη βαθιά, βαρβάτη φωνή, θεωρήθηκε από πολλούς ως ο (άξιος) διάδοχος του αποδημήσαντος Στέλιου Καζαντζίδη. Ξεκίνησε ελπιδοφόρα την καλλιτεχνική του πορεία. Το στίγμα που έδωσε άφηνε υποσχέσεις για μια μεγάλη καριέρα. «Με το στόμα γεμάτο φιλιά», «Συλλαβιστά ψιθυριστά», «Αγάπη όλο ζήλια» σιγοτραγουδούσε το μέγα πανελλήνιο, ενώ δεν υπήρχε μέρα που το ραδιόφωνο να μην έπαιζε ίσαμε 20-30 φορές τα συγκεκριμένα άσματα. Η πορεία, όμως, τελικώς δεν επέπρωτο να είναι η αναμενόμενη. Μετά από ένα μεγάλο «μπαμ», το λαϊκό ενδιαφέρον για τον Λεωνίδα, παρά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, άρχισε να ατονεί. Έτσι, ο λαϊκότροπος, βαρύς και ασήκωτος καλλιτέχνης έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, αναζητώντας την τύχη του στο εξωτερικό. Η ελληνική παρακμή τον έθιγε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Ενδεχομένως και οι ψίθυροι ότι εμιμείτο την καζαντζίδειο φωνή να έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους στην πτώση του τίμιου λαϊκού τραγουδιστή. Εκείνο, όμως, που ενδιαφέρει εμάς περισσότερο είναι ότι ο πρώην δημοφιλής αοιδός ελάνσαρε μια πρώτης τάξεως, εντυπωσιακή, θυσανωτή, africain περούκα! Μια περούκα τόσο εντυπωσιακή που έκοβε την ανάσα. Υπάρχουν πολλές πικάντικες διηγήσεις για περιστατικά κατά λάθος «διαφυγής» της περούκας (η οποία, κατά της φήμες, εκολλάτο στο καλλιτεχνικό κρανίο, χάριν στερεότητος, με… ψαρόκολλα), τις οποίες, όμως, δεν προτιθέμεθα να αναπαράγουμε καθότι ατεκμηρίωτες. Η περούκα αυτή, φευ, διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90, οπότε και αντικαταστάθηκε από ένα ωραιότατο σπορ κασκέτο, το οποίο ο Λεωνίδας επίσης δεν αποχωριζόταν ποτέ – ούτε σε κλειστούς χώρους. Μετέπειτα, όμως, ο Βελής προέβη σε μια τολμηρότατη κίνηση, αποχωριζόμενος περούκα και κασκέτο και εμφανιζόμενος με ένα πάλλευκο, ολότελα γυμνό από κάθε υποψία τρίχας (τεχνητής ή αληθινής), γλομποειδές κρανίο. Γι’ αυτή την τολμηρή, αξιοπρεπή και ανδροπρεπή επιλογή του, αξίζει στον Λεωνίδα Βελή και από εμάς ένα μεγάλο Εύγε!

η εποχή του κασκέτου...

... και η εποχή του γυμνού κρανίου