Λευτέρης Ζαγoρίτης: το πολιτικάντικο βάψιμο

Ο «φίλος μας ο Λευτεράκης» γεννήθηκε μια ζεστή (και αποφράδα;) ημέρα του 1956 (άλλοι υποστηρίζουν του 1952 και ότι κρύβει χρόνια...) σε μια άκρη της υπέροχης ελληνικής επαρχίας, στα Γιάννενα – την περιοχή που γεννά ανθρώπους με μεγάλα, πλακουτσωτά στο επάνω μέρος κεφάλια («κεφάλι του κουλουρά»). Οι άγγελοι έστησαν χορό με τη γέννηση του μικρού Λευτέρη, καθώς ήταν μάλλον θέλημα Θεού ο μικρός επαρχιώτης, μόλις ανδρωθεί, να επιτελέσει ρόλο σημαντικό, ρόλο καθοριστικό, στην ευλογημένη τούτη χώρα, στην οποία η ανθρωπότητα χρωστά τα πάντα και από την οποίαν αντλούν την προέλευσή τους όλα τα μεγάλα αναστήματα, ακόμη και ο Θεός (είναι παγκοίνως, άλλωστε, γνωστό ότι και ο Θεός ήταν – και παραμένει – Έλλην!)…


Ο Λευτέρης πέρασε δύσκολη εφηβεία μέχρι να ανδρωθεί. Όταν, όμως, ανδρώθηκε, του έδωσε και κατάλαβε, διαγράφοντας σπουδαία τροχιά στο πολιτικό στερέωμα. Αν και ιδιαιτέρως ευφυής και προικισμένος, αναγκάστηκε να κινηθεί και να αναλωθεί επί έτη στους δαιδάλους του συνδικαλισμού και της μικροπολιτικής, ως μη όφειλε, καθότι τέτοιες λαμπρές περιπτώσεις μόνον ως παράκλητοι δέον να γίνονται δεκτοί στον χώρο της πολιτικής. Ο επαρχιώτης Λευτέρης έκανε χάρη στο κόμμα του, τη χώρα και τον λαό ασχολούμενος με την μικροπολιτική λάντζα, μολονότι το ειδικό του βάρος ήταν για άλλα πράγματα. Το κόστος που πλήρωσε ήταν, αφού απεφοίτησε από τη Νομική οριακά και μετά μεγίστης δυσκολίας, να μην μπορέσει να υπερβεί το status του άσημου δικηγόρου· τα ζητήματα της πατρίδος, βλέπετε, απορροφούσαν κάθε ικμάδα της δυνάμεως του σημαίνοντος πολιτικού στελέχους. Ο Λευτέρης, όμως, δεν μας εσνόμπαρε. Ασχολήθηκε με τα μικρά, ταπεινά καθημερινά του τόπου τούτου, παρότι βεβαίως γεννημένος για πολύ μεγάλα πράγματα. Η κατάληψη της θέσεως του Γραμματέως της Κ.Ε. της ΝΔ, το 2006, υπήρξε ο κολοφώνας της πορείας του (προσώρας, βεβαίως, γιατί το μέλλον επιφυλάσσει πολύ σπουδαιότερα πράγματα – σχεδόν υπερκόσμια…), ενώ έχει εκλεγεί και βουλευτής. Ταπεινός ο Λευτέρης (όπως όλοι οι πραγματικά μεγάλοι...), δέχθηκε μια θέση πολύ κατώτερη των πραγματικών του δυνατοτήτων. Το έκανε όμως για την πατρίδα και τον λαό. Η αυτοθυσία και η ανιδιοτέλειά του τον έφεραν να ανακατεύεται μέρα νύχτα με φρικαλέα κομματικά στελέχη, με γλίτσες δημάρχους, με σούργελα που θέλουν να σώσουν τον τόπο, χωρίς, ούτε μια στιγμή, να διδαχθούν από το μεγαλείο του ανδρός, του ταπεινόφρονος Λευτέρη…


Διατηρεί εχθρικές σχέσεις με τον Χρόνο. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι κρύβει την ηλικία του (στην προσωπική του ιστοσελίδα αποφεύγει, περίτεχνα, να αναφέρει το ΠΟΤΕ εγεννήθη), σαν τις ματαιόδοξες και ανασφαλείς γυναίκες· επίσης, από το γεγονός ότι βάφει, εδώ και χρόνια, κατάμαυρα τα μαλλιά του. Εδώ ομιλούμε για ένα άκρως αξιοπρόσεκτο βάψιμο, καθότι τελετουργείται μάλλον εις το λουτρό του πολιτευομένου, αφού δείχνει εμφανώς πρόχειρο. Οι ρίζες εμφανίζονται συχνά λευκές, ενώ φαίνεται να έχουμε ενώπιόν μας ένα περίεργο σχέδιο κόμης, καθώς εμφανίζονται μεγάλα κενά στο επάνω μέρος του κρανίου, τα οποία σκεπάζονται, επιδεξίως και εν είδει τέντας, με τις βαμμένες τρίχες. Επίσης κόβονται οι φαβορίτες κοντές, σε στυλ Πάνου Παναγιωτόπουλου, ώστε, δι’ αυτού του τεχνάσματος, να δημιουργείται η ψευδαίσθησις της παντελούς απουσίας λευκών τριχών…


Πολλές οι ιστορίες που συνοδεύουν την τιτάνια και γιομάτη αυταπάρνηση πορεία του Λευτέρη στα δημόσια πράγματα. Εμείς θα μείνουμε σε μία. Σε κομματική περιοδεία στο εξωτικό και μαγευτικό Άργος (αν δεν απατώμεθα), ο Λευτέρης, εξαντλημένος από τον κομματικό κάματο, εκάθησε να ξαποστάσει σε γραφικό καφενεδάκι της πλατείας (με τις πλαστικές καρέκλες και με τα όλα του…). Εσφούγγισε τον τίμιο ιδρώτα του και παρήγγειλε μια λεμονάδα. Εκεί, αποκαμωμένος όπως ήταν, γλάρωσε και τον πήρε γλυκά ο ύπνος... Τα παρακείμενα κομματικά στελέχη, με τη γνωστή δουλοπρέπεια και οσφυοκαμψία που τα διακρίνει, εδίστασαν να τον ξυπνήσουν και τον άφησαν για μερικά λεπτά να βρει τη γαλήνη στην αγκαλιά του Μορφέως. Σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, ξάφνου, ένα πτηνό, ήλθε και εφώλιασε για μερικά δευτερόλεπτα στο κεφάλι του Γραμματέως, ξυπνώντας τον. Το ταλαίπωρο πτηνό επέρασε, προφανώς, το μαλλί του Λευτέρη για φωλιά. Σύμφωνα δε με τις σχετικές μαρτυρίες, επρόκειτο μάλλον για μια καλιακούδα, σε πλήρη χρωματική αρμονία με την (βαμμένη) τρίχα του αποκαμωμένου μεσόκοπου Γραμματέως…

Ορισμένοι φθονεροί και κακοπροαίρετοι εξαπολύουν μύδρους εναντίον του Λευτέρη. Τον κατηγορούν ότι μέσα στην τεράστια ανασφάλεια που του καταλογίζουν – ανασφάλεια που κατατρύχει όλους τους μέτριους και τους παρ’ αξίαν ανελθόντες – κρατά με νύχια και με δόντια την καρέκλα του Γραμματέως να μην του φύγει, «πριονίζοντας» τη θέση οιουδήποτε την εποφθαλμιά… Επίσης, του αποδίδουν ξύλινο λόγο, σπουδαιοφανή κοινότοπη ρητορεία, πομπώδη κενολογία, αφόρητη αρλουμπολογία – η πομφόλυξ βρίσκει απάγκιο στον στόμα του Λευτέρη, λέγουν. Είναι ν’ απορεί κανείς πως ο «Γραμματέας» μπορεί να εκτοξεύει τόσες και τέτοιες παχύρρευστες κοινοτοπίες, χωρίς ούτε στιγμή να εντρέπεται, προσθέτουν. Ο Λευτέρης, πράγματι, πολυλογεί και παλιλλογεί. «Είναι νόμος της ανθρώπινης φύσης ότι αυτοί που έχουν τα λιγότερα να πουν, μας τρώνε πολύ χρόνο με τις ομιλίες τους» έχει σχολιάσει, εύστοχα, ο φιλόσοφος Roger Scruton. Σωστό, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τον Λευτέρη; Επίσης, κατηγορείται ως μισαλλόδοξος και φανατικός, όπως όλοι οι μέτριοι παρ’αξίαν κατέχοντες δημόσια θέση, καθώς και ως βασιλικότερος του βασιλέως και οσφυοκάμπτης ολκής, αφού το ανηλεές γλείψιμο προς τους εκάστοτε ισχυρούς – και, ειδικώς, προς τον σωτήρα του, Κώστα – έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο... Μέχρι κι ο χωριατάκος (και βαψομαλλιάς) Άρης Σπηλιωτόπουλος, με το ηδυπαθές βλέμμα, τα «χαρωπά» ενδύματα και τον ψηλό λαιμό (για να μην αναφερθούμε στην βαριά εκφορά του λόγου με το έντονο πατρινό ιδίωμα), τον πήρε στο ψιλό αναφερόμενος σε «γύφτους με νταούλια». Γύφτος ο ευπατρίδης Λευτέρης, βρε Άρη; Όσοι του καταλογίζουν ό,τι του καταλογίζουν φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν πως όλα τα καταμαρτυρούμενα συνιστούν τρικ του επαγγέλματος. Ο Λευτέρης θέλει – και, αναμφίβολα, μπορεί – να είναι πρωτότυπος. Θα λέγαμε ότι έχει γεννηθεί για την πρωτοτυπία. Ο λόγος του, στην πραγματικότητα, είναι γάργαρος, σπάνιος και κελαριστός. Ας όψεται, όμως, η ανάγκη του επαγγέλματος…


Η διασκέδασή του Λευτέρη είναι απλή – σχεδόν χωριάτικη. Του αρέσει πολύ το κρέας και στα εστιατόρια πολυτελείας δυσφορεί, καθότι ο ορθός χειρισμός του μαχαιροπίρουνου τον δυσκολεύει αφάνταστα. Επίσης, στάζει συχνά στη γραβάτα – κάτι που εξοργίζει τη σύζυγό του, κυρία Ντιάνα. Φυσικός του χώρος τα ταβερνεία και ιδιαίτερη αδυναμία του οι χοιρινές μπριζόλες (ή «μπριτζόλες», όπως τις λέει) και τα παϊδάκια. Γι’ αυτό, άλλωστε, και έχει διαμορφώσει σβέρκο χονδρό (και πέτσα χονδρή, επίσης) – ό,τι πρέπει για φάπα…


Γενικά, ο Λευτέρης είναι ένα απλό (θα λέγαμε απλοϊκό), ετερόφωτο παιδί (πενήντα τόσο ετών…), χαρακτηριστικό προϊόν του γαλάζιου κομματικού σωλήνα, του οποίου ανάγκη είναι να θαυμάζει έναν πατέρα-αφέντη· είναι ένας κομματικός Αζόρ, που βγάζει τη γλώσσα έξω με τα σάλια να τρέχουν, εκλιπαρώντας ένα χάδι του ελεήμονος αφεντικού στο (βαμμένο) κεφάλι του. Δεν είναι κακό – είναι ανθρώπινο… Στο κάτω-κάτω, ο Λευτέρης είναι χρήσιμος όχι μόνο ως παλιάτσος του βασιλιά, αλλά και ως πολύτιμο υλικό για τον «ιστορικό του μέλλοντος». Γιατί, αποτελώντας το τυπικό δείγμα του έλληνος πολιτευομένου της εποχής, θα διαφωτίσει τις επερχόμενες γενεές για το τι σήμαινε πολιτικός στην Ελλάδα, στις αρχές του 21ου αιώνος…

(Ευχαριστούμε την εκπομπή "Σαββατοκύριακο στη ΝΕΤ" για την παρουσίαση και τα κολακευτικά σχόλια...)