Ουδείς δικαιούται να αποκαλεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας «μαλθάκα»!

Ούτε μια τυρόπιτα δεν μπορείς πλέον να αγοράσεις –την πρώτη μετά την πατροπαράδοτη νηστεία του Πάσχα– από φιλικό τυροπιτάδικο πλησίον μικρής πλατείας του κέντρου πρωτευούσης χωρίς να υποστείς την κακή συνήθεια –στα όρια της μανίας– των απλών ανθρώπων να σου καταθέτουν τη γνώμη τους επί θεμάτων πολιτικής – και μάλιστα χωρίς καν να τους τη ζητήσεις! «Αυτός ο Παυλόπουλος είναι ντιπ για ντιπ μαλθάκας!» μας λέει ο συμπαθής συνιδιοκτήτης της επιχείρησης σχολιάζοντας την επικαιρότητα. «Μη λες τέτοια φιλαράκο μου…» αποκρινόμαστε, σε μια φιλότιμη απόπειρα να έρθουμε ψυχικά / επικοινωνιακά κοντά στον τίμιο εργαζόμενο επιστρατεύοντας λαϊκότροπο εκφραστικό ιδίωμα. «Βρε άκου με που σου λέω! Μαλθάκας, και μάλιστα με περικεφαλαία!» επέμεινε. Σοκαριστήκαμε από τούτα τα λόγια του βιοπαλαιστή – δεν έχουμε λόγο να το αρνηθούμε. Και νιώσαμε την ανάγκη να παρέμβουμε πιο δυναμικά· εξηγώντας, διευθετώντας, νουθετώντας, και γενικά βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά. Χτίζοντας μια τεκμηριωμένη –νομίζουμε– επιχειρηματολογία περί του λόγου για τον οποίον ουδείς δικαιούται να αποκαλεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας «μαλθάκα».

Πρώτα απ’ όλα, επιχειρήσαμε να ανασκευάσουμε ορισμένες κατηγορίες που, υπό τη μορφή φημολογίας / σπερμολογίας, γνωρίζουμε ότι συνοδεύουν το πρόσωπο του νυν Προέδρου. Φήμες για μπεκρουλιάσματα, καψουρέματα, εμπλοκές με εξαγριωμένους συζύγους, σπασμένα δόντια. Και να βεβαιώσουμε ότι απ’ όλα τούτα τίποτε στην πραγματικότητα δεν ισχύει. Εξηγήσαμε, όμως, στον εργαζόμενο ότι ακόμη κι αν ίσχυαν, κι αυτά μέσα στο παιχνίδι είναι. Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο άνθρωπος, ένας άνθρωπος με πάθη, δεν είναι και Θεός (ευτυχώς...).

Το δεύτερο έχει να κάνει με το ότι ο Πρόεδρος Παυλόπουλος δεν είναι καθόλου για πέταμα – το εντελώς αντίθετο. Έχει πολιτική αξία. Άσε που και ως άνθρωπος είναι σοβαρός, νουνεχής και θεοσεβής. Θήτευσε, άλλωστε, στο σπουδαιότερο σχολείο που μπορεί να θητεύσει κανείς στην Ελλάδα – το Καραμανλικό. Παίρνοντας, μάλιστα, το αποδεικτικό του με Άριστα 10! Μαθαίνοντας πολλά και χρήσιμα πράγματα δίπλα και στους δύο Καραμανλήδες – πρεσβύτερο και νεότερο. Τα οποία και εγκολπώθηκε κατά τον πλέον ουσιαστικό τρόπο, όντας πλέον σε θέση να τα εφαρμόσει και σε προεδρικό επίπεδο. Επομένως, μπορεί να προσφέρει πολλά, εφόσον, βέβαια, ο λαός μας τον εμπιστευθεί χωρίς ενστάσεις και του δείξει το απαραίτητο σέβας, χωρίς κατηγορίες για «μαλθάκας» και τα παρόμοια.

Απ’ ό,τι λένε, δε, ο συγκεκριμένος Πρόεδρος είναι και ευφυής – πράγμα που δεν είμαστε πρόθυμοι να αμφισβητήσουμε. Δεν ξέρουμε, μάλιστα, μήπως είναι και μεγαλοφυής! Αν κρίνουμε από το βλέμμα του και ακολουθώντας κατά γράμμα τις παρατηρήσεις του φιλοσόφου, μπορούμε, ίσως, να οδηγηθούμε με ασφάλεια σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. «Το βλέμμα του ανθρώπου μέσα στον οποίον υπάρχει και λειτουργεί η μεγαλοφυΐα τον οδηγεί στο να ξεχωρίζει, καθώς, έτσι που ’ναι ζωηρό και αποφασιστικό, διέπεται από τη γαλήνια ενατένιση» γράφει ο Schopenhauer στο μνημειώδες πόνημά του Ο Κόσμος ως Βούληση και Παράσταση. Διάολε, αν αυτή η περιγραφή δεν παραπέμπει στο γνωστό σε όλους Παυλοπούλειο ύφος με τη χαρακτηριστική «γαλήνια ενατένιση», τότε δεν ξέρουμε σε τι μπορεί να παραπέμπει.

Το τρίτο, και ίσως το περισσότερο ουσιώδες, είναι ότι ο Πρόεδρος με καταγωγή από την Πελεκανάδα βρίσκεται πάντα κοντά στον λαό. Κατ’ αρχάς, μιλάει τη γλώσσα του. Ο Προεδρικός λόγος, ο σημαντικός αυτός λόγος, είναι πλήρης φιλολαϊκών στοιχείων· γεμάτος από όλα εκείνα που ο λαός μας αγαπά να ακούει. Αλλά εκτός από τα λόγια υπάρχουν και οι πράξεις – φιλολαϊκές πέρα για πέρα. Μέχρι και με τον ΣΥΡΙΖΑ τα βρήκε ο Πρόεδρος – πάντα για χάρη του λαού. Φρόντισε κάποτε να γεμίσει και το δημόσιο με ένα σωρό stagiaires και υπαλλήλους, δείχνοντας ότι πονά τον απλό, αδιόριστο (νεοδημοκράτη/ημέτερο) άνθρωπο. Άφησε, επιπλέον, και κάηκε ολόκληρη η Αθήνα για λόγους ευαισθησίας, μήπως και σε περίπτωση αντίδρασης του κράτους έβγαζε κάνα καρούμπαλο κάποιο εξεγερμένο παιδί του λαού μας. Είναι, δε, τόσο κοντά στον απλό και κατατρεγμένο άνθρωπο, που αφήνει έξω από τη στόχευσή του όλα τα δεινά του πολιτικαντισμού –τον πελατειασμό, τη μετριοκρατία, τη θώπευση του όχλου, την ψηφοθηρία– πολεμώντας με όλες του τις Παυλοπούλειες δυνάμεις τον «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού» – τον εχθρό που βρίσκει ομοθυμαδόν απέναντί του τον απλό λαό μας. Αν, μάλιστα, κάποιος στερείτο της ευγένειας, ου μην αλλά και της ψυχραιμίας, που χαρακτηρίζουν τον Πρόεδρο Παυλόπουλο, μπορεί και να του έλεγε «Κάτσε καλά ρε σαχλαμάρα Πρόεδρε και άσε τις δημοκοπίες». Ακόμη και τότε, όμως, ο Πρόεδρος Παυλόπουλος, που διακρίνεται και για τη μεγάλη του καρδιά, είμαστε βέβαιοι πως θα έδινε συχώρεση. Τέλος, δε, ο Πρόεδρος, προτού καθίσει στον Προεδρικό θώκο, συνήθιζε να τηλεφωνεί ασταμάτητα, άγρια ξημερώματα, στην πιο λαϊκή εκπομπή του Ελληνικού ραδιοφώνου, αυτή του Κώστα του Λαβίθη, στον πιο λαϊκό σταθμό της χώρας, τον Real fm, σαν ένας απλός, σκασμένος να εκφραστεί Έλληνας. «Ε, για τ’ όνομα του Θεού. Έναν τόσο απλό και φιλολαϊκό Πρόεδρο μαλθάκα δεν τονε λες!» κλείσαμε την επιχειρηματολογία μας.

«Σαν να έχεις δίκιο τελικά. Μετά από όσα άκουσα άλλαξα γνώμη. Ο Πρόεδρος Παυλόπουλος δεν είναι μαλθάκας. Καθόλου μαλθάκας μάλιστα!» μας λέει, μετά τα διαμειφθέντα, ο συμπαθής βιοπαλαιστής συνομιλητής. Συγκίνηση διαπέρασε τα σωθικά μας. Συγκίνηση απροσμέτρητη συνδυασμένη με μιαν ικανοποίηση αφειδώλευτη. Τα λόγια μας, λόγια φρόνιμα, λόγια συνετά, φάνηκαν ευτυχώς να πιάνουν τόπο. Ο διάλογος, ο τίμιος και υπερέχων Ελληνικός διάλογος, είχε αποδώσει καρπούς. Η κοινή λογική, η δύναμη του επιχειρήματος, ο ορθός λόγος είχαν για μια ακόμη φορά κάμει το θαύμα τους.

/σχετικά άρθρα/
Η Λιάνα δάρθηκε κι η Ρένα βράχηκε: η σημειολογία ενός κοσμοϊστορικού συμβάντος