Sunday, February 15, 2009

Pat Boone: βάψιμο και περουκίνι σε rock ’n’ roll ρυθμό



Ο γέροντας, πλέον, Pat Boone, 75, αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο της αμερικανικής και της παγκόσμιας κουλτούρας (που λέει ο λόγος…). Και ένα τέτοιο καλλιτεχνικό τεμάχιο δεν θα μπορούσε παρά να βγει από τα σπλάχνα της μάνας Αμερικής. Θεωρείται, μέσω των rhythm and blues ασμάτων που ερμήνευσε, ως πρόδρομος του rock and roll, βοηθώντας αυτό το παρεξηγημένο, τότε, είδος μουσικής να γίνει αποδεκτό από τα πλήθη, αν και εμείς τον θεωρούμε περισσότερο έναν μάγο του ελαφρού ρεπερτορίου, που αγγίζει τις ευαίσθητες ψυχές. Κι αυτό γιατί, με την αισθαντική φωνή του, έκανε πολλές καρδιές ερωτευμένων να κτυπούν γοργά και σώματα να ριγούν από έρωτα και πόθο.


Πούλησε δίσκους με το τσουβάλι, αναδεικνυόμενος σε εμπορικό καθαρόαιμο περιωπής. Ο λαός λάτρεψε τον πολυσχιδή καλλιτέχνη (πολυσχιδής, γιατί ο Pat, εξόν από τραγουδιστής, τυγχάνει συγγραφέας αλλά και ηθοποιός, καθώς και τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός/σχολιαστής). Κι όταν ο λαός μιλά… Έτσι, τα charts έπιαναν φωτιά. Μεγάλη η δημοφιλία του αν και ποτέ δεν έφτασε σε αποδοχή τον «ανταγωνιστή» Elvis, του οποίου έβλεπε πάντα την πλάτη, αποτελώντας, στη συνείδηση των πολλών, μάλλον μια πιο συντηρητική εκδοχή του. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ο Pat, το «καλό παιδί» της αμερικάνικης μουσικής, συνήθιζε συχνά να εμφανίζεται επί σκηνής πλαισιωμένος από τη σύζυγό και τις κόρες του, οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό για τι τρελό κέφι ομιλούμε…


Η μπογιά του άρχισε να ξεβάφει (μεταφορικώς μιλώντας) και έτσι, στα 70s, ο ανάλαφρος καλλιτέχνης το γύρισε στο gospel, που ταίριαζε και περισσότερο με την οπτική του ήθους και της εντιμότητας που αποτελούσε την πυξίδα της ζωής του. Και πράγματι, μολονότι καλλιτέχνης, ο Pat καθόλου δεν ενέδωσε στις σειρήνες του «τεντυμποϊσμού» και του έκλυτου βίου. Χριστιανός, ηθικολόγος και συντηρητικός, μίλαγε στην καρδιά του μέσου αμερικανού. Δεν τολμούσε ο νέος της εποχής να εξοκείλει λιγάκι από τα «πρέποντα», και να’ σου ο κέρβερος της ηθικής Pat, διά του κηρύγματος, παρών, για να του τραβήξει (νοερώς) το αυτί και να τον βάλει, με το ζόρι, στον ίσιο δρόμο.


Επιπροσθέτως, μπλέκοντας με πάσης φύσεως θρησκευτικά δόγματα και σέκτες (πάντοτε όμως χριστιανικής κατευθύνσεως, οπότε ΟΚ…), ο καλλιτέχνης απέρριπτε κάθε υποψία συμμετοχής σε «ανήθικα», προκλητικά projects, ενώ διέπρεψε στο τηλεοπτικό χριστιανοπρεπές κήρυγμα. Παρουσιαστής και θρησκευτικών εκπομπών, λοιπόν, με λευκό ή πράσινο (παπαγαλί) κοστούμι και λευκά υποδήματα (που τα υπεραγαπούσε), εκήρυττε το λόγο του Θεού για εγκράτεια και ηθική, με περισσή θέρμη και πειστικότητα (κάτι ανάλογα ελπιδοφόρο και ηθικό ζήσαμε κι εμείς, κάποια εποχή, με το αλήστου μνήμης ιδιωτικό κανάλι των ελλήνων τηλε-ευαγγελιστών Hellas 62 του Θανάση Κατσίγιαννη, την ίδια εποχή που διέπρεπαν επίσης το Κ67 του Προέδρου Λεβέντη, καθώς και το κανάλι του Λεωνίδα – απεβίωσε πρόσφατα – ΙΤΑ8, με τις ψησταριές του και τη μούσα του Άννα Μαρώνη…).


Η ευαισθησία του λαοφιλούς καλλιτέχνη σε θέματα ηθικής τάξεως, όμως, καθώς και ο άτεγκτος σε ζητήματα ευπρέπειας χαρακτήρας του καθόλου δεν τον εμπόδισαν να επιτρέψει στον (γνωστό) περιοδικό Hustler, την δεκαετία του ’80, να φωτογραφίσει το… πουλί του! Ντούρος Συντηρητικός a l’ americaine (και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό...), ηθικολόγος μέχρι το μεδούλι, προπαγανδίζει την ανάγκη επιστροφής σε πιο ηθικά πρότυπα ζωής. Τα χρόνια πέρασαν, όμως, επικίνδυνα και ο Pat άρχισε να περνά στα αζήτητα… Τότε ήταν που δεν εδείλιασε, με τρόπο τολμηρό και καθάριο, να προσφέρει σπονδή στη γελοιότητα. Το γύρισε στο metal και έτσι τα κοστούμια και τα λαμέ φαρδομάνικα υποκάμισα (σαν αυτά που φορούσε ο Καμπουρίδης, ο Γερολυμάτος και ο Πανταζής τη δεκαετία του ’80) έδωσαν τη θέση τους στο leather outfit, που, κάνοντας contrast με το κρεμασμένο κρέας του Pat, έδινε μια αίσθηση τόλμης, η οποία ουδέποτε έλλειψε από την ψυχή του αδάμαστου και ηθικολόγου καλλιτέχνη.


Αυτή θα μπορούσε να είναι, στυλιστικά, η μεγάλη στιγμή της καριέρας του, εάν δεν ερχόταν μια άλλη επιλογή να σφραγίσει αισθητικά την δημόσια παρουσία του: o Pat, μη αντέχοντας τη λεύκανση των τριχών της κεφαλής, περιποιήθηκε την κόμη του με ένα εκθαμβωτικό κομοδινί. Και όχι μόνον αυτό: απελπισμένος από την απώλεια της τρίχας, παρήγγειλε και ετοποθέτησε επί του κρανίου ένα κομψότατο, συνθετικής υφής, περουκίνι, σε χρωματική σύμπνοια με τις (ελάχιστες) φυσικές κομοδινάτες τρίχες που του απέμειναν. Η μεγάλη του δε στιγμή ήταν όταν, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του σε ευτελές σώου, και ενώ προσπαθούσε φιλότιμα να αναψύξει το οπωσδήποτε απαιτητικό κοινό του παίζοντας με ένα… λάσο (!), ο παρηκμασμένος καλλιτέχνης, σε ένα από τα γνωστά απότομα σκέρτσα του, έχασε το περουκίνι του, το οποίο εκτοξεύθηκε, σαν ομελέτα που φεύγει από το τηγάνι επιδειξία ερασιτέχνη μάγειρου, λίγα μέτρα μπροστά… (Το βίντεο του εξευτελισμού)


Ο Pat είχε, για μια εισέτι φορά, ψυχαγωγήσει το κοινό του – και μάλιστα με το παραπάνω (έστω και παρά τη θέλησή του). Το κοινό (τα οπίσθια του οποίου γλείφουν μετά μανίας όλοι αδιακρίτως) επιβεβαίωσε αυτό που ισχύει πάντα, για όποιον έχει μια στάλα γνώσης ψυχολογίας: λατρεύει και χειροκροτεί τα ινδάλματά του, επιθυμώντας, ταυτόχρονα, και να τα κατασπαράξει. Η αέναη «ειδωλοφαγία» του κοινού καταλήγει στον να αντιμετωπίζει χαιρέκακα και με πανηγυρισμούς ρωμαϊκής αρένας την αποτυχία και την παρακμή των ινδαλμάτων του. Ο κεκλασμένος καλλιτέχνης, ατρόμητος από την άτυχη και φαιδρή αυτή εξέλιξη, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, γέλασε αμήχανα («ξινό γέλιο»), κάτι ψέλλισε, σήκωσε το περουκίνι που είχε πέσει καταγής και το επανατοποθέτησε επί της αραιοκατοικημένης κεφαλής, συνεχίζοντας την λυπηρή και αξιοθρήνητη παράσταση… Συνέχισε, το λοιπόν, να προσφέρει χαρά στο κοινό του παρά τη γελοιοποίηση και τον εξευτελισμό, όπως μόνον οι ταγμένοι καλλιτέχνες γνωρίζουν – οι πάντοτε αφωσιωμένοι στη υπηρεσία του κοινού. Και ο Pat Boone, αναμφίβολα, υπήρξε – και παραμένει – ένας από δαύτους, ακόμη και σήμερα με το θλιβερό περουκίνι και το αξιοθρήνητο κομοδινί βαμμένο μαλλί…

33 comments:

Anonymous said...

Καλησπέρα παίδες!

Κ.κ "Σελίδας", "Μάργουντ" και "Σούφρας", παράκληση θερμή να επιστρέψετε στις παλιές, καλές "σχολιαστικές" σας μέρες όπου η συζήτηση ήταν περιεκτική και εύστοχη και δεν ξέφευγε (μην πω κατρακυλούσε) σε δευτερεύοντα ζητήματα π.χ. νεοφανών κορασίδων κτλ...!

Many thanks στον αγαπημένο Βαψομαλλιά για τους λείαν γραφικούς χαρακτήρες που μας παρουσιάζει!

Keep walking Vapsomallias!

Anonymous said...

Όποιος έχει ακούσει τα πολιτικά/ηθικά σχόλια του περί ου ο λόγος κυρίου μάλλον θα τσιμπιέται για να δει αν ακούει καλά. Συντηρητισμός, ξενοφοβία, απλοϊκότητα μέσα στο μίξερ. Μερικές φορές, βλέποντας τέτοια πρόσωπα σαν τον Pat Boone που μας παρουσιάζει σήμερα ο κ. Βαψομαλλιάς και κάνοντας τις αναγκαίες συγκρίσεις,σκέφτομαι ότι η Ελλάδα των γραφικών σχολιαστών είναι ένας παράδεισος. Σαν τραγουδιστής όμως είναι καταξιωμένος και διαφωνώ με την αποτίμηση που του κάνει ο κ. Βαψομαλλιάς και που οδηγεί λιγάκι στη γελοιοποίηση. Η φωνή του και η ερμηνεία του θεωρώ ότι είναι πολύ καλή. Θα ήταν καλύτερα για κείνον και για το κοινό να έμενε στο τραγούδι (και προς θεού όχι στα metal!).

Anonymous said...

Δεν ξέρω Gonzo γιατί λες ότι τα τραγούδια του ήταν καλά. Βαρετά ήταν από όλες τις απόψεις, οι ερμηνείες μέτριες και το όλο πακέτο φτιαγμέμο για να αρέσει στους πολλούς. Ζούσα κάποιο διάστημα και σπούδαζα στην Αμερική. Είδα ότι εκτός από τους μεγάλους σε ηλικία, οι νεώτερες γενεές δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει.

Anonymous said...

O Pat Boon ήταν ο "καλός Έλβις" της αμερικανικής μουσικής. Φαίνεται ότι δεύτερος τον ζήλευε. Δεν μπορούμε να πούμε ότι τραγούδησε και τίποτε τεράστια τραγούσια, όμως βοήθησε στην αποδοχή και επέκταση ενός μουσικού είδους που οι οικογενειάρχες της Αμερικής το έβλεπαν τουλάχιστον με δυσπιστία.


Η μετακίνησή του στον θρησκευτικό και πολιτικό σχολιασμό που είναι απόλυτα απλοϊκός, πρέπει να αναλυθεί στο πλαίσιο της αμερικάνικης κοινωνίας που ευνοεί τέτοιες μετακινήσεις. Η αμερικανική κοινωνία τον αποδέχθηκε ως σχολιαστή. Δεν είναι βέβαιο ότι το ίδιο θα γινόταν στην Ελλάδα. Θα μπορούσε ας πούμε το κοινό της χώρας να δεχθεί τον Πασχάλη ή τον Τουρνά ως πολιτικό και θρησκευτικό σχολιαστή;

Anonymous said...

Που τον ξεθάξατε;;; Οι περισσότεροι Ελληνες ακούνε τα τραγούδια του χωρίς να ξέρουν τον τραγουδιστή. Είχε πάντως την τιμητική του στα διάφορα πάρτι ανήμερα του Αγ. Βαλεντίνου...

Anonymous said...

Είμαι φαν των τηλεευαγγελιστών (καθώς και όλων των συντηρητικών τοτέμ των ΗΠΑ, περουκοφόρων ή μη βλ. αντιστοίχως Τσάρλτον Χέστον και Τζέσσε Βεντούρα)όπως άλλωστε και όλων των αμερικανικών παραδόσεων. Ο Pat Boone, με αυτή τη λογική(?) θα μου θύμιζε έναν μετα-Κοινούση (αν υπάρχει κάτι μετά τον Κοινούση βέβαια).Ο αγαπημένος μου πάστορας ήταν και είναι ο James Brown στο Blues Brothers.
Το αλμπουμ με τις διασκευές heavy metal του εν λόγω, έχει την πλάκα του και το συστήνω σε χεβυμεταλάδες με χιούμορ (αν υπάρχει κάτι τέτοιο βέβαια).
Τέλος να τονίσω ότι ο αγαπητός Βαψομαλλιάς ως άλλος Άρης Σπίνος τα βάζει με τους εύκολους στόχους, καθώς όλοι μας ξέρουμε η αναζήτηση στο google για bewigged crooners, ποιό όνομα βγάζει πρώτο έτσι... capice?

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Θερμές ευχαριστίες στον αγαπητό Βαψομαλλιά ο οποίος, διεισδύοντας βαθειά στον αμερικανικό ψυχισμό (με το συμπάθειο), μας χάρισε ακόμα ένα πορτραίτο-κέντημα που διασκεδάζει και μορφώνει ταύτόχρονα το ελληνικό κοινό.

Θα διαφωνήσω με την άποψη που εκφράστηκε παραπάνω ότι στην ψωροκώσταινα δεν έχουμε παρόμοια φαινόμενα, το αντίθετο μάλιστα, ο κάθε καλλιτέχνης (και ο σκύλος του) πολιτικο/ηθικολογούν ασυστόλως - βέβαια εδώ αυτά συμβαίνουν με το απαραίτητο αριστερίζον μεταπολιτευτικό επίχρισμα (της πυγής) προκειμένου να τύχουν αποδοχής, πάντως συμβαίνουν. Μία επιφανειακή ανάλυση θα δείξει ότι ή στροφή των επιτυχημένων καλλιτεχνών προς τον συντηρητισμό είναι απολύτως φυσιολογική.

Τέλος, να ευχαριστήσω τον κ. Ελληνέζο γιά τους καλούς του λόγους τους οποίους φυσικά ανταποδίδω!

Anonymous said...

Ο κ. Σούφρας έχει δίκιο. Στο ελληνικό χωριό γνώμη για τα δημόσια πράγματα δεν έχει μόνο ο κάθε κρετίνος καλλιτέχνης (τουλάχιστον ο Pat Boone έχει και μια ιστορία πίσω του), αλλά ακόμα και η γάτα του. Έτσι προστάζει η εποχή άλλωστε.

Anonymous said...

Καλησπέρα τοις πάσι.

Υπερθεματίζω την ανάγκη για επιστροφή στο μεστό διαλογικό πινγκ-πονγκ των βιρτουόζων του κόψε-ράψε κ.κ Σελίδα,Μάργουντ, Σούφρα και Βαψομαλλιά βεβαίως βεβαίως. Είθε ο Ελληνέζος να εισακουστεί, κουράζει η παρεμβολή όλως ασχέτων σχολίων εστω και περί ευείδων θηλέων. Με κάθε θάρρος και καλή πρόθεση τo λέω, αλλά θάβονται τα σχολιαστικά διαμαντάκια για τα οποία επισκεφτόμαστε το ιστολόγιο σε τέφρας παιπάλη και σκονιζόμαστε να τα ανασύρουμε ρε παιδιά.

κ. Οικοδεσπότα συγχαρητήρια,μας επιμορφώνετε indeed. Aναμένουμε το καιρό που θα περιποιηθείτε μερακλήδες θεράποντες της βαψομαλλίασης όπως ο αοιδός Μητσιάς και ο τέως βολευτής Καράς, για να μείνω σε δύο μόνο.

Anonymous said...

Για τον Pat Boone δεν γνώριζα πολλά. Είχα ακούσει όμως (και ελπίζω να μην τον αδικώ) ότι είχε σχέσεις και με άνδρες, αν δεν τον μπερδεύω με κάποιον άλλον. Από την περιγραφή του κ. βαψομαλλιά για τον άνδρα και βασικά για την αυστηρότητά του σε θέματα ηθικής, υποπτεύομαι ότι οι φήμες έχουν δόση αλήθειας. Συνήθως έτσι συμβαίνει. Οι πιο δυνατοί ηθικολόγοι είναι εκείνοι που καταστρατηγούν πρώτοι τις αρχές που προπαγανδίζουν!

MUSIC THROUGH THE YEARS said...

Kαλησπέρα στον Μαίτρ.Οπως συνήθως ενα
έξοχο πορτραίτο ενός μεγάλου αστεριού,πού καταλήγει όμως σε...RIDI PAGLIACCIO με τον PΑΤ να χάνει την περούκα του επι σκηνής.
Κυτούσα πρίν τι εχει κάνει στα charts.Aπίστευτα πράγματα.Μπροστά από τούς Platters,την Aretha Franklin,πέρασε και τούς Beach boys.H φιλμογραφία του είναι επίσης σημαντικη.Ομως αρνήθηκε να κάνει ταινία με την Marilyn Monroe kαι να φιλήσει σε ταινία την συμπρωταγωνίστρια του επειδή ήταν παντρεμένη.
Ηταν πολύ μεγάλη φωνή ο Pat και πιστός στην εποχή του HUMPHREY στην Αμερική.
Πέθανε καλλιτεχνικά απο την BΡΕΤΤΑΝΙΚΗ εισβολή του 1968 και έκτοτε ασχολείται με άλλα είδη τέχνης τελείως διαφορετικά απο εκείνα πού τον καθιέρωσαν.Πρέπει να πω οτι μού αρέσει που γράφουν ολο και περισσότεροι νέοι.Τα γραφόμενα του Μαίτρ δρούν ως ενακτήριο λάκτισμα σε εναν αγώνα εκφρασης των προβληματισμών διαφόρων ανθρώπων.
Αυτή πιστεύω οτι είναι μια κατάκτηση του BLOG αφού κατορθώνει να φέρνει τόσο κόσμο στίς σελίδες του.
Nα ευχαριστήσω τον κ.Ελληνέζο για τα καλα του λόγια.
Μarwood αφου είσαι fun θυμάσαι τον JIM BAKER?
Eρώτηση.
Ηταν ο ΠΑΤ ΜΠΟΥΝ και η καρριέρα του σημαδεμένοι απο το πνεύμα η δόγμα HUMPHREY.
κ.Σελίδας

Marwood said...

Το έπιασε το υπονοούμενο ο Frankie από ότι βλέπω...
Κ. Σελίδα, ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα θα μπορούσε να ήταν τα σκανδαλα των (χριστιανών και μη) ιερροκηρύκων της Αμερικής. Και λέω όχι μόνο χριστιανούς γιατί υπάρχουν λογιών λογιών φυντάνια από μουσουλμάνους λαμόγια ολκής στυλ Nation of Islam μέχρι σαστανιστές(!) σαιεντολόγοι και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δεν ξέρω αν έχουμε κάποιον ειδικό στην παρέα μας να μας διαφωτίσει για το θέμα.
Η δική μου αγαπημένη περίπτωση παντως είναι ο Ted Haggart δειτε αυτό χωρίς άλλα σχόλια...
PS Κ. Σελίδα εννοείς τον Huber Humprhrey?

Anonymous said...

Για τον Pat Boone δεν ήξερα πολλά πράγματα (να'σαι καλά Βαψομαλλιά) μόνο σκόρπια τραγούδια. Δεν είναι και της εποχής μου. Είδα έναν γραφικό κύριο γέννημα θρέμα της αμερικάνικης κουλτούρας (την έζησα και εγώ από κοντά για 2 χρόνια με τα καλά της και τα κακά της). Συνήθως χαιρέκακη δεν είμαι, όμως όταν είδα το video έπιασα τον εαυτό μου να χαίρεται. Η προσπάθεια του τραγουδιστή να κάνει τον άνετο προσπαθώντας να πει ότι έριξε επίτηδες το περουκίνι είναι εκνευριστική και αυτή τα χαλάει όλα. Έτσι η απώλεια του τριχωτού καπέλου με έκανε να χαρώ. Το ομολογώ. Νομίζω μάλιστα ότι η περούκα είχε φύγει πιο παλιά και από τον Ανδρέα Μπάρκουλη, αν δεν κάνω λάθος. Ωραίος άντρας βέβαια και πιο ωραίος με ξυρισμένο κεφάλι χωρίς την περούκα. Είναι αστείοι οι άντρες που νομίζουν ότι με περούκες και περουκίνια γίνονται γοητευτικοί. Αν ήξεραν την πραγματικότητα.....

Freedom said...

Γειά σας και καλώς σας βρήκα!
Λοιπόν, Pat Boone = φωνή καμπάνα. Και η κορούλα του η Debby (You light up my life) εξίσου καλή. Αλλά ομολογώ ότι όλα αυτά τα ρατσιστικά δεν τα ήξερα... Και σίγουρα, αυτό το ψόφιο γατί επί κεφαλής, δεν το περίμενα... Τι ξεφτιλίκι...
Βαψομαλλιά, είσαι θεός! Θα σου ξανάρθω λίαν συντόμως! (απειλή ή υπόσχεση, πάρ'το όπως θες...)
Καλημέρα...

Anonymous said...

Ο παλαίμαχος τραγουδιστής έχει και κόρη που τραγουδάει, όπως λέει η "Freedom"; Δεν το ήξερα. Αυτού του είδους στιλ τραγουδιστών, όπως και οι τηλεπάστορες που λέει ο Marwood,ταιριάζουν πολύ στο αμερικάνικο πλαίσιο και φοβάμαι ότι δεν μπορούν να γίνουν εύκολα κατανοητοί από εμάς εδώ.

Διακρίνω στο στιλ του κ. Βαψομαλλιά μια ελαφριά ειρωνεία (εκτός από την γενική και πανταχού παρούσα) προς την Αμερική και την κουλτούρα της, όταν μάλιστα βλέπω την αγγλοφιλία στα κείμενά του διάχυτη και έτσι μπορώ να καταλάβω καλύτερα την ειρωνική του διάθεση απέναντι στις ΗΠΑ. Ήθελα απλώς, αν μου επιτρέπετε, να πω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα (ή τουλάχιστον όχι μόνον έτσι). Η Αμερική είναι μια χώρα ενδιαφέρουσα (όχι σε όλα τα μέρη της βέβαια), αξιοκρατική γενικά, στην πρωτοπορία στις τέχνες και τα γράμματα (όχι μόνο στη μαζική κουλτούρα), με ανθρώπους συχνά ενδιαφέροντες, συμπαθητικούς και καλοπροαίρετους. Τα λέω αυτά απλώς ως αντίβαρο στο irony του κ. Βαψομαλλιά που βλέπω να εκτοξεύεται προς το οτιδήποτε "κατώτερο" (άρα και στις ΗΠΑ κατά τη γνώμη του), ενώ, για την Αμερική τουλάχιστον, υπάρχουν πολλά, καλά και ενδιαφέροντα στοιχεία που την τοποθετούν στην πρωτοπορία...

Ευχαριστώ

Anonymous said...

που ναναι αραγε ο εχω-φαει-την-ζωη-(και τις γυναικες)-με-το-κουταλι (ψ)ωνησιμος να απαντησει στα κρισιμα ερωτηματα που τεθηκαν?

Anonymous said...

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΙΤΑ8 ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΨΗΣΤΑΡΙΕΣ ΤΟΥ; ΚΡΙΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΠΟΛΛΑ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΚΛΙΠ ΤΗΣ ΜΑΡΩΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΡΝΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕΡΑ ΝΥΧΤΑ. ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ.

ΒΑΨΟΜΑΛΛΙΑ ΤΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 62 ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕΣ. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΑΝΑΛΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΥ ΚΕΦΙ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΒΑΛΕ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΑΤ'ΕΥΘΕΙΑΝ ΑΠΟ ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΕ ΖΟΥΜΠΟΥΡΛΟΥΔΙΚΕΣ ΜΑΥΡΕΣ ΝΤΥΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΚΑΙ ΠΑΣΤΟΡΕΣ ΝΑ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΑΝ ΣΕΛΗΝΙΑΣΜΕΝΟΙ. ΜΕΓΑΛΕΣ, ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΙΧΑΜΕ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙ.,.

MUSIC THROUGH THE YEARS said...

Nαι Marwood.Kαι οχι μόνο.Εννοώ και τον Mc.Carthy KAI TON EDGAR HOOVER.Oλοι αυτοί γαλούχησαν μια γενιά Αμερικανών στο δόγμα Πατρίς Θρησκεία ,οικογένεια και μπορεί και τον PAT BOONE.
Exω ακούσει για τούς χριστιανούς στην Αμερική και για τα καμώματά τους.
Μού αρέσει να βλέπω και να ακούω κηρύγματα εχρώμων Ιερέων,καθώς και θρησκευτικές τελετές τού Νότου,κυρίως κηδείες.Δέν είμαι νεκρόφιλος αλλά είναι μοναδικές στόν κόσμο οι μπάντες πού συνοδεύουν τούς τυχερούς μακαρίτες.
Η Αμερική είναι μια ωραία χώρα και οι Αμερικανοί αγνοί άνθρωποι,οι δε καλλιεργημένοι είναι πιο προοδευτικοί και από τούς Ευρωπαίους.
κ.Σελίδας

V. said...

Δέχομαι την έμμεση και άμεση κριτική που διατυπώθηκε, ευχαριστώντας και για τα καλά λόγια.

Αγαπητή "freedom", "Θεός" ε;;; Μμμμ... Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να μην έχεις και άδικο. Να ξανάρθεις, λέγοντας πάντα τέτοια...

Προσωπικά, δεν μου πάει πολύ η αμερικάνικη κουλτούρα, αλλά αναγνωρίζω την αντικειμενική αξία της (για τα δικά μου γούστα, ειδικά στη ζωγραφική - στα άλλα θα μου ειπτρέψετε να είμαι πιο πολύ ευρωπαίος).

Οι αμερικάνοι (ή "αμερκάνοι", όπως τους αποκαλούσε και ο Κ. Μητσοτάκης) είναι, κατά τη γνώμη μου, του ύψους και του βάθους. Υπάρχουν πραγματικά εξαιρετικές μορφές, υπάρχουν και κατιμάδες (οι περισσότεροι νομίζω). Από κει και πέρα, συμφωνώ ότι η Αμερική είναι μια σπουδαία, από πολλές απόψεις, χώρα, στην οποίαν, όμως, δεν θα επιθυμούσα να ζήσω.

Ειδικά για κ. Marwood και κ. Σελίδα να πληροφορήσω απλώς ότι έχω κάτι DVDs - δεν γνωρίσω αν κυκλοφορούν ακόμη στο εμπόριο - του Louis Theroux (υιού του συγγραφέα Paul) με γενικό τίτλο Weird Weekends, στα οποία προσεγγίζονται με χιουμοριστικό και, ενίοτε, γελοιοποιητικό τρόπο οι φαιδρές αμερικάνικες subcultures (χριστιανοί, wrestlers, πορνοστάρς, υπνωτιστές, survivalists και πολλοί άλλοι)! Πρόκειται, νομίζω, για διαμάντι και το συστήνω - σε περίπτωση που κυκλφορεί ακόμα - ανεπιφύλακτα...

ΥΓ. Ναι ο Λεωνίδας με τις ψησταριές του και τα πορνό του απέθανε πριν 5-6 χρόνια αφήνοντας κενό δυσαναπλήρωτο. Μας λείπει πολύ και για έναν ειδικό λόγο: φορούσε, απ' όσο γνωρίζω, και περούκα...

Anonymous said...

Το Weird Weekends είναι πράγματι εκπληκτική σειρά ντοκυμανταίρ. Δείχνει και την μεγάλεια αφέλεια και απλοϊκότητα των αμερικανικών λαικών στρωμάτων/ Δεν έχουν βγει όμως όλες οι εκπομπές σε dvd. Υπάρχει πάντως πολύ υλικό και στο youtube για όποιον ενδιαφέρεται.

Anonymous said...

Ρεσιτάλ Σπίνου απόψε
Αποκάλυψη ότι πίσω από το χτύπημα στο άλτερ κρύβονται αΘΡώποι της αμερ. πρεσβείας
Οι ΤΕλεθεατές μείνανε σέκοι...

Anonymous said...

ρε τρισμέγιστε βαψ, τίποτα σε ποιό ελληνικό πότε θα βάλεις ρε άρχοντα? Κάνα αδερφοί Κατσάμπα, κανα Κινούση? Τίποτα σε ξανθη περάκη? το οπίον οχι τίποτα δηλαδή αλλα δεν τους ξέρω τους φλωρους τους αμερικάνους, ρε γίγαντα.

Για Ιωάννα και Τζίνα, μύνημα χωρίς χρέωση:
Μια ραγισμένη καρδιά σ'αναζιτά μέσα στην νυχτα, η θυμυση σου φυλαγμένο μυστικό.

Anonymous said...

ξύπνιος στην πρώτη ηλιαχτιδα, χαμένος σ' εναν ερωτα μεθυστικό

καλιτεχνια μαγκες!

Marwood said...

Vaps:
Οι αμερκάνοι είναι συνήθως του ύψους βέβαια.
Ο δε προτεσταντισμός με όλες τις μορφές του, ακραίες ή μη του είναι αυτός που έφτιαξε αυτό που (μέχρι πρόσφατα) λέγαμε Αμερική. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη θρησκευτική ταυτοτητα (τάση?) και συνακολούθως "ηθική" των εκεί μεταναστών δεν θα είχαμε Αμερική θα είχαμε κάτι άλλο, κάτι σε γουατεμάλα, κολομβία ή ακόμη ακόμη Κεμπέκ...
Οι κάθε λογής ακρότητες και θρησκευτικές γραφικότητες ήταν μέσα στο παιχνίδι λόγω της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας (οι κοινότητες ήταν σε γενικές γραμμές απομονωμένες), αλλά και της ανομοιογένειας στην καταγωγή των μελών των κοινοτήτων, προσέγγιζαν με διαφορετικό και τελικά μοναδικό τρόπο τη χριστιανική λατρεία.
Εχω την αίσθηση κιόλας, ότι ήθελαν να το γιορτάσουν, εφ'όσον είχαν γλιτώσει από τους διάφορους θρησκευτικούς νταβατήδες και τις διάφορες ιερές εξετάσεις και "νύχτες" διαφορων αγίων κλπ για αυτό και το παρατραβήξανε λίγο και ως αποτέλεσμα έχουμε τα διάφορα γραφικά φαινόμενα που σχολιάζουμε μεταξύ άλλων εδω.
Ή έτσι νομίζω...

Anonymous said...

Ρε φλώρε μαργουντ, είχα και μια φαγούρα στην "οικογένεια" ρε κουκλα μου. Θα γράψεις, δεν θα γράψεις.

Anonymous said...

Οι αμερικάνικες υποκουλτούρες είναι από μόνες τους ένα τεράστιο, πολύ ενδιαφέρον θέμα. Ποιο πολύ ενδιαφέρον έχουν όσες σχετίζονται με τη θρησκεία//μεταφυσική. Εκεί συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι. Στην ευρώπη, αν και υπάρχουν παρόμοια πράγματα, δεν μπορούν να φτάσουν τη λάμψη και το μεγαλείο της αμερικής. Στην αμερική όλα τα βλέπει κανείς μεγεθυμένα. Και η εθνική αντίληψη είναι φυσικά διαφορετική (για ιστορικούς λόγους συνεκτικότητας) και εκδηλώνεται διαφορετικά. Ακόμη και ο αξιοσέβαστος Pat Boone που παρουσιάζει ο βαψομαλλιάς φοράει πουκάμισο απομίμηση αμερικανικής σημαίας και γίνεται άνετα αποδεκτός από το μεγάλο κοινό και τους θεσμικούς παράγοντες. Σκεφτείτε να γινόταν το ίδιο στην Ελλάδα. Ούτε ως Κοινούση δεν θα αντιμετώπιζαν τον αντίστοιχο καλλιτέχνη. Αυτό δείχνει κάτι;

Anonymous said...

Ακολουθώ την παρατήρηση του Ελληνέζου για τους σχολιασμούς και προσθέτω: Πού είναι και ο Γκριζομάλλης; Πνίγηκε; Χάθηκε στο δάσος; Βιοτικές ανάγκες τον κρατούν εγκλωβισμένο σε κάποιον χώρο εργασίας; Και εκείνου τα σχόλια ήταν πολύ εύστοχα.

o grizomallis said...

Σε ευχαριστώ, Delta (είσαι ο γνωστός μου Delta;) αλλά κάτι η δουλειά, κάτι οι επικές μάχες αγόρια-κορίτσια...

(ξέρεις: κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα / στα κορίτσια που ήταν σαν σαν σαν μπαμπόγριες -αν το θυμάμαι σωστά καθότι, σε ό,τι με αφορά, πάνε δεκαετίες από τον παιδικό σταθμό)

...αποσυντονίστηκα.

Διαβάζω, αλλά σχολιάζω λιγότερο. Και μάλλον (λόγω δουλειάς) ακόμα λιγότερο στο κοντινό μέλλον.

Πάντως παρατηρώ ότι, όσο πάει, προστίθενται καινούριοι σχολιασταί που δίδουν νέαν πνοήν (και νέαν κατεύθυνσιν;) εις το ωραίον τούτον ιστοβλόγιον.

ΥΓ. Προσυπογράφω την άποψη του φίλου πιο πάνω περί μη παραμελήσεως, κατά το δυνατόν, του εγχωρίου αειφόρου μπαξέ.

MUSIC THROUGH THE YEARS said...

H Αμερική είναι ο πύργος της Βαβέλ.Κατορθώνει να στέκεται όρθια παρά το Αλλαλούμ because of the law enforcement.Φαίνεται οτι ο μακαρίτης ο Edgar είχε κάνει δουλειά εκεί.Bεβαίως υπήρξε και η περίπτωσις των Αδελφών Kennedy,αν και ο μακαρίτης ο Εdgar γκρίνιαζε για χτυπήματα κάτω απο την μέση του Bobby.Μυστικές συναντήσεις σε χαμπουργκεράδικα με τον Anatoly Dobrynin, χάραξη prive εξωτερικής πολιτικής.Who knows?Παιδί λοιπόν εκείνης της εποχής και ο εν λόγω βαψομαλλιάς.Με όλα τα κουσούρια και τις ιδιαιτερότητες πού απαιτούσε το σύστημα εκείνης της εποχής για να σε κάνει ΙDOL.Οσοι πήγαν κόντρα το πλήρωσαν.O μακαρίτης ο ΕLVIS είδε τούς δίσκους του να εξαφανίζονται απο την πιάτσα και απο σκληρός Rocker(Jailhouse rock)τραγούδησε τραγούδια με χαβάγιες σε ξωτικά νησια.Ο λύκος ομως δεν αλλάζει περπατησιά και στο τέλος είπε και το IN THE GHETTO ετσι για να τούς μπεί στο μάτι.Κυρίες και κύριοι by the Establishment`s approval ..i give you..mr.PAT BOONE
κ.Σελίδαςcagull

Anonymous said...

Παρακολουθώ τη συζήτηση, με αφορμή το απολαυστικό άρθρο για τον ογκόλιθο Pat Boone, περί αμερικανικής κουλτούρας και τη σύγκρισή της με την Ευρωπαϊκή και ειδικά την Αγγλική. Έχοντας ζήσει και γνωρίσει και τις δύο κουλτούρες του αγγλοσαξονισμού, ας μου επιτρέψετε να πω ότι είναι πολύ εύκολο να υπάρξουν παρεξηγήσεις. Τόσο η αμερικάνικη όσο και η αγγλική (δεν θέλω να πω βρετανική που είναι μάλλον κάτι άλλο) κουλτούρα είναι παρεξηγημένες και εύκολο να επηρεασθούν από (αρνητικά) στερεότυπα. Οι πιο καλλιεργημένοι ευρωπαίοι βλέπουν την αμερικάνικη κουλτούρα τουλάχιστον με επιφύλαξη. Εντάξει, εξαιρούν τον κλασσικό αμερικάνικο κινηματογράφο, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική (που αναφέρει και ο κ. Βαψομαλλιάς), αλλά γενικά στέκονται μάλλον αρνητικά. Αυτό πιστεύω ότι λογικά συμβαίνει, γιατί η αμερικάνικη κουλτούρα σφραγίζεται από πολλές σαχλές και γραφικές καλλιτεχνικές περιπτώσεις, δίνοντας όμως πλασματική εικόνα σε όσους δεν έχουν τύχει να ασχοληθούν σε μεγαλύτερο βάθος. Η αμερικάνικη κουλτούρα έχει να παρουσιάσει εξαιρετικά δείγματα παντού, με τη διαφορά ότι ποσοστιαία, αφορά πολύ μικρό μέρος του εγχώριου κοινού. Αν δει κανείς π.χ. τις πωλήσεις βιβλίων σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού θα μελαγχολήσει... Το ίδιο συμβαίνει και στο σινεμά (υπάρχει και πολύ καλό, "εναλλακτικό" αμερικάνικο σινεμά και όχι μόνο εμπορικό β'κατηγορίας), στο θέατρο (εκεί τι να πούμε;), στις επιστήμες κλπ. Είναι βέβαια αληθές ότι το κύριο στίγμα του αμερικάνικου πολιτισμού το δίνουν οι μαζικές, εμπορικές εκφάνσεις του, αλλά αυτό είναι (φοβούμαι) αναπόφευκτο.

Παρόμοια είναι η παρανόηση σχετικά μετην αγγλική κουλτούρα. Επειδή η μέση ευρωπαϊκή (και σαφώς η ελληνική) είναι κατά πολύ διαφορετική (νομίζω) από την αγγλική, η δεύτερη αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά ή και ειρωνικά. Μένουμε στο σφίξιμο, την επιφύλαξη, το stiff upper lip, άντε και το χιούμορ (ακατανόητο και καθόλου διασκεδαστικό για τους πιο πολλούς ευρωπαίους) και δεν μπορούμε να δούμε και εκεί τον πλούτο που υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού (παρά την αυξανόμενη αναπόφευκτη εμπορευματοποίηση που έχει επηρεάσει και την αγγλική κουλτούρα). Και οι δύο χώροι πάντως, έχουν δώσει και συνεχισουν να δίνουν πολλά, αν κάποιος επιχειρήσει να τους δει μακριά από τα συνηθισμένα στερεότυπα.

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Είναι γεγονός ότι κατά τον 19ο και 20ό αιώνα οι σχέσεις Ευρώπης - Αμερικής στα πολιτιστικά υπήρξαν διαδραστικές, μεγάλο ευρωπαίοι συνθέτες όπως ο Σοστακόβιτς ή ο Ραβέλ χρησιμοποίησαν στοιχεία τζαζ σε έργα τους λχ αλλά και στις υπόλοιπες τέχνες η Ευρώπη πήρε πολλά από το new kid on the block, τις ΗΠΑ. Αντιστρόφως, η αμερικανική ιντελλιγκέντσια ήταν καταγοητευμένη με την Ευρώπη. Υπό αυτό το πρίσμα το σχόλιό του κ. JCB με βρίσκει σύμφωνο. Θα συμπλήρωνα μόνο στις τέχνες την μουσική (ως γνωστόν η Αμερική διαθέτει τις καλύτερες συμφωνικές ορχήστρες στον κόσμο εδώ και δεκαετίες) και φυσικά την τζαζ και τα μπλουζ, πηγές από τις οποίες αντλεί σχεδόν κάθε φόρμα σύγχρονής μουσικής. Και μία μικρή ένσταση: θεωρώ την Αγγλική κουλτούρα (σωστός ο διχωρισμός από την βρετανική) πιό κοντά στην αμερικανική παρά στην ευρωπαϊκή, εξ άλλου οι Αγγλοι ουδέποτε είδαν εαυτόυς ως ευρωπαίους, εξ ου ως ένα βαθμό και η επιφύλαξη εκ μέρους της Ευρώπης. Βέβαιο είναι πάντως ότι μιλάμε γιά μία μεγάλη παράδοση που έχει προσφέρει και θα πσοσφέρει ακόμα πολλά στην ανθρωπότητα. Οσο γιά την ψωροκώσταινα, αυτά εδώ που συζητάμε φαντάζουν εξώκοσμα καθώς ο μέσος έλλην είναι κυριολεκτικά εμβαπτισμένος τόσο σε φρούδο όσο και ανιστόρητο αντιαμερικανισμό/αντιβρετανισμό.

Αγαπητέ κ. Σελίδα, πρέπει να γνωρίζεις ότι ο τιτάνας της ηθικής J. Edgar Hoover που επικαλείσαι στις (λίγες) ελεύθερες ώρες του ησχολείτο με το σπορ της παρενδύσεως (και ο Bobby υπήρξε μεγάλο καθήκι, αλλά ας μην ανοίγουμε τέτοια τώρα)...

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Α, και εμπνεόμενος από την νέα εκπομπή του Sky γιά τον numero uno Ελληνα (ή Ελληνίδα) όλων των εποχών, προτείνω να πραγματοποιήσουμε και εμείς εδώ την δική μας, ανεπίσημη έρευνα μεταξύ των ευάριθμων πλέον φίλων του ιστολογίου και αρχίζω:

Γεώργιος pap-ή-smear-test Παπανικολάου (αν πάντως η έρευνα αφορούσε τα ιστολόγια, είναι βέβαιο ότι την πρωτιά θα αποσπούσε ο αδιαφιλονίκητος άρχων της ελληνικής ιστολογιόσφαιρας αγαπητός κ. Βαψομαλλιάς)...

Anonymous said...

Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Νομίζω ότι και ο JGB και ο "άμα το λέει η σούφρα σου" έχουν δίκιο και οι δύο. Είναι αλήθεια ότι η αντίληψη που έχει κανείς για την αμερικανική και την αγγλική κουλτούρα εξαρτάται καθοριστικά από το βαθμό εξοικείωσης με τις δύο αυτές κουλτούρες. Αν έχει βαθύτερη γνώση, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν και στις δύο αυτές κουλτούρες στοιχεία αριστουργηματικά που τις τοποθετούν στην πρωτοπορία της πολιτιστικής παραγωγής. Για την πλειοψηφία του κοινού όμως και η αμερικανική και η αγγλική κουλτούρα ταυτίζεται με τη μαζική παραγωγή στο χώρο του πολιτισμού. Με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια εικόνα που πολύ απέχει από την ποιοτική παραγωγή και των αμερικανών και των άγγλων στον χώρο του πολιτισμού. Από κει και πέρα, είναι βέβαιο ότι αμερικανική και αγγλική κουλτούρα έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά και έχει δίκιο ο "άμα το λέει η σούφρα σου" ότι οι δύο κουλτούρες μοιάζουν, ενώ η αγγλική έχει πολύ μικρή σχέση με την ευρωπαϊκή. Οι ευρωπαίοι συνήθως δεν καταλαβαίνουν σε βάθος την αγγλική κουλτούρα που τους φαίνεται τελείως ξένη. Την γνωρίζουν μόνο μέσα από τη μαζική παραγωγή τύπου Spice Girls και David Beckham (για να μείνουμε στο τώρα). Πόσοι γνωρίζουν, συγγραφείς, καλλιτέχνες και επιστήμονες που έχουν κάνει και κάνουν σπουδαία δουλειά... Το ίδιο και για την Αμερική. Την γνωρίζουν από τον ευρείας αποδοχής κινηματογράφο και την δημοφιλή εύκολη μουσική. Όλα τα υπόλοιπα είναι σχεδόν άγνωστα. Όμως ο JGB έχει δίκιο. Οι πιο "κλασικής" αντίληψης άγγλοι δεν έχουν περί πολλού την αμερικάνικη κουλτούρα και την σνομπάρουν. Υπάρχει αυτό το φαινόμενο που έχει τη ρίζα του στο παρελθόν. Πολλοί άγγλοι αυτής της αντίληψης υποτιμούν την Αμερική θεωρώντας τους αμερικανούς αγροίκους. Αντίστοιχα, ενώ υπάρχουν πολλοί αμερικανοί που σέβονται, εκτιμούν και θαυμάζουν τον αγγλικό πολιτισμό (ορισμένοι νιώθουν και μειονεκτικά έναντι των άγγλων), πολλοί άλλοι θεωρούν τον αγγλικό πολιτισμό επηρμένο και επιτηδευμένο. Στα διάφορα πολιτιστικά ινστιτούτα που φροντίζουν για την προβολή του πολιτισμού των δύο χωρών αυτό είναι γνωστό. Συμφωνώ πάντως ότι ο αγγλικός πολιτισμός έχει κατά βάθος πολύ περισσοτερη κοινά χαρακτηριστικά με τον αμερικανικό παρά με τον ευρωπαϊκό (είναι άραγε καλό αυτό;).

----------------------------------

Σχετικά με την ψηφοφορία του SKY πιστεύω ότι έχει πολλά προβλήματα. Πολλές νεώτερες προσωπικότητες αναβιβάζονται στην ίδια θέση με πιο παλιούς που είχαν σαφώς μεγαλύτερη συνεισφορά. Το όλο concept (όπως και το αντίστοιχο που έγινε στην Αγγλία) είναι στημένο λάθος. Συγκρίνονται πράγματα που αντικειμενικά δεν μπορούν να συγκριθούν από τον απλό κόσμο. Αν φυσικά ψήφιζαν κάποιοι ειδικοί, εκεί θα άλλαζε το ζήτημα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ψήφισαν μόλις καμιά τριανταριά χιλιάδες άνθρωποι και το δείγμα δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό. Αν ψήφιζα σοβαρά, μάλλον θα ψήφιζα κάποιον (αρχαίο) εκπρόσωπο του πνεύματος με διεθνή επιρροή και ακτινοβολία. Ίσως τον Αριστοτέλη. Αν όμως ψήφιζα με κριτήριο το ποιος είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός έλληνας του σήμερα, θα ψήφιζα μάλλον τον εκφραστή της ελληνικής παρακμής Λαζόπουλο. Είναι το πρόσωπο που αντιπροσωπεύει τον πιο επηρεαστικό έλληνα του σήμερα με τα κριτήρια της σημερινής εποχής. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι βρίσκεται μέσα στην εκατοντάδα. Τον έχουν ψηφίσει τόσοι και τόσοι, με καμία διάθεση πλάκας. Δυστυχώς.