Saturday, December 31, 2016

Δημήτρης Τάκης: Να γιατί δεν παντρεύομαι!



Ετούτη τη φορά θα πέρναγε τις εορταστικές ημέρες με ανάπαυλα ο ρεπόρτερ Δημήτρης Τάκης. Έτσι είχε αποφασίσει. Και για λόγους ανωτέρας βίας, μιας και το MEGA, όπου δούλευε χρόνια σαν είλωτας, δεν έλεγε να ξανανοίξει για να μας ενημερώσει· αλλά και γιατί τα χρόνια είχαν περάσει και δεν άφηναν περιθώρια για εργασιακές υπερβολές, μιας και η κόπωση βάραινε πλέον καθοριστικά το σώμα του ρεπόρτερ (που είχε πενηνταρίσει πια…). Σχεδίαζε, λοιπόν, να περάσει ήσυχα τις γιορτές απολαμβάνοντας, από τη ζεστασιά του σπιτιού του, το χιόνι που έπεφτε πυκνό. Έτσι, αφού είχε παραδώσει το ρεπορτάζ του στην εφημερίδα Αγορά, αφού είχε παραλάβει την καπαρντίνα του από γνωστό στεγνοκαθαριστήριο του Κέντρου, κι ενώ ετοιμαζόταν να απολαύσει τη σπιτική θαλπωρή ανοίγοντας κι ένα μπουκάλι καλό κρασί (κοκκινέλι) που του είχαν στείλει από την πατρίδα του τα Τρίκαλα (ικανός πια γνώστης του κρασιού ο μπρουμελικός Δημήτρης, αφού ήταν πεπεισμένος πια, μετά από τόσα χρόνια στην πρωτεύουσα, ότι μπον βιβέρ χωρίς καλή γνώση απάνω στο κρασί δεν νοείται), εμφανίστηκε θορυβημένος με όσα άκουσε από συνάδελφό του ρεπόρτερ στην τηλεόραση· θορυβημένος στον υπέρτατο βαθμό – ναι, δεν είχε λόγο να το κρύψει.


Ο πρέσβης μας στη Βραζιλία, Αμοιρίδης, είχε δολοφονηθεί αγρίως από τη γυναίκα του και τον εραστή της! Δεν ήταν μόνο ότι επρόκειτο για διπλωμάτη, κι άρα η υπόθεση βρισκόταν στα επαγγελματικά χωράφια του Δημήτρη. Ήταν και που το ολέθριο γεγονός της πρεσβευτικής απανθρακώσεως τού γέννησε εσώτερους προβληματισμούς – προβληματισμούς καθαρά υπαρξιακούς· προβληματισμούς που είχαν να κάνουν με επιλογές ζωής· προβληματισμούς επάνω στο ζήτημα σύζυγος και γυναίκα. Τη θορύβηση, όμως, διαδέχθηκε η στοχαστικότητα. «Μωρέ καλά κάνω εγώ και δεν παντρεύομαι! Σκέψου να πάθουμε καμιά τέτοια λαχτάρα από κάποια γυναίκα και μετά να μη μπορούμε ούτε καν να δημοσιογραφήσουμε…» είπε, προβληματισμένος, ο Δημήτρης, με μια καθαρότητα σκέψης που εξέπληττε. Κατέβασε, με στυλ, μια διακριτική γουλιά από το εκλεκτό κοκκινέλι Γαρδικίου, κράτησε τη μικρή ποσότητα οίνου μερικά δεύτερα στο στόμα πλαταγίζοντας και τη γλώσσα για να γευτεί το ερυθρόχρουν ποτό σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, και αποφάνθηκε. «Αυτά έχουν οι γυναίκες! Τέτοιες τρικλοποδιές μπορούν να σου βάλουν από κει που δεν το περιμένεις. Άσε καλύτερα. Χίλιες φορές εργένης!» μονολόγησε χαρωπά ο αέρινος ρεπόρτερ, με μιαν ανακούφιση που έκανε το πρόσωπό του να λάμψει όσο ποτέ άλλοτε.

/σχετικά άρθρα/
Ο έρωτας της Ράνιας Τζίμα ακούει στο όνομα Δημήτρης Τάκης!
Δημήτρης Τάκης: «Μ’ αρέσει ο Κυριάκος!»

Sunday, November 27, 2016

Γητευτές και γητευμένοι



Η πλανηταρχική γοητεία δοξολογήθηκε δεόντως. Και δικαίως. Το charisma είναι περισσευούμενο. Διαφημισμένο πανταχόθεν. Και «καλημέρα» να διατυπώσει ο δοξολογημένος, το κοινό θα την προσλάβει κεχηνός. Εντοπίζοντας την μοναδικότητα της εκφοράς. Ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Kalispera· με clapping ατελεύτητο. Έχασκε εκστασιασμένη η ελληνική επαρχία. Και δικαιολογημένα. Ο πρωτευουσιάνικος θίασος επισκέφθηκε –επιτέλους– και τo περιφρονημένο χωριό· με τους ταπεινούς χωρικούς του, ντυμένους με τα καλά τους, να θαυμάζουν τον ζεν πρεμιέ που –επιτέλους– τους ετίμησε· λίγο πριν πέσει η αυλαία και περάσει σε νέο ρεπερτόριο. Και ποιος να κακολογήσει τους γοητευμένους; Αφού επρόκειτο περί σταρ διεθνούς βεληνεκούς. Άδικο έχουν που είναι σκασμένοι για θέαμα Broadway, όταν σιτίζονται, μέρα-νύχτα, με Μπουρνελική τροφή από ημεδαπούς τριτοκλασάτους για να κορέσουν την πείνα τους; Όλο με Χατζηχρήστο και Βουτσά θα τη βγάζουμε; Όλο με Βέγγο και Γκιωνάκη; Εμείς οι Έλληνες, επειδή δηλαδή εγκαταβιούμε στην επαρχία, δεν έχουμε ψυχή; Οι (ελάχιστοι) Off-Broadway aficionados σνομπάρουν την υποχρεωτική λατρεία προς τον δημοφιλέστατο πρωταγωνιστή «γιο του κενιάτη μετανάστη» (όπως πληροφορούμεθα στερεοτυπικώς, ώστε o δεσμός να γίνει πιο συναισθηματικός – τουτέστιν πιο ισχυρός), όπως σνομπάρουν οτιδήποτε, γιατί είναι προχωρημένοι κάλπηδες αυτοί, ανίατοι ποζεράδες, και δεν μπορούν ν’ αγαπάνε ούτε τ’ άντερά τους. Οι κανονικοί άνθρωποι, όμως, μακριά από διανοουμενίστικες επιτηδεύσεις, αγάπησαν δυνατά. Γιατί την πολιτική αξιολόγηση την κάνουν με την καρδιά. Όταν μιλά η ψυχή, η ψυχούλα, τα υπόλοιπα παρέλκουν. Ξέρουν ν’ αγαπούν οι αθρώποι με τις ζεστές καρδιές. Εξ ου και ο πάνδημος ενθουσιασμός.


Στο κάτω-κάτω, εάν δεν μπορούμε να επιτύχουμε νίκες πραγματικές, ας καταγάγουμε φαντασιακές, μέσω της ανέκκλητης (και ανεκλάλητης) ταύτισης με τον προικισμένο επισκέπτη. Πουναι και μαύρος και once you know black you’ll never go back. Ή ας τον χλευάσουμε – που, από μια άποψη, είναι το ένα και το αυτό. Ή θα λατρέψουμε ή θα μισήσουμε – μέση οδός δεν υπάρχει σ’ αυτά τα χώματα όπου γεννήθηκε το μέτρο, το συστατικό μιας κληρονομιάς που μπορεί ακόμα και μας ξελασπώνει. Ο πρωταγωνιστής, πάντως, ομολογουμένως, κατείχε την τέχνη της γήτευσης. Τεχνική επάρκεια και knack κινηματογραφικού πρωταγωνιστή που μαγεύει. Και στη σούμα, με την ολοκλήρωση της περιοδείας, απέδειξε ότι έφερε εις πέρας τον ρόλο του επιτυχώς. Μίλησε η πείρα της πολυχρόνιας θητείας στις κεντρικές σκηνές. Βάλε μέσα και το «χάρισμα» and you get the picture. Κίνηση που γοητεύει, αλλά και ομιλία. Ομιλία διανθισμένη, προσφυώς, με όλα τα κολακευτικά στερεότυπα που μιλούν κατ’ ευθείαν στην καρδιά· και με έντεχνη αναφορά στα δικαιώματα του λαού και όχι στις υποχρεώσεις. Για να κατέβει το περιεχόμενο καλύτερα στο στομάχι των γητευεμένων. Στο πνεύμα της εποχής. Κηρύγματα εναντίον του «λαϊκισμού» (συγχεόντάς τον, μάλλον, με τη δημαγωγία) ολούθε. Γιατί δεν στέκεστε, λαοί, στο ύψος των περιστάσεων; Γιατί δεν ακούτε τους νουνεχείς του αντιλαϊκισμού; Οι εκλογείς, όμως, φαίνεται ότι γοητεύονται από τους «λαϊκισμούς» – απ’ όλους τους «λαϊκισμούς». Οι περισσότεροι, από τους παραδοσιακούς «λαϊκισμούς», της ανέξοδης καταγγελίας και του νεολουδιτισμού, με υποσχέσεις για επιστροφή στην ασφάλεια ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος ή ταξίδεμα σε μιαν ιδανική Arcadia· οι λιγότεροι (και πιο στιλπνοί), από τους σύγχρονους «λαϊκισμούς» του αντιλαϊκισμού, που εκπροσωπούν, απογαλακτισμένοι από την ψυχωφελή μυθολογία, οι μουεζίνηδες του «ορθού λόγου» και της «κοινής λογικής».


Όσοι, βέβαια, μπορούν και δραπετεύουν από τις αποπνικτικές αίθουσες του ιδεολογικού σχολαρχείου γνωρίζουν –και αναγνωρίζουν αποδραματοποιημένα– ότι ο «λαϊκισμός» απέναντι σε απελπισμένες μάζες, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, συνιστά την κατ’ εξοχήν στρατηγική επιρροής και νίκης. Εξ ου και η μαζική καταφυγή (των περίτρομων μπροστά στη θέα του καινούργιου κόσμου) στους (καπάτσους) κομπογιαννίτες της ακροδεξιάς, που προσφέρουν, σε σκοτωμένες τιμές, εθνικιστικά μαντζούνια και «αντισυστημικά» καταπλάσματα. Με τις  προτάσεις για τη λύση του προβλήματος που επινοούν οι ειδήμονες της τετράγωνης λογικής να αρδεύονται από τη θεσμική δεοντολογία και το τεχνοκρατικό κατηχητικό. Και γι’ αυτό να στέλνονται από τις μάζες στον κάλαθο των αχρήστων. Οι άτεγκτοι εγκαλούντες (αλλά, ευτυχώς, χωρίς «λαϊκισμούς»!) φουλάρουν, εκτός σχεδιασμού, με καύσιμο πολλών οκτανίων τις σακαράκες του εθνικισμού· μακριά από την Πολιτική (και την τέχνη της μαζικής γήτευσης που περιφρονείται ως «λαϊκιστική»), αλλά ζωσμένοι με φυσιγγιοθήκες τετράγωνων επιχειρημάτων (μουρμουρίζοντας ακούραστα το σωτήριον mantra περί «μεταρρυθμίσεων»), κι όποιος δεν καταλαβαίνει (ή δεν αποδέχεται, ή αντιλαμβάνεται αλλιώς) τις υψηλόφρονες λύσεις που θέλουν το καλό του, κακό του κεφαλιού του. Άλλωστε, πώς ν’ ακούσει ο σαστισμένος και περιθωριοποιημένος ανθρωπάκος (κυρίαρχος, όμως, εδώ και καιρό, μπροστά στην κάλπη, στο μαζικοδημοκρατικό παιχνίδι της αντιπροσώπευσης), που ζορίζεται με άδειες τσέπες και χωρίς προοπτικές, τις βαρύνουσες θεωρίες περί δημοκρατίας και πλουραλισμού (οπωσδήποτε και αντιλαϊκισμού!), τη στιγμή που, μες στην ανημπόρια του (με όποιαν έννοια κι αν την πάρει κανείς...), αρνείται φοβικά τον καινούργιο κόσμο αναζητώντας, αναμενόμενα, το καθησυχαστικό κουκούλι του έθνους – της οικείας γειτονίτσας, του βολικού καταφύγιου κάθε φοβισμένου, κάθε ηττημένου; Αλλά γιατί δεν στέκονται οι λαοί στο ύψος των περιστάσεων; Γιατί τσινάνε απέναντι στο Ορθόν; Γιατί δεν ακούουν (και υπακούουν) τους ορθολογισμένους γνωρίζοντες; Αυτό είναι το στερεοτυπικό έκμαγμα-απόκριση που βγαίνει από τα σύγχρονα εργαστήρια του (απολιτικώς) κυβερνάν.


Ο χαρισματικός, πάντως, επιστράτευσε άπαντα τα τεχνάσματα της δοκιμασμένης μαστορικής – και στο επίπεδο της ρητορικής. State-of-the-art λόγος μαζικής απεύθυνσης, συγχρόνως και μια ομιλία προς γητευομένους 101, με πικάντικα συστατικά που κάνουν το κοινό να παραληρεί. Ούζο. Σπανακόπιτα. Φουστανέλα. Αντετοκούμπο. Φιλοξενία. Δημοκρατία. Φιλότιμο. Zito i Ellas! (Κι αν σε ορισμένους –ελάχιστους ευτυχώς– θύμισε σε πολλά δημαρχιακούς ή δημοδιδασκαλικούς πανηγυρικούς, ας ανατρέξουν στην επηρεαστική λειτουργία των κλισέ, κι ας λάβουν υπ’ όψιν το impact του παράγοντα «πρόσωπο» που εκφωνεί την scripted από στήθους, και που στα χείλη του μπορεί να μεταρσιωθεί ακόμη και η μεγαλύτερη κοινοτοπία.) Να αντιμετωπίσουμε εδώ και τώρα την post-truth πολιτική (γέλια) με την truth πολιτική (γέλια στο τετράγωνο) του πολιτικά ορθού μας φαντασιακού. Τα μίλησε, πάντως, γοητευτικά ο χαρισματικός (και με στεντόρειο ΟΧΙ στη λιτότητα!). Σε ένα επίπεδο πολιτικής όπου όλα είναι προπαγάνδα, ο γοητευμένος βλέπει (και θαυμάζει) τη φυσικότητα. Applause φρενήρες. Άριστα 10. Η περφόρμανς σαν να έπιασε τόπο. 74% γνώμη θετική οι εκστασιασμένοι χειροκροτητές (το ίδιο ακριβώς ποσοστό που τον Ιούνιο θαύμαζε τον Πούτιν!), «πέφτει στην Ελλάδα ο αντιαμερικανισμός» αποκαλύπτουν οι ενημερωτές. Η διεισδυτικότητα της γοητείας αποδεικνύεται τώρα και στατιστικώς. Αρτισύστατη αμερικανοφροσύνη. Κέρδισε, ο γητευτής με την εντυπωσιακή βιρτουοζιτέ τις καρδιές των γοητευμένων της πλανητικής επαρχίας – λιγωμένων για λίγο θέαμα πρωτευουσιάνικο, της προκοπής. Παραδίδοντας (χωρίς να το συνειδητοποιεί) μαθήματα και ενδοαμερικανικώς (ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό), περί της υπεροχής της soft power – μαθήματα που οι σκληροτράχηλοι σερίφηδες / προστάτες του πλανητικού νόμου μάλλον χρειάζονται επειγόντως.


Κι εμείς τα δικά μας. «Θέλουμε λεφτά!» οι μεν. «Δεν υπάρχουν δέντρα που βγάζουνε λεφτά!» οι δε. Ο εγχώριος δημόσιος λόγος μοσχοβολά αγνή Ελληνικότητα (που κανείς ξένος δεν μπορεί να μας τη στερήσει). «Να προστατεύσουμε τα "ιερά και τα όσια", την "ιδιοπροσωπία" μας, που επιβουλεύονται ο "νεοφιλελευθερισμός", η "παγκοσμιοποίηση" και η "νέα τάξη πραγμάτων!"» από τη μία. «Μνημόνιο έως το 2100! Βάστα Σόιμπλε!» από την άλλη. Και ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μια γοητευτικά καρτουνίστικη απόδοση μιας (υπερσύνθετης) πραγματικότητας; Πρόεδρος Πάκης ικέτης. Να δώσετε, παρακαλούμε, Mr POTUS, λύσεις, το χρέος είναι που μας καίει – ignis fatuus από το Γιου Ες Έι. Γιαννούλιας. Αν ήταν Έλληνας θα ήταν Πανιώνιος. Ήταν πολύ απλός και γοητευτικός. Σφυρίδα. Το κόκκινο χαλί ήταν στραβό. Γλυκό με κάστανα. Δεν τον άφησαν να φάει σουβλάκι στο Μοναστηράκι – οι λεπτομέρειες που πάντα ακολουθούν τους σταρ. Περιήγηση πριβέ – «κατέχει μεγάλη κλασσική παιδεία ο Πρόεδρος!». Τσιτσερόνε Παντερμαλής – γοητευμένος κι ο καθηγητής. Η ανάγκη να θαυμάσουμε, να πιστέψουμε. Ή να μισήσουμε και να ψέξουμε. Ως κάτοχοι της αληθείας, either way.


«Το να σαγηνεύεσαι σημαίνει να εκτρέπεσαι από την αλήθεια σου. Το να σαγηνεύεις σημαίνει να εκτρέπεις τον άλλον από την αλήθεια του» επισημαίνει ο (παρεξηγημένος) φιλόσοφος από τη Reims. Ποιος είναι, άραγε, σε επίπεδο ανταμοιβής, ο πιο δυστυχής; Αυτός που μπορεί και γοητεύεται ή εκείνος που αδυνατεί να γοητευτεί; Όταν ο χαρισματικός γητεύει περίπου σύμπαντα τον κόσμο, γιατί κανείς να επιλέξει τη δραπέτευση από την γοητεία; Γιατί να μείνει ακοινώνητος, έξω από την πάνδημη γιορτή; Παρέα με τους όζοντες προσκόπους του αντιαμερικανισμού, που όμως κι αυτοί, μέσω της αυτοματοποιημένης χλεύης απέναντι στο δαιμονοποιημένο σκιάχτρο, κατασκευάζουν το δικό τους ανήκειν (και θαυμάζειν), τη δική τους γιορτή; Αλλά κι ο γενικώς αρνούμενος (υποτίθεται) να γοητευτεί, γοητευμένος είναι – από τον ίδιο του τον Εαυτό. Παριστάμενος στη γιορτή για έναν. Ταγμένος στη μονωδία. Υποκείμενο και αντικείμενο της γοητείας – ταυτοχρόνως. Όλοι γοητευμένοι, λοιπόν, με τον τρόπο μας, είτε ενσυνειδήτως είτε ανεπιγνώστως. Και το να ρωτούμε κάποιον «εσύ θαυμάζεις;» φαίνεται να ισοδυναμεί με το Πεντζίκειον «εσύ μαλακίζεσαι;» (το οποίο απηύθυνε ο καλλιτέχνης / φαρμακοποιός προς κάποιους δυστυχείς που συναντούσε για πρώτη φορά), αφού η απάντηση πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όποια κι αν είναι η συγκυρία, όποιος κι αν είναι ο ερωτώμενος.

/σχετικά άρθρα/
Ο μέγας ομπαμιστής

Monday, November 21, 2016

Σαμποτάζ στο Documento· έξαλλος ο Μπαξεβάνης!



«Η έκδοση κάθε καινούργιας εφημερίδας αποτελεί θετικό γεγονός, γιατί βρίσκουν δουλειά κάποιοι συνάδελφοι» διακηρύττουν, με συντεχνιακή κακομοιριά, οι επαγγελματίες καρπαζοεισπράκτορες / λαντζέρηδες της «ενημέρωσης». Υπάρχει, όμως, και το κοινό. Ειδικά το δημοκρατικό, ριζοσπαστικοποιημένο κοινό, που ανέμενε με αγωνία την τίμια Μπαξεβάνικη προσπάθεια, αφού επιθυμεί να διαβάσει αλήθειες που οι «συστημικοί» τού τις αρνούνται με απανθρωπιά. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιο σαμποτάζ άλλαξε τεχνηέντως το περιεχόμενο του νέου φύλλου Documento αφαιρώντας τις μισές και βάλε, κριτικές απέναντι στην κυβέρνηση, σελίδες, αφήνοντας την εφημερίδα με περιεχόμενο εξ ολοκλήρου αντινεοδημοκρατικό / αντιπασοκικό! Με ύπουλο στόχο να παρουσιαστεί το φύλλο όχι ως μια σοβαρή, πλουραλιστική και έγκυρη πρόταση, όπως προέβλεπε ο εκδοτικός σχεδιασμός, αλλά ως μονόπλευρος φιλοσυριζαϊκός χαρτοπολτός που δεν κάνει ούτε για κωλόχαρτο. Αλλά και για να γελοιοποιήσει τον ρεπόρτερ Μπαξεβάνη παρουσιάζοντάς τον ως ανακόλουθο σε σχέση με όσα έγραψε στο παρθενικό editorial περί σφαιρικής ενημέρωσης και δημοσιογραφίας κριτικής προς όλους – έναν φιλοκυβερνητικό παλιάτσο, έναν συριζόδουλο τζουτζέ. Άσε που κυκλοφόρησε η προπαγανδιστική φήμη ότι το Μπαξεβάνικο layout «έκλεψε» στοιχεία από γνωστό βρετανικό προοδευτικό έντυπο μεγεθύνοντας τη ζημία της νέας εκδοτικής προσπάθειας. Με αποτέλεσμα το καλό φύλλο made by Baxevanis να μην πωλήσει τα αναμενόμενα περνώντας απογοητευτικά κάτω από τον πήχη. «Προβοκάτσα!» φώναξε οργίλος ο ακριβοδίκαιος ρεπόρτερ o οποίος δεν έχει μάθει να χαρίζει κάστανα, υποσχόμενος ότι δεν είναι μακριά η ώρα που ο αντιδραστικός δάκτυλος της ύποπτης δολιοφθοράς θα εντοπιστεί ρεπορταζιακά / ερευνητικοδημοσιογραφικά (δηλαδή Μπαξεβανικά) και θα αποδοθεί, όπως του πρέπει, στο φιλομπαξεβάνικο κοινό για τη δέουσα προοδευτική περιποίηση.

/σχετικά άρθρα/
Και δεύτερη ενέδρα στον Κώστα Μπαξεβάνη! Η ερευνητική δημοσιογραφία σε κίνδυνο...

Tuesday, November 15, 2016

Ο μέγας ομπαμιστής



Θαυμαστής του Ομπάμα ήταν ο Πετσίλας. Και μάλιστα από τους πιο πιστούς. Θαυμαστής του μέχρι το κόκκαλο. Ίσως ο πιο γνωστός ομπαμικός σ’ ολόκληρα τα Πατήσια. Το πόσο τον θαύμαζε δεν λέγεται. Τον θαύμαζε μα και τον αγαπούσε. Μακάρι να είχαμε κι άλλους πολλούς Ομπάμα, έλεγε. Διάσπαρτους σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Τότε ίσως και να ’χαμε κι έναν αφάνταστα καλύτερο κόσμο. Δικαιότερο. Χωρίς βία και πολλές-πολλές αντιπαραθέσεις. Με τα μεγάλα συμφέροντα που πίνουν το αίμα του απλού λαού στο περιθώριο. Χωρίς λιτότητα. Με ευκαιρίες, ευκαιρίες πολλές, και για τους λιγότερο προνομιούχους, σαν τον Πετσίλα. Αυτά πίστευε. Αυτά έλεγε. Αλλά ο Ομπάμα δεν του άρεσε μονάχα ως πολιτικός. Του άρεσε κι ως άνθρωπος. Η άνεση που είχε. Το ότι ήταν, όπως έλεγαν, «επικοινωνιακός». Το ότι έπαιζε μπάσκετ σαν ένας απλός άνθρωπος. Η αλεγρία του. Τα πετυχημένα αστεία που έλεγε και γελούσαν αυθόρμητα όλοι. Το πόσο όμορφα χόρευε. Όλα τούτα ενθουσίαζαν τον Πετσίλα, τον Έλληνα θαυμαστή του Ομπάμα.


«Α ρε μπαγάσα Μπαράκ, θα μας λείψεις!» έγραψε νοσταλγικά στο Φεϊσμπούκ. «We’ ll miss you φιλαράκο!» έγραψε συγκινητικά στο Τουίτερ. Από καρδιάς. Σαν να απευθυνόταν σ’ έναν παλιόφιλο. Και την ημέρα άφιξης του προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα, ο ενθουσιασμός δεν μπορούσε να κρυφτεί. Έλαμπε από χαρά ο Πετσίλας! Την ίδια στιγμή που αγωνιστές δημοδιδάσκαλοι, δυναμικοί αντικαπιταλιστές, ατιθάσευτοι νεολαίοι, ανυπότακτοι αμφισβητίες της νέας τάξης πραγμάτων, μαζί και έντιμοι Καισαριανιώτες, οραματιζόμενοι κι αυτοί έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ΗΠΑτζίδικο φασισμό και ιμπεριαλισμό, δίχως εκμετάλλευση αθρώπου από άθρωπο, διατράνωναν την αντίθεσή τους στην ομπαμική επίσκεψη. Εκείνος, όμως, αισθανόταν ότι ουδέποτε στο παρελθόν είχε νιώσει αγάπη για άλλον πολιτικό – το σωστό να λέγεται. Μέσα στην καρδιά του τον είχε τον αμερικάνο πρόεδρο. «Μοιάζει διαφορετικός ετούτος δω, ρε παιδιά. Σαν να είναι φτιαγμένος από άλλο υλικό, πολύ πιο ανθρώπινο. Σαν να είναι κοντά στον απλό τον άνθρωπο, να τον πονά, να τον νοιάζεται...» έλεγε ο πανευτυχής Πετσίλας.


Ο Νταλής ένιωσε ευχάριστη έκπληξη έτσι χαρούμενο που είδε, λόγω προεδρικής αφίξεως, τον φίλο του. Πολύ περισσότερο που συμμεριζόταν κι ο ίδιος τις φιλο-ομπαμικές θέσεις του. Και, μιας κι ήταν κι ερασιτέχνης ζωγράφος, και μάλιστα καλός, αποφάσισε να ζωγραφίσει τον Πετσίλα. Να τον αποδώσει με τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Και του σκιτσάρισε, σ’ ένα απλό χαρτί, εκ των ενόντων το πορτρέτο. Ένα πορτρέτο που εικόνιζε τον Πετσίλα χαμογελαστό, έστω και μετρίως, πράγμα σπάνιο γι’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο από λογιών-λογιών κακουχίες άνθρωπο. Και το καλλιτέχνημα του Νταλή πρέπει να πέτυχε τον στόχο του, αφού, πέραν του ότι έδειχνε όμορφο, ικανοποίησε πολύ και τον εικονιζόμενο Πετσίλα. Ο Νταλής, μάλιστα, έδωσε στο καλλιτεχνικό του πόνημα και τίτλο: «Ο μέγας ομπαμιστής».

Wednesday, November 9, 2016

Και τώρα τι;


Ο Θανάσης Κρομμύδας παρακολουθεί τις αμερικανικές εκλογές και προβληματίζεται



Ο Θανάσης Κρομμύδας ανησυχεί. Κι ανησυχεί πολύ. Οι τελευταίες εξελίξεις στις ΗΠΑ, με την νίκη Τραμπ (ή Τρουμπ, όπως ακούγεται, βαριά-βαριά, από το στόμα του αγαπημένου μας Alejandro Jodorowsky), μοιάζει να τον έχουν θορυβήσει. Να τον έχουν θορυβήσει  πολύ. Πού θα πάει τώρα η Αμερική; Πού θα πάει ο πλανήτης; Φοβάται καταστροφές ο Κρομμύδας. Τριγμούς και κραδασμούς στο διεθνές στερέωμα. Κι αν αυτός ο παλαβός τρελαθεί κι αρπάξει τα πυρηνικά; Κι αν ρίξει στα κεφάλια της παγκόσμιας κοινότητας καμιά μπόμπα; Όλα αυτά απασχολούν τον Κρομμύδα. Και τον κάνουν να ανησυχεί. Να ανησυχεί και να πονεί. Γιατί ο Κρομμύδας μπορεί να είναι Έλληνας 100%, και να νοιάζεται για την πατρίδα του, ωστόσο είναι και κοσμοπολιτισμένος, οπότε διαθέτει κι ένα διεθνές perspective, που τον κάνει να βρίσκεται δυνατά μέσα και στις διεθνείς εξελίξεις.


Έδωσε για μήνες μάχες ιδεολογικοπολιτικές ο Κρομμύδας. Μάχες σκληρές. Και τις έδωσε παντού: στους χώρους δουλειάς, στους τόπους χαλάρωσης και αναψυχής, στον στενότερο αλλά και ευρύτερο κύκλο του. Τασσόμενος υπέρ της Χίλαρι. Καθαρά. Αντρίκια. Χωρίς να διστάσει στιγμή. Καταδικάζοντας ταυτόχρονα τον Τραμπ (που, πέρα από «επικίνδυνο», τον θεωρούσε και «βλάκα»). Με την τόλμη και τη βεβαιότητα που μόνο ένας Έλληνας μπορεί να διαθέτει. Γιατί πίστευε ότι ένας πολίτης, ένα πολίτης συνειδητός κι ευαισθητοποιημένος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να κιοτεύει. Αλλά, αντιθέτως, οφείλει να βγαίνει μπροστά και με παρρησία να καταθέτει γνώμες και απόψεις. Να παίρνει θέση. Αναλαμβάνοντας, μάλιστα, και το (μεγάλο) κόστος. Αυτό έκαμε κι ο Κρομμύδας. Τίποτε λιγότερο. Και τίποτε περισσότερο.


Κι έτσι, ακόμη και στη δουλειά του στην τράπεζα, στις συζητήσεις με τους συναδέλφους, έπαιρνε θέση. Διαλαλώντας την κάθε στιγμή. Χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Δίχως να υπολογίζει τις αντιδράσεις. Ήταν πολιτικοποιημένος και τολμηρός. Αυτό ήταν όλο. Τίποτε περισσότερο. Και τίποτε λιγότερο. Αλλά και στα σοσιαλμήντια έδωσε μάχες ο Κρομμύδας. Στήριξε την υποψηφιότητα Χίλαρι με όλες του τις δυνάμεις. Με σχόλια στο Τουίτερ. Με φωτογραφίες στο Ίνσταγκραμ. Με αναρτήσεις στο Φέισμπουκ. Αλλά τη στήριξε και με πολιτικό λόγο προφορικό. Λόγο ζωντανό. Κουβέντα πρωί και βράδυ. Ατέλειωτη κουβέντα. Με κατάθεση σκέψεων. Με δημοσιοποίηση απόψεων. Η Χίλαρι έπρεπε να νικήσει. Το πίστευε αυτό. Και το πίστευε δυνατά. Με τη δύναμη ψυχής που μόνο ένας Κρομμύδας μπορεί να το πιστεύει.


Τα πράματα, όμως, δεν πήγαν κατ’ ευχήν. Η Χίλαρι ηττήθηκε. Παρόλες τις θεσμικές προβλέψεις. Ίσως κι επειδή δεν υπήρξε μια σχετική δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να δείξει εγκαίρως τις πραγματικές τάσεις. Αλλά και να επηρεάσει με την εγκυρότητά της το εκλογικό σώμα. Κι ο Κρομμύδας κάμφθηκε. Ναι, δεν είχε νόημα να το κρύψει. Ο φίλος αμερικάνικος λαός τον απογοήτευσε. Αυτή είναι η Αμερική; Αυτή είναι η χώρα της ελευθερίας και της πρακτικής σκέψης; Ο Κρομμύδας τα έβαλε κάτω. Και σκέφτηκε – σκέφτηκε πολύ. Αφουγκράστηκε τις άναρθρες κραυγές των Αμερικάνων και απέδωσε τις εξελίξεις στον λαϊκισμό. Στην αγραμματοσύνη των ψηφοφόρων. Στην οπισθοδρομικότητά τους. Στην απόρριψη του ορθού λόγου και της κοινής λογικής. Κι αυτό ο Κρομμύδας, προοδευτικός και διαφωτισμένος ο ίδιος, δεν μπορούσε να το χωνέψει.


Και τώρα τι; Αυτό αναρωτιέται ο φοβισμένος Κρομμύδας. Που ανησυχεί για την ασφάλεια του πλανήτη. Αλλά που ανησυχεί και για τις αγορές. Στην αρχή θορυβήθηκαν οι αγορές από την εκλογή Τραμπ. Κι έτσι θορυβήθηκε κι ο Κρομμύδας. Λίγο μετά οι αγορές ξεθορυβήθηκαν. Όχι, όμως, κι ο Κρομμύδας. Που παρέμεινε θορυβημένος. Κι όταν άκουσε στο πάρκινγκ τα σχόλια του Πολυκάρπου, του βιοπαλαιστή, τη θέση του προβληματισμού επήρε η οργή. «Η νίκη αυτού του Τραμπ είναι νίκη του απλού λαού, των μη προνομιούχων. Που ψήφισαν για πρόεδρο έναν σαν κι εμάς, έξω απ’ το κατεστημένο. Τα όνειρα σιγά-σιγά παίρνουν εκδίκηση. Είναι και φιλέλληνας ο Τραμπ. Άκουσα ότι ο παππούς του ήταν από την Κύπρο – Τράμπα τονε λέγανε. Θα έχει για δεξί του χέρι κι έναν πατριώτη μας, τον Τζωρτζ Παπαντόπουλος. Κι αυτό λέει πολλά. Μήπως μας μειώσει και το χρέος…»


Του ήρθε να τον κτυπήσει. Δεν του άρεσε να ακούει απόψεις από κείνους που δεν ξέρουν. Εντούτοις κρατήθηκε. Ίσως επηρεασμένος κι από τις σχετικές συστάσεις του συμφιλιωτικού Βακλαβά. Κι επέδειξε ψυχραιμία. Έχε χάρη που ήταν κι από ιδεολογία ανεκτικός και ορθολογισμένος. Και έπειτα από μερικά μόλις λεπτά, μετά από μια μικρή αλλά αναγκαία ανάπαυλα, σαν ξεθύμανε ο θυμός και η πικρία, μπόρεσε και ξαναβρήκε τις δυνάμεις και πήρε τη μεγάλη απόφαση: να συνεχίσει τον αγώνα. Κι ανέλαβε. Στο κάτω-κάτω, μια μάχη είχε χαθεί. Όχι ο πόλεμος. Αγώνας χρειαζόταν τώρα, αγώνας συνεχής. Για να ξαναγίνει η Αμερική αυτό που είχε ο Κρομμύδας στο μυαλό και στην καρδιά του. Μια Αμερική πιο δημοκρατική. Πιο φιλελεύτερη. Μια Αμερική πιο σωστή. Αλλά να γίνει πιο σωστός κι ολόκληρος ο πλανήτης. Αυτό ήταν το όνειρο του Θανάση του Κρομμύδα και κανείς δεν μπορούσε να του το γκρεμίσει.

/σχετικά άρθρα/
Brexit γιά Bremain? Κρομμύδας εναντίον Πολυκάρπου
Θανάσης Κρομμύδας: RIP Μάγκι!
Θανάσης Κρομμύδας: «Νιώθω μπερδεμένος!»

Tuesday, October 25, 2016

Η εξαπάτηση του Ντίνου Καρύδη



Ο Ντίνος Καρύδης εξαπατήθηκε. Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού. Αφού το παραδέχεται φόρα-παρτίδα κι ο ίδιος. Κι εξαπατήθηκε από το κόμμα της καρδιάς του· το κόμμα εκείνο που γέννησε κάποτε στην ψυχή του την ελπίδα. Πίστεψε για τα καλά στον ΣΥΡΙΖΑ ο καλός ηθοποιός. Ποντάροντας πολλά απάνω του για το ατομικό καλό· μα συνάμα και για το συλλογικό. Αφού ο Ντίνος είναι και καλλιτέχνης και αριστερός. Ομού και ταυτοχρόνως. Κι επομένως με πολλήν έγνοια, όχι μονάχα για το σαρκίο του, μα και για το κοινωνικό σύνολο – κυρίως αυτό. Με το καθαγιασμένο «συλλογικό» να κατέχει ξέχωρη θέση στη συνείδησή του. Πέρα κι έξω από σολιψισμούς μα και φιλοτομαρισμούς.


Αγωνιστής της ζωής, μια ζωή, ο Καρύδης. Αλλά κι ένας συμπαθής άνθρωπος. Συνάμα, δε, κι ένας εργάτης της υποκριτικής – και μάλιστα ένας εργάτης ευσυνείδητος. Μολονότι σταθερά προσανατολισμένος σε δεύτερους ρόλους, ένας βαρβάτος thespian, με τεράστια καλλιτεχνικά καμπανέλια – τουλάχιστον κατά τα δικά μας γούστα. Μια παρουσία θα ’λεγε κανείς βρετανική, τόσο υποκριτικά, με το χαμηλότονο, διακριτικό παίξιμό του, όσο και φυσιογνωμικά, αφού διατηρεί, αν και με τόσες δεκαετίες στην πλάτη, ξανθοκόκκινο χρώμα σε μουστάκι και μαλλί. Ένας ηθοποιός πόχει μάθει να δίνει πάντα το δικό του χαρακτηριστικό χρώμα όπου κι αν τεχνουργεί. 


Ανακαλούμε στη μνήμη μας με νοσταλγία πώς, πριν από λίγα μόλις χρόνια, παραμέναμε ξημερώματα ξάγρυπνοι, για εβδομάδες ολόκληρες, μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει, μπροστά στον τηλεοπτικό μας δέκτη, προκειμένου να απολαύσουμε τον αγαπημένο Ντίνο στο Μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη που πρόβαλε σε επανάληψη το MEGA. Με τον ίδιο να μεγαλουργεί, πάντα σε δεύτερο ρόλο, δίπλα στον Ανδρέα Μπάρκουλη. Και να κλέβει την παράσταση.


Με πόσην αφοσίωση παρακολουθούσαμε τη σειρά! Προτρέποντας και τη φίλη μας, Κατερίνα, να την απολαμβάνει κάθε ξημέρωμα· καθώς και την (επίσης Κατερίνα) εξαδέλφη μας, ώστε αργότερα –ή και την επομένη– να προβαίναμε σε σχετικές συζητήσεις επί κρίσιμων twist της πλοκής. Σύμφωνοι, επρόκειτο συνολικά για ένα συναρπαστικό σήριαλ – δεν γεννάται θέμα. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως ξενυχτούσαμε πρωτίστως για να απολαύσουμε τον Ντίνο, ο οποίος και υπεδύετο έξοχα τον βιτσιόζο Ιορδάνη, τον άνθρωπο με τη νοσηρή και ακόρεστη σεξουαλικότητα, που ήθελε να «κανονίσει» τη μακαρίτισσα –πλην όμως τόσο θελκτική– Γιούλα Γαβαλά (Ντόρα), δεδομένης όμως της μόνιμης άρνησής της να του δοθεί, εκείνος εβολεύετο με τα θέλγητρα της υπηρέτριας (Ζωής Κανελλοπούλου), εκτονώνοντας επάνω στο νεανικό, ταλαίπωρο κορμί της ένα σωρό βίτσια και ανομολόγητους πόθους.


«Πίστεψα και τους ψήφισα. Όμως, έκαναν άλλα από αυτά που μας υποσχέθηκαν…» εξομολογείται ο συμπαθέστατος εξαπατημένος. Κι έτσι ο Ντίνος πονεί – και πονεί πολύ. Και ποιος, άραγε, μπορεί να τον κακοχαρακτηρίσει γι’ αυτό; Αφού τέτοιου μεγέθους εξαπάτηση, πολιτική, οικονομική και ιδεολογική, δεν χωνεύεται εύκολα. Αφελής ο Καρύδης; Δύσκολο να το πιστέψουμε. Αφού είναι επαγγελματίας καλλιτέχνης με πολλά χιλιόμετρα on the clock. Μάλλον ήθελε να εξαπατηθεί. Παρασυρόμενος κι αυτός, καλή τη πίστει, από τις εύηχες ΣΥΡΙΖΑίικες ρητορείες. Όπως και καμπόσοι άλλοι. Και πίστεψε, καταπώς φαίνεται, δυνατά· συνειδητά· απόλυτα. Γι’ αυτό απόλυτη υπήρξε κι η απογοήτευση. Βέβαια, δεν θα δώσει και λογαριασμό για την ψήφο του. Ούτε και θα απολογηθεί σε όψιμους κατηγόρους του – ειδικά σε κάτι μπουλούκους με χοντρά μπούτια, ή σε κάτι φιλελεύτερους τζιτζιφιόγκους, βιρτουόζους της τέχνης του retardare,  που εγκαλούν τον καλό ηθοποιό για την ψήφο του στον ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που οι ίδιοι, μέσα στην ολική τους χαύνωση, μέσα σε μια δυσπερίγραπτη εκμαλάκυνση, επιλέγουν με ενθουσιασμό Νέα Δημοκρατία. Με Κυριάκο ως πρόεδρο και τον προγναθικό κλόουν ως αντιπρόεδρο. Οι χαριτωμένοι «Κυριακούληδες» ας είναι φειδωλοί ως προς το σκώμμα εναντίον του έμπειρου ηθοποιού μας κι ας κοιτάξουν τα χάλια τους (και τα μπούτια τους).


Ο Καρύδης δεν το κρύβει: πίστεψε στο όμορφο ταξίδι· το αρμένισμα προς πιο δημοκρατικά, απάνεμα λιμάνια. Και η διάψευση ενός τέτοιου ονείρου είναι που τον πλήγωσε. Συν το ότι εκείνοι τους οποίους ετίμησε του πετσόκοψαν για τα καλά τη σύνταξη. Και τώρα ο ηθοποιός μας οικονομικά ζορίζεται – και ζορίζεται πολύ. Δεν του φτάνει, άραγε, του Ντίνου που το κόμμα που εψήφισε πολεμά τα συμφέροντα; Που κρατά κάμποσες μέρες, σε κάποιο παγωμένο κτήριο, χωρίς μπάνιο τους νταβατζήδες; Που ξιφουλκεί εναντίον της διαπλοκής δίνοντας μάχες σθεναρές για τη δημοκρατία; Φαίνεται πως όχι. Κι έτσι ο Καρύδης, μολονότι δεν είναι και κάνας bien-pensant (καλλιτέχνης γαρ!), μονολογεί: «Καλά όλα αυτά, αλλά έχουμε να πληρώσουμε και τα νοίκια! Πρέπει και να φάμε!» Κι έχει, ασφαλώς, δίκιο. Να γιομίζει το στομάχι είναι που προέχει. Η δημοκρατία ακολουθεί. Αυτό ισχύει για τους πάντες. Ακόμη και γι’ αθρώπους που έχουν μάθει να συλλογάνται προοδευτικά, όπως ο Καρύδης.


Κάποιοι ειδικευμένοι «Καρυδολόγοι» ισχυρίζονται ότι η πίκρα που δοκίμασε ο Ντίνος από την προδοσία που του επεφύλαξε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση μόνο με μιαν άλλη του πίκρα μπορεί να συγκριθεί: τότε που «ξίνισε ο τραχανάς» και δεν έγινε, δυστυχώς, κατορθωτό η πολυαγαπημένη του κόρη Σμαράγδα να νυμφευθεί τον μεγάλο (όχι στο δέμας, αλλά στην αξία) μουσουργό μας Σταύρο Ξαρχάκο – αυτόν που επιθυμούσε όσο κανέναν άλλον για γαμπρό του ο ηθοποιός μας, χωρίς ποτέ να το κρύψει.


Δυσάρεστα όλα τούτα – χωρίς συζήτηση. Αλλά και μέσα στη ζωή – χωρίς αμφιβολία. Ας μην ξεχνούμε, όμως, ότι «το νόμισμα έχει δύο όψεις», «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και άλλα τέτοια θυμόσοφα. Και έτσι, ο διαψευσμένος Καρύδης, αφού γεύτηκε τις απογοητεύσεις στο τομέα τον πολιτικό και τον προσωπικό, το έστρεψε για τα καλά και πάλι στην τέχνη – το μόνο αποκούμπι που ποτέ δεν τον πρόδωσε (μαζί με την εκπομπή του Λαβίθη, στην οποίαν και τηλεφωνεί συχνά-πυκνά καταθέτοντας απόψεις και προβληματισμούς). Και ρίχτηκε με τα μούτρα στην προετοιμασία για πολύ και καλό θέατρο, αφού το σανίδι δεν ξέρει να απογοητεύει. Προετοιμαζόμενος δυνατά για το επόμενο καλλιτεχνικό του σταθμό – το «Κύκνειο Άσμα» του Τσέχωφ. Χαροποιώντας κι εμάς που πιστεύουμε πολύ όχι τόσο στην πολιτική όσο στην καλλιτεχνική ευφυΐα του Καρύδη. Κι εκεί τον θέλουμε, στην τέχνη, από δω και στο εξής να αφοσιώνεται.


Ο γλυκύτατος Ντίνος στα πολιτικά λάθεψε. Δεν είναι, όμως, και προς θάνατον. Άλλωστε, σε ό,τι αφορά τα πολιτικά ζητήματα, οι καλλιτέχνες είναι εκείνοι που περισσότερο ξαστοχούν. Δεν θα αναλύσουμε το γιατί, αν και έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είμαστε, όμως, και για χόρταση. Ας αρκεστεί, λοιπόν, το αναγνωστικό κοινό που μας τιμά με την προσοχή του (και το οποίο τιμούμε κι εμείς με τη σειρά μας απεριόριστα) σε μια, κατά το μάλλον ή ήττον, αποφθεγματική προσέγγιση. Ο Καρύδης, πάντως, το έχει πάρει πια το μάθημά του – αυτό είναι βέβαιο. Κι έτσι βρίσκεται πλέον σε φάση απολογισμού και ενδοσκόπησης. Και γλείφει τις πληγές του. Όπως, άλλωστε, τόσοι και τόσοι διαψευσμένοι. Δείχνοντας για ένα πράγμα αποφασισμένος: ξανά να μην εξαπατηθεί. Πώς, όμως, να αποφύγει κανείς την εξαπάτηση; Πώς, δηλαδή, να αποφύγει τον ίδιο του τον εαυτό;

Sunday, October 16, 2016

Ο ορθολογισμένος



Ναι, θα πήγαινε στο ποδοσφαιρικό αγώνα της εθνικής μας ομάδας εναντίον της Κύπρου ο Κουρτέσης. Το είχε αποφασίσει. Όσο κι αν στο γήπεδο είχε χρόνια να πάει – κυρίως ένεκα του φόβου της βίας, από τους διαβόητους χούλιγκαν, μη και τονε πάρουνε τα σκάγια. Ετούτη τη φορά, όμως, ο συνετός νέος θα έκαμε μιαν εξαίρεση. Γιατί θα αγωνίζονταν δυο ξέχωρες μεν εθνικές ομάδες, που αποτελούσαν, όμως, τα δύο ποδοσφαιρικά σκέλια του ενός και αδιαίρετου Ελληνισμού. Κι έτσι, τουλάχιστον από άποψη βίας, τα πράματα λογικά θα πήγαιναν πρίμα.


Ίσως και να έβρεχε, όμως, όπως προέβλεπε η ΕΜΥ, κι αυτό, για έναν άνθρωπο τετράγωνης λογικής σαν τον Κουρτέση, θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόσκομμα. Για να αποφύγει τυχόν περιπέτειες, λοιπόν, έπρεπε να λάβει προφυλάξεις. Να οργανώσει από τα πριν τις κινήσεις του. Διά παν ενδεχόμενο. Τουτέστιν να προγραμματίσει. «Ο προγραμματισμός», υποστήριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην ανάλυσή του για βιομηχανική κοινωνία και καπιταλισμό, όπως τη διαβάζουμε στην Ελευθερία του Ανθρώπου, «δεν είναι τίποτε περισσότερο από ορθολογική συμπεριφορά».


Προγραμματισμένα / ορθολογισμένα, λοιπόν, θα ενεργούσε κι ο Κουρτέσης. Όχι γιατί ακολουθούσε τα Παπανδρεϊκά συμπεράσματα, αφού ούτε τα ήξερε αλλά ούτε και ήθελε να τα μάθει, δεδομένου ότι, έτσι κι αλλιώς, ανήκε στην άλλη πλευρά [την «από ’δω πλευρά» (© Δημήτρης Ρίζος)]. Ούτε τόσο γιατί η μητέρα του τον δασκάλευε σχετικά («όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά»· «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν»· «κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε») με λόγια μεστά, κατ’ ευθείαν βγαλμένα μέσα απ’ τον πλούτο της λαϊκής μας σοφίας. Ούτε, ακόμη, λόγω της επιρροής που ασκούσε πάνω του, με τις πολύτιμες συμβουλές του, ο θείος του ο Χρυσόστομος, φυσικός το επάγγελμα και γι’ αυτό τετράγωνος στη σκέψη, επομένως άνθρωπος με πολύν ορθολογισμό μέσα του, μα συνάμα και κάτοχος γερής κλασσικής Ελληνικής παιδείας («Κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν παιδί μου»). Θα ενεργούσε προγραμματισμένα / ορθολογισμένα κυρίως γιατί προς τα κει τον έζμπρωχνε η συγκρότησή του. Μπίζνες είχε σπουδάσει, διάολε! Δεν γινόταν να μην είναι ορθολογισμένος – ένας νοικοκύρης της σκέψης. Γι’ αυτό, άλλωστε, και «στο γραφείο» πολλοί τον εζήλευαν: «Ρε τον πούστη τον Κουρτέση, πόσο ορθολογισμένος είναι!» έλεγαν με θαυμασμό που δύσκολα μπορούσε να κρυφτεί.

 

Κι όταν, λίγο μετά που αφίχθη στο γήπεδο, ξέσπασε βροχή –τι βροχή, πραγματική καταιγίδα!–, ο προγραμματισμένος / ορθολογισμένος Κουρτέσης έβγαλε από την τσέπη του μια μεγάλη πλαστική σακούλα (τη σακούλα εκείνη που, έχοντας προνοήσει, της είχε καταφέρει με το ψαλίδι, από το σπίτι ήδη, μια ευμεγέθη τρύπα στη βάση της ώστε να περνάει με άνεση το κεφάλι) και τηνε φόρεσε πάνω από τα ρούχα του χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Σαν να μην έφτανε αυτό, έβγαλε από την άλλη τσέπη και μια μικρότερη σακούλα, που ’χε επίσης προνοήσει να φέρει μαζί του, και τηνε φόρεσε στο κεφάλι. Όντας, έτσι, προφυλαγμένος από την απειλή της βροχής, πλήρως θωρακισμένος, πανέτοιμος να παρακολουθήσει το παιγνίδι. Δεν είχε νόημα να το κρύψει – ένιωθε, για μιαν ακόμη φορά, υπερήφανος και δικαιωμένος για τη σύνεση που είχε επιδείξει. Για τον προγραμματισμό, δηλαδή τον ορθολογισμό, που είχε υιοθετήσει. Οι αλλόφρονες, λόγω εντάσεως της βροχοπτώσεως, θεατές που βρίσκονταν πλάι στον προνοητικό άνδρα, οι περισσότεροι γυμνοί από προστασία ή βαστώντας στα χέρια τους μιαν απλή ομπρέλα αδύναμη να τους προφυλάξει από μια τέτοια καταιγίδα, έμοιαζαν να έχουν χάσει τη μπάλα. Κοιτάζοντας έκπληκτοι τον φασκιωμένο με τις σακούλες, καλά προστατευμένο Κουρτέση. Ας πρόσεχαν. Ας είχαν προγραμματίσει. Ας ήσαντε κι αυτοί ορθολογισμένοι.

Sunday, October 9, 2016

Η παρολίγον αποκατάσταση του Στέφανου Τζουμάκα



Η φημολογούμενη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς δοκιμασμένες δυνάμεις του σοσιαλισμού (τώρα που οι πάντες διευρύνονται – οι Κούληδες με περιτρίμματα του Λεβέντη, οι μπαμπουίνοι με «λιοντάρια» κ.ο.κ.) έφερε τον λησμονημένο Στέφανο Τζουμάκα, δικαιωματικά, και πάλι στην επικαιρότητα. Εδώ που τα λέμε, σπανίζουν πια οι πολιτικοί της στόφας του Στέφανου, που δεν διστάζουν να καταθέσουν με παρρησία τις απόψεις τους χωρίς να μασάνε τα λόγια τους. Κι αυτό το λέμε με το χέρι στην καρδιά, αφού τον παρακολουθούμε στενά, χρόνια τώρα, και στα πάνω του και στα κάτω του. «Ζούμε μέσα σε κρίση!» δήλωσε ο παροπλισμένος πολιτικός σε μια από τις σπάνιες πλέον δημόσιες παρεμβάσεις του. Αυτό, βέβαια, το ξέραμε ήδη. Και μάλιστα για τα καλά. Εκείνο που θα θέλαμε να γνωρίζουμε από τη μεριά του Στέφανου είναι το εάν διαφαίνεται τυχόν λύση στον ορίζοντα ή είμαστε ως λαός καταδικασμένοι, ξεπερασμένοι οριστικά από τις εξελίξεις της Ιστορίας. «Ασφαλώς και υπάρχει λύση» καθησυχάζει ο Τζουμάκας. «Η λύση είναι να βάλουμε μπρος πολιτικές. Πολιτικές προοδευτικές!» διευκρινίζει. Θυμίζοντάς μας τον παλιό καλό Στέφανο που είχαμε ξεχάσει. Εκείνο, όμως, που εμείς ποτέ δεν ξεχάσαμε είναι η πέρα για πέρα απολαυστική διήγηση του Γιώργη του Κατσιφάρα, του αχαιού μπον βιβάν, λίγο προτού αποδημήσει εις Κύριον, όταν τον πιέζαμε να μας πει καμιά πικάντικη ιστορία για τον αγαπημένο μας πολιτικό. 


«Έλα εδώ βρε Στέφανε, του λέω. Εργένης είσαι. Γιατί δεν κοιτάς να βρεις μια κοπέλα, να αποκατασταθείς; Μεγαλώνεις, χρειάζεσαι στο πλευρό σου μια γυναίκα. Να σου δώσουμε βρε τη Βάσω που ’ναι κι αυτή ανύπαντρη;» ρώτησε στοργικά, θα ’λεγε κανείς πατρικά, ο παλαίμαχος πολιτικός τον εξ Άρτης ορμώμενο σοσιαλιστή συνάδελφό του προξενεύοντάς του τη δυναμική Αιγιώτισσα Βάσω Παπανδρέου. «Ποια, μωρέ, τη Βάσω θα πάρω, που μετά τον Αντρέα έχει τραβηχτεί με πάνω από δέκα άντρες;!» απάντησε απαξιωτικά ο Τζουμάκας, σύμφωνα τουλάχιστον με τη γλαφυρή Κατσιφάρεια διήγηση. Αποφασίζοντας, πάντα νέος σε σώμα και ψυχή και χωρίς ούτε μια άσπρη τρίχα στο κεφάλι του έως και σήμερα, να αψηφήσει τους πειρασμούς του «ωραίου φύλου» και να επιμείνει με σθένος στην υιοθέτηση μιας εναλλακτικού τύπου, εργένικης ζωής, αφιερωμένης αποκλειστικά στις μάχες για τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία.

Thursday, October 6, 2016

Το ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη τοματοσαλάτα στον πλανήτη και πάλι σε χέρια Ελληνικά!


 

Να και μια αισιόδοξη είδηση, μέσα στο κλίμα γενικής δυσθυμίας και εθνικής μειονεξίας. Η Ελλάς μπαίνει ξανά στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες παράγοντας τη μεγαλύτερη τοματοσαλάτα του πλανήτη! Μια πρωτιά που μπορεί και αναπτερώνει το καταρρακωμένο ηθικό των Ελλήνων, αποδεικνύοντας ίσως ότι δεν είμαστε οριστικά καταδικασμένοι να αποτελούμε τον τελευταίο τροχό της αμάξης.


Η υπερμεγέθης τοματοσαλάτα τόνωσε την εθνική υπερηφάνεια, όπως αποδεικνύει και το εύρος της προβολής της οποίας έτυχε το θέμα από τον εγχώριο Τύπο. Δεν είναι, όμως, μονάχα το τεράστιο μέγεθός της και το συνακόλουθο ρεκόρ που προκάλεσαν κύματα ενθουσιασμού. Αλλά και το γεγονός ότι η τεράστια τοματοσαλάτα δημιουργήθηκε και εκτέθηκε σε μητροπολιτικό κέντρο, και πιο συγκεκριμένη στην παγωμένη Μόσχα, στην περίφημη Κόκκινη Πλατεία, προβάλλοντας την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου! «Επρόκειτο για μια τεράστια σαλάτα – έναν πραγματικό γίγαντα! Τόσο μεγάλη τοματοσαλάτα δεν έχει ξαναδεί μάτι ανθρώπου!..» σχολιάζει αυτόπτης μάρτυρας. Και πράγματι, επτά τόνοι τομάτας απαιτήθηκαν προκειμένου να κατασκευαστεί η νικήτρια σαλάτα!


Αξιοσημείωτο, μάλιστα, είναι ότι δεν επρόκειτο για μια λιτή, σκέτη τοματοσαλάτα, αλλά για μια πλήρη, «χωριάτικη» – με κρεμμύδι, αγγουράκι και τυρί φέτα, καθώς και παρθένο Ελληνικό ελαιόλαδο! Κάποιοι, πάντως, απ’ όσους πλημμύρισαν την Κόκκινη Πλατεία για να απολαύσουν Ελληνική τοματοσαλάτα εξέφρασαν, εκτός από τον ενθουσιασμό τους, και την επιθυμία να τους να περιείχε η σαλάτα λιγάκι περισσότερη φέτα. Ξέρουμε, όμως, ότι πάντα υπάρχουν γρινιάρηδες, καθώς και ότι εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Εδώ, λοιπόν, είμαστε, ώστε να κάνουμε τις απαραίτητες διορθώσεις προκειμένου στο μέλλον, ως Ελλάδα, να μην αφήσουμε κανέναν παραπονεμένο.


Ο δήμαρχος του Κρουσώνα Ηρακλείου, Κώστας Μουμουλάκης, απ’ όπου και έλκει την καταγωγή του ο παρασκευαστής της πρωταθλήτριας τοματοσαλάτας, Πέτρος Λαμπρινίδης, συνεχάρη τον νικητή εκφράζοντας παράλληλα την ευαρέσκειά  του. «Κερδίσαμε επάξια μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Η νίκη αυτή προβάλλει διεθνώς την πατρίδα μας και μας κάνει εύλογα υπερήφανους. Εύχομαι πάντα τέτοιες δημιουργικές και πρωτότυπες εμπνεύσεις» δήλωσε.


Αλλά είμαστε Έλληνες. Με οπωσδήποτε τεράστιες ικανότητες για πρωταθλητισμό, συνάμα όμως με τον φθόνο και την αντιζηλία στο αίμα μας. Δεν ήταν να πάρει κάποιος συμπατριώτης μας την πρωτιά, και ακούστηκαν ήδη οι πρώτες αμφισβητήσεις. Και πρώτα-πρώτα απ’ την ιστορική Μουργκάνα. «Μόλις φέτος, στη γιορτή “Μάνα Μουργκάνα” εμείς εφκιάσαμε, θαρρώ, τη μεγαλύτερη ντοματοσαλάτα!» ενίσταται ο θεσπρωτός Θανάσης Κάτσιος. Ενώ την πρωτιά διεκδικεί και η Θεσσαλία. «Εμείς, στη γιορτή κρασιού του Μεσενικόλα Καρδίτσης, το 2011, είχαμε κάνει πιο μεγάλη ντοματοσαλάτα. Τι, επειδή δεν την δηλώσαμε;» δηλώνει εκνευρισμένος ο καρδιτσιώτης Βάιος Ζούκας. Η πρωτιά, όπως φαίνεται, έχει πολλούς πατεράδες…


Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που η χώρα μας εισέρχεται στο βιβλίο Γκίνες. Έχει κατακτήσει πρωτιές κι άλλες φορές, παράγοντας, μεταξύ άλλων, το μεγαλύτερο κοντοσούβλι του πλανήτη (Καλύβια Πεζούλας) ή καταφέρνοντας τη μεγαλύτερης διάρκειας χορευτική φιγούρα (Αντώνης Κοσμαδάκης). Επιπλέον, η Ελλάς ευτύχησε και στο κοντινό παρελθόν να είναι κάτοχος του συγκεκριμένου ρεκόρ παρασκευής της μεγαλύτερης τοματοσαλάτας, το 2010 (τοματοσαλάτα Ιεράπετρας), για να το χάσει, δυστυχώς, λίγο αργότερα από τους Ρουμάνους. Ωστόσο, πολύ σύντομα, όπως φάνηκε, μπορέσαμε και πήραμε το αίμα μας πίσω κερδίζοντας με το σπαθί μας και πάλι την πρωτιά.


Η Ελλάς διαθέτει αστείρευτες δυνατότητες και έμψυχο υλικό που αξίζει. Καθώς και το τσαγανό να διεκδικεί διακρίσεις. Μονάχα που, όπως ξέρουμε κι από την Ιστορία, χρειάζεται να αφεθεί το δαιμόνιο του Έλληνα ελεύθερο, ανεμπόδιστο από περιορισμούς και πιέσεις, και τότε, ναι, ο λαός μας μπορεί να μεγαλουργήσει. Η αριστεία είναι μέσα στο Ελληνικό DNA, κι ας έχουμε πάρει τελευταία την κάτω βόλτα. Δεν είναι, όμως, μακριά η ώρα που τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση και η πατρίδα μας θα κατακτήσει και πάλι τη θέση που της αρμόζει. Είμαστε γεννημένοι για τα μεγάλα και δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε λιγότερο απ’ την πρωτιά. Όπως έδειξε και το νέο ρεκόρ Γκίνες, όταν ο Έλληνας αποφασίσει να βάλει στόχους και μεθοδικά ενεργήσει, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει.

Monday, October 3, 2016

Ποιος φοβάται το καρπενησιώτικο Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης»;



Ας το δηλώσουμε χωρίς περιστροφές: δεν είναι άσκημη ιδέα – καθόλου άσκημη μάλιστα! Και επειδή, εδώ και χρόνια, τίποτε το ενθαρρυντικό δεν συμβαίνει στη χώρα της φασουλάδας, εμείς, εκ των πραγμάτων απαισιόδοξοι, αρχικά δυσκολευτήκαμε να το πιστέψουμε· με μιαν αίσθηση ευχάριστης έκπληξης, που σταδιακά εξελίχθηκε σε ενθουσιασμό, να καταλαμβάνει τη θέση της δυσπιστίας. Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης» στο Καρπενήσι! Όμορφη κίνηση. Θαυμάσια έμπνευση. Αποδεικνύοντας ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν λείπουν οι καλές ιδέες. Καθώς και τα πρόσωπα που μπορούν να τις εμπνευστούν και να τις βάλουν μπρος δυναμικά. Αρκεί να αφεθούν ελεύθερα να δράσουν, και τότε όλα είναι μπορετά. Ετούτος, μάλιστα, ο πατέρας της ιδέας και γιος του τιμηθησομένου, ο Μπακογιάννης ο νεώτερος, τετιμημένος κι ο ίδιος με την ψήφο του λαού (προσώρας σε επαρχιακό επίπεδο), πολιτευόμενος με ανατρεπτικόν αέρα, φιλοπρόοδος νεολαίος και αυτοδιοικητικός παράγων, δείχνει να είναι ευφάνταστος. Με πολλές και καλές ιδέες στο σακούλι του.

 
Προβλέπεται να σπάσει ταμεία το νέο δημοκρατικό project. Πολλοί αναμένεται να επισκεφθούν τα καρπενησιώτικα χώματα για να ’ρθουνε σ’ επαφή μ’ αυτό που λέγεται δημοκρατία α λα γκρέκα, με επίκεντρο τον Παύλο Μπακογιάννη – αυτός είναι, άλλωστε, ο σχεδιασμός. «Και τι ακριβώς θα κάνει αυτό το Κέντρο;» ρωτούν πολλοί (που ίσως επιθυμούν να καπαρώσουν θέση επισκέπτη ήδη από τώρα). Πολύπλευρες θα είναι οι δράσεις του, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες. Πρώτα-πρώτα, θα εκτίθενται διάφορα memorabilia του τιμώμενου: χειρόγραφα, οι στυλογράφοι του, τα κλειδιά του, η πίπα του κ.α. Εν συνεχεία, οι επισκέπτες –Έλληνες και πιθανώς ξένοι– θα μπορούν να περιηγούνται εντός του Κέντρου και να ενημερώνονται απάνω σε ορισμένα δημοκρατικά θέματα. Οσάκις, δε, περιήγηση και  ενημέρωση κρίνεται ότι δεν αρκούν, οι παριστάμενοι θα βγαίνουν στο προαύλιο (εφόσον βέβαια το επιτρέπει κι ο καιρός) και, με αφορμή τον Παύλο Μπακογιάννη και τη δράση του, θα συζητούν για δημοκρατία. Το Κέντρο, όμως, θα πατάει σε δύο βάρκες. Έτσι, εκτός από δημοκρατία θα έχουμε και εθνική συμφιλίωση. Και πάνω σ’ αυτό το μενού θα γίνεται πολύς και χρήσιμος διάλογος – διάλογος εξαντλητικός. Μιλούμε σίγουρα για πλούσιο ρεπερτόριο, που δεν πρόκειται ν’ αφήσει κανέναν παραπονεμένο.


Η ιδέα είναι σίγουρα καλή. Ωστόσο, δεν λείπουν κι οι ενστάσεις. Από κείνους που αμφισβητούν πρώτα απ’ όλα το ειδικό βάρος του αειμνήστου· το μέγεθος του πολιτικού του αναστήματος. «Εντάξει, δολοφονήθηκε βάναυσα από τους διαταραγμένους πιστολάδες της 17Ν. Ήταν, όμως, τόσο σημαντική προσωπικότητα ο Μπακογιάννης ώστε να δικαιολογείται η ίδρυση κέντρου προς τιμήν του, επιδοτούμενου μάλιστα με δημόσιο χρήμα;» αναρωτιούνται κάποιοι. «Δεν θα μπορούσαν, στο κάτω-κάτω, εάν το ήθελαν, να το δημιουργήσουν οι οικείοι του ιδίοις εξόδοις για να τιμήσουν λεβέντικα τον συγγενή τους;» προσθέτουν. Οι απαντήσεις εδώ είναι εύκολες. Ο Παύλος Μπακογιάννης δεν υπήρξε ένας απλός πολιτευόμενος. Είτε ως γκασταρμπάιτερ την περίοδο της εξορίας στην παγωμένη Γερμανία, είτε στα χρόνια της δημοσιογραφικής του ακμής ως δεξί χέρι του Κοσκωτά, είτε κάνοντας τα πρώτα του βήματα στην ενεργό πολιτική ως sidekick του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έδωσε μάχες για τη δημοκρατία – μάχες σκληρές. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να του πιστωθεί. Σύμφωνοι, με μια συμβατικού τύπου αποτίμηση ίσως και να μην άφησε ισχυρό πολιτικό αποτύπωμα – δεν θα το αρνηθούμε. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει τι θα ακολουθούσε, εάν δεν έφευγε από τη ζωή τόσο βίαια και πρόωρα. Οι βάσεις, άλλωστε, για μια λαμπρή πολιτική πορεία φαίνεται να είχαν τεθεί. Για ένα νέο μοντέλο πολιτικής. Πιο δημοκρατικό. Δείχνοντας ότι ο καρπενησιώτης πολιτικός μπορούσε να προσφέρει πολλά, ακόμη και μακριά από την patria potestas του πατέρα-αφέντη της κρητικής δυναστείας και μέντορά του.


Κι έπειτα, αν ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν ακόμα μαζί μας, θα ήταν άραγε ίδια τα πράματα στην χώρα; Ή, με το πολιτικό του αισθητήριο, θα βοηθούσε τούτη δω την πατρίδα να πάρει μιαν άλλη ρότα; Μήπως, επί παραδείγματι, θα οδηγούσε τη ΝΔ σε πιο συνετές κατευθύνσεις, ώστε να μη μας φορτώσει με την ανερμάτιστη πολιτική της τα μογγολάκια του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως θα είχε αποτρέψει την ανεκδιήγητη κυβέρνηση Καραμανλή; Μήπως, σε ένα ευρύτερο επίπεδο, με τη δικτύωση που διέθετε στον εξωτερικό και το ιδιαίτερο κύρος του, θα μπορούσε να συμβάλει στην οικοδόμηση μιας πιο δημοκρατικής Ευρώπης, ολιγώτερον ανθελληνικής; Ακόμη-ακόμη, μήπως βοηθούσε τον Κυριάκο να αποκτήσει την πολιτικότητα που του λείπει, μετατρέποντάς τον σ’ έναν στιβαρό ηγέτη από έναν πολιτικό ελαφρών βαρών που είναι σήμερα; Αναπάντητα θε να παραμείνουν τα παραπάνω ερωτήματα. Περνώντας οριστικά στα μεγάλα «Αν» της Ιστορίας… Όπως και να ’χει, ακόμη και μικρού πολιτικού εκτοπίσματος να ήταν ο άτυχος πολιτικός, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι με τη δολοφονία του προσέφερε στον λαό μας έναν δημοκρατικό συμβολισμό· με έντονο φρονηματιστικό / παραδειγματικό χαρακτήρα. Μ’ αυτό το σκεπτικό, ένα Κέντρο Δημοκρατίας προς τιμήν του Παύλου Μπακογιάννη μοιάζει όχι μόνο λογικό αλλά και χρειαζούμενο. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε ότι εκείνος ήταν που διατύπωσε την εμβληματική φράση «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»· που έκτοτε αποτελεί μπούσουλα για κάθε δημοσιολόγο που σέβεται τον εαυτό του, ακόμη και ίσαμε σήμερα. Σε ό,τι, δε, αφορά την οικονομική διάσταση του θέματος και τα σχετικά κουτσομπολιά, με τα ΕΣΠΑ και τα ρέστα, εκεί η απάντηση είναι ακόμη πιο εύκολη. Το Κέντρο Δημοκρατίας θα στεγαστεί στο πρεσβυτέριο του συχωρεμένου του παπα-Κώστα του Μπακογιάννη, πατέρα του τιμωμένου. Που έχει παραχωρηθεί επί τούτου στο Δημόσιο. Κατά τα άλλα, η κάποια επιδότηση (όχι, πάντως, πάνω από εξακόσια και κάτι χιλιάδες ευρώ) είναι σχεδόν συμβολική. Ίσα που φτάνει για τα στοιχειώδη: λίγο σουλούπωμα, ένα βάψιμο, κάποιο μερεμέτι, άντε και κάνα τουρνικέ στην είσοδο, για λόγους ασφαλείας, μιας και η προσέλευση αναμένεται αθρόα, μέσα και κάποια αναγκαία λειτουργικά έξοδα. Κι αυτό είναι όλο.


Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, προς τι οι διαμαρτυρίες; Ποιοι φοβούνται το Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης»; Ποιοι προσπαθούν να πριονίσουν το κύρος του προτού καλά-καλά συγκροτηθεί και ξεκινήσει τη δράση του; Μήπως κάποιοι θέλουν να ανακόψουν την πορεία του άπειρου (ίσως ακόμη και επιπόλαιου), πλην όμως ελπιδοφόρου, Κωστάκη Μπακογιάννη στην πολιτική; Πιθανώς. Μήπως ορισμένοι στοχεύουν, λόγω συγγενείας, ακόμη και τον Κυριάκο, τώρα που ’χει πάρει δημοσκοπικό κεφάλι δημιουργώντας προσδοκίες για κάτι το ωραίο; Ενδεχομένως. Εμείς, μάλιστα, θα το πάμε κι ακόμη παραπέρα. Υποπτευόμαστε πως κάποιοι, αρνούμενοι τη χρησιμότητα ενός τέτοιου κέντρου, στοχεύουν εμμέσως στην υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας! Όπως και να ’χει, το σχέδιό τους φαίνεται πως δεν θα περάσει. Και το Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης» θα λειτουργήσει. Ο λαός γρηγορεί. Οι θεσμοί λειτουργούν. Και είμαστε σίγουροι πως δεν θα επιτρέψουν να ματαιωθεί το όνειρο μιας τέτοιας δημιουργίας.


Ο Μπακογιάννης junior το συνέλαβε καλά. Και προχώρησε σωστά στην ίδρυση ενός Κέντρου Δημοκρατίας, στην περιφέρειά του, προς τιμήν του Μπακογιάννη senior. Κει πάνω στα Βελωτά, έναν τόπο λησμονημένο από θεούς κι ανθρώπους. Δείχνοντας ότι αποκτά πολιτικό κριτήριο. Γεννώντας προσδοκίες για κάτι το πραγματικά μεγάλο, και μάλιστα στο κοντοπρόθεσμο μέλλον. Άραγε, θα τα καταφέρει; Εμείς το πιστεύουμε – κι ας είναι νωρίς ακόμα. Παίρνουμε, όμως, αυτό το ρίσκο. Χωρίς να διστάσουμε. Γιατί τα πρώτα δείγματα γραφής είναι θετικά. Κι ας έκαμε ορισμένα λάθη αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί στις ατραπούς του λάιφσταϊλ και της παραπολιτικής. Το φάλτσο ας αποδοθεί στο νεαρόν της ηλικίας του κι ας του συγχωρεθεί. Παιδί άγουρο ακόμη, άψητο, έχει δικαίωμα στο λάθος. Μοιάζει, πάντως, να είναι φτιαγμένος από τη στόφα αυτών των νέων ready-made πολιτικών, που έχουν ήδη δώσει δυναμικά το «παρών», εντός κι εκτός του αντιπροσωπευτικού μας μοντετσιτόριου, και που, όπως δείχνουν τα πράγματα, ήρθαν για να μείνουν. Δίνοντας μάχες για τη δημοκρατία· και φέρνοντας ούριο άνεμο στα πανιά της χώρας, υποσχόμενοι συναρπαστικές πλεύσεις.

 

Το σχέδιο, λοιπόν, που οραματίστηκε ο περιφερειάρχης Μπακογιάννης ο νεώτερος φαίνεται να προχωρεί. Και μάλιστα κατά προτεραιότητα. Γιατί μια τέτοια ιδέα δεν μπορεί να περιμένει. Εμείς, βέβαια, θα πηγαίναμε κι ακόμη παρακάτω. Μας λένε ότι η λύση στο πρόβλημα της κρίσης που μας ταλανίζει είναι η ανάπτυξη. Και ο τουρισμός, η βαριά βιομηχανία της χειμαζόμενης χώρας. Κατεξοχήν προϊόν προς πώληση είναι κι η δημοκρατία, αφού εδώ γεννήθηκε κτλ. Κι αποτελεί σίγουρα συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, ετούτη τη θαυμάσια ιδέα του Κέντρου Δημοκρατίας να περιοριστεί στα καρπενησιώτικα χώματα. Να τηνε πάρουμε και να τηνε περάσουμε απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας. Να πλημμυρίσει η χώρα από δημοκρατικούς επισκέπτες! Ναι, ίσως θα ήταν πράγματι φρόνιμο να επεκταθεί ετούτο το project. Όσο περισσότερο το μπορούμε. Για χάρη της ανάπτυξης. Κέντρα Δημοκρατίας παντού! – ας είναι αυτό το σύνθημα της εθνικής αναγέννησης. Να βάλουμε πολιτική και τουρισμό σε ενιαίο, οικονομικό πακέτο. Ας αποτελέσουν τα Κέντρα Δημοκρατίας τον εμβρυουλκό που θα φέρει στο φως την ελπίδα. Μήπως και καταφέρουμε κάποτε, εμείς οι μικροί και αδικημένοι Έλληνες που όμως γεννήσαμε τη δημοκρατία, να ιδούμε Θεού πρόσωπο.