Θαυμαστής του Ομπάμα ήταν ο Πετσίλας. Και μάλιστα από τους πιο πιστούς. Θαυμαστής του μέχρι το κόκκαλο. Ίσως ο πιο γνωστός ομπαμικός σ’ ολόκληρα τα Πατήσια. Το πόσο τον
θαύμαζε δεν λέγεται. Τον θαύμαζε μα και τον αγαπούσε. Μακάρι να είχαμε κι άλλους πολλούς Ομπάμα, έλεγε. Διάσπαρτους σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Τότε ίσως και να ’χαμε κι έναν αφάνταστα καλύτερο κόσμο. Δικαιότερο. Χωρίς βία και πολλές-πολλές αντιπαραθέσεις. Με τα μεγάλα συμφέροντα που πίνουν το αίμα του απλού λαού στο περιθώριο. Χωρίς λιτότητα. Με ευκαιρίες, ευκαιρίες πολλές, και
για τους λιγότερο προνομιούχους, σαν τον Πετσίλα. Αυτά πίστευε. Αυτά έλεγε. Αλλά ο Ομπάμα δεν του άρεσε μονάχα ως
πολιτικός. Του άρεσε κι ως άνθρωπος. Η άνεση που είχε. Το ότι ήταν, όπως έλεγαν,
«επικοινωνιακός». Το ότι έπαιζε μπάσκετ σαν ένας απλός άνθρωπος. Η αλεγρία του. Τα πετυχημένα αστεία που έλεγε και γελούσαν αυθόρμητα όλοι. Το πόσο όμορφα χόρευε.
Όλα τούτα ενθουσίαζαν τον Πετσίλα, τον Έλληνα θαυμαστή του
Ομπάμα.
«Α ρε μπαγάσα Μπαράκ, θα μας λείψεις!» έγραψε νοσταλγικά στο Φεϊσμπούκ. «We’ ll miss you φιλαράκο!» έγραψε συγκινητικά στο Τουίτερ. Από καρδιάς. Σαν να απευθυνόταν σ’ έναν παλιόφιλο. Και την ημέρα άφιξης του προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα, ο ενθουσιασμός δεν μπορούσε να κρυφτεί. Έλαμπε από χαρά ο Πετσίλας! Την ίδια στιγμή που αγωνιστές δημοδιδάσκαλοι, δυναμικοί αντικαπιταλιστές, ατιθάσευτοι νεολαίοι, ανυπότακτοι αμφισβητίες της νέας τάξης πραγμάτων, μαζί και έντιμοι Καισαριανιώτες, οραματιζόμενοι κι αυτοί έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ΗΠΑτζίδικο φασισμό και ιμπεριαλισμό, δίχως εκμετάλλευση αθρώπου από άθρωπο, διατράνωναν την αντίθεσή τους στην ομπαμική επίσκεψη. Εκείνος, όμως, αισθανόταν ότι ουδέποτε στο παρελθόν είχε νιώσει αγάπη για άλλον πολιτικό – το σωστό να λέγεται. Μέσα στην καρδιά του τον είχε τον αμερικάνο πρόεδρο. «Μοιάζει διαφορετικός ετούτος δω, ρε παιδιά. Σαν να είναι φτιαγμένος από άλλο υλικό, πολύ πιο ανθρώπινο. Σαν να είναι κοντά στον απλό τον άνθρωπο, να τον πονά, να τον νοιάζεται...» έλεγε ο πανευτυχής Πετσίλας.
Ο Νταλής ένιωσε ευχάριστη έκπληξη έτσι χαρούμενο που είδε, λόγω προεδρικής αφίξεως, τον φίλο του. Πολύ περισσότερο που συμμεριζόταν κι ο ίδιος τις φιλο-ομπαμικές θέσεις του. Και, μιας κι ήταν κι ερασιτέχνης ζωγράφος, και μάλιστα καλός, αποφάσισε
να ζωγραφίσει τον Πετσίλα. Να τον αποδώσει με τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Και του σκιτσάρισε, σ’ ένα απλό χαρτί, εκ των ενόντων το πορτρέτο. Ένα πορτρέτο που εικόνιζε τον Πετσίλα χαμογελαστό, έστω και μετρίως, πράγμα σπάνιο γι’ αυτόν τον
ταλαιπωρημένο από λογιών-λογιών κακουχίες άνθρωπο. Και το καλλιτέχνημα του Νταλή πρέπει να πέτυχε τον
στόχο του, αφού, πέραν του ότι έδειχνε όμορφο, ικανοποίησε πολύ και τον εικονιζόμενο Πετσίλα. Ο Νταλής, μάλιστα, έδωσε στο καλλιτεχνικό του πόνημα και τίτλο: «Ο μέγας ομπαμιστής».
