Sunday, June 19, 2011

ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ VAPSOMALLIADES Χρήστος Γιανναράς: Τα βαμμένα μαλλιά είναι πιθηκισμός και εκβαρβαρισμός!



Κλείνουμε για την ώρα το αφιέρωμά μας στα βαμμένα μαλλιά (χρειαζόμαστε μπάνια και στα λουτρά του Σμοκόβου δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στο internet…) με τις απόψεις ενός διανοουμένου, ο οποίος είναι σε θέση να αναλύσει  με έναν διαφορετικό, οπωσδήποτε ανώτερο, τρόπο την επονείδιστη συνήθεια πολλών ανδρών να βάφουν τα μαλλιά τους ή να καλύπτουν πονηρά την φαλάκρα τους. Ο Χρήστος Γιανναράς, πραγματικός χείμαρρος, έχει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα να πει. Δείχνει το ζήτημα των κουτοπόνηρων επινοήσεων της κόμης να τον πονάει βαθιά. Και δεν χαρίζεται σε κανέναν – όπως το συνηθίζει άλλωστε. Με γλώσσα πύρινη αλλά συνάμα και μεστή, με λέξεις και φράσεις πρωτότυπες που πρώτη φορά φτάνουν στ’ αυτιά μας, θέτει το ζήτημα των βαμμένων μαλλιών στις πραγματικές του διαστάσεις και εξακοντίζει τα «πυρά» του προς όλες τις κατευθύνσεις…

 

Κύριε Γιανναρά, τι είναι για σας τα ανδρικά βαμμένα μαλλιά;

Τα βαμμένα μαλλιά είναι μιμητισμός κενός, πιθηκισμός έκδηλος,  εκβαρβαρισμός απόλυτος! Το βαμμένο μαλλί αποτελεί εγκύστωμα παρακμής εφιαλτικής. Το πλαίσιο που νοηματοδοτεί την επιθυμία ενός άνδρα που βάφει τα μαλλιά του είναι τα μεταπρατικά ιδεολογήματα της Δύσης. Ο κούφος μιμητισμός, ο παρακμιακός φενακισμός, η εγκληματική φρεναπάτη ότι ο χρόνος μπορεί ανέξοδα να παραταθεί.


 

Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, το βαμμένο μαλλί, κατά τη γνώμη σας, συνιστά σύμπτωμα γενικευμένης παρακμής;

Ακριβώς. Το βαμμένο μαλλί δηλοί, ως φυσιογνωμική εκφραστική, υπαρκτικό αδιέξοδο. Ευτέλεια, αλογία και αγλωσσία. Καταδεικνύει ζωή κενή νοήματος. Ο άνθρωπος που βάφει τα μαλλιά του στερείται της σχέσης με την αρχοντιά του ανθρώπου που ψηλαφεί νόημα κατ’ αλήθειαν βίου. 


Τι θα απαντούσατε σε εκείνους τους βαψομαλλιάδες που υποστηρίζουν ότι το να βάφουν τα μαλλιά τους αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους;

Θα τους παρέπεμπα στο βιβλίο μου «Η Απανθρωπία του Δικαιώματος». Η ζωή είναι άθλημα υπαρκτικό. Η ύπαρξη είναι τάνυσμα στόχευσης στο πάντοτε απλήρωτο πλήρωμα της ζωής ως σχέσης. Ο βαψομαλλιάς, ον ολίγιστο, αηδιαστικά εγωκεντρικό, ολοκληρωτικά αλλοτριωμένο, κομίζει το απόλυτο τίποτα στο άθλημα της σχέσης.

 

Στη χώρα μας ειδικά έχουμε πολλούς που βάφουν τα μαλλιά τους. Τι οδηγεί κάποιον στην απονενοημένη επιλογή του βαψίματος των μαλλιών;

Η πασοκική λοιμική του Ελλαδέξ. Η σοσιαλεπώνυμη απάτη. Η ανεπίγνωστη αδυναμία ψηλάφησης νοήματος της όντως υπάρξεως. Η αδυναμία ταύτισης του κοινωνείν με το αληθεύειν.

 

Με κριτήρια ψυχολογικά και ανθρωπολογικά, πώς μπορούμε να περιγράψουμε τους βαψομαλλιάδες, τους περουκοφόρους, τους εμφυτευματίες και άλλες συμπαθείς κατηγορίες συνανθρώπων μας, οι οποίοι κλέβουν χρόνο που δεν τους ανήκει;

Οι μικρονοϊκές επινοήσεις της κόμης αποτελούν κατάντιας δείγμα θλιβερό, πλήγμα καίριο στον κοινωνιοκεντρικό χαρακτήρα του αληθώς ζην. Το βαμμένο μαλλί είναι ανήμπορο να κομίσει πρόταση νοήματος γόνιμη. Αποτελεί δείγμα επαίσχυντο διεθνιστικού μηδενισμού, μεταπρατικού «εκσυγχρονισμού», πασοκικού αμοραλισμού. Στερείται ψηλάφησης νοήματος. Είναι δείγμα απόλυτο μετριότητας προκλητικής, κατάντιας ολικής, ανεπάρκειας εκκωφαντικής. Καταδεικνύει ψυχικά υστερήματα κραυγαλέα. Ο άνθρωπος που βάφει το μαλλί του δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ολιγόστροφος, εθελόδουλος και εθελότυφλος. Ένας άνθρωπος σπιθαμιαίου αναστήματος, ολικά ανεπαρκής στο να συναντηθεί με το ανεπίγνωστο δώρημα της φαλάκρας, την αρχοντιά, το καύχημα των γκρίζων μαλλιών. 

 

Και η λύση; Υπάρχει λύση; Είστε αισιόδοξος, όταν υπάρχουν τόσοι Έλληνες που βάφουν τα μαλλιά τους;

Μόνο με μια ασυμβίβαστα κοινωνιοκεντρική πρόταση, μόνο με προσήλωση απόλυτη στην ανθρώπινη ποιότητα, θα ξεφύγουμε από την λοιμική των βαμμένων μαλλιών, από τον αισθητικό μεταπρατισμό του μαλλιού «κληματαριά», από την παρακμή και την σοσιαλεπώνυμη απάτη της περούκας. Μόνον η συμμετοχή στο άθλημα της σχέσης με το γκρίζο και αραιό μαλλί θα αποτελέσει σάρκωμα σκέψης γόνιμης, αφετηρία ρεαλιστικής νεκρεγερσίας του Ελληνισμού. Να κομίσουμε κριτήρια ποιότητας μαλλιού, ώστε να αληθεύει ο βίος. Με εμπειρικές ψηλαφήσεις ποιότητας ζωής. Με σκέψη γόνιμη, μακριά από μπογιές και περούκες. Προσωπικά, αρνούμαι να υποκύψω στους «ψυχολογισμούς», στις ψυχολογικές ψευδαισθήσεις και εκτονώσεις που κομίζει η βολική «αισιοδοξία» για περιορισμό της συνήθειας της βαφής. Ποια ελπίδα να έχει κανείς με τέτοια κατρακύλα ιλιγγιώδη, με τέτοια καυχησιολογία κραυγαλέα, με τόσους βαψομαλλιάδες; Η πραγματικότητα των βαμμένων μαλλιών δεν μπορεί παρά να οδηγεί στον απελπισμό. Finis Graeciae! Τουπίκλην!


Το γεύμα με τον κ. Γιανναρά πραγματοποιήθηκε στο ψητοπωλείο-οβελιστήριο «Η Λειβαδιά», Γλάδστωνος 7, στο κέντρο της Αθήνας. Το κλίμα ζεστό, φιλικό, με κόσμο αυθεντικά λαϊκό γύρω-τριγύρω. Απολαύσαμε από ένα σουβλάκι-καλαμάκι χοιρινό και μία πατάτες στη μέση. Το ψωμί προσφορά του καταστήματος. Ήπιαμε νερό. Οι τιμές λογικότατες. Ο λογαριασμός ανήλθε στο ποσό των 4,40 ευρώ.

Saturday, June 18, 2011

Reshuffle special: Η ώρα του Παντελή…



Η Πέμπτη 16 Ιουνίου δεν ήταν σαν μια οποιαδήποτε ημέρα… Γιατί ο Οικονόμου Παντελής είχε ήδη λάβει τα μηνύματά του. Στον επερχόμενο ανασχηματισμό μπορεί και να έμπαινε στην κυβέρνηση! Ένα όνειρο ζωής ίσως να γινόταν πραγματικότητα – για τον Παντελή και την Ελλάδα. Από τα ξημερώματα της Πέμπτης, ο εκνευρισμός του Παντελή ήταν έκδηλος. Θα πήγαιναν όλα καλά ή στο τέλος κάτι θα σκάλωνε, ως συνήθως, και η αποτυχία θα χτύπαγε, για μια ακόμη φορά, με γδούπο, την πόρτα του φιλόδοξου πολιτευόμενου; Ο Παντελής ήθελε να γίνει ισχυρός, πολύ ισχυρός. Και πίστευε ότι διέθετε τα κατάλληλα όπλα. «Τα όπλα θα μας κάνουν ισχυρούς· το βούτυρο θα μας κάνει απλώς χονδρούς», έλεγε ο στρατάρχης Hermann Göring. Ο Παντελής, όμως, είχε στο δισάκι του και όπλα – πολιτικά όπλα – σπουδαία (λόγο, γνώση, κύρος – κυρίως το τελευταίο), αλλά και βούτυρο – εξ ου και το τόσο πάχος και λίπος που συσσώρευσε τα τελευταία χρόνια (ειδικά στο στομάχι, στο στήθος και στην περιφέρεια). Ολόκληρη την Πέμπτη ο Παντελής ήταν στο τηλέφωνο. Θα γινόταν τελικά υπουργός; Πληροφορίες, εκτιμήσεις, φόβοι μήπως μια καραμπόλα θα τον έβγαζε, όπως τόσες και τόσες φορές, εκτός πλάνων. Γιατί είχε αποτύχει πάμπολες φορές στην πολιτική του πορεία (ας αφήσουμε την προσωπική) ο Παντελής. Πίστευε, όμως, ότι τώρα ίσως να ήλθε, επιτέλους, η ώρα του…

 

Η Πέμπτη κύλαγε, αργά, βασανιστικά για τον Παντελή. Πολλοί παρατήρησαν την ημέρα εκείνη έναν αφηρημένο Παντελή. Έναν Παντελή κλεισμένο στις σκέψεις του, αναμετρώμενο – νοερώς για την ώρα – με το βάρος από την συνειδητοποίηση των ιστορικών του ευθυνών. Σκέψεις… Σκέψεις πολλές γέμιζαν το κεφάλι – αυτό το τεράστιο παραλληλόγραμμο κεφάλι – του βορειοηπειρώτη πολιτευόμενου. Αν γινόταν τελικά υπουργός, πώς θα τα έβγαζε πέρα με τις βαρύγδουπες αντιμνημονιακές του δηλώσεις; («Να βγούμε από το Μνημόνιο μια ώρα αρχύτερα: γίνεται!»)

 

Το βράδυ, στο ζεστό σπιτικό του, ο Παντελής δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Μέχρι που έλαβε τηλεφώνημα. Θα γινόταν τελικά υπουργός! Αναπληρωματικός υπουργός βέβαια, αλλά πάντως υπουργός. Το όνειρο ζωής θα γινόταν πραγματικότητα! Από εκείνη τη στιγμή ήδη, οι ευθύνες έδειχναν να βαραίνουν κι άλλο τον ήδη υπέρβαρο πολιτευτή. Τις προχωρημένες εκείνες ώρες ο Παντελής ένιωσε όπως δεν είχε ποτέ άλλοτε νιώσει. Έκανε στη σύζυγό του έναν έρωτα  δυνατό, απεγνωσμένο – έναν έρωτα Ελληνικό· έναν έρωτα εκτονωτικό, με πρωτόγνωρη ένταση, σαν να μην υπήρχε αύριο. «Είχα καιρό να σε δω έτσι Παντελή…», θα του ψιθυρίσει. Ο Παντελής κατηύθυνε με αποφασιστικότητα (και ίσως κάποια αυταρέσκεια) τη ματιά του και το χέρι του κάτω από το ύψος του αφαλού, κάνοντας μια στερεωτική κίνηση αυτοπεποίθησης. Η υπερένταση  δεν τον άφηνε να κλείσει μάτι. Σκεφτόταν τον εαυτό του υπουργό – έστω και αναπληρωτή. Βγήκε στο μπαλκόνι. Ο σοσιαλιστής Παντελής, σε ραντεβού με το πεπρωμένο του, κοίταξε το φεγγάρι. Όχι τυχαία, το έβλεπε πράσινο. «Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο, που λάμπει μες στη νύχτα – τίποτ’ άλλο» (για να θυμηθούμε και τον Λαπαθιώτη). Ο ύπνος έκλεισε τα βλέφαρα του Παντελή μόλις τις πρώτες πρωινές ώρες – για λίγα μόλις λεπτά. Σαν ελατήριο πετάχτηκε από το κρεβάτι, γύρω στις 5 το πρωί, ο μέλλων αναπληρωματικός υπουργός, συναισθανόμενος την κρισιμότητα των στιγμών, το βάρος της ευθύνης. Ζήτησε αποφασιστικά από τη σύζυγό του να τον ετοιμάσει για την μεγάλη αναμέτρηση με την Ιστορία: «Ειρήνη, φέρε μου το μπλε κοστούμι το καλό, το γαλάζιο πουκάμισο το καινούριο κι εκείνη τη μπλε ελεκτρίκ γραβάτα την επίσημη. Και που’ σαι. Κι ένα σώβρακο. Καθαρό». 

 

Τόσος κόπος, τόση γελοιοποίηση, τόσος εξευτελισμός (συνήθως απαραίτητα όλα αυτά στην πολιτική) έπιανε επιτέλους τόπο. Ο Παντελής, από χαμηλής εμβέλειας πολιτευτής, θαμών περιθωριακών τηλεοπτικών καναλιών και γυρολόγος διαφόρων γραφείων επιχειρηματιών για οικονομική στήριξη (χαρτζιλικάκι), γινόταν υπουργός. Ένα όνειρο ζωής ελάμβανε σάρκα και οστά. Το ρολόι της Ιστορίας έδειχνε ώρα Παντελή! 

 

Αφού πλύθηκε, ντύθηκε και καθάρισε τα’ αυτιά του (πολύ κερί πάνω στις μπατονέτες), τηλεφώνησε, για να μεταφέρει τα χαρμόσυνα νέα, στην Βάσω Τσόνογλου, την αχώριστη σύντροφό του στη βουλή. «Σαν έτοιμος από καιρό» ο Παντελής κατευθύνθηκε προς το Προεδρικό Μέγαρο για την ορκωμοσία, κάνοντας σκέψεις και σχεδιασμούς για τις πρώτες δηλώσεις του, για το πόσο αγέρωχα θα βάδιζε μπροστά στις κάμερες, για τις δέουσες πόζες… Στη Βουλή περίμενε με υπομονή τη σειρά του για να προβεί σε δηλώσεις ενώπιον των καμερών. Ο Παντελής, με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και υπερκινητικός σαν να τον γαργαλάνε σε ευαίσθητα μέρη, σόλαρε μπροστά στις κάμερες, στιγματισμένος, όμως, από ένα ασυγχώρητο αισθητικό και επικοινωνιακό faux pas: προέβη στις βαρυσήμαντες δηλώσεις του φορώντας, με υπέροχα κουτσαβακίστικο στυλ, μαύρα γυαλιά ηλίου (Ray-Ban), προσθέτοντας έτσι (ακόμη) μία έντονη πινελιά γραφικότητας στο όλο, ήδη γραφικότατο, θέαμα. 

 

Οι δημοσιογράφοι και το κοινό που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τις δηλώσεις του αναπληρωματικού υπουργού Παντελή από τις οθόνες είδαν, εξ επόψεως ουσίας, μια από τα ίδια – τον γνωστό και αναλλοίωτο Παντελή, τον ίδιο ελαφρύ και αμετροεπή Παντελή που γνώριζαν εδώ και χρόνια. Οι πιο παρατηρητικοί, όμως, διέκριναν μια ανεπαίσθητη αλλά ουσιαστική διαφορά – όχι στον λόγο, αλλά στην εμφάνιση του νέου αναπληρωματικού υπουργού. Η εδώ και χρόνια πλέον σχεδόν πάλλευκη κόμη του Παντελή είχε παραχωρήσει τη θέση της σε μια ζωηρή στακτόχρουν κόμη (γκρι αρζάν)!  Πράγμα που αποδεικνύει ότι, και κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης με την Ιστορία, ακόμα και μεγάλα ζώα, πολιτικά ζώα, σαν τον Παντελή, μπορούν και διατηρούν τις μικρές ανθρώπινες αδυναμίες τους…

/σχετικά άρθρα/
Όταν τολμά ο Παντελής...
Χάρης Πασβαντίδης: το Πράσινο και το Μαύρο

 Παντελής πριν...

Παντελής μετά...

Friday, June 10, 2011

Αγανακτισμένοι με τους αγανακτισμένους



Στο δρόμο προς το Σύνταγμα για να διαδηλώσουμε, το καταλάβαμε μεμιάς: αυτές τις μέρες αναμφισβήτητα κάτι μεγάλο γεννιέται. Κάτι δυνατό, κάτι επαναστατικό, κάτι αυθεντικά ελληνικό. Πόσο ενθαρρυντικές οι εικόνες λαϊκής εξέγερσης… Πόση ελπίδα γεννούν για κάτι καινούργιο που έρχεται να πάρει τη θέση του παλιού… Ορδές ανθρώπων, συνελλήνων, που δεν μπορούν να ζήσουν και που, συμπτωματικά, το κατάλαβαν μόλις τώρα. Δεν πάει άλλο! Ο πλανημένος Λαός αντιδρά. Οι πολιτικοί τον πρόδωσαν. Του ήπιαν το αίμα. Ο Λαός, πάντα αγνός και πάντα προδομένος, δεν το κατάλαβε παρά μόλις τώρα. Τώρα, που συμπτωματικά έχει και άδεια την τσέπη. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι, εάν αντί για «αγανακτισμένοι» αυτοπροσδιορίζονταν ως «μετανοημένοι», ίσως να υπήρχε ελπίδα. Οι ίδιοι κάποιοι υποστηρίζουν ότι, εάν το ίδιο αυτό πολιτικό προσωπικό, τα ίδια αυτά κόμματα,  με έναν τρόπο μαγικό, έσπευδαν να γεμίσουν το πορτοφόλι του διαμαρτυρόμενου λαού με ολίγα ψιλά, η αντίδραση των περισσότερων «αγανακτισμένων» θα ξεθύμαινε πιο γρήγορα κι από ανοιχτή γκαζόζα. Οπωσδήποτε δεν συμμεριζόμαστε μια τόσο αντεπαναστατική λογική…

 

Κατευθυνόμενοι προς στο Σύνταγμα και ενώ προπονούμεθα νοερώς στα συνθήματα της ομηγύρεως («κλέφτες-κλέφτες», «όξω» κλπ.), αίσθημα χαρμολύπης μας κατέλαβε: λύπη για την κατάσταση που δημιούργησαν οι κλέφτες πολιτικοί και οδήγησαν αυτόν τον υπερήφανο Λαό εδώ που τον οδήγησαν, αλλά ταυτοχρόνως και χαρά για την εξεγερτική και αναγεννητική διάθεση του πλήθους. Εντοπίσαμε κόσμο αγνό, κόσμο άδολο, κόσμο έτοιμο για μεγάλες μάχες και μεγάλες αλλαγές, μακριά από ψευδοεπαναστατικές ονειρώξεις. Κόσμο που αντιδρά πια με σθένος στις χαμηλές προδιαγραφές του ανεκδιήγητου πολιτικού και πνευματικού προσωπικού και αναζητά αδιαπραγμάτευτα την ποιότητα, όπως ο παραλυτικός της Καπερναούμ την ίαση και έγερση. Κόσμο που αγκαλιάζεται πλέον από όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, όχι με σκοπό την κολακεία, αλλά λόγω του δίκαιου των αιτημάτων του. Κόσμο που έχει τόσα πολλά, πρωτότυπα και σημαντικά να πει…


Η νεαρή και γεμάτη επαναστατικό οίστρο Ειρήνη έχει πολλά να καταγγείλει: «Οι πολιτικοί μάς έκοψαν τα φτερά και την ελπίδα. Εγώ βασικά με την πολιτική δεν ασχολούμαι, αλλά βλέπω αδιέξοδο. Βασικά τώρα πια βγαίνω μόνο τρεις φορές την εβδομάδα έξω. Και σφίγγομαι πολύ. Οικονομικά εννοώ».


Ο Μπάμπης, δεν τα βγάζει πέρα με καμία παναγία: «Με κορόιδεψαν τα κόμματα. Μου είπαν ότι θα με διορίσουν, αλλά τίποτα. Ψήφισα και τα δύο εναλλάξ, αλλά με εξαπάτησαν. Πουθενά ο διορισμός. Τώρα δουλεύω κούριερ. Είναι δυνατόν να δουλεύω κούριερ ενώ έχω και απολυτήριο Λυκείου; Μέχρι και στο λεωφορείο πλήρωσα πρόστιμο προχθές, επειδή δεν είχα εισιτήριο, αλλά τους αραπάδες δεν τους ελέγχει κανείς. Είναι κατάσταση αυτή;». Ο φιλόδοξος Παναγιώτης (Πανάγος) βρίσκεται προ του δικού του αδιεξόδου. Σπούδασα οικονομικά εδώ και έξω. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν έναν έλληνα Gordon Gekko. Με πολύ χρήμα, γυναίκες, ακριβές τιράντες με δερμάτινα τελειώματα και κοστούμια Anderson & Sheppard. Και τώρα δουλεύω σε ελληνική χρηματιστηριακή (δεν θέλω να την αναφέρω ονομαστικά) για 1100 ευρώ, είμαι παντρεμένος με την Πέπη από τον Κορυδαλλό, φοράω τιράντες των 3 ευρώ από περίπτερο της Ομόνοιας και τα κοστούμια μου είναι από το Glou. Που θα πάει αυτό το πράμα; Πότε θα γίνω αυτό που πραγματικά θέλω;».

 

Ο συνδικαλιστής εφοριακός κ. Λάμπρος δηλώνει αδυναμία να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις της οικογένειας: «Μέσα σε 15 χρόνια, εγώ και η γυναίκα μου, με δύο μισθούς, πήραμε σπίτι, εξοχικό και τρία αυτοκίνητα. Τώρα τρώμε από τα έτοιμα. Που θα πάει αυτή η δουλειά δεν ξέρω. Ο κόσμος χρειάζεται λεφτά για να τα βγάλει πέρα, αλλά κανείς δεν μιλάει. Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ο μόνος που μπορεί να μας σώσει. Ευτυχώς που υπάρχουν και αδέσμευτες φωνές όπως του KONTRA, του EXTRA και μερικών άλλων και τα λένε στην κυβέρνηση έξω από τα δόντια».

 

Αλλά και ο πανεπιστημιακός κ. Πιπερόπουλος δεν χαρίζει κάστανα: «Η κατάσταση με το κατεστημένο δεν πάει άλλο. Πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές παντού. Ως καθηγητής Πιπερόπουλος τάσσομαι, όπως επανειλημμένως έχω τονίσει και στις εκπομπές των δύο Γιώργηδων, Αυτιά και Παπαδάκη, ανεπιφύλακτα με την πλευρά των "αγανακτισμένων". Φίλοι μου "αγανακτισμένοι" να το ξέρετε: o καθηγητής Πιπερόπουλος είναι μαζί σας»! 

 

Ο συνταξιούχος καθηγητής του Γυμνασίου Αγίων Αναργύρων κ. Μητρέλιας δεν φείδεται κατηγοριών κατά του συστήματος: «Οι πολιτικοί μας ευθύνονται δια την παρούσα κατάστασι. Να τους ραπίσομε. Οι Έλληνες είμεθα φιλότιμοι, αλλά εστερήθημεν ορθής καθοδηγήσεως. Η πολιτική τάξις χρειάζεται γενναίον ράπισμα και ανασκολοπισμόν!» θα μας πει έμπλεος οργής, ενώ η κυρία Ευτέρπη παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή για την κατρακύλα: «Από τότε που χάσαμε κάθε πίστη σε Θεό χάθηκαν τα πάντα. Ο Θεός είναι το στήριγμά μας. Η αθεΐα διέλυσε τη χώρα».

 

Η 25χρονη Μαρίνα δεν βλέπει σύντομα διέξοδο: «Σπούδασα για μια καλύτερη ζωή με προοπτικές. Τζίφος! Έχω πτυχίο Διοίκησης Επιχειρήσεων από τα ΤΕΙ Χαλκίδας και (για την ώρα βέβαια), αντί να διοικώ μια επιχείρηση, δουλεύω πωλήτρια στον Χόντο. Βλέπω μπροστά μου μια ζωή χωρίς μέλλον. Πώς θα κάνω καριέρα, πώς θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά; Μου έρχεται τρέλα. Ευτυχώς που υπάρχει και το Facebook…».

 

Ο εναλλακτικός Μανώλης, με ράστα μαλλί, φαίνεται να έχει επεξεργαστεί πιο δυναμικές και επαναστατικές λύσεις: «Η λύση είναι σ’ εμάς, στα χέρια του λαού. Να βγει ο κόσμος μπροστά και να δείξει τον δρόμο. Να αυτό-οργανωθούμε, να αυτο-διοικηθούμε και έτσι να αυτο-ικανοποιηθούμε. Μόνο η άμεση δημοκρατία μπορεί να δώσει λύση!». Ομοίως και ο Θανάσης, της γενιάς του 114, δεν μασάει τα λόγια του: «Στα ψηλά βουνά /Βγήκα να το πω/Ζήτω η λευτεριά /Που πιότερο αγαπώ. Ήμουν στους δρόμους και με το Πολυτεχνείο. Θεώρησα χρέος μου να βρεθώ και πάλι μπροστάρης στον αγώνα και τώρα, εδώ στο Σύνταγμα. Πίστεψέ με. Ζούμε εποχές νέου Πολυτεχνείου!».

 

Αλλά και ο αγροτοποιμένας κ. Βάιος, που κατέβηκε από την Καρδίτσα στο Σύνταγμα ειδικά για το συλλαλητήριο, βγάζει, θαρρείς σαν  πυρωμένη λάβα, πολλή οργή από μέσα του. Λόγια σταράτα βγαίνουν από το στόμα του οργισμένου βουκόλου: «Αυτά τα γαϊδούρια οι πολιτικοί θέλουν σαλάγισμα. Πρρρρ, Ίιιιιιι, Όι-όι! Θα τους τσακώσω απ’ το σβέρκο και θα τους λιανίσω τα παΐδια. Έναν δεν θα  τσακώσω στα χέρια μ’;  Αμ θα καλοπεράσ’. Θα τον στουμπήσω! Μαύρον θα τον εκάνω με την αγκλίτσα»!  


Ο πλανημένος Λαός δείχνει, επιτέλους, συνειδητότητα, επαναστατικότητα και αναθεωρητική ορμή. Χωρίς αμφιβολία, κάτι μεγάλο γεννιέται…

Saturday, June 4, 2011

Προδόθηκε από την καρδιά του ο Πασχάλης Τερζής. Τυχόν ευθύνες του Νίκου Χατζηνικολάου διερευνά ο εισαγγελέας…



Σε κρίσιμη επέμβαση διάνοιξης αρτηρίας («μπαλονάκι») υπεβλήθη σήμερα ο γνωστός λαϊκός βάρδος Πασχάλης Τερζής στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα, έπειτα από σοβαρό ισχαιμικό επεισόδιο. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες μέχρι στιγμής πληροφορίες, τις τελευταίες ημέρες συγγενείς και φίλοι του αγαπημένου όλων των Ελλήνων Πασχάλη είχαν διακρίνει σημάδια σωματικής και ψυχικής κοπώσεως στη συμπεριφορά του καταξιωμένου λαϊκού τραγουδιστή. «Φαίνεται να τον είχε κουράσει ψυχολογικά πάρα πολύ αυτή η συνεχής διαφήμιση, επί εβδομάδες, των CD του που προφέρει η εφημερίδα Real News. Του είχε τσακίσει τα νεύρα», θα σχολιάσει συγγενής του.


«Ο Πασχάλης είναι λαϊκός άνθρωπος (όπως και τραγουδιστής, άλλωστε), αλλά είχε συναίσθηση ότι πρόκειται για κατρακύλα, για κατάντημα. Τι να κάνεις όμως… Οι δίσκοι δεν πουλάνε πια στα δισκάδικα και αναγκάστηκε να τα μοιράσει σε ‘σακούλα’ με την εφημερίδα του Χατζηνικολάου. Ένιωσε, όμως, πολύ ντροπιασμένος, πολύ εξευτελισμένος, από αυτή την κατάντια. Και να’ ταν μια άλλη, μια σοβαρή εφημερίδα, πάει κι έρχεται… Αλλά το ότι αναγκάστηκε να τα μοιράσει με την Real News ψυχολογικά τον διέλυσε. Ράκος τον έκανε. Χρειαζόταν όμως, βλέπετε, μια εντελώς λαϊκή εφημερίδα, με εντελώς λαϊκό κοινό…», θα συνεχίσει σχολιάζοντας ο ίδιος συγγενής.


Εν τω μεταξύ, η οικογένεια του βάρδου καταγγέλλει τον ιατρό της συμπρωτεύουσας κ. Πουλακίδα για άρνηση παροχής ιατρικών υπηρεσιών στον άνθρωπό τους. «Ε, ναι. Το ομολογώ! Εκτός από γιατρός είμαι και άνθρωπος. Δεν άντεξα να ακούω πρωί μεσημέρι βράδυ αυτή την συνεχή εκνευριστική διαφήμιση του Πασχάλη Τερζή από την Real News. Γκώσαμε! Μας έσπασε τα γεννητικά όργανα αυτή η ρεκλάμα που την παίζουν συνέχεια, από την ώρα της πρωινής εγέρσεως μέχρι την ώρα της βραδινής κατακλίσεως. Όταν είδα μπροστά μου τον καλλιτέχνη, θόλωσα. Μέσα από τις διαφημίσεις της Real News στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις  άκουγα Τερζή όλη μέρα. Δεν άντεξα και να τον βλέπω!», ήταν το σχόλιο του κ. Πουλακίδα.

 

Σύμφωνα με τις ίδιες πάντα πληροφορίες, ο λαϊκός αοιδός άρχισε να νιώθει τις πρώτες ενοχλήσεις ήδη από την εβδομάδα (Μ. Σάββατο) που «έτρεχε» η (υπερβολική και ανυπόφορα εκνευριστική) διαφημιστική καμπάνια του πρώτου του CD-προσφορά της Real News («Τα Ζεϊμπέκικα του Πασχάλη»). Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, εβδομάδα με την εβδομάδα, η κατάσταση χειροτέρευε, για να οδηγηθούμε στο σημερινό έμφραγμα – κατά τραγική ειρωνεία την ημέρα κορύφωσης (Σάββατο) της διαφημιστικής προβολής από την Real News του νέου CD-προσφορά του Πασχάλη Τερζή «Δυο Νύχτες Μόνο»!

 

«Ο Πασχάλης φαίνεται ότι δεν άντεξε ούτε και ο ίδιος αυτή την τόσo υπέρμετρη και τελικά αφόρητη προβολή από τα Μέσα του Χατζηνικολάου. Ειδικά όταν η προβολή αυτή δεν απέδωσε κυκλοφοριακά τα αναμενόμενα, αφού η Real News παρουσίασε εξαιρετικά χαμηλές πωλήσεις. Βέβαια και ο ίδιος ο Πασχάλης μάς έλεγε συνεχώς ότι πρόκειται για μια πολύ κακή και ανιαρή εφημερίδα και αυτό τον έκανε να ντρέπεται, αλλά το να κινείται κυκλοφοριακά, παρά τα δικά του CD, σε τόσο χαμηλά επίπεδα ήταν κάτι που δεν μπόρεσε, όπως φαίνεται, να το αντέξει…», θα σχολιάσει στενός φίλος του από την Θεσσαλονίκη.


Πάντα κατά τις ίδιες πληροφορίες, διατάχθηκε κατεπείγουσα εισαγγελική έρευνα για τυχόν ευθύνες του κ. Χατζηνικολάου στην ραγδαία επιδείνωση της υγείας του καταξιωμένου λαϊκού τραγουδιστή. Τον βάρδο συνοδεύουν οι ειλικρινείς και θερμές ευχές όλων μας για ταχεία ανάρρωση - και τον εκδότη της εφημερίδας ευχές για πιο συνετή και λιγότερο εκνευριστική ρεκλάμα προσφορών στο μέλλον.