Sunday, May 23, 2010

Όταν τολμά ο Παντελής...



Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί

δίπλα σου τ’ όνειρο, η ζωή και το φως

μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή

έντρομε, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ’ όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς πνοή


Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη

Πάνος Τζαβέλας, Ο κυρ Παντελής

 

Στην πολιτική (όπως και στη ζωή εν γένει) έρχεται κάποτε η μοιραία στιγμή που αναμετράσαι με το πεπρωμένο σου – η στιγμή για το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ… Η Πέμπτη 6/5, ημέρα ψήφισης των μέτρων, υπήρξε μια τέτοια ημέρα για τον βουλευτή Οικονόμου Παντελή. Ήταν η μέρα που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αφού με τόλμη και συνέπεια – πρωτόγνωρη για έλληνα πολιτικό – είπε το μεγάλο ΟΧΙ της λογικής και της καρδιάς του… ΟΧΙ, τα μέτρα δεν έπρεπε να περάσουν. Έτσι είχε πει, επανειλημμένως, ο Παντελής. Δεν έμεινε, όμως, μόνο στην ρητορική καταγγελία, αλλά έκανε τα λόγια του πράξη, τολμώντας να τα καταψηφίσει. Γιατί, εάν έμενε μόνο στα λόγια, πώς θα ξεχώριζε από έναν κοινό αερολόγο; Και, ως γνωστόν, μόνο αερολόγος δεν είναι ο Παντελής... Είχε από ενωρίς, άλλωστε, δώσει δείγματα γραφής. Ξιφούλκησε, ευθύς εξαρχής, με πάθος ενάντια στη λογική των μονοδρόμων. Η υπερήφανη Ελλάς, έλεγε ο Παντελής, θέλει και μπορεί να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο, πέρα κι έξω από αμερικάνικες και ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και τερατογενέσεις. Η τόλμη των λόγων του είχε κάτι το υπερκόσμιο, κάτι το ουράνιο – κάτι που έκανε πολλές ελληνικές ψυχές με υπερηφάνεια να σκιρτούν...

 

Δεν ήταν εύκολη η απόφαση για τον γενναίο Παντελή. Πήγαινε (για μια εισέτι φορά) κόντρα στο ρεύμα, αψηφώντας πιέσεις και αρχηγικές οδηγίες. Αλλά τόλμησε! Τόλμησε, όπως μόνο ένας Παντελής γνωρίζει να τολμά… Διπλή η αξία της τόλμης του. Γιατί ο Παντελής ίδρωσε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να εισέλθει και πάλι στη βουλή. Όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, είχε δώσει συνεχείς εκλογικές μάχες, καταβάλλοντας τιτάνια προσπάθεια προκειμένου να (επαν)εκλεγεί βουλευτής – όλες ανεπιτυχώς. Μα η σοσιαλιστική καρδιά του άντεξε τις απανωτές απογοητεύσεις· δεν τον επρόδωσε. Και τώρα που κατάφερε, και πάλι, να κάτσει αναπαυτικά σε βουλευτικό έδρανο, βάζει το λαιμό του στην (πολιτική) γκιλοτίνα, για χάρη των ψηφοφόρων του, για χάρη των ιδεών του. Χωρίς, ούτε μια στιγμή, να σκέφτεται τον εαυτό του και το στενό συμφέρον του· χωρίς, ούτε μια στιγμή, να υπολογίζει το βέβαιο πολιτικό και προσωπικό του κόστος... Είναι μια από τις σπάνιες εκείνες φορές που η ανιδιοτέλεια νικά τη φιλοδοξία, που το μεγαλείο νικά τη μικροπρέπεια – μια από τις σπάνιες φορές που ένας πολιτικός ξεπερνά τη χαμερπή ανθρώπινη φύση του για να σταθεί στο ύψος του, για να υπηρετήσει τα ιδανικά του… Αλλά αυτός ήταν πάντοτε ο Παντελής… Και έτσι παραμένει…


Και τι δεν έχει ακούσει όλα αυτά τα χρόνια ο Παντελής… Και τι δεν έχει ανεχθεί… Κατηγορήθηκε (άδικα – να το τονίσουμε αυτό) ως κομπαστής και αερολόγος, ως αυτάρεσκος και εγωπαθής, ως φορέας φιλοδοξιών μεγαλύτερων από το πολιτικό μπόι του, ως βερμπαλιστής, σπουδαιοφανής και γραφικός. Όλα αυτά, όμως, τα υπέμεινε σαν τον Ιώβ ο Παντελής. Με τον τρόπο που μόνο οι πραγματικά Μεγάλοι ξέρουν να υπομένουν… Και να που ήλθε, επιτέλους, η ώρα για τον Παντελή να δείξει την ατσάλινη σοσιαλιστική του θέληση, να δείξει το μεγαλείο και την πυγμή που βρίσκεται πίσω απ’ αυτό το συνηθισμένο – και ίσως αντιπαθητικό – παρουσιαστικό. Με το μεγάλο και τολμηρό ΟΧΙ που εκστόμισε στα μέτρα, με τη γενναία στάση του όχι απλώς να τα καταδικάσει αλλά και να τα καταψηφίσει, απέδειξε ότι στη θλιβερή Ελλάδα υπάρχουν ακόμη αναστήματα. Είθε το παράδειγμα συνέπειας και ανιδιοτέλειας του τολμητία Παντελή να το ακολουθήσουν κι άλλοι. Γιατί ο τόπος έχει ανάγκη κι από άλλες φωνές συνέπειας, θάρρους και λεβεντιάς, όπως αυτή του Οικονόμου Παντελή…

/σχετικά άρθρα/
Reshuffle special: Η ώρα του Παντελή...

Κάτω τα χέρια από τους Βοσκόπουλους



Η ένταση της χαιρεκακίας με την οποία υποδέχθηκε το κοινό την πτώση και διαπόμπευση των Βοσκόπουλων (του Τόλη και της Άντζελας-Αγγελικής) με αφορμή την αποκάλυψη μιας απλής φοροδιαφυγής (κάποιων λίγων εκατομμυρίων ευρώ), εκπλήσσει – αλλά μόνον όσους στερούνται μιας στοιχειώδους γνώσης της λαϊκής ψυχής. Πρόκειται απλώς για το τόσο διαδεδομένο φαινόμενο της ειδωλοφαγίας. Το κοινό ειδωλοποιεί κάποιους δυστυχείς συνανθρώπους μας (συνήθως ανασφαλείς, ελλειμματικούς και ευεπίφορους στην κολακεία) και κατόπιν τους κατασπαράζει απολαυστικά. Αυτό συνέβη και με το ζεύγος Βοσκοπούλου. Φρονούμε αδίκως. Γι’ αυτό και εμείς θα υπερασπιστούμε το λαμπερό ζεύγος – με διακριτικότητα πάντα.


Στην ιστορία της τέχνης, παραδοσιακά οι καλλιτέχνες είχαν τους χορηγούς τους. Γιατί όχι και στην Ελλάδα, το λίκνο των τεχνών και του πολιτισμού; Χωρίς χορηγούς, ως γνωστόν, ο καλλιτέχνης δεν «κελαηδά»… Ορισμένοι συνάδελφοι (στην τέχνη) του ζεύγους Βοσκοπούλου είχαν ανοίξει από παλιά πρώτοι τον χορό. Ένας κάποιος Σαίξπηρ, κάποιος Μιχαήλ Άγγελος, ένας άλλος που λεγόταν Μότσαρτ είχαν, μεταξύ άλλων, στον έναν ή τον άλλον βαθμό, τους χορηγούς τους. Δεν θα είχαν οι λαοφίλητοι Βοσκόπουλοι; Και ποιος άλλος καλύτερος χορηγός για το ζεύγος Βοσκοπούλου από τον ίδιο τον Λαό; Οι Βοσκόπουλοι, γνήσιοι καλλιτέχνες, είχαν όλα αυτά τα χρόνια προσφέρει πολλά στο λαϊκό κοινό. Η φοροδιαφυγή, επομένως, δέον να νοηθεί ως η χορηγία τους. Μια χορηγία που δόθηκε από όλους εμάς, τον λαό – έστω και ακουσίως. Όχι μόνο γιατί η καλλιτεχνική τους προσφορά αφορούσε αποκλειστικά το λαϊκό – το πολύ λαϊκό – στοιχείο· αλλά και γιατί αμφότεροι υπήρξαν (και παραμένουν) διαπρεπείς σοσιαλιστές – εξ ορισμού δηλ. φιλολαϊκοί. «Το φεγγάρι πάνωθέ μου…», τραγουδά, χρόνια τώρα, με λαρυγγισμούς, ο Τόλης. Χθες, ωστόσο, «πάνωθέ του» βρέθηκε η τσιμπίδα της εφορίας… Για να κάνει το καλλιτεχνικό ζευγάρι «ένα καράβι ναυαγισμένο»… Και ειδικά την Άντζελα «ένα σπουργίτι κυνηγημένο»…

 

Ο Τόλης υπήρξε, μετά βεβαιότητος, μεγαλύτερο λαϊκό μέγεθος από τη σύζυγό του. Ήταν ο λαϊκός βάρδος της καψούρας. Και η καψούρα, ως γνωστόν, πάει φούστα-μπλούζα με την ελληνική ψυχή, την πάντα λαϊκή. Αλλά και η Άντζελα δεν πήγε πίσω. Μπορεί να μην έκανε τελικά σπουδαία καριέρα στον χώρο του θεάματος (αν εξαιρέσουμε κανα δυο σήριαλ και μπόλικες βιντεοταινίες), ωστόσο είχε άλλου είδους καλλιτεχνική προσφορά και μάλιστα άκρως φιλολαϊκή. Την εποχή που δέσποζε με τολμηρές, ημίγυμνες πόζες στα σαλόνια των λαϊκών περιοδικών, είχε προσφέρει, άθελά της, τεράστια ανακούφιση στους νεολαίους της εποχής – ειδικά τους ένδοξους οπλίτες μας, όταν κάποιες κρύες μοναχικές νύχτες «φύλατταν Θερμοπύλες»… Η Άντζελα, όμως, πλήρωσε τον Τόλη. Γιατί την σνομπάρουν και την ειρωνεύονται λόγω του συζύγου της. Κι αυτό είναι άδικο. Της καταλογίζουν ότι αυτή, μια αρχιτέκτων-βουλευτής, νυμφεύθηκε «έναν λαϊκό», «έναν αγράμματο», όπως τον χαρακτηρίζουν. Μάλλον ανυπόστατη η κατηγορία. Λες και για να τραγουδάς λαϊκά άσματα χρειάζεται να έχεις διδακτορικό ή, έστω, να έχεις βγάλει το δημοτικό (αν και ο Τόλης, σύμφωνα με πληροφορίες, το δημοτικό μάλλον το έχει βγάλει...).


Όσοι επιτίθενται, κακεντρεχώς, εναντίον των Βοσκόπουλων έφτασαν μέχρι του σημείου να αφήσουν υπονοούμενα έως και για την ποιότητα της σχέσης του ζεύγους. Ας τους πληροφορήσουμε, λοιπόν, ότι ουδέποτε υπήρξε καλύτερη. Πολλοί, επίσης, ξέπεσαν τόσο ώστε να κατηγορήσουν τον Τόλη μέχρι και για την μεγάλη μπάκα και το διπλοσάγονο (προγούλι) που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια, κάνοντας κακόγουστα λογοπαίγνια για… γερά φαγοπότια. Ας τους πληροφορήσουμε, λοιπόν, ότι η μπάκα, καθώς και τα προγούλια, οφείλονται στο ατέλειωτο ουίσκι, τα φιστίκια και τα φουντούκια, καθώς και στα αναπόφευκτα γεροντόπαχα (κοντά στα 80 πια ο Τόλης).


Άδική, λοιπόν, η επίθεση στους Βοσκόπουλους. Άδικη και μνησίκακη. Γιατί το ζεύγος προσέφερε πολλά στον λαό – τόσα που δεν μπορούν να αποτιμηθούν σε χρήμα. Ο Τόλης περισσότερο ψυχικά/συναισθηματικά (με τα τραγούδια του). Και η Άντζελα περισσότερα σωματικά/ανακουφιστικά (με τις φωτογραφίες της)…

 

 

Saturday, May 22, 2010

Ποιος φοβάται τον Τέλη Παυλίδη;



Σοκ. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει το κλίμα στην κοινωνία, όταν πληροφορήθηκε, με κατάπληξη, χθες το βράδυ, τη διαγραφή του Τέλη Παυλίδη. Ο ουρανός σκοτείνιασε… Η γη εσείσθη… «Μα να διαγραφεί ο Παυλίδης; Πρόκειται, σίγουρα, για τον Παυλίδη; Τον Τέλη Παυλίδη;», αναρωτήθηκε εμβρόντητη η κοινή γνώμη… Ένα τεράστιο «Γιατί;» ακούστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την επικράτεια. Και πώς να μην είναι εμβρόντητη και αποσβολωμένη η κοινή γνώμη; Ο Τέλης Παυλίδης είχε δώσει, χρόνια τώρα, τις εξετάσεις του. Και είχε, το δίχως άλλο, πετύχει. Στην τοπική κοινωνία, όπου σταθερά εκλέγεται, πίνουν νερό στ’ όνομά του. Δικαίως. Ήταν πάντα εκεί, δίπλα στον απλό ψηφοφόρο· αφουγκραζόμενος κάθε αγωνία, κάθε του έγνοια. Και ο κόσμος έχει πάντα κριτήριο αλάνθαστο – είναι γνωστό αυτό…


Ήταν και σπουδαίος κοινοβουλευτικός ο Τέλης. Ποιος δεν τον θυμάται να ανεβαίνει στο βήμα, και να μαστιγώνει, με πάθος ανυπόκριτο, το λάθος και το κακό – όπου κι αν τα εντόπιζε… Σύγκορμος έτρεμε και δονείτο αγορεύοντας υπέρ του λαού και των εθνικών συμφερόντων από του βήματος της βουλής. Διάνθιζε μάλιστα, σταθερά και αμετακίνητα, τον δημόσιο λόγο του με γλαφυρές αναφορές προερχόμενες από τον τίμιο κόσμο της θάλασσας: πρύμνες, τιμόνια, πανιά, καπετάνιοι, άλμπουρα – όλα αυτά βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη των παυλίδειων παρεμβάσεων…


Ήταν πια κοινό μυστικό: ο Παυλίδης εκτός από πολύπειρος βουλευτής, εκτός από παραγωγικός υπουργός, ήταν και ρήτορας δεινός, στην μεγάλη παράδοση ενός Δημοσθένη, ενός Κικέρωνα, ή, έστω – για να προσγειωθούμε στα καθ’ ημάς – ενός Πάνου Παναγιωτόπουλου, ενός Χάρη Καστανίδη… Οι ρητορικές του πιρουέτες έβρισαν πάντα θέση στα τηλεοπτικά κανάλια – στις σατιρικές εκπομπές, όμως, αφού οι ενημερωτικές αδυνατούσαν να εκτιμήσουν το βάθος των παυλίδειων λόγων. Η «διαπλοκή», δε, δεν επέτρεπε την συχνή παρουσία του Τέλη στις πολιτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Όχι γιατί ήταν υπερβολικά γραφικός, θέτοντας σε κίνδυνο και αυτή ακόμη την ελάχιστη αξιοπιστία των Μέσων · αλλά γιατί δεν μπορούσε να ανεχθεί τον καθάριο, τον ρηξικέλευθο, τον κρυστάλλινο (σαν τα ρόδια νερά) λόγο ενός Παυλίδη... Τα κέντρα εξουσίας τον είχαν στη μαύρη λίστα, καθότι ο Τέλης – γνωστό σε όλους πια – ήταν ικανός να κατατροπώσει το σύστημα, να γίνει ο δικαστής Dredd εναντίον της διαφθοράς και της διαπλοκής – πάντοτε υπέρ του λαού και των εθνικών συμφερόντων…


Αργά αλλά σταθερά, μετά την πρώτη ψυχρολουσία, άρχισε να γίνεται σαφές… Κάτι ευρύτερο κρυβόταν, χωρίς αμφιβολία, πίσω από τις συνεχείς ταλαιπωρίες και, τελικά, την – οπωσδήποτε άδικη και ατιμωτική – διαγραφή του μεγάλου έλληνα πολιτικού από το κόμμα που τον ανέδειξε (και το ανέδειξε κι αυτός – ας μην το ξεχνούμε…). Ίσως συμφέροντα σκοτεινά, δυνάμεις ύποπτες… Ο Τέλης, όμως, υπομένει, μήνες τώρα, καρτερικά – με αυταπάρνηση. Με τον ίδιο τρόπο υπομένει, από χθές, και τη διαγραφή του. Αντιμετωπίζει την αδικία με τη στωικότητα που επέδειξαν, πριν απ’ αυτόν, ένας Σωκράτης, ένας Χριστός… Ο Τέλης οφείλει να ανθέξει. Όχι τόσο για χάρη του εαυτού του, όσο για χάρη του λαού και της πατρίδος…


Αλλά ποιος και γιατί επιβουλεύεται τον Δωδεκανήσιο statesman; Για τους λόγους της ανοίκειας συμπεριφοράς που του επεφύλαξε το κόμμα του γαλάζιου πυρσού μπορεί, ίσως, να μας διαφωτίσει ένα μικρό σημείωμα που δημοσιεύθηκε, σε ανύποπτο χρόνο, στο ΒΗΜΑ (16/10/2007). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης…αποκάλυψε το συγκλονιστικό, ότι επισκεπτόμενος τη Βρετανία ως συνοδός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ή στις αρχές της επομένης, άκουσε με τα αφτιά του τον τότε αντιπρόεδρο των Συντηρητικών Τζέφρι Άρτσερ να δηλώνει ότι... “το πιο γρήγορο μυαλό αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι ο Τέλης ο Παυλίδης”!». Έτσι, ίσως, εξηγούνται όλα…

 

Η αξία του Παυλίδη φαίνεται ότι ήταν γνωστή από καιρό στο εξωτερικό. Ο συνδυασμός ικανότητας, ανιδιοτέλειας και εθνικής ευαισθησίας είχε, προφανώς, αρχίσει να σπέρνει τον σπόρο της ανησυχίας σε όσους, ενδεχομένως, επιβουλεύονται τα εθνικά μας συμφέροντα. Ίσως κάπως έτσι να ξεκίνησε η συνομωσία… Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η επίθεση, προφανώς, δεν έχει στόχο τον ίδιο τον Παυλίδη. Έχει, κατά τα φαινόμενα, στόχο τον ίδιο τον ελληνισμό· του οποίου ο Παυλίδης, μέχρι σήμερα, υπήρξε ένα από τα πιο επίλεκτα μέλη, ένας από τους βασικότερους στυλοβάτες. Ίσως, λοιπόν, ξένα κέντρα εξουσίας (και οι ντόπιοι λακέδες τους) να μην ήθελαν τον Τέλη όρθιο και να εξύφαναν μία συνομωσία, μια πλεκτάνη, για να πλήξουν, στο πρόσωπό του, τη χώρα μας (Σπύρο Χατζάρα, καλημέρα…). Οι ανθελληνικοί κύκλοι, χτυπώντας τον Τέλη Παυλίδη, χτυπούν, ίσως, ένα από τα μεγάλα αναχώματα, ένα τα τελευταία οχυρά του ελληνισμού. Στις υγιείς δυνάμεις του έθνους (κόμματα, εκκλησία, Τύπο και λαό) εναπόκειται, πλέον, να ορθώσουν τείχη αντίστασης…

 

Friday, May 21, 2010

Οι κολομπίνες της διεκπεραιωτικής δημοσιογραφίας και το Davos



Συγχύστηκε η υπερήφανη ελληνική δημοσιογραφία (της φάπας) από την «απρεπή» και «αγενή» συμπεριφορά του δημοσιογράφου των Financial Times, Richard Edgar, απέναντι στον Έλληνα πρωθυπουργό στο world economic forum του Davos. Οι κολομπίνες της διεκπεραιωτικής δημοσιογραφίας, οι ψοφοδεείς υπάλληλοι της «ενημέρωσης», οι θεραπαινίδες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που επαιτούν το χάδι των πάσης φύσεων ισχυρών (είτε πραγματικών είτε σε επίπεδα καρικατούρας), οι είλωτες του – γλίσχρου – μεροκάματου με αντίτιμο τον δημοσιογραφικό τους ευνουχισμό, δεν μπορούν να χωνέψουν ότι δημοσιογραφία σημαίνει ακριβώς αυτό: να αναζητάς την είδηση, χωρίς να έχεις ανάγκη την έγκριση της κάθε εξουσίας για να μπορέσεις, απλώς, να κάνεις τη δουλειά σου. Με λίγες, τιμητικές εξαιρέσεις, η «μη μου άπτου» (και ηθικά ξεβράκωτη) ελληνική δημοσιογραφία, από επαγγελματικό συμπλεγματισμό, ιδιοτέλεια και επαρχιωτισμό εξανέστη. Και δικαιολογημένα… Εύκολα σοκάρεσαι από τέτοιου είδους δημοσιογραφικές «απρέπειες», όταν έχεις συνηθίσει στην αγιογραφία και την καρπαζιά…

Thursday, May 20, 2010

Η Ελλάδα (που ξέρουμε) ποτέ δεν πεθαίνει



Η μεγάλη παράδοση της Ελλάδος στο θέατρο, την τέχνη που εδόξασε τη χώρα στα πέρατα της οικουμένης, συνεχίζεται και σε καιρούς κρίσης. Μόνο που δεν υπάρχει πια μεγάλη ποικιλία, αφού ένα και μόνο είδος φαίνεται να έχει κερδίσει κατά κράτος την προτίμηση του κοινού: η επιθεώρηση. Βέβαια, στη θέση των πρωταγωνιστών, δεν απολαμβάνουμε πλέον τις συνήθεις συμπαθέστατες παρουσίες του μπριόζου Στάθη Ψάλτη, του πληθωρικού Γιώργου Πάντζα ή του σεμνού Σωτήρη Τζεβελέκου. Τι σημασία έχει όμως; Τη θέση τους έχουν κερδίσει – και μάλιστα με το σπαθί τους – πολιτικοί, δημοσιογράφοι και «διανοούμενοι», ενώ το κοινό, δηλ. όλοι εμείς, παραμένουμε στα συνήθη υψηλά επίπεδα που πάντα διέκριναν το κοινό της επιθεωρήσεως, απολαμβάνοντας το θέαμα και χειροκροτώντας με ενθουσιασμό. Το θέαμα, πάντως, ανεξαρτήτως πρωταγωνιστών, παραμένει σπαρταριστό.


Με αφορμή ένα (μάλλον γελοίο) εξώφυλλο γερμανικού περιοδικού, μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια φρέσκια επιθεώρηση, η οποία σε τίποτα δεν υπολείπεται των γνωστών επιθεωρήσεων που έχουμε απολαύσει και κατά το παρελθόν. Φίλιππος Πετσάλνικος, Πέτρος Ευθυμίου, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Γιώργος Καρατζαφέρης, ο δήμαρχος με τα παρδαλά ρούχα και κάποιοι «διανοούμενοι» (που ξεχνώ τα ονόματά τους), μεταξύ άλλων, στη θέση των πρωταγωνιστών. Στη θέση του φιλότιμου δευτεραγωνιστή ο ταλαντούχος, φέρελπις (αλλά άπειρος ακόμη) Αργύρης Ντινόπουλος να προτείνει, ως άλλος Γιώργος Τράγκας, εμπάργκο στα γερμανικά προϊόντα… Όλοι οι παραπάνω (και πολλοί άλλοι ακόμα) ένωσαν τις φωνές τους καταγγέλοντας με αγανάκτηση τον ανθελληνικό γερμανικό δάκτυλο για εθνική γελοιοποίηση και υπερασπιζόμενοι την τιμή της πατρίδος.
 

Λογικός ο χλευασμός ή παράλογος; Το ρεπερτόριο της επιθεώρησης προβλέπει ότι η υπερήφανη και ευκλεής (αλλά χρεωμένη σε όποιον αναπνέει) Ελλάς, η χώρα της φέτας και του μουσακά, δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο χλεύης (έστω κι αν έχει πιαστεί στα πράσα). Η ανυπότακτη ελληνική ψυχή, ως γνωστόν, δεν χαρίζει κάστανα. Επινοήθηκε, λοιπόν, και πάλι ένα σκιάχτρο για να ξιφουλκήσει εναντίον του το αδικημένο ελληνικό κοινό και οι ανεκδιήγητες «ελίτ» του. Ο ελληνικός κουτοπόνηρος και συμπλεγματικός επαρχιωτισμός συνεχίζει να θάλλει, κάνοντας ανασκαφές (και σκάβοντας, ταυτόχρονα, πιο βαθιά τον λάκκο της olive republic) στις γερμανικές θηριωδίες, στα χρωστούμενα από τον πόλεμο, στη ληστεία των ελληνικών τραπεζών από τους Ναζί και άλλα φαιδρά παρόμοια… Ένα εξώφυλλο, λοιπόν, γίνεται η αφορμή για εθνικές θρηνωδίες, αλλά και πάσης φύσεως επιθετικές εκστρατείες. Η γραφικότητα δεν έχει τέλος.


Η ελληνική λεβεντιά δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί της – κι ας έχει βγάλει το σβέρκο της κάλο από τις συνεχείς (και δικαιολογημένες) καρπαζιές των πάντων. Τα αρειμάνια ελληνικά «ζορμπαλίκια», όμως, δεν επιτρέπουν απρέπειες από «ξένους». Έτσι, οι ουραγκοτάγκοι της ελληνικής δημόσιας ζωής βγήκαν και πάλι στο κλαρί, ζητώντας από το κοινό τη μπανάνα τους (δηλαδή την επιδοκιμασία και το χειροκρότημα)· και από τους «ξένους» τον σεβασμό, διότι όταν οι άλλοι τρώγανε βελανίδια κλπ. κλπ. Χωρίς την παραμικρή αίσθηση του γελοίου, οι πυγμαίοι έλληνες «ταγοί» φιλοτεχνούν, και πάλι, για τον (μονίμως αδικημένο) γίγαντα λαό την ταυτότητα του αδικημένου. Αυτή τη φορά, όμως, το ouzo power δεν φαίνεται να μπορεί να μας βγάλει ασπροπρόσωπους. Η γελοιότητα μοιάζει να αποτελεί το μόνο σταθερό και αμετακίνητο συστατικό της περιβόητης ελληνικής κληρονομιάς· με κάθε τρόπο, σε κάθε αφορμή. Κρίση-ξεκρίση, το έργο παραμένει, εν τέλει, πάντα το ίδιο. Η Ελλάδα (που ξέρουμε) ποτέ δεν πεθαίνει.