Saturday, April 27, 2013

Μπουμπούκος, Καμμένος και βαμμένα μαλλιά



Το ότι βουλευτές – και μάλιστα λεβέντες, Έλληνες – θα αντάλλασσαν δημοσίως κατηγορίες, αλλά και μηνύσεις και αγωγές, περί βαμμένων μαλλιών, κάποια εποχή θα εξέπληττε. Πολλοί θα μιλούσαν για κατρακύλα· άλλοι για εκφυλισμό· αρκετοί για κατάντια. Σήμερα η κατάσταση αυτή, ευτυχώς, σχεδόν ουδένα εκπλήσσει· ούτε και δυσαρεστεί πραγματικά. Αντίθετα, φέρνει πνοή αναζωογονητική, αφού δείχνει ότι, επιτέλους, η αντιπροσώπευση έφτασε στον κολοφώνα της· η δημοκρατία στο απόγειό της. Τέρμα η διγλωσσία. Οι πολιτικοί μιλούν δημοσίως για ό,τι ακριβώς συζητούμε, κάνοντας την πλάκα μας, στα καφενεία, στις ταβέρνες, στα κουρεία και στα λουτρά. Δημόσιος και ιδιωτικό λόγος ένα και το αυτό. Πόσο μεγαλύτερη διαφάνεια, πόσο περισσότερη δημοκρατία να ζητήσει κανείς… Ένας εμφανώς προβληματικός και δυνατά αυτοϊκανοποιούμενος βουλευτής-τηλεπλασιέ, ξημεροβραδιαζόμενος στα κανάλια και στα λαϊκά αυνανιστήρια «κοινωνικής δικτύωσης», που μιλάει από του βήματος της βουλής περί Rolex και τιμές κοσμημάτων, εγκαλεί δημοσίως φαντασιόπληκτο και τερατολόγο χοντρομπαλά-αρχηγό κόμματος ότι βάφει τα μαλλιά. Οι δύο εκλεκτοί λαϊκοί αντιπρόσωποι εξελέγησαν, και μάλιστα πανηγυρικά, από το εκλογικό σώμα για να το εκπροσωπήσουν. Και αυτό κάνουν. Υπό τις θερμές επευφημίες των εκλογέων τους. Που ετοιμάζονται δυναμικά να τους ξαναψηφίσουν. Την αντιπαράθεση, λοιπόν, αυτή εμείς την βλέπουμε με καλό μάτι. Ως βάθεμα της δημοκρατίας· αλλά, γιατί όχι, και ως πλάτεμα.

 

Ένα μέρος του κοινού, πάντα στο ύψος του, κωλομπαρεμένο από τον Τύπο και την «επικαιρότητα» που αυτός επιβάλλει, θέτει ερωτήματα. Ερωτήματα σημαντικά. Έχει δίκιο ο προγναθικός σπάστης με το τζελ και το ipod ή ο μπαλονοειδής αεροψεκασμένος; Και πάνω σε αυτό το δίλημμα ζητά και από εμάς να τοποθετηθούμε. Μας το ζητά ενίοτε και επιτακτικά – πρήζοντάς μας και κάποιους συγκεκριμένους αδένες. Εμείς – είναι γνωστό αυτό – εκτιμούμε το κοινό (έως εκεί που δεν παίρνει). Το συμπαθούμε. Και, ασφαλώς, το τιμούμε. Πώς να του χαλάσουμε, λοιπόν, το χατίρι; Η επιθυμία του είναι για μας εντολή.

 

Peter Alexander, λοιπόν. Και ποιος Έλληνας δεν γνωρίζει τον προικισμένο αυτόν πολυτεχνίτη; Και ποιος δεν ενδιαφέρεται να μάθει το κατιτίς του γύρω από τη ζωή του σημαντικού αυτού αριστοτέχνη; Βέρος Βιεννέζος ο Alexander, αγάπησε τη γενέθλια πόλη όσο τίποτε στον κόσμο. Ως μαθητής ήταν άτακτος. Τίποτε δεν πρόδιδε την κατοπινή του εξέλιξη. Του άρεσαν οι σκανταλιές. Αυτός υπήρξε και ο λόγος που αποβλήθηκε απ’ το σχολείο. Το συντηρητικό ακαδημαϊκό σύστημα της Αυστρίας δεν ανέχθηκε την ροπή του προς τα αθώα πειράγματα και τα αμνησίκακα καλαμπούρια.

 

Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Πολέμου, ο Alexander, παιδί ακόμα, θα υπηρετήσει ως βοηθός στη Luftwaffe. Θα πολεμήσει με ζήλο και αυταπάρνηση – ειδικά λαμβανομένου υπ’ όψιν και του εξαιρετικά νεαρού της ηλικίας του. Ίσως αυτή του η ρώμη να ήταν η αιτία που θα συλληφθεί και θα κρατηθεί ως αιχμάλωτος πολέμου από τους Εγγλέζους. Πολλοί θυμούνται τον νεαρό Peter, ακόμη και κατά τη διάρκεια της σύλληψής του, να μην το βάζει κάτω, να τραγουδά αλλά και να δείχνει σημάδια ενός αξιοζήλευτου υποκριτικού τάλαντου, επιστρατεύοντας αξέχαστες παντομίμες και μελωδικά κελαρύσματα που χάριζαν ανακούφιση στους συναιχμαλώτους και γεννούσαν θαυμασμό στους δεσμοφύλακές του. «Θα πάει μπροστά ετούτο το παιδί», είχε πει ένα εγγλέζος αξιωματικός. Πόσο δίκιο είχε…


Μετά από σύντομες σπουδές υποκριτικής, ο Peter Alexander θα διεισδύσει, ασταμάτητος, στο χώρο του θεάματος / ακροάματος, χτίζοντας, με τα χρόνια, μια αξιοζήλευτη καριέρα. Πίστευε στο ταλέντο του και αυτό τον όπλισε με δύναμη να αποφύγει τις τρικλοποδιές της καλλιτεχνίας. Κατά τη δεκαετία του ’50 έκανε την επίσημη εμφάνισή του ο Peter, κατ’ αρχάς ως ηθοποιός σε μιούζικαλ και κωμωδίες – καμιά πενηνταριά ως προς τον αριθμό. Ταινίες πρόσχαρες, αλέγρες, προορισμένες για όλη την οικογένεια, η οποία, συγκεντρωμένη και αγαπημένη γύρω από τους τηλεοπτικούς δέκτες, διασκέδαζε με την καρδιά της χάρη στην ανάλαφρη νότα που της χάριζε ο προικισμένος Alexander. Ούτε η (γερμανόφωνη) οπερέτα, όμως, έμεινε παραπονεμένη, αφού ο Alexander υπήρξε ο βασιλιάς της για δεκαετίες ολόκληρες. Γενικά, στον χώρο του πενταγράμμου, ο σημαντικός καλλιτέχνης θα δώσει σχεδόν όλο του το είναι. Με πάνω από 120 δίσκους στο ενεργητικό του, το πραγματικό αυτό θηρίο της καλλιτεχνίας έδειξε τι σημαίνει ακαταπόνητος εργάτης της τέχνης. Αλλά και ως τηλεπαρουσιαστής ξεδίπλωσε το ταλέντο του ο Peter. Το «Σόου του Peter Alexander», το περίφημο αυτό σόου, κέρδιζε κάθε εβδομάδα, για περίπου 30 χρόνια, τις καρδιές εκατομμυρίων πιστών τηλεθεατών, ερημώνοντας τους αυστριακούς δρόμους τα σαββατόβραδα.


Τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Τι να προσθέσει κανείς για ένα τόσο πολύπλευρο ταλέντο… Και τραγουδιστής, και ηθοποιός, και τηλεπαρουσιαστής, ένας καλλιτέχνης-πολυεργαλείο – τι άλλο να περιμένει κανείς από τον «Peter the Great», όπως τον αποκαλούσαν (και, μα το θεό, όχι άδικα) οι πολυπληθείς θαυμαστές του. Επρόκειτο, σαφώς, για έναν all-around καλλιτέχνη.

 

Όλα τα ωραία, όμως, κάποτε τελειώνουν. Είναι σίγουρο αυτό. Δόγμα της ζωής. Έτσι, στα 84 χρόνια του εξέπνευσε ο πολυδύναμος καλλιτέχνης. Ο γερμανόφωνος ειδικά κόσμος έδειχνε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. «Η Τέχνη έγινε φτωχότερη» με τον θάνατό του. Το «ουδείς αναντικατάστατος» στο πρόσωπο του Alexander βρίσκει την κυριολεκτικότερη σημασία του. Ποια η ακριβής αιτία του θανάτου του; Ποτέ δεν ανακοινώθηκε, επιτρέποντας στις φήμες να οργιάσουν…

 

Ο καγκελάριος της Αυστρίας Werner Faymann τον απεκάλεσε «έναν μεγάλο Αυστριακό». Είχε δίκαιο©. Ήταν πράγματι μεγάλος, αφήνοντας στην τέχνη δυνατό στίγμα. Γιατί μαζί με τον Peter Alexander ενταφιάστηκε και μια ολόκληρη εποχή. Η εποχή της ευπρέπειας στη σκηνή, της γεμάτης σεβασμό υπόκλισης προς το ακροατήριο – η εποχή που το προσεγμένο ντύσιμο (κοστούμι, υποκάμισο, λουστρίνι, παπιγιόν), καθώς και η περιποιημένη κόμη (με φυσική ή τεχνητή τρίχα – αδιάφορο), ήταν για τους καλλιτέχνες de rigueur. Those were the daysO μεγάλος Peter Alexander, o γιγαντιαίος αυτός περουκοφόρος crooner, υπηρέτησε το ελαφρύ ρεπερτόριο με μια συνέπεια εντυπωσιακή, ψυχαγωγώντας ανάλαφρα εκατομμύρια τίμιων πολιτών και χαράσσοντας ανεξίτηλα στη μνήμη τους ζεστές, ρομαντικές θύμησες από εποχές αγνές κι ανθρώπινες.

Saturday, April 20, 2013

Έρχεται η ώρα του Παπαμιμίκου…



Η νίκη της ΟΝΝΕΔ –και πιο συγκεκριμένα της ΔΑΠ Νου Δου Φου Κου [sic]– στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν. Πολλοί έμειναν ακόμα και άυπνοι αναμένοντας τα οριστικά αποτελέσματα. Έκδηλη η αγωνία. Όταν, όμως, η νίκη επισημοποιήθηκε, οι καρδιές όλων πήγαν στη θέση τους. Το βαρυσήμαντο αυτό γεγονός έφερε ευεργετικό άνεμο στα πανιά της χώρας, γεμίζοντας τους περισσότερους Έλληνες με πρωτόγνωρη αισιοδοξία. Μέσα σ’ όλα τούτα τα ευοίωνα (πόσο τα έχουμε ανάγκη αυτές τις κρίσιμες ώρες), μια (επιπλέον) αναπάντεχα θετική εντύπωση δημιούργησε η ελπιδοφόρα παρουσία ενός πολιτικοποιημένου νέου με δυνατό πολιτικό στίγμα: Ανδρέας Παπαμιμίκος το όνομά του· πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ η ιδιότητά του. Μιλάμε για έναν εξαίρετο νέο – τι νέο δηλαδή, άνδρα κανονικό! Διόλου αστείο το θέαμα ενός κοντόχοντρου νεαρού να αποφαίνεται, σοβαροφανώς, περί τα πολιτικά – φορώντας και σακάκι…


Αν, όμως, αρκεστεί κανείς στην εξωτερική εικόνα – πράγματι, διόλου κολακευτική – τότε έχει χάσει την ουσία. Γιατί, αν έχει την υπομονή να φτάσει ίσαμε το μεδούλι, μόνο θετικές είναι οι εντυπώσεις που αποκομίζει από ετούτον εδώ τον σημαντικό Νεολαίο. Πέρα από το ηγετικό παράστημα, εντοπίζεις σκέψη διεισδυτική, γλώσσα που δεν χαρίζεται σε κανέναν και ανοίγει πρωτόγνωρους εκφραστικούς δρόμους, βλέμμα κοφτερό που αφήνει υποσχέσεις για κάτι το ωραίον…


Όσοι γνωρίζουν καλά τον Παπαμιμίκο μιλούν για έναν ευπροσήγορο, γοητευτικό ομιλητή, χαρισματικό, με δύναμη αλλά συνάμα και λεπτότητα, με επιχειρηματολογία που συναρπάζει. Έναν νέο που αγαπά παθολογικά τη Λάρισα (σ.σ. είναι ο τόπος καταγωγής του), την πατρίδα και την ΟΝΝΕΔ – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. «Α! και τον Αντώνη Σαμαρά!», διαβεβαιώνει κάποιος που τον ξέρει καλά. Ποδόσφαιρο και ΜΚΟ αποτελούν τα βασικά του ενδιαφέροντα – εξόν πολιτικής. Διόλου αμελητέος συνδυασμός. Θα λέγαμε, αντίθετα, συνδυασμός ιδιαίτερα συναρπαστικός. ΟΝΝΕΔίτης μέχρι τα μπούνια, φέρεται να έχει εκμυστηρευθεί ότι στην ΟΝΝΕΔ πέρασε τις καλύτερες στιγμές τής μέχρι τώρα ζωής του (σκέψου…). Έχει δώσει σκληρές μάχες για να καθίσει στην επίζηλη θέση του προέδρου της ΟΝΝΕΔ ο Παπαμιμίκος· στη θέση αυτή που τόσο καθοριστικά επηρεάζει τον ρου των πολιτικών μας πραγμάτων. Γιατί ήθελε να προσφέρει. Δεν αδιαφόρησε, μήτε και δείλιασε ομπρός στα προβλήματα της εποχής. Και πήρε την απόφαση να συμμετάσχει στην διαδικασία επίλυσής τους. Μέσα από τη συμμετοχή του σε Νεολαία. Ένας αγέρωχος Νεολαίος, που  αναμετράται δυναμικά με τα προβλήματα της χώρας. Το μπορεί και το θέλει!

 

Ο Παπαμιμίκος είναι άξιος συνεχιστής του υβριδίου Νεολαίος-μέλλων πολιτικός. Πλησιάζει η ώρα του – η ώρα εκείνη που θα μπει μπροστάρης και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και χρειαζόμαστε τέτοιες σημαντικές μονάδες – ειδικά στις σημερινές, απαιτητικές εποχές. Μονάδες ικανές να εμπνεύσουν. Και ποιον, άλλωστε, δεν εμπνέει ένας τέτοιος λεβέντης, ένας τέτοιος θεριοκομμένος νέος.  «Είναι καλός. Είναι πολύ καλός!», θα μας διαβεβαιώσει ενθουσιώδης συναγωνιστής του. «Με ενημέρωσε τις προάλλες ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ!». Αυτή η πληροφορία μάς γέμισε αισιοδοξία. «Στ’ αλήθεια; Tο εννοεί; Υπάρχει ελπίδα;», ρωτούμε με αγωνία. «Τι να σου πω… Έδειχνε σίγουρος!», απαντά ο συνομιλητής μας. Αν είναι έτσι… 

 

Η συζήτηση αυτή μάς πήγε δυο χρόνια πίσω, όταν, ζητώντας πληροφορίες περί Παπαμιμίκου, ρωτήσαμε βουλευτή της ΝΔ, γελώντας, «τι φρούτο είναι πάλι αυτό;». Η απάντηση μάς προβλημάτισε. «Μην τον υποτιμάς… Έχει μυαλό ο Παπαμιμίκος!». Και πράγματι. Μετά από καταβύθιση στις εσώτερες περιοχές της σκέψεως, αλλά και αρκετή έρευνα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο βουλευτής είχε δίκιο. Φαίνεται μεγάλος εγκέφαλος ετούτος δω ο λεβεντόκορμος νέος! Εξωτερικά, όπως είπαμε, μπορεί να σε παραπλανήσει· να δείχνει ένας κοινός άνθρωπος – ίσως ένα ανθρωπάκι. Αλλά, προς θεού! – μην αφήσεις να σε ξεγελάσει η εμφάνισή του. Μέσα σ’ αυτό το τόσο κοινό σαρκίο, σιγοκαίει μια φλόγα υψηλής πολιτικής, αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Καλά, λοιπόν, με το παρόν της χώρας. Αλλά φαίνεται ότι και το μέλλον βρίσκεται σε καλά χέρια· χέρια στιβαρά, που μπορούν να κρατήσουν σταθερά το τιμόνι – οποτεδήποτε χρειαστεί.


Τι είναι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύπου που καυλαντίζουν μέσα σε κομματικές Νεολαίες; Γιατί σπαταλούν τον χρόνο τους με μπανάλ πολιτικολογίες και ξύλινες μπαρουφολογίες όλοι ετούτοι οι αργόσχολοι κοπρίτες; Αυτό αναρωτιούνται πολλοί – ευρισκόμενοι έξω από το πνεύμα της πρακτικής πολιτικής. Επιπλέον, αρκετοί, κάθε φορά που βλέπουν μέλος Νεολαίας, αναρωτιούνται: «βλάξ ή αριβίστας»; Α bit of both, είναι συνήθως η απάντηση. Να, όμως, που υπάρχουν –ευτυχώς– και οι εξαιρέσεις. Και ο Παπαμιμίκος είναι, αναμφίβολα, μία απ’ αυτές. Ομολογούμε ότι κοιτούσαμε πάντα με μια αδιόρατη γλυκύτητα αυτούς τους «νεολαίους». Διακρίναμε έναν συμπαθητικό μικρομεγαλισμό που μας συνέπαιρνε. Αντί να μιλούν σαν τα παιδιά της ηλικίας τους, μιμούνταν –πάντα με σοβαρότατο ύφος– το ιδίωμα των μεγάλων· προκαλώντας ασυγκράτητη θυμηδία. Και αυτό οδηγούσε στη συμπάθεια. Βέβαια, υπάρχουν και προβλήματα. Το γελοίο συνήθως εμφιλοχωρεί εκεί που υπάρχει μεγάλη προσπάθεια –μπόλικη «θεωρία»– για μικρό αποτέλεσμα. Εδώ, λοιπόν, θέλει πράγματι λίγη προσοχή. Γιατί οι Νεολαίοι αγωνίζονται με υπαρκτό ζήλο για ανύπαρκτους στόχους. Πέρα, δηλαδή, από μικρομέγαλη, είναι και καθαρά ονειροφαντασιακή η δράση τους. Το γελοίον καραδοκεί. Από την άλλη, θα πει κανείς (και θα’ χει και κάποιο δίκιο), εντάξει, νέοι είναι, θα το παίξουν το πουλάκι τους – μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό. Σωστά. Γιατί να μην το παίξουν; Αλλά ας το παίξουν κανονικά· χειροκίνητα. Όχι εντασσόμενοι, νέοι άνθρωποι, σε κόμματα και Νεολαίες.


Ψευδαίσθηση εξουσίας και συμφέρον – να τα κίνητρα του μέσου έγκαυλου για παραγοντιλίκι και σμπρώξιμο Νεολαίου κεχαγιά. Και η Πολιτική; Οι ιδέες; Αστεία πράγματα. Όχι ότι δεν υπάρχουν και μερικές –ελάχιστες– τέτοιες περιπτώσεις Νεολαίων που ανάβουν κερί στην «ιδεολογία». Μόνο που αυτοί είναι ακόμη πιο κωμικοί από τους πρώτους. Κωμικότεροι όλων, όμως, είναι οι πολιτικοί αρχηγοί – τα αφεντικά των Νεολαίων. Αυτοί που θα μοιράσουν θέσεις συμβούλων, υποψηφίων βουλευτών κ.ο.κ. σ’ αυτά τα ελπιδοφόρα μειράκια. Οι αρχηγοί, έχοντας πάρει το «κολάι» στη γλοιώδη κολακεία των πάντων και ειδικά  της «νεολαίας» (και δη της κομματικής), τους συγχαίρουν με ενθουσιασμό, επισκεπτόμενοι, μάλιστα, και τους χώρους τους, αντί να τους τραβήξουν (δυνατά) το αφτί και να τους στείλουν γρήγορα για διάβασμα. 

  
Σε τούτη την υπέροχη χώρα, έχουμε δυνατή παραγωγή Νεολαίων που ανέλαβαν, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, την καθοδήγηση αυτού του Λαού, τις τύχες ετούτου του σημαντικού έθνους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Παπουτσήδες, Σκανδαλίδηδες, Τσίπρες, Μεϊμαράκηδες, Βουλγαράκηδες – πάει μακριά η βαλίτσα…


Και δημοσιογράφοι μπόλικοι. Ακόμη και ο φίλος μας Νίκος Χατζηνικολάου εκεί έκανε τις πρώτες του πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις (με εμφανή όσο και αξιόλογα αποτελέσματα). Και μετά, όταν τον χλευάζουν τίποτε ακροατές και τον διορθώνουν για το «εγγλέζικο» που χρησιμοποιεί, σου λέει, εν είδει ψοφοδεούς και κολπατζίδικης, κουτοπόνηρης αυτοκριτικής, «δεν το έχω με τις ξένες γλώσσες ρε παιδί μου, δεν το έχω!» (σ.σ. λες και το’ χει με την ελληνική…). Και πώς να το έχει, αφού, όταν έπρεπε να διαβάζει, εκείνος κοπροσκύλιαζε στις νεολαίες, με πολιτικολογία, καφέδες, και τσιγαράκι. Έτσι, όχι μόνο ξένες γλώσσες δεν κατάφερε να μάθει, αλλά ούτε ένα πτυχίο (και μάλιστα Παντείου) δεν κατόρθωσε να πάρει, ο δυστυχής…


Ο Παπαμιμίκος, λοιπόν, γεννά ελπίδα. Πέρα από κάθε αμφιβολία. Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι θα προτιμούσαμε έναν άλλου τύπου Νεολαίο στο τιμόνι της ΟΝΝΕΔ. Έναν τύπου, λ.χ., Μίλτου «Μίλκου» Βαρβιτσιώτη, με την χωρίστρα του και με τα όλα του. Πόσο πιο ταιριαστός θα ήταν στην ηγεσία της συγκεκριμένης Νεολαίας… Όμως, ας είναι κι έτσι. Ο Παπαμιμίκος δεν είναι αμελητέα ποσότης. Διόλου αμελητέα. Μπορεί να δώσει πολλά. Εμπρός, ωρέ Παπαμιμίκο! Δώσε μας τα φώτα σου!


«Η χώρα αυτή δε σώζεται με τίποτα» συνηθίζει να λέει ο Κώστας Καίσαρης (ο σοβαρός – όχι ο κοσμηματοπώλης). Για στάσου, όμως. Ας μην βιαζόμαστε. Ας κρατήσουμε και μία πισινή. Ας δούμε πρώτα τι όμορφες εκπλήξεις μάς επιφυλάσσουν και τα τσικό των κομμάτων· οι χρυσές εφεδρείες του Έθνους. Όταν στον προθάλαμο της εξουσίας βρίσκονται Παπαμιμίκοι, μια σπίθα φωτός αρχίζει να αχνοφέγγει. Και αυτό δεν είναι λίγο. Καθόλου λίγο.

 

Wednesday, April 10, 2013

Θανάσης Κρομμύδας: RIP Μάγκι!


 

Ποιος είπε ότι οι παλαιότεροι πολιτικοί δεν έχουν και σήμερα τους ένθερμους οπαδούς τους; Τρανή απόδειξη ο Έλληνας Θανάσης Κρομμύδας, ο εξ Αμαλιάδος ορμώμενος υπάλληλος τραπέζης, γέννημα-θρέμμα φιλελεύθερος, που δηλώνει κατασυγκινημένος από τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ αλλά και παντοτινός θαυμαστής της. Σχεδιάζει, μάλιστα, να πάρει κανονική άδεια από την τράπεζα, προκειμένου να παραστεί στην κηδεία της βρετανίδας πολιτικού, όποτε κι αν αυτή γίνει! Ο Κρομμύδας, με σπουδές Business (και μεταπτυχιακό τίτλο ΜΒΑ παρακαλώ!) δεν είναι μονάχα ένας άνθρωπος της Αγοράς, αλλά συνάμα και ένας σύγχρονος νέος με έντονες πολιτικές ανησυχίες και δράσεις. Είναι αναπληρωτής γραμματέας της Φιλελεύθερης Γωνιάς – της βασικής δηλ. συνιστώσας του φόρουμ Φιλελευθερισμός Εδώ και Τώρα!, το οποίο συνεργάζεται με το κόμμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Μα την αλήθεια, όχι και λίγα πράγματα για έναν 28χρονο νέο!


«Θανάση, είσαι μόλις 28 ετών. Τι σε κάνει να εμπνέεσαι τόσο πολύ από την προσωπικότητα της Μάργκαρετ Θάτσερ;», τον ρωτούμε. «Η Μάγκι είναι το είδωλό μου!», θα απαντήσει με ενθουσιασμό. «Ήρθα κοντά στο όραμά της, ήδη από τις σπουδές μου στην Αγγλία, όταν έκανα Human Resource Management στο πανεπιστήμιο του Luton και MBA στο πανεπιστήμιο του Derby! Δεν ήταν τότε στα πράγματα βέβαια, όμως είχε βάλει γερά θεμέλια! Η σύγχρονη Βρετανία που βλέπεις,  δημιούργημα της Θάτσερ είναι!», λέει. «Ωχ!» – μας ξεφεύγει ένα επιφώνημα. Ο Κρομμύδας, όμως, συνεχίζει ακάθεκτος. «Εγώ την ξέρω την Αγγλία! Την ξέρω καλά! Σπουδές βλέπεις. Η Βρετανία του σήμερα πατάει γερά πάνω στα Θατσερικά θεμέλια! Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό!..», επιχειρηματολογεί με πειστικότητα. «Και το Εργατικό Κόμμα, ακόμα, ένα Θατσερικό κόμμα ήταν μετά την Θάτσερ. Τέτοια η δύναμη των ιδεών της "Σιδηράς Κυρίας"! Τέτοια η γοητεία της προσωπικότητάς της! Ανέπνεα αναζωογονητικό αέρα Αγορών στα φοιτητικά μου χρόνια! Προετοιμαζόμουν να γίνω "στέλεχος"! Οραματιζόμουνα συσκέψεις, coaching, laptops, briefings, meetings, business lunches… Με είχαν συνεπάρει οι ιδέες της! Ήθελα να δημιουργήσω! Και αυτή ήταν που μου έδωσε την ώθηση! Να μεγαλουργήσω στην Ελεύθερη Οικονομία! Δεν θα είχα κάνει τίποτα από όσα έχω κάνει, αν δεν με είχε εμπνεύσει η Μάγκι! Βέβαια, για την ώρα παίρνω μισθό 1050 ευρώ το μήνα. Αλλά, μην ξεχνάς, βρίσκομαι στην καρδιά των Αγορών! Και αυτό – σε βεβαιώνω – είναι το πιο σημαντικό!»

 

«Οπωσδήποτε, κ. Κρομμύδα, η Θάτσερ άφησε το στίγμα της. Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι ήταν πολιτικός κάποιου διαμετρήματος – ειδικά κατά τα πρώτα χρόνια της θητείας της. Αλλά μήπως υπήρξαν και μεγάλα προβλήματα από τη διακυβέρνησή της; Μήπως ήταν ιδεοληπτική και ψυχοπαθητική προσωπικότητα; Μήπως τσαλαπατήθηκαν και κοινωνικά στρώματα στο όνομα – »… 
« – Θα εννοείς κάποια εργατικά στρώματα…», μας διακόπτει. «Να ξέρεις όμως ότι στην Ελεύθερη Οικονομία υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες! Το economic growth θέλει θυσίες! Δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά!»

 

«Ορισμένοι μιλούν για μια παθολογικά ελλειμματική προσωπικότητα (όμοια με όλων των «μεγάλων» της πολιτικής). Που ήθελε να αναπληρώσει το έλλειμμα μέσα από την κατοχή και άσκηση της εξουσίας», σχολιάζουμε διστακτικά. «Ανοησίες! Bollocks!», απαντά ο Κρομμύδας, χωρίς να αφήνει το παραμικρό περιθώριο για αντιρρήσεις... «Μην πέφτεις σε τέτοιες παγίδες! Η Μάγκι ήταν power-hungry γιατί ήθελε να απελευθερώσει τις δυνάμεις της Αγοράς! Να πρυτανεύσει η Ιδιωτική Πρωτοβουλία! Η παραγωγικότητα! Να απενοχοποιηθεί το κέρδος!»

 

«Κάποιοι, επίσης, της καταλογίζουν χυδαία αντιπνευματικότητα, την οποία επιχείρησε με τον τρόπο της να επιβάλει στη βρετανική κοινωνία. Κάνουν λόγο για philistinism…», προσθέτουμε δειλά. 
«Λάθος! Μεγάλο λάθος ένας τέτοιος ισχυρισμός! Bullshit!», λέει αποφασιστικά ο Κρομμύδας. «Εντάξει, η Μάγκι μπορεί να μην είχε σχέση με τις τέχνες, να μην διάβαζε, να αδιαφορούσε κάπως για τον πολιτισμό, αλλά σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει τίποτε πιο πνευματικό από αυτό που υπηρέτησε: την Ελεύθερη Αγορά! Free-market economy! Πίστεψέ με! Αν δεν παραχθεί το χρήμα από τις Αγορές δεν έχεις και πολιτισμό! Μου δίνεις την ευκαιρία να σημειώσω εδώ ότι οι Αγορές πάντα αυτορρυθμίζονται! Self-regulation! Και αυτό αποτελεί ούριο άνεμο στα πανιά της οικονομίας, της δημιουργίας και της ευημερίας!»


«Ίσως, όμως, μέσω της ακραίας ιδεολογικοποίησης διέλυσε τη σπουδαία στρατηγική του one-nation conservatism και ουσιαστικά, με την μετατροπή του σε μια φιλελεύθερη κουρελού που ομνύει στον οικονομισμό, κατέστρεψε το άλλοτε κραταιό Συντηρητικό Κόμμα – το θεωρούμενο ως το σπουδαιότερο κόμμα του πλανήτη – το οποίο ακόμα δεν λέει να ανανήψει, στελεχωμένο εδώ και χρόνια από απολίτικους φλούφληδες, γραβατάκηδες, μπούληδες κλπ.», του αντιτείνουμε με διστακτικότητα.

 

Ο Κρομμύδας παίρνει μια βαθιά ανάσα και πυροβολεί: «Τι δεν καταλαβαίνεις; (© Twitter) Μην τα ισοπεδώνουμε όλα! Ax!, άκουσέ με και διάβαζε και λίγο Μίχα και Μανδραβέλη! Λίγο Μπήτρο! Και protagon! Και Δήμου! Αλλά και πολύ Ηλία Κανέλλη! Δυνατές γραφίδες! Θα μάθεις πολλά απ' αυτές! Εκεί θα βρεις πολλές (ίσως και πικρές) αλήθειες! Αλήθειες της Κοινής Λογικής! Να κάτι ακόμη που μας λείπει σε τούτη τη χώρα: Κοινή Λογική! Αυτό που είχε η Μάγκι in abundance! Για να έρθω, όμως, στο ερώτημά σου. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που λες! Μην τις φοβάσαι τις ιδέες! Ειδικά τις φιλελεύθερες! Πίστεψέ με! Χρειάζεται ξεκάθαρη ιδεολογία! Καθάριος βηματισμός! Να ξέρουμε με ποιους πάμε και ποιους αφήνουμε! Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους!»


«Εν ολίγοις, κ. Κρομμύδα,  πιστεύετε ότι δεν χρειάζεται να κρατούμε και κάποια πισινή. Λέτε ότι επρόκειτο ασυζητητί για μια τεράστια προσωπικότητα, χωρίς σημαντικά ψεγάδια…», συνοψίζουμε. «Αναμφίβολα! Ούτε να το συζητάς! Θαυμάζω την άκαμπτη αποφασιστικότητά της να επικεντρωθεί στην οικονομία! Να φέρει στο επίκεντρο τις Αγορές! Την απέχθειά της στα πισωγυρίσματα! "The ladys not for turning!", τι φράση!.. Ετοιμάζουμε, μάλιστα, έναν ολόκληρο λογαριασμό στο Twitter, μαζί με τον Φώτη τον Περλικό, αφιερωμένο στις μεγαλύτερες ατάκες της. [«Φώτη, έλα να πεις κι εσύ μια κουβέντα για την Μάγκι!», φωνάζει ο Κρομμύδας. «Δεν μπορώ τώρα, διαβάζω Χάγιεκ!», ακούγεται η φωνή από το βάθος…] Δημοσίευσα μάλιστα και ολόκληρο άρθρο στο Facebook εξηγώντας τι σήμαινε πολιτικά η Μάγκι, my beloved Maggie... Μπορείς να μπεις στη σελίδα μου στο Facebook αλλά και στην ιστοσελίδα της Φιλελεύθερης Γωνιάς και να το διαβάσεις. Θα βρεις πολλά επιχειρήματα υπέρ της που ούτε τα φαντάζεσαι! Ακόμα, μπορείς να διαβάσεις τα tweets μου για το θέμα. Όλη μέρα χθες και προχθές έδωσα μεγάλες μάχες στο Twitter στη μνήμη της! Εκεί, ξέρεις, παίζεται πια όλο το παιχνίδι! Ήθελα να μπουν επιτέλους και σε τούτη τη χώρα κάποια πράγματα στη θέση τους! Γι’ αυτό σου λέω… Rest in Peace Μάγκι! RIP!, που λέμε και στο twitter!..»