Σοκ. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει το κλίμα στην κοινωνία, όταν πληροφορήθηκε, με κατάπληξη, χθες το βράδυ, τη διαγραφή του Τέλη Παυλίδη. Ο ουρανός σκοτείνιασε… Η γη εσείσθη… «Μα να διαγραφεί ο Παυλίδης; Πρόκειται, σίγουρα, για τον Παυλίδη; Τον Τέλη Παυλίδη;», αναρωτήθηκε εμβρόντητη η κοινή γνώμη… Ένα τεράστιο «Γιατί;» ακούστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την επικράτεια. Και πώς να μην είναι εμβρόντητη και αποσβολωμένη η κοινή γνώμη; Ο Τέλης Παυλίδης είχε δώσει, χρόνια τώρα, τις εξετάσεις του. Και είχε, το δίχως άλλο, πετύχει. Στην τοπική κοινωνία, όπου σταθερά εκλέγεται, πίνουν νερό στ’ όνομά του. Δικαίως. Ήταν πάντα εκεί, δίπλα στον απλό ψηφοφόρο· αφουγκραζόμενος κάθε αγωνία, κάθε του έγνοια. Και ο κόσμος έχει πάντα κριτήριο αλάνθαστο – είναι γνωστό αυτό…
Ήταν και σπουδαίος κοινοβουλευτικός ο Τέλης. Ποιος δεν τον θυμάται να ανεβαίνει στο βήμα, και να μαστιγώνει, με πάθος ανυπόκριτο, το λάθος και το κακό – όπου κι αν τα εντόπιζε… Σύγκορμος έτρεμε και δονείτο αγορεύοντας υπέρ του λαού και των εθνικών συμφερόντων από του βήματος της βουλής. Διάνθιζε μάλιστα, σταθερά και αμετακίνητα, τον δημόσιο λόγο του με γλαφυρές αναφορές προερχόμενες από τον τίμιο κόσμο της θάλασσας: πρύμνες, τιμόνια, πανιά, καπετάνιοι, άλμπουρα – όλα αυτά βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη των παυλίδειων παρεμβάσεων…
Ήταν πια κοινό μυστικό: ο Παυλίδης εκτός από πολύπειρος βουλευτής, εκτός από παραγωγικός υπουργός, ήταν και ρήτορας δεινός, στην μεγάλη παράδοση ενός Δημοσθένη, ενός Κικέρωνα, ή, έστω – για να προσγειωθούμε στα καθ’ ημάς – ενός Πάνου Παναγιωτόπουλου, ενός Χάρη Καστανίδη… Οι ρητορικές του πιρουέτες έβρισαν πάντα θέση στα τηλεοπτικά κανάλια – στις σατιρικές εκπομπές, όμως, αφού οι ενημερωτικές αδυνατούσαν να εκτιμήσουν το βάθος των παυλίδειων λόγων. Η «διαπλοκή», δε, δεν επέτρεπε την συχνή παρουσία του Τέλη στις πολιτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Όχι γιατί ήταν υπερβολικά γραφικός, θέτοντας σε κίνδυνο και αυτή ακόμη την ελάχιστη αξιοπιστία των Μέσων · αλλά γιατί δεν μπορούσε να ανεχθεί τον καθάριο, τον ρηξικέλευθο, τον κρυστάλλινο (σαν τα ρόδια νερά) λόγο ενός Παυλίδη... Τα κέντρα εξουσίας τον είχαν στη μαύρη λίστα, καθότι ο Τέλης – γνωστό σε όλους πια – ήταν ικανός να κατατροπώσει το σύστημα, να γίνει ο δικαστής Dredd εναντίον της διαφθοράς και της διαπλοκής – πάντοτε υπέρ του λαού και των εθνικών συμφερόντων…
Αργά αλλά σταθερά, μετά την πρώτη ψυχρολουσία, άρχισε να γίνεται σαφές… Κάτι ευρύτερο κρυβόταν, χωρίς αμφιβολία, πίσω από τις συνεχείς ταλαιπωρίες και, τελικά, την – οπωσδήποτε άδικη και ατιμωτική – διαγραφή του μεγάλου έλληνα πολιτικού από το κόμμα που τον ανέδειξε (και το ανέδειξε κι αυτός – ας μην το ξεχνούμε…). Ίσως συμφέροντα σκοτεινά, δυνάμεις ύποπτες… Ο Τέλης, όμως, υπομένει, μήνες τώρα, καρτερικά – με αυταπάρνηση. Με τον ίδιο τρόπο υπομένει, από χθές, και τη διαγραφή του. Αντιμετωπίζει την αδικία με τη στωικότητα που επέδειξαν, πριν απ’ αυτόν, ένας Σωκράτης, ένας Χριστός… Ο Τέλης οφείλει να ανθέξει. Όχι τόσο για χάρη του εαυτού του, όσο για χάρη του λαού και της πατρίδος…
Αλλά ποιος και γιατί επιβουλεύεται τον Δωδεκανήσιο statesman; Για τους λόγους της ανοίκειας συμπεριφοράς που του επεφύλαξε το κόμμα του γαλάζιου πυρσού μπορεί, ίσως, να μας διαφωτίσει ένα μικρό σημείωμα που δημοσιεύθηκε, σε ανύποπτο χρόνο, στο ΒΗΜΑ (16/10/2007). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης…αποκάλυψε το συγκλονιστικό, ότι επισκεπτόμενος τη Βρετανία ως συνοδός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ή στις αρχές της επομένης, άκουσε με τα αφτιά του τον τότε αντιπρόεδρο των Συντηρητικών Τζέφρι Άρτσερ να δηλώνει ότι... “το πιο γρήγορο μυαλό αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι ο Τέλης ο Παυλίδης”!». Έτσι, ίσως, εξηγούνται όλα…
Η αξία του Παυλίδη φαίνεται ότι ήταν γνωστή από καιρό στο εξωτερικό. Ο συνδυασμός ικανότητας, ανιδιοτέλειας και εθνικής ευαισθησίας είχε, προφανώς, αρχίσει να σπέρνει τον σπόρο της ανησυχίας σε όσους, ενδεχομένως, επιβουλεύονται τα εθνικά μας συμφέροντα. Ίσως κάπως έτσι να ξεκίνησε η συνομωσία… Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η επίθεση, προφανώς, δεν έχει στόχο τον ίδιο τον Παυλίδη. Έχει, κατά τα φαινόμενα, στόχο τον ίδιο τον ελληνισμό· του οποίου ο Παυλίδης, μέχρι σήμερα, υπήρξε ένα από τα πιο επίλεκτα μέλη, ένας από τους βασικότερους στυλοβάτες. Ίσως, λοιπόν, ξένα κέντρα εξουσίας (και οι ντόπιοι λακέδες τους) να μην ήθελαν τον Τέλη όρθιο και να εξύφαναν μία συνομωσία, μια πλεκτάνη, για να πλήξουν, στο πρόσωπό του, τη χώρα μας (Σπύρο Χατζάρα, καλημέρα…). Οι ανθελληνικοί κύκλοι, χτυπώντας τον Τέλη Παυλίδη, χτυπούν, ίσως, ένα από τα μεγάλα αναχώματα, ένα τα τελευταία οχυρά του ελληνισμού. Στις υγιείς δυνάμεις του έθνους (κόμματα, εκκλησία, Τύπο και λαό) εναπόκειται, πλέον, να ορθώσουν τείχη αντίστασης…
