Monday, October 3, 2016

Ποιος φοβάται το καρπενησιώτικο Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης»;



Ας το δηλώσουμε χωρίς περιστροφές: δεν είναι άσκημη ιδέα – καθόλου άσκημη μάλιστα! Και επειδή, εδώ και χρόνια, τίποτε το ενθαρρυντικό δεν συμβαίνει στη χώρα της φασουλάδας, εμείς, εκ των πραγμάτων απαισιόδοξοι, αρχικά δυσκολευτήκαμε να το πιστέψουμε· με μιαν αίσθηση ευχάριστης έκπληξης, που σταδιακά εξελίχθηκε σε ενθουσιασμό, να καταλαμβάνει τη θέση της δυσπιστίας. Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης» στο Καρπενήσι! Όμορφη κίνηση. Θαυμάσια έμπνευση. Αποδεικνύοντας ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν λείπουν οι καλές ιδέες. Καθώς και τα πρόσωπα που μπορούν να τις εμπνευστούν και να τις βάλουν μπρος δυναμικά. Αρκεί να αφεθούν ελεύθερα να δράσουν, και τότε όλα είναι μπορετά. Ετούτος, μάλιστα, ο πατέρας της ιδέας και γιος του τιμηθησομένου, ο Μπακογιάννης ο νεώτερος, τετιμημένος κι ο ίδιος με την ψήφο του λαού (προσώρας σε επαρχιακό επίπεδο), πολιτευόμενος με ανατρεπτικόν αέρα, φιλοπρόοδος νεολαίος και αυτοδιοικητικός παράγων, δείχνει να είναι ευφάνταστος. Με πολλές και καλές ιδέες στο σακούλι του.

 
Προβλέπεται να σπάσει ταμεία το νέο δημοκρατικό project. Πολλοί αναμένεται να επισκεφθούν τα καρπενησιώτικα χώματα για να ’ρθουνε σ’ επαφή μ’ αυτό που λέγεται δημοκρατία α λα γκρέκα, με επίκεντρο τον Παύλο Μπακογιάννη – αυτός είναι, άλλωστε, ο σχεδιασμός. «Και τι ακριβώς θα κάνει αυτό το Κέντρο;» ρωτούν πολλοί (που ίσως επιθυμούν να καπαρώσουν θέση επισκέπτη ήδη από τώρα). Πολύπλευρες θα είναι οι δράσεις του, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες. Πρώτα-πρώτα, θα εκτίθενται διάφορα memorabilia του τιμώμενου: χειρόγραφα, οι στυλογράφοι του, τα κλειδιά του, η πίπα του κ.α. Εν συνεχεία, οι επισκέπτες –Έλληνες και πιθανώς ξένοι– θα μπορούν να περιηγούνται εντός του Κέντρου και να ενημερώνονται απάνω σε ορισμένα δημοκρατικά θέματα. Οσάκις, δε, περιήγηση και  ενημέρωση κρίνεται ότι δεν αρκούν, οι παριστάμενοι θα βγαίνουν στο προαύλιο (εφόσον βέβαια το επιτρέπει κι ο καιρός) και, με αφορμή τον Παύλο Μπακογιάννη και τη δράση του, θα συζητούν για δημοκρατία. Το Κέντρο, όμως, θα πατάει σε δύο βάρκες. Έτσι, εκτός από δημοκρατία θα έχουμε και εθνική συμφιλίωση. Και πάνω σ’ αυτό το μενού θα γίνεται πολύς και χρήσιμος διάλογος – διάλογος εξαντλητικός. Μιλούμε σίγουρα για πλούσιο ρεπερτόριο, που δεν πρόκειται ν’ αφήσει κανέναν παραπονεμένο.


Η ιδέα είναι σίγουρα καλή. Ωστόσο, δεν λείπουν κι οι ενστάσεις. Από κείνους που αμφισβητούν πρώτα απ’ όλα το ειδικό βάρος του αειμνήστου· το μέγεθος του πολιτικού του αναστήματος. «Εντάξει, δολοφονήθηκε βάναυσα από τους διαταραγμένους πιστολάδες της 17Ν. Ήταν, όμως, τόσο σημαντική προσωπικότητα ο Μπακογιάννης ώστε να δικαιολογείται η ίδρυση κέντρου προς τιμήν του, επιδοτούμενου μάλιστα με δημόσιο χρήμα;» αναρωτιούνται κάποιοι. «Δεν θα μπορούσαν, στο κάτω-κάτω, εάν το ήθελαν, να το δημιουργήσουν οι οικείοι του ιδίοις εξόδοις για να τιμήσουν λεβέντικα τον συγγενή τους;» προσθέτουν. Οι απαντήσεις εδώ είναι εύκολες. Ο Παύλος Μπακογιάννης δεν υπήρξε ένας απλός πολιτευόμενος. Είτε ως γκασταρμπάιτερ την περίοδο της εξορίας στην παγωμένη Γερμανία, είτε στα χρόνια της δημοσιογραφικής του ακμής ως δεξί χέρι του Κοσκωτά, είτε κάνοντας τα πρώτα του βήματα στην ενεργό πολιτική ως sidekick του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έδωσε μάχες για τη δημοκρατία – μάχες σκληρές. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να του πιστωθεί. Σύμφωνοι, με μια συμβατικού τύπου αποτίμηση ίσως και να μην άφησε ισχυρό πολιτικό αποτύπωμα – δεν θα το αρνηθούμε. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει τι θα ακολουθούσε, εάν δεν έφευγε από τη ζωή τόσο βίαια και πρόωρα. Οι βάσεις, άλλωστε, για μια λαμπρή πολιτική πορεία φαίνεται να είχαν τεθεί. Για ένα νέο μοντέλο πολιτικής. Πιο δημοκρατικό. Δείχνοντας ότι ο καρπενησιώτης πολιτικός μπορούσε να προσφέρει πολλά, ακόμη και μακριά από την patria potestas του πατέρα-αφέντη της κρητικής δυναστείας και μέντορά του.


Κι έπειτα, αν ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν ακόμα μαζί μας, θα ήταν άραγε ίδια τα πράματα στην χώρα; Ή, με το πολιτικό του αισθητήριο, θα βοηθούσε τούτη δω την πατρίδα να πάρει μιαν άλλη ρότα; Μήπως, επί παραδείγματι, θα οδηγούσε τη ΝΔ σε πιο συνετές κατευθύνσεις, ώστε να μη μας φορτώσει με την ανερμάτιστη πολιτική της τα μογγολάκια του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως θα είχε αποτρέψει την ανεκδιήγητη κυβέρνηση Καραμανλή; Μήπως, σε ένα ευρύτερο επίπεδο, με τη δικτύωση που διέθετε στον εξωτερικό και το ιδιαίτερο κύρος του, θα μπορούσε να συμβάλει στην οικοδόμηση μιας πιο δημοκρατικής Ευρώπης, ολιγώτερον ανθελληνικής; Ακόμη-ακόμη, μήπως βοηθούσε τον Κυριάκο να αποκτήσει την πολιτικότητα που του λείπει, μετατρέποντάς τον σ’ έναν στιβαρό ηγέτη από έναν πολιτικό ελαφρών βαρών που είναι σήμερα; Αναπάντητα θε να παραμείνουν τα παραπάνω ερωτήματα. Περνώντας οριστικά στα μεγάλα «Αν» της Ιστορίας… Όπως και να ’χει, ακόμη και μικρού πολιτικού εκτοπίσματος να ήταν ο άτυχος πολιτικός, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι με τη δολοφονία του προσέφερε στον λαό μας έναν δημοκρατικό συμβολισμό· με έντονο φρονηματιστικό / παραδειγματικό χαρακτήρα. Μ’ αυτό το σκεπτικό, ένα Κέντρο Δημοκρατίας προς τιμήν του Παύλου Μπακογιάννη μοιάζει όχι μόνο λογικό αλλά και χρειαζούμενο. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε ότι εκείνος ήταν που διατύπωσε την εμβληματική φράση «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»· που έκτοτε αποτελεί μπούσουλα για κάθε δημοσιολόγο που σέβεται τον εαυτό του, ακόμη και ίσαμε σήμερα. Σε ό,τι, δε, αφορά την οικονομική διάσταση του θέματος και τα σχετικά κουτσομπολιά, με τα ΕΣΠΑ και τα ρέστα, εκεί η απάντηση είναι ακόμη πιο εύκολη. Το Κέντρο Δημοκρατίας θα στεγαστεί στο πρεσβυτέριο του συχωρεμένου του παπα-Κώστα του Μπακογιάννη, πατέρα του τιμωμένου. Που έχει παραχωρηθεί επί τούτου στο Δημόσιο. Κατά τα άλλα, η κάποια επιδότηση (όχι, πάντως, πάνω από εξακόσια και κάτι χιλιάδες ευρώ) είναι σχεδόν συμβολική. Ίσα που φτάνει για τα στοιχειώδη: λίγο σουλούπωμα, ένα βάψιμο, κάποιο μερεμέτι, άντε και κάνα τουρνικέ στην είσοδο, για λόγους ασφαλείας, μιας και η προσέλευση αναμένεται αθρόα, μέσα και κάποια αναγκαία λειτουργικά έξοδα. Κι αυτό είναι όλο.


Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, προς τι οι διαμαρτυρίες; Ποιοι φοβούνται το Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης»; Ποιοι προσπαθούν να πριονίσουν το κύρος του προτού καλά-καλά συγκροτηθεί και ξεκινήσει τη δράση του; Μήπως κάποιοι θέλουν να ανακόψουν την πορεία του άπειρου (ίσως ακόμη και επιπόλαιου), πλην όμως ελπιδοφόρου, Κωστάκη Μπακογιάννη στην πολιτική; Πιθανώς. Μήπως ορισμένοι στοχεύουν, λόγω συγγενείας, ακόμη και τον Κυριάκο, τώρα που ’χει πάρει δημοσκοπικό κεφάλι δημιουργώντας προσδοκίες για κάτι το ωραίο; Ενδεχομένως. Εμείς, μάλιστα, θα το πάμε κι ακόμη παραπέρα. Υποπτευόμαστε πως κάποιοι, αρνούμενοι τη χρησιμότητα ενός τέτοιου κέντρου, στοχεύουν εμμέσως στην υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας! Όπως και να ’χει, το σχέδιό τους φαίνεται πως δεν θα περάσει. Και το Κέντρο Δημοκρατίας «Παύλος Μπακογιάννης» θα λειτουργήσει. Ο λαός γρηγορεί. Οι θεσμοί λειτουργούν. Και είμαστε σίγουροι πως δεν θα επιτρέψουν να ματαιωθεί το όνειρο μιας τέτοιας δημιουργίας.


Ο Μπακογιάννης junior το συνέλαβε καλά. Και προχώρησε σωστά στην ίδρυση ενός Κέντρου Δημοκρατίας, στην περιφέρειά του, προς τιμήν του Μπακογιάννη senior. Κει πάνω στα Βελωτά, έναν τόπο λησμονημένο από θεούς κι ανθρώπους. Δείχνοντας ότι αποκτά πολιτικό κριτήριο. Γεννώντας προσδοκίες για κάτι το πραγματικά μεγάλο, και μάλιστα στο κοντοπρόθεσμο μέλλον. Άραγε, θα τα καταφέρει; Εμείς το πιστεύουμε – κι ας είναι νωρίς ακόμα. Παίρνουμε, όμως, αυτό το ρίσκο. Χωρίς να διστάσουμε. Γιατί τα πρώτα δείγματα γραφής είναι θετικά. Κι ας έκαμε ορισμένα λάθη αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί στις ατραπούς του λάιφσταϊλ και της παραπολιτικής. Το φάλτσο ας αποδοθεί στο νεαρόν της ηλικίας του κι ας του συγχωρεθεί. Παιδί άγουρο ακόμη, άψητο, έχει δικαίωμα στο λάθος. Μοιάζει, πάντως, να είναι φτιαγμένος από τη στόφα αυτών των νέων ready-made πολιτικών, που έχουν ήδη δώσει δυναμικά το «παρών», εντός κι εκτός του αντιπροσωπευτικού μας μοντετσιτόριου, και που, όπως δείχνουν τα πράγματα, ήρθαν για να μείνουν. Δίνοντας μάχες για τη δημοκρατία· και φέρνοντας ούριο άνεμο στα πανιά της χώρας, υποσχόμενοι συναρπαστικές πλεύσεις.

 

Το σχέδιο, λοιπόν, που οραματίστηκε ο περιφερειάρχης Μπακογιάννης ο νεώτερος φαίνεται να προχωρεί. Και μάλιστα κατά προτεραιότητα. Γιατί μια τέτοια ιδέα δεν μπορεί να περιμένει. Εμείς, βέβαια, θα πηγαίναμε κι ακόμη παρακάτω. Μας λένε ότι η λύση στο πρόβλημα της κρίσης που μας ταλανίζει είναι η ανάπτυξη. Και ο τουρισμός, η βαριά βιομηχανία της χειμαζόμενης χώρας. Κατεξοχήν προϊόν προς πώληση είναι κι η δημοκρατία, αφού εδώ γεννήθηκε κτλ. Κι αποτελεί σίγουρα συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, ετούτη τη θαυμάσια ιδέα του Κέντρου Δημοκρατίας να περιοριστεί στα καρπενησιώτικα χώματα. Να τηνε πάρουμε και να τηνε περάσουμε απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας. Να πλημμυρίσει η χώρα από δημοκρατικούς επισκέπτες! Ναι, ίσως θα ήταν πράγματι φρόνιμο να επεκταθεί ετούτο το project. Όσο περισσότερο το μπορούμε. Για χάρη της ανάπτυξης. Κέντρα Δημοκρατίας παντού! – ας είναι αυτό το σύνθημα της εθνικής αναγέννησης. Να βάλουμε πολιτική και τουρισμό σε ενιαίο, οικονομικό πακέτο. Ας αποτελέσουν τα Κέντρα Δημοκρατίας τον εμβρυουλκό που θα φέρει στο φως την ελπίδα. Μήπως και καταφέρουμε κάποτε, εμείς οι μικροί και αδικημένοι Έλληνες που όμως γεννήσαμε τη δημοκρατία, να ιδούμε Θεού πρόσωπο.