Ο tour operator (τρομάρα μας) Σπύρος Γκίνης («Γκίνης και φύγατε»…) αποτελεί τον εν Ελλάδι στυλοβάτη (ή, εν πάση περιπτώσει, έναν από τους στυλοβάτες) του φρικτού αυτού φαινομένου που ονομάζεται τουρισμός. Εκμεταλλευόμενος τις αναπόφευκτες κοινωνικές εξελίξεις (που δημιουργούν μονίμως δικαιώματα και απαιτήσεις στο μέγα πλήθος), έβαλε και αυτός ένα φωτάκι έξω από το μαγαζί του και καλεί τον κόσμο να μπει· για να εξασφαλίσει –τι άλλο;– διακοπές…
Η έννοια και η πρακτική των «διακοπών» σφίγγει σαν τανάλια κάθε σοβαρό άνθρωπο, κάθε ολοκληρωμένο αισθητή, αφού οι συνειρμοί που του δημιουργούν τέτοιοι όροι είναι δυνατόν να τον οδηγήσουν στην αποπληξία ή την κατάθλιψη. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν και μόνον το άκουσμα της λέξης «διακοπές» παραπέμπει, στη συνείδηση του ελευθερόφρονος esthète, σε «τουρισμό», με πούλμαν, καράβια και αεροπλάνα τίγκα στους ομοιόμορφης εμφάνισης ανθρώπους παστωμένους σαν σαρδέλες, με χαρά και ελπίδα στο πρόσωπο για «μερικές μέρες ξεγνοιασιάς», «χαλάρωσης», «γεμίσματος μπαταριών» (το αναπόφευκτο φρικαλέο κλισέ όλων των διακοπών), κακόγουστες ενδυμασίες, γυμνές ξέχειλες μπάκες και απεριποίητα ποδάρια, δασύτριχα στέρνα, γυναικομαστίες, πεσμένα στήθη και ξεροψημένα δέρματα σε κοινή θέα, ομοιόμορφα σακίδια, φτηνές βαλίτσες και όλα τα σχετικά – δηλαδή με ό,τι πιο ανυπόφορο μπορεί να συναντήσει κανείς στον σύγχρονο κόσμο; Είναι γνωστό πια: όταν ακούμε κάποιον να μιλάει με φανατισμό για διακοπές, στο μυαλό μας έρχεται, αναπόφευκτα, κάτι dangerously low class, petit bourgeois ή bourgeois, passé και banal.
Όλοι και παντού πλέον νιώθουν την ανάγκη για διακοπές. Αλλά όχι διακοπές ό,τι κι ό,τι. Ο Γκίνης και οι όμοιοί του έχουν φροντίσει να σιγοντάρουν το κλίμα που θέλει τον διακοπόφιλο να απαιτεί διακοπές «κομπλέ». Έρχεται λοιπόν η πολυπόθητη «άδεια». Τι θα κάνει ο αδειούχος; Μήπως θα κάτσει σπίτι του να βάλει κάποια τάξη στα πράγματά του και να ξεκουραστεί, κάνοντας και ορισμένους λελογισμένους περιπάτους με κανένα ταβερνάκι το βράδυ κάτω από καμιά κληματαριά; Μήπως, έστω, θα πάει στο χωριό του να περάσει ολίγες ημέρες ξεκούρασης παρέα με το σόι του και τους συμπεθέρους, τρώγοντας και κανένα σουβλάκι; Όχι βέβαια. Σήμερα όλοι, κάθε τάξης, οικονομικής επιφάνειας και μορφώσεως, λιγουρεύονται «κανονικές» διακοπές. Επισκεπτόμενοι, ειδικά κατά τη διάρκεια του θέρους, μέρη της μόδας – εντός και εκτός της χώρας διαμονής τους. Μύκονος, Σαντορίνη, Πάρος και άλλοι απεχθείς μαζικοί προορισμοί γεμίζουν χαρά και προσμονή τους πάντες πλέον – από καθηγητές πανεπιστημίου και υπουργούς μέχρι μαθητές και κομμώτριες...
Αλλά και οι επισκέψεις «στο εξωτερικό» έχουν κερδίσει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κάθε διακοπολάγνου (καλοκαίρι, Πάσχα και Χριστούγεννα). Αν ο τουρίστας δεν επισκεφτεί, κατά τη διάρκεια των διακοπών του, μέρη της μόδας, τι θα έχει να διηγηθεί στους υπολοίπους (επίσης διακοπόφιλους και μανιώδεις διακοπολόγους), άμα τη επιστροφή στην (τετριμμένη) καθημερινότητα; Γιατί το ζήτημα του να έχεις κάτι να διηγηθείς από τις διακοπές μετράει εξ ίσου, ίσως και περισσότερο, από τις διακοπές καθ’ εαυτές. Και πόσο βαρετές αυτές οι διηγήσεις… Tα έχει πει και ο Matthias Debureaux στο έξοχο και ευσύνοπτο βιβλιαράκι του Η Τέχνη του να Γίνεσαι Βαρετός με τις Ταξιδιωτικές σου Αφηγήσεις.Ο καθείς, λοιπόν, θέλει τις διακοπές του, τις «κομπλέ» διακοπές του. Και τις διεκδικεί – ως κάτι το αυτονόητο. Επίσης, επιθυμεί πιεστικά να σου εξιστορήσει τις κοινότοπες εντυπώσεις του. Kόλαση…
Στη χώρα μας, ειδικά το καλοκαίρι, ορδές κατεβαίνουν (ή ανεβαίνουν) τα πλήθη από πρωτεύουσες και επαρχίες για να πάνε στα μεγάλα τουριστικά κέντρα της μόδας. Φοιτητές, κάνοντας το σκατό τους παξιμάδι ή δανειζόμενοι από τους βιοπαλαιστές γονείς τους, μετά το πέρας του ακαδημαϊκού έτους, θα σχεδιάσουν και αυτοί τουρισμό στα περιζήτητα νησιά (εκτός κι αν είναι σανδαλοφόροι με ασιδέρωτα T-shirts, οπότε και προτιμούν τα εναλλακτικά – άλλη κατάθλιψη εκεί…). Πριν λίγα χρόνια, αυτά τα ίδια παιδιά θα επέστρεφαν στα πάτρια εδάφη να βοηθήσουν τους ηλιοκαμένους πατεράδες τους στα χωράφια, τα καφενεία ή τις οικοδομές. Τώρα, όμως, αντί για τα χωράφια, Μύκονος· ή Πάρος (ή Φολέγανδρος, Ίος κλπ. για τους «εναλλακτικούς»)… Χάθηκε, έστω βρε αδελφέ (για να κινηθούμε από βορρά προς νότο), η προσιτή Ασπροβάλτα, τα γραφικά Μεσάγγαλα ή το μαγευτικό Χαλκούτσι;
Έτσι, έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία, η λεγόμενη «βιομηχανία των διακοπών», ενώ η φρικώδης επινόηση του «τουρίστα» έχει βαφτιστεί στα νάματα του mainstream με τόση επιτυχία, ώστε ο απεχθής «τουρισμός» να διδάσκεται, πλέον, ακόμη και στα –εντελώς προσαρμοσμένα στο μέσο γούστο– εκπαιδευτικά ιδρύματα, και μάλιστα ως ξεχωριστό, αυτόνομο «επιστημονικό» αντικείμενο («tourism studies»)!..
Ο τουρισμός (η έννοια μαζικός τουρισμός αποτελεί πλεονασμό ή περιττολογία, αφού ο τουρισμός μόνον ως μαζικός δέον να λογίζεται) έχει καταστρέψει κάθε φυσικός κάλλος, ενώ έχει οδηγήσει σε έναν πρωτοφανή εκχυδαϊσμό στα τοπικά ήθη, λόγω προϊούσας δουλοπρέπειας, καθώς και στην αναπόφευκτη ομοιογενοποίηση γούστων και συμπεριφορών. Τουρισμό κάνουν πλέον και «υπανάπτυκτοι» λαοί – κι ας μην έχουν δεύτερο σώβρακο να φορέσουν. «Λαϊκή κατάκτηση» οι διακοπές – και ποιος μπορεί να πάει κόντρα στις λαϊκές επιθυμίες;..
Αν παρατηρήσει κανείς, δίκην εντομολόγου, τους χώρους μαζικού τουρισμού, θα διαπιστώσει, το δίχως άλλο, ότι προσομοιάζουν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, λόγω της ομοιομορφίας εμφάνισης και συμπεριφορών – τόσο των χώρων όσο και των ανθρώπων. Πόσο μπροστά βρέθηκε ο (εγγλέζος) σκηνοθέτης Ken Annakin, ο οποίος, με την ταινία του Holiday Camp, απεικόνισε, ήδη από το 1947, τους χώρους μαζικών διακοπών σαν χιτλερικά στρατόπεδα…
Τουρισμός λοιπόν… Πώς να αντέξει, όμως, κάθε νουνεχής άνθρωπος αυτές τις ορδές ομοιόμορφα ντυμένων και συμπεριφερόμενων κανιβάλων που γεμίζουν, στο peak των καθορισμένων περιόδων διακοπών, σχεδόν κάθε τοποθεσία, κάνοντας μάλιστα τα ίδια ακριβώς πράγματα τις ίδιες ακριβώς ώρες της ημέρας; Που βηματίζουν, κοιτούν και φωτογραφίζουν ασκόπως;
Που τρώνε και πίνουν αναλωνόμενοι σε ανούσιες και κοινότοπες συζητήσεις; Όλους αυτούς που κατουρούν στη θάλασσα και αφοδεύουν στους τριγύρω χώρους; Εάν επιθυμείς να μετακινηθείς σε περίοδο μαζικών διακοπών, καλύτερα ξέχασέ το. Όπου και να κινηθείς, η φρικαλέα μορφή του τουρίστα-φάντη μπαστούνι θα ξεπροβάλλει απρόσκλητη μπροστά σου. Με τη βοήθεια και των Γκίνηδων, βεβαίως…
Αναπτύξαμε με ενάργεια –θέλουμε να πιστεύουμε– έναν φλογερό προβληματισμό για τη χρησιμότητα και την αισθητική των διακοπών – έναν προβληματισμό που, αντιστικτικώς, μας οδηγεί στην έννοια του «ταξιδιώτη». Εκεί το πράγμα αλλάζει. Και, κυρίως, ξεφεύγει από την επιρροή του Σπύρου Γκίνη. Διότι εδώ, η αυτονομία, η επινοητικότητα, η υψηλή αισθητική παίρνουν τα πρωτεία…
Ο τουρίστας διαφέρει ριζικά από τον ταξιδιώτη, θα μας πει ο μεγάλος Paul Bowles στο Sheltering Sky. Ο τουρίστας έχει στο νου του πάντα την επιστροφή. Είναι δεμένος χειροπόδαρα με τις συνήθειές του, με τον «κανονικό» τρόπο ζωής του. Ο ταξιδιώτης, αντιθέτως, ζει άπληστα το τώρα, ξεχνώντας αυτομάτως ό,τι άφησε πίσω, στον τόπο προέλευσης.
Ο πρώτος είναι αμυντικός και φοβικός. Ο δεύτερος είναι ανοιχτός και τολμηρός. Για να έρθουν και να συμπληρώσουν τον Bowles, με σοφία και παρρησία, οι ημέτεροι Vapsomalliades, λέγοντας ότι στην περίπτωση του ταξιδιώτη το περιττόν αλλά αισθητικά υψηλό κυριαρχεί. O ταξιδιώτης αφήνει ακόμη και στο αμύητο, τουριστικό μάτι, την αισθητική του σφραγίδα. Αντί για τις σαγιονάρες, τα ομοιόμορφα polo shirts και τα παρδαλές βερμούδες, φορά κοστούμι – λινό ή tweed (αναλόγως της εποχής). Ακόμη και όταν η υψηλή θερμοκρασία αναγκάζει τον traveler να φορέσει κάτι πιο ελαφρύ, αυτός –το έχουμε ξαναπεί– προτιμά κάτι σε colonial.
Επίσης μπότες (σε στυλ σαφάρι) ή brogues στα κάτω άκρα. Επιπροσθέτως, όταν επισκέπτεται υπανάπτυκτες κοινωνίες με διάθεση φολκλορικής παρατηρήσεως –πάντοτε ελκύει τον ταξιδευτή το παράδοξο, εξ ου και το διαχρονικά τεράστιο ελληνικό σουξέ– καλόν είναι να κρατά και κάποια ράβδο, ένα μπαστούνι. Θα του χρειαστεί· όχι μόνο για να υποβοηθά την στήριξή του κατά τη διάρκεια της οδοιπορίας, αλλά και για να επιβάλλει, όπου δει, την τάξη σε απειθάρχητους και στενοκέφαλους ιθαγενείς (το μαστίγιο, στους σημερινούς καιρούς χειραφέτησης, θεωρείται μάλλον κάτι το υπερβολικό).
Η γυναίκα traveler (που πρέπει να ταξιδεύει πάντοτε στο πλευρό ενός άνδρα και ποτέ μόνη) ενδυματολογικώς βρίσκεται επίσης σε μονόδρομο: αποκλειστικά floral ή λευκά φορέματα και υποκάμισα με δαντελένια τελειώματα κατά τους θερμούς μήνες, ταγιέρ και κοστούμια κατά τους χειμερινούς. Στα πόδια, κλασσικά υποδήματα με μπαρέτες ή ψηλές δερμάτινες μπότες, όπου οι συνθήκες το απαιτούν. Η προστασία από τον ήλιο δεν χρειάζεται κασκέτα, baseball caps και άλλα φαιδρά τουριστικά αξεσουάρ. Για τον άνδρα ένα trilby, ένα fedora, ένα panama hat ή ένα σαφάρι (pith) helmet κάνει περίφημη δουλειά.
Για τη γυναίκα, ένα ομπρελίνο, ένα parasol, αποτελεί πάντοτε την ενδεδειγμένη λύση. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τυχόν παιδιά που μας συνοδεύουν.
Για τις μετακινήσεις μας στους τόπους ταξιδίου, εάν είμαστε ταξιδιώτες και όχι τουρίστες, τίποτε δεν μας υποχρεώνει να κινηθούμε, ανεμπνεύστως, με τα τοπικά μέσα μαζικής μεταφοράς, ούτε με βαρετά μεταφορικά μέσα όπως (συνηθισμένα) αυτοκίνητα ή, πολύ περισσότερο, θορυβώδη μηχανάκια, όπως πράττουν οι κανίβαλοι στα νησιά. Αντιθέτως, μια εμπνευσμένη λύση θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι υποβοηθούμενες χειρήλατες πολυθρόνες (sedan chairs) ή τα περίφημα (και εξαιρετικά άνετα) palanquins...
Όσο για το βοηθητικό προσωπικό που θα αναλάβει τη μεταφορά μας, δεν πρέπει να ανησυχούμε. Θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε πολλούς συνανθρώπους μας, γηγενείς, πρόθυμους να αναλάβουν τούτο τον ρόλο – με ένα μικρό χρηματικό αντίτιμο βεβαίως. Επίσης, εάν ταξιδεύουμε σε χώρα στην οποία αδυνατούμε να εξυπηρετηθούμε από τα παραπάνω αναφερόμενα «οχήματα», υπάρχει και μια εκ των ενόντων λύση – πολύ εύχρηστη και προσιτή παρά ταύτα: δένουμε αυτοσχεδίως μια καρέκλα στην πλάτη κάποιου γηγενούς μεταφορέως και καθόμαστε με τρόπο επάνω. Κατόπιν, δίνουμε σήμα στον μεταφορέα να ξεκινήσει την πορεία του, είτε λεκτικώς, εάν είναι σε θέση να καταλάβει τη γλώσσα μας, είτε με ένα ανεπαίσθητο κτύπημα στην πλάτη του ή στο επάνω μέρος της κεφαλής. Για ανθρωπιστικούς και μόνο λόγους, προσοχή εδώ πρέπει να δοθεί ώστε, κατά την άνοδό μας επί της δεμένης στην πλάτη καρέκλας, ο μεταφορεύς να «σπάσει» λιγάκι τα γόνατα, ώστε το βάρος μας να μην προκαλέσει ενδεχομένως ανήκεστον βλάβη στους σπονδύλους του. Εάν, μάλιστα, έχει πιάσει και λίγο κρύο, φροντίζουμε ώστε να τυλιχτούμε με μια ελαφρά κουβέρτα προκειμένου να μην κρυολογήσουμε.
Τέλος, εάν βρεθούμε στα κατάλληλα μέρη, όπως λ.χ. στην Καλκούτα, μπορούμε να επιλέξουμε για τη μεταφορά μας και τα εξαιρετικά εύχρηστα hand-rickshaws. Προτιμούμε, όπως δηλώνει και ο όρος, τα αυθεντικά, που χρειάζονται χέρι, και όχι αυτά με το προσαρτημένο ποδήλατο. Το χειροποίητο έργο είναι πάντοτε ανώτερο…
Μιλώντας για τα ενδεδειγμένα μεταφορικά μέσα του ταξιδιώτη, θα αποφύγουμε ολοσχερώς την αναφορά στο αερόστατο. Πρόκειται περί δύσχρηστου και γραφικού μέσου – αλλά και επικίνδυνου.
Οσάκις, όμως, αποφασίσουμε να οδηγήσουμε, σε αναζήτηση της απόλαυσης που προφέρει η ταχύτητα, κάποιο (πάντα κλασσικό και décapotable) μηχανοκίνητο όχημα, τότε φροντίζουμε ανυπερθέτως την προστασία κεφαλής και οφθαλμών ώστε να προστατευόμαστε από σκόνη, άμμο και άλλα επικίνδυνα και ενοχλητικά σωματίδια που κινούνται με το «έτσι θέλω» στην ατμόσφαιρα. Αυτό είναι, σε γενικές γραμμές, το αισθητικό πλαίσιο αναφοράς του ταξιδιώτη. Για όλα αυτά, όμως, τι να μας πει ο κύριος Γκίνης;
«Κάθε χρόνο περισσότεροι από 700 εκατομμύρια τουρίστες διασχίζουν τον κόσμο. Το 2010 θα έχουν γίνει ένα δισεκατομμύριο αυτοί που θα μας ζαλίζουν με τις ταξιδιωτικές τους αφηγήσεις…» ισχυρίζεται ο ταξιδιωτικός συγγραφεύς Debureaux. Πόσο τρομακτική αλλά και πόσο αναπόφευκτη εξέλιξη, μετά τον εκδημοκρατισμό του «τουρισμού» και την ανοησία που τον συνοδεύει… Ο Σπύρος Γκίνης, ο ταξιδιωτικός πράκτωρ με τα κομοδινί βαμμένα μαλλιά και με την εκνευριστική ομιλία, που όλο διαμαρτύρεται γιατί το κράτος δεν βοηθά τους τουριστικούς πράκτορες και τον τουρισμό, που έχει γίνει ο μαϊντανός των τηλεοπτικών πλατώ, που τα ξέρει όλα και καθ’ έξιν διακόπτει τους συνομιλητές του κάνοντας πως δεν ακούει, που ζηλεύει παθολογικά τον αριστοκρατικής εμφάνισης παλαιό συνάδελφό του Μιχαήλ Γκιόλμαν, φέρει κι αυτός, εντός του ελληνικού πλαισίου, μεγάλη ευθύνη γι’ αυτή τη φρίκη.
/σχετικά άρθρα/
Το σακάκι Norfolk
Καλές (υπόλοιπες) διακοπές.
344 comments:
«Oldest ‹Older 201 – 344 of 344vanitas vanitatis, omnia vanitas est (αφορά το πρώτο σχόλιο)...
όταν βγαίνουν δημόσια πρόσωπα και διαψεύδουν αυτές τις σχλαμάρες για τσάντες και άλλα, καταλαβαίνει κανείς για τι άτομα μιλάμε και πώς ακριβώς θα αντιμετωπίσουν τα "σοβαρά" θέματα
ΛΙΓΩΤΕΡΟ ΦΩΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Η δημοτική αρχή θα αντικαταστήσει τους λαμπτήρες στο δημοτικό φωτισμό και θα φωτίζει την πόλη 30 λεπτά λιγότερο ημερησίως.
Τι τον θέλουμε τον φωτισμό κυριε Υποψηφιε Δήμαρχε Εχουμε εσας που θα μας...φωτίζετε.Δεν ειπε λέξη ομως ο κυριος για τους υπαλληλους του Δημου που μόνο στον δημο δεν δουλευουν ,δεν λέω ειναι καλοί dj barmen, γκαρσόνιοα και οτι αλλο χρειαζεται η νυχτα.Την ημέρα ...αναπαυονται στον Δημο ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ.
ΣΒΗΣΤΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΚΥΡΙΕ ΦΙΛΙΟ ...ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ.
Το λιγότερο φως δεν είναι απαραίτητα κακό. Με χαμηλό φωτισμό μπορείς να δημιουργήσεις μια πιο ρομαντική και ερωτική ατμόσφαιρα. Μπορείς να δεις τους άλλους ανθρώπους σαν οπτασίες και άρα και τον χώρο στον οποίον κινείσαι σαν πίνακα με παράλληλη όξυνση της φαντασίας. Επίσης μπορείς και να κατουρήσεις πιο άνετα όταν βρίσκεσαι σε ανάγκη, αφού χωρίς πολύ φωτισμό ανακουφίζεσαι εύκολα σε μια γωνίτσα, με τα κάτουρα να τρέχουν και να τα πατάς με τα παπούτσια σου τα οποία θα αφήσουν μετά και συναρπαστικές πατημασιές, όταν με το καλό ολοκληρώσεις το ξαλάφρωμα και συνεχίσεις το περπάτημα.
Ωραίος αντι-ΚΚΕ (αλλά και συστημικής αριστεράς) εξάψαλμος του υιού Μπελογιάννη επί τη ευκαιρία της δημοσιεύσεως της πολιτικής διαθήκης της μητέρας του Ελλης Παππά, απολαύστε τον:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4593597
Tι κόσμος και αυτός της σταλινικής αριστεράς..Μήπως όμως πρέπει να ακολουθήσουμε την προτροπή του Πάγκαλου και και να σταματήσουμε να ασχολούμαστε πια με τα σαπάκια του παρελθόντος; Jurassic Park τους χαρακτήρισε και ο υιός Μπελογιάννης..
Τί νούμερο ήταν το παπούτσι που παραλίγο να εισπράξει στο κεφάλι ο Γιωργάκης;
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=202224
Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν και μπαλωμένο
Σαγιονάρα?
Μήπως ηθικός αυτουργός είναι ο Χρήστος Παπουτσής;
Μαλλον ο Καραισκος κι η σαγιοναρα του
Ενδεχομένως ορισμένοι φίλοι να νομίσουν ότι οι συχνές αναφορές μας στην βρετανία και στις συνήθειες των εκκεντρικών στην πλειοψηφία κατοίκων της συνιστούν απόπειρα πειθούς των κ.κ. αναγνωστών ως προς το ότι η νήσος αυτή κατοικείται μόνο από λόρδους, κόμητες, δούκες και το κακό συναπάντημα. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Η χώρα αυτή, πρωτοπόρος της βιομηχανικής επαναστάσεως έθεσε τα θεμέλια γιά το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Μην ξεχνούμε αξ άλλου ότι οι κ.κ. Μαρξ και Εγκελς διέπρεψαν αμφότεροι εν Θυατείροις με τις θεωρίες των.
Προς επίρρωσιν των ανωτέρω, αναφορά εργατικού ατυχήματος που έλαβε χώρα στην Αυστραλία, εξέχον μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας:
Dear Sir,
I am writing in response to your request for additional information in
Block 3 of the accident report form. I put 'poor planning' as the cause
of my accident. You asked for a fuller explanation and I trust the
following details will be sufficient...
I am a bricklayer by trade. On the day of the accident, I was working
alone on the roof of a new six-story building.
When I completed my work, I found that I had some bricks left over
which, when weighed later were found to be slightly in excess of 500lbs.
Rather than carry the bricks down by hand, I decided to lower them in a
barrel by using a pulley, which was attached to the side of the building
on the sixth floor.
Securing the rope at ground I went up to the roof, swung the barrel out
and loaded the bricks into it. Then I went down and untied the rope,
holding it tightly to ensure a slow descent of the bricks.
You will note in Block 11 of the accident report form that I weigh
135lbs.. Due to my surprise at being jerked off the ground so suddenly, I
proceeded at a rapid rate up the side of the building.
In the vicinity of the third floor, I met the barrel, which was now
proceeding downward at an equally impressive speed. This explained the
fractured skull, minor abrasions and the broken collar bone, as listed
in section 3 of the accident report form.
Slowed only slightly, I continued my rapid ascent, not stopping until
the fingers of my right hand were two knuckles deep into the pulley.
Fortunately by this time I had regained my presence of mind and was able
to hold tightly to the rope, in spite of beginning to experience pain.
At approximately the same time, however, the barrel of bricks hit the
ground and the bottom fell out of the barrel. Now devoid of the weight
of the bricks, that barrel weighed approximately 50 lbs .
I refer you again to my weight. As you can imagine, I began a rapid
descent, down the side of the building.
In the vicinity of the third floor, I met the barrel coming up. This
accounts for the two fractured ankles, broken tooth and several
lacerations of my legs and lower body.
Here my luck began to change slightly. The encounter with the barrel
seemed to slow me enough to lessen my injuries when I fell into the pile
of bricks and fortunately only three vertebrae were cracked.
I am sorry to report, however, as I lay there on the pile of bricks, in
pain, unable to move, I again lost my composure and presence of mind and
let go of the rope and I lay there watching the empty barrel begin its
journey back down onto me.
This explains the two broken legs.
I hope this answers your inquiry
Ξέρει κανείς αν το παπούτσι ήταν ένα από το ζευγάρι που ήδη φορούσε στα πόδια του ο γιατρός; Αν ναι, μετά την ρίψη έμεινε μονοσάνταλος;
Αντί για παπούτσι, ίσως θα ήταν καλύτερα να πεταγόταν απάνω στο φαλακρό κεφάλι του πρωθυπουργού ένα από αυτά τα βαριά τούβλα που αναφέρει ο φίλος παραπάνω με το εργατικό ατύχημα του άτυχου ανθρώπου.
πιο ωραίο θα ήταν το παπούτσι να μύριζε...
Σε συνέχεια του σημειώματος κάποιου σχολιαστή με την επιστολή του εργάτη και σχετικά με το ζήτημα του παραλογισμού των εργασιακών χώρων και την παρουσίασή του, για να λέμε και την αλήθεια δεν έχουν διαπρέψει μόνον οι εγγλέζοι με το σπουδαίο "The Office" π.χ., αλλά και έλληνες, όπως ο Βασίλης Βαφέας. Η σούπερ σπάνια ταινία του "Ανατολική Περιφέρεια" ανέβηκε στο youtube και έτσι μπορεί πλέον να την απολαύσει ο οιοσδήποτε. Γελοιότητα και παραλογισμός στο γραφείο, γελοιότητα και παραλογισμός και στο εργοστάσιο. Στο φιλμ αυτό (και στα δύο μέρη του) έχουμε μια παράδοξη, αλλόκοτη καταγραφή μιας θλιβερής (εργασιακής και κοινωνικής) πραγματικότητος...
http://www.youtube.com/watch?v=S2C7zJma4J4&translated=1
Τελικά το παπούτσι που πετάχτηκε ήταν το παπούτσι που φόραγε στο πόδι του ο γιατρός. Και ήταν γερό παντοφλέ παπούτσι που θα έσκαγε με πάταγο στο άδειο από περιεχόμενο κεφάλι του Γιώργου.
Ήταν κι ο Ζουράρις ένας από αυτούς του ΠΑΜ που πέταξαν τα παπούτσια τους στο Γιωργάκη;
http://www.pamet.gr/home%20page.php
5:23, το γράμμα του οικοδόμου είναι ένας παλιός αστικός μύθος (urban legend) αντίστοιχη του δύτη που ρουφιέται από πυροσβεστικό αεροπλάνο που τον ρίχνει σε πυρκαγιά όπως μπορείς να δείς άλλωστε εδώ. Εχει γίνει και τραγούδι με τίτλο THE BRICKLAYERS SONG
12:15 με εγκαλείς δεοντολογικά. Δεκτό. Εδώ όμως δεν είναι BBC που από ότι φαίνεται έστησε όλη την ιστορία με την "αυθόρμητη διαμαρτυρία" του υπεργραφικού Πραπαβέση όπως φαίνεται από το βιντεο που απεσύρθη από την ιτσοσελίδα του (ευτυχώς έμεινε στο youtube). Δεοντολογικά απαράδεκτη ενέργεια εκ μέρους του βρετανικού καναλιού (αν και μεταξύ μας ήταν ωραία πλάκα, υποψιάζομαι ότι έχει βάλει το χεράκι του αυτή η νυφίτσα ο Brabant).
http://www.youtube.com/watch?v=nb8qZojMRcI&feature=channel
http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-11272776
Είδα και την ταινία του Βαφέα. Δείχνει με πολύ έξυπνο και χιουμοριστικό τρόπο την κόλαση που ονομάζουμε "σύγχρονο περιβάλλον εργασίας" όπως έκανε 20 χρόνια αργότερα ο ιδιοφυής Ricky Gervais με το The Office που είπε και ο φίλος που μας την συνέστησε. Παρόμοιες καταστάσεις πρέπει να είχε στο μυαλό του και ο Guy Debord έγραφε στις όχθες του Σηκουάνα το περίφημο "Ne travaillez jamais !" (μην δουλέψετε ποτέ!) το 1953, φράση που έμελλε να γίνει το μότο των καταστασιακών (δεν είχε και πολύ άδικο ο Guy μεταξύ μας).
Είχε πει και κάτι πολύ εύστοχο γιά τον τουρισμό ο Debord ακριβώς στο πνεύμα του ποστ, την παραθέτω στα αγγλικά:
"Tourism, human circulation considered as consumption is fundamentally nothing more than the leisure of going to see what has become banal..."
Το ΒΒC μόνον εκτός Βρετανίας θεωρείται πλέον η άμωμη και άσπιλη κόρη που αποτελεί τον φάρο της "αντικειμενικής" ενημέρωσης. Η μαλακία που το έχει χτυπήσει τα τελευταία χρόνια με political correctness, quotas υπέρ γυναικών, μαύρων, ινδών, πακιστανών στους παρουσιαστές κ.ο.κ. έχει βάλει μπουρλότο στη σοβαρότητά του. Βεβαίως, δεν μιλάμε για την ποιότητα των ψυχαγωγικών του προγραμμάτων ή και ορισμένων ενημερωτικών αφιερωμάτων, αλλά κυρίως γι αυτό που ονομάζουμε current affairs.
Για να μην αδικούμε όμως το Beeb, δεν είναι το μόνο κανάλι που κινείται "περίεργα", φτάνοντας μέχρι και στο "στήσιμο" θεμάτων. Όλα τα Media πλέον την ίδια δουλειά κάνουν. Ισχύει πια απόλυτα το "never let the truth spoil a good story". Πόσο μάλλον που, με τα σημερινά ζόρια στην επαγγελματική δημοσιογραφία, χρειάζεται να έχεις συνεχώς κάτι να πουλάς στο Μέσο που δουλεύεις, ειδικά αν είσαι freelancer και πρέπει κάθε τόσο να δικαιολογείς την αμοιβή σου (και το παπούτσι ήταν πρώτης τάξεως θέμα και με δεδομένη διεθνή απήχηση). Και ακόμη πιο ειδικά αν είσαι second-rate, όπως αυτός ο αυστραλοπίθηκος που δουλεύει για λογαριασμό του BBC στην Ελλάδα και γεμίζει πάντα τα ρεπορτάζ του με βολικές και πιασάρικες ανακρίβειες.
Hilarious αυτή η ταινία του Βαφέα. Περίεργο στυλ για ελληνική ταινία. Όλη η μπούρδα της μισθωτής εργασίας πανταχού παρούσα.
Φανταστείτε τη μαιμουδιά αυτή να την έκανε ο εισαγγελάτος τι θα του σούρνανε(με)
2:22 έτσι όπως τα λες είναι. Παρακολουθω σχεδόν καθημερινά το beeb από την δορυφορική και ο εκπεσμός σε σχέση με παλιότερα είναι μεγάλος. Θα μου πεις όμως και που δεν είναι (το λες κιόλας). Τι περιμένουμε όμως από τον κρατικό ειδησεογραφικό οργανισμό μιάς χώρας που έβγαλε πρωθυπουργό τον αρχιφλούφλη Κάμερον; Ελαφρότης παντού. Βέβαια, αυτή (η ελαφρότης) είναι αντιστρόφως ανάλογη της σοβαρότητας του κράτους -ισχυρότερες άμυνες εκεί- συνεπώς οιαδήποτε σύγκριση του bbc με τα καθ' ημάς Μέσα καθίσταται άσκηση ματαιότητος. Τον Brabant είχα την "χαρά" να τον γνωρίσω, μου είχε πάρει μάλιστα και μία μικρή συνέντευξη (προς θεού, όχι τίποτα στημένα με παπούτσια και τέτοια), είναι ο τυπικός άγγλος lad στην κοσμοπολίτικη του εκδοχή. Τέτοιοι άνθρωποι παλιότερα ήταν ο πυλώνας της βρετανικής αυτοκρατορίας, ήταν αυτοί ήταν που επάνδρωναν τις αποικίες ως δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί, δεσμοφύλακες κλπ. Το "spicing up" που πράγματι κάνει στα θέματά του εκτός του προφανούς ότι ως ελεύθερος επαγγελματίας πρέπει να πουλήσει την πραμάτεια του (όχι όπως ο Τσιριγωτάκης λχ) έχει νομίζω να κάνει και με το infotainment που έχει γιγαντωθεί στις μέρες μας διά του αδυσώπητου βομβαρδισμού με info bytes. Blogs, κανάλια δορυφορικά και επίγεια και μύρια άλλα έχουν δημιουργήσει τεράστια ζήτηση γιά ιστορίες (αληθινές, μούφα, λίγη σημασία έχει) όπως έχουμε αναλύσει μέχρις αηδίας εδώ. Σημεία των καιρών.
Και οι δημοσιογράφοι έχουν δυστυχώς κάποιο δίκιο. Όταν σου ζητάνε να τροφοδοτείς το μέσο που δουλεύεις με χτυπητά θέματα που κάνουν μπούγιο για να πάρεις τα λεφτά σου, τι να κάνεις και εσύ ως μισθωτός που ζει από αυτή τη δουλειά. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα.
ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΟΥΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ.
ΠΙΘΑΝΗ Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΩΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ.
Γιώργος Γούκος από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έκανε το όνομα του συνώνυμο της τοκογλυφίας.
Οι συναλλαγές του όμως δεν γινόταν πάνω στα γκισέ των τραπεζών, αλλά παράνομα στον δρόμο, στις μπαρπουτιέρες, στο γήπεδο και στο γυαλί καφενέ στέκι των Τσιγγάνων οργανοπαιχτών του νομού των Ιωαννίνων, που για να επενδύσουν εξαργύρωναν ακόμη και χρυσές λίρες που για χρόνια μάζευαν από τους γάμους και τα πανηγύρια της περιοχής. Το σχέδιο που επινόησε τότε ο 35χρονος ταπητοκαθαριστής, ακόμη και σήμερα είναι ταυτισμένο με την κομπίνα της παρατράπεζας. Το κανόνι με τον Γιαννιώτη επιχειρηματία έσκασε από τη στιγμή που ο ίδιος διέφυγε στις 1-9-1986 στο εξωτερικό. Το ωστικό κύμα των αντιδράσεων ήταν τόσο μεγάλο που η παρατράπεζά του απασχόλησε ακόμη και το υπουργικό συμβούλιο της εποχής, με τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να κάνει δημόσια δηλώσεις για το πρωτόγνωρο οικονομικό σκάνδαλο και τον πρώην υπουργό οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα να αλλάζει άρον άρον το νομοθετικό πλαίσιο θεσπίζοντας πιο σκληρά μέτρα για τους τοκογλύφους.
Για την υπόθεση που πήρε πανελλήνιες διαστάσεις ενδιαφέρθηκε προσωπικά ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Ευάγγελος Αβέρωφ ο οποίος χρόνια πριν όταν το φτωχόπαιδο Γιώργος Γούκος τελείωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Μέτσοβο, φρόντισε να τον διορίσει ως κλητήρα στην Αγροτική Τράπεζα από την οποία και στη συνέχεια ο Γούκος παραιτήθηκε για να ανοίξει το κατάστημα καθαρισμού χαλιών. Μάλιστα ο Γιώργος Γούκος νοίκιασε μαγαζί που άνηκε στον τότε τοπικό βουλευτή Λευτέρη Καλογιάννη.
Πέθανε και ο σπουδαίος γάλλος σκηνοθέτης Claude Chabrol... Ένας βαθύς παρατηρητής και μελετητής της ανθρώπινης φύσης, ο οποίος κατέγραψε χλευαστικά (ειδικά) την αστική τάξη και την σαχλαμάρα της. Ζούσε αστικά ο ίδιος - πράγμα που δείχνει ότι για να κατανοήσεις καλύτερα και, ακολούθως, να χλευάσεις το αντικείμενό σου, είναι καλύτερα να έχεις μια βιωματική σχέση μ' αυτό. Ενώ το έργο του έχει πολύ μεγάλο βάθος, έχει, ταυτόχρονα, και πολλά στοιχεία ελαφρότητας - αυτή ακριβώς η ισορροπία το καθιστά έργο μεγάλο. Η μεγάλη διαφορά του Chabrol με άλλους πρώτης γραμμής σκηνοθέτες είναι ότι ουδέποτε πήρε τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, ούτε παγιδεύτηκε σε πόζες και κουλτουριάρικες συμπεριφορές (περίεργες ενδυμασίες, ναρκισσισμούς, ξινίλες κλπ.). Είχε χιούμορ - εμφανές τόσο στο έργο του, όσο και στην προσωπική του ζωή. Λάτρης του ωραίου, αλλά αντικουλτουριάρικα και σφαιρικά. Αντιμετώπιζε με τον ίδιο - παιδικό σχεδόν - ενθουσιασμό ένα σπουδαίο βιβλίο, μια θελκτική γυναίκα, ένα ωραίο αστείο, ένα σπουδαίο κρασί ή πιάτο. Ο Claude Chabrol εκπροσωπούσε τον άνθρωπο που χαιρόταν τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις, ούτε μόνο πνευματικά, ούτε μόνο υλικά, αλλά σε συνδυασμό - όπως πρέπει δηλαδή. Τέλος, κάτι μικρό. Αν και μανιώδης καπνιστής πίπας μέχρι και το τέλος της ζωής του (με αμέτρητες πίπες στη συλλογή του), κάπνιζε ταυτοχρόνως και εκλεκτά πούρα (ως λάτρης του εκλεκτικισμού σε κάθε επίπεδο) - πάντοτε αφαιρώντας το δαχτυλίδι και πετώντας το στον κάλαθο των αχρήστων...
Ότι και να λέμε εναντίον του Γιωργάκη, και σε εικόνα και σε λόγο αφήνει καλύτερες εντυπώσεις από τον άρχοντα της Ραφήνας. Μπορεί να είναι λίγος, αλλά ανακαλώ την εικόνα του τυροπιτάκια στη ΔΕΘ και με λούζει κρύος ιδρώτας. Εκτός από αυτό, έχουμε απαλλαγεί από Σιούφες, Πάκηδες, Παναγιωτόπουλους, Σουφλιάδες, Πετραλιάδες κ.α. Και μόνο αυτό είναι ενθαρρυντικό
Μικρό για τους πολλούς αλλά όχι τόσο μικρό για κάποιον συγκεκριμένο. Αυτή η πρόκληση, αυτό το γάντι που τον χτύπησε ανελέητα στο ροδαλό του μάγουλο, προκαλώντας τον και αμφισβητώντας χρόνια καπνίσματος πούρων και διαβάσματος άρθρων γι αυτά, πρέπει να απαντηθεί. Απάντησε ή σιώπησε για πάντα Καραίσκο. Το δίχως άλλο.
Πέθανε και ο καρατερίστας ηθοποιός Δημήτρης Καμπερίδης. Ρολίστας, με προτίμηση σε ρόλους ιδιαίτερων και εκκεντρικών χαρακτήρων, θα μείνει στη μνήμη μας και ως μόνιμος θαμών του "Φίλιον", στο τραπέζι της γνωστής παρέας με Τζούμα, Άλκη Παναγιωτίδη κλπ. Αιωνία του η μνήμη.
Στο άλλο blog, μαζί με το σχετικό κείμενο, έχουν ανέβει και φωτογραφίες που δείχνουν ευδιάκριτα τον τεράστιο αυτό σκηνοθέτη να καπνίζει το πούρο του.
Πράγματι πολύ μεγάλος ο μακαρίτης Paul Chabrol. Μέγας λάτρης του Hitchcock, ποτέ δεν δίστασε να στηλιτεύσει, όπως και το ινδαλμά του, τα απωθημένα της αστικής τάξης και την βία που ελλοχεύει πίσω από τον αστικό καθωσπρεπισμό στις πάνω από 50 ταινίες του. Αυθεντικός bon viveur, λάτρης του ωραίου φύλου και όλων των μικρών χαρών της ζωης, ποτέ δεν αποχωριζόταν το αγαπημένο του πούρο που πάντα κάπνιζε με παρρησία (αλλά χωρίς δαχτυλίδι).
Ρε μπας κι είχε δίκιο το τρελό αγόρι και κυνηγήθηκε άδικα;
Δεν είναι δυνατόν να πέφτει λογοκρισία στο τίμιο κι αντρίκιο αυτό μπλογκ. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε μεγάλη ήττα για κάποιον. Μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει νομίζω. Δεν πιστεύω να..
Καραϊσκο;
Να και ο μεγάλος της τζαζ Earl "Fatha" Hines που σαν τον Chabrol ποτέ δεν αποχωριζόταν το πούρο του...
Όλα τα μάτσο πρότυπα καπνίζουν το πούρο με το δαχτυλίδι πάνω, όπως άλλωστε φαίνεται από τις παρακάτω φωτογραφίες. Μήπως ο Καραίσκος εννοούσε ότι κι ο ίδιος είναι μάτσο τύπος που δε σηκώνει πολλά πολλά; Γι αυτό μιλούσε για φλώρους που βγάζουν το δαχτυλίδι;
Che1
Che2
Che3 (και με Rolex GMT)
Diego2
Diego2
Governor Arnie
Bruce Willis
Ακου λίγο μάργουντ, γιατί εγω, τον αρχοντοχωριατισμό τον αναζητώ και τον διώκω με μανία.
Αυτά που έγραψες για τα σμοκ τζάκετς τις ξύλινες επενδύσεις και σμοκ ρούμ αφορούν το κάπνισμα πούρου σε σαλόνια και κυρίως επιχειρούνται για την προστασία του οίκου και του ιδίου του καπνιστού απο τις παρελκόμενες μυρωδιές-μυρουδιές.Επ ουδενί δεν επιτείνουν την ηδονή του καπνίσματος.Μα θέλει σκέψη????Οταν μπορείς να καπνίσεις έξω,ναι καπνίζεις έξω.Μονο να μην φυσάει και να μην βρέχει αν δεν έχουμε κάλυψη..Στη Λόνδρα λίγο δύσκολο το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου εξ ου και όλα αυτά που έγραψες...
Για μένα το ιδανικό φουμάρισμα είναι στην Βεράντα του National Hotel της Αβάνας με νηνεμία και μια μπουκάλα ρούμι.Ετσι λαικά,με τσόκαρο.Ακου κονιάκ και τζάκετ καλοκαιριάτικα.
Και με τσάλετζινγκ κουβεντα(εκεί στην Αβάνα κολλάει) γυρω απο την αιώνια πίστη των ΗΠΑ στον Φιλελευθερισμό της αμερικανικής ηπειρου,οπως εκφράσθηκε με τον Πινοσετ,τον κόλπο των χοίρων,τη Γρενάδα τους Κόντρας κλπ κλπ
Μέχρι και το antinews του Ζήση πήρε πρέφα τον αγαπημένο μας τηλεδιασκεδαστή και τις μαϊμουδιές του. Καημένε Νίκο...
Μαλάκα τι του είπε. Εγραψε πάλι ο Καραϊσκος. Σιγή ολούθε.
Ένα ωραίο μπλογκ για πούρα
Μα 10:19 το μπλογκ που προτείνεις αποδεικνύει ότι είχε δίκιο ο Καραπιάλης ότι τα πούρα καπνίζονται με το δαχτυλίδι πάνω.
Ουδεμία κεντρική ανάρτηση δεν πραγματοποιήσα με θέμα τα πούρα και σε κανένα μπλογκ.Πλαστογραφία
Καλά καλά σε πιστέψαμε τώρα...
Κάνει τον ανήξερο τώρα ο Καραϊσκος. Το μετάνιωσε...
Πολύ σκληρός για να πεθάνει ο Καραϊσκος
Να κλειδώνετε τις γυναίκες σας όταν είναι στη γειτονία ο Καρα"ισκος μαγκες
μα ποιος ειναι τελος παντων αυτος ο ΚαραΙσκος. Σε ποια εκπομπή ήταν?
Ξεκίνησε σήμερα το kontra (τι γραφή κι αυτή) του Κουρή. Ο Μάρκου πρωϊ-πρωϊ στην Θεσ/νίκη να κάνει το γνωστό λαϊκό ρεπορτάζ δρόμου με ροζ πόλο με σηκωμένο γιακά και μαύρο τσαντάκι (πουστιέρα) κρεμασμένο διαγωνίως μπροστά από την κοιλάρα. Ενα King Edward του έλειπε γιά να συμπληρωθεί η ωραία εικόνα (με δαχτυλίδι εννοείται). Μετά λαϊκά βιντεο κλιπς. Στις 10 το βράδυ η τιτανομαχία με τον αλογομούρη. Ολα προδιαθέτουν γιά κάτι το (πολύ) ωραίον.
Το λαγωνικό Κούλογλου ξαναχτυπά. Ο άνθρωπος που δεν έκλεψε ποτέ δουλειά άλλου γιά να την παρουσιάσει ως δική του κατηγορεί το BBC γιά στημένο ρεπορτάζ (δίκιο έχει όπως αναλύσαμε εδώ πρώτοι, αλλά αν είσαι Κούλογλου το έχεις χάσει διά παντός)...
http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=2966
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=96&ct=136&artid=4594136&nid=0&rid=
Και είναι πράγματι κρίμα 11:06, γιατί πολλοί από τους σημερινούς πιτσιρικάδες είναι άξιοι σαν κι αυτούς που αναφέρονται στο τραγούδι. Σκατά κι απόσκατα κι οι δάσκαλοι κι οι μαθητές κι όλοι. Τελειωμένη χωρα.
ΟΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΗΘΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ.....
ΖΗΛΕΨΑΝ ΤΟ ΣΟΥΛΤΑΝΑΤΟ ΟΙ ΙΔΟΙΚΤΗΤΕΣ ΦΟΡΤΗΓΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ...ΒΑΚΟΥΦΙΑ.
ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΑΚΟΜΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ...ΑΥΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΛΛΗΤΟΙ ΤΩΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ,ΕΤΣΙ ΒΟΥΤΑΓΑΝ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ, ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ...ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥΣ.
ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΥΛΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΠΙΑ ΦΙΡΜΑΝΙΑ.
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΛΟΓΟ, ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΡΗΧΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΑΝ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΌΛΩΝ ΜΑΣ.
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΡΤΕΛ ΚΑΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΗΡΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ....ΜΑΣ ΞΑΝΑΚΑΒΑΛΛΗΣΟΥΝ.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ...ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Ο Σαμπρολ χλευαζε την μπουρζουαζία. Που να βλεπε την "ελληνικη αστικη ταξη".
Εντωμεταξύ εμπλεοι εθνικης υπερηφάνειας θριαμβολογούσαν οι ιθαγενείς καλλιτεχνικοί συντάκτες για το coppa volpi της ηθοποιού στο Attenberg η οποία βέβαια αποδείχθηκε στο τέλος 100% γαλλίς.
Στην αρχή την βγάλαν ελληνίδα, μετά ελληνογαλλίδα μέχρι που έγινε αναπόφευκτα γνωστό ότι ήταν εντελώς γαλλίδα. Από φιλλέληνες λέει γονείς.
Τώρα ποιός μπορεί να είναι φίλος του λαού 11 εκ. υπανάπτυκτων μαλακών αυτό είναι άλλο θέμα.
Ερώτηση προς τον εθνικοσοσιαλιστή καθηγητή-ψιλικατζή. Εχεις "προπηλακίσει" κανέναν από τους καραϊσκοσυναδέλφους σου όπως γλαφυρά τους περιγράφει ο Πρετεντερης στο 11:06 ή κιοτεύεις κι εσύ στο όνομα του κοινού ιδανικού που λέγεται λούφα?
Αν και νομίζω ότι το ότι έγινες καθηγητής δημοσίου αποδεικνύει από μόνο του πολλά, οπότε άκυρη η ερώτηση.
Αν είσαι από Χαλκίδα...
7:33, το βρήκες. Δεν κάνω άλλη δουλειά όλη μέρα από το να παίζω ξύλο με τους κατσαπλιάδες. Άλλωστε ένα σχολείο είναι το καλύτερο μέρος για να παίζεις ξύλο, έτσι δεν είναι; Προχθές μάλιστα πυροβόλησα έναν ταγαροφόρο κατά ριπάς με ένα νεροπίστολο (φαντάστηκα ότι το νερό θα τον πονούσε πιο πολύ από τις σφαίρες και δεν είχα άδικο).
αν επιβεβαιωθει οτι στην κουβα θα απολυθουν 500.000 δημόσιοι υπάλληλοι και θα φιλελευθεροποιηθει η οικονομία αναρωτιέμαι τί θα λένε στο ΚΚΕ
Τι να πει το ΚΚΕ δηλαδή ρε φίλε?
Γιατί εχει πεί τίποτα το πασοκικο σοσιαλιστικό κόμμα με τις τόσες τούμπες που και στα τσίρκα θα τις ζήλευαν.
http://nonews-news.blogspot.com/2010/09/blog-post_8181.html
Ε, ρε φούστη μου(γεια σου καρβελα) τί θ' ακούσουν τ' αυτιά μου μέχρι να τινάξω τα πέταλα...
Ρεκλάμα λοιπόν της εταιρείας "Pampers" οπου ανάμεσα στην εκφώνηση που κάνει μια γυναικεία φωνή ακούω το...: " Η νέα γεννιά "πανών"
και κουφαίνομαι ΤΕΛΕΙΩΣ.
Δηλαδή: αι μάννες (μητέρες) των...μαννών, όπως λέμε το φεστιβάλ των Καννών?(άσχετον,γεια σου τιμογιαννακη)
Οι βάνες (κρουνοί,γεια σου Βανα) των βανών(ε)?
Επειδή δεν αρκεί μόνον η ορθογραφία αλλά και το...εύηχον της υπο-θέσεως υπάρχουν και μερικαι λέξεις οι οποίες ΔΕΝ κλίνονται στην γενική του πληθυντικού γαμώτο όπως: τα παιδάκια ναι, των παιδακίων όμως...χέσεν,
τα μουνιά των μουνιών ή των μουνίων(γεια σου βανα)? εμ,
οι κάβλες στην γενική πληθυντικού πώς? των καβλών ή των καβλίων(γεια σου γκουσγκουνη). Μη χέσω.
Δηλαδή χάθηκε να εκφωνήσουν " η νέα γενιά της πάνας" ή " η νέα γενιά για την πάνα ή για τις πάνες ή στις πάνες"? ΕΛΕΟΣ.
Αλλά φαίνεται οι δια(σ)φημιστικές εταιρείες εσχάτως μάλλον δουλεύουν με... ελληνο-φονους Αλβανούς, άλλως πώς δεν...εξηγείται το ρημάδι ναι?
Νομίζω ότι αυτές οι Πάνιες και οι Καρβέλες φταίνε γιά όλα, μία εκπομπή των Πανιών, Καρβελών κλπ να δει κανείς αρκεί...
Ο Νίκος Χατζηνικολάου περνάει με την Κρίστυ δεύτερη φάση δυνατού έρωτα. Οι ηχολήπτες που εργάζονται στο "ραδιοφωνάκι" (όπως το λέει ο Νίκος) λένε ότι συνέχεια τους ζητάει να παίζουν στην εκπομπή του Eros Ramazzotti, γιατί αυτόν άκουγαν συνέχεια ο Νίκος και η Κρίστυ κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στη Μύκονο. Εμετός.
Και τι περίμενες ρε μεγάλε να ακούει ο Νίκος με την Κρίστυ στην Μύκονο; Ξενάκι ή μήπως Sun Ra; Είπαμε, ωραία η avant garde (την οποία ασφαλώς κατέχει καλά ο Νίκος όπως εξ άλλου και ξένες γλώσσες, πούρα, τένις και πολλά άλλα), αλλά δεν βγάζεις γκόμενα...
Τελικά ο Παπαγιάννης πήρε το σώβρακα του Κουρή. Νίκησε κατά κράτος. Αλλά με Κουίκ, Τσαρούχα και Τάσο Παπαδόπουλο, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Ύπνος το δελτίο του Κουρή.
Συγκλονιστική μάχη μεγάλης ποιότητας στον Πειραιά. Μαντούβαλος και Μιχαλολιάκος, οι δύο τουρίστες της πολιτικής, "διασταυρώνουν τα ξίφη τους" (όπως θα έλεγε κι ο Χατζηνικολάου). Η μάχη θα είναι μέχρι τελικής πτώσεως. Το επίπεδο θα είναι το δίχως άλλο υψηλό. Υψηλό σε ό,τι αφορά και τους δύο μονομάχους και τον κόσμο. Ο σαπιοκοιλιάς ο Βασίλης [που δεν έχει στη βιβλιοθήκη ούτε ΕΝΑ (!!!) βιβλίο (εκτός από μια παλαιά εγκυκλοπαίδεια...)] και η νεκροκεφαλή ο Πέτρος (έχει να πιάσει βιβλίο στα χέρια του από την εποχή που φοιτούσε στη Νομική) θα αναβαθμίσουν την έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Γιατί έχουν κύρος, γιατί έχουν πνευματικότητα, γιατί είναι καθαροί. Κερδισμένος, με οποιοδήποτε αποτέλεσμα, ο γίγαντας Λαός (με βάση τον οποίον ακούγονται εκλογικές αναλύσεις για "Μανιάτες", για τη δύναμή τους και άλλα ακατάληπτα σε εμάς που δεν γνωρίζουμε τα εσωτερικά του Πειραιά, αλλά και σε κάθε κανονικό άνθρωπο...).
Νίκος Χατζηνικολάου σήμερα στην ραδιοφωνική του εκπομπή:
- "Κάποιοι μαγειρεύουν τα οικονομικά. Οι έξυπνοι όμως μαγειρεύουν με Minerva Benecol! ... Ή χοληστερίνη ή Minerva Benecol!". Κατάντημα...
Ιδού άλλο ένα περήφανο "όχι " αντίστασης στους νόμους. "Γιατί έτσι γουστάρει" λοιπόν ο Θανος, η Ζυραννα καθώς και ο μαϊντανός πάντων των αντικατασταλτατικών αγώνων, καθ.Πανούσης
Κλινω ευλαβικά το γόνυ στην ποιητική δύναμη του συγγραφέως Ηρακλή Λογοθέτη, ο οποίος σύμφωνα με το ρεπορτάζ απεφάνθη ότι «Προφανώς δεν πρόκειται για το τσιγάρο»..
Τουναντίον ο ποιητής με τον λυρισμό του λόγου του διαπιστώνει:
«Πρόκειται για μια επιχείρηση εξορθολογισμού των παθών. Γνωρίζουμε ότι σε όλα τα αυταρχικά προτάγματα επιβάλλονται καθολικοί νόμοι. Η ίδια η καθολίκευση είναι εκ φύσεως άδικη γιατί πλήττεται η ιδιαιτερότητα, η ανορθογραφία, το πάθος, η εξτρεμιστική απόλαυση. Πλήττει τους ακροβολιστές της ύπαρξης»
....
Το ζήτημα του καπνίσματος έχει δύο διαστάσεις.
Η πρώτη έχει να κάνει με το κατά πόσον βλάπτει (βλάπτει πιο πολύ από το αλκοόλ ή από άλλες ουσίες;) και κατά πόσο μια κυβέρνηση δικαιούται να κόβει μαχαίρι στη δημόσια διάστασή της μια συνήθεια που εντάσσεται στην παράδοση του πολιτισμού μας. Όμως, όλα είναι και μια συνήθεια. Όταν π.χ. βλέπουμε υλικό αρχείου (επίκαιρα κλπ.) ή παλιές ταινίες, εντοπίζουμε ανθρώπους να καπνίζουν παντού: μέσα σε νοσοκομεία, σινεμάδες, συσκέψεις, τρένα κλπ.). Μας φαίνεται περίεργο αυτό σήμερα, πράγμα που αποδεικνύει ότι όλα είναι θέμα συνήθειας και βρίσκονται στο μυαλό μας. Έτσι και με τη σημερινή απαγόρευση σε bars και εστιατόρια: σε λίγα χρόνια μάλλον θα μας φαίνεται περίεργο να βλέπουμε το κάπνισμα σε αυτούς τους χώρους. Όλα είναι (και) θέμα συνηθείας.
Η δεύτερη διάσταση έχει να κάνει με όλους αυτούς τους γραφικούς (κυρίως από τον χώρο του αριστερισμού, αλλά και συντηρητικούς ηθικολόγους, παπάδες, γυμνασιάρχες και δημοδιδασκάλους κυριολεκτικά και μεταφορικά) που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και παντού βλέπουν αυταρχικούς δάκτυλους που (αντί να εισχωρούν βιδωτά στους πρωκτούς τους όπως και θα έπρεπε) υποτίθεται ότι υπονομεύουν και περιορίζουν την ελευθερία τους. Επιπλέον, όποιος έχει έστω και λιγάκι συνανστραφεί τέτοιους αηδιαστικούς κουλτουριάρηδες, γνωρίζει ότι μιλάμε για ανθρώπους γουρουνοειδείς στην πλειονότητά τους: αυταρχικούς, χωρίς τρόπους και απολύτως έτοιμους να επιβάλουν εάν μπορούν στους άλλους (εντελώς φασιστικά) το δικό τους. Οι μικρούτσικες και λογοθέτεις αρλούμπες σε κάνουν, ακόμα και αν θες να υπερασπιστείς το δικαίωμα του ανθρώπου στην επιλογή του δημόσιου καπνίσματος, να τάσσεσαι σθεναρά εναντίον.
Παρότι απεχθάνομαι τα fitness μοντελάκια του Γιώργου και των ομοίων του, αν πρόκειται η εναλλακτική λύση να είναι η λύση της κουλτούρας, της βαρβατίλας και του κωλοπαιδισμού των Μικρούτσικων, προτιμώ χίλιες φορές τη χαζοχαρούμενη διάθεση του Γιωργάκη και των φίλων του.
Το ζήτημα του καπνίσματος έχει δύο διαστάσεις.
Η πρώτη έχει να κάνει με το κατά πόσον βλάπτει (βλάπτει πιο πολύ από το αλκοόλ ή από άλλες ουσίες;) και κατά πόσο μια κυβέρνηση δικαιούται να κόβει μαχαίρι στη δημόσια διάστασή της μια συνήθεια που εντάσσεται στην παράδοση του πολιτισμού μας. Όμως, όλα είναι και μια συνήθεια. Όταν π.χ. βλέπουμε υλικό αρχείου (επίκαιρα κλπ.) ή παλιές ταινίες, εντοπίζουμε ανθρώπους να καπνίζουν παντού: μέσα σε νοσοκομεία, σινεμάδες, συσκέψεις, τρένα κλπ.). Μας φαίνεται περίεργο αυτό σήμερα, πράγμα που αποδεικνύει ότι όλα είναι θέμα συνήθειας και βρίσκονται στο μυαλό μας. Έτσι και με τη σημερινή απαγόρευση σε bars και εστιατόρια: σε λίγα χρόνια μάλλον θα μας φαίνεται περίεργο να βλέπουμε το κάπνισμα σε αυτούς τους χώρους. Όλα είναι (και) θέμα συνηθείας.
Η δεύτερη διάσταση έχει να κάνει με όλους αυτούς τους γραφικούς (κυρίως από τον χώρο του αριστερισμού, αλλά και συντηρητικούς ηθικολόγους, παπάδες, γυμνασιάρχες και δημοδιδασκάλους κυριολεκτικά και μεταφορικά) που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και παντού βλέπουν αυταρχικούς δάκτυλους που (αντί να εισχωρούν βιδωτά στους πρωκτούς τους όπως και θα έπρεπε) υποτίθεται ότι υπονομεύουν και περιορίζουν την ελευθερία τους. Επιπλέον, όποιος έχει έστω και λιγάκι συνανστραφεί τέτοιους αηδιαστικούς κουλτουριάρηδες, γνωρίζει ότι μιλάμε για ανθρώπους γουρουνοειδείς στην πλειονότητά τους: αυταρχικούς, χωρίς τρόπους και απολύτως έτοιμους να επιβάλουν εάν μπορούν στους άλλους (εντελώς φασιστικά) το δικό τους. Οι μικρούτσικες και λογοθέτεις αρλούμπες σε κάνουν, ακόμα και αν θες να υπερασπιστείς το δικαίωμα του ανθρώπου στην επιλογή του δημόσιου καπνίσματος, να τάσσεσαι σθεναρά εναντίον.
Παρότι απεχθάνομαι τα fitness μοντελάκια του Γιώργου και των ομοίων του, αν πρόκειται η εναλλακτική λύση να είναι η λύση της κουλτούρας, της βαρβατίλας και του κωλοπαιδισμού των Μικρούτσικων, προτιμώ χίλιες φορές τη χαζοχαρούμενη διάθεση του Γιωργάκη και των φίλων του.
ο Κραουνάκης μυρίζει από χιλιόμετρα
και δεν εννοώ βέβαια την (διόλου ενοχλητική) τσιγαρίλα
Πράγματι έτσι είναι. Μια φίλη μου κάποτε είχε τύχει να κάτσει δίπλα του σε μια κινηματογραφική πρεμιέρα και μου έλεγε ότι δεν μπορούσε να αντέξει από την μπόχα του ιδρώτα και της απλυσιάς.
στον ποιητη του 12.11 πρεπει να επιτραπει το ...τραβηγμα.
εχει μπουκωσει απο την πολυ μαλακια ο εγκεφαλος και χρειαζεται ξεβουλωμα...
αλλα αμα σε βαραει μικρο ο πατερας σου και δεν αφηνει να καν εις σεξ στη μανα σου,καταντας "ποιητης" της τσιγαριλας...
χα χα
καλο
Κάποιος είχε πει κάποτε ότι "οι ποιητές είναι λαπάδες". Θα έτεινα να συμφωνήσω σε γενικές γραμμές μαζί του, εάν δεν ήταν ο ίδιος ένας μεγάλος (και με λευκή φράντζα) αγράμματος λαπάς.
Ο Παπαγιάννης γράφει στο blog του ότι "χωρίζουν οι δρόμοι Δημαρά Γιομπαζολιά" προσθέτοντας ότι είναι αχώριστοι από το ΄70 και μετά. Αυτό που προφανώς δεν γνωρίζει ο καλός δημοσιογράφος είναι ότι πρόκειται για μια σχέση λυκοφιλίας, ειδικά τα τελευταία 5-6 χρόνια. Ο Δημαράς ποτέ δεν είδε με καλό μάτι την πολιτική δραστηριοποίηση του Γιομπαζολιά. Πίστευε ότι ο Γιομπαζολιάς λειτουργεί ανταγωνιστικά. Τον ήθελε να παραμείνει στη θέση του διευθυντή του EXTRA3 και να μην ασχολείται με την πολιτική. Όταν ο Γιομπαζολιάς κατέβηκε ως υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Α Αθηνών ο Δημαράς δεν τον βοήθησε. Όταν μάλιστα ο Γιομπαζολιάς, επειδή αποκλείεται να εκλεγόταν στην Α Αθηνών, έψαχνε μήπως εκτεθεί στην (πιο λαϊκή) Β Αθηνών, εκεί είναι που ο Δημαράς πήρε ανάποδες. Δεν ήθελε άλλον υποψήφιο από το βαθύ ΠΑΣΟΚ στην ίδια περιφέρεια και μάλιστα προερχόμενο από τον δημοσιογραφικό χώρο.
Από την άλλη και ο Γιομπαζολιάς ιδιωτικώς εκφράζεται άσχημα για τον Δημαρά. Η λέξη "κωλόπαιδο" εκτοξεύεται πολύ συχνά από το στόμα του με στόχο τον υποψήφιο περιφερειάρχη. Του κρατάει μάλιστα το ότι ουδέποτε εμφανίστηκε στις προεκλογικές εκδηλώσεις του, αν και του το ζήτησε μετ' επιτάσεως. Ο Δημαράς είναι από την πλευρά του πολύ εκνευρισμένος με τον Γιομπαζολιά και γιατί ο δεύτερος χρησιμοποιεί ως συντονιστή του πολιτικού του γραφείου τον συνεργάτη του Δημαρά, Παπάζογλου.
Μικρά μεγέθη, μικρές υποθέσεις, μεγάλα προβλήματα...
Αφιερώνεται σε κάποιον με προτίμηση στις ώριμες κυρίες (ξέρει αυτός), κλικ στην φωτό γιά μεγέθυνση όπως λέει και ο αγαπημένος μας αλογομούρης...
http://press-gr.blogspot.com/2010/08/h_13.html
Μεγάλο δελτίο απόψε από τον Στέφανο Χίο. Σούπερ trash, μας θύμισε τις παλιές καλές (;) εποχές του Αποκαλυπτικού Δελτίου.
Πράγματι λίαν δυνατός ο Χίος χθες. Ας ελπίσουμε ότι ο Κουρής, που κατέχει αυτά τα θέματα όσο λίγοι, να αντιληφθεί το λάθος του και να αντικαταστήσει άμεσα τον Τ. Κουϊκ. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί αγορά, θα αναπτυχθεί ανταγωνισμός με τον αλογομούρη και θα περάσουμε αξέχαστες τράσυ βραδιές τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Πάω τώρα να βάλω ένα χεράκι να καθαρίσουμε το Κονώνειον Τείχος όπως μας προτρέπει ο Γιαννάκης. Μην με παρεξηγείτε, μικρός ήμουν πρόσκοπος (γιά την colonial στολή πιό πολύ), δυστυχώς όμως μου έμεινε το χουϊ και πληρώνω ακόμα αυτήν την νεανική ακρισία...
Αχ Γεωργία...
Παλιό αλλά καλό. Πως ακόμα και ένας "πεζοδρομιακός" τύπος σαν τον Κούγια μπορεί να κάνει κύκλους γύρω από τον αγαπημένο μας Νίκο (με αφορμή την υπόθεση Γρηγορόπουλου):
http://www.youtube.com/watch?v=ivkyiGBgBpQ&feature=related
Εμένα μου άρεσαν πολύ στον Χίο ορισμένα ειδικά πράγματα
1. η γλαφυρότητα ("παραλίας" κλπ)
2. ο ενικός προς τους συνομιλητές του, και του στούντιο και του τηλεφώνου
3. το ότι γινόταν αμέσως γατούλα όταν ο Καραγιαννίδης έπαιρνε άλλη θέση από τη δική του
4. τα ξαφνικά τηλεφωνήματα σε επώνυμους. αυτό θα αφήσει εποχή. το έκανε και παλιά στο αποκαλυπτικό.
ΥΓ. με δυσαρέστησε ότι έγλειψε τον Παπατζων με αναφορά στο fimotro. δεν χρειάζονται αβροβροσύνες. πρέπει να γίνει μάχη και να χυθεί αίμα.
ΥΓ2. νομίζω δεν είναι μακριά ο καιρός που ο Χίος θα αντικαταστήσει τον Κουίκ. λάθος του Κουρή να βάλει τον Τερέντιο παρουσιαστή του κεντρικού δελτίου. Μας κοιμίζει.
ΥΓ3. σε αυτή την κατηγορία εκοπμπών και παρουσιαστών ο Χίος κλάσεις ανώτερος του Παπατζών.
Πάμπολλοι οι δημοσιογράφοι στη συνέντευξη τύπου του Σαμαρά. Στον διαγωνισμό 'ποιος έκανε την πιο μαλακία ερώτηση;' πολλοί οι υποψήφιοι νικητές. Στον διαγωνισμό όμως 'ποιος ήταν ο πιο άσχημος δημοσιογράφος;' εκεί ο Μανώλης Κοττάκης για μια ακόμη φορά δεν αφήσε περιθώρια σε κάποιον άλλον να διεκδικήσει τη νίκη.
O Τράγκας δήλωσε ότι ο ακτινολόγος της Θεσ/νίκης έπρεπε να είχε πετάξει στον Γιωργάκη όχι σχέτο το παπούτσι αλλά με το καλαπόδι μέσα.
Απολαυστική Μαργωμένου στην σημερινή "Κ" γιά το θέμα του υπεργραφικού ακτινολόγου της "ερωτικής" Θεσ/νίκης (και κούκλας του Νίκου) αλλά και άλλων εκλεκτών μελών του τάγματος των σουρεαλιστών ριπτών όπως τους αποκαλεί...
Μεγάλη παρουσία και απόψε από τον Στέφανο Χίο. Πειραματική τηλεόραση στα καλύτερά της. Παρών και ο δυνατά γραφικός Δαραβίγκας, ο "Κότζακ" όπως τον έλεγε και η Τζένη Χειλουδάκη.
θυμαμαι καποιον sexist που μιλουσε συνεχως για τις ελεεινιδες, λετε να τον βρηκαμε;
http://www.youtube.com/watch?v=uVizPzg9ybw&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=FUDhVkSr4Jc
Υπερβολικός ο Δημήτρης. Σιγά μην πρέπει να κάνεις τουρισμό στη Ρωσία για να κόψεις τον αυνανισμό. Υπάρχουν και εδώ γυναίκες πολλές, πρόθυμες για αγάπη και έρωτα. Το πρόβλημα των "ελλεινίδων" δεν είναι τόσο αυτό που λέει ο Δημήτρης στα βίντεο, όσο ότι μπορούν και πηγαίνουν μαζικά και με άνδρες σαν τον Δημήτρη. Περίεργο.
Απόλυτα εμφανή τα σημάδια του συστηματικού και ανυποχώρητου αυνανισμού στην εμφάνιση αυτού του δυστυχισμένου νέου που πρωταγωνιστεί στα βίντεο.
Σαν να ανήκει κιόλας στη δικαιοδοσία του μπλογκ:
Η μπροστινη γραμμή μαλλιών φαίνεται φυτεμένη. (Δεν φαίνεται σε όλα τα βίντεο.)
Να και ο έτερος Δημήτρης γιά να μην ξεχνάμε. Να πρόκειται άραγε περί διαβολικής συμπτώσεως;
http://www.youtube.com/watch?v=OGcJX9M-DoQ
Η Καραβάτου που παρουσίαζε τη μεγάλη, τι είπα τώρα, τεράστια αυτή εκπομπή, εκεί πέτυχε το γκόμενο της τον ηθοποιό Κρατερό Κατσούλη; Είχε στείλει κι αυτός γράμμα για να βρει γυναίκα;
Οι ελλεηνίδες είναι από τις πιο απαίσιες γυναίκες, υστερικές και απαιτητικές, σου βγάζουν ξινό το γαμήσι και καταλήγουν τα νέα παιδιά να προτιμούν τη μαλακία από τις ξινισμένες μούρες.
Ειδικά αυτές που κοντεύουν ή έχουν περάσει τα 30 είναι τελείως για τα μπάζα, βρωμιάρες και ιστριονικές, μακάρι να τις πάρουν οι συμπαθείς πακιστανοί για γυναίκες τους να ησυχάσουμε.
Αλλος ένας αντελώς αδαής που καπνίζει το πούρο του χωρίς δαχτυλίδι πλαισιωμένος από δύο άγνωστους...
Δυστυχώς ο φίλος παραπάνω έχει απόλυτο δίκιο. Οι ελεεινίδες πάντα διαπρέπουν στο ανέβασμα του πήχεως κατά μερικά εκατοστά σε σχέση με τις αλλοδαπές συναδέλφους τους. Πρωταθλήτριες στην πρόκληση έκκρισης της ορμόνης μισοπεϊνης (αλλά και σπασαρχιδίνης όπως όλοι άριστα γνωρίζουμε) λοιπόν οι ελεεινίδες όπως μας λέει και ο άγνωστός καλλιτέχνης που συνέθεσε αυτήν την ωραιότατη μπαλάντα γιά αυτές (θα μπορούσε να αποκαλείται και "Η Μπαλάντα της Ελεεινίδας")...
4:06 σ'ευχαριστώ που υπέδειξες το καινούργιο μου ringtone
Κι αυτό είναι ωραίο
Αν δεν ξέρει αυτός, τότε ποιος ξέρει;
Μήπως αυτός;
Άμα ξαναβγάλεις το δαχτυλίδι θα φωνάξω αυτόν
Ας μπει επιτέλους ένα τέλος στον μύθο που θέλει τους Τσε-Φιντέλ και διάφορους γραφικούς "επαναστάτες" γνώστες των πούρων. Η αντιστοιχία είναι σαν να λέμε ότι ο Βελουχιώτης ήξερε από ...Σέρτικα Λαμίας. Μπορεί ο ιθαγενής να εκτιμήσει το προϊόν του τόπου του; Μην τρελλαθούμε! Πόζα πουλούσαν τα παιδιά αυτά που από στυλ ήξεραν όσα ξέρει ο χασάπης της γειτονιάς μου (άλλο αν μετά διάφοροι αφελείς τους έκαναν μόδα, μην μπερδεύουμε ξέρετε τι ή άλλο πούρο και άλλο μούρο όπως θα έλεγε και η αξέχαστη Πέπη )...
O Καραϊσκος έχει άλλη γνώμη
Ο Καραϊσκος και τα άλλα παιδιά που βλέπουν τον αριστερισμό ως μόδα και όχι ως στάση ζωής καλύτερα να αλλάξουν τροπάριο. Είδατε τι έγινε στην Σουηδία με την ακροδεξιά; Ζούμε σε συντηρητικούς καιρούς κύριοι, το αριστερό πασοκικό στυλάκι της μεταπολίτευσης που άλωσε μία κοινωνία ολόκληρη γιά 30 χρόνια δεν περνάει πιά. Οποιος θέλει να χτυπήσει γκόμενα πρέπει να είναι preppy και καθώς πρέπει (ή posh και πως)...
ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο?
Οι ιδιοκτήτες φορτηγών κάνουν έλεγχους στους δρόμους . Σε μια περίπτωση μάλιστα λέει ότι ρίξανε (με την βοήθεια της αστυνομίας) και πρόστιμο σε διερχόμενο οδηγό φορτηγού γιατί δεν ήταν νόμιμος.
Απίθανα πράγματα.
ας πάρουμε λοιπόν έναν γνώστη των πούρων αρεστό εις το δεξιόν κοινό:Τσορτσιλ.
Ο Τσορτσιλ κάπνιζε τα πουρα Αβάνας στο ρυθμό που ο Γιώργος Βαρδινογιάννης καπνίζει τα τσιγάρα.
Ο Τσόρτσιλ δεν περίμενε να μπεί σε κάποιο σμοκινγκ ρουμ ή σε οποιοδήποτε διαμορφωμένο χώρο ή να φορέσει κανα τζάκετ(γέλια ηχογραφημένα).Κάπνιζε στις ακτές,στις γέφυρες,στα αεροδρόμια,στα αυτοκίνητα.Μέχρι και την ιστορική στιγμή που βγήκε απο το μεταγωγικό και πατάει στην Αθήνα(προκειμένου να θεμελιώσει μακροπρόθεσμα την είσοδο της χώρας μας στο ΔΝΤ) εθεάθη με πούρο.
Η ενασχόληση του ντόπιου κοινού με το δαχτυλίδι αποδεικνύει και την ασχετοσύνη του με τα πούρα...
Σωστά. Ο Τσώρτσιλ είναι απολύτως συγκρίσιμο μέγεθος με τον Τσε και τον Φιντέλ. Σωστό επίσης ότι αυτός έστρωσε τον δρόμο γιά την Ελλάδα της υποτέλειας και του ΔΝΤ. Χωρίς αυτόν η Ελλάς θα ήταν σήμερα υπερήφανη σαν την Κούβα, θα αποκρατικοποιούσε τα κομμωτήρια και οι Ελληνες θα κάπνιζαν τα σέρτικά τους με αυταπάρνηση παντού χωρίς γελοίες απαγορεύσεις που καθόλου δεν συνάδουν με τον απείθαρχο χαρακτήρα τους.
Υπάρχουν και παράπλευρα ευεργετήματα σε αυτό το σενάριο: η Ελλάς θα ήταν αναγκαστικά και παράδεισος σεξουαλικού τουρισμού γιά να εξασφαλίσει τα προς το ζην και οι ελεεινίδες θα αναγκαζόντουσαν να δουλέψουν σκληρά γιά τα 10-15 ευρώ της βίζιτας, τίμια χρήματα του μόχθου σε αντίθεση με τα άκοπα χρήματα της προικοθηρίας.
Συμπέρασμα: γιά τους εκασταχού πορνοβοσκούς, ευθύνεται ο Τσώρτσιλ!
Του χαν φτιάξει κι ένα ελληνικό πούρο (αλλά με φυτίλι) για να τον κεράσουν τα λεβεντόπαιδα του ΕΑΜ το 44 στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Κρίμα που δεν το κάπνισε. Τι ΔΝΤ τι ΤΝΤ-το ίδιο είναι
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΠΟΥ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΚΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ;;;;;
Κάποιοι έχουν γίνει ακροδέξιοί λοιπόν ή και δεξιοί, μόνο και μόνο μήπως πηδήξουν καμμία Ελεεινίδα.Οι ίδιοι δεν θα είχαν πρόβλημα σε κάποια ανατροπή της ιστορίας όπως τα 70ς 80ς να γίνουν αριστεροί αν είναι να πηδήξουν.Ο σκοπός είναι να μπεί το τόπι στο δίχτυ...
12:53 Για τα πούρα έχεις να πείς κάτι;
Για τα πούρα του Τσόρτσιλ κουβεντιάζω.
Αν είχε κυβερνήσει την Κούβα ο Τσόρτσιλ μπορεί να την είχε κάνει υπερδύναμη.
"Το Πόθεν Έσχες έγινε Αίσχες"
Σημερινό άρθρο-φωτιά του Γιάννη Τσιριγώτη που αλλάζει πλεον τα πολιτικά δεδομένα.
Προειδοποιείστε να παραμείνετε καθήμενοι
ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ Ο ΦΟΡΤΗΓΑΤΖΗΣ.
ΝΑΙ ΚΥΡΙΟΙ Ο ΤΕΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ.
ΤΟ ΕΡΓΟΕΧΕΙ ΞΑΝΑΠΑΙΧΤΕΙ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ.
http://www.youtube.com/watch?v=N1z7Yv6zf4k&feature=player_embedded
Ευτυχώς υπάρχει και το ανεπανάληπτο ΠΑΣΟΚ σ' αυτή τη χώρα και τουλάχιστον δεν πλήττουμε.
Σε όλο, λοιπόν, το σκάνδαλο της Ζημενς, βρέθηκε ο φταιχτης! Ο πρόεδρος του ΟΤΕ Βουρλούμης!
Αθώα περιστεράκια οι εμπλεκόμενοι υπουργοί στις συμβάσεις-σκανδαλο των δισεκατομμυρίων.
ΦΟΡΤΗΓΑΤΖΗΔΕΣ ΕΝΩΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΥ ΠΑΤΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ
Χοντρή καζούρα υφιστάμεθα από τους Γερμανούς (και τι να πεις στον άλλον όταν έχει δίκιο).
http://news24gr.blogspot.com/2010/09/marketing-tip.html
Θα μιλήσω λίγο αργότερα για τελευταία φορά για το δαχτυλίδι και θα βάλω, με μια και μόνο φράση, τέλος σε αυτή τη συζήτηση που απασχολεί δυσανάλογα πολύ τους σχολιαστάς. Προετοιμαστείτε.
Τα μεσάνυχτα θα δώσω την απάντηση στο θέμα του δαχτυλιδιού. Ο Καραϊσκος να μείνει συντονισμένος.
Αληθεύει ότι η ιδιαιτέρα γραμματεύς του Κώστα Λαλιώτη διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με έναν εκ των αδελφών Ξηρών;
Ο Παπαγιάννης, με την γνωστή και πανθομολογούμενη εγκυρότητα και συνέπεια που παραδοσιακά τον διακρίνει, είχε δηλώσει πριν λίγες μόνο μέρες από το blog του ότι δεν πρόκειται να διαφημίσει υποψηφίους στις δημοτικές/περιφερειακές εκλογές. Τότε κάποιοι κακεντρεχείς σχολίασαν ότι έτσι κι αλλιώς ουδείς υποψήφιος είναι τόσο μαλάκας ώστε να δώσει χρήματα (έστω και πενταροδεκάρες) στον "έγκυρο" Παπαγιάννη και το ακόμη πιο "έγκυρο" blog του και γι αυτό τον λόγο ο Μπριγιαντίνης έβγαινε και έκανε τον υπεράνω και τον καμπόσο. Δεν πέρασαν όμως παρά μόνον λίγες ημέρες και να η διαφήμιση του... υποψηφίου δημάρχου Ν. Σμύρνης Νίκου Στέφου.
Το γεγονός δεν δείχνει μόνον τη συνέπεια του Παπαγιάννη (γνωστή και εις τις πέτρες πλέον) αλλά και την οξύνεια του (πρώην δημοσιογράφου -της Espresso- και αποτυχόντος υποψηφίου βουλευτού -της ΝΔ- Νίκου Στέφου. Μιλάμε τώρα για τεράστιες προσωπικότητες...
Η συζήτηση περί δαχτυλιδιού, εάν θέλουμε να είμεθα σοβαροί, έχει εξαιρετικά μικρή σχέση με τη σταθερότητα του πούρου, τη συνοχή του, την απόλαυση του καπνίσματός του κλπ, χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει και μια τέτοια (μικρής πάντως σημασίας) διάσταση. Όποιο σοβαρό άρθρο και αν διαβάσεις, όποιο σοβαρό κατάστημα του εξωτερικού και αν συμβουλευθείς, αποτελεί κοινό τόπο ότι το δαχτυλίδι φεύγει. Προς απογοήτευσι των δαχτυλιδοπουράκηδων. Το ζήτημα όμως είναι κατά βάσιν αισθητικό. Θέλεις να είσαι loud; Θα κρατήσεις το δαχτυλίδι που χαρίζει και χρωματισμό στην καφέ χρωματική μονοτονία του πούρου και επίσης επιτρέπει στον εξιμπισιονιστή τυπάκο να δείξει τα χρήματα που έδωσε για το πούρο (αν είναι από τα ακριβά, αν και ορισμένοι κρατούν το δαχτυλίδι ακόμη και στα Henri Wintermans!). Θέλεις να είσαι διακριτικός; Θα αφαιρέσεις ΤΟ ΔΙΧΩΣ ΑΛΛΟ το δακτυλίδι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο αυτό που βλέπουμε στις τόσες φωτογραφίες που ανέβασαν εδώ διάφοροι φίλοι: οι διακρινόμενοι από λεπτότητα και γούστο καπνίζουν το πούρο τους ανευ, ενώ οι λαϊκοί, οι φιγουράκηδες και έχοντες την ανάγκη να επιδειχθούν όχι μόνον δεν αφαιρούν το δαχτυλίδι, αλλά το δείχνουν κάθε ώρα και στιγμή με υπερηφάνεια καμαρώνοντας μάλιστα σαν γύφτικα σκεπάρνια. "Μα έχει σημασία το δαχτυλίδι στην ουσία του καπνίσματος;", θα ρωτήσει κάποιος. "Έχει σημασία η ορθή χρήση του μαχαιροπήρουνου στην απόλαυση ενός εκλεκτού φαγητού;" θα ρωτήσω απαντώντας. Η σημασία του δαχτυλιδιού είναι από μηδενική έως εξαιρετικά σημαντική, ανάλογα με το ποιος κρίνει το θέμα. Για έναν εστέτ η σημασία είναι τεράστια. Για τους όλους όχι, αφού μπορούν με την ίδια άνεση (ίσως και περισσότερη) όχι μόνον να καπνίσουν ένα πούρο με δαχτυλίδι, αλλά και να φάνε ένα εκλεκτό έδεσμα με τα χέρια και να το ευχαριστηθούν.
Θα κλείσω, συμπερασματικά, με έναν αφορισμό πολύ διαφωτιστικό πιστεύω: αυτός που αφήνει το δαχτυλίδι στο πούρο του είναι σαν αυτόν που αφήνει τη διαφημιστική φάσα στο μανίκι από το σακάκι του (και ποιος δεν έχει δει και γελάσει μέχρι δακρύων με αυτούς που αγοράζουν έναν καινούριο σακάκι/κοστούμι και αφήνουν αυτή την υφασμάτινη ταμπελίτσα με την μάρκα του σακακιού/κοστουμιού στο μανίκι τους νομίζοντας ότι είναι μέρος του σχεδιασμού και καμαρώνοντας για το "επώνυμο" προϊόν που απέκτησαν).
Σωστό. Αυτή ακριβώς είναι η αναλογία. Το δαχτυλίδι είναι σαν την ούγια στο μανίκι ή σαν την κορδέλα που τυλίγει ένα καινούργιο πουκάμισο. Για πέταμα δηλαδή.
Εγώ έχω διαβάσει ότι το πούρο καπνίζεται με το δαχτυλίδι πάνω για καμια 10αρια ρουφηξιές και μετά μόνο αφαιρείται το δαχτυλίδι. Μόνο και μόνο για να αποδυναμωθεί η κόλλα από τη θερμότητα και να αφαιρεθεί το δαχτυλίδι χωρίς κίνδυνο τραυματισμού του φύλλου. Δεν ξέρω. Μόνο ειδικοί σαν το φίλο που γράφει ως Καραπιάλης μπορεί να ξέρουν (Το ειδικός κολλάει στο ότι εμένα μου έδωσε πάντως την εντύπωση ειδικού, ότι δηλαδή το γνωρίζει το αντικείμενο-χωρίς να θέλω να προσβάλω το σχολιαστή από πάνω που μου φαίνεται καλός γνώστης, λιγότερο όμως από τον Καραπιάλη). Άλλωστε ο Καραπιάλης έβαλε και φωτογραφίες με τις οποίες τεκμηρίωσε την αποψη του (φαντάζομαι αυτός ήταν αν και τα σχόλια ήταν ανώνυμα). Ας απαντήσει ο Καραπιάλης
O από πάνω είναι ο Καραισκος.
Νομίζω ότι πούρο με δαχτυλίδι καπνίζει ενίοτε και ο γνωστός δημοσιογράφος-γεροντοπαλίκαρο Δημήτρης Σταυρόπουλος (ραδιοφωνικός παρτεναίρ του Δήμου Βερύκιου).
Αξίζουν συγχαρητήρια στον πουρο-μποϋ του μεσονυχτίου, κατ' αρχάς γιά την συνέπειά του και φυσικά γιά την ενάργειά του, επειδή έγιναν και ορισμένες νύξεις με πολιτικές συμπαραδηλώσεις από τον Καραϊσκο, ας μου επιτραπεί να γενικεύσω λίγο λέγοντας ότι στην ζωή έχουμε τρείς βασικές κατηγορίες ανθρώπων όσον αφορά το στυλ:
H πρώτη περιλαμβάνει ανθρώπους που διαθέτουν στυλ αλλά και ουσία. Σε αυτήν την ηγετική κατηγορία ανήκουν προσωπικότητες που διαπρέπουν με ό,τι καταπιάνονται όπως ο Τσώρτσιλ, ο Blly Wilder, o Groucho Marx, ο Tinto Brass και (ευτυχώς) πολλοί άλλοι.
Η δεύτερη, περιορίζεται αναγκαστικά στην μανιέρα, καθώς έχει επίγνωση ότι χωλαίνει στον τομέα "ουσία". Εδώ εισερχόμεθα στα χωράφια της pop culture και διάφορους Φιντέλ, Τσε, ακόμα και Κένεντυ γιά να μην κατηγορηθώ γιά τυφλό αντικομμουνισμό. Αυτή η κατηγορία έχει έντονη επίγνωση της εικόνας που επιθυμεί να περάσει προς τα έξω και συνήθως το πετυχαίνει.
Και εδώ αρχίζουν τα φαιδρά: Η τρίτη κατηγορία, που προφανώς δεν διαθέτει κανένα από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, προσπαθεί να πιθηκήσει μιμούμενη την δεύτερη μην μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία που έχουμε πήξει στους χοντράνθρωπους που προσπαθούν να εμφανιστούν ως έχοντες στυλ ενώ το μόνο που διαθέτουν ανεπιγνώστως είναι το μεγάλο τους ταλέντο να κάνουν εμάς τους υπολοίπους να γελάμε με τα χάλια τους. Διότι μην μου πει κανείς ότι έχει σημασία αν ο Τσώρτιλ - άντε και ο Τσε γιά να μην στενοχωρήσουμε τον Καραϊσκο - κάπνιζαν το πούρο τους με ή χωρίς δαχτυλίδι ή εκ περιτροπής, ήταν πάντα η εικόνα, η προσωπικότης του ανδρός που προβάλλετο που καθιστούσε αυτήν την λεπτομέρεια παντελώς ασήμαντη. Κάποιος όμως που δεν είναι Τσώρτσιλ ή Τσε πρέπει να προσέχει πολύ αυτά τα μικρά γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να επαληθεύσει την ροϊδειον ρήση "το κυριώτατον γνώρισμα του επαρχιώτου και του νεοπλούτου είναι ο υπερβολικός αυτού φόβος να φανή τοιούτος, απειρόκαλος δηλαδή ή οπωσδήποτε γελοίος", κάτι που πολύ φοβούμαι συμβαίνει με την εμμονή (στα όρια της μουλαριάς) του αγαπητού Καραϊσκου με το δαχτυλίδι, αλλά και πολλών άλλων "ταμπελάκηδων" όπως με σπαρταριστό τρόπο ανέφερε ο φίλος παραπάνω.
1:31, δεν στερείται βάσης ο ισχυρισμός σου. Υπάρχει μια λογική σ' αυτό που λες. Οι ρουφηξιές βεβαίως δεν χρειάζεται να είναι 10. Ομιλούμε για μερικές αρχικές ρουφηξιές. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι διατηρείται το δαχτυλίδι. Ο σκοπός είναι να βγει το δαχτυλίδι πιο εύκολα. Θα δώσω όμως ένα ελαφρυντικό στους πουροκαπνιστάς που έχουν μάθει λανθασμένα το πούρο εντός του ελληνικού πλαισίου. Οι πουροϋπάλληλοι των ελληνικών καπνοκαταστημάτων είναι πανάσχετοι. Μάθετε επιτέλους ολίγα πράγματα περι καπνού να μην σαχλαμαρίζετε όταν ομιλείτε κύριοι υπάλληλοι. Μας ενοχλείτε με την ασχετοσύνι σας... Έχω ακούσει συζητήσεις τέτοιου είδους εντός των καταστημάτων και συμβουλές από (έλληνες) πουροπωλητές να λένε το γνωστό κακόηχο τραγούδι περί της ανάγκης παραμονής των δακτυλιδίων επί του πούρου και άλλα τέτοια ατεκμηρίωτα... Στην Ελλάδα πάσχουμε πολύ από γνώσεις πάνω στα θέματα καπνού. Και σε ποιον τομέα δεν πάσχουμε δηλαδή... Μόλις εχθές το μεσημεράκι, έχοντας φθάσει στο κέντρο κάπως ενωρίτερον για το ραντεβού μου, με κατέλαβε καταναλωτική μανία και είπα: " δεν πάω να ρίξω μια ματιά και να αγοράσω καμιά πίπα;". Εισέρχομαι σε σχετικό κατάστημα, εντός στοάς, και ζητώ να δω τι υπάρχει σε canadian shape (που τυγχάνει και το αγαπημένο μου σχέδιο). Και τι να δω: η πωλήτρια αρχίζει να μου βγάζει από τα συρτάρια κάτι χοντροκομμένες πίπες bulldog shape! Δεν γνώριζε καν τα μοντέλα! Τι να συζητούμε από κει και πέρα κυρίες και κύριοι... Όπως συνήθιζε να λέγει και να γράφει (όσο φυσικά ζούσε) και ο τεράστιος Θάνος Μούρραης-Βελλούδιος "Μα που πάμε επιτέλους;"...
Αξίζουν συγχαρητήρια στον πουρο-μποϋ του μεσονυχτίου, κατ' αρχάς γιά την συνέπειά του και φυσικά γιά την ενάργειά του, επειδή έγιναν και ορισμένες νύξεις με πολιτικές συμπαραδηλώσεις από τον Καραϊσκο, ας μου επιτραπεί να γενικεύσω λίγο λέγοντας ότι στην ζωή έχουμε τρείς βασικές κατηγορίες ανθρώπων όσον αφορά το στυλ:
H πρώτη περιλαμβάνει ανθρώπους που διαθέτουν στυλ αλλά και ουσία. Σε αυτήν την ηγετική κατηγορία ανήκουν προσωπικότητες που διαπρέπουν με ό,τι καταπιάνονται όπως ο Τσώρτσιλ, ο Blly Wilder, o Groucho Marx, ο Tinto Brass και (ευτυχώς) πολλοί άλλοι.
Η δεύτερη, περιορίζεται αναγκαστικά στην μανιέρα, καθώς έχει επίγνωση ότι χωλαίνει στον τομέα "ουσία". Εδώ εισερχόμεθα στα χωράφια της pop culture και διάφορους Φιντέλ, Τσε, ακόμα και Κένεντυ γιά να μην κατηγορηθώ γιά τυφλό αντικομμουνισμό. Αυτή η κατηγορία έχει έντονη επίγνωση της εικόνας που επιθυμεί να περάσει προς τα έξω και συνήθως το πετυχαίνει.
Και εδώ αρχίζουν τα φαιδρά: Η τρίτη κατηγορία, που προφανώς δεν διαθέτει κανένα από τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, προσπαθεί να πιθηκήσει μιμούμενη την δεύτερη μην μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία που έχουμε πήξει στους χοντράνθρωπους που προσπαθούν να εμφανιστούν ως έχοντες στυλ ενώ το μόνο που διαθέτουν ανεπιγνώστως είναι το μεγάλο τους ταλέντο να κάνουν εμάς τους υπολοίπους να γελάμε με τα χάλια τους. Διότι μην μου πει κανείς ότι έχει σημασία αν ο Τσώρτιλ - άντε και ο Τσε γιά να μην στενοχωρήσουμε τον Καραϊσκο - κάπνιζαν το πούρο τους με ή χωρίς δαχτυλίδι ή εκ περιτροπής, ήταν πάντα η εικόνα, η προσωπικότης του ανδρός που προβάλλετο που καθιστούσε αυτήν την λεπτομέρεια παντελώς ασήμαντη. Κάποιος όμως που δεν είναι Τσώρτσιλ ή Τσε πρέπει να προσέχει πολύ αυτά τα μικρά γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να επαληθεύσει την ροϊδειον ρήση "το κυριώτατον γνώρισμα του επαρχιώτου και του νεοπλούτου είναι ο υπερβολικός αυτού φόβος να φανή τοιούτος, απειρόκαλος δηλαδή ή οπωσδήποτε γελοίος", κάτι που πολύ φοβούμαι συμβαίνει με την εμμονή (στα όρια της μουλαριάς) του αγαπητού Καραϊσκου με το δαχτυλίδι, αλλά και πολλών άλλων "ταμπελάκηδων" όπως με σπαρταριστό τρόπο ανέφερε ο φίλος παραπάνω.
Η τρίτη κατηγορία ποια είναι φίλε;
Τώρα μπήκαν τα πράγματα οριστικά στη θέση τους
Πάντως από τις φωτογραφίες που δημοσιεύει ο ίδιος του ο γιος στο blog του ΚΑΙ ο πατέρας Τσιριγώτης, Ο Κώστας Τσιριγώτης, βάφει τα μαλλιά του.
http://1.bp.blogspot.com/_VpLM5Mx_dYg/TJpX3InsWcI/AAAAAAAAAsE/2unvJr0NlMA/s1600/DSC00558.JPG
Mια τελευταία ερώτηση:Αν καπνίζεις σπίτι ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ το πούρο-πράγμα αδιανόητο για ορισμένους ως αντελήφθημεν-υπάρχει λόγος να βγάλεις το δαχτυλίδι;;;
Αμα φτάνει κανείς να δηλώνει ότι ο Billy Wilder ή ο Groucho Marx ήταν μεγαλύτερες προσωπικότητες από τον Τσε, νομίζω ότι είναι φανερό ότι καπνίζει παραισθησιογόνα πούρα πρέπει. Τον προδίδει η λαλιά του. Just say no λοιπόν. Να τα κόψει γιατί τον πειράζουν.
4:29, αν είσαι μόνος στο σπίτι σου θα χρησιμοποιήσεις πηρούνι και μαχαίρι; Ή επειδή δεν σε βλέπει κανένας θα φας με τα χέρια; Το ίδιο κατ'αναλογίαν ισχύει και με το δαχτυλίδι.
9:32 ελπίζω να αστειεύεσαι όταν γράφεις ότι θεωρείς μεγαλύτερη προσωπικότητα από τους Wilder και Marx (του σωστού Marx όπως λέει και το γνωστό αστείο) έναν... Guevara!!! Δεν νομίζω ότι μπορούμε στα σοβαρά να συγκρίνουμε δύο ολοκληρωμένες και τεράστιας ευφυίας προσωπικότητες σπουδαίου κύρους και προσφοράς με έναν γραφικό λιγδή τρελογιατρό που παρίστανε τον επαναστάτη φορώντας πράσινα κουρελίδικα στρατιωτικά τζάκετ και καβαλώντας μοτοσυλέτα. Εκτός και αν είσαι κομμουνιστής φίλε. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει με τέτοιους ισχυρισμούς. Και η φωτιά θα κάψει εσένα που διατυπώνεις τέτοιους ολότελα παράδοξους ισχυρισμούς.
Φίλε, δεν ανέφερα τυχαία τον (σωστό) Marx και τον Wilder στο σχόλιό μου. Προφανώς ήταν παρασάγγας σημαντικότερες προσωπικότητες από τους "επαναστάτες" της φακής όπως λέει και ο φίλος παραπάνω. Αυτή όμως είναι η Ελλάδα δυστυχώς, θαμμένη κυριολεκτικά στα ροζ συννεφάκια του pop αριστερισμού που θέλει τον Τσε θεό εώ όλοι γνωρίζουμε ότι η μοναδική του χρησιμότης σήμερα είναι κρεμασμένος σε μορφή στάμπας t-shirt στην Πανδρόσου στο Μοναστηράκι γιά να τον φοράνε οι hippy chic γκομενίτσες του Συριζα.
Ο Φιντέλ στην πρόσφατη συνέντευξή του που προκάλεσε πάταγο είπε ότι το κουβανικό μοντέλο "δεν δουλεύει ούτε γιά μας τους ίδιους". Ευτυχώς υπάρχει και το BBC που έχει ψηφιοποιήσει και αρχειοθετήσει το ιστορικό του αρχείο γιά να θαυμάσουμε την γραφικότητα αυτών των ανθρώπων μισό αιώνα πριν. Μία μικρή επισήμανση μόνο (γιατί οι εικόνες μιλούν από μόνες τους), προσέξτε σε πόσο σχετικά καλή κατάσταση ήταν ακόμα η Κούβα το 1961, ενάμιση χρόνο μετά την "επανάσταση" (και όχι βέβαια ένεκα αυτής) και κάντε την σύγκριση με τις εικόνες που όλοι βλέπουμε σήμερα. Κατάθλιψη.
http://www.bbc.co.uk/archive/cuba/6208.shtml
Τόσο καιρό διαβάζω αυτή τη πουροδιαφωνία χωρίς να σχολιάζω αλλά θα ήθελα να το κάνω τώρα. Πέφτετε στο κλασσικό σφάλμα ανάγνωσης της ιστορίας κύριοι, κρίνοντας μια ιστορική περίοδο με βάση τη γνώση που υπάρχει σήμερα. Προφήτες μΧ λοιπόν; Ο Τσε έδρασε σε μια ιστορική περίοδο που υπήρχε η σοβιετική ένωση και που ακόμα δεν ήταν γνωστό σε όλη του την έκταση το χάλι που επικρατούσε εντός των συνόρων της. Η αριστεροφροσύνη και η κομμουνιστολαγνεία τότε ήταν πανταχού παρούσα και ο κόσμος είχε πίστη σε ουτοπικές παπαριές. Δεν μπορείτε λοιπόν να κατηγορείτε τον Γκεβάρα κρίνοντας εκ των υστέρων. Είναι λάθος. Αν και δε συμπαθώ τον Γκεβάρα και τους γκεβάρες γενικότερα, πρέπει τουλάχιστον να του αναγνωρίσουμε ότι έδρασε σε μια περίοδο που η μπουρδολογία που πρέσβευε πούλαγε και την πίστευε κι ο ίδιος όπως και πολλοί άλλοι, γιατί η πραγματικότητα δεν τους είχε διαψεύσει. Κι αν μη τι άλλο να μην κολλάμε με το αν ήταν καλοντυμένος ή κουρελής γιατί καταντά γραφικό. Σε λίγο θα κρίνουμε με ενδυματολογικούς όρους και τον Ιούλιο Καίσαρα; Δεν μπορείς να κρίνεις την αξία ιστορικών φυσιογνωμιών με βάση το ντύσιμο. Το γούστο ναι, την αξία όχι. Ήμαρτον δηλαδή. Και πράγματι αν κρίνει κανείς από την κατοπινή επίδραση που είχαν κάποιοι άνθρωποι, ο Γκεβάρα (παγκοσμίως κιόλας) έχει αφήσει μεγαλύτερη κληρονομιά από τον... Γκρούτσο Μαρξ. Άρα νομίζω ότι συμβαίνει το απίθανο: Έχει ένα δίκιο ο Καραίσκος. Έμπαινε λοιπόν Καραίσκο
Προς Γκριζομάλλη που ξέρω ότι εκτιμά την καλλιτεχνία:
Ξεκινά ο Μάκαρος ο Χριστοδουλόπουλος με Χαρά Βέρρα στο Can-Can αύριο. Ζημιά..
εχτιμά
Εκείνος που έχει χαθεί τελείως είναι ο Τόλης ο Τσιμογιάννης. Κρίμα. Γιατί θυμάμαι πριν καμιά δεκαπενταετία που τον είχα δει και με πούρο (πάντα με το δαχτυλίδι του και με τα όλα του).
Ο μοναδικός Tinto Brass σε νέες περιπέτειες:
http://www.youtube.com/watch?v=wN4KwcNF50Y
3.44 ευχαριστώ για την πολύτιμη πληροφορία, ελπίζω ότι θα συνεχίσουν μέχρι την επόμενη επίσκεψή μου στα πάτρια.
4.14, εκτιμώ.
Post a Comment