Στην Αθήνα, την πόλη του καυσαερίου, της ασχήμιας και της αποξένωσης/αλλοτρίωσης (που στις πολυκατοικίες δεν γνωρίζουμε τον διπλανό μας, όπως γράφαμε παλιά και στο μάθημα της Έκθεσης) μοιάζει να μην έχουν χαθεί τα πάντα. Η εντυπωσιακή εμφάνιση ενός φρέσκου και συμπαθέστατου ακτιβισμού τους τελευταίους μήνες στην πρωτεύουσα μας εξέπληξε, ομολογουμένως, ευχάριστα. Είναι οι Atenistas! Πρόκειται, το δίχως άλλο, για μια ευχάριστη νότα, μια χρωματιστή πινελιά στον γκρίζο καμβά της πρωτεύουσας, η οποία βάζει τα γυαλιά στις παλαιές μορφές πολιτικής παρέμβασης και δράσης. Ζητήσαμε από ένα μέλος της οργάνωσης, τον Θανάση Καλαμπαλίκη, να κάνει για χάρη μας μια «κατάθεση ψυχής» για την καθημερινότητα ενός Atenista. Εκείνος κατέγραψε για μας, με την μορφή εβδομαδιαίου ημερολογίου, σκέψεις και δράσεις της καθημερινότητάς του ως επίλεκτο μέλος αυτής της οργάνωσης πρωτόγνωρου ακτιβισμού. Οι Atenistas, λοιπόν, δείχνουν τα δόντια τους! Οι Atenistas φαίνεται ότι ήρθαν για να μείνουν! Επίσης, μας πληροφορούν ότι οι μάχες, στη σύγχρονη εποχή, δεν γίνονται πλέον με όπλα, αλλά ακόμη και με φαράσια, σκούπες και κουβαδάκια!.. Και όλα αυτά, μάλιστα, αποφεύγοντας τον μεγάλο κίνδυνο που πάντα καραδοκεί σε τέτοιες ενέργειες: τη γραφικότητα. Θανάση Καλαμπαλίκη, Atenista, ο λόγος σ' εσένα!
Δευτέρα: Η Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας. Πρακτικά αυτό, γιατί χριστιανικά, απ’ ό,τι θυμάμαι απ’το σχολείο, πρώτη μέρα θεωρείται η Κυριακή! Δευτέρα όμως κι εμείς σήμερα σηκώνουμε τα μανίκια! Επιτέλους, μετά από σχεδιασμό πολλών εβδομάδων, έφτασε η μεγάλη μέρα! Το βραδάκι θα μαζευτούμε όσοι πιο πολλοί Atenistas μπορούμε αλλά και άλλοι φίλοι Αθηναίοι στην πλατεία Κοτζιά. Θα κάνουμε ένα happening! Να είναι καλά και ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο ευαίσθητος αυτός άνθρωπος, και το καταπληκτικό site του που μας στήριξε και μας στηρίζει ηθικά. Οι παλιές μορφές αντίδρασης είναι σίγουρα ξεπερασμένες. Θέλουμε να δείξουμε ότι με ήπιες (αλλά έξυπνες) δράσεις μπορούμε να αντιδράσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και τους εαυτούς μας! Εμπρός λοιπόν!
Τρίτη: Σήμερα, πού μυαλό για δουλειά. Όλη τη μέρα στα τηλέφωνα με άλλους Atenistas να συζητάμε το χθεσινοβραδινό happening! Είχε τελικά μεγάλη επιτυχία! Ήταν τέλεια! Ήταν σούπερ! Γεμίσαμε την πλατεία με πολλά μικρά κεράκια και κάναμε μια ομορφιά! Μερικοί αναίσθητοι και αντικοινωνικοί πέρναγαν με τα αυτοκίνητα και μας φώναζαν κορνάροντας «γραφικοί!», «αφελείς!» και άλλα τέτοια. Ας είναι! Θα υπάρχουν και μερικοί τέτοιοι! Κάποιοι που δεν έχουν καταλάβει τι θέλουμε να κάνουμε. Εμείς, με ήσυχο μα αποφασιστικό τρόπο δείξαμε ότι θέλουμε μια καλύτερη Αθήνα! Ο Παντελής ο συνάδελφος Atenistas που είδε την εικόνα από ψηλά, από μια ταράτσα πίσω από το Δημαρχείο, μου είπε ότι αυτή η τσιμεντένια και άχαρη πλατεία, έτσι όμορφη και ζεστή που ήταν με τα κεράκια, του θύμισε για μια στιγμή το χωριό του έξω από το Τρίκαλα και τις νυχτερινές ρομαντικές πεζοπορίες που έκανε τα καλοκαίρια με τα ξαδέλφια του στο ύπαιθρο, αφού τα κεράκια έμοιαζαν, λέει, με πολλές μικρές διάσπαρτες πυγολαμπίδες! Άκου να δεις! Πόσο όμορφες θύμησες!..
Τετάρτη: Σήμερα το πρόγραμμα λέει αποψίλωση και φύτεμα. Αμάν πια! Ας σταματήσουμε τη γκρίνια! Ας πάψουμε για μια στιγμή να τα περιμένουμε όλα από το Κράτος! Για μια στιγμή! Είμαστε και εμείς εδώ! Είναι μεγάλη η δύναμη της Κοινωνίας των Πολιτών! Φυτέψαμε αρκετά λουλουδάκια και φτιάξαμε δυο μικρά παρτεράκια στου Ψυρρή. Την άλλη εβδομάδα σειρά έχουν άλλα δύο. Μπορεί και τρία! Αργά το απόγευμα, πριν φύγω με τα παιδιά να πάμε για ένα ποτάκι (σ.V. πρέπει να ανασκολοπιστεί όποιος χρησιμοποιεί αυτή την σπαστική έκφραση...), έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει με πρωτόγνωρη χαρά τα παρτεράκια που φτιάξαμε και δεν έλεγα να φύγω. Πόσο ωραία νιώθεις όταν δημιουργείς από το τίποτα κάτι!
Πέμπτη: Σήμερα νευρίασα πολύ! Πραγματικά πολύ, όμως! Πήγαινα να αγοράσω ένα κασκόλ από κάνναβη, οικολογικό, και στην Πανεπιστημίου είδα έναν τύπο με κοστούμι να πετάει στο πεζοδρόμιο μία… γόπα! Το φαντάζεστε; Τα πήρα στο κρανίο! Μια και δυο κατεβαίνω από το ποδήλατο και ετοιμάζομαι να τον βάλω στη θέση του! Μετά όμως από ψυχραιμότερες σκέψεις (ας μην θεωρηθεί, προς θεού, ότι φοβήθηκα) ανοίγω την τσάντα μου, βγάζω ένα χαρτομαντιλάκι, και τυλίγω μέσα εκεί τη γόπα. Πηγαίνω λίγο παρακάτω και την εναποθέτω στο καλάθι σκουπιδιών του δήμου. Μα να μην μπορούν να καταλάβουν μερικοί-μερικοί πόσο εύκολο είναι να διατηρήσουμε την πόλη μας καθαρή!..
Παρασκευή: Σήμερα πήγαμε στο πάρκο της Πατησίων να το καθαρίσουμε από τα σκουπίδια. Ευτυχώς που δεν το έκανε ο δήμαρχος πάρκινγκ και έχει διατηρήσει μια άγρια ομορφιά αυτοδιαχείρισης! Είναι επίσης και πολυπολιτισμικό! Σομαλοί, Πακιστανοί, Κινέζοι, όλες οι φυλές του Ισραήλ! Ωχ! όχι του Ισραήλ, γιατί αυτοί σκοτώνουν κιόλας. Όλες οι φυλές του κόσμου, ήθελα να πω. Έχει αρκετά σκουπίδια, αλλά καλύτερα ελεύθερος χώρος για όλο τον κόσμο έστω και με λίγα σκουπιδάκια, παρά καθαριότητα αλλά με τσιμέντο και πάρκινγκ. Σηκώνουμε τα μανίκια, ανοίγουμε σακούλες, παίρνουμε τα φαράσια και βουρ! φασίνα μέχρι αργά το απόγευμα! Ωπ! Να και ένα περίεργο πατημένο πραγματάκι σαν ξεφουσκωμένο μπαλονάκι!
Αυτή η μακρόστενη διαφανής μεμβράνη έχει μέσα και κάποιο υπόλευκο υγρό. Μάλλον σάλιο – και μάλιστα, απ’ ό,τι φαίνεται, πυκνό – πρέπει να είναι. Θα ήθελε να φτύσει κανείς και αντί να φτύσει κάτω και να βρωμίσει το παρκάκι, φαίνεται ότι έφτυσε μέσα στο μπαλονάκι για να διατηρήσει καθαρό το περιβάλλον! Να είναι μόδα; Να είναι κάποια νέα μορφή ακτιβισμού που μας ξέφυγε; Πάντως σίγουρα εδώ υπάρχει η ψυχή ενός Atenista! Μπράβο! Να πω και στα υπόλοιπα παιδιά να το κάνουμε και εμείς αυτό. Να έχουμε από ένα τέτοιο μπαλονάκι και να το γεμίζουμε μόνοι μας! Κάθε μέρα! Αλλά φαίνεται ότι γίνεται και εμβολιασμός στο όμορφο αυτό παρκάκι (καταραμένη γρίπη!), γιατί βρήκαμε και αρκετές σύριγγες. Φαίνεται ότι πολύς κόσμος μάλλον δεν έχει χρήματα να πηγαίνει για εμβόλια στα ιατρεία. Όμως καλύτερα έτσι! Πόσο πιο όμορφο να κάνεις εμβόλια αναπνέοντας καθάριο αέρα και βλέποντας ουρανό, αντί να κλειστείς στους τέσσερις τοίχους ενός ιατρείου…
Σάββατο: Και τι δεν κάναμε σήμερα! Βασικά επιθεώρηση στην Πανεπιστημίου. Δεν είναι δυστυχώς καθαρές οι πλάκες των πεζοδρομίων! Καθόλου καθαρές! Και αυτό με στεναχώρησε. Το πιο δυσάρεστο όμως είναι ότι εντόπισα πατημένες τρεις τσίχλες! Μα είναι δυνατόν; Στα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου τσίχλες; Και μάλιστα τρεις;;; Δεν μπορεί ο άλλος, όταν δεν θέλει άλλο να μασήσει την τσίχλα του, να τη βγάλει από το στόμα του και να την πετάξει στους κάδους; Δεν μπορεί να την βάλει στην τσέπη του σε ένα χαρτομάντιλο ή μέσα σε ένα χρησιμοποιημένο εισιτήριο και να την πετάξει στο σπίτι του; Μια τσίχλα μάλιστα είχε κολλήσει τόσο δυνατά στην πλάκα του πεζοδρομίου που, για να μπορέσουμε να τη βγάλουμε, αναθέσαμε στον Μάκη τον Atenista να σπάσει με κασμά την πλάκα!
Το σημαντικό είναι και πόσες ανθρωποώρες χρειάζεται για να ξύσεις από το δάπεδο της τσίχλες. Τρεις τσίχλες επί 20 λεπτά δουλειά για να ξεκολλήσει η κάθε μια 3 Χ 20 = 1 ολόκληρη ώρα! Μία ολόκληρη ώρα για τρεις τσίχλες! Πόσα λουλούδια θα είχαμε φυτέψει στην Αθήνα μέσα σε αυτή τη μία ώρα! Πόσα παρτεράκια θα είχαμε φτιάξει!
Κυριακή: Ημέρα ξεκούρασης σήμερα! Όχι μόνο δουλειά! Γευόμαστε τους καρπούς μιας πλούσιας εβδομάδας, γεμάτης από ουσιαστικές παρεμβάσεις όλο ευαισθησία και ανθρωπιά! Το πρωί πήγαμε με τα παιδιά να επιθεωρήσουμε τα παρτεράκια στου Ψυρρή (κάποια λουλουδάκια έβγαλαν όμορφα βλασταράκια!) και μετά για καφέ στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μας ξέφυγε η ευκαιρία να κάνουμε και λίγη δουλίτσα! Από μια κολόνα στο Μεταξουργείο ξύσαμε μια μπογιά!
Μετά είδα κάποιον κύριο να έχει ένα σημάδι στο πουκάμισο! Μάλλον λεκές από λάδι πρέπει να ήταν. Τον πήρα από πίσω και με επιμονή τον καθάρισα και αυτόν! Δεν ήθελε με τίποτα να τον καθαρίσω, αλλά εγώ τον καθάρισα με το ζόρι! Όλοι θα συνηθίσουν στην καθαριότητα σιγά-σιγά! Αυτός όμως αντί να πει και ευχαριστώ, άρχισε να ουρλιάζει σαν υστερικός! Μας έβριζε! Μας έλεγε νευρωσικούς, αφελείς και γραφικούς! Μα να μη μπορούν μερικοί Αθηναίοι να καταλάβουν πόσο εύκολα μπορεί η πόλη να γίνει πιο καθαρή! Το βράδυ πίνουμε ποτάκι και κάνουμε απολογισμό. Επιτέλους! Κάτι γίνεται στην Αθήνα μας! Κάτι αρχίζει να αλλάζει! Μέσα από την τζαμαρία του μπαρ, μάλιστα, βλέπουμε μια ζεστή, ενθαρρυντική εικόνα. Μια κυρία περιστοιχίζεται από τρεις αλλοδαπούς. Όχι μόνο την αγκαλιάζουν με ζεστασιά, αλλά και ένας απ’ αυτούς, ένας συμπαθητικός μελαμψός, επέμενε με το ζόρι να της κρατήσει και την τσάντα! Εκείνη, προφανώς από ευγένεια, έδειχνε να μη θέλει. Φώναζε. Αλλά τελικά μάλλον πείστηκε, γιατί η τσάντα βρέθηκε στα χέρια του μαυρούκου. Αυτό είναι που λέμε και εμείς. Όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα! Απλά! Πολύ απλά! Όχι ντε και καλά με πολιτική, αλλά με μπόλικη αγάπη και νοιάξιμο για την πόλη και τους ανθρώπους!
