Gary Glitter: ροκ, ανορθόδοξος έρωτας και περούκα

Οι ήχοι της ροκ μουσικής ηχούν εκκωφαντικά, συνάμα δε κι ευχάριστα, στα αυτιά όλων μας όταν μιλούμε για τον Gary Glitter. Έναν καλλιτέχνη που άφησε δυνατό στίγμα στον χώρο της δυναμικής μουσικής· της μουσικής που ’ρθε για ν’ αλλάξει τον κόσμο!

Το πολυχρόνιο κυνηγητό και η τελική καταδίκη (και μάλιστα βαριά) του καλλιτέχνη Glitter για το αδίκημα της παιδοφιλίας εγείρει ερωτήματα – ερωτήματα εύλογα και πιεστικά, πέρα από κάθε αμφιβολία: Μπορεί, ελαφρά τη καρδία, για κάποια ερωτικά ζητήματα, να καταδικάζεται ένας άνθρωπος / καλλιτέχνης τη στιγμή που έχει προσφέρει στην τέχνη τόσα πολλά; Μήπως είναι επιβεβλημένο, λόγω της αξιοπρόσεκτης προσφοράς του στην καλλιτεχνία, ακόμη κι αν μπαίνουν στη μέση ορισμένα ηθικά παραπτώματα, να γίνεται κάποιο σκόντο; Να είμαστε ίσως λιγάκι μπόσικοι, βρε αδερφέ, σε κάποιες «ηθικές» ερωτοκεντρικές παρεκτροπές; Ερωτήματα καίρια, που ζητούν επιτακτικά απαντήσεις. Απαντήσεις προσεκτικές, καλά επεξεργασμένες και συνετές, κι όχι διακρινόμενες από την τσαπατσουλιά του αυθορμητισμού και της ευκολίας.

Ταπεινής καταγωγής ο Gary. Ένας εξώγαμος με μητέρα καθαρίστρια και αγνώστου πατρός. Πολύ τον ταλαιπώρησε στην παιδική του ηλικία ετούτος ο πέρα για πέρα άσκημος συνδυασμός. Αλλά τονε βοήθησε κιόλας. Γιατί του χάρισε τη δύναμη, την απολύτως χρειαζούμενη, για να βάλει έναν στόχο και να τον κυνηγήσει μέχρι τέλους. Τα κοινωνικά «πλέγματα» (© Σαράντος Καργάκος) βρήκε τη δύναμη και τα μετέτρεψε με δημιουργικό τρόπο σε μιαν ορμή άνευ προηγουμένου για κοινωνική καταξίωση και προκοπή. Σ’ ένα «θα σας δείξω ποιος είμαι εγώ ρε». Και –όπως, άλλωστε, συμβαίνει σχεδόν πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις– τα κατάφερε!

Μικρά, τοπικά κλαμπ ήσαν τα βένιου στα οποία πρωτοπαρουσίασε το ταλέντο του, γύρω στα δεκαπέντε του. Παίζοντας στην αρχή όμορφες μπαλάντες που μπορούσαν να συγκινούν. Καθώς, όμως, μεγάλωνε, θέριευε μέσα του η δύναμη της αλλαγής, κι έτσι, περίπου αυτονόητα, επέρασε στη ροκ – στο μουσικό αυτό είδος το ριζοσπαστικό, το ταυτισμένο με τη διάθεση για κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές!

Πώς, όμως, το σημαντικότατο αυτό ροκ πακέτο μπορούσε να υπηρετηθεί συνοδεία αλωπεκίας; Αυτό αναρωτήθηκε ο Glitter, βλέποντας τα μαλλιά του να αποχωρίζονται το κρανίο του ταχύτατα, ήδη προτού συμπληρώσει καν τα δεκαοχτώ! Ήξερε πως δεν μπορούσε να είναι ένας σωστός, ένας υποδειγματικός ρόκερ διαθέτοντας μια λαμπερή φαλάκρα. «Κι ο Γιάννης Ζουγανέλης; Ο Λάκης Παπαδόπουλος με τα ψηλά ρεβέρ; Ο Τζώνυ Βαβούρας;» θα ρωτήσει αντιπαραθετικά ο Έλληνας παντογνώστης. «Όλοι ετούτοι πώς μπορούν να είναι και φαλακροί και ρόκερ ολκής;» θα αναρωτηθεί εξυπνακίστικα. Λησμονώντας ότι εδώ είναι Ελλάδα που, επειδή όλα σ’ αυτόν τον τόπο γεννήθηκαν, διακρινόμαστε κι από ’να πνεύμα ευρυχωρίας. Εκεί, όμως, είναι Αγγλία, στενά μυαλά, με μιαν αντίληψη της ροκ άκρως περιοριστική. Οι εποχές, με άλλα λόγια, δεν επέτρεπαν τον συνδυασμό φαλάκρας και ροκ. Κι έτσι, με βαριά καρδιά, ο αποφασιστικός Glitter αποφάσισε να προχωρήσει στη λύση της περούκας.

Αρκετοί, φίλοι και συνεργάτες, παρατήρησαν την αλλαγή επί της κεφαλής του καλλιτέχνη. Μια αλλαγή που, με τα χρόνια, γινόταν ολονέν και πιο εμφανής, αφού οι περούκες γίνονταν ολονέν και πιο εντυπωσιακές. Κάποιοι τις είπαν και κακόγουστες. Όμως, κανείς δεν ξεστόμισε κακό λόγο για τον καλλιτέχνη Glitter. Γιατί ουδείς επιθύμησε να τον κακοκαρδίσει. Στο κάτω-κάτω, ήτανε ρόκ. Κι οι ροκ (ας μην το ξεχνούμε ποτέ αυτό) δεν σηκώνουν εύκολα τα πολλά-πολλά και τις αντιρρήσεις…

«Ήταν πολλά ροκ ο Gary!» μας αποκάλυψε κάποτε ένας (ενοχλητικός, απ’ αυτούς που κάθονται για λίγο στο τραπέζι του πελάτη και δεν λένε να ξεκολλήσουν) κύπριος εστιάτωρ που επιχειρεί στην Αγγλία, κι ο οποίος είχε παρακολουθήσει με ζήλο στα νιάτα του τη σχετική μουσική σκηνή της Βρετανίας. «Ρόκερ δυνατός, αλλά και περφόρμερ να σε φυλάει ο θεός! Πίστεψέ με, τον είχα δει πολλές φορές. Ήταν σημαντικός. Πολλά σημαντικός!». Και ομολογουμένως, έτσι είχαν τα πράγματα. Επρόκειτο αναμφίβολα για έναν ρόκερ, αλλά ισόποσα κι έναν δυναμικό περφόρμερ! Καμιά αμφιβολία επ’ αυτού.

Ρόκερ αδιαπραγμάτευτος, λοιπόν, ο Glitter, χορευταράς περιωπής αν και κάπως κοντοπόδαρος, θεατρικός, ίσως και πικτσουρέσκ, τα έδινε όλα πάνω στην πίστα τιμώντας το αντίτιμο που είχαν δώσει οι χιλιάδες πιστοί του προκειμένου να τον απολαύσουν. Διαστημικές ενδυμασίες, με πολύ στρας, χρυσόσκονη και γκλίτερ, εντυπωσιακές coiffure, ψηλές ασημί και χρυσαφί μπότες-πλατφόρμες με χοντρά τακούνια, αλλά και ροκ τσαλιμάκια, συνέθεταν μια φωνητική / κινητική παρουσία απ’ τις πιο σπουδαίες και τρανές.

Ναι, ο Gary Glitter ήταν εκπρόσωπος της φαντεζί εκδοχής της ροκ, της γκλαμ ροκ! Κι αποτελούσε αναμφίβολα μια θετική παρουσία στο στερέωμα της μοντέρνας μουσικής. Με μεγάλη συνεισφορά και πολλές επιτυχίες στον ενεργητικό του. Όσο κι αν κάποιοι δεν τον αξιολόγησαν όπως του έπρεπε, φτάνοντας μέχρι και να τον ειρωνευτούν, θεωρώντας τον κατώτερο του «Ziggy Stardust» Bowie αλλά και του πρωτομάστορα Marc Bolan.

«Help, I’m a rock!» τραγουδούσε κάποτε ο Frank Zappa, αλλά ο Gary Glitter ουδέποτε ένιωσε την ανάγκη για μια τέτοια επίκληση αφού ήταν γεμάτος δύναμη κι αυτοπεποίθηση. «Κι αν είμαι ροκ, μη με φοβάσαι» τραγουδούσε ένας άλλος συνάδελφος του Zappa (ή μάλλον περισσότερο του Ζουγανέλη), σκληρός και ανυποχώρητος ρόκερ, από τούτα δω τα χώματα, με εξίσου περίεργα μαλλιά, εντούτοις ούτε κι αυτή την επίκληση χρειάστηκε να επικαλεστεί ο Gary, αφού ουδείς ποτέ τον φοβήθηκε λόγω της ροκ ιδιότητάς του. Για άλλα προκάλεσε τον φόβο ο καλλιτέχνης· όταν μαθεύτηκε σιγά-σιγά ότι κατεκυριαρχείτο από ανορθόδοξους πόθους.

Ναι, έδειχνε προτίμησε στην ερωτική ανορθοδοξία o άνθρωπος ετούτος. Όπως, άλλωστε, και κάμποσοι άλλοι θεράποντες της τέχνης, αφού, όπως λένε όσοι ξέρουν, οι καλλιτέχνες έχουν μπερδεμένες ψυχές. Που μπορεί να οδηγήσουν και σε πλείστες όσες ανορθοδοξίες. Καπριτσιόζος στα ερωτικά, λοιπόν, ο Gary Glitter. Και σε κανέναν δεν είχε να δώσει λογαριασμό, παρεκτός στον Νόμο. Εξ επόψεως ενδυμασίας και μόνο, θα μπορούσες ίσως να τον πάρεις και για ομοσεξουαλιστή. Εκείνος, όμως, όχι μόνο δεν είχε παραδοθεί στον ομοερωτισμό, αλλά αγαπούσε τη Γυναίκα – και μάλιστα στη νεαρότερη δυνατή εκδοχή της.

Πράγματι, τον συγκινούσαν τα πολύ τρυφερής ηλικίας κορίτσια – τα κάτω των δεκαοχτώ. Αρχικά βρέθηκε και σχετικό παιδερωτικό υλικό στον υπολογιστή του, τυχαία, όταν τον πήγε απερίσκεπτα προς επισκευή, γεγονός για το οποίο και καταδικάστηκε στην πατρίδα του. Οπότε και, σε καθεστώς απόγνωσης, κατέφυγε άρον-άρον στο Βιετνάμ για να γλυτώσει τις επιπλέον κυρώσεις. Αλλά φαίνεται ότι κι εκεί έμεινε πιστός στην ανορθοδοξία, οπότε και ταχύτατα τον απέλασαν με την κατηγορία της παιδεραστίας. Αργότερα, τα δικαστήρια του Βιετνάμ (ναι, υπάρχουν κι εκεί δικαστήρια!) τον καταδίκασαν σε τριετή κάθειρξη. Για να επιστρέψει ακολούθως στην Αγγλία όπου και υπέστη νέες διώξεις – πάντα με την κατηγορία της ανορθόξης ερωτοπραξίας.

Καλούσε, λέει, κοριτσόπουλα στο καμαρίνι του διά τα περαιτέρω, σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο. Εκείνος, όμως, αρνήθηκε διαρρήδην την κατηγορία, με το επιχείρημα ότι δεν επερίσσευε χρόνος. Καθότι, σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς του, μετά από κάθε παράσταση δεν είχε περιθώρια για έρωτες, με κορίτσια μικρής ή μεγαλύτερης ηλικίας, δεδομένου ότι έπρεπε να περιποιηθεί την περούκα του. Η οποία, μάλιστα, «όσο πέρναγαν τα χρόνια, τόσο μεγάλωνε σε διαστάσεις» κατά δήλωσιν του ιδίου. Το ίδιο επικαλέστηκε και στο δικαστήριο: «Δεν γινόταν να δέχομαι κορίτσια στα καμαρίνια, κύριε Πρόεδρε. Χρειαζόμουν να ξοδεύω τουλάχιστον περί την μία και μισή ώρα καθαρίζοντας από τον ιδρώτα της παράστασης την περούκα μου. Είχα να αντιμετωπίσω το τεράστιο πρόβλημα της φαλάκρας. Και φαλακρός, ξέρετε, δεν μπορούσα να εμφανιστώ ενώπιον των θαυμαστριών μου…» δήλωσε ενόρκως ο εντυπωσιακός καλλιτέχνης προς υπεράσπισιν του εαυτού του. Πάντως, όπως και να ’χει το πράγμα, ο Glitter ήταν και ευγενής, ξεχωριστά γκαλάντης, είτε επετύγχανε είτε όχι τον στόχο του. Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι, όταν κάποτε αποπειράθηκε να συνευρεθεί με ανήλικη, χωρίς όμως επιτυχία, αργότερα, σε ένδειξη αβροφροσύνης, ο φιλόφρων καλλιτέχνης τη φιλοδώρησε μ’ ένα σοκολατένιο πασχαλινό αυγό.

Η φθορά του είδους μουσικής που διακόνησε ο Glitter, συνάμα δε και η υστερία των Εγγλέζων με την παιδοφιλία (κι εδώ αξίζει να θυμίσει κανείς το αριστουργηματικό επεισόδιο Paidophilia από το περίφημο Brass Eye του σημαντικότερου σήμερα σατιρικού καλλιτέχνη, Chris Morris, όπου και στηλίτευε, ειρωνευόμενος, την υστερία πάνω στο θέμα της παιδοφιλίας) τον είχαν θέσει οριστικά στο περιθώριο. Γιατί την αγάπη του για την νεότητα, σε καιρούς υπέρτατης αυστηρότητας απάνω στα θέματα αυτά, ουδείς του τη συγχώρεσε. Ίσως υπεραπλουστεύοντας, αλλά ενδεχομένως και δαιμονοποιώντας. Αυτό, βέβαια, θα το κρίνει τελικά η δικαιοσύνη· την οποίαν εμείς πάντα σεβόμεθα και υποληπτόμεθα. Η αντιμετώπιση της αγάπης προς τις νεώτερες ηλικίες, πάντως (αν εξαιρέσει κανείς κυρίως το στοιχείο του βιασμού, μια ολωσδιόλου αντιδημοκρατική επιλογή υπό την έννοια ότι ο βιασθείς συνάνθρωπός μας δεν συναινεί), έχει πλέον λάβει, σε αρκετές περιπτώσεις, έναν υπερβολικό, παθολογικό χαρακτήρα. Σε βαθμό που να κωλυόμεθα πλέον ακόμα και να χαϊδέψωμε στοργικά το κεφάλι ενός παιδιού στο πάρκο, φοβούμενοι μήπως οι περισσότεροι θεωρήσουν πως θέλομε να ασελγήσωμε – να πασπατέψωμε το παιδί ή ακόμη και να το πηδήσωμε.

Άσε που, ειδικά σήμερα, μια δεκαπεντάχρονη ή δεκαεξάρικη κόρη λ.χ. μπορεί να είναι μια γυναίκα κανονική. Μια Λολίτα που μπορεί να αποτελεί ένα πραγματικό ηφαίστειο! Που μπορεί και κορώνει. Που γεννά πόθους. Που οδηγεί συχνά σε ανομολόγητες σκέψεις. Και που με τη λάβα της, μα το θεό, μπορεί και να σε κάψει! Ας μην προχωρήσουμε, όμως, περισσότερο σε παρόμοιους προβληματισμούς, κι ας μην συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας τέτοιες προκλητικές σκέψεις, γιατί, συν τοις άλλοις, καιροφυλακτεί και ο απηνής διώκτης της διαφθοράς και του ηλεκτρονικού εγκλήματος, κ. Μανώλης Σφακιανάκης, και ποιος ξέρει ίσαμε πού μπορεί να φτάσει εντοπίζοντας τέτοιες σημειώσεις… Κάνουμε, λοιπόν, τον σταυρό μας, ζητούμε συγχώρεση και ολοκληρώνουμε.

Όταν ο Gary Glitter τραγουδούσε, φορώντας και την περούκα του, «Every growin’ boy needs a little joy, do you wanna touch me there?», απαντώντας μάλιστα «Oh, yeah», είχε αφήσει να φανούν οι κρυφές του επιθυμίες να σπάσει τα δεσμά της καθεστηκυίας ηθικής· να κινηθεί ενάντια σε κάθε παραδεδεγμένη ηθική δεοντολογία· να διεκδικήσει χωρίς περιστροφές την ικανοποίηση του πόθου του. Τώρα τον καλούν ν’ αλλάξει ρότα. Γνωρίζουμε βέβαια, ευτυχώς, από τις επανειλημμένες αναφορές της καλής εφημερίδας Ορθόδοξος Τύπος, την οποία διαβάζουμε μετά μανίας, πως δεν υπάρχει «εργοσωτηρία» αλλά «Χριστοσωτηρία». Μετρά, ως έπος ειπείν, για τη σωτηρία του ανθρώπου η πίστη και όχι τα έργα, που λειτουργούν απλώς και μόνον επικουρικώς, με τη Χριστοπίστη να κρατά τα ηνία. Πράγμα που ίσως εξυπηρετεί τον στόχο της ψυχικής σωτηρίας του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, αφού το να πιστέψει στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τώρα που έρχονται και Χριστούγεννα, ναι, ίσως, εκεί μέσα στο κελί του, και να το μπορεί· αλλά στο επίπεδο των έργων σίγουρα δεν μοιάζει πρόθυμος να μεταβάλει στάση. Μια περαιτέρω απόδειξη αυτού, ότι ουδέποτε, ούτε καν στις ιερές αίθουσες των δικαστηρίων, έδειξε να μετανοεί για τις πράξεις του, ούτε και ζήτησε από κανέναν συγχώρεση. Φιλοδωρώντας δικαστές και κοινή γνώμη μ’ ένα τολμηρό γιόλο. Γιατί αυτός ήταν ο Garry Glitter: ένας ρηξικέλευθος ρόκερ / γκλαμ ρόκερ / περφόρμερ, που ήθελε να κάνει πάντα το δικό του· στη μουσική, στον έρωτα, αλλά και στα μαλλιά του.

/σχετικά άρθρα/
Liberace: η περούκα του μακαρίτη