Friday, April 29, 2016

Η πασχαλινή φίμωση του Νίκου Δήμου



Δύσθυμος σηκώθηκε από το κρεβάτι του ο μπλόγκερ - φιλόσοφος μεγαλοπαρασκευιάτικα. Κάποιοι εννοούσαν να του χαλάσουν και πάλι τη διάθεση· να προκαλέσουν ανεπανόρθωτα τη φιλελεύθερή του συνείδηση· να πλήξουν ανερυθρίαστα την κοινή λογική· να προσβάλουν βάναυσα τον ορθολογισμό του. Ναι, ήταν αλήθεια: και φέτος κάποιοι θα υποστήριζαν το ψέμα του αγίου φωτός! Ο Νίκος Δήμου, όμως, όπως κάθε μεγάλη βδομάδα, ήταν αποφασισμένος να ξιφουλκήσει εναντίον των εκπροσώπων του θρησκευτικού σκοταδισμού και ανορθολογισμού· να διαφωτίσει τον λαό μας· να του πει αλήθειες. Το άγιο φως δεν υπάρχει! Με κοινούς αναπτήρες ανάβει – μπορεί και με σπίρτα! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και η υποδοχή του με τιμές αρχηγού κράτους δείχνει το έντονο έλλειμμα ορθολογισμού που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας· τη μόνιμη οπισθοδρόμηση του λαού μας! Τα είπε όλα τούτα ο διανοούμενος. Τα τόλμησε. Πράγμα που οδήγησε υποψιασμένο φίλο να σχολιάσει: «Με τη φόρα που έχει πάρει o κ. Δήμου, καθόλου δεν αποκλείεται, τέτοια εποχή του χρόνου, να προβεί ακόμη και στην αποκάλυψη ότι δεν υπάρχει Θεός! Τον έχω ικανό ακόμα και γι’ αυτό, τόσο πρωτότυπος και τολμηρός που είναι!..»


Ο Νικοσδήμου, πράγματι, ως αυθεντικός φιλελεύθερος / ορθολογιστής, δεν καταλαβαίνει Χριστό. Και τολμά. Τολμά να ξεστομίσει τις μεγάλες αλήθειες. Κι έτσι, μεμιάς, χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά, ακολούθησε τη γνωστή διαδικασία: κάθισε στο γραφειάκι του και σκάρωσε στα γρήγορα ένα άρθρο· ένα άρθρο μοναδικό, πρωτότυπο, προκλητικό· ένα άρθρο κόλαφο, που χτύπαγε αλύπητα ανορθολογισμούς και προκαταλήψεις. Σ’ ένα τέταρτο το είχε ολοκληρώσει. Άλλωστε, για το θέμα αυτό είχε γράψει και ξαναγράψει. Αμέτρητες φορές. Κι είχε πάρει το κολάι.


Με το που το ολοκλήρωσε, το έστειλε στον Χρήστο Μεμή· στο πολύ ενδιαφέρον Protagon – το site στο οποίο γράφονται οι σημαντικές, πρωτότυπες απόψεις. «Παρακαλώ για άμεση δημοσίευσή του λόγω επικαιρότητας και κρισιμότητας» έγραψε. Έριξε τα μούτρα του ο διαφωτισμένος αρθρογράφος, μολονότι δεν του είχαν φερθεί εντάξει από το συγκεκριμένο site κατά το παρελθόν, αφού τολμούσαν και δημοσίευαν άρθρα και άλλων συνεργατών, κι όχι μόνο του ιδίου, ενώ τα κείμενα του συγκεκριμένου αρθρογράφου δεν τα έβαζαν μόνα τους στην πρώτη σελίδα, και μάλιστα σε ειδικό πλαίσιο, ώστε ο κόσμος να τα προσέχει όπως τους έπρεπε επί τη βάσει της διαφωτιστικής αξίας τους, αλλά τα τοποθετούσαν (άκουσον, άκουσον!) ανάμεσα στα κείμενα άλλων αρθρογράφων! Κι αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους του site τον είχε πικράνει. Πικράνει κι εξοργίσει. «Πρέπει να δείξω στους Έλληνες την αλήθεια. Είναι δυνατόν, εν έτει 2016, να υπάρχουν άνθρωποι αδιαφώτιστοι που πιστεύουν τέτοιους μύθους σαν το “άγιο φως”;» αναρωτήθηκε οργίλος ο ορθολογισμένος Δήμου. Οργίλος, όμως, εμφανίστηκε και ο Μεμής. Και μόλις έλαβε, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το άρθρο («Αχ καημένε Ροϊδη! Ακόμη πιστεύουν στο “Άγιο Φως”!» ήταν ο τίτλος), αναφώνησε με τη βαριά, μακεδονίτικη προφορά του: «Πάλι τα ίδια ο Δήμου! Μα, για τ’ όνομα του Θεού! Δεν έχει κανέναν που να τον νοιάζεται να του πει να πάψει επιτέλους να γράφει, αν μη τι άλλο για λόγους αυτοπροστασίας;»


Το email του ιδιοκτήτη του Protagon όπου εξηγούσε την άρνησή του να δημοσιεύσει το κείμενο («πληκτικό», «επαναλαμβανόμενο», «χωρίς το ελάχιστο έστω ενδιαφέρον») έκαμε έξαλλο τον φιλόσοφο. «Κόβουν εμένα όπως έχουν κόψει τα τελευταία χρόνια και τον κ. Καλόπουλο που αποδείκνυε το μεγάλο ψέμα με το δήθεν άγιο φως!» μονολόγησε. «Μα θα μπορέσουν ποτέ τους οι Έλληνες να αντικρίσουν κατάματα τα μεγάλα ψέματα και να δεχτούν τις ενοχλητικές αλήθειες;» αναρωτήθηκε, ενώ έκαμε λόγο για «σκοταδισμό και ταλιμπανισμό». Και δικαίως. Ο Νικοσδήμου είχε αποτολμήσει και πάλι να μιλήσει για πράγματα που είτε δεν γνώριζαν είτε δεν τολμούσαν να πουν οι άλλοι. Χωρίς φόβο και πάθος. Με αποτέλεσμα τη φίμωση.


Η αντίδρασή του υπήρξε άμεση. Χωρίς να το σκεφτεί ούτε στιγμή, ο φιμωμένος αρθρογράφος ανήρτησε το κείμενο στο προσωπικό του blog. Και απηύθυνε δραματική έκκληση σε όλα τα ελεύθερα πνεύματα, τα διαφωτισμένα – τους αναγνώστες του: «Οι φιλελεύθερες ιδέες, ο διαφωτισμός, η κοινή λογική δεν πρέπει να ηττηθούν. Ελάτε αγαπητοί φίλοι στο blog να διαβάσετε το άρθρο μου και να το συζητήσουμε!». Ο φιλόσοφος, όμως, ήταν σίγουρος. Η Ελλάδα δεν ήθελε με τίποτα να διαφωτιστεί· να ακούσει τις μεγάλες αλήθειες. Για τον Δήμου, η δυστυχία του να είσαι Έλληνας ήταν μια κατάσταση για τα καλά παγιωμένη. Χωρίς, αλίμονο, να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα διαφυγής.

/σχετικά άρθρα/

Sunday, April 24, 2016

Trivia (II)


 

Όταν, πριν από κάμποσα χρόνια, είχαμε καλέσει στο τηλέφωνο τον πρωτοπαλαιστή/κατσέρ Γιώργο Μπουράνη (αυτοκινητιστή, αν δεν κάνουμε λάθος, το επάγγελμα), παραμονές μιας κρίσιμης μάχης με το ναζιστικό τέρας Φον Έριχ, και με την παιδική μας φωνή τον απειλήσαμε με τη φράση «Γιώργο, πρόσεχε γιατί θα σε δείρουμε», εκείνος μας έβαλε στη θέση μας λέγοντας «Γιατί καλέ; Τι έκανα; Εγώ είμαι καλό παιδί»  Κάθε φορά που παίρναμε στο τηλέφωνο τον (μακαρίτη πλέον) ερευνητή παραφυσικών φαινομένων και UFO Σωκράτη Αικατερινίδη για να του διηγηθούμε ένα όλο και πιο τερατώδες «περιστατικό» βγαλμένο όμως από τη φαντασία μας, ο συμπαθέστατος Σωκράτης μάς απαντούσε «ναι, αυτό είναι γνωστό περιστατικό»  Πιο παλιά, τη δεκαετία του ’80, που οι μεγάλοι φορούσαν ευρύτατα polo shirts το καλοκαίρι (κρατώντας στο χέρι και το απαραίτητο «τσαντάκι»), τη στιγμή που οι οικονομικά πιο άνετοι προτιμούσαν Lacoste και Fred Perry, οι οικονομικά πιο πιεσμένοι επέλεγαν τα προσιτά, πατρινά Dur («Είναι το ίδια καλά, ίσως και ακόμη καλύτερα!» έλεγαν οι ευτυχείς ιδιοκτήτες των πατρινών ενδυμάτων)  Στο λονδρέζικο κατάστημα του αγαπημένου μας designer Nigel Cabourn είναι πολύ πιθανό να συναντήσει κανείς τη συνεργάτιδά του δεσποινίδα Naho, η οποία, με τον αξιοζήλευτο συνδυασμό κομψότητας, χαμόγελου, συστολής και ευγένειας, παραδίδει δωρεάν μαθήματα θηλυκότητας αλλά και δεοντολογίας απάνω στο θέμα γυναικεία συμπεριφορά και σεξαπίλ [sic Είναι κρίμα, όμως, που δεν μπορεί κανείς να συναντήσει πλέον σε κείνα τα λημέρια την άκρως γοητευτική και μυστηριώδη Agnes Kemeny (τη γυναίκα με το πιο εμπνευσμένο ντύσιμο που έχουμε δει ποτέ), δεδομένου ότι άνοιξε τα φτερά της για νέους, δικούς της προορισμούς (thesuitcaseclothing), έχοντας και τις (πολύτιμες) δικές μας ευχές να τη συνοδεύουν στο νέο της ετούτο ξεκίνημα  Ο ποιητής Παναγιώτης Κουσαθανάς έλκει την καταγωγή του από τη Μύκονο  Τους πιο χονδρούς αστραγάλους της ελληνικής σόουμπιζ («αστραγάλους ελέφαντα» μας τους περιέγραψε άνθρωπος του χώρου) τους διαθέτει η τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου, γι’ αυτό και φορεί πάντα εξαιρετικά μακριά φορέματα ή παντελόνια ώστε να τους κρύβει  Επίσης διαθέτει και πολύ χονδρά δάκτυλα χειρός, τα οποία κάποιος συνάδελφός της μας τα περιέγραψε ως «χοντρά σαν λουκάνικα»  Φίλη που είχε την τύχη να συναναστραφεί για κάποιο διάστημα τον μουσικοσυνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη μάς πληροφόρησε ότι «μύριζε σκατίλα» • Όταν σε μια παρέα, στο εστιατόριο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, ο καθηγητής Χρίστος Γούδης πρόσεξε ότι ανάμεσα στα περιοδικά που μόλις είχαμε αγοράσει από παρακείμενο περίπτερο και είχαμε μαζί μας ήταν κι ένα επετειακό τεύχος του ΜΠΛΕΚ, μας δήλωσε φανατικός θαυμαστής των κόμικς και ειδικά του Corto Malteze  Όταν ρωτήσαμε γεμάτοι περιέργεια νιγηριανή πόρνη, από εκείνες που έκαναν κάποτε πιάτσα επί της 3ης Σεπτεμβρίου, τη γνώμη της για τους Έλληνες πελάτες, εκείνη μας απάντησε πως είναι ευγενικοί αλλά βρομούν  Μια από εκείνες τις σπάνιες Δευτέρες που χιόνιζε πολύ στο κέντρο των Αθηνών, περπατώντας με σκυμμένο το κεφάλι προκειμένου να αποφύγουμε το μαστίγωμα του χιονιού, γωνία Πανεπιστημίου και Εδουάρδου Λω συγκρουστήκαμε ελαφρά με τον ηθοποιό Αντώνη Καφετζόπουλο  Ο δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος έχει αδελφό φαρμακοποιό με τον οποίον, όμως, δεν διατηρεί και τις στενότερες σχέσεις  Βουλευτής της ΝΔ μάς έχει αναφέρει ότι ο συνάδελφός του Νότης Μηταράκης όταν περνά έξω από εκκλησία κάνει ανελλιπώς τον σταυρό του  Θυμόμαστε ακόμη με ζωντάνια πόσο πολύ μας είχε εντυπωσιάσει το διαφημιστικό σλόγκαν «Όταν η τεχνολογία μιλάει, οι συσκευές είναι Μπαλάι»  Το μαλλί του «στρατηγού» Μίμη Δομάζου αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του ποδοσφαίρου μας που παραμένουν ακόμη ανεξιχνίαστα  Σε κεντρικό βιβλιοπωλείο των Αθηνών, όταν ο Π. πρόσεξε την κονκάρδα με το ανθρωπάκι-logo των Einstürzende Neubauten που κοσμούσε το πέτο του (Νόρφολκ) σακακιού μας, σχολίασε κλείνοντάς μας και το μάτι: «Άγιος! Σάιμον Τέμπλαρ! Δεν γυρίζονται πια τέτοιες σειρές…»  Στον κινηματογράφο Αντινέα, προτού μετατραπεί σε Gagarin, κατεβαίναμε κρυφά ως μαθητές για να δούμε δύο έργα καράτε (κυρίως με Μπρους Λέι και Μπρους Λάι), ενώ μας έκανε εντύπωση που τα καλοκαίρια στα διαλείμματα η οροφή της αίθουσας άνοιγε, κι έτσι, πίνοντας την κοκακόλα μας, παίρναμε και τον αέρα μας  Μας έχουν πει ότι ο πιο δημοκρατικός Έλληνας είναι πιθανότατα κάποιος Δημήτρης από την Κόρινθο  Όταν βρεθήκαμε στο κλειστό γήπεδο Γεώργιος Μόσχος προκειμένου να παρακολουθήσουμε την προπόνηση της μπασκετικής ΑΕΚ ώστε να διαπιστώσουμε τι ψάρια πιάνει ο σπουδαίος νέγρος φόργουορντ Kannard Johnson που μόλις είχε φέρει ο πρόεδρος Μάκης Ψωμιάδης, ο κόουτς Στηβ Γιατζόγλου («το λιοντάρι») μας εζήτησε να περάσουμε έξω με τη δικαιολογία ότι ήθελε να δοκιμάσει κάποια νέα συστήματα  Παρότι τιμούσαμε τον λαϊκό ερμηνευτή Κώστα Καφάση με την παρουσία μας σχεδόν σε κάθε του επαγγελματική εμφάνιση και τον εκτιμούσαμε καλλιτεχνικώς, κι ενώ είχαμε χτίσει και μια κάποια ικανοποιητική κοινωνική σχέση μαζί του φέρνοντάς του όπου κι αν τραγουδούσε και πολύ κόσμο, εκείνος μας αντιμετώπιζε πάντα με περισσή καχυποψία  Πίνοντας κάποτε το τσάι μας στο Dolce συγκινηθήκαμε από το πόσο στοργικά φερόταν η κοσμικογράφος κυρία Ελένη Μπίστικα στον ασθενή τότε γιο της, Αλέξη, και από το τι γλυκά λόγια του έλεγε τη στιγμή που απολάμβαναν κι οι δύο τους από ένα μιλκσέικ  Ο παλαιός βουλευτής Κουλουμβάκης, κάθε φορά που αναφερόταν στον βουλευτή και πατέρα της τηλεπαρουσιάστριας Έλλης Στάη, Τσαρλαμπά, τον αποκαλούσε «ο άγνωστος κύριος Τσαρλαμπάς» προκειμένου να τον μειώσει  Παλαιός υπουργός του ΠΑΣΟΚ μάς έχει εκμυστηρευθεί ότι ο συνταξιούχος δημοσιογράφος Δημήτρης Κατσίμης ακόμη δεν έχει ξεπεράσει το προ αμνημονεύτων ετών διαζύγιό του από την τηλεπαρουσιάστρια Έλλη Στάη  Στο κέντρο των Αθηνών, η συνταξιούχος τηλεπαρουσιάστρια Βίκυ Μιχαλονάκου, καλυμμένη στο κεφάλι με τσεμπέρι σαν την Μαρινέλλα στο Άνοιξε Πέτρα, τριγυρνά φοβισμένη σαν αγρίμι  Διαθέτουμε κι εμείς αρκετές μάσκες στη συλλογή μας, κυρίως αποκριάτικες, απ’ αυτές που καλύπτουν ολόκληρο το κεφάλι, αλλά ουδέποτε θα μπορέσουμε να φτάσουμε το εύρος της συλλογής μασκών του ψυχιάτρου Φώτη Καγγελάρη  Ο ηθοποιός Αντώνης Τρικαμηνάς, που ειδικευόταν έξοχα σε ρόλους αριστοκράτη, εργαζόταν ως θυρωρός σε δημόσια υπηρεσία του κέντρου των Αθηνών  Η τηλεοπτική παρτενέρ Μάγδα Τσέγκου, στα πρώτα της βήματα, προτού επιτύχει την καταξίωση στον χώρο της τηλεδημοσιογραφίας στο πλευρό του αγαπημένου τηλεπαρουσιαστή Γιώργου Αυτιά, υποδύθηκε ως κομπάρσος την πόρνη/μοντέλο στη σειρά μυστηρίου Μαγική Νύχτα όπου και τηνε πηδούσε ο (μακαρίτης πλέον) ηθοποιός μας Σοφοκλής Πέππας 

/σχετικά άρθρα/
Trivia (I)

Thursday, April 14, 2016

Η ελευθερία του Τύπου κινδυνεύει!



Σκούρα τα πράγματα για την υπόθεση που ονομάζεται ελευθερία του Τύπου. Το ελληνικό χωριό αναστατώθηκε από τις διαγραφές / επιπλήξεις «λειτουργών της ενημέρωσης» (με αφορμή τη στάση τους στο γεμάτο ουσία δημοψήφισμα του ΝΑΙ και ΟΧΙ) από την έγκριτη Ένωσή τους, την ΕΣΗΕΑ – τη σημαντική αυτή Ένωση. Κατήγοροι και κατηγορούμενοι, διαγράφοντες και διαγραφόμενοι, επιπλήττοντες και επιπληττόμενοι, συγκλονισμένοι, αγανακτισμένοι, προέβησαν σε ανελέητες καταγγελίες· με το κοινό, αφυπνισμένο ως συνήθως, να παίρνει κι αυτό θέση, τασσόμενο υπέρ του ενός και κατά του άλλου, σε μια σύγκρουση που πιστεύει ότι το αφορά.


Από τη μία, οι (εκλεγμένοι από τους ίδιους τους δημοσιογράφους) συνδικαλιστές κόπτονται –υποτίθεται– για την παραβίαση  της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ενώ οι διαγραφές / επιπλήξεις ουσιαστικά γίνονται με μόνο κίνητρο την ιδεοπληξία τους ενάντια στο φάντασμα του «νεοφιλελευθερισμού» που μονίμως βλέπουν μπροστά τους. Και από την άλλη, τα πειθήνια γκαρσόνια της ενημέρωσης που παριστάνουν τους δημοσιογράφους (οι σταρλετίτσες του εγχώριου ενημερωτικού βαριετέ), ξεκωλιασμένα έως αιμορραγίας από τους εργοδότες τους, ωρύονται –δήθεν– για τον βιασμό της ελευθερίας του Τύπου, ενώ βιασμένα είναι κατ’ αρχάς τα ίδια –και μάλιστα κατά συρροήν– από τα αφεντικά τους, ώστε να φέρνουν εις πέρας τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί για ένα γλίσχρο (πλέον) μεροκάματο.


Η πιο αστεία, βέβαια, περίπτωση δεν είναι ούτε οι νεκροζώντανοι ιεροφάντες της ΕΣΗΕΑ ούτε οι διασωληνομένοι κατά φαντασίαν λειτουργοί της ενημέρωσης, αλλά το δύστυχο κοινό, που αισθάνεται υποχρεωμένο να εξεγείρεται επειδή (του λένε ότι) πλήττεται η ελευθεροτυπία. Όταν το μόνο που δεν επιθυμεί είναι ελευθερία ενημέρωσης (όπως, άλλωστε, και ελευθερία εν γένει). Αφού νοιάζεται μόνο για επιβεβαίωση των προκαταλήψεών του και των ήδη διαμορφωμένων βεβαιοτήτων του – των μυθολογιών του. Αυτό το ίδιο κοινό που ενώ, υποτίθεται, θίγεται από την κατάπτωση της ενημέρωσης και με τις οιμωγές του μας έχει ζαλίσει κάποια ευαίσθητα σημεία, ακόμη και στο «ελεύθερο διαδίκτυο» (τρανταχτά γέλια) καταξιώνει Ζούγκλες, Χίους και Ευαγγελάτους, αφού από κει ενημερώνεται και αυτό ζητάει η ψυχούλα του.


Η αλήθεια είναι ότι ενημέρωση της προκοπής δεν επιθυμούν ούτε οι μηντιάρχες ούτε οι δημοσιογράφοι ούτε το κοινό. Γιατί αν την ήθελαν θα υπήρχε. Από το ίδιο περιττωματικό υλικό είμαστε φτιαγμένοι όλοι. Βέβαια, το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Αφού, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, το ίδιο δεν ισχύει πάντα και παντού με τη δημοσιογραφία – οι αναλογίες διαφέρουν. Εντάξει, παντού μεν συμβαίνουν αυτά, αλλά στο ελληνικό καφενείο η κατάσταση έχει παραγίνει. Αφού εδώ έχουν βαλκανοποιηθεί τόσο πολύ τα πράγματα που δεν τηρούνται πλέον ούτε τα πιο στοιχειώδη προσχήματα.


Είπαμε, οι μπαλαφάρες δημοσιογράφοι, οι περιδεείς αυτοί μικροοργανισμοί, ισχυρίζονται ότι υπέστησαν διώξεις για τη γνώμη τους· όταν είναι τα κακόηχα κασετόφωνα των αφεντικών τους. Οι αποτυχημένοι παρωπιδικοί συνδικαλιστές υποστηρίζουν ότι διαγράφουν / επιπλήττουν, γιατί εξεγείρονται για την παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας· όταν κίνητρό τους είναι η εκδίκηση που βασίζεται στην ιδεολογική τους τύφλωση. Και στη μέση το κοινό, χωρίς απαιτήσεις, αφού απλώς επιδοκιμάζει αυτό με το οποίο εκ των προτέρων συμφωνεί και αποδοκιμάζει αυτό με το οποίο εκ των προτέρων διαφωνεί. Ούτε, όμως, και κανένας «θεσμός» ανησυχεί αληθινά για παραβιάσεις σε δεοντολογίες. Όλα είναι προσχηματικά. Κι έτσι προχωράμε καταναλώνοντας άφθονο πίτουρο, προσφερόμενο από σταυροφόρους του ΝΑΙ και ιερολοχίτες του ΟΧΙ, από άγρυπνους φρουρούς της δεοντολογίας, συνοδεία φάλτσων ηρωικών ασμάτων για φίμωση της ενημέρωσης, για εμπόδια στην ελευθεροτυπία, ενώ το πρόβλημα βρίσκεται, ως συνήθως, αλλού.


Ασφαλώς, ακόμη κι αν στη θέση της αστείας ΕΣΗΕΑ υπήρχε μια σοβαρή δημοσιογραφική ένωση, και πάλι θα τιμωρούσε τα σκούζοντα φερέφωνα των καναλαρχών. Όχι, φυσικά, για τις γελοίες γνώμες τους –εντελώς αδιάφορες ούτως ή άλλως–, ούτε για λόγους «ιδεολογίας», αλλά με κριτήρια αμιγώς επαγγελματικά – για τα εξευτελιστικά προς κάθε έννοια στοιχειώδους δεοντολογίας (και αυτοεξευτελιστικά) καραγκιοζιλίκια τους. Και οι άδειες λειτουργίας νομίζουμε ότι θα έπρεπε να αφαιρεθούν από τα κανάλια για την καταγέλαστη δημοσιογραφία που προσφέρουν: αποκλεισμός κάθε αντίθετης άποψης, παραποίηση των γεγονότων, λίστες εκλεκτών και λίστες προγραμμένων, δαιμονολογία. Και όλα αυτά στο μπλέντερ με τη συνήθη μικρολογία / μωρολογία – σταθερό υλικό παρασκευής κάθε δημοφιλούς ενημερωτικού εδέσματος. Εμείς, μάλιστα, θα τολμήσουμε, πέρα από τις διαγραφές, να εισηγηθούμε και εντατικό ραβδισμό. Με την επανασύσταση του σώματος των ραβδούχων να είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ώστε οι λειτουργοί του συγκεκριμένου σώματος να ενεργούν δυναμικά επί της ράχης όλων αυτών των σαλτιμπάγκων της «ενημέρωσης» μπας και τους επαναφέρουν στην τάξη. Δεν θα ήταν, όμως, διόλου άσχημη ιδέα να δεχθεί μπόλικους ραβδισμούς και το κοινό. Νομίζουμε ότι το αξίζει – και με το παραπάνω.


Και σαν τα προαναφερθέντα εμπλεκόμενα μέρη (δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, εκδότες και κοινό) να μην ήσαν αρκούντως φαιδρά, έχουμε και τους αναπόφευκτους «διανοούμενους» – τις τσόντες του καθεστώτος. Που σκάνε κι αυτοί μύτη στην αγορά για να κανοναρχήσουν (κατ εντολήν των χορηγών τους). «Όχι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα» φωνάζουν οι χλεμπονιάρηδες «διανοητές» του αριστερισμού. «Όχι στον περιορισμό της ελευθερίας» τσιρίζουν οι θεσμικοί «διανοούμενοι» / βαστάζοι του «συστήματος» (το οποίο καταγγέλλουν στη θεωρία ως διεφθαρμένο, αλλά κάνουν τούμπες για να γίνουν –χαμηλόμισθοι– υπηρέτες του).


«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» διακήρυττε ο Ιωάννης ο αλιεύς. Αλλά θέλει, άραγε, κανείς στ αλήθεια την αλήθεια; Θέλει, άραγε, κανείς να ελευθερωθεί; Και ποιος θα παράσχει την αλήθεια (και άρα την ελευθερία); Η (εμπορική) δημοσιογραφία; Αστεία πράγματα... Οπόταν, ας γευτούμε απολαυστικά την κομματική / ιδεολογική σκυλοτροφή με γαρνιτούρα τις κατηγορίες για φίμωση της ελευθερίας του Τύπου και τις επιπλήξεις / διαγραφές. Κι ας υποστούμε, περίπου αναγκαστικά, και την ηρωοποίηση ακόμη και του γραφικού Πορτοκλάστε, τον αυτοφοράκια του Αλαφούζου, του επιφορτισμένου με τον ρόλο που έπαιζε την εποχή ισχύος της Αυριανής ο Κοντοπάνος για τον Κουρή· την αγιοποίηση του αντιαισθητικού βαλέ του κοντόχοντρου φαλακρού καναλάρχη (και αποτυχημένου ποδοσφαιρικού παράγοντα) που θέλει να δημιουργήσει ελληνικό BBC (γέλια) με Πορτοκλάστες, Μπόγδανους, Τσίμες και Θωμαΐδηδες. Και ας σταθούμε βιτζιλάντικα εμπρός στο πρόβλημα. Παίρνοντας θέση. Δυναμικά και καταγγελτικά. Υπέρ των επιπληττόντων ή υπέρ των επιπληττομένων. Εν πλήρη ελευθερία. Γιατί το ξέρουμε καλά πια: η ελευθερία του Τύπου κινδυνεύει!

/σχετικά άρθρα/

Wednesday, April 6, 2016

Η αποκατάσταση μιας «γκαστρωμένης»

Ο Κούλης έπραξε το καθήκον του· ο Άδωνις πότε;



Μόλις μάθαμε τα σχετικά νέα, οδηγηθήκαμε αβάδιστα σ’ ένα συμπέρασμα (που, όμως, το ξέραμε ήδη): μεγάλη καρδιά ο Κούλης· καλό παιδί. Αυτό, βέβαια, φαίνεται κι από την εξωτερική του εμφάνιση. Που μας δείχνει ότι ο νεαρός Κυριάκος είναι από κείνα τα παιδιά τα σεβαστικά. Που μιλούν στους γονείς τους στον πληθυντικό. Που αποφεύγουν τις σκανταλιές. Που φιλούν το χέρι των γεροντότερων. Που περνούν στο φανάρι απέναντι τους αόμματους.


Με το που έγινε αρχηγός, με αυτό το μεγαλείο ψυχής, τοποθέτησε, λοιπόν, και την αναξιοπαθούσα δεσποινίδα Ζαννή σε επιτελική θέση στον κομματικό μηχανισμό. «Αναπληρώτρια γραμματέας στρατηγικού σχεδιασμού» διορίστηκε η κοπέλα. Κι έτσι, έλαβε αποζημίωση για τις περιπέτειες στις οποίες την είχε εμπλέξει ο ανιψιός του Κυριάκου, Κωστάκης, με κείνη την υπόθεση της αθέλητης εγκυμοσύνης. Τότε που η απειρία οδήγησε τα δυο ενθουσιώδη παιδιά σε ταλαιπωρίες. Αποδεικνύοντας ότι στα θέματα του έρωτα η εμπειρία παίζει τον δικό της ρόλο. Και ότι μόνο παθαίνοντας μαθαίνεις. Πολλοί, εντούτοις, εμπάφιασαν από τέτοιες επιλογές και είπαν: «Πού θα καταντήσει αυτό το ταλαίπωρο κόμμα; Πάτο δεν έχει η παρακμή; Πόση ακόμη παιδικότητα, αφέλεια και απολιτικότητα να αντέξει κανείς;».


Μιλούν, όμως, χωρίς να ξέρουν ότι τέτοιες επιλογές, κι άλλες παρόμοιες που έγιναν ήδη, κι άλλες ακόμη που αναμένεται ασφαλώς να ακολουθήσουν, αποτελούν καλά υπολογισμένα στρατηγήματα του δαιμόνιου Κούλη, ώστε να παρουσιάσει στο εκλογικό σώμα στελέχη μέσου όρου προκειμένου να διασκεδάσει τις κατηγορίες για «ελιτισμό» (α λα γκρέκα πάντοτε) κι έτσι να ταυτίσει τον πολύ λαό με το κόμμα για να ανέλθει στην εξουσία.


Οι rookies της νέας ηγεσίας (όσο κι αν ετούτη η παραδοχή μπορεί και να εκπλήσσει) σκέφτονται – και σκέφτονται πολύ. Ειδικά ο επικεφαλής Κυριάκος μοιάζει εξαντλημένος από την πολλή και ασταμάτητη σκέψη. Και τούτη η αδιάκοπη δραστηριότητα έχει αρχίσει ήδη να δείχνει τα πρώτα αποτελέσματα· να αποδίδει καρπούς. Προς θεού μην τον υποτιμήσει κανείς τον Κυριάκο – θα κάμει μεγάλο λάθος! Εντάξει, μπορεί η εξωτερική του εμφάνιση να μην τον ευνοεί – να το παραδεχτούμε. Μπορεί ο πολιτικός του λόγος και το κοινοβουλευτικό του εκτόπισμα να σε εμποδίζει να τον πάρεις και πολύ στα σοβαρά – κι εδώ να συμφωνήσουμε. Να μην γεννά προσδοκίες για μεγάλα πράγματα (κάποιοι λένε ουδέ καν για μικρά) – κι αυτό να το κάνουμε δεκτό. Να τον βλέπεις να μοχθεί να παραστήσει τον κάργα από του βήματος της βουλής και να μειδιάς – και τούτο ακόμη να το συμμεριστούμε. Αλλά όπως φαίνεται επί τη βάσει των έργων τα φαινόμενα απατούν. Και ο Κυριάκος μοιάζει έτοιμος ανά πάσα στιγμή να σε εκπλήξει – να σε εκπλήξει ευχάριστα.


Μα η αποκατάσταση της δεσποινίδος Ζαννή δεν δείχνει νεποτισμό; Δεν δηλοί οικογενειοκρατία; Μπορείς να τοποθετείς σε θέσεις του κομματικού μηχανισμού μια πάσχουσα κόρη επειδή εγκαστρώθηκε κατά λάθος από τον ανιψιό σου; Είναι δυνατόν η απροσεξία, η απειρία, ένας υπερβολικός πόθος και ενθουσιασμός στο κάτω-κάτω ενός στενού συγγενούς σου, να οδηγεί την παθούσα σε θέσεις ευθύνης; Εμείς, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, βλέπουμε με καλό μάτι μια τέτοια κίνηση-τοποθέτηση (στο ίδιο πνεύμα με την κίνηση του διορισμού Καρανίκα από τον άλλον αρχηγέτη). Γιατί δεικνύει παιδί με ήθος. Έναν νέο που σέβεται την οικογένεια – με τα σωστά και με τα λάθη της. Που τιμά τους δεσμούς αίματος. Και αποπειράται να αντιμετωπίσει ένα ανθρώπινο λάθος του ανιψιού του, του Κωστάκη, με τη μεγαλύτερη δυνατή ανθρωπιά. Άλλωστε, και τα δυο παιδιά, Κούλης και Κωστάκης, είναι καλά παιδιά, ευπρεπή. Με τη ζώνη τους, με τη χωρίστρα τους και με τα όλα τους. Τα βλέπεις και τα χαίρεσαι. Κι έτσι, ακόμη και στην περίπτωση που διαφωνείς με κάποιες επιλογές τους, δεν σου κάνει καρδιά να τα κακομεταχειριστείς. Από φόβο μη και σου μείνουν στο χέρι.


Ωστόσο, η συγκεκριμένη επιλογή, πέρα από την ώθηση που της έδωσε ο παράγων συγγένεια (ένας παράγων που παίζει ρόλο δυνατό σε αγροτοποιμενικές κουλτούρες σαν την δική μας), έχει και τα θετικά της. Γιατί η ενζενί Ζαννή δεν είναι απλώς μια κοπέλα που τηνε γκάστρωσε ο ανιψιός του αρχηγού· είναι και μια επιστημόνισσα – και μάλιστα, όπως λένε, δυνατή. Γεμάτη από ιδέες και απόψεις. Ιδέες και απόψεις καλές, στρατηγικές, ικανές να βγάλουν, οποτεδήποτε εφαρμοστούν, τον τόπο από το αδιέξοδο. Κι έτσι έχει αρχίσει και εκτιμάται από τη νεοδημοκρατική στελέχωση. Με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότερα στελέχη να αναρωτιούνται: «Τι λέει η Ζαννή; Πώς να κινηθούμε; Έδωσε γραμμή η αναπληρώτρια γραμματεύς;».


Και καλά ο Κούλης, με την τοποθέτηση Ζαννή έπραξε το δέον. Ο Άδωνις, όμως, γιατί δεν λειτουργεί με αντίστοιχο τρόπο; Γιατί δεν αποκαθιστά, με διορισμό στον κομματικό μηχανισμό, την Πέπη Τσεσμελή; Φτάνουν τις τελευταίες μέρες στ’ αφτιά μας βροχηδόν πληροφορίες δυσάρεστες (που δεν θέλουμε να πιστέψουμε) για την άλλοτε κραταιά τηλεπερσόνα. Πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες έχει (ξανα)μπει σε περιπέτειες· έχει (ξανα)μπλέξει. Κι αυτό –δεν θα το κρύψουμε– μας δυσαρεστεί. Πρώτον, για λόγους ανθρώπινους – είναι άσχημο για ένα κορίτσι να έχει τέτοιου είδους μπερδέματα. Κυρίως, όμως, για λόγους πολιτικούς – είναι κρίμα αυτές οι περιπέτειες να πλήξουν την πορεία του κόμματος, τώρα που έχει ξαναρχίσει να είναι ανοδική. Μόνο και μόνο επειδή κάποιοι συσχετίζουν Πέπη με τον Άδωνι. Γιατί όλοι έχουν ταυτίσει –καλώς ή κακώς– Άδωνι και Πέπη. Για λόγους αισθητικής: κι οι δυο τους είναι επίλεκτα στελέχη αυτού που ονομάζουμε trash – ο καθένας στο είδος του. Αλλά και η σχέση της Πέπης με τον αδελφό Γεωργιάδη (Αλέκο) βάζει αναγκαστικά τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνι, θέλοντας και μη, στο παιχνίδι. 


Η λογική της συγγενικής ευθύνης ασφαλώς απάδει προς τα πιστεύω μας. Είναι αντιδημοκρατική. Ωστόσο, γίνονται κάποιοι συνειρμοί από τον απλό λαό μας. Κι εκεί ακριβώς αρχίζει και αναφύεται ένα πρόβλημα. Που αναγκάζει κι εμάς να προβούμε σε συσχετίσεις. Ο Άδωνις, με την αβελτηρία και απρονοησία που επιδεικνύει πάνω στο ζήτημα Πέπη, πλήττει τόσο το κύρος το δικό του όσο και αυτό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως· θέτοντας σημαντικά προσκόμματα στην μαζική υπερψήφισή του, ειδικά σε όσους είμαστε στο παραένα να του εμπιστευθούμε την ψήφο μας. Απαιτείται, λοιπόν, διορισμός το ταχύτερον δυνατόν και αυτού του πάσχοντος κοριτσιού στον κομματικό μηχανισμό. Κι αν η θέση της «αναπληρώτριας γραμματέως στρατηγικού σχεδιασμού» είναι καπαρωμένη, μια θέση στο γραφείο τύπου του κόμματος ή, έστω, στον τομέα των δημοσίων σχέσεων θαρρούμε ότι είναι μπορετό να βρεθεί.