Μετά από πολύμηνη
κι επώδυνη επώαση, συνάμα δε και σκληρές, σκληρότατες διαπραγματεύσεις, οι
καμπάνες αντήχησαν χαρμόσυνα. Η συμφωνία επετεύχθη. Ναι, είναι πλέον οριστικό: ο
Κώστας ο Μπαργιώτας θα ενισχύει από τούδε και στο εξής το ΠΑΣΟΚ! Χαράς
ευαγγέλια τόσο για τον σοσιαλιστικό χώρο όσο και για τον ίδιο τον Λαρισαίο
πολιτικό – ασφαλώς, δε, και για πατρίδα και λαό.
Πρέπει να θεωρηθεί σημαντική η
μεταγραφή Μπαργιώτα – τουλάχιστον εάν πιστέψουμε τον διευθυντή της Φώφης, τον
Μανώλη τον Όθωνα, ο οποίος, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ειδικά τις τελευταίες
ώρες, ξεχειλίζει από ενθουσιασμό για το
Λαρισαίικο απόκτημα. «Πιστεύω ότι με τον Μπαργιώτα, τον άξιο Κώστα Μπαργιώτα,
θα μπορέσουμε να πάμε ακόμη καλύτερα, ακόμη ψηλότερα!» δηλώνει ο δυναμικός Κρης.
Και ποιος μπορεί να τον μεμφθεί για μια τέτοια πρόβλεψη;
Ωστόσο, δεν έλειψαν και οι παρενέργειες. Δεν
θα επεκταθούμε στις διάφορες εσωκομματικές, αλλά θα περιοριστούμε στις πιο
πικάντικες, όπως αυτή του διαγραφέντος από τον ΣΥΡΙΖΑ, Στάθη Παναγούλη. Ο οποίος
έγινε έξαλλος, όταν πληροφορήθηκε τις σχετικές εξελίξεις. Και ευλόγως (εάν,
φυσικά, μας επιτρέπεται από τους αναγνώστες η σχετική κατάθεση γνώμης), δεδομένου
ότι ο παλαίμαχος αγωνιστής της πολιτικής (μετά και την ανεξαρτητοποίησή του και ευρισκόμενος κι αυτός σε πυρετώδη αναζήτηση κόμματος, ασφαλώς προκειμένου να προσφέρει) έχει θέσει, εδώ και μήνες, εαυτόν στη διάθεση του ΠΑΣΟΚ (προσφερόμενος να γαβγίζει ασταμάτητα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ως ένας ΠΑΣΟΚικός Άδωνις), καταβάλλοντας φιλότιμες
προσπάθειες (κάποιοι λένε ικετεύοντας) για ένταξη στους κόλπους του ιστορικού
σοσιαλιστικού κόμματος· πλην όμως η πρόεδρος Φώφη τον έχει εδώ και μήνες στο
«περίμενε». (σ.σ. Στη Β Αθηνών κατεβαίνει κι ο Λοβέρδος, καημένε Στάθη – έτσι
εξηγείται, πάντα κατά τη γνώμη μας, η σχετική αδράνεια της ΠΑΣΟΚικής ηγεσίας· εξόν κι αν αποφασίσεις
να πολιτευτείς σε άλλη, άγνωστή σου περιφέρεια, ως μπάλωμα / τσόντα.) Και επί τη ευκαιρία,
μια επισήμανση προς τα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος: Ο Στάθης έχει υψηλό
σάκχαρο και δύσκολα ελέγχει τα νεύρα του (ειδικά, δε, και μετά την καταστροφή
του προποτζίδικου του γιου του), γι’ αυτό κάμετε γλήγορα ό,τι είναι να κάμετε, εάν,
φυσικά, επιθυμείτε να σταματήσουν οι τυχόν εναντίον σας χριστοπαναγίες από το απύλωτο στόμα του πάντα
οργισμένου Στάθη...
Πίσω στον
Μπαργιώτα, όμως. Που είναι και το θέμα μας. Στο «Πουτάμ’», όπως το λένε στα μέρη
του, ανεζήτησε αρχικά καταφύγιο ο Κώστας. Βρίσκοντας θαλπωρή κάτω από τις στοργικές
φτερούγες του Σταύρου του Θεοδωράκη, ενός ηγέτη που ίσταται (από
επιλογή και όχι από έλλειψη προσόντων) μακριά από μοντέλα αυθεντίας και
πεφωτισμένης ηγεσίας, ενός «ανθρώπου της διπλανής πόρτας». Εντούτοις, τάχιστα κατέβαλε
τον Λαρισαίο η απογοήτευση, αφού ο συμπαθής αρχηγέτης έδειξε, δυστυχώς, από πολύ ενωρίς ότι δεν τραβάει. Ούτε καν η προσθήκη / συστράτευση του «καλύτερου
δημοσίου υπαλλήλου του κόσμου» φαίνεται να τον ξελάσπωσε. Με αποτέλεσμα την
πολιτική περιθωριοποίηση του ίδιου του –αποψιλωμένου πλέον– «Σταύρου» και του νεότευκτου κομματιδίου του. Κι
έτσι ο Μπαργιώτας, φτιαγμένος για αγώνες από στέρεα μετερίζια, αποφάσισε,
κάνοντας την καρδιά του πέτρα, να ταξιδέψει για πιο σίγουρα λιμάνια (έστω κι αν έτσι πίκρανε τόσο άσπλαχνα τον πρώην δημοσιογράφο / εστιάτορα και ευεργέτη του, ο οποίος τον έκαμε και βουλευτή). Γιατί επιθυμία
του είναι να πολιτευτεί σοβαρά κι όχι να καταλήξει στο περιθώριο της πολιτικής, εκεί
όπου κυριαρχούν απελπισία και γραφικότητα, πλάι σε στελέχη που, διακρινόμενα από παιδισμό και ερασιτεχνισμό, κάνουν πολιτική με φαιδρά, παιδαριώδη
σποτάκια που ενθουσιάζουν τον χαζοχαρούμενο πληθυσμό της απολιτικότητας και τα
οποία σε κάνουν, όταν τα βλέπεις, να πλημμυρίζεις από αμηχανία.
Θα μπορέσει, άραγε, να
σηκώσει στις πλάτες του τις ευθύνες που γεννά η κρισιμότητα των καιρών ο
Μπαργιώτας; Θα μπορέσει να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω, μιαν ώθηση για τη συνένωση, και συνακόλουθη εκτόξευση, της ταλανισμένης Κεντροαριστεράς; Στον
βαθμό που του αναλογεί, ναι, ας είμαστε σίγουροι ότι θα το μπορέσει. Και πάντως είναι βέβαιον πως θα κάμει ό,τι καλύτερο μπορεί. Αφού κατεβαίνει με μεταρρυθμιστική ατζέντα ο Κώστας – ξηγημένα πράγματα. Ωστόσο, ας μη ζητούμε πολλά από τον
δύστυχο Μπαργιώτα. Ας μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις. Ο Λαρισαίος
πολιτικός δεν υπόσχεται θαύματα. Ένας απλό περιφερειακό στέλεχος είναι, ένα
μυρμήγκι της πολιτικής, όπως προστάζουν οι καιροί – όχι ένας σύγχρονος
πολιτικός Άτλας. Σίγουρα, μπορεί να δώσει πολλά· όχι, όμως, και τα πάντα.
Επομένως, ας υποδεχθούμε την μετεγγραφή Μπαργιώτα με μικρό καλάθι στα χέρια, αλλά όμως και με πολλήν ελπίδα στην καρδιά.
Βέβαια, υπάρχουν
και ορισμένοι ξερόλες, οι οποίοι και διατυπώνουν ενστάσεις για την επιλογή Μπαργιώτα: «Κι αφού διαφωνεί, γιατί δεν πάει σπίτι του;» ρωτούν εξυπνακίστικα. «Συνήθως
βυθιζόμαστε σε έναν νύκτιο βόρβορο, σε ένα σκότος τόσο μέτριο όσο και το φως» σχολιάζει ο μεμψίμοιρος φιλόσοφος. Για μια στιγμή, όμως. Μήπως ακριβώς ένας τέτοιος προβληματισμός ήταν που ώθησε τον Κώστα τον Μπαργιώτα
στην ΠΑΣΟΚική ένταξη; Μήπως εκεί φρονεί ότι θα βρει το φως, το φως το πραγματικό, το φως το ανέσπερο, το φως το πλέριο, που θα καταυγάσει πατρίδα και λαό; Ίσως,
λοιπόν, ειδικά σ’ αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, η ανάγκη για προσφορά να είναι εκείνη που οδηγεί τα βήματα (και) του Λαρισαίου
πολιτικού. Και του απαγορεύει κατηγορηματικά απόσυρση και ιδιώτευση, παρά την
πικρία που δοκίμασε από τους Ποταμίσιους ερασιτεχνισμούς και τις Σταυροθεοδωρακικές
γραφικότητες. Επιβάλλοντας, ως πράξη ευθύνης, την συνέχιση της παρουσίας του στα
δημόσια πράγματα. Γιατί, εδώ που τα λέμε, χωρίς διάθεση υπερβολής και με το χέρι στην καρδιά, μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς ετούτη ή
και την επόμενη βουλή χωρίς την παρουσία του Κώστα του Μπαργιώτα;
