Χρόνος και απόσταση. Απόσταση και χρόνος. Σημαντικά θέματα.
Πολύ σημαντικά. Και σαν τα σκεφτόμαστε, δεν μπορεί παρά να έρθει στον νου μας
ο μεγάλος Theodore Monod, o λεγόμενος και «Μαθουσάλας της ερήμου». Ο Θόδωρος δεν
έδινε σημασία στον χρόνο. Ίσως γι’ αυτό και ο χρόνος δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα μαζί του. Και
τον άφησε να ζήσει ίσαμε τα 98 του. Ειδικά κατά την περιήγησή του στη Σαχάρα, ο λιπόσαρκος φυσιοδίφης έδειξε την απόλυτη περιφρόνησή του προς την ταχύτητα. Ο χρόνος –ο κερδισμένος
χρόνος– ουδόλως τον ενδιέφερε. Γι’ αυτό και αντιπαθούσε τις μηχανές –
ιδιαιτέρως τα οτομομπίλ. Δεν τα χρησιμοποιούσε – δεν τον ενδιέφερε να κερδίσει
χρόνο. Ανέβαινε μονάχα στην καμήλα. Τη θεωρούσε το ιδανικό μέσο μεταφοράς.
Γιατί πίστευε δυναμικά στην αργοπορία. Τα τρία μίλια την ώρα τού ήταν
υπεραρκετά. Γι’ αυτό κι εμπιστευόταν και τα πόδια του.
Ο μακαρίτης ο Θόδωρος, ο σημαντικός αυτός άνθρωπος και
οικολόγος (που απεχθανόταν και το κρέας), μας δείχνει ξεκάθαρα τον δρόμο. Μαθαίνοντάς μας ότι ο χρόνος, ο
κερδισμένος χρόνος, δεν είναι το παν. Κι ότι η αναζήτησή του μπορεί άνετα να μπει σε δεύτερη μοίρα. Ή και να βγει τελείως απ’ το παιχνίδι. Αυτά τα σημαντικά, τα πολύ σημαντικά, μας ήρθαν στον νου, σαν ακούσαμε τη βραχύσωμη στρουμπουλή κοπέλα με τα Dr. Martens στα πόδια και
το piercing στη μύτη, που έπινε τις μπύρες της επί της πλατείας Εξαρχείων, να λέει με πόνο στη
φίλη της και συμπότιδα: «Τρώω μωρέ πολύ χρόνο για να έρχομαι Εξάρχεια από Ηλιούπολη.
Αν έπιανα κάπου εδώ γύρω ένα δικό μου διαμέρισμα, θα ήταν αλλιώς. Χάνουμε τελικά το χρόνο μας με τα ασήμαντα
και αφήνουμε να δραπετεύουν από τη ζωή μας τα σημαντικά...»
