Η τιμητική, όπως οι πάντες συνομολογούν, απόφαση της (ανεξάρτητης)
Ελληνικής δικαιοσύνης περί μη εκδόσεως των οκτώ τούρκων στρατιωτικών στην χώρα
τους έβγαλε ασπροπρόσωπο όλον τον Ελληνισμό. Τώρα πια ο Έλληνας, με καθαρό το
κούτελο, μπορεί να παινεύεται, άνευ δισταγμών, ότι ζει σε μια χώρα ευρωπαϊκή (πλέον και με τη βούλα), με τη
διάκριση των εξουσιών της και με τα όλα της, όπου πολιτικές και άλλες πιέσεις δεν περνούν. Δεν περνά, επίσης, απαρατήρητο το γεγονός ότι η σωστή ρότα που οδήγησε στην άκρως τιμητική απόφαση
ακολουθήθηκε, κατά πάσα βεβαιότητα, από τη στιγμή που ένας ιδιώτης, ο Αποστόλης ο Δοξιάδης, με έναν εντυπωσιακό (αστικό)
ακτιβισμό, εκείνο το παγωμένο απόγευμα σε πάρκο πλησίον δημοφιλούς
μπαρ-ρεστοράν, δημιούργησε κινητοποίηση φέρνοντας τους πάντες προ των ευθυνών
τους. Ήταν η ιδέα που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του εφησυχασμού. Η πρωτοβουλία-τομή που έφερε τα πάνω κάτω. Η κίνηση-ματ που άλλαξε τον ρουν των εξελίξεων. Από κει και πέρα τα υπόλοιπα ήσαν λεπτομέρειες, αφού τα πράγματα είχαν ήδη πάρει τον δρόμο τους...
Από δικαστικές, μάλιστα, πηγές (θείο μας αρεοπαγίτη), οι οποίες μας εξήγησαν, χωρίς πολλές φιοριτούρες, το τι συνέβη και οδηγηθήκαμε σε τούτη την ιστορική απόφαση, πιστοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, και το ότι η πρωτοβουλία του Απόστολου ήταν που έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα, που έκλινε καθοριστικά την παλάντζα. «Από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες πιέσεις δεν δεχόμεθα. Μην έχεις αμφιβολίες. Όταν, όμως, μιλούν οι πολίτες, τότε, ναι, αφουγκραζόμεθα. Αν δεν είχε πραγματοποιηθεί η εκδήλωση Δοξιάδη, δεν ξέρω ποια θα ήταν η απόφαση. Η κοινωνία των πολιτών παιδί μου! Η κοινωνία των πολιτών!» επεξήγησε ο θείος. Με το ηθικό δίδαγμα να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, όταν ακόμη και διανοούμενοι / καλλιτέχνες με άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους, αντί να αφιερώσουν αυτόν τον ατέλειωτο χρόνο στις συνήθεις αργόσχολες μπονβιβερικές ενασχολήσεις, τον διαθέτουν στην υπηρεσία της κοινωνικοπολιτικής μάχης μετατρεπόμενοι σε αποφασισμένους ακτιβιστές που σηκώνουν τη σημαία του αγώνα και τραβούν μαχητικά μπροστά, η νίκη δεν είναι –δεν μπορεί να είναι– μακριά.
Από δικαστικές, μάλιστα, πηγές (θείο μας αρεοπαγίτη), οι οποίες μας εξήγησαν, χωρίς πολλές φιοριτούρες, το τι συνέβη και οδηγηθήκαμε σε τούτη την ιστορική απόφαση, πιστοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, και το ότι η πρωτοβουλία του Απόστολου ήταν που έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα, που έκλινε καθοριστικά την παλάντζα. «Από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες πιέσεις δεν δεχόμεθα. Μην έχεις αμφιβολίες. Όταν, όμως, μιλούν οι πολίτες, τότε, ναι, αφουγκραζόμεθα. Αν δεν είχε πραγματοποιηθεί η εκδήλωση Δοξιάδη, δεν ξέρω ποια θα ήταν η απόφαση. Η κοινωνία των πολιτών παιδί μου! Η κοινωνία των πολιτών!» επεξήγησε ο θείος. Με το ηθικό δίδαγμα να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, όταν ακόμη και διανοούμενοι / καλλιτέχνες με άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους, αντί να αφιερώσουν αυτόν τον ατέλειωτο χρόνο στις συνήθεις αργόσχολες μπονβιβερικές ενασχολήσεις, τον διαθέτουν στην υπηρεσία της κοινωνικοπολιτικής μάχης μετατρεπόμενοι σε αποφασισμένους ακτιβιστές που σηκώνουν τη σημαία του αγώνα και τραβούν μαχητικά μπροστά, η νίκη δεν είναι –δεν μπορεί να είναι– μακριά.
