Αλέξης Παπαχελάς: το... "εγγράμματο" βάψιμο

Παλαιός διπλωμάτης μού το σφύριξε: «Ο Αλέξης τα βάφει!». Δεν μπορούσα να το πιστέψω, μέχρι που το ειδικό inspection του blog μας κατέληξε σε τελεσίδικη ετυμηγορία: Πράγματι, άλλος ένας λειτουργός του Τύπου ανήκει στην πολυπληθή συνομοταξία των βαψομαλλιάδων. Εδώ μιλάμε για ένα βάψιμο... «εγγράμματο»· για ένα βάψιμο κύρους… Καθότι ο Αλέξης Παπαχελάς δεν είναι όποιος-όποιος. Δεν ανήκει στην «πλέμπα» της δημοσιογραφικής οικογένειας. Δεν μπορείς να τον φανταστείς, σαν έναν οποιονδήποτε φουκαρά βαψομαλλιά δημοσιογράφο, να περνά τα βράδια του, με βαμμένο μαλλί, σε φτηνά, απόκεντρα ταβερνεία, με γίγαντες, φέτα και κατρούτσο. Φαίνεται, όμως, ότι η διευθυντική θέση και το κύρος του Παπαχελά δεν αρκούν για να κάμψουν την ανασφάλεια που νιώθει και η οποία, προφανώς, τον οδήγησε στην απονενοημένη επιλογή του καθολικού, κατάμαυρου βαψίματος… Γιατί, πράγματι, πρόκειται για ένα βάψιμο τόσο φανατικό και επιμελημένο, που δεν επιτρέπει την παραμικρή υποψία λευκής ή, έστω, γκρίζας τρίχας – ούτε καν στις φαβορίτες. Το στυλ αυτό βαψίματος προσομοιάζει στο στυλ Κύρτσου, δηλ. μαύρο-κατάμαυρο, οριζοντίως και καθέτως… Ο Αλέξης ουσιαστικά ξεκίνησε την δημοσιογραφική του καριέρα ως ανταποκριτής της Αυγής στην Ουάσιγκτον. Μέντοράς του ο τότε διευθυντής της Αυγής, Σοφιανός Χρυσοστομίδης [πατέρας του δημοσιογράφου, μεταφραστή και πρώην διευθυντή του PLAY BOY (στις καλές, σοβαρές του εποχές) Ανταίου Χρυσοστομίδη]. Πέρασε από διάφορα Μέσα, στα οποία έδειξε τις γνώσεις, το ταλέντο, τη φιλοδοξία, αλλά και τις εξαιρετικές του διασυνδέσεις – κυρίως με τον πέραν του ατλαντικού παράγοντα. Κάποια στιγμή, αυτό το βρήκε μπροστά του, αφού πολλοί τον κατηγορούσαν ως «αμερικανόπαιδο» και «φυτευτό» των Αμερικανών, κάτι που ο Αλέξης φρόντιζε, από ένα σημείο και πέρα, με επιλεγμένα κριτική αρθογραφία, να αποσείσει. Κάποια στιγμή, βρέθηκε να εργάζεται στο ΒΗΜΑ, όπου «λιγουρευόταν» την θέση του διευθυντή, θεωρώντας τον Σταύρο Ψυχάρη (λόγω και της ασθένειάς του) εύκολο στόχο. Τα αποτελέσματα, γνωστά… Ο Ψυχάρης συνεχίζει ως διευθυντής και, παρά τα όσα κατά καιρούς του καταμαρτυρούν, πρέπει να παραδεχθούμε ότι αποτελεί τον πιο επιτυχημένο διευθυντή-μάνατζερ του ελληνικού Τύπου (μας αρέσει-δεν μας αρέσει). Στο ΒΗΜΑ βρισκόταν στα μαχαίρια με πολλούς, αλλά κυρίως με τον Γιάννη Πρετεντέρη. Εδώ είχαμε την τιτανομαχία δύο τεράστιων Εγώ. Αξέχαστες στιγμές μίσους μας έδωσαν οι δύο εκλεκτοί δημοσιογράφοι την περίοδο που συνυπήρχαν στο MEGA, όπου η υποτιμητική διάθεση του Πρετεντέρη προς τον Παπαχελά, αλλά και η φανερή αντιπάθεια του δεύτερου προς τον πρώτο, μας έτερπε με τρόπο μοναδικό. Τελικά, ο Αλέξης έγινε, επιτέλους, διευθυντής· όχι, όμως, στο ΒΗΜΑ, όπως επιθυμούσε διακαώς, αλλά στην Καθημερινή. Η εφημερίδα, επί των ημερών του, έχει πράγματι εκσυγχρονιστεί αισθητικά, αλλά τα κείμενά της (τα πολιτικά κυρίως) κρίνονται ως ιδιαιτέρως σοβαροφανή και πληκτικά. Τον Αλέξη τον έχουν «στη μπούκα» όλοι οι «παλαιολιθικοί» αριστεροί συντάκτες της εφημερίδας, καθώς και ο αρθογράφος Χρ. Γιανναράς, αλλά ο Παπαχελάς προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες. Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε το «λούσιμο» που, αποχωρώντας από την εφημερίδα, του επιδαψίλευσε η Αριστέα Μπουγάτσου, η οποία, παρά τα κάποια αριστερά τικ που ενίοτε την χαρακτηρίζουν, αποτελεί, ίσως, την πιο τολμηρή και έντιμη φωνή της ελληνικής δημοσιογραφίας. Η γηραιά και «έγκυρη» εφημερίδα, παραμένει, και επί των ημερών του Παπαχελά, «έγκυρη» και επηρεαστική, παρά τον έκδηλο γεροντοκορισμό, τον οποίον, συνήθως, αποπνέει. Το θέμα είναι ότι ο ιδιοκτήτης μιας υπέροχα βαμμένης κατάμαυρης κόμης Αλέξης, βρήκε, επιτέλους, μια διευθυντική θέση που τον εκφράζει και ταιριάζει στο κύρος και την μόρφωσή του. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζουμε το είδος του βαψίματος στο οποίο επιδίδεται ως... «εγγράμματο», δεικνύοντας ότι το βαμμένο μαλλί δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο λούμπεν ή υπερβολικά «λαϊκών» στοιχείων. Μπορεί, κάλλιστα, να σε οδηγήσει και στον… Όλυμπο των εφημερίδων, όπως και τον βαψομαλλιά Αλέξη Παπαχελά…

/σχετικά άρθρα/
Ελένη Βαρβιτσιώτη: «Ουάου! To facebook και το twitter έριξαν τον Μουμπάρακ»!
Παύλος Τσίμας: το cοmme il faut βάψιμο