Θάνος Λειβαδίτης: η περούκα της τιμιότητας

Ο Θάνος Λειβαδίτης γεννήθηκε μια παγωμένη μέρα του 1934 στη μαγευτική Λαμία. Το μέλλον του στον χώρο της Τέχνης ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο ευαίσθητος ψυχισμός του, σε συνδυασμό με τις οικογενειακές καταβολές, καθιστούσαν τον δρόμο της καλλιτεχνίας μονόδρομο για τον σεμνό Θάνο. Από οικογένεια με σπουδαία καλλιτεχνική φλέβα (γιος του ηθοποιού Αλέκου και αδελφός του ποιητή Τάσου), η εφηβεία τον βρήκε να σπουδάζει ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου της Αθήνας και μάλιστα δίπλα στον Γιάννη Μόραλη. Η υποκριτική, όμως, ήταν η τέχνη που θα κέρδιζε για τα καλά την καρδιά του Θάνου. Έτσι, αφού αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, δοκίμασε την τύχη του στο λεγόμενο «σοβαρό» θέατρο: Σοφοκλής, Σαίξπηρ, Μολιέρος ήσαν μερικοί μόνο από τους μεγάλους συγγραφείς με τα κείμενα των οποίων αναμετρήθηκε ο Θάνος (με αμφιλεγόμενα, πάντως, αποτελέσματα...), δίπλα σε τιτάνες όπως, μεταξύ άλλων, ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, ο Δημήτρης Χορν. Τελικά, όμως, αφού δεν ευδοκίμησε και τόσο η περιήγησή του στο χώρο του θεατρικού σανιδιού, στο διάβα του Θάνου βρέθηκε ο κινηματογράφος και η τηλεόραση – μέσα τα οποία τον κατέστησαν δημοφιλή στο πανελλήνιο και του εξασφάλισαν τη λαϊκή αποδοχή και αποθέωση.

Όλοι θυμόμαστε με συγκίνηση τον Θάνο, στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες (Το Φτωχόπαιδο, Φουκαράδες και Λεφτάδες, Παιδί μου δεν Αμάρτησα κλπ.), στο ρόλου του έντιμου πλην πτωχού φοιτητή (πότε της Νομικής, πότε του Πολυτεχνείου) να προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά της κατώτερης τάξης στην οποίαν ανήκε και τον κρατούσαν αλυσοδεμένο στα τάρταρα... Μολονότι έντιμος και δουλευτής, η ταπεινή καταγωγή και η ανέχεια της οικογένειάς του τον εμπόδιζαν να ακολουθήσει τον δρόμο για τον οποίον ήταν φτιαγμένος και να νοικοκυρευτεί με τα κορίτσια (συνήθως μεγαλοαστικής καταγωγής) για τα οποία η καρδιά του επάλλετο από έρωτα (ποια κορίτσια, δηλαδή – τη μία και μόνιμη, με την βαριά πελοποννησιακή προφορά γεμάτη glι και gnι, Μέμα Σταθοπούλου…). Τα χαστούκια της ζωής, όμως, τον πείσμωναν και πάντα θα έβρισκε στο τέλος μια λύση, με τη συμπαράσταση του, ταπεινής καταγωγής, πατέρα του (πότε ο Λαυρέντης Διανέλλος, πότε ο Παντελής Ζερβός…).


Και στην τηλεόραση, όμως, γνώρισε στιγμής μεγάλης δόξας – κυρίως σε ρόλους αναζητητή της αλήθειας, τιμωρού της παρανομίας και εγγυητή της τιμιότητας (Οι Ιερόσυλοι, Η Έκτη Εντολή, Η Βεντέτα, Οι Δίκαιοι, Οι Αξιόπιστοι κλπ.). Πότε ως δημοσιογράφος Άρης Μαρτέλης, πότε ως δικηγόρος Άγγελος Καρνέζης, καταδίωκε την αδικία μέχρι τελικής πτώσεως. Χωρίς δικαιοσύνη, η ζωή ήταν αφόρητη για τον Θάνο ως Μαρτέλη/Καρνέζη, εξ ου και η αταλάντευτη προσήλωσή του στον εντοπισμό και κολασμό του Κακού και της Απάτης… Δεν είχε στοιχεία βεντετισμού ο σεμνός Θάνος. Γι’ αυτό και αυτόπτες μάρτυρες τον θυμούνται, στις ανά την επαρχία περιηγήσεις του για την παρουσίαση θεατρικών έργων, να διαφημίζει ο ίδιος στους δρόμους και τα σοκάκια το έργο του. Έβγαζε από το παράθυρο της μπάνικης (ψευτοσπόρ) λευκής Celica, της οποίας ήταν ο υπερήφανος ιδιοκτήτης, μια μικρή ντουντούκα, διαλαλώντας ο ίδιος, με ταπεινότητα, την καλλιτεχνική του πραμάτεια! Στο τέλος, μετά τις παραστάσεις, κέρδιζε άξια το χειροκρότημα από τους διψασμένους για τέχνη κατοίκους της τίμιας ελληνικής επαρχίας…


Συμπαθέστατη παρουσία ο Θάνος, αγαπήθηκε όσο λίγοι και από το πανελλήνιο και ειδικά από τους φίλους του στην πλατεία Κολωνακίου, της οποίας υπήρξε πιστός φίλος και στην οποία ξημεροβραδιαζόταν… Ειδικά τα τελευταία χρόνια, όταν είχε αφήσει την ηθοποιία (ή τον είχε αφήσει εκείνη – δεν είναι εξακριβωμένο), ο αγαπητός σε όλους Θάνος μπορούσε να διηγείται στις παρέες του ατέλειωτες ιστορίες και παρασκήνια από τα χρόνια της καλλιτεχνικής του ακμής με τις ώρες. Ειδικά, μάλιστα, λίγο πριν το θάνατό του, η αναπόληση ήταν κάτι που του προσέφερε ανείπωτη χαρά (δεν ξέρουμε αν το ίδιο ίσχυε και για τους ακροατές των αναπολήσεων…), οπλίζοντάς τον, ταυτόχρονα, με κουράγιο για να συνεχίσει την πορεία στο κακοτράχαλο μονοπάτι της ζωής… Εκείνο, πάντως, που είχε κάτσει βαριά στον Θάνο ήταν η απώλεια των μαλλιών του. Η απελπισία που ένιωθε γι’ αυτή την έλλειψη τον οδήγησε στον δρόμο της περούκας. Επρόκειτο, δε, για μια (σκουρόχρωμη) περούκα τόσο κακοκατασκευασμένη και ψεύτικη, απολύτως αναντίστοιχη με την ηλικία του, που του καθόταν επάνω στο κεφάλι σαν χελιδονοφωλιά. Το συμπαθές, όμως, του χαρακτήρα του μετρίαζε, αναμφίβολα, τις αρνητικές εντυπώσεις και το ελληνικό κοινό τού συγχωρούσε αυτή την κακόγουστη επιλογή. Ο θάνατος συνάντησε τον Θάνο Λειβαδίτη μια φθινοπωρινή ημέρα του 2005. Εκεί έπεσε αυλαία για τον συμπαθή και δημοφιλή ηθοποιό. Με το θάνατό του, το πανελλήνιο έχασε ένα λαϊκό είδωλο, η τέχνη της υποκριτικής έναν σεμνό, ακάματο εργάτη – και η πλατεία Κολωνακίου έναν πιστό θαμώνα…

/σχετικά άρθρα/
Γιώργος Κωνσταντίνου: το αξιοθρήνητο βάψιμο