Ο Φώτης Χ. (μας ζήτησε να μην αποκαλύψουμε το επίθετό του) δεν στάθηκε τυχερός στη ζωή. Η ίδια η ζωή, καταπώς φαίνεται, του τα ’φερε αριστερά. Έτσι, η ανάγκη της επιβίωσης τον ξέβρασε στον σκληρό μα τίμιο χώρο της θάλασσας, όπου βγάζει το ψωμί του, δύσκολα αλλά έντιμα, ως βοηθητικό πλήρωμα στα καράβια. Η τύχη αναμφισβήτητα είναι που τον έφερε να βρίσκεται ως πλήρωμα και στο love boat της ειρήνης που κατέπλευσε (περίπου), έμπλεω επαναστατικότητας και ριζοσπαστικής διάθεσης, στο λιμάνι της Γάζας (Free Gaza!, Free Gaza!). Να τι μοιράζεται μαζί μας στο σύντομο γράμμα που είχε την καλοσύνη να στείλει αποκλειστικά σε εμάς και το οποίο με χαρά (μα και συγκίνηση) δημοσιεύουμε (διατηρώντας σύνταξη, στίξη και ορθογραφία...).
Δύσκολη η αποστολή αλλά και πόση χαρά! Επιτέλους όχι
απλώς σκληρή δουλειά για τα αφεντικά μα και κάμποση περιπέτεια! Ξεκινήσαμε
νωρίς-νωρίς με τα παιδιά. Θέλουμε να κάνουμε εφικτό το ανέφικτο. Ένας άλλος,
πιο δίκαιος κόσμος είναι μπορετός. Αρκεί να το πιστέψουμε όλοι και να ενώσουμε
τα χέρια και τις καρδιές μας. Αλλοτριωμένοι από το κυνήγι του χρήματος, οι
περισσότεροι έχουνε χάσει την ψυχή τους. Χρήμα, χρήμα, χρήμα! Η μέγγενη του
χρήματος μας πνίγει. Αλλά το χρήμα, το δολάριο, δεν μπορεί να αγοράσει τα
πάντα. Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη δεν αγοράζονται με χρήμα, διάολε! Οι
λογιώ λογιώ ισχυροί πίνουν το αίμα του λαού. Ως πότε; Μόνο ο δρόμος της
αντίστασης απομένει. Οι διεθνείς εκμεταλλευτές, τα γεράκια αυτού του κόσμου και
το μεγάλο κεφάλαιο, θα μας βρουν μπροστά τους. Κανείς δεν μπορεί να καταπνίξει
τις φωνές των απλών ανθρώπων, των ανθρώπων που παλεύουν για λευτεριά και
δικαιοσύνη, που ζητούν έναν άλλο δικαιότερο κόσμο. Όλοι να γενούμε μια γροθιά,
να σπάσουμε τις αλυσίδες, να φκιάξουμε ένα κόσμο γιομάτο δικαιοσύνη και
λεφτεριά. Στρατοκράτες και τραπεζίτες, δεν είναι ο κόσμος μπαίγνιό σας! Βάλτε
το καλά στα χοντρά κεφάλια σας! Αγωνιστές από κάθε γωνιά του πλανήτη βρίσκονται
σ’ αυτό το καράβι της λεφτεριάς και της αλληλεγγύης. Αθρώποι απλοί (μαζί μας
βέβαια και ο Τάσος ο Κουράκης να μας εμψυχώνει. Σύντροφε Τάσο καλημέρα!), του
μόχθου, χωρίς λεφτά, χωρίς ακριβά ρούχα και φτιασιδώματα, αλλά με χέρια δυνατά
και φλόγα δημοκρατίας στην καρδιά. Άοπλοι, σεργιανούν προς τη Γάζα για να
δώσουν το παράδειγμα της ανθρωπιάς. Άοπλοι. Γιατί δεν τους χρειάζονται τα
ντουφέκια. Όπλο τους η πίστη και το δίκιο, η αγάπη για τον άνθρωπο, η ελπίδα
ενός καλύτερου κόσμου. Εδώ που είμαι, στα αμπάρια, βλέπω την αγωνία τους για
την επίθεση που ετοιμάζουν οι Οβριοί. Αυτοσχέδια «όπλα» για να προτάξουν, μαζί
με τα στήθη τους, στους (οπλισμένους σαν αστακούς) απάνθρωπους καταπατητές κάθε
έννοιας δικαιοσύνης, κάποια καδρόνια, μερικά ξυλάκια, κάτι στυλό μπικ (που τους
βγάζουν τα καπάκια για να τσιμπούν). Ίσως να υπάρχουν και τίποτα αμπούλες γιa
να πέσουν στους κατακτητές, αν και οι σύντροφοι δεν μιλάνε γι’ αυτό. Το δικό
μου το μυαλό όμως προς τα κει πηγαίνει. Γιατί στο καραβάνι της αγάπης και της
λευτεριάς υπάρχει μια ανυπόφορη μυρωδιά. Πολλή ποδαρίλα, έντονη μασχαλίλα.
Μάλλον και αλουστίλα. Νομίζω και αρχιδίλα. Από πού αλλού άραγε να έρχεται αυτή
η έντονη μυρωδιά;
Γιορτάζουμε και τραγουδάμε. Όλοι μας αθρώποι απλοί, μα
συνάμα πόσο δυνατοί! Είμαστε άοπλοι αλλά έχουμε το όπλο της συντροφικότητας και
της πίστης σε ιδανικά που να πάρει ο διάολος... Δε τα μετράμε όλα σε όπλα και
χρήμα… Δημοκρατία, δικαιοσύνη μα και λεφτεριά. Αυτές είναι οι λέξεις που ακούς
σε όλες τις συζητήσεις πάνω στο καράβι της αγάπης και της αλληλεγγύης. Αδέλφια
μην το βάζετε κάτω. Ο Δαβίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ. Ένας δικαιότερος
κόσμος θε να ρθεί. Με συνεχή πάλη και αγώνα.
