Γιορτή της αντιπροσώπευσης πάντα οι εκλογές, και μάλιστα
αυτή τη φορά απλόχερη, double bill,
σε δύο instalments – δηλαδή μπόλικη λαϊκή έκφραση! Χοντρό, ατέλειωτο γέλιο με «τας
εκλογάς». Και τελικά, παραδόξως, στον πρώτο γύρο απογοήτευση στους ζηλωτές της ιερής
ψήφου που θέλουν – και μπορούν – να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους και να δώσουν
λύσεις, αφού μονίμως ξεχνούν ότι σε τελική ανάλυση το πρόβλημα δεν είναι οι
τσαρλατάνοι του κομματικού τσίρκου αλλά οι ίδιοι οι εκλογείς-εντολείς τους, που θέλουν να αντιπροσωπευθούν και όχι να κυβερνηθούν, σ’ αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα διακυβέρνησης· με το
ένα μισό του εκλογικού σώματος να κατηγορεί, με πικρία, το άλλο μισό ως ανόητο,
ανάλογα με την ορθοδοξία του καθενός· και με όλους μαζί να λιθοβολούν τους
απέχοντες.
«Δεν ξέρει να ψηφίζει ο λαός!» λένε δύσθυμοι και απορημένοι, ασφαλώς μετά
την κάλπη, ο καθένας από τη δική του σκοπιά, οι κορδωμένοι της εκλογικής
συμμετοχής· επειδή ο λαός δεν ψήφισε «το σωστό» (να ψηφίσει τι δηλαδή;), εννοώντας το κατά τη γνώμη
τους επιθυμητό. Και οι κυβερνητικοί ατζέντηδες των οικονομικών συμφερόντων παραμένουν στα
πράγματα, οι επαναστάτες του γλυκού νερού απέτυχαν να κάνουν την ποθούμενη
ανατροπή, οι νεαντερτάλιοι της Χρυσής Αυγής μάς δείχνουν τα υπερτροφικά όργανά
τους, μαουνιέρηδες και υπόδικοι του ποδοσφαιρικού υποκόσμου τιμήθηκαν πανηγυρικά
από τους ινδιάνους του εκλογικού σώματος, οι θλιβεροί γκαλοπατζήδες ζήτουλες,
χρόνια στην υπηρεσία των κομμάτων και των χρηματοδοτών τους – εντελώς
αναίσχυντα και απροσχημάτιστα πια τα τελευταία χρόνια –, (ξανα)πάτωσαν (αλλά θα
ξαναϋπάρξουν), και τα μήντια, απολύτως προβλέψιμα, να τραγουδούν το χιλιοτραγουδισμένο
ντουμπλαρισμένο ρεπερτόριο.
Φυσικά θα (ξανα)ακουστούν από τους «θεσμικούς» και τους
«συνειδητοποιημένους» (ορισμένοι απ’ αυτούς καλών προθέσεων, συνήθως εν τη αφελεία τους) τα περί «σοφού λαού
που με την ψήφο του ζήτησε συνεργασίες», καθώς και οι απαραίτητες ιερεμιάδες
για τους λεπρούς της αποχής συλλήβδην, του στυλ «είμαστε ως λαός άξιοι της μοίρας μας», «πότε
επιτέλους θα σηκωθούμε από τους καναπέδες» και άλλα πληκτικά ευτράπελα. Και όλα
αυτά για ένα τοπίο σαρακωμένο από παντού, που θα το θεραπεύσει, υποτίθεται, η (διά της ψήφου) απάντηση στο δίλημμα Τσίπρας ή Αντωνάκης· Δούρου ή Σγουρός· κόουτς ή Τζιτζικώστας· «παλιά
κόμματα» ή Ποτάμι· καθώς, επίσης, και
το ψευδοσασπένς αντιπαράθεσης που καλλιεργούν οι κομματικοί στρατοί με τους
μηντιακούς τζουτζέδες τους για να μαγκώσουν την ψήφο των αφελών ή
καλοπροαίρετων, που εκστασιάζονται επειδή έχουν προσκληθεί τιμητικά, για μια
Κυριακή (ή και για δύο), σ’ αυτό το σημαντικό εκλογικό γιορτάσι.
Μια απ’ τα ίδια, λοιπόν. Όλοι νικητές και όλοι ηττημένοι, μ’ αυτή την ευρυχωρία που μπορεί και προσφέρει η μαζικοδημοκρατική αγκάλη. Μηδέν
από μηδέν μηδέν, αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει και άλλα θυμόσοφα θα
μπορούσαν να ειπωθούν, αλλά καλύτερα ας μιλήσουν άλλοι, αρμοδιότεροι ημών,
δηλαδή κανένας έμπειρος της μάχιμης πολιτικής. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να προσφύγουμε στη σοφία πολύπειρου πολιτικού, με αναρίθμητους εκλογικούς αγώνες στην πλάτη,
για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης η οποία θα δημοσιευθεί μάλλον εντός της
εβδομάδος (και πάντως ανάλογα με τα κέφια μας και το χρόνο μας για να κάνουμε την
απομαγνητοφώνηση) μπας και μας διαφωτίσει. Κατά τα άλλα, στις αυστηρές και άτεγκτες Πουλχερίες της εκλογικής
συμμετοχής που ανατριχιάζουν ενώπιον της «ανεύθυνης» αποχής και διακρίνουν
υπολογίσιμες διαφορές ανάμεσα στις προτεινόμενες λύσεις, να τους θυμίσουμε ότι τίποτα
δε χάθηκε... Υπάρχει, ευτυχώς, και δεύτερη εκλογική Κυριακή για να στείλουν
ακόμη πιο ευδιάκριτα μηνύματα και να αλλάξουν επιτέλους, διά της ψήφου τους, τα
πράγματα, τοποθετούμενοι με δημοκρατικό σθένος απέναντι στα σοβαρά διλήμματα, όπως
τα έχει διαμορφώσει ετούτος ο ευλογημένος τόπος. Keep on voting!
