Βουλή των Εφήβων: το… πρόωρο βάψιμο!

Το καλαμπούρι συνεχίζεται για μια ακόμη χρονιά. Θλιβεροί και, ταυτόχρονα, αστείοι μαθητίσκοι, αντί να βρίσκονται στα θρανία τους, στα σπίτια τους ή στις καφετέριες και τα «φλιπεράκια», εισέρχονται με ταρατατζούμ στη βουλή για την καθιερωμένη ετήσια κακοπαιγμένη παράσταση. Ο «ναός της δημοκρατίας» γεμίζει, ως συνήθως, από λεκτικές πομφόλυγες, από νοηματικές αρλούμπες – μόνο που, στην περίπτωση αυτή, βγαίνουν από στόματα ανηλίκων και όχι των συνήθων υπόπτων, επαγγελματιών-βουλευτών. Οι πολιτικοί παριστάνουν ότι θαυμάζουν τους κομπορρημονούντες νεανίες, τους κανακεύουν χαϊδεύοντάς τους τα τρυφερά αυτάκια με πατερναλιστικές ανοησίες. Και οι μαθητές (ω! οι μαθητές…) παίρνουν το σοβαρό τους ύφος (παίρνοντας και τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά), φοράνε τη μάσκα της εκ του ασφαλούς επαναστατικότητας (απόκριες έχουμε), γίνονται ηθικολόγοι και επικριτικοί καταγγέλλοντας, με καλλιεπή άσφαιρα πυρά, το «σύστημα», δίνοντας έτσι, ανεπιγνώστως, το καλύτερο άλλοθι δημοκρατικότητας και ανεκτικότητας σε αυτούς τους οποίους νομίζουν ότι στραπατσάρουν. Το κουκλοθέατρο αυτό που παρακολουθούμε κάθε χρόνο έχει τυποποιημένη μορφή. Ύφος σοβαρό, λόγος πύρινος, διάθεση «επαναστατική». Ο σύννους νεόπαις φορεί, για λίγες ώρες, τη σοβαρή του στολή και «τα λέει»… Όλα είναι εύκολα στο αφελές νεανικό μυαλό. Αρκεί ένας κοινότοπος λόγος, και όλα μπορούν να συμβούν. Ένα ηθικολογικό λογύδριο είναι υπεραρκετό για την εκτόνωση. Η έξαψη και έκδηλη ικανοποίηση του μίμου της συμπεριφοράς των μεγάλων, μόνο με την έξαψη και ικανοποίηση της εκτόνωσης στο μπορντέλο μπορεί να συγκριθεί. Μετά την βαρετή και αυτάρεσκη ομιλία τους, αυτοί οι αποκρουστικοί μικροί κλώνοι των επαγγελματιών της πολιτικής, φουσκώνουν από υπερηφάνεια, σαν διάνοι. Πεφυσιωμένοι και φαιδροί, επιτείνουν το κλίμα απόγνωσης που δημιουργεί στους εχέφρονες η hyper-democracy. Το parroting των νεαρών μπαρμπαμυτούσηδων δεν έχει σχέση μόνο με την εκφραστική λεκτική φόρμα ή το περιεχόμενο του λόγου. Ακόμη και οι κινήσεις τους, το body language, προσιδιάζει στη γλώσσα των επαγγελματιών, των οποίων τη θέση καπαρώνουν για λίγα εικοσιτετράωρα: πόζα, σοβαροφάνεια, μεγαλίστικες κινήσεις, σε μια θεατρική παράσταση επιπέδου «μπουλουκιού». Ο γελοίος ελληνικός Τύπος (με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις), θεραπαινίδα της αγράμματης κοινής γνώμης, μαζί με τον πολιτικό κόσμο, πουσάρουν το ανεκδιήγητο αυτό φαινόμενο της ετήσιας παράστασης των μικρών παπαγάλων. Γελοίοι γονείς γελοίων παιδιών καμαρώνουν, μιλώντας στον πρώτο πληθυντικό: «τα είπαμε καλά χθες», λένε στον γείτονα και χαμογελούν αυτάρεσκα, κοιτώντας με ικανοποίηση τα εντελώς μέτρια βλαστάρια τους. Όλη η παθολογία της αγίας ελληνικής οικογένειας παρούσα… Κατεστραμμένα παιδιά, κατεστραμμένων (από πολλού χρόνου) γονέων. Δεν ξέρεις, τελικά, ποιο είναι το πιο γελοίο θέαμα: των πολιτικών ή των μαθητών; Οι «έφηβοι βουλευτές» (τι αυτογελοιοποιητικός τίτλος…), μικρομέγαλοι, ανιαροί, τελειωμένοι, αραδιάζουν μεγαλίστικες αρλούμπες (και οι μεγάλοι τους χειροκροτούν…). Είναι γέροι, νέοι σε ηλικία. Η γήρανσή τους είναι πρόωρη. Μιλάμε για ένα – μεταφορικά μιλώντας – πρώιμο βάψιμο, το οποίο, πιθανότητα, σε λίγα χρόνια, θα εξελιχθεί και σε κυριολεκτικό. Βάψιμο πρόωρο και, δυστυχώς για τους ίδιους (αλλά και για όλους εμάς τους υπόλοιπους), μάλλον και ανεξίτηλο…