Friday, June 25, 2010

Δημητράκης ο Πολιτευόμενος: Η μικρή ιστορία ενός κατά φαντασίαν Μεγάλου


 
Αρκαδία και σάμαλι
 Η Αρκαδία δεν θα είχε, διαχρονικά, την φήμη που την ακολουθεί (et in Arcadia ego κλπ.…) εάν, εκτός από την ειδυλλιακή ομορφιά, δεν γεννούσε και κάμποσους μεγάλους. Ο Δημήτρης Λάμπρου Αβραμόπουλος είναι, αναμφίβολα, ένας από δαύτους (άλλοι μεγάλοι αρκάδες, ενδεικτικά, ο Πέτρος Τατούλης, ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος και πάει λέγοντας…). Ο Δημήτρης είναι κατά το ήμισυ βέβαια Αρκάς, αφού το άλλο του πόδι, απ' την πλευρά του πατέρα του, πατάει στην ένδοξη Ηλεία, και πιο συγκεκριμένα στη Ζαχάρω (άλλος πλούτος εκεί…). Παιδί φτωχής οικογένειας ο Δημήτρης. Η οικογένεια του χωροφύλακα πατέρα δύσκολα τα έφερνε βόλτα. Δεν έμενε άλλη επιλογή από την αναζήτηση καλύτερης τύχης στην πρωτεύουσα. Θαμπώθηκε ο μικρός Δημήτρης από τα φώτα και τη λάμψη «της πόλεως των Αθηνών» (όπως θα αναφερόταν στην πρωτεύουσα, πολλά χρόνια αργότερα). Αποφάσισε να την κατακτήσει. Ταπεινής προέλευσης, όμως, και ο στόχος φαινομενικά δύσκολος. Στο σχολείο της Πλάκας (όχι αναγκαστικά και της πλάκας – παρά την παρουσία του Δημήτρη…), στο οποίο μαθήτευσε, ο νεαρός Αρκάς έδωσε τα διαπιστευτήριά του: μεθοδικός αλλά φοβικός, μέτριας ευφυΐας αλλά οργανωτικός, συμπλεγματικός αλλά φιλόδοξος. Οι συμμαθητές της εποχής, πάντως, δεν έχουν έντονες αναμνήσεις από τον μικρό Δημήτρη. Δεν είχε διακριθεί πουθενά – ούτε στα μαθήματα, ούτε στο παιχνίδι (για τα κορίτσια, άσε καλύτερα…). Περισσότερο – θυμούνται και αποκαλύπτουν κάποιοι συμμαθητές του, όσοι τέλος πάντων τον θυμούνται έστω και αμυδρά – την προσοχή του κέρδιζε το περιεχόμενο του κυλικείου και περί αυτού συζητούσε (αν ήταν φρέσκο το ατομικό τσουρεκάκι και το σάμαλι, αν ήταν ακριβές ή τραγανές οι τυρόπιτες κλπ.). «Βαρετό παιδί από τότε ο Δημήτρης, που να πάρει... Πώς ήταν έτσι αυτό το παιδί… Καθαρός, καλοχτενισμένος, αλλά εξαιρετικά άνευρος, κοινότοπος και ανιαρός. Από τότε έδειχνε αυτά τα χαρακτηριστικά που τον χαρακτηρίζουν ίσαμε σήμερα…», θα θυμηθεί (όχι με ιδιαίτερη νοσταλγία) παλαιός συμμαθητής του. «Ο κλασσικός, τυπικός σπασίκλας του σχολείου ήτανε, χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις, αλλά με έντονη επιθυμία να τα έχει με όλους καλά και διψασμένος για κοινωνική αποδοχή και διάκριση. Ήθελε, μάλιστα, πολύ να αρέσει και στους δασκάλους του, να του λένε ένα "μπράβο Αβραμόπουλε", να του χαϊδεύουν, στοργικά πολύ, το κεφάλι», προσθέτει με ειλικρίνεια ο συνομιλητής μας. Comme il faut, συμβατικός, υποτακτικός, «θεσμικός» (το «καλό παιδί» του σχολείου) – έδειχνε από νωρίς που θα καταλήξει/καταντήσει…  

 
Η φιλοδοξία φουντώνει
Στη Νομική μπήκε ο Δημήτρης, μετά την, χωρίς αναλαμπές, περάτωση των δευτεροβάθμιων σπουδών. Και ετοιμαζόταν για μεγάλα πράγματα. Λάμψη και καταξίωση ήθελε. Να τον βλέπουν οι άλλοι και να τον σέβονται, να τον υπολογίζουν – «να του βγάζουν του καπέλο», όπως έλεγαν και στο χωριό του, το Ελληνικό Αρκαδίας. Τότε ήταν που άρχισε να ασχολείται λίγο και με τη μόδα ο Δημήτρης. Ένιωσε το ενδιαφέρον του για την εξωτερική του εμφάνιση να φουντώνει. Άφησε μακριά τα μαλλιά του, ενώ εθέλγετο κάθε που τα έβλεπε να ανεμίζουν, όταν του τα χάιδευε γλυκά ο αέρας από το ανοικτό παράθυρο του τρόλεϊ που χρησιμοποιούσε ο νεαρός φοιτητής για τις μετακινήσεις του. Έδωσε βάση και στην ενδυμασία του. Αγαπούσε τα παντελόνια καμπάνες, τα πουκάμισα με μεγάλους μυτερούς (ή και στρογγυλούς) γιακάδες και ανοιχτά στο στέρνο, τα στενά εφαρμοστά πουλόβερ και τα μυτερά σκαρπίνια με ενισχυμένα τακούνια (σαν αυτά που φόραγε κρυφά ο υιός Καλογερόπουλος και που πέταγε από το παράθυρο ο πατέρας Διαμαντόπουλος στο «Μάθε Παιδί μου Γράμματα»), ενώ δεν έλεγε όχι και στα πέδιλα κατά τη διάρκεια του θέρους – ένας κομψός, με λίγα λόγια, νέος της εποχής... Αχώριστες του είχαν γίνει οι κασέτες που συνέλεγε, με επιλεγμένα λαϊκά τραγούδια, τα οποία και συνήθιζε να σιγοτραγουδά με τις παρέες στις κοντινές εκδρομούλες και στα αυτοσχέδια πάρτυ που σκάρωνε, παίζοντάς τες στο φορητό μαύρο κασετόφωνο που είχε αγοράσει με τις οικονομίες του ο μερακλής Δημήτρης. Τα έντονα συμπλέγματα μειονεξίας, όμως, συνέχιζαν να ταλανίζουν την γεμάτη φιλοδοξίες καρδιά του διψασμένου Αρκά. Με αυτές τις σκέψεις, με αυτόν τον πόθο, έδωσε, μετά από χλιαρές και χωρίς κανένα ιδιαίτερο στίγμα πανεπιστημιακές σπουδές, στο διπλωματικό σώμα. Και τα κατάφερε! Έτριψε παντελόνια πολλά στο διάβασμα (πίνοντας, παράλληλα με το διάβασμα, και τις αγαπημένες του πορτοκαλάδες για να καρδαμώνει, ενώ του κρατούσαν πάντοτε καλή παρέα οι λατρεμένες του κασέτες που τις έπαιζε, μέρα-νύχτα, στο αγαπημένο του κασετόφωνο), αλλά το καύσιμο που τον ενεργοποιούσε ήταν ο πόθος του να γίνει επιτέλους «κάποιος». «Δεν ήθελε να είναι “ο γιος του μπασκίνα», εκμυστηρεύεται φίλος του από εκείνα τα χρόνια. «Ήθελε λάμψη, καταξίωση, αναγνώριση. Γυάλιζε το μάτι του για σεβασμό...», προσθέτει. Και ποιος δρόμος θα ήταν ο πιο κατάλληλος, με βάση την ψυχοσύνθεση του Δημήτρη; Μα φυσικά η διπλωματία, το σώμα των «μπάτλερ πολυτελείας». Μπαίνοντας στο διπλωματικό σώμα, ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός επαρχιώτης άρχιζε να αποκτά κάποια αυτοπεποίθηση. Μουλωχτός λόγω ανασφάλειας και μειονεξίας μέχρι τότε, άρχιζε λάου-λάου να ξεμυτίζει από τη φωλιά του… Μεθοδικός και εργατικός αλλά και τερατώδης κόλακας και «προσκολληματίας», όπως παραδέχονται πολλοί συνάδελφοί του, τα κατάφερε άριστα στην τέχνη της αναρρίχησης. Ήταν αποφασισμένος «να πετύχει» με κάθε τρόπο. Επί της ουσίας, πάνω στο αμόνι της δουλειάς, ο Δημήτρης δεν έδειξε πολλά πράγματα· στα της προσκολλήσεως, όμως, διαπρέψας. Το ανελέητο γλείψιμο (πώς, αλήθεια, μπόρεσε και παρήγαγε ακατάπαυστα τέτοιες ποσότητες σιέλου;) τον έφερε στους προθαλάμους της εξουσίας, μετά από μια μέτρια, και χωρίς κανένα ιδιαίτερο στίγμα, θητεία στη Λιέγη και τη Γενεύη. Ο Μητσοτάκης τον πήρε υπό την προστασία του. Και έτσι προσέφερε υπηρεσίες στην Αγία Οικογένεια – πολυποίκιλες υπηρεσίες, τόσο στον αρχηγό του όσο και στην κόρη του… Μέχρι διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του Πρωθυπουργού έφθασε ο Δημήτρης, ενώ λέγεται ότι, όταν του ανακοινώθηκε η θέση, επί δυόμιση ημέρες έμεινε ξάγρυπνος λόγω υπερέντασης (άλλοι ισχυρίζονται ότι τον έπιασε πυρετός 38 μισό…). Άλλο εάν μετά λειτούργησε με αχαριστία και απονιά προς τους ευεργέτες του. «Εμείς το κάναμε άνθρωπο αυτό το ασήμαντο χωριατόπαιδο και να το ευχαριστώ…», λέει, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ακόμη και σήμερα, η κυρία Μαρίκα, στολίζοντας και με πρωτότυπα κοσμητικά επίθετα τον Δημήτρη, τον οποίον, όμως, παλαιότερα, προόριζε ακόμη και για… γαμπρό της! Οσφυοκαμψία ναι, και μάλιστα μπόλικη, αλλά ο εγωισμός του νεαρού επαρχιώτη δεν του επέτρεπε να γίνει σώγαμπρος και με τη βούλα. Αφού, λοιπόν, πέρασε κάμποσο καιρό δίπλα στην Οικογένεια, ο Δημήτρης πονηρεύθηκε. Κι άξαφνα είπε: «Γιατί αυτοί και όχι εγώ; Μπορώ κι εγώ να γίνω πρώτο βιολί, να πάψω να είμαι βαστάζος. Όχι άλλο κομπάρσος!». Κάπου εδώ αρχίζει το κυρίως μέρος της ξεκαρδιστικής παράστασης…  


Αποκατάσταση και μπανανόφλουδες
Ο Δημήτρης το ήξερε από νωρίς. Εάν ήθελε να έχει καλές προοπτικές στον στίβο της πολιτικής, έπρεπε να νοικοκυρευτεί. Αποφάσισε να βρει νύφη. Και φυσικά όχι μια απλή κοπέλα, της δικής του καταγωγής, αλλά κάποια που θα μπορούσε να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Διπλός ο στόχος του: η μέλλουσα νύφη έπρεπε να μπορεί να του χαρίζει ηρεμία στο σπίτι, αλλά και ένα κάποιο λούστρο για τις επαγγελματικές δραστηριότητες. Κατέληξε, λοιπόν, στην (κατά πολύ νεότερή του) Βίβιαν (Σπανούδη). «Τον Δημήτρη δεν τον ενδιέφεραν ποτέ οι γυναίκες» θα μας εκμυστηρευθεί κάποιος που τον γνωρίζει καλά. «Υπέθετα ότι θα ήταν εγκρατής. Τι άλλο να πω… Ίσως και το μυαλό του να την επικεντρωμένο στην επαγγελματική και κοινωνική του ανέλιξη. Του είχε γίνει εμμονή αυτό του Δημήτρη...», θα προσθέσει. Δεν είναι, ίσως, ευρέως γνωστό ότι ο Δημήτρης επέλεξε την Βίβιαν ορθολογικά, αλλά ελάθεψε (και εδώ). Πώς έγινε αυτό; Μα ενόμιζε ότι η μέλλουσα σύζυγός του ήταν εύπορη. Την είχε σταμπάρει, είχε ρωτήσει κρυφά για το ποιόν της και είχε πληροφορηθεί ότι η νεαρή Βίβιαν έμενε στα Β. Προάστια, ήταν απόφοιτη του Μωραϊτη – είχε, με μια κουβέντα, όλα αυτά που έψαχνε ο ανασφαλής και φιλόδοξος Δημήτρης για να τα προσθέσει στο κάδρο της ζωής του. Του είχαν λείψει στη ζωή τα χρήματα και – πως να το κάνουμε – μια γερή προίκα δεν θα έπεφτε άσχημα στον φτωχοδιάβολο που σχεδίαζε πολιτική καριέρα. Χρειαζόταν και τον γάμο, γιατί ήξερε ότι πολιτική καριέρα, όντας ανύπαντρος, ήταν δύσκολο πράμα – πώς να αντιμετωπίσεις τις συνήθεις κακοήθειες του κόσμου;.. Σκέφτηκε ότι η Βίβιαν, συν τοις άλλοις, θα του παρείχε και την οικονομική άνεση, την απελευθέρωση από την μέγγενη των οικονομικών πιέσεων και βιοτικών αναγκών που του έσφιγγαν τον λαιμό σαν τανάλια. Χρησιμοθήρας σε όλα ο Δημήτρης. Και στον γάμο. Την πάτησε, όμως, καθώς η Βίβιαν αποδείχθηκε τελικά… άνευ ρευστού. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που την πάτησε, σε μια βασική του επιλογή, ο Δημήτρης. Δεν επρόκειτο, όμως, να είναι και η τελευταία, καθώς, έκτοτε, θα πατήσει πολλές μπανανόφλουδες και θα βρεθεί, φαρδύς-πλατύς στο πάτωμα (μεταφορικά και κυριολεκτικά).

   
«Ο Δημήτρης Δήμαρχος»
Τα ταλαιπωρημένα (από το διάβασμα) οπίσθια του Δημήτρη κατάφεραν να ζεστάνουν την δημαρχιακή καρέκλα, κυρίως χάρη στη μπουνταλοσύνη του ανθυποψηφίου του, Θ. Πάγκαλου. Η κατ’ εξακολούθηση χρήση της φράσης «ο κύριος Τίποτα», που εξετοξεύετο μέρα-νύχτα στα μούτρα του Δημήτρη, λειτούργησε αυτεπιστροφικώς, σκάζοντας με θόρυβο στο πρόσωπο του παχύσαρκου οινοκαλλιεργητού-πολιτικού. Έτσι αρχίζει μια γερή καριέρα για τον Δημήτρη – μια καριέρα που θα κρατήσει κάμποσα χρόνια, προτού φτάσει στη σημερινή παρακμή της. Στον Δήμο της Αθήνας, ο Δημήτρης θα μείνει στις μνήμες των πολιτών για τα άθλια οικονομικά του δήμου και τη βρώμα της πόλης, για τα κάγκελα («κ. Καγκελόπουλο» τον αποκαλούσαν οι δημότες…), για τους πράσινους φανοστάτες-απομίμηση των παλαιών, για τα σιντριβάνια (με τις μαρμάρινε μπάλες), για το πιο μεγάλο (και πιο κακόγουστο) χριστουγεννιάτικο δένδρο της Ευρώπης, καθώς και για τις εντυπωσιακές λιβρέες με τις οποίες αποφάσισε να ντύσει το προσωπικό του δήμου για να είναι αισθητικά συμβατό με το μεγαλείο του δημάρχου (καημένε Δημήτρη…). Κάποιος, μάλιστα, δημότης (ο κύριος Θανάσης Κ.), σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, προσέφυγε δικαστικώς εναντίον του Δήμου και του Δημήτρη, γιατί ο συνεχής ήχος του ρέοντος ύδατος από ένα σιντριβάνι που είχε τοποθετήσει ο δήμαρχος σε πλατεία κάτω ακριβώς από το μπαλκόνι του, τού προκαλούσε ασυγκράτητη ούρηση… Φίλος του Δημήτρη από τα παλιά, αποδίδει την εμμονή του δημάρχου με τα σιντριβάνια, στο γεγονός ότι στο σπίτι του, για πολλά χρόνια, στερήθηκε τον μπιντέ (κάποιοι ισχυρίζονται και το ντους)… Δύσκολο, βέβαια, να γίνει πιστευτή μια τέτοια ερμηνεία… Για γέλια και για κλάματα η δημαρχιακή του θητεία, που φόρτωσε στις πλάτες των πολιτών και δυσβάσταχτα χρέη τα οποία ακόμη αποπληρώνουμε, αφού ο Δημήτρης θέλησε να μεγαλουργήσει με ξένα κόλλυβα. Αμίμητες οι παραστάσεις του κάθε μέρα, κυρίως, όμως κατά την επίσκεψη διαφόρων αξιωματούχων και ανθυποαξιωματούχων από τα εξωτερικά. Εκεί ο Δημήτρης τα έδινα όλα, παίζοντας με αξιοθαύμαστο ζήλο τον ρόλο που από μικρό παιδί ελιμπίζετο.


Την εποχή, μάλιστα, που ο Σάμαρανκ, το Σεπτέμβριο του ’97 στη Λωζάνη, θα ανεκοίνωνε το περίφημο «Athens», θα θαυμάζαμε, από τηλεοράσεως, τον ανυπέρβλητο Δημήτρη, με το λευκό-κρεμ σακάκι του, να χοροπηδάει σαν ουραγκοτάγκος από χαρά, έχοντας δίπλα του την αντίστοιχης πορείας και ψυχοδομής κυρία Γιάννα (χωριατοπούλα και φιλόδοξη κι αυτή), καθώς και τον δουλοπρεπή μυστακοφόρο υφυπουργό αθλητισμού κ. Φούρα (νυν δήμαρχο Πατρέων, άνευ μύστακος πλέον, αλλά πάντα με την ίδια διαχρονική ξινίλα στο ύφος, που μερικοί απέδιδαν – εκ των πραγμάτων λανθασμένα – στο μουστάκι που τον «τσίμπαγε»… Λάθος, αφού το ίδιο ξινό ύφος έχει και τώρα, ξυρισμένος… Μάλιστα, ο Φούρας, που καθόταν ακριβώς πίσω από τον Δημήτρη, έχει εκμυστηρευθεί ότι, αμέσως μετά την ανακοίνωση, με το που τινάχτηκε ο Δημήτρης να πανηγυρίσει, κάτι μύρισε…).


Τραγούδια, διευθύνσεις ορχήστρας, γυροβολιές κλπ. κλπ. – τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνη τη θρυλική (και 100% ελληνική…) περίοδο του Δημήτρη. «Ο Δημήτρης Δήμαρχος» υπήρξε μια παράσταση που, αν μη τι άλλο, άξιζε τα λεφτά της – τα λεφτά μας…  

 
«Ο Δημήτρης Αρχηγός»
Το τεράστιο Εγώ του Δημήτρη δεν του επέτρεπε τίποτε λιγότερο από την αρχηγία. Δεν ήταν – το ήξερε καλά – φτιαγμένος από εκείνο το υλικό που είναι φτιαγμένοι «hoi polloi», όσοι δηλαδή προορίζονται για να ακολουθούν. Εκείνος προοριζόταν για να ηγείται! Το ΚΕΠ (που ιδρύεται στις 13 Μαρτίου του 2001), με σήμα τις δύο τεμνόμενες χρυσές βέρες, ήταν η αναπόφευκτη εξέλιξη, στη λογική της εξαργύρωσης μιας πανθομολογούμενης δημοφιλίας (το κοινό κυρίες και κύριοι, το κοινό…).. Πάντοτε η ελαφρότητα οδηγεί σε απονενοημένες ενέργειες και ο ελαφρύς Δημήτρης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Όσοι ήσαν κοντά στον Δημήτρη στο τολμηρό αρχηγικό του βήμα, έχουν να λένε ότι τα γραφεία του νεότευκτου κομματιδίου γέμισαν από γραφικότατους συμπατριώτες μας: απόκληρους της πολιτικής, δυσαρεστημένους κάθε είδους, υποψήφιους Δελαπατρίδηδες, Νίκους «έλλειψα ποτέ από κοντά σου» Αναγνωστόπουλους, wannabe μικρούς Αβραμόπουλους και τα ρέστα. Λέγεται ότι μόλις ο Δημήτρης ο Πρόεδρος είδε τι φυράματος ήσαν οι πρώτοι πιστοί, τράβαγε τα (φρεσκοβαμμένα) μαλλιά του. Τον Ιούνιο του 2002, ενάμιση μόλις χρόνο μετά και χωρίς να δοκιμαστεί στην κάλπη, το κόμμα κατέβασε ρολά και ο αποτυχημένος Δημήτρης ξαναγύρισε, μετ’ ου πολύ, στην πολιτική υπαλληλία...



 
«Ο Δημήτρης Υπουργός»
Αφού φίλησε κατουρημένες ποδιές για να επιστρέψει στη ΝΔ, ο Δημήτρης, με τη νίκη του κόμματός του, τοποθετήθηκε από τον αρχηγό του στο Υπουργείο Τουρισμού. Εκεί, ομολογουμένως, κάτι έκανε – και αυτό γιατί πρόκειται για ένα υπουργείο της πλάκας και της δουλοπρέπειας, της θεσμοποιημένης γκαρσονοποίησης της χώρας, τόσο συμβατό με την ψυχοδομή του Δημήτρη. Χαιρόταν σαν μικρό παιδί τότε, θυμούνται συνεργάτες του... Ταξίδια, επαφές, συναντήσεις, χειραψίες, ομιλίες άνευ περιεχομένου σε λαμπερές εκδηλώσεις, κοκτέιλς – τι άλλο ήθελε από τη ζωή ο ελαφρολαϊκός πολιτευόμενος;.. Στο Υπουργείο Υγείας, όμως; Εκεί (που τον έστειλε εξορία, σε ένα κρεσέντο διεστραμμένου χιούμορ και εκδικητικότητας, ο πρωθυπουργός του, που πάντα γέλαγε με την περίπτωσή του), τα έκανε μούσκεμα ο Δημήτρης. Γιατί εκεί θέλει γερό πολιτικό μανατζάρισμα και ο Δημήτρης δεν ήταν για τέτοια… Ακούστηκαν πολλά «στους ανά την επικράτεια καφενέδες» για κατασπατάληση πόρων, διασπάθιση δημοσίου χρήματος και άλλα παρόμοια. Εάν δεν γνωρίζαμε την πάστα του ανδρός (την φτιαγμένη από στέρεα, αγνά υλικά), θα κινδυνεύαμε να τα πιστέψουμε. Αλλά εμείς, που γνωρίζουμε καλά τον άνδρα, αρνούμαστε να πιστέψουμε σε παρόμοιες κακοήθειες. Πέραν της πανθομολογούμενης ακεραιότητάς Του και για έναν επιπλέον λόγο: γιατί ο Δημήτρης δεν ενδιαφέρεται για το χρήμα. Καθόλου – ειδικά για το δημόσιο, το οποίο σέβεται μέχρι δεκάρας. Το σωστό να λέγεται. Ίσως, μάλιστα, και επειδή οι φήμες έφτασαν, ως φαίνεται, στα αυτά και του ιδίου του Δημήτρη, κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής στο Υπουργείο Υγείας, εφρόντισε, αποστομωτικά, να δώσει την δική του απάντηση: «Δεν κλέψαμε!» δήλωσε επισήμως – και πήγε η καρδιά όλων στη θέση της. Αναστέναξαν οι διάφοροι προμηθευτές ιατρικού και φαρμακευτικού υλικού επί υπουργίας Δημήτρη. Βόγκηξαν από την αυστηρότητα του ανδρός. Κανένας τους δεν μπορούσε να δει, ούτε καν στα πεταχτά, τον άτεγκτο υπουργό – πόσο μάλλον να κάνει μαζί του την οιανδήποτε συναλλαγή. Με το ίδιος σθένος είχε αντισταθεί και στις πιέσεις των διαφημιστών – τόσο στο Υπουργείο Υγείας όσο και στο Τουρισμού. Αφού ο αρμόδιος συνεργάτης του, Αλέξης Ζορμπάς, είχε να το λέει: «Πώς ανθίσταται έτσι ο Υπουργός στις πιέσεις! Βράχος κανονικός!.. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχει τέτοιο σθένος…». Ο τίμιος δρόμος είναι πάντοτε ένας δρόμος μοναχικός, Δημήτρη, όπου κανείς δεν σε καταλαβαίνει – ούτε καν οι στενοί σου συνεργάτες… "Και τότε πώς έκανε λεφτά;" , αναρωτιούνται πολλοί. Μάλλον ξεχνούν την νοικοκυροσύνη (αγαπημένη λέξη του Δημήτρη) και την αποταμίευση... Υπάρχουν και τέτοιοι τρόποι, παιδιά, αν κάποιος είναι οικονομολόγος (όπως έλεγαν τον οικονόμο, παλαιά)... Επί Αβραμόπουλου, πάντως, τα χρέη των νοσοκομείων εκτοξεύθηκαν στα ύψη. Αντιθέτως, η ποιότητα των ιατρικών υπηρεσιών έπιασε πάτο. Η ηθική, όμως, ηθική! Ποιος ξέρει… Μερικές φορές η ανιδιοτέλεια, η ικανότητα και η ηθική ακεραιότητα φαίνεται πως δεν αποτελούν, ντε και καλά, εγγύηση και για μια επιτυχή διοίκηση…  


Θα (ξανα)γίνω Αρχηγός!
Αργότερα, ο Δημήτρης πίστεψε ότι ήρθε η ώρα του για τα πραγματικά Μεγάλα… Έκρινε ότι είχε έλθει η ώρα για να διεκδικήσει ξανά μια αρχηγία – της ΝΔ αυτή τη φορά. «Τώρα Υπουργός. Και μετά Πρωθυπουργός!» έλεγε στους φίλους του. Στόχος ζωής η αρχηγία. Έλεγε σε όλους ότι την είχε στο τσεπάκι. Εκφραζόταν υποτιμητικά για τον Καραμανλή. «Δεν με ακούει. Κάνει του κεφαλιού του. Δεν κάνει για πρωθυπουργός ο άνθρωπος…», έλεγε και ξανάλεγε ο υπουργός Δημήτρης. Την Ντόρα την υπολόγιζε, αλλά πίστευε ότι, ως νεοφιλελεύθερη, «δεν μπορεί να κερδίσει ένα καραμανλικό κατά βάση κόμμα». «Έχω την στήριξη του Καραμανλή» έλεγε, βεβαιώνοντας ότι του έχει εγγυηθεί σχετικά ο Ρουσόπουλος. «Σε κοροϊδεύει ο Θοδωρής», του έλεγαν οι συνομιλητές του. «Αφήστε, δεν ξέρετε», ανταπαντούσε εκείνος με το γνωστό υπεράνω ύφος Του. Τον «Αντωνάκη» αρχικά δεν τον υπολόγιζε. Ματαίως ο εξ απορρήτων του (και ταμίας του), κ. Αριστείδης Καλογερόπουλος, με τη γραφική φράντζα (ένας μικρός Αβραμόπουλος σε όλα· απλώς κάπως λιγότερο έξυπνος – λιγότερο έξυπνος ακόμα και από τον Δημήτρη…) τον προειδοποιούσε.


«Δεν κινδυνεύω από τον Αντώνη, πάρτε το χαμπάρι» απαντούσε στερεότυπα ο Δημήτρης, κάτι που δείχνει το μέγεθος και την κρίση του ανδρός… Όταν πλησίαζε η ώρα της εκλογής, η μεγάλη ώρα της τελειωτικής καταξίωσης, ο Δημήτρης την ξαναπάτησε... Τρίτος και καταϊδρωμένος ερχόταν στις μετρήσεις ο τσαλακωμένος ελληνοδανδής. Η ψυχοδομή του, όμως, δεν άντεχε, ούτε ετούτη τη φορά, την ήττα. Έτσι, άρχισε τις διαπραγματεύσεις. Η πρώτη επαφή ήταν με τη Ντόρα. Δεν τα βρήκαν. Γνωρίζουμε τι εζήτησε (και δεν έλαβε) από την τροφαντή πολιτικό. Εκείνο, όμως, που τον ενόχλησε, όπως εκμυστηρεύθηκε σε συνομιλητές του αργότερα, ήταν η υπεροψία της. «Η Ντόρα με αντιμετώπισε υπεροπτικά, σαν σκουπίδι. Με τσαλάκωσε. Πέρασαν όμως οριστικά οι εποχές που με είχε ως υποτακτικό της για κάθε χρήση» δήλωνε ο (τριτοθεσίτης) πικραμένος υποψήφιος... Και ετοιμαζόταν να πάρει την εκδίκησή του. Η δεύτερη επαφή ήταν με τον Αντώνη. Εκείνος φέρεται να του έδωσε ό,τι του είχε αρνηθεί η Ντόρα. Σίγουρα, πάντως, του υποσχέθηκε την αντιπροεδρία. «Νούμερο δύο θα είμαι εγώ. Τα συμφωνήσαμε με τον Αντώνη» διαβεβαίωνε τους, σκασμένους από την προχειρότητα και αφέλεια του Δημήτρη, αυλικούς του. Η στήριξη του Δημήτρη έγειρε, πράγματι, την πλάστιγγα. Και έτσι, μετά την Αντωνάκειο εκλογή, ο αυτάρεσκος Δημήτρης, φούσκωσε ακόμη περισσότερο, περιμένοντας τη στιγμή της θεσμικής δικαίωσης. Εις μάτην… Ο Αντώνης, αφού έκανε τη δουλειά του, άρχισε να σφυρίζει κλέφτικα, κοιτάζοντας πώς να ξεφορτωθεί τον εκνευριστικό μπλεϊζεράκια. «Τι θα κάνουμε με τον Δημητράκη ρε παιδιά», έλεγε αμέσως μετά την εκλογή του, «μας έχει γίνει στενός κορσές». «Δεν μπορώ να διοικήσω με τον Δημήτρη δίπλα μου, Θα γελάει ο κόσμος. Θα με πάρουν στο ψιλό...», επαναλάμβανε. Ο Δημήτρης, όμως, αφού έχασε τις προεδρίες, ονειρευόταν αντιπροεδρίες (μάζευε κι ας ειν' και ρόγες...). Και χολώθηκε από την περιθωριοποίηση και την απόρριψη. Ειδικά όταν έβλεπε ως άτυπο Νο 2 έναν… Πάνο Παναγιωτόπουλο (καημένη Νέα Δημοκρατία…).

 
Ο άνθρωπος Δημήτρης
Όσοι έχουν συναναστραφεί τον Δημήτρη μπορούν να το βεβαιώσουν: στις προσωπικές του επαφές είναι ένα ζεστός άνθρωπος. Πάρα ταύτα, όμως, τα στοιχεία γραφικότητας υπερτερούν και, εν τέλει, σφραγίζουν την ταυτότητα του υπερκινητικού πολιτευόμενου. «Ο Δημήτρης είναι τελείως αγράμματος», θα μας εκμυστηρευθεί παλαιός του γνώριμος. «Όχι αγράμματος με την έννοια ότι δεν ξέρει ανάγνωση και γραφή, αλλά τελείως ακαλλιέργητος. Δεν έχει διαβάσει ποτέ του κανένα σοβαρό βιβλίο, ενώ από μουσική ακούει ό,τι ακούει και το 95% των ελλήνων. Παλιά λαϊκά κυρίως – αγαπημένο του τραγούδι είναι το "Η δουλειά κάνει του άντρες" (που το έχει και σαν προσωπικό του ύμνο), για να καταλάβεις… Από ζωγραφική ξέρει μόνο τον Φασιανό. Από κινηματογράφο ξέρει μόνο από τις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες (Βιουγουκλάκη, Χατζηχρήστο, Γκιωνάκη κλπ.), ενώ από κλασσική μουσική δεν ξέρει που παν’ τα τέσσερα… Μόνο τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi ξέρει και το Boléro του Ravel. Άσε, πρόκειται για ένα δράμα… Εκείνο, πάντως, που του αρέσει είναι να σιγοτραγουδά σε παρέες και ταβερνεία παλιά ελληνικά τραγούδια. Εκεί πραγματικά το απολαμβάνει. Κλείνει τα μάτια στα ρεφραίν, ενώ συχνά συνοδεύει το τραγούδι κουνώντας και τα χέρια του στον ρυθμό, σαν διευθυντής ορχήστρας…», θα προσθέσει συγκαταβατικά. Βαθιά μικροαστός και επιθετικά επιδειξιμανής ο Δημήτρης, στα εξωτερικά χαρακτηριστικά του βγάζει όλο το βαθύτερο αίσθημα κοινωνικής μειονεξίας που τον διακρίνει. Είναι ένας sans-cullotes ("ξεβράκωτος") με σχέση θαυμασμού-μίσους απέναντι στα τζάκια και το παλαιό χρήμα (με όποιο νόημα μπορούν να έχουν τέτοιοι όροι στην ένδοξη Ελλάδα, αφού, στην ουσία δεν υπάρχουν…). Από τη μια μισεί κι από την άλλη ζηλεύει. Προσπαθεί, λοιπόν, να μιμηθεί τις συνήθειες μια τάξης που θεωρεί ανώτερη (και που στην Ελλάδα δεν υπάρχει), ενώ στην πραγματικότητα μιμείται τους νεόπλουτους, με τα γνωστά ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Αν δει κανείς τις κινήσεις μεγαλείου (κράτημα του πηγουνιού με τα δάχτυλα σε σχήμα Γ, τοποθέτηση των χειρών σε στάση "καμπαναριό", ύφος περισπούδαστο, επιτηδευμένες κινήσεις, πόζες ¾ με το βλέμμα να ατενίζει στο μέλλον κλπ. κλπ.), καταλαβαίνει...



Ο τρόπος που ντύνεται είναι χαρακτηριστικός. Τα blazer, τα τυπικά και βαρετά λευκά πουκάμισα, οι ριγέ γραβάτες (όχι regimental ή old school ties, όπως μάλλον θα ήθελε, αλλά κοινές γραβάτες εμπορίου), τα γνωστά, ανυπόφορα Sebago (που τα φορά, λανθασμένα, με κοστούμι, αντί για υποδήματα δετά), όλα δείχνουν έναν μεγάλο και φιλόδοξο κομφορμιστή, που μιμείται, ανεπιτυχώς, το στυλ μια ανώτερης τάξης που ούτε την γνωρίζει ούτε και πρόκειται, καταπώς φαίνεται, να τη μάθει – έναν τζιτζιφιόγκο. Πρόκειται για έναν συμπαθητικά θλιβερό μίμο ενός υποτίθεται ανώτερου στυλ, χωρίς όμως αυθεντικότητα. Και η σύζυγός του το ίδιο κακοντυμένα καλοντυμένη είναι – σαν τον Δημήτρη. Μάλλον, όμως, πιο ισορροπημένη από τον ίδιο. Μάλιστα, μπορεί να έχει δηλώσει «Θέλω να δω τον Δημήτρη πρωθυπουργό», αλλά, σύμφωνα με πληροφορίες, δείχνει να έχει βαρεθεί τον Δημήτρη, τις φιλοδοξίες του και τις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειές του να κατακτήσει την κορυφή.


Ο Δημήτρης ντρέπεται για την καταγωγή του. Είναι, όμως, αρκετά υπερήφανος για να μην το δείχνει. Κάνει, λοιπόν, την εξής (κουτο)πονηρία: βγαίνει επιθετικά στο θέμα της καταγωγής του, σκοπίμως, για να δείξει ότι δεν νιώθει μειονεκτικά. Επιθυμεί να δείχνει δημοσίως ότι όχι μόνο δεν την νιώθει σαν βάρος (που είναι η αλήθεια), αλλά ότι αισθάνεται και υπερήφανος γι' αυτήν. Τι να περιμένεις, όμως, από έναν άνθρωπο που ντρέπεται για την καταγωγή του; Η υπερβολική σιγουριά και η εικόνα υπερεπάρκειας που θέλει να βγάζει προς τα έξω ο Δημήτρης μόνο ως δείγματα βαθύτατης μειονεξίας μπορούν να θεωρηθούν. H παθολογική αναζήτηση μεγαλείου φαίνεται και από τα ονόματα που έχει επιλέξει για τα παιδιά του: Φίλιππος και Ιάσων. Χρειάζεται να πούμε τίποτε περισσότερο; Το σπίτι του είναι επίσης καθρέφτης της ψυχοδομής του (αλλά, βεβαίως, και του γούστου του). Πομπώδη έπιπλα, κλασσικά και νεοκλασσικά, που βγάζουν μάτι, βαρετά κάδρα, πολλές βιτρίνες στις οποίες επιδεικτικά τοποθετεί τις συλλογές του. Μανία του η συλλογή συμβόλων μικροαστισμού: ρολόγια και πένες – συν τις φωτογραφικές μηχανές που νομίζει ότι του προσδίδουν έναν ανέμελο αέρα καλλιτεχνικότητος. Και στο γραφείο του τα ίδια "μεγαλεία". «Βαριά» έπιπλα τύπου Chesterfield παντού, βαρυφορτωμένη διακόσμηση και τίγκα στις βιτρίνες όπου, ναρκισσιστικά και επαρχιώτικα, έχει με επιμέλεια τοποθετήσει κάθε μετάλλιο και πλακέτα που του έχει απονεμηθεί… Του Δημήτρη του αρέσει το μπόλικο. Δεν ξέρει τι πάει να πει λιτότητα, τι σημαίνει understatement... Οι ατυχείς επισκέπτες του Δημήτρη τυγχάνουν του εξής «προνομίου»: Με το που περνάνε την είσοδο της οικίας και υφίστανται το πρώτο σοκ της βαριάς, αρχοντοχωριάτικης επίπλωσης, έχουν την τιμή να καθίζονται με το ζόρι στο ειδικό δωμάτιο, όπου ο Δημήτρης τους επιφυλάσσει, πάντοτε, μιαν έκπληξη (την ίδια πάντα έκπληξη...): τους υποχρεώνει να απολαύσουν μαζί του την πιο πρόσφατη παρουσίασή του στην τηλεόραση! Άλλοι γελούν και άλλοι κλαίνε με αυτή την «έκπληξη». Το βέβαιον είναι ότι όλοι φεύγουν με βαρύ κεφάλι... «Αφόρητος άνθρωπος ο Δημήτρης», θα εκμυστηρευθεί παλαιός συνοδοιπόρος του στην πολιτική. «Και πολύ κουτός – πραγματικά πολύ κουτός…», σπεύδει να προσθέσει παλαιός (τσιμπουκοφόρος) συνεργάτης του από τον χώρο της δημοσιογραφίας. «Όση σοβαρότητα του λείπει, τόσες φιλοδοξίες έχει», θα σχολιάσει, δηκτικά, ο ίδιος συνεργάτης με τα βαμμένα μαλλιά.


Μιας που αναφέραμε τον βαψομαλλιά πληροφοριοδότη μας, ας αναφέρουμε ότι ο κομψευόμενος Δημήτρης δεν αρνείται, από καιρού εις καιρόν, τη βοήθεια της βαφής μαλλιών για να τονώσει λίγο τη θαλερότητά του. Ο Δημήτρης, όμως, δεν είναι κανένας παρακμιακός, να βάφει τα μαλλιά του κορακί και κομοδινί, σαν αυτούς που βλέπουν τα παιδιά στους δρόμους και τους παίρνουν από πίσω πετώντας τους χαλίκια και κάνοντάς τους καζούρα. Ο Δημήτρης προτιμά ένα απαλό, διακριτικό «γκρι του πενηντάρη», αφού στόχος του δεν είναι τόσο το να παραπλανήσει σχετικά με την ηλικία του, όσο το να προσθέσει, απλώς, μια πινελιά σκουροχρωμίας στα αριστοκρατικά, σπαστά του μαλλιά. Με τον Δημήτρη, μάλιστα, και τα μαλλιά του συμβαίνει κάτι το ολωσδιόλου παράξενο: πότε τα βάφει και πότε τα αφήνει στο φυσικό τους χρώμα - εναλλάξ. Τελευταία, μάλιστα, φορά που τα έβαψε ήταν λίγο πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων. Έκτοτε τα έχει ξανα-αφήσει να λευκάνουν. Για να δούμε τώρα, με το συνέδριο – θα τα περάσει ένα χεράκι;


«Ο καημένος ο Δημήτρης δεν είναι κακό παιδί, απλώς είναι λίγος ο φουκαράς – πολύ λίγος…», θα μας πει γυναίκα δημοσιογράφος που τον γνωρίζει από διευθυντή του διπλωματικού γραφείου του Μητσοτάκη. «Αν ξεπεράσεις μερικές αστείες και γραφικές πλευρές του χαρακτήρα του, μπορείς μέχρι και να τον συμπαθήσεις. Νομίζει ότι έχει χιούμορ, αλλά είναι ακριβώς σαν τον Χατζηνικολάου. Με το που επιχειρεί να πει κάποιο αστείο, σε πιάνουν αμέσως κρυοπαγήματα… Το ντύσιμό του είναι αστείο, ενώ ο ίδιος πιστεύει ότι είναι καλοντυμένος. Φοράει και γυαλιά aviator με καθρέφτες!», θα συμπληρώσει η δημοσιογράφος ξεκαρδιζόμενη... Στην πραγματικότητα, όσοι τον ξέρουν καλά, συνομολογούν ότι ο Δημήτρης είναι ανασφαλής. Δεν αντέχει την αποτυχία, την ήττα. Και έτσι δημιουργεί μια τεχνητή πραγματικότητα, πάντα ευνοϊκή γι’ αυτόν, προκειμένου να αντέξει την «πραγματική» πραγματικότητα. «Είναι μια άμυνα του οργανισμού του», θα μας εκμυστηρευθεί στενός συνεργάτης του. «Στα δύο μεγάλα στραπάτσα της πολιτικής του πορείας, όταν αναγκάστηκε να κλείσει το ΚΕΠ και όταν αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την διεκδίκηση της αρχηγίας της ΝΔ, θα παρατήρησες δύο πράγματα. Aφενός, δεν είχε τη δύναμη να κατέβει σε εκλογή και να δοκιμαστεί. Αφετέρου προσπαθούσε, με προσποιητή ψυχραιμία, να πείσει τον κύκλο του ότι έκανε τη μεγάλη κίνηση! “Είδατε πώς τους την έφερα;” έλεγε και ξανάλεγε έχοντας την ανάγκη να μας πείσει – πρώτα απ’ όλα να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό… Όταν χάνει ο Δημήτρης, γυρίζει τον διακόπτη και διακτινίζεται σε άλλες πραγματικότητες. Είναι ο Κάπταιν Κέρκ της πολιτικής!..», προσθέτει ο συνομιλητής μας κρατώντας την κοιλιά του από τα γέλια...


«Ο Δημήτρης πρόδωσε την τάξη του», θα μας πει, έξαλλος, ένας τίμιος βυτιοφορεύς, γείτονας του Δημήτρη. «Να γινόταν και αυτός σαν τον πατέρα του, χωροφύλακας!», θα συμπληρώσει. «Με εκνευρίζει πολύ αυτός ο χαλβάς με το ψεύτικό χαμόγελο και τη μπουρδολογία του. Με ενοχλεί τόσο πολύ που, αν τον είχα μπροστά μου αυτόν τον εκνευριστικό τύπο, θα του τσάκιζα ευχαρίστως τα παϊδια!», μας εκμυστηρεύεται με θυμό πολύ… Εδώ θα διαφωνήσουμε, όμως, με τον τίμιο βιοπαλαιστή. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, κοινωνική αναρρίχηση, με αισθητικούς και άλλους αξιολογικούς όρους, ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μετακόμιση από το υπόγειο στο ημιυπόγειο. Τι άλλο, δηλαδή, θα μπορούσε να σημαίνει, όταν η ιθύνουσα τάξη συγχρωτίζεται με εμπόρους όπλων, γόνους μαυραγοριτών και μοντέλα Γ κατηγορίας σε παρακμιακές κοσμικές συναθροίσεις με αμοιβαίες ρεβεράντζες και πίστη στο τρίπτυχο-τοτέμ Μερσεντέ, Ρόλεξ και Κολλέγιο Αθηνών (για τα διανοητικώς ατροφικά και ψυχικώς προβληματικά βλαστάρια τους); Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει, όταν η πνευματική ελίτ της χώρας αποτελείται από γαλλοτραφείς ημιπαράφρονες ή ελληνοτραφείς κατά φαντασίαν Τσε Γκεβάρα - τρόφιμους των κομματικών ιδρυμάτων και των κακόγουστων αθηναϊκών σαλονιών, προκειμένου να κερδίσουν το χάδι της εξουσίας; Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει, όταν η πολιτική εξουσία αποτελείται από πρώην κατσικοκλέφτες και μπουκαδόρους, που λιγουρεύονται στα κρεβάτια τους ξανθές πόρνες πολυτελείας; Με αυτά τα δεδομένα, γιατί να μην ονειρεύεται να αναρριχηθεί μέχρι και ο Δημήτρης; Ο ίδιος, πάντως, πίστεψε ότι ήλθε, επιτέλους, η ώρα του...


Ένα από τα χαρακτηριστικά-trademark του Δημήτρη είναι ο ξύλινος λόγος του – αυτό το στρογγυλεμένο και καλλιεπές Τίποτα με το οποίο εκφράζεται από την πρώτη μέρα που τον γνωρίσαμε. Αυτό το Τίποτα που εκφράζει ο Δημήτρης, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, πηγάζει από την ταπεινή του καταγωγή: από μικρός θαύμαζε την διπλωματική τιποτολογία / μπουρδολογία – το τίποτα δηλ. τυλιγμένο (εμπακεταρισμένο, που θα’ λεγαν και οι κύπριοι αδελφοί μας…) σε γυαλιστερό σελοφάν. «Όταν μιλάει έτσι ο Δημήτρης, δεν βλέπει αυτό που βλέπουμε οι περισσότεροι και μας δημιουργεί αμηχανία. Ο Δημήτρης, με τον λόγο αυτό, αναμετράται με τα πρότυπα που είχε από μικρός. Τα πρότυπα που θαύμαζε όταν, μικρό, συμπλεγματικό και φιλόδοξο παιδί, έβλεπε τους διπλωμάτες και τους πολιτικάντηδες να μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα και έλεγε ‘έτσι θα γίνω κι εγώ μια μέρα’. Μιμείται, λοιπόν, αυτό που θαυμάζει. Το ίδιο ισχύει και για τις χειρονομίες του. Εμείς μπορεί να γελάμε και να χλευάζουμε, αλλά εκείνος μιμείται τα πρότυπα του – πρότυπα μια ολόκληρης ζωής», θα μας επισημάνει δημοσιογράφος της τηλεόρασης. Ο λόγος του Δημήτρη είναι γεμάτος λεκτικά τικ – μας έχει αλλάξει τον αδόξαστο στις ίδιες και τις ίδιες λέξεις και εκφράσεις: νοικοκυρέψαμε / πρωτύτερα / σύνθεση / φυσική ηγεσία / βιοϊστορικός κύκλος / κοινωνία / να είμαι χρήσιμος στην παράταξή μου και στην πατρίδα μου / φως, περισσότερο φως / έχετε καμιά αμφιβολία… / όσοι κάνουν (το Χ ή το Ψ) προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην κοινωνία / κοινωνικές συμμαχίες / θα πω και κάτι άλλο / απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες του παρελθόντος / να στραφούμε στην ίδια την κοινωνία / να αφουγκραστούμε την κοινωνία / ξεπερασμένη αντίληψη / εμείς δεν ζητήσαμε αξιώματα / μακριά από εμάς μια τέτοια αντίληψη / εμείς βρισκόμαστε πάντα εκεί όπου μας έταξε η κοινωνία, και άλλα κούφια παρόμοια… Ας αναφερθούμε, όμως, και σε μερικές αβραμοπούλειες επαγγελματικές ευρεσιτεχνίες. Ένα από τα επαγγελματικά τρικ του Δημήτρη είναι να ακούει τον συνομιλητή του και να παριστάνει ότι ακούει κάτι πολύ σημαντικό. Έτσι κολακεύει όλους τους αφελείς που επιδιώκουν να τον συναντήσουν. Επιπλέον, μια άλλη version του ίδιου κατά βάσιν νούμερου είναι να "μαλώνει" τους συνεργάτες του, όταν κάποιος τρίτος συνομιλητής διατυπώνει μια κριτική / παρατήρηση παρόντων των συνεργατών. «Είδατε; Έχει δίκιο ο Χ. Σας τα ‘λεγα κι εγώ…», συνηθίζει να λέει... Όταν ο Δημήτρης δέχεται αίτημα από κάποιον που θεωρεί παρακατιανό (δηλ. όχι ανώτερό του και όχι – πραγματικό ή πιθανό – χρηματοδότη), η στερεότυπη απάντηση είναι: «Άσε θα το δω…» ή «Πες το στον Αριστείδη (Καλογερόπουλο)…». Επίσης, και το καλοχαιρέτειο «ετελείωσε» είναι συχνά στην ημερήσια διάταξη…


Υπάρχει και μια άλλη, όμως, διάσταση του Δημήτρη, που μας φωτίζει ψυχίατρος εκ Λονδίνου. «Αν ο ψυχίατρος και πολιτικός David Owen είχε το χιούμορ να συμπεριλάβει την περίπτωση του Δημήτρη στο καταπληκτικό βιβλίο του "In Sickness and in Power" με θέμα τις ασθένειες των πολιτικών, θα είχε σίγουρα αποδώσει στον περίεργο αυτόν άνθρωπο folie de grandeur. Μου φαίνεται ότι ο συγκεκριμένος πολιτευόμενος απέχει λίγες μόνον γυάρδες από την παράνοια, με τέτοια (δυσανάλογη ως προς τις πραγματικές του δυνατότητες) ιδέα που έχει για τον εαυτό του». Ο Δημήτρης είναι στομφώδης. Και στον λόγο, και στη γλώσσα του σώματος αλλά και στις πράξεις. Στομφώδης και αυταρχικός. Επιδιώκει πάντοτε το μεγάλο, το ξεχωριστό, χωρίς, όμως, την παραμικρή αίσθηση του γελοίου. Δημήτρης και μεγαλείο είναι δύο μεγέθη ενωμένα με ισχυρά δεσμά γάμου. Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο μεγαλοπρεπείας με το οποίο αναφέρεται στον εαυτό του («εμείς»), η διπλή χειραψία (το μάγκωμα της παλάμης ή του μπράτσου του συνομιλητή), το αγκάλιασμα και χτύπημα της πλάτης (patting) που δείχνει σπουδαιοφάνεια και αυταρχικότητα, καθώς και η μόνιμη χρήση, ως ντεκόρ, της αναπόφευκτης ελληνικής σημαίας, αποκαλύπτουν το πομπώδες και σπουδαιοφανές του ανδρός.


Εξάλλου, όπως είναι γνωστό, ο Δημήτρης περιφρονεί τα μικρά και αναμετράται πάντοτε με τα Μεγάλα. Να μην λησμονούμε, λοιπόν, ότι ο Δημήτρης συνομιλεί συνεχώς και με την Ιστορία. Σε αυτό το πνεύμα, την 10η Μαρτίου του σωτηρίου έτους 1996, υπέγραψε, ομού μετά του δημάρχου της ιστορικής Σπάρτης, την περίφημη «Διακήρυξη Λήξεως του Πελοποννησιακού Πολέμου», απαλλάσσοντας οριστικά την χώρα από έναν μεγάλο αδελφοκτόνο βραχνά…

 
Αποτυχία και κατάθλιψη
Σε κατάθλιψη βρίσκεται πλέον Δημήτρης, ο «παντοτινός Δήμαρχος της πόλεως των Αθηνών». Δεν κατάφερε και λίγα στη ζωή του – αν αναλογιστούμε την αφετηρία του. Δεν κατάφερε, όμως, και πολλά, με την έννοια ότι απέτυχε να πιάσει τον βασικό στόχο που από ενωρίς είχε θέσει: να γίνει κυβερνήτης («Εμένα δεν με ενδιαφέρει να γίνω πρωθυπουργός. Κυβερνήτης θέλω να γίνω!» διακηρύττει, επαναλαμβανόμενα, στους στενούς συνεργάτες του…). Με αυτή την έννοια τον συμπονούμε. Όπως πρέπει να συμπονούμε και να στηρίζουμε όποιον έχει μια έντονη ανάγκη που δεν μπορεί να ικανοποιήσει. Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης ήθελε να γίνει ο Δημήτρης, Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής συνεδρίου τελικά έγινε… Παρ’όλα ταύτα, εμείς τον τιμούμε με αυτό το τεράστιο κείμενο-αφιέρωμα. Τον τιμούμε και γιατί ο Δημήτρης μιλάει στην καρδιά μας. Γιατί οι περισσότεροι είμαστε (ή θα θέλαμε να είμαστε) σαν κι αυτόν. Ο Δημήτρης είναι ένας μέσος, συνηθισμένος άνθρωπος - ένας μέτριος. Ένας σαν και τους περισσότερους από εμάς. Δεν είναι τυχαίο ότι τον εκλέγουμε στις πρώτες θέσεις σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στην οποία μετέχει. Είμαστε, όλοι, δυνητικά, μικροί Αβραμόπουλοι... Αυτή ήταν, λοιπόν, η - κάπως φλύαρη - μικρή ιστορία ενός μεγάλου (ή μήπως η μεγάλη ιστορία ενός μικρού – ωχ! μπερδεύτηκα τώρα…). Ξέρετε τι είναι να έχεις υποστεί τόσον ευτελισμό, να έχεις επιδοθεί σε τέτοιο γλείψιμο, να έχεις υποστεί τόσες ταπεινώσεις στη ζωή σου και να μην μπορέσεις ν’ αγγίξεις, τελικά, τον στόχο στον οποίον (νόμιζες ότι) σε προόριζε το πεπρωμένο σου; Να ξεκινάς για Πρόεδρος Κυβέρνησης και να καταλήγεις Πρόεδρος Οργανωτικής Επιτροπής του 8ου συνεδρίου; Α, ρε Δημήτρη… Πάλι στα ίδια μείναμε… Πάλι τίποτα δεν κάναμε…


ΥΓ. Τελικά, ο πρόεδρος Αντώνης, βλέποντας τη δημοσκοπική (και συνολική) καταβαράθρωση του κόμματός του, ενέδωσε στις αξιώσεις του Δημήτρη και του παρέδωσε τα (αναπληρωματικά) κλειδιά της αντιπροεδρίας (Που να ανοίγεις νέα μέτωπα τώρα...). Μόνο που δεν επρόκειτο, τελικά, για κανονική και πλήρη αντιπροεδρία (όπως είχε αξιώσει ο Δημήτρης), αλλά για αντιπροεδρία Β, δηλ. για μια κουτσή και λειψή αντιπροεδρία - για μια μπασταρδεμένη αντιπροεδρία... Η τύχη έχει κέφια και παίζει, καταπώς φαίνεται, πάντοτε περίεργα, νοσηρά και χιουμοριστικά παιγνίδια στην πλάτη του καημένου του Δημήτρη, αφού δεν του δίνει τίποτε ολοκληρωμένο· αφού δεν του επιτρέπει, τελικά, τίποτε να χαρεί... Α, ρε Δημήτρη... Πάλι τίποτα δεν κάναμε... Πάλι χάσαμε...

ΥΓ2. Επί μήνες ακουγόταν το όνομα του Δημήτρη ως του πιο πιθανού υποψηφίου για τον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο ίδιος ο Δημήτρης το είχε σίγουρο. Και πίστεψε ότι έτσι θα του δοθεί επιτέλους η δυνατότητα να παίξει τον σόλο, πρωταγωνιστικό ρόλο για τον οποίον είναι προορισμένος: τον ρόλο του Πρώτου Πολίτη της χώρας (έστω και με κουτσουρουμένες, τυπικές αρμοδιότητες), τον ρόλο του Κυβερνήτη. Είχε, μάλιστα, έτοιμη, καθαρογραμμένη, και τη δήλωση που θα έκανε μετά και την επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του. Ωστόσο, λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα μιας μουντής ημέρας του Φεβρουαρίου, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε άλλον υποψήφιο, τον Πάκη Παυλόπουλο! Κι ας είχε υποσχεθεί τη θέση στον Δημήτρη. Κι ας τον είχε προετοιμάσει ψυχολογικά. Θρύψαλα έγιναν εκείνο το απόγευμα αμέτρητα από τα (καλόγουστα) υαλικά που κοσμούσαν την οικία του Δημήτρη. Ενώ λέγεται ότι, λόγω της (δικαιολογημένης) έκρηξης, πάνω στο (εντελώς ανθρώπινο) ξέσπασμα του πολιτευόμενου, εδάρη και κάποιο συγγενικό του πρόσωπο. Κι από το εσωτερικό της (καλαίσθητης) μεζονέτας της ΝΕΑΣ Κηφισιάς (και όχι της κανονικής), ακούστηκε, θαρρείς σαν κλάμα, όλο παράπονο, η φράση «Πάλι τίποτα δεν κάναμε... Πάλι χάσαμε...»  

/σχετικά άρθρα/
Καμιά ύποπτη δοσοληψία Αβραμόπουλου-Μαυρίκου: εκβιαστές και παρβενήδες
 

283 comments:

«Oldest   ‹Older   201 – 283 of 283
Anonymous said...

ΡΕ ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ.
ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ;;;
ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ
ΦΟΡΟΚΛΕΠΤΩΝ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ;;;;
ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΣΤΕΣ;; Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΜΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ ΥΠΟΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΥΦΑΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΧΩΡΑ ΜΕ ΠΑΡΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΥΚΛΩΜΑ .
ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΟΥΔΕΙΣ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΕΑΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ0 ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
ΕΙΝΑΙ ΗΩΡΑ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ.

Anonymous said...

Με τους δικαστές φίλε μου παντού υπάρχει κάποιο σχετικό πρόβλημα. Βέβαια όχι τόσο μεγάλο όσο στην Ελλάδα. Αλλά εδώ τι είναι σοβαρό για να είναι σοβαρή και η δικαιοσύνη; Υπάρχουν όμως και κάποιοι σοβαροί δικαστές. Επίσης, οι έλληνες δικαστές όπως είναι γνωστό είναι στην πλειονότητά τους νομικοί που δεν μπόρεσαν (ή έκριναν ότι δεν μπορούν) να γίνουν δικηγόροι. Δες τι ισχύει ως προς το κύρος των δικαστών αλλά και την ποιότητά τους σε άλλες χώρες και βγάλε τα συμπεράσματά σου. Πάντως κάτι το ιδεατό δεν υπάρχει πουθενά. Το ελληνικό βέβαια μοντέλο προσιδιάζει στο αφρικάνικο και από αυτή την άποψη έχουμε πρόβλημα.

Reporter X said...

Νέο site μας προτείνει από το blog του ο Παπαγιάννης, όχι όμως ανιδιοτελώς (δεν γίνονται θαύματα στην εποχή μας) αλλά γιατί γράφει και ο ίδιος σε αυτό (πολλοί παρακμιακοί δήθεν εκδότες προτείνουν στον Παπαγιάννη να γράφει στα κωλοέντυπά τους με πενταροδεκάρες, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν από τον δημοσιογράφο τζάμπα διαφήμιση από τα "έγκυρα" μέσα τα οποία κουμαντάρει). Εκδότης του νέου site εμφανίζεται o γίγας της δημοσιογραφίας (και πρώην αρθρογράφος του... Penthouse) Χάρης Παυλίδης. Πρόκειται για τον παλαιό ρεπόρτερ του... ναυτιλιακού ρεπορτάζ, που κόλλησε αρχικά δίπλα στον Ανδρέα Ανδρικελόπουλο (ναι, αυτόν που κόπτεται σήμερα υπέρ της ποιότητας, αλλά ως δήμαρχος έβγαζε στα μπαλκόνια τον Ντέταρι με το πλήθος από κάτω να παραληρεί). Αργότερα κόλλησε με τον έτερο αστέρα Δημήτριο Αβραμόπουλο με τον οποίον οραματίζονταν (τί άλλο)... μεγαλεία (γέλια). Ήταν τόσο κολλητοί με τον Δημήτρη όσο η μύγα με το σκατό [(λέγοντας βέβαια και ιδιαιτέρως ότι ο "Δημήτρης δεν τον ακούει", ΠΟΙΟΝ; αυτόν τον μεγάλο στρατηγικό νου, τον τεράστιο strategist Χάρη Παυλίδη (νέα γέλια)] . Αργότερα (επειδή όπως και το αφεντικό του ο Χάρης πίστευε ότι είναι φτιαγμένος μόνο για τα μεγάλα) σχεδίαζε να βγάλει ένα "πολύ ελίτ έντυπο (ΣΣ. μάλλον συνδρομητικό) το οποίο να απευθύνεται μόνο στην ελίτ της χώρας και τους opinion leaders" (λες και περίμεναν να ενημερωθούν, όποιοι και αν είναι αυτοί, από έναν... Χάρη Παυλίδη). Τώρα φτιάχνει ένα εντελώς αδιάφορο site με το οποίο συνεργάζεται και ο άλλος γίγαντας συνεργάτης του Αβραμόπουλου Αριστείδης Καλογερόπουλος, καθώς και διάφορα άλλα φυντάνια. Γίγαντες της δημοσιογραφίας Παυλίδηδες και σία προχωράτε δυναμικά και ποιοτικά, έτσι όπως μόνο εσείς ξέρετε, και εμείς θα σας στηρίξουμε.
Χάρη δώστα όλα. Μπορείς και πρέπει να διαμορφώσεις την κοινή γνώμη.

Anonymous said...

Αξίζει να παρακολουθεί κανείς το πως θα καλύπτει το νέο site τις κινήσεις Αβραμόπουλου. Εκεί θα υπάρξουν πολλά γέλια (γέλια).

PS. Oικονομικά το νέο site το στηρίζει ο ίδιος Παυλίδης. Είναι βέβαιο αυτό. Οι ήρωες έλληνες δημοσιογράφοι βάζουν και από την τσέπη τους ρισκάροντας, αν πρόκειται για το καλό της ενημέρωσης.

Anonymous said...

Βγήκε και ο χοντροκώλης Παπαδημούλης, αυτός ο παπαμικρούλης της μικροπολιτικής, να τοποθετηθεί για το ζήτημα των τραπεζών. Πάντα με το μουστάκι του θεολόγου (που τώρα έχει αραιώσει και ασπρίσει) και πάντα με την ψεύτικη, εκνευριστική γλυκύτητα εκπροσώπου παραχριστιανικής οργανώσεως τύπου Σωτήρ/Ζωή έκρινε σκόπιμο να μας πει, ακόμη μια φορά την μπαρούφα του (προσθέτοντας στις μπαρούφες των οικονομολογούντων όλων των τάσεων και πλευρών). Ας αφήσει ο Παπαδημούλης κατά μέρος τις θεωρίες και τις παραινέσεις και ας κοιτάξει να χάσει κανένα κιλό τόσο που έχει παχύνει τα τελευταία χρόνια.

Anonymous said...

Tο θέμα βέβαια σε σχέση με το κότερο, την Πετραλιά και τον γαμπρό είναι άλλο: θα δεχόταν η ξιπασμένη Πετραλιά να κάνει γαμπρό της έναν κρεοπώλη; Περίεργο, πολύ περίεργο για να είναι αληθινό. Μια και το αναφέραμε, σαν κρεοπώλης (που φοράει τα καλά του για να πάει σε γάμο ή "επίσκεψη") ήταν ντυμένος προχθές και ο Πεταλωτής, με το σκούρο πουκάμισο, το μπεζ σακάκι και τη ροζ γραβάτα (το χοντρό δαχτυλίδι στον παράμεσο έλειπε). Απ' ό,τι κυκλοφόρησε, τον επέπληξαν από την κυβέρνηση για αυτό το τουλάχιστον "παράδοξο" ντύσιμο. Νομίζω ότι κάπως έτσι θυμάμαι ντυμένο κάποτε και τον Βοσκόπουλο.

Anonymous said...

Το να ευθύνεται για την δολοφονία κάποιος ορθογράφος, βαθύτατα ενοχλημένος από τις συνεχείς ανορθρογραφίες του blog το οποίο κατείχε ο δολοφονηθείς, ή να βρέθηκε κάποιος εστέτ εκτός εαυτού λόγω πολύ κακού γούστου της δουλειάς του συγκεκριμένου blog, φαίνεται μάλλον κάτι το απίθανο. Επομένως, στα χτυπήματα που έκανε μέσα από το blog του και τους αντιπάλους που είχε δημιουργήσει μάλλον θα πρέπει να αναζητηθούν οι ένοχοι. Επί τη ευκαιρία, μάλλον κρύος ιδρώτας έλουσε, με το άκουσμα της τραγικής είδησης, και τον Νίκο Χατζηνικολάου, γιατί με τόσο μέτωπα που έχει ανοίξει από την αποκαλυπτική και άτεγκτη δημοσιογραφία που κάνει, χρόνια τώρα, μπορεί να έχει δημιουργήσει πολλούς εχθρούς. Με την συνεχή προβολή, ας πούμε, της Παπαρίζου μπορεί να έχει εκνευρίσει τη Γαρμπή, με τις συνεχείς συνεντεύξεις του Πάριου μπορεί να έχει ενοχλήσει θανάσιμα τον Πουλόπουλο και πάει λέγοντας...

Anonymous said...

Το συγκεκριμένο είδος δημοσιογραφίας, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αποτελεί ό,τι χειρότερο μπορεί να συναντήσει κανείς σήμερα στην Ελλάδα αλλά και γενικώς. Απολιτικότητα, εμπάθεια, αγραμματοσύνη, ενώ πολλές ανακοινώσεις για μελλοντικά αποκαλυπτικά ρεπορτάζ (του τύπου "Ποιός είναι αυτός που;..." κλπ. κλπ.) θύμιζαν τις "καλύτερες" στιγμές του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου. Το πιο αστείο (και τραγικό ταυτόχρονα) είναι που τώρα όλοι οι δημοσιογράφοι θα βγαίνουν και θα χύνουν τα δάκρυά τους προσχηματικά, ξεχνώντας όσα ωραία λέγαν και λένε κατ' ιδίαν για τον πρώην συνεργάτη του Τριανταφυλλόπουλου, τον ρόλο του και τους πάσης φύσεως εργοδότες του.

Anonymous said...

Μήπως κινδυνεύει κι ο (εξίσου ορθογράφος) Καραΐσκος;

Anonymous said...

Αυτή η χώρα έχει την μοναδική ικανότητα να προσθέτει μια διάσταση γελοιότητας σε κάθε θέμα, ακόμη κι αν πρόκειται για μια δολοφονία. Οι υπερβολές δίνουν και παίρνουν σε αυτή την υστερική χώρα, καθώς και η υποκρισία. Τραγικό συμβάν μια δολοφονία. Όμως, η δήθεν ελευθερία της έκφρασης δεν μπορεί να καθαγιάζει την ασημαντολογία, τη συσκότιση, τη μισθοφορική αντίληψη περί ενημέρωσης και δημοσιογραφίας. Προσπάθεια φίμωσής τους εντοπίζει, πίσω από τη δολοφονία, ο αστείος χώρος των ελληνικών blogs, ενώ (και ανεξάρτητα από την τραγικότητα κάθε δολοφονίας) ο μακαρίτης αναδεικνύεται, σιγά σιγά, σε... σύμβολο της ελεύθερης έκφρασης.

Κάθε χώρα έχει τα σύμβολα που της αξίζουν. Ειδικά η αστεία Ελλάς.

Anonymous said...

Με όποιον δάσκαλο καθήσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Δηλαδή ο ζούγκλας είναι καλύτερος του Μιχαλόπουλου; Με αυτόν έκατσε ο Γκιόλιας, αυτά έμαθε.
Πάντως ο ζούγκλας αποδεικνύεται πιο πονηρός. Οπλοφορεί, κυκλοφορεί με μπράβους και πάνω απ'όλα είναι ο μοναδικός που γλείφει πατόκορφα τους τρομοκράτες σε κάθε ευκαιρία.

Anonymous said...

H ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ (ΣΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ) ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.

Anonymous said...

"Δεν θα περάσει η προσπάθεια φίμωση της ελευθερίας της έκφρασης", διαλαλούν, σε ραδιόφωνα, TV και blogs οι γραφικότατοι έλλληνες δημοσιογράφοι και blogers. Εξαιρετικά κωμικές καταστάσεις. Οι μεν πρώτοι θα υπερασπιστούν την ελευθερία της έκφρασης, αυτής που έχει, εδώ και πολλά χρόνια, ξεπουληθεί για ένα (γλίσχρο ή υψηλό) μεροκάματο. Οι δε δεύτεροι θα υπερασπιστούν την ασημαντολογία και την απλοϊκότητά τους, φαντασιωνόμενοι ότι είναι οι νέοι μικροί Ροβεσπιέροι (ή και Χατζηνικολάου - ανάλογα με τα γούστα). Γέλια μέχρι δακρύων (προσοχή μόνον να μην στάξουν πάνω στην υπέροχη ελληνική δημοσιογραφία και "μπλογκόσφαιρα" (sic))...

Anonymous said...

-----------------------------------
ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΑΝ BLOG σας αναφέρουμε ότι ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ Η ΙΔΕΑ του troktiko.blogspot.com ήταν του Σωκράτη Γκιόλια!ΝΑΙ η ιδέα και το όραμα αυτού του blog άνηκε στον Σωκράτη Γκιόλια και όλοι εμείς πορευτήκαμε με τούτη την ιδέα,ενός ανεξάρτητου blog που θα μπορούσε να είναι η φωνή όλων σας.
-----------------------------------

Όραμα και Ιδέα!!! Όταν κάποιοι δεν έχουν την αίσθηση του γελοίου.

Anonymous said...

"Κανείς δεν θα μας κλείσει το στόμα!", δήλωσε και ο σκληροτράχηλος και αποκαλυπτικός άνκορμαν του ΜΕGΑ, Νίκος Στραβελάκης. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να κλείσει αυτό το στόμα, αυτό το στόμα που παραμένει ορθάνοιχτο - όχι, όμως, για να πει καμιά αλληθινή είδηση, αλλά για να χάφτει μύγες...

Anonymous said...

Άκουσαν καλά τα αυτιά μου; Ο Πρόεδρος Καρατζαφέρης καλεσμένος του Χατζηνικολάου στο δελτίο να λέει: "Εσείς κ. Χατζηνικολάου που είστε και διανοούμενος!!!^%%##!!!!"...

Αθέλητη (ή μήπως ηθελημένη) ειρωνεία;

Anonymous said...

7:27 έχεις δίκιο αλλά κι άδικο ταυτόχρονα.
Πράγματι είναι γελοίο να κόπτονται οι "αδέσμευτοι" δημοσιογράφοι για την ελευθερία της έκφρασης όπως επίσης είναι γελοίο ο κάθε πικραμένος να πιστεύει ότι με το βήμα που του δίνεται να πει την παπαριά του καθορίζει κι αυτός τις εξελίξεις.
Το λάθος σου όμως είναι ότι δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε μπλογκ αλλά για το troktiko. Το οποίο έχει επισκεψιμότητα πολύ μεγαλύτερη από την αναγνωσιμότητα πολλών "μεγάλων" ελληνικών κωλοφυλλάδων. Άρα πράγματι ο Γκιόλιας όχι μόνο είχε κοινό (και μεγάλο μάλιστα), αλλά πέρναγε το προφίλ του "αντικειμενικού" και "ανεξάρτητου" σε πολλά χάπατα που τον πίστευαν.

Anonymous said...

July 19, 2010 8:50 PM

Όχι ρε πούστη, ειπώθηκε τέτοιο πράγμα και το έχασα;

Anonymous said...

Mα αυτό, 8:52, σε τίποτα δεν μειώνει τον ισχυρισμό μου περί ασημαντόλογίας και απλοϊκότητας. Έτσι κι αλλιώς, το ότι το πρώτο σε επισκεψιμότητα blog (η επηρεαστικότητα είναι ένα άλλο θέμα)είναι αυτό το ανορθόγραφο, πατσαβουροειδές πράγμα δείχνει και τα κριτήρια του κοινού (τίποτε δεν είναι τυχαίο). Συγγνώμη για το κλισέ, αλλά έχουμε αυτές ακριβώς τις τηλεοράσεις, αυτές ακριβώς τις εφημερίδες (και βεβαίως αυτά ακριβώς τα blogs) που μας αντικατοπτρίζουν, εκτός κι αν έχεις άλλη γνώμη. Άλλο εάν στη δημόσια συζήτηση πάντα αθωώνεται το κοινό. Σε πολλές άλλες χώρες, μέσα στα διάφορα πρώτα blogs θα δεις και διαμάντια, άρθρα γνώμης, οξυδερκείς παρατηρήσεις, έξυπνα σχόλια κλπ. Εδώ μόνο κοινοτοπίες, αερολογίες, και το ψευδοσασπένς γύρω από τις κινήσεις ασήμαντων προσώπων που παρουσιάζονται ως σημαντικά. Κρετινισμός. Και μια δολοφονία δεν είναι δυνατόν να αποτρέπει την κριτική για blog-πατσαβούρες, εξαγορασμένα από κοιλαράδες μεγαλοεπιχειρηματίες που τρώνε τα κλεμμένα πάνω σε κότερα παρέα με πουτάνες και αυλικούς (τύπου Κατσιφάρα) και ευρισκόμενα σε διατεταγμένη υπηρεσία.

ΥΓ. Πράγματι, νομίζω ότι αυτό ελέχθη από τον Πρόεδρο Καρατζαφέρη. Μία από τις δηλώσεις της χρονιάς!

Anonymous said...

Ως άλλος μέγας Κατων θα πω ξανά: για όλα φταίει το πασόκ.
Το πασόκ φταίει για όλα, τα έκανε όλα σαν τα μούτρα του. Πολιτικούς επιχειρηματίες τρομοκράτες μπλόγγερς όλους και τα πάντα. Ακόμα και τους αντιπάλους του έκανε σαν τα μούτρα του ξεφτιλίζοντας ακόμα και αυτόν τον Αδόλφο που υποστήριζε ότι κάτι τέτοιο θα κατάφερνε ο ναζισμός. Τι να πει ο ναζισμός μπροστά στον πασοκισμό τώρα...
Σας θυμίζω ότι αν μη τι άλλο ο Γιωτόπουλος(?) στην προκήρυξη του 75 για τον Γουέλς περιγράφοντας την δολοφονία έγραφε κάτι σε στύλ "..και τότε ο σύντροφος δεν επέτρεψε στην κυρία Γουέλς να ανοίξει την πόρτα της Μπιούικ και να βγεί για να αποφευχθεί πιθανός τραυματισμός της από τις σφαίρες που δεχόταν ο σύζυγός της..." κλπ. Αλλο επίπεδο οι τρομοκράτες τότε, περιγραφές Εσμπραγιά και Ζεράρ ντε βιλιε και αστικοί καλοί τρόποι.
Κατόπιν βέβαια άρχισαν να προβαίνουν σε ενέργειες που αν δεν ήξερες θα νόμιζες ότι είχαν παραγγελθεί από τη χαρ. τρικούπη την ίδια. Κάτι παράξενα πράγματα ρε παιδί μου..
Από την άλλη, τώρα και μόνο να διαβάσει κανείς τις πορδοκηρύξεις των σημερινών τρομοκρατών, αντιλαμβάνεται σε ποιο σχολειό πήγαν για να (μην) μάθουν γράμματα...
Κλείνοντας και για να μην σας κουράζω άλλο παραθέτω απόσπασμα από sir Taki που περιγράφει σε δυο παραγράφους την ουσία του ζητήματος:
"...Joking aside, the birthplace of selective democracy is in a real mess. The rot began with Andreas Papandreou back in 1981 when he decided—like Gordon Brown—to bribe every Greek with state subsidies so he can remain in power forever. After twenty years of socialism, came a big blob of a man, Costa Karamanlis posing as a conservative, and his scandals were even worse than those of Ali Babandreou. After five years of cheating the electorate kicked him out and voted in the son of Ali Baba. George Papandreou means well but the Greeks are Greeks. The tax system has not been overhauled, the economy has not been streamlined, and growth has not been stimulated. Although the system is rotten to the core, cleaning out the Augean Stables by imprisoning ministers and politicians who have made great fortunes through kickbacks and out and out bribery is not in the cards. Papandreou hasn’t got the guts to do it. The great Greek thinker Taki says do it and the system will change. The people want it, Taki wants it, but those at the top haven’t got the balls to even begin.
Worse, the loyal opposition, headed by a bum called Samaras, is playing politics and saying we don’t need foreign help. In other words, let the country go to hell as long as we get our hands on government limos. Samaras is the lowest type of worm—I once beat him in the Greek tennis nationals 6-0, 6-0, and he asked the ref to put up 6-4, 6-4, on the board, and like a fool I agreed—who has betrayed everyone who has ever helped him. Poor old Hellas...."

Anonymous said...

Ως άλλος μέγας Κατων θα πω ξανά: για όλα φταίει το πασόκ.
Το πασόκ φταίει για όλα, τα έκανε όλα σαν τα μούτρα του. Πολιτικούς επιχειρηματίες τρομοκράτες μπλόγγερς όλους και τα πάντα. Ακόμα και τους αντιπάλους του έκανε σαν τα μούτρα του ξεφτιλίζοντας ακόμα και αυτόν τον Αδόλφο που υποστήριζε ότι κάτι τέτοιο θα κατάφερνε ο ναζισμός. Τι να πει ο ναζισμός μπροστά στον πασοκισμό τώρα...
Σας θυμίζω ότι αν μη τι άλλο ο Γιωτόπουλος(?) στην προκήρυξη του 75 για τον Γουέλς περιγράφοντας την δολοφονία έγραφε κάτι σε στύλ "..και τότε ο σύντροφος δεν επέτρεψε στην κυρία Γουέλς να ανοίξει την πόρτα της Μπιούικ και να βγεί για να αποφευχθεί πιθανός τραυματισμός της από τις σφαίρες που δεχόταν ο σύζυγός της..." κλπ. Αλλο επίπεδο οι τρομοκράτες τότε, περιγραφές Εσμπραγιά και Ζεράρ ντε βιλιε και αστικοί καλοί τρόποι.
Κατόπιν βέβαια άρχισαν να προβαίνουν σε ενέργειες που αν δεν ήξερες θα νόμιζες ότι είχαν παραγγελθεί από τη χαρ. τρικούπη την ίδια. Κάτι παράξενα πράγματα ρε παιδί μου..
Από την άλλη, τώρα και μόνο να διαβάσει κανείς τις πορδοκηρύξεις των σημερινών τρομοκρατών, αντιλαμβάνεται σε ποιο σχολειό πήγαν για να (μην) μάθουν γράμματα...
Κλείνοντας και για να μην σας κουράζω άλλο παραθέτω απόσπασμα από sir Taki που περιγράφει σε δυο παραγράφους την ουσία του ζητήματος:

Anonymous said...

"...Joking aside, the birthplace of selective democracy is in a real mess. The rot began with Andreas Papandreou back in 1981 when he decided—like Gordon Brown—to bribe every Greek with state subsidies so he can remain in power forever. After twenty years of socialism, came a big blob of a man, Costa Karamanlis posing as a conservative, and his scandals were even worse than those of Ali Babandreou. After five years of cheating the electorate kicked him out and voted in the son of Ali Baba. George Papandreou means well but the Greeks are Greeks. The tax system has not been overhauled, the economy has not been streamlined, and growth has not been stimulated. Although the system is rotten to the core, cleaning out the Augean Stables by imprisoning ministers and politicians who have made great fortunes through kickbacks and out and out bribery is not in the cards. Papandreou hasn’t got the guts to do it. The great Greek thinker Taki says do it and the system will change. The people want it, Taki wants it, but those at the top haven’t got the balls to even begin.
Worse, the loyal opposition, headed by a bum called Samaras, is playing politics and saying we don’t need foreign help. In other words, let the country go to hell as long as we get our hands on government limos. Samaras is the lowest type of worm—I once beat him in the Greek tennis nationals 6-0, 6-0, and he asked the ref to put up 6-4, 6-4, on the board, and like a fool I agreed—who has betrayed everyone who has ever helped him. Poor old Hellas...."

Anonymous said...

Τα είπε όλα ο Θεοδωρακόπουλος με το γνωστό χιουμοριστικό και απαξιωτικό του ύφος. Και φυσικά φίλε έχεις απόλυτο δίκιο: η μεγάλη καταστροφή προέκυψε πράγματι από το ΠΑΣΟΚ που μας έκανε όλους σαν τα μούτρα του.

Anonymous said...

Tου Χρηστου Γιανναρα

Είναι μάλλον φανερό ότι ο ελλαδικός Ελληνισμός δεν έχει ακόμη αντιληφθεί τι συμβαίνει στην Ελλάδα τους τελευταίους εννέα μήνες. Αλλά μοιάζει να μην το έχει αντιληφθεί ούτε ο Ελληνισμός της διασποράς, που συνήθως βλέπει καθαρότερα, γιατί βλέπει από μακριά.

Οι έξω από την Ελλάδα Ελληνες ξεσηκώθηκαν δυναμικά, στη δεκαετία του ’70, για το Κυπριακό. Πέτυχαν τότε, ειδικά στις ΗΠΑ, να ανασταλεί από το Κογκρέσο η παροχή αμερικανικής εξοπλιστικής βοήθειας στην Τουρκία. Και ανέτρεψαν την πολιτική Καραμανλή-Μπήτσιου που βιαζόταν να «κλείσει» οπωσδήποτε, με οποιουσδήποτε όρους, το Κυπριακό. Γεγονός αυθόρμητης οργάνωσης, συντονισμού και μαζικών κινητοποιήσεων ήταν και ο ξεσηκωμός, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, για το Μακεδονικό: οι λαοθάλασσες στα συλλαλητήρια της Νέας Υόρκης, του Τορόντο, του Σύντνεϋ, που τόσο λοιδορήθηκαν αργότερα (και λοιδορούνται) από κονδυλοφόρους περίεργων κινήτρων στο εσωτερικό.

Είτε για την οικονομική ανάπτυξη πρόκειται και την ανάκαμψη από ύφεση βαθιά είτε για την άμυνα πατρώας γης και παράδοσης πολιτισμού, το βασικό προαπαιτούμενο είναι το λαϊκό «φρόνημα». Και «φρόνημα» θα πει, να είναι αυτονόητα και εμπειρικά βεβαιωμένος ο πολίτης (όχι ψυχολογικά ντοπαρισμένος από ρητορείες) ότι η κοινωνία στην οποία ανήκει και μετέχει του εξασφαλίζει ποιότητα ζωής πραγματικά πολύτιμη. Οτι η γλώσσα αυτής της κοινωνίας, με τον πλούτο της μακραίωνης ιστορικής της διαδρομής και την εκφραστική της πληρότητα, είναι προνόμιο ξεχωριστό για τη ζωή του. Οτι η γη και οι οικισμοί της πατρίδας του έχουν ομορφιά και πατίνα αρχοντιάς που του υπαγορεύουν αξιοπρέπεια. Οτι συνεχίζει η συλλογικότητα στον τόπο του να σαρκώνει συμπεριφορές, ήθη και παραδόσεις που παραπέμπουν σε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης πέρα από την τυφλή αναγκαιότητα των ενστίκτων. Μόνο με τέτοιες προϋποθέσεις «φρονήματος» ανασκουμπώνεται ένας λαός, για να βγει από μια οικονομική καταστροφή ή να αποσοβήσει έξωθεν απειλή.

Anonymous said...

Τέτοιο «φρόνημα» δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα. Σώζεται ίσως μια συναισθηματική, επιδερμική παραλλαγή του στους έξω από την Ελλάδα Ελληνες, που μπορεί να ξεσηκώνει ενθουσιαστικές εκρήξεις όταν θίγεται το «εθνικό φιλότιμο». Αλλά είναι αδύνατο να προκαλέσει κοινωνική ανάκαμψη στο εσωτερικό της χώρας. Οι Ελληνες σήμερα είμαστε ένας λαός που μοιάζει να μην πιστεύει σε τίποτα, ούτε στην ιστορία του, στη γλώσσα του, στον άλλοτε πολιτισμό του, ούτε στο κράτος του, στους κοινωνικούς θεσμούς, στη συλλογική αξιοπρέπεια. Λαός με ανήκεστα κατεστραμμένη τη γλώσσα του και τη γη του, με δραματικά χαμηλό επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας, στερημένος λογική και κρίση, παραδομένος σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σε κτηνώδη εγωκεντρικά ορμέμφυτα, στον πρωτογονισμό της ζούγκλας των διεκδικήσεων δίχως την παραμικρή αίσθηση σχέσεων κοινωνίας.

Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να καταλάβουμε, ούτε οι ελλαδικοί ούτε της διασποράς οι Ελληνες, τι ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας τους τελευταίους εννέα μήνες. Οτι δεν πρόκειται για εφήμερη «κρίση», συνέπεια της παγκόσμιας, ούτε απλώς για κατάρρευση του καραγκιοζίδικου πολιτικού μας συστήματος. Δεν πρόκειται αυτή τη φορά για έξωθεν απειλές που επιδέχονται διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια, για επιβουλές του χερσαίου ή θαλάσσιου χώρου, δόλιο σφετερισμό ονομάτων, ιστορίας, κυριότητας. Αυτή τη φορά πρόκειται για συντελεσμένη καταστροφή. Για απώλεια της σύνολης εθνικής κυριαρχίας, πρόκειται για διακυβέρνηση της χώρας από ξένους ελεγκτές και επιτρόπους. Μπορεί η κηδεμονία να μας προσφέρθηκε σαν σωτήρια λύση, λίγο πριν η κυβέρνηση κηρύξει «στάση πληρωμών» και αρχίσουμε να σφαζόμαστε στους δρόμους για λίγα τρόφιμα. Αλλά δεν παύει να συνιστά συντελεσμένη καταστροφή.

Και ούτε συγκρίνεται με τις περιπτώσεις άλλων χωρών που τέθηκαν επίσης, για κάποιο διάστημα, υπό κηδεμονίαν. Εδώ έχουμε νόσο που έχει αχρηστέψει ζωτικά όργανα του κοινωνικού σώματος. Ο εγκέφαλος (η κυβέρνηση, υποτίθεται) εμφανίζει απίστευτη ανικανότητα θετικών ενεργημάτων: Αρνείται να πάρει μέτρα για πρόκληση και ανάπτυξη της παραγωγικότητας, περιορίζεται να τσεκουρώνει τα μικρά και μεσαία εισοδήματα πνίγοντας την αγορά και επιτείνοντας την ύφεση. Οι μηχανισμοί της διαφθοράς ανέγγιχτοι, το κομματικό χρήμα αναιδέστατα προκλητικό, το κράτος παραλυμένο, έρμαιο του γκανγκστερικού συνδικαλισμού. Στον ιδιωτικό τομέα η ασυδοσία των εκβιασμών και της απανθρωπίας ξαναζωντανεύει τη φρίκη μυθιστορημάτων του Ντίκενς στον 19ο αιώνα. Με κυβέρνηση εδώ «σοσιαλιστική»!

Τα κόμματα βυθισμένα σε παντελή αυτισμό, εγκλωβισμένα στην ψυχοπαθολογική ιδιοτέλεια και μονομανία της οψέποτε εκλογικής επιτυχίας. Τα ΜΜΕ εμπορευματοποιημένα ώς το μεδούλι (και τα κρατικά: εξευτελισμένη δημοσιογραφία λακέδων της κάθε κυβέρνησης) κυνηγάνε μόνο τηλεθέαση σκυλεύοντας την αγωνία μισθωτών και συνταξιούχων με αναλύσεις, από το πρωί ώς το βράδυ, της σαδιστικής μείωσης των εισοδημάτων τους. Χωρίς να ξεχνάμε το γεγονός που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τον κοινωνικό ιστό στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια: τη θεσμοποιημένη ατιμωρησία, την κοινή βεβαιότητα ότι «όλα επιτρέπονται». Ηταν το μεγάλο ψηφοθηρικό κατόρθωμα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο έμπρακτος θρίαμβος του λαϊκιστικού αμοραλισμού του.

Anonymous said...

Αυτή η καταστροφή δεν ανατάσσεται. Η παραβατικότητα στην Ελλάδα, το ψέμα, η ατιμία, η κλοπή δημόσιου χρήματος, η φοροδιαφυγή, το «λάδωμα», η κατάχρηση, η αναίδεια, το νταϊλίκι του εκβιαστή, του παραβάτη των νόμων, ο χλευασμός της ηθικής και των κοινωνικών αναστολών, είναι οι «λαϊκές κατακτήσεις» των τελευταίων τριάντα χρόνων. «Κατακτήσεις» που θεμελιώθηκαν και παγιώθηκαν χάρη στην ειδεχθή ανηθικότητα όλων των κομμάτων, άσχετα με τις παραπλανητικές τους επωνυμίες και τις ψυχωτικές τους εμμονές.

Λέγεται ότι έλεγε ο Λένιν (πριν από τον πραγματικό ή φανταστικό Κίσινγκερ) πως αν θέλεις να εξαφανίσεις ιστορικά έναν λαό, τον αποκόβεις από τη γλώσσα του. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα διδακτικά βιβλία στα ελληνικά σχολειά, τριάντα έξι χρόνια τώρα, προσφέρονται για να σπουδάσει κανείς το πόσο μεθοδικά και δόλια μπορεί να συντελεστεί αυτή η αποκοπή ενός λαού από τη γλώσσα του. Δεν φτάσαμε αιφνίδια στην κηδεμόνευση από το ΔΝΤ και στην εξουδετέρωση της Ελλάδας στον διεθνή πολιτικό στίβο. Προηγήθηκαν η μεθοδική αποχαύνωση του πληθυσμού με τη μονοτροπία μεγιστοποίησης της καταναλωτικής ευχέρειας, η προγραμματική αγλωσσία, η διάλυση δημοτικού – γυμνασίου και η αχρήστευση του λυκείου, ο ευτελισμός και το μπάχαλο των πανεπιστημίων, η συστηματική διαστροφή της ιστορικής αυτοσυνειδησίας του Ελληνα, η χλεύη για τη μεταφυσική και για τον πολιτισμό που μόνο αυτή γεννάει.

Η Ελλάδα έχει τελειώσει. Ελάχιστες οι πιθανότητες να ξαναβγεί από τη στάχτη φλόγα με Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Αλλά μοναδική ελπίδα.

Anonymous said...

Ας μην επιδειχθεί κακή αίσθηση του χιούμορ ή/και vulgarité με την αποτύπωση επί των στεφάνων ανορθόγραφων μηνυμάτων. Μόνον ορθογραφημένα μηνύματα, παρακαλούμε...

Anonymous said...

Να πάρει θέση και ο Καραϊσκος για τον πρώην συνάδελφό του και συνομήλικό του Γκιόλια.

Anonymous said...

ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΔΕΝ ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ ΜΑ ΚΟΠΑΝΑΣ ΤΗΝ ΣΑΠΟΥΝΟΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΜΠΟΥΡΜΠΥΛΗΘΡΕΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.
ΣΑΣ ΕΧΟΥΜ ΕΒΑΡΕΘΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΝΤΖΑΣ.
ΠΑΡΕ ΣΥΝΤΑΞΗ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΕΙΣΑΙ ΕΚΤΟΣ ΧΡΟΝΟΥ.

Anonymous said...

Ολοι στην κιδεία του μεγάλου Σωκράτη Γκιόλια σήμερα στον ιερό ναό Αγίων Αναργίρων Ηλιούπολης στις 4:30

Η φήμωση των μπλογκ δεν θα περάσει, τιμή και δόξα στον ήρωα Σωκράτη Γκιόλια!

Anonymous said...

(Εύλογη) απορία: καλά, ο μακαρίτης στην Ευελπίδων ξημεροβραδιαζόταν; ό,τι πλάνο παίχτηκε είναι από τον σεπτό οίκο της Θέμιδος. Μήπως ήταν δικομανής;

Anonymous said...

Φίλε έχεις δίκιο. Υπάρχει και κάτι άλλο όμως. Εμφανιζόταν πάντα φορώντας ρούχα με το σήμα της Puma φαρδύ-πλατύ πάντα στο στήθος (ή όπου αλλού). Δεν θέλω να υποθέσω ότι πρόκειται για μια προνομιακή σχέση με τη συγκεκριμένη εταιρία, γιατί και η φίλη του μεταστάντος Φανή Χαλκιά επίσης Puma φοράει μέρα νύχτα. Μιλάμε για μια από τις αθλήτριες που, όπως έλεγε με πάθος και ο μακαρίτης, δεν είχε ντοπαριστεί. Όπως και κανένας άλλος Έλληνας αθλητής. Είχε δώσει μάχες ο δημοσιογράφος για να μην περάσει στο κοινό μια τέτοια εντύπωση. Μια λανθασμένη εντύπωση, χωρίς αμφιβολία. Ζήτω η Δημοσιογραφία επομένως. Με το Μ κεφαλαίο.

ΚΑΡΑΠΙΑΛΗΣ said...

Με βάση και τα προαναφερθέντα στο μπλόγκ και με δεδομένη την ολοκληρωτική κατάπτωση,αυτοκατάργηση ενός βασικού -εκ των τριών-πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος,δηλαδή της δικαιοσύνης,θεωρώ οτι στην παρούσα ιστορική στιγμή μια κάστα τρομοκρατών με στοιχειωδώς σωστά επιλεγμένους στόχους ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ, θα γινόταν το δημοφιλέστερο πολιτικό,κοινωνικό μόρφωμα.Θα ξεπερνούσε σε επιρροή και τις ερυθρές ταξιαρχίες δηλαδή.Παντως οχι σκοτώνοντας Γκιόλιες και παχείς μπατσάκους...

Anonymous said...

O Γιανναράς πιστεύω ότι έχει κάνει, τώρα στο τέλος του βίου του, μια ενδιαφέρουσα στροφή που με έχει εκπλήξει. Από κάργα "ελληνοκνετρικός" (πιστεύοντας κυρίως σε διάφορες φανατασιακές κατασκευές χωρίς πραγματικό ιστορικό και κοινωνικό αντίκρυσμα), το έχει γυρίσει, αργά αλλά σταθερά, στον νεο-οθωμανισμό. Η Ελλάδα έχει τελειώσει, ενώ η Τουρκία επαναδιαμορφώνεται ως δύναμη με τεράστια αποθέματα. Να υποθέσουμε ότι αυτή η άποψη θέτει τέλος στα διάφορα εθνικοπατριωτικά-εθνικοαπελευθερωτικά περί της σημασίας της ελληνικής επαναστάσεως και στηρίζει την άποψη ότι η Ελλάδα μόνο να κερδίσει είχε από την κατοχή της από την Τουρκία και η αρχή των νεώτερων δεινών υπήρξε η λεγόμενη "εθνεγερσία"; Άλλωστε,η Τουρκία υπήρξε ιδιαίτερα ανεκτική απέναντι στις ελληνικές "ιδιαιτερότητες" (θρησκεία, γλώσσα) κι ας λένε ότι θέλουν οι λεγόμενοι τουρκοφάγοι ελληνολάτρες μυθομανείς.

Ενδιαφέρον έχει ότι Γιανναράς και Ράμφος ξεκίνησαν από κοινές αφετηρίες για να καταλήξουν ο ένας στον νεο-οθωμανισμό και ο άλλος στον "εκσυγχρονισμό". Πάντως, κατά τη γνώμη μου, είναι η πρώτη φάση του (συνήθως ανιαρού και επαναλαμβανόμενου) Γιανναρά που απομακρύνεται από τις ιδεοληπτικές "ελληνοκεντρικές" κοινοτοπίας με κύριο χαρακτηριστικό την απολιτικότητα και διατυπώνει, τώρα στα γεράματα, απόψεις που (ναι μεν μπορεί να εκφέρονται λόγω απόγνωσης ή και μνησικακίας, αλλά) διακρίνονται επιτέλους από ρεαλιστική οπτική και πολιτικότητα.
Ποτέ δεν είναι αργά.

Anonymous said...

Δεν έχει και άδικο ο Καραϊσκος...

Anonymous said...

Από την άλλη έχουμε τις πομφόλυγες όλων των "θεσμικών" σχολιαστών και πολιτικών που ερυθριούν μπροστά στα τρομοκρατικά φαινόμενα, μιλώντας για "διάλογο", που θα λύσει όλα τα προβλήματα (δηλαδή τη διαιώνιση του τσεπώματος και της συνολικής κοινωνικής και πολιτικής καταβαράθρωσης). Παρακολουθείς TV, διαβάζεις εφημερίδες, ακούς ραδιόφωνα και αναρωτιέσαι: όλοι αυτοί οι "θεσμικοί" παίζουν τον ρόλο τους ή μήπως έχουν λοβοτομηθεί;

ΥΓ. Καραϊσκο, αυτό που λες δεν είχε συμβεί άλλωστε και με την πρώτη, "καλή" περίοδο της 17Ν (πριν αποκαλυφθεί ότι οι τύποι ήταν κάτι λούμπεν, γραφικά στοιχεία, εκτός ίσως Γιωτόπουλου;);

Anonymous said...

Πολύ σωστό το σχόλιο γιά τον Γιανναρά. Κατά την γνώμη μου, τα έθνη έχουν συμπληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο και σήμερα δεν αποτελούν παρά τροχοπέδη και απότοκο πολιτικής αδυναμίας, ως εκ τούτου είναι αποδομήσιμα και αποδομητέα, αλήθεια που (έστω και στα στερνά) είδε ακόμα και αυτός ο Γιανναράς. Αλλά, γιά να μην μαλακολογώ, πίσω στο θέμα μας: Διάφορες κακές γλώσσες του συναφιού λένε ότι η ιδεολογική στροφή του φιλοσόφου οφείλεται σε σφοδρό (και ανεκπλήρωτο) έρωτα. Να λοιπόν που ο έρως, εκτός από γελοίος, μπορεί να αποβεί και ευεργετικός!

Anonymous said...

Φαντάσου οτι τωρα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα απο το 75..
Συμφωνώντας με τον Κάτωνα πιο πάνω θα έλεγα οτι το πολιτικό σκέλος της 17 Νοεμβρη ήταν το ΠΑΣΟΚ τελικά...Χαχαχαχαχα...
Παντως δεν σηκώνουν το όπλο εύκολα οι διανοουμενοι και οι "σοβαροί" θεωρητικά.Γι αυτό και τελικά στο παγκόσμιο αντάρτικο (λέμε τωρα) είναι χρήσιμα και τα κομμάντα εκτός των λαπάδων θεωρητικών.Κάποιος πρέπει να σηκώσει το όπλο.Τα έχει γράψει κι ο Σαρτρ αυτά 50 χρόνια πριν.

Anonymous said...

Σωστό, αλλά και οι πιστολάδες θέλους τις κατευθύνσεις του. Χρειάζεται κάποιοι να λειτουργήσουν και προπαγανδιστικά προκειμένου να "εμπνεύσουν" και να κατευθύνουν και τους πιστολάδες και τις μάζες. Το "αντάρτικο" είναι δημοκρατικό (όπως και το μπάσκετ): όλοι χωράνε και όλοι έχουν τον ρόλο τους. Βέβαια, εδώ θα διαφωνήσει ο Πάσχος Μανδραβέλης που τώρα μιλάει στον Κανέλλη αναλύοντας, από φιλελεύθερη σκοπιά, τα γεγονότα.

Anonymous said...

Ο Πάσχων κάνει λόγο γιά "παραπλανημένα παιδιά" με επιρροές Χόλυγουντ αναφερόμενος στους τρομοκράτες. Αν δεν ήταν φιλελεύθερος ενδεχομένως θα έκανε λόγο γιά Αϊζενσταϊν.

Anonymous said...

Αν ισχύει η πληροφορία περί Γιανναρά και έρωτος, ας προσθέσω κάτι επί του θέματος. Ο έρωτας ήταν, έτσι κι αλλιώς, αυτός που κινητοποίησε και τελικά διαμόρφωσε και στην αρχή της καριέρας του, αλλά και στη συνέχεια, με διάφορους τρόπους, τον Γιανναρά. Η σύζυγός του (δεν ζει πια), λένε κάποιοι άσπονδοι φίλοι του, τον έστρεψε αρχικά στην Αριστερά. Αργότερα, πάλι ο έρωτας (και πιο συγκεκριμένα τα χρόνια που έχασε με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις και ΧΩΡΙΣ έρωτα) τον έκανε σκληρό, επιθετικό και εκδικητικό. Άρχισε να επιτίθεται με σφοδρότητα στους ιδεολογικούς του αντιπάλους, ακριβώς επειδή δεν μπορούσε να επιτεθεί στο ίδιο του τον εαυτό και τα πολλά χαμένα χρόνια του με τις πρεκκλησιαστικές οργανώσεις και όλα τα σχετικά. Όποιος διαβάσει το "Καταφύγεο Ιδεών" και διαβάσει τις εξομολογήσεις, θα δει πίσω από τις γραμμές τα αίτια της συγκεκριμένης πορείας του Γιανναρά. Ποιος είναι ο σημερινός του έρωτας (αν δεν μπορεί να γραφεί το όνομα, μπορούν να γραφούν τουλάχιστον τα χαρακτηριστικά;);

Anonymous said...

Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο θεωρητικό κενό και άλυτο πρόβλημα της μαρξιστικής αριστερας.Ενω ο μαρξισμός ισχυρίζεται οτι την ιστορία την γράφουν οι μάζες και τους ηγέτες, τους αναδεικνύουν οι ιστορικές συνθήκες,επι το έργον να σου τα τεράστια καδρα, τα αγάλματα η προσωπολατρεία κλπ κλπ γνωστά σ όλους.
Το λέω και εγω πάντως πιο πάνω...χωρίς τους θεωρητικούς να φωτίσουν τον δρόμο δεν γίνεται,δεν προχωρά η ιστορία..Βίντεο και ανάλυση και μετά παιχνίδι όπως κάνουν στις προπονήσεις

Anonymous said...

Είμαι βέβαιος ότι, εφόσον πίσω από τη δολοφονία υπάρχει πράγματι τρομοκρατικός δάκτυλος και δημοσιευθεί σχετική προκήρυξη, η δολοφονία θα αποδίδεται στον "μισθοφορισμό" του συγκεκριμένου δημοσιογράφου. Τώρα βέβαια, όλοι, ακόμη και όσοι γνωρίζουν, βγαίνουν και λένε δημοσίως πόσο σημαντικός και ελεύθερος δημοσιογράφος ήταν ο δολοφονηθείς, πόσο σεμνός και όλα τα σχετικά... Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από το πόσο καταδικαστέα είναι η δολοφονία του, επρόκειτο για κάποιον μάλλον κακό δημοσιογράφο, απαίδευτο και ανορθόγραφο, με πολλές ιδεοληψίες και θρησκόληπτο, που θήτευσε στην μεγάλη του Τριανταφυλλόπουλου σχολή. Το blog του είναι από τα χειρότερα (ίσως το χειρότερο) που υπάρχουν στη χώρα, όλο ασυναρτησίες και μπαρουφολογίες του "μέσου όρου", πάντα σύμφωνες με το κυρίαρχο ρεύμα του "λαού", ενώ, σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι (που βγαίνουν τώρα και μιλάνε για την αξιοπιστία και ποιότητα του δολοφονηθέντος), το blog αγοράστηκε από τον Κοντομηνά με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έγινε δηλαδή και στα δήθεν ελεύθερα και αδέσμευτα blogs ό,τι ακριβώς και στα παραδοσιακά μέσα με τις διαπλοκές και όλα τα σχετικά... Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Παπαγιάννης για πολύ καιρό έβγαινε και έγραφε από το δικό του blog ότι είναι έτοιμος να πουλήσει και άρα "όσοι πιστοί προσέλθετε". Βούρκος (σε όλα τα επίπεδα)....

Anonymous said...

τα μυστικά του βούρκου

Anonymous said...

12:51, δυστυχώς όχι. Πάντως, η πληροφορία προέρχεται από ασφαλή, άσπονδη πηγή.

Οσον αφορά τον Σαρτρ, το τσιτάτο περί όπλων όντως του ανήκει, του ανήκει όμως και το "quel con!" (τι μαλάκας) αναφερόμνενος στον Andreas Baader μετά την συνάντησή τους το 1974 στις φυλακές Stammheim. Προφανώς ο κάφρος και λουμπεν Baader δεν ενσάρκωνε την ιδέα του "κοινωνικού επαναστάτη" που είχε ο φιλόσοφος στο κεφάλι του. Αυτό νομίζω είναι και το πρόβλημα της τρομοκρατίας γενικώτερα. Με εξαίρεση τις αυτονομιστικές οργανώσεις (IRA, ETA κ.α.) που έχουν ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους, νουνεχείς ηγεσίες και στρατιωτικά οργανωμένο εκτελεστικό τμήμα, οι πνευματικές ηγεσίες του αντάρτικου πόλεων είναι αναγκασμένες να χρησιμοποιούν "χρήσιμους ηλίθιους" και γραφικούς (Ξηροί, Σερίφηδες, Ρομέρο, Σωτηροπούλου, Αγγελέτος Κανάς κλπ). Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον ανωτέρω κανόνα όπως ο Φούντας που φαινόταν να έχει υπόσταση.

Anonymous said...

Ο Παπατζών επιτίθεται μέσω του blog του στον φουκαράκο δημοσιογράφο, τον παρλαπίπα και μετριότατο διευθυντή του Σκάι, Άρη Πορτοσάλτε. Δεν είναι σωστό όμως ότι ο καημένος ο Άρης δεν δούλεψε παρά μόνο σα media του Αλαφούζου. Απλώς δεν έχει καλή εποπτεία του χώρου (του) ο Παπαγιάννης. Ο ΄φουκαράς ο Άρης ανδρώθηκε επαγγελματικά στον ΕΤ του Βουδούρη, όπου με τα καρώ πουκάμισά του, έβγαινε στους δρόμους για να φέρει στην εφημερίδα του σπουδαία θέματα του ελεύθερου ρεπορτάζ (μαγαζιά που κλείνουν, ένα κλαδί που έπεσε και χτύπησε το καπώ ενός αυτοκινήτου και άλλα τέτοια). Ο Πορτοσάλτε λοιπόν ανδρώθηκε επαγγελματικά στον ΕΤ. Ο Παπαγιάννης, που ανδρώθηκε στο TELECITY του Καρατζαφέρη και σε τοπική εφημερίδα των Μεγάρων, δεν ήξερε την μεγάλη ιστορία του νυν διευθυντού του SKAI radio.

Anonymous said...

"Χρήσιμοι ηλίθιοι". Πολύ σωστή η υπενθύμιση. Πολύ χρήσιμοι και αναγκαίοι πράγματι. Και πολύ αστείοι, ειδικά όταν εμφανίζονται, αφού τους τσακώνουν, και ως βασιλικότεροι του βασιλέως.

Anonymous said...

Ο Σαρτρ ως "τον πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο" είχε ονομάσει τον Τσε Γκεβάρα.Διεθνή τρομοκράτη...
Διάβαζα την αυτοβιογραφία του Χοζμπάουμ...Λέει μέσα λοιπόν οτι συνάντησε τον Τσε και "δεν έλεγε τίποτα σπουδαίο".Κατσε κάτω ρε σαχλαμάρα που δεν σου είπε και κάτι σπουδαίο.Κατσε κάτω ρε βγάζεις και γλώσσα για τον οσιομάρτυρα επειδή φάγατε μαζί και δεν ικανοποιήθηκες.

Anonymous said...

ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ Η ΣΕΧΤΑ....ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ.
ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΘΕΣΤΗΚΥΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ,ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΜΕ SMARTS.
Η ΣΕΧΤΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΔΟΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΑΒΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΣΟΥΝ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ.ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΟΛΟΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟΥΣ.
Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΥΦΗΜΙΣΜΟΣ,Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΔΟΞΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΡΜΑ ΤΩΝ ΣΕΧΤΑΡΙΣΤΩΝ.
ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ.....

Anonymous said...

Φίλε, πολλά αφεντικά και χρυσοπληρωμένοι υπάλληλοί τους κυκλοφορουν με smart. Αν ζεις στην Αθήνα και κυτκλοφορείς, ξέρεις. Άκουγα τον Λάλα το πρωί σε ένα κήρυγμα (εμετικό) σύμφωνα με το οποίο "χάσαμε την ψυχούλα μας", "αναζητούμε συνέχεια λεφτά, λεφτά, λεφτά", "χάσαμε τα σημαντικά της ζωής" και άλλα τέτοια εντυπωσιακά και ηθικοπλαστικά κλισέ. Ποιος τα λέει όλα αυτά; Αυτός που, τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία, ό,τι κάνει το κάνει για λεφτά. Αυτός που είναι γνωστός σε όλη την πιάτσα για ευρώφιλος (όταν είναι να τσεπώσει) και ευρωφονιάς (όταν είναι να πληρώσει). Αυτός που μέρα νύχτα γυρίζει πλέον παρέα με διάφορους ασήμαντους και χονδροειδείς λεφτάδες, μόνο και μόνο μήπως και καταφέρει να τους αποσπάσει κανέναν φράγκο. Αυτά με τις ηθικολογικές ρητορίες.

(Παρεμπιπτόντως, φίλε, και ο Λάλας με smart κυκλοφορεί).

Anonymous said...

Και εγω με smart (ζμαρτ) κυκλοφορω και δεν ειμαι ουτε Λαλας ουτε Γκιολιας, μια απλη βιζιτα του Κολωνακιου ειμαι!

Anonymous said...

Έλεγε και η αλόγα Ρίκα Βαγιάννη κάποτε, ότι ένα από τους πιο πλούσιους αθηναίους που ήξερε κυκλοφορούσε πάντοτε με ένα σκονισμένο παλαιό nissan micra.

Anonymous said...

Μαλακας ο Καλαμουκης, αλλα που και που του βγαινει κανα καλο:

http://www.youtube.com/watch?v=S01lpYKLpco

Anonymous said...

ΝΑΙ ΡΕ ΣΕΙΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ..ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΕ SMART ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΗΣ,Ο ΛΑΤΣΗΣ,Ο ΑΝΤΟΝΩΠΟΥΛΟΣ Ο ΨΥΧΑΡΗΣ,Ο ΨΩΜΙΑΔΗΣ,Ο ΔΕ ΚΟΚΑΛΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΜΕ ΜΟΤΟΣΑΚO ZUNDAPP.

ΑΥΤΑ ΛΕΤΕ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΣΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ...ΝΑ ΣΑΣ ΦΙΛΕΨΟΥΝ ΚΑΝΑ ΚΟΨΙΔΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΤΖΑΜΠΑ,ΚΑΙ ΟΙ ΧΩΡΙΑΤΕΣ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΧΕΣΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑ ΕΚΕΙ ΜΕΡΙΑ Ο ΛΑΠΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ.
ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ Θa ΑΡΧΙΣΕΤΕ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΓΙΑ ...ΤΡΑΧΑΝΑ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΠΑΧΤΕΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΡΥΖΙ ΑΚΡΙΒΟ....

Anonymous said...

2:03 τι μου θύμισες τώρα. Ηταν δεκαετία του '80 και ως νεαροί κάναμε την θρυλική πουτανότσαρκα Σόλωνος-Κολωνακίου στην Jaguar του πατρός ενός εξ ημών. Σταματάμε σε μία επαγγελματία της νύχτας (ήταν σε ένα Nissan αν θυμάμαι καλά), η οποία με ανυπόκριτο ενδιαφέρον άρχισε να μας ρωτάει τεχνικές πληροφορίες γιά την Jaguar: αν έχει μεγάλη κατανάλωση (!) αν είναι εύκολη η εύρεση ανταλλακτικών (!) και λοιπά συνεργειατζίδικα. Σε ερώτησή μου προς τι οι ερωτήσεις, απάντησε όιτι έχει βρεί μία σε καλή τιμή και σκέφταται να την αγοράσει. Οπως αντιλαμβάνεστε, η δήλωση αυτή έγινε δεκτή με την δέουσα θυμηδία και διάθεση χαβαλέ.

Περιττό να σας πω ότι μετά από καμμιά εβδομάδα στην γνωστή θέση που έκανε πιάτσα το Nissan σε μία πάροδο της Σόλωνος, βρισκόταν μία αστραφτερή μπορντώ XJ...

Anonymous said...

αραμπατζη;

Anonymous said...

Ξυνόγαλε, μην γίνεσαι άπιστος Θωμάς. Οι περισσότεροι σχολιαστές εδώ είμαστε γκάγκαροι Αθηναίοι και, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, πολλοί (πργαματικά) πλούσιοι επιλέγουν να κυκλοφορούν με "κανονικά" φτηνά αυτοκίνητα. Μην πέφτεις θύμα της φατασίωσης που ενδημεί στην επαρχία ότι στην Αθήνα οι πλούσιοι κυκλοφορούν με Ρολς Ροϋς, πυραυλακάτους ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Με τέτοια κυκλοφορούν κάτι νεόπλουτοι (κυρίως εξ επαρχίας). Οι παραπάνω δύο ιστορίες που παρέθεσαν οι φίλοι το πιστοποιούν.

Anonymous said...

ο Γιώργος ο Ζερβός, τώρα στο Blue Sky, κάνοντας μια ανάλυση για τη δολοφονία Γκιόλια, δεν απέκλεισε να προέκυψε λόγω εσωτερικών μπλογκικών ανταγωνισμών και συμφερόντων. Μήπως είχε στο μυαλό του τον... Παπαγιάννη (lol), τον οποίον πίσω από την πλάτη του έβριζε, όταν ο Παπαγιάννης είχε πάει, πριν τσακωθεί και φύγει, για λίγο στον "Ελεύθερο", προσπαθώντας να επηρεάζει την κόρη του Μάστορα, να αναλάβει δηλαδή τον ρόλο του Ζερβού;

Πάντως εχθές το βράδυ, ο Παπαγιάννης μίλησε για "ευγενή άμιλλα" με τον δολοφονηθέντα στον χώρο των blogs. "Είμασταν και οι δύο ενεργοί στον χώρο του διαδικτύου", δήλωσε με συγκίνηση.

Anonymous said...

Πάντως παιδιά στην επαρχία στην οποία ζω όσοι έχουν χρήμα έχουν και ακριβά αυτοκίνητα. Ένας εδώ αγόρασε φέτος τα χριστούγεννα και μια κόκκινη ferrari.

ps. το περί γκάκαρων αθηναίων του παραπάνω φίλου είναι προφανώς αστείο και ας μην πτοούμεθα εμείς οι υπόλοιποι (και ο Ξυν.). Άλλωστε ο Ξυν. έχει δίκιο. Όλοι πια στην Αθήνα μαθαίνω ότι ετοιμάζονται να αναζητήσουν την τύχη τους στην (άθλια έτσι και αλλιώς) επαρχία. Η επαρχία ετοιμάζεται να πάρει την εκδίκησή της. Πάντως τα Ιωάννινα, για να λέμε και την αλήθεια, δεν είναι και άσχημη πόλη.

Anonymous said...

ποιος είναι ο αντωνόπουλος που αναφέρει ο ξυνόγαλος; ο άγγελος ο ηοποιός;

Anonymous said...

Ναι, ο Άγγελος Αντωνόπουλος ο ηθοποιός (και πρώην ταξιτζής) πρέπει να είναι. Άλλος γνωστός Αντωνόπουλος μάλλον δεν υπάρχει.

Anonymous said...

Μένω σε προάστιο και έβγαλα μόλις βόλτα τον σκύλο μου, οπότε και είδα ένα περιστατικό και είπα να το μοιραστώ. Καθώς βόλταρα τον σκύλο, σε κήπο σπιτιού, κάτω από ένα κιόσκι, μια (αρκετά χονδρή) νέα μητέρα είχε μπροστά της στο καρότσι το μωρό της και του τραγουδούσε "ένα νερό κυρα Βαγγελιώ / ένα νερό κρύο νερό". Πολύ ωραία σκηνή από τα παλιά. Μια ηθική και έντιμη στιγμή που μας παραπέμπει σε αγνές συνήθειες και εποχές.

Anonymous said...

«Α, ρε Λαυρέντη,που μόνο εγώ ήξερα τι κάθαρμα ήσουν,τι κάλπικος παράς, μια ζωή μέσα στο ψέμα».

Anonymous said...

Όλοι οι παριστάμενοι, όπως λέει στο ρεπορτάζ του ο Παπαγιάννης τίγκα στα κλισέ της κακής τρωκτικής και παπαγιάννικης δημοσιογραφίας (ύστατο χαίρε, τελευταίο αντίο, οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία κλπ. κλπ.), τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο.

Όπου η γελοιότητα δεν έχει όρια.

Anonymous said...

Εντάξει τώρα, είπαμε-κρίμα νέος άνθρωπος αλλά η γραφικότητα δεν πρέπει να γνωρίσει όρια κάποια στιγμή σ'αυτή την έρμη τη χώρα; Άκου εκεί, τραγούδησαν μόνο τον εθνικό ύμνο; έπρεπε να είναι έφιπποι, με περιβολή Κολοκοτρώνη και να υψώσουν και κανα λάβαρο στην τελική.

Anonymous said...

Τώρα, σύμφωνα με πληροφορίες, ζήτησε μέτρα προφύλαξης από την ελληνική αστυνομία και ο αποκαλυπτικός ρεπόρτερ Άρης Σπίνος. Όλοι οι αποκαλυπτικοί δημοσιογράφοι κινδυνεύουν. Η επιχειρούμενη όμως φίμωση δεν θα περάσει.

Anonymous said...

Μιά όαση δροσιάς η Ανδριάννα στο Αποκαλυπτικό (και με εξόχως αισθησιακή φωνή) η μέρα με την νύχτα με την άλλη την καρακάξα!

Anonymous said...

Στο Αποκαλυπτικό αποκαλύφθηκε ότι ο εισαγγελέας ( ο παντοτινός εισαγγελέας) Ζορμπάς, ο ιδιόρρυθμος αυτός άνθρωπος με το ξερό, ιδιαίτερο - θα λέγαμε εγγλέζικο - χιούμορ, έχει πολλά για την καμπούρα του Αβραμόπουλου. Επί τη ευκαιρία, ας ανακοινωθεί ότι, εντός των προσεχών ημερών, θα δημοσιευθεί σε τούτο το blog βαρυσήμαντη συνέντευξη πρώην ιδρυτικού στελέχους του ΚΕΠ και στενού συνεργάτη του Προέδρου Δημήτρη, με την οποία θα βάζει πολλά πράγματα στη θέση τους...

Anonymous said...

Έεεετσι να γουστάρουμε, αρκετά με τον ημιμαθή-συμπλεγματικό φανφαρόνο.

Anonymous said...

Καλά, ο Ζορμπάς είναι σπάνια περίπτωση λειτουργού, μία cult φυσιογνωμία, ας όψεται το κωλοπασοκ που κατάργησε τις θέσεις των γενικών διευθυντών από τα υπουργεία. Φαντάζεστε την ποιοτική διαφορά αν στελεχωνόντουσαν από Ζορμπάδες, τύφλα νάχει το Yes Minister!

Anonymous said...

Zorbas speaking:

http://www.antinews.gr/?p=54497

Anonymous said...

Για "Φον Φούφουτο" με άψογο διπλωματικό στυλ τσωρτσιλικής (και βάλε) κοπής έκανε λόγο ο χοντρο-Πάγκαλος στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο που θα πηγαίνει αγκαζέ με τον Π''κωνσταντίνου στα υπουργεία γιά να ελέγχει την τήρηση των όρων του μνημονίου. Ο δεύτερος, απάντησε με το γνωστό décontracté υφάκι ότι δεν γνωρίζει κανέναν Φον μεταξύ των μελών της αποστολής κάνοντας τον Πάγκαλο ακόμα πιό τούρμπο!

"Οποια προσπάθεια και αν κάνουν αυτοί για να συγκυβερνήσουν δε θα γίνει αποδεκτό" συνέχισε, και κρύος ιδρώτας άρχισε να ρέει από τις πλάτες και τις [α]μασχάλες των παρισταμένων δημιουργώντας τα περίφημα saddlebags γιά τα οποία κάνει λόγο ο Thom Wolfe στο A Man in Full.

Ας κάνει δώρο κάποιος στον χοντρό το Ποντίκι που Βρυχάται να τελειώνουμε με την περίπτωσή του, αρκετά με τους κουραδόμαγκες...

Anonymous said...

Tom* Wolfe

Anonymous said...

Kαποιος ρωτησε πριν, ποιος ειναι ο κοσμος που ψηφιζει Αβραμο. Θα πρεπει πρωτα ομως να λυθει ενα πιο θεμελιωδες ερωτημα, δηλαδη, ποιος ψηφιζει Κουλη Μητσοτακη??? Αν λυθει αυτη η τρομερη απορια ασχολουμαστε και με το αλλο....

Anonymous said...

Zorbas speaking #2:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=10#main-video-player

Anonymous said...

παπατζων πες αλευρι, η λωρη σε γυρευει.

Anonymous said...

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΝΝΙΩΤΕΣ ΝΑ ΤΡΩΝΕ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΧΑΛΒΑ

ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΙ ΓΙΑΝΝΙΩΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΟΝ ΧΑΛΒΑ ΜΕ ΤΟ ΣΙΜΙΓΔΑΛΙ.

Ο κ.Σαμαρας διαφωνει και συνεστησε στους Ηπειρωτες να καταναλωνουν περισοτερο Μακεδονικό Χαλβα διοτι ως γνωστο ο πρόεδρος της ΝΔ εχει ιδιαιτερη αγάπη στον ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΧΑΛΒΑ.

Anonymous said...

Η Λώρη θα προτάξει τα στήθη της για να υπερασπιστεί την ποιοτική δημοσιογραφία.

Anonymous said...

Τί λέτε για την είδηση για τον γαλάζιο καράφλα; Λέτε να ήταν απλώς αφορμή για να μπει η φωτογραφία της Ιωάννας σε προκλητική στάση;

Anonymous said...

Η ανάρτηση τελικά κατέβηκε. Περίεργα πράγματα και πάντως καθόλου εκβιαστικά.

Anonymous said...

Βάψ η Λίλα Αλιφραγκή τι απέγινε?

Τρελοπαρέα

http://img571.imageshack.us/img571/4935/mpoutiasethnikoslilaali.jpg

Anonymous said...

Πάντως για τους διπλωμάτες ει΄στε άδικοι...άκου μπάτλερ πολυτελείας...Και δεν θέλω να πιστεύω οτι ισχύει το...όσα δε φτάνει η αλεπου..γιατί πάντα απολαμβάνω τα γραφόμενα στο ιστολόγιο αυτό

ioannis said...

Και φυσικά η μέτρηση των αποστάσεων πάντα σε γυάρδες...πόδια...ποιό σικ όπως και να το κάνουμε...

«Oldest ‹Older   201 – 283 of 283   Newer› Newest»