Κυριακή των Απόκρεων σήμερα – «χορός, τραγούδι, ροκάνα» (όπως έλεγε κάθε χρόνο τέτοια μέρα ο ειδικευμένος στο πατρινό καρναβάλι κομπέρ Άλκης Στέας). Να, λοιπόν, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τιμήσουμε την εορταστική τούτη ημέρα με την φιλοτέχνηση του πορτρέτου ενός προσώπου που ταιριάζει γάντι στο κλίμα της ημέρας: του εκλεκτού ηθοποιού μας Σπύρου Μπιμπίλα. Σκέφτεστε τίποτε καλλίτερο;
Μια κρύα νύχτα του Γενάρη του ΄56 (πολύ κρύος ο χειμώνας εκείνης της χρονιάς) – και συγκεκριμένα στις 26 – είδε το φως της ζωής το νεογνό, που αργότερα, μετά και από το ιερό μυστήριο της βαπτίσεως, θα ονομαζόταν Σπυρίδων Μπιμπίλας. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι αυτή η ορθή ημερομηνία και ότι μάλλον το ’45 γεννήθηκε ο Σπύρος, κρύβοντας μερικά χρόνια (τι μερικά – ολάκερη δεκαετία και βάλε.). Δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά… Φήμες, πάντως, που κυκλοφόρησαν σύμφωνα με τις οποίες ο μαιευτήρας που έφερε στην ζωή τον μπόμπιρα Σπύρο, άμα τη εμφανίσει του καρπού της κοιλίας της μητρός Μπιμπίλα, απεσύρθη από το επάγγελμα ένεκα αποπληξίας ιδιωτεύων έκτοτε κάπου στην Εύβοια, δεν φαίνεται να επιβεβαιώνονται.
Τίποτε δεν προμήνυε ότι το μικρόσωμο, συνετό παιδί με τα σγουρά καστανά μαλλιά που φοιτούσε, ως μαθητής, στην Ράλλειο σχολή, στην πολίχνη του Πειραιώς, θα εξελισσόταν σε ένα βαρύ χαρτί (αν και πάντα ελαφρύ σε φυσικό βάρος – featherweight) της ελληνικής ηθοποιίας. Το παιδί αυτό, εξαιρετικά αδιάφορο από κάθε άποψη εκείνη την εποχή, έμελλε να αφήσει το στίγμα του στην ελληνική καλλιτεχνία – κυρίως σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους, παιγμένους όμως με τόσο μπρίο και αυταπάρνηση…
Η ορφάνια χτύπησε ενωρίς τον ευαίσθητο Σπυρίδωνα. Έχασε τον πατέρα του σε πολύ τρυφερή ηλικία, κάτι που τον έστρεψε σούμπιτο στην αγκαλιά της μάνας. Μιας μάνας υπερπροστατευτικής, που λάτρευε και κανάκευε τον αγαπημένο της γιο. «Καμιά αγάπη δεν συγκρίνεται με την αγάπη της Μάνας, Σπύρο μου!» του έλεγε, και αυτή τη σοφή (όσο και πρωτότυπη) ρήση την έβαλε έκτοτε για τα καλά στο μυαλό του ο ευάλωτος Σπύρος.
Η πρώτη επαφή του μικρού Σπύρου με την τέχνη ήταν ο καραγκιόζης και το κουκλοθέατρο στα οποία επιδιδόταν μετά μανίας κατά την παιδική του ηλικία. Μάλιστα, έκανε ο ίδιος το σχετικό «σπικάζ», επί τη βάσει δικών του αυτοσχέδιων διαλόγων. Η εμπειρία αυτή θα φαινόταν αργότερα ιδιαίτερα χρήσιμη στον Σπύρο, αφού διακρίθηκε ως «φωνή» στις μεταγλωττίσεις της παιδικής σειράς «Στρουμφάκια». Ας μην νομισθεί, όμως (ενδεχομένως επί τη βάσει κάποιων εξωτερικών χαρακτηριστικών), ότι ο Μπιμπίλας είναι κανένας αμόρφωτος. Αντιθέτως. Έχει τελειώσει τη Νομική. Έτσι δηλώνει – και τον πιστεύουμε. Η καλλιτεχνία, επομένως, δεν υπήρξε μια επιλογή απελπισίας για τον Σπύρο, όπως συνέβαινε κατά κόρον, κάποτε, με τους ηθοποιούς στα μπουλούκια, τους κομπέρ, τις κοκότες, τους ταχυδακτυλουργούς, τους μασίστες και άλλους καλλιτέχνες μιας παρελθούσης εποχής. Η καλλιτεχνία υπήρξε για τον Σπύρο μια επιλογή ζωής.
Άλλωστε, και δικηγόρος να μην μπορούσε να γίνει (το εντυπωσιακά χαμηλό ανάστημα, το όχι πολύ στιβαρό παρουσιαστικό, η λεπτή, συριστική φωνή κλπ. δεν αποτελούσαν και τα καλλίτερα εχέγγυα για μια καριέρα στον χώρο της δικαιοσύνης), ο Σπύρος είχε κι άλλες, πιο «στρωμένες», επιλογές: θα μπορούσε επί παραδείγματι, πολύ άνετα, να γίνει επιχειρηματίας, διαδεχόμενος στο τιμόνι της οικογενειακής επιχείρησης την λατρεμένη προ-γιαγιά του, την κυρά-Βασιλική. Γιατί η σεβάσμια γυναίκα διατηρούσε επικερδές γραφείο κηδειών στην γενέτειρα του Σπύρου, τον Πειραιά, με σταθερή πελατεία.
«Ήταν πολύ πιθανό πραγματικά να ήμουν εγώ ο συνεχιστής του γραφείου της προγιαγιάς μου, αφού είχα εξοικειωθεί από μικρός με τα φέρετρα, μέχρι που έπαιζα μέσα σ' αυτά κρυφτό με τα άλλα παιδιά της οικογένειας. Έλα όμως που από το νηπιαγωγείο είχα διαλέξει άλλο δρόμο… Το θέατρο!» θα εκμυστηρευθεί ο ταλαντούχος ηθοποιός μας, προκαλώντας στους φιλότεχνους ρίγη συγκίνησης. Ο Σπύρος προτίμησε τον αβέβαιο δρόμο του καλλιτέχνη, από τον ασφαλή δρόμο του νεκροθάφτη (όσο κι αν κάποιοι κακεντρεχείς αντίζηλοι ισχυρίζονται ότι και τώρα ένας νεκροθάφτης είναι – της τέχνης).
Του αρέσει η ζωή του Σπύρου – και την γεύεται μέχρι το μεδούλι. Έρωτας, ξενύχτια, ταξίδια… Μια από τις βασικές πηγές ηδονής του Σπύρου είναι το τσιφτετέλι. Εκεί ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του ο αέρινος καλλιτέχνης, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι αρέσκεται στο να λικνίζεται ημίγυμνος.
Τολμητίας μα συνάμα και προσγειωμένος ο διακεκριμένος ηθοποιός μας. Τολμητίας, γιατί αναζητά την περιπέτεια σε κάθε τομέα, σε κάθε του βήμα. Η λατρεία του προς τα ταξίδια το πιστοποιεί. Η έφεσή του στην αναζήτηση (πάσης φύσεως) περιπέτειας έχει φέρει στο διάβα του καταξιωμένου ηθοποιού μας ουκ ολίγους κινδύνους – σε σημείο να έχει τεθεί σε κίνδυνο ακόμη και η ίδια του η ζωή! Ένας αξέχαστος, παθιασμένος έρωτας του Σπύρου στη νήσο Λέρο (ένας έρωτας που δόνησε για τα καλά την ευαίσθητη καρδιά του ερωτύλου ηθοποιού μας), τον οδήγησε σε μεγάλες περιπέτειες κάποτε: το αεροσκάφος στο οποίο επέβαινε ο Μπιμπίλας για να κουρνιάσει στην τρυφερή αγκαλιά του έρωτά του, βρέθηκε άξαφνα εν μέσω καταιγίδας, διατρέχοντας τον κίνδυνο να καταπέσει και μαζί με το σκάφος να γίνει συντρίμμια και η ζωή και τα όνειρα του σημαντικού μας καλλιτέχνη.
Σε ένα άλλο του ταξίδι, στην εξωτική (και με εξωτικούς, μελαμψούς κατοίκους) Βενεζουέλα, ο Μπιμπίλας απήχθη από έναν ταξιτζή! Άμα έχεις στο κύτταρό σου την περιπέτεια…
Είναι, όμως, ταυτόχρονα, πραγματιστής και προσγειωμένος ο Μπιμπίλας – ας το επισημάνουμε κι αυτό. Γι’ αυτό και ασχολείται επιτυχώς με τις καταθέσεις και τις επενδύσεις. Ο Σπύρος ανησυχεί για τα γεράματά του. Και πράττει αναλόγως. Επειδή (μάλλον…) δεν πρόκειται να νυμφευθεί, ενώ για παιδιά ούτε λόγος (παραδόξως – αν και τα υπεραγαπά), ο Σπύρος δεν επιθυμεί να μείνει μόνος και ανήμπορος στη ζωή. Γι’ αυτό γεμίζει το πουγκί με τις λελογισμένες επενδύσεις στις οποίες επιδίδεται και οι οποίες του αποφέρουν καλές αποδόσεις. Έχει και 5 διαμερίσματα (συν αυτό που μένει, έξι), αλλά και μπόλικο μετρητό. Άλλωστε, τα γεράματα πλησιάζουν επικίνδυνα (αν δεν έχουν φτάσει ήδη). Εξηντάρης πια ο Σπύρος (με βάση την θρυλούμενη ως πραγματική ημερομηνία γεννήσεως)…
Λιλιπούτειος είναι ο Σπύρος Μπιμπίλας. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό, ακόμη και με μια απλή, επιπόλαια ματιά. Μπορεί, βέβαια, να είναι μικρό το κορμί, αλλά σε αυτό το κορμί υπάρχει ένας τεράστιος μυς, ένας τεράστιος μυς που συσπάται και πάλλεται, που δονείται και σκιρτά – αν έχει βέβαια και τα ανάλογα ερεθίσματα: μιλάμε, ασφαλώς, για την καρδιά του Σπύρου – αυτή τη μεγάλη, αγνή και άδολη καρδιά… Γι’ αυτό, ένα από τα δυνατά χαρακτηριστικά του Μπιμπίλα – είναι γνωστό αυτό – είναι ο καλόκαρδος και πράος χαρακτήρας του. Όλη η πιάτσα γνωρίζει το πόσο χρυσό παιδί είναι ο μικροκαμωμένος ηθοποιός μας. Αυτή του η καλοσύνη, σε συνδυασμό και με την περιουσία του (σε ακίνητα αλλά και μετρητά), έχει φέρει στον δρόμο του διακεκριμένου καλλιτέχνη αμέτρητα δεινά, αφού πολλοί συνάδελφοί του έχουν κατά καιρούς εκμεταλλευθεί τον ψυχικό αλλά και υλικό του πλούτο· με αποτέλεσμα ο σπλαχνικός Σπύρος να δανείζει μεν χρήμα, αλλά να δυσκολεύεται κατόπιν να το πάρει πίσω!
Αναγκάζεται πολλές φορές να φορά το (έντονου πάντα χρώματος – συνήθως κόκκινο) επανωφόρι του και να πηγαίνει να κτυπά ο ίδιος τις πόρτες των συναδέλφων του για να πάρει πίσω τα δανεικά. Έλα όμως που εκείνοι όχι μόνον δεν του ανοίγουν την πόρτα, αλλά, όταν συνειδητοποιούν ότι το δάκτυλο που χτυπά το κουδούνι ανήκει στον συνάδελφό τους τον Μπιμπίλα, συνεχίζουν, προκλητικά, να έχουν αναμμένα τα φώτα και να φωνασκούν, περιφρονώντας, προσβάλλοντας και μειώνοντας, ηθικά και συναισθηματικά, τον φιλότιμο συνάδελφό τους, αφού δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα (σβήσιμο φώτων, σιγή για όσο διάστημα βρίσκεται έξωθεν της πόρτας ο Μπιμπίλας κοκ.). Το έχει εκμυστηρευθεί ο ίδιος ο Σπυρέτος αυτό το παράπονό του σε συνάδελφό του, με βουρκωμένα μάτια. Εξ άλλου, ο Μπιμπίλας θέλει να είναι τύπος και υπογραμμός στις συναλλαγές του, αφού δεν του αρέσουν καθόλου οι ανωμαλίες – στα οικονομικά θέματα, τουλάχιστον…
Είναι γνωστή, π.χ., η περίπτωση η σχετιζόμενη με τον συνάδελφο του Σπύρου, τον Τζώνυ Θεοδωρίδη, ο οποίος κάποτε κατηγορήθηκε από τον Μπιμπίλα ότι, με το που τσέπωσε το δανεικό από τον φιλότιμο Σπύρο παραδάκι, έσπευσε πάραυτα να εξαφανιστεί (τουλάχιστον για κάποιον χρόνο και πάντα κατά τα λεγόμενα του Μπιμπίλα). Μάταια τον αναζητούσε ο Σπύρος για να πάρει πίσω τα δανεικά. Πράγμα που ανάγκασε γνωστό θεατρικό παραγωγό να ανακράξει, γεμάτος απόγνωση και γνήσια φόρτιση: «Πού τα κάνετε αυτά ρε; Στον Σπύρο τον Μπιμπίλα; Στο καλύτερο παιδί της ελληνικής καλλιτεχνίας;». Αλλά αυτή δεν είναι πάντα η τύχη των καλών και ξεχωριστών σε αυτή την κοινωνία;.. Ενώ, πάντως, ο Σπύρος είναι μακρόθυμος, δεν το’ χει σε τίποτα να γίνει και οξύθυμος. Τότε είναι που, όλο νεύρο, μπήγει τσιριχτές φωνές. Όταν ο Σπύρος εκνευρίζεται, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε…
Ο Σπύρος έχει μεγάλες ποσότητες ευαισθησίας μέσα σε αυτό το λιλιπούτειο κορμί. Δεν αγαπά (και δεν συνδράμει ηθικά και οικονομικά) μόνο συναδέλφους του. Αγαπά όλον τον κόσμο! Ιδιαίτερη αδυναμία του τα παιδιά (αν και, παραδόξως, όπως είπαμε, δεν απέκτησε δικά του) και οι ηλικιωμένοι.
Επειδή και ο ίδιος σταδιακά εντάσσεται στη δεύτερη κατηγορία (αν και πνευματικά ανήκει μάλλον στην πρώτη – λόγω αγνότητας περισσότερο) έχει, τα τελευταία ειδικά χρόνια, επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το σπίτι του – τη «φωλίτσα» του, όπως το ονομάζει. Η εστία παίζει μεγάλο ρόλο, πλέον, στην καθημερινότητα του Σπύρου Μπιμπίλα. Και την περιποιείται με τόση φροντίδα, σαν να είναι μια πραγματική νοικοκυρά. Ο Σπύρος έχει βάψει το εσωτερικό του διαμερίσματός του, της ζεστής φωλιάς του, σε μια απόχρωση του πορτοκαλί, που δεικνύει παιγνιώδη διάθεση, ανεμελιά αλλά και αξιοσημείωτη ζεστασιά. Γιατί τι άλλο από αυτό είναι στην πραγματικότητα ο Μπιμπίλας; Ένα χαρωπό μεγάλο παιδί με μπόλικη ζεστασιά στην καρδιά… Τα έπιπλα της φιλόξενης εστίας του είναι, βεβαίως, μικροαστικά-νεοκλασικά, με πολλά σκαλίσματα κλπ. – στο γούστο της μητέρας του, αφού άλλωστε λέγεται ότι εκείνη εφρόντισε για την επίπλωση της άνετης Μπιμπίλειας κατοικίας. Το διαμέρισμα έχει, επίσης, πολλούς καθρέφτες (εδώ εντοπίζονται κάποια στοιχεία ναρκισσισμού, αλλά τι διάολο…, ηθοποιός είναι ο κάτοχος), ενώ ένα ακόμη χαρακτηριστικό του είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη βιβλίων! Τι να τα κάνει, όμως, τα βιβλία ο Σπύρος… Αφού, ως καλλιτέχνης, δουλεύει κυρίως με την έμπνευση. Στο ζεστό αυτό μικροαστικό σπιτικό του, ο Σπύρος δεν ζει σαν ερημίτης, μολονότι αυτό μπορεί και του παρέχει την απαραίτητη γαλήνη που χρειάζεται για ενδοσκόπηση και για μελέτη των σημαντικών ρόλων που υποδύεται. Έτσι, δεν διστάζει, ενίοτε, σ’ αυτό το σπίτι, να στήνει και μερικά «γλεντάκια», με καλεσμένους εκπροσώπους της show biz (κυρίως C- και D-celebrities).
Πάντα υποδειγματικός οικοδεσπότης ο Σπύρος, φιλόξενος μέχρι εκεί που δεν παίρνει, προσφέρει πολύ κρασί (για καλό δεν ξέρουμε…), καθώς και πολύ και καλό φαγητό στους πολυπληθείς καλεσμένους του – σπιτικό, απλό φαγητό, συνήθως μαγειρεμένο από τα χεράκια της ίδιας την αγαπημένης του μητέρας. Γιατί εδώ πρόκειται περί μιας τεράστιας αγάπης – αν δεν το έχετε αντιληφθεί απ’ όσα ήδη παραθέσαμε. Ο Σπύρος, όπως πιστοποιούν όσοι τον ξέρουν καλά, λατρεύει παθολογικά τη μητέρα του! Μάλιστα, υιός και μητέρα Μπιμπίλα θα συνομιλήσουν τουλάχιστον δις, σε καθημερινή βάση, έστω και από τηλεφώνου – έστω για ένα «καλημέρα» και «καληνύχτα» βρε αδερφέ, όταν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του περιφρόντιδος ηθοποιού μας δεν του επιτρέπουν επαφή διά ζώσης... Μολονότι έχει δευτεραγωνιστήσει στο θεατρικό έργο «Όχι άλλα ψάρια μαμά» ουδέποτε αρνήθηκε τα καλοψημένα ψάρια της μητέρας του (η οποία τον κακομαθαίνει), ούτε και οτιδήποτε άλλο καθημερινώς εκείνη του προσφέρει. Αγάπη να ’ναι κι ό,τι να ’ναι, σ’ αυτούς τους δύσκολους, άκαρδους καιρούς, σ’ αυτή την στείρα, αντιερωτική εποχή, όπου αγνά και ευγενή αισθήματα δεν περισσεύουν.
Ο έρωτας… Αχ αυτός ο έρωτας… Πόσος έρωτας κυρίευσε, όλα αυτά τα χρόνια, την καρδιά του Σπύρου Μπιμπίλα... Πόσο ξεχωριστή θέση έχει καταλάβει ο θεός αυτός στην ψυχή του ερωτομανούς ηθοποιού μας… Αγάπησε παράφορα στη ζωή του ο Σπύρος, ο μικροκαμωμένος αυτός ερωτιδεύς-μπρελόκ – και όχι μονάχα τη μαμά του... Πόσο δυνατά έχει χτυπήσει η καρδιά του Μπιμπίλα στους ρυθμούς (στο τικ-τακ ή, καλλίτερα, στο τάκα-τάκα) του έρωτα… Πόσον έρωτα έχει γευτεί αυτό το μικρό σώμα... Και γιατί όχι; Ο Σπύρος ερωτοτροπεί, γιατί ξέρει ότι χωρίς έρωτα η ζωή δεν έχει νόημα. Κυρίως, χωρίς γήινο, σωματικό έρωτα. «Σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή μας διατί / να μη χαρεί το ζωντανό το σώμα;», όπως διερωτάτο και ο ποιητής μας Γεώργιος Βιζυηνός. Το σπέρμα του έρωτα, λοιπόν, δεν έχει αφήσει ακηλίδωτο αυτό το μικροσκοπικό – μα τόσο ερωτικό – κορμί.
Ο Σπύρος, όπως είναι ιδιαιτέρως γνωστό στην πιάτσα, λατρεύει τα πουλιά. Κάθε είδους πουλιά – μικρά και μεγάλα, σκούρα και ανοιχτόχρωμα, νεανικά και γέρικα. Ξεχωριστή αδυναμία, όμως, δείχνει στους παπαγάλους – ιδιαίτερα στη αγαπημένη του Σωσώ. Κάθε πρωί, πριν φύγει για το άχθος της επιβίωσης (αλλά και της καλλιτεχνικής προσφοράς), το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να περιποιηθεί τα πουλιά του. Κι εκείνα τον ανταμείβουν, παρευθύς, μ’ ένα ηδονικό, απολαυστικό τιτίβισμα…
Και βουνό και θάλασσα, και γη και αέρα αγαπά ο Σπύρος – δεν κάνει περιττές διακρίσεις. Ωστόσο, δώσε θάλασσα στον Μπιμπίλα και πάρ’ του την ψυχή. Χειμώνα καλοκαίρι θα γευτεί θάλασσα ο Σπύρος. Είναι και χειμερινός κολυμβητής (έτσι ίσως εξηγείται και αυτό το υπέροχο σώμα). Γι’ αυτό το λόγο λατρεύει τα νησιά με ιδιαίτερη αδυναμία (κρατηθείτε) στη Μύκονο! Λατρεύει, όμως, και τον αέρα. Κάποτε είχε δηλώσει ότι θα ήθελε να γίνει αεροπόρος. Ίσως επηρεασμένος από την αντίστοιχη αεροπορική (και όχι μόνο…) καριέρα του μεγάλου αεροπόρου και καλλιτέχνη (και οτιδήποτε άλλο…), Θάνου Βελλούδιου.
Αισθητικά, ο Σπύρος κινείται σε δυσπρόσιτες σφαίρες. Αγαπά τα έντονα χρώματα στα ρούχα – ειδικά στα παντελόνια. Φορά και ψηλά τακούνια. Όταν ομιλούμε για ψηλά τακούνια δεν εννοούμε απαραιτήτως και γυναικεία, σαν κι αυτά που ελάνσαρε, με τόση επιτυχία, στην ταινία «Οι Απέναντι» του Γιώργου Πανουσόπουλου, στον γνωστό ρόλο του άτυχου τραβεστί. Ομιλούμε και για ψηλά τακούνια καθημερινής – και όχι «μερακλίδικης» – χρήσεως, σαν κι αυτά που προτιμά, λ.χ., ο Πάνος Παναγιωτόπουλος ή ο Νικολά Σαρκοζί. Μάλλον επειδή ο Σπύρος προσφέρεται σε «σχήμα τσέπης», τα τακούνια, ενισχύοντας το ανάστημά του, ενισχύουν και το Εγώ του. Ταυτόχρονα, κρύβει τις λευκές τρίχες των γηρατειών χρησιμοποιώντας όλη τη γκάμα της χρωματικής παλέτας – από το οξυζενέ ξανθό μέχρι το καφεκόκκινο της καρυδιάς. Οι καλλιτέχνες φορούν με άνεση παρδαλά ρούχα, εκκεντρικά υποδήματα, προκλητικά αξεσουάρ, χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο να κατηγορηθούν για ελαφρότητα ή ακόμη και κιναιδισμό, όπως οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι. «Οι κίναιδοι εμπορεύονται τα κάλλη τους, ντυμένοι με εμπριμεδάκια και κρατώντας γυναικεία τσαντάκια…», θα μας επισημάνει ο Η. Πετρόπουλος («Καπανταήδες και Μαχαιροβγάλτες»). Ο καλλιτέχνης Μπιμπίλας, από την πλευρά του, στα τσαντάκια μπορεί να λέει Ναι – αλλά λέει Όχι στα εμπριμέ!
Μεγάλη αδυναμία του Σπύρου τα σταμπωτά, στενά, «stretch» μπλουζάκια – μπλουζάκια που, ωστόσο, δημιουργούν ανάμεικτες εντυπώσεις. Από τη μια, τώρα πια που ο Χρόνος έχει αφήσει το στίγμα του τόσο έντονα στο σώμα του Σπύρου, τα «stretch» βοηθούν, δυστυχώς, να φανεί το στομάχι που έχει αναπτύξει πια ο ηθοποιός μας με τα χρόνια (γεροντόπαχα).
Από την άλλη, βέβαια, τα στενά μπλουζάκια αναδεικνύουν ένα ζευγάρι υπέροχα και στιβαρά στήθη. Θεέ μου, τι στήθη είναι αυτά! Στήθη, που κολάζουν ακόμα και άνδρα· στήθη που κολάζουν ακόμα και Άγιο!.. Στήθη που, όμως, κλείνουν μέσα τους και πολλή καλλιτεχνία, πολλή ευαισθησία και, ασφαλώς, πολλή Ελλάδα… Περδικόστηθος, λοιπόν, ο Σπύρος μιας και από τα στενότατα, κατά κανόνα, ενδύματα που φορεί διαφαίνονται δύο μεγάλες, στητές ρόγες (για να ακουστεί κάποτε, σε ένα πάρτι, η πρόστυχη και κακόγουστη ιαχή «πιπίλα-πιπίλα στις ρόγες του Μπιμπίλα»)…
Στα καλλιτεχνικά, ο Σπύρος δίνει όλο του το είναι, αναδεικνύοντας το μεγάλο ταλέντο του (που μόνο τυφλός δεν βλέπει). Δεν του λείπει, όμως, και το άγχος. Πριν εκτεθεί στα φώτα της ράμπας, τον πονά πάντοτε η κοιλιά του. Στο άγχος έχει αποδώσει ο ίδιος ο ηθοποιός μας αυτόν τον ενοχλητικό πόνο. Πάντα οι ταλαντούχοι έχουν άγχος, θα προσθέσουμε εμείς. Η μεγάλη και καθοριστική έμπνευση του Μπιμπίλα υπήρξε η πρωθιέρεια της (ημεδαπής) ηθοποιίας, Αλίκη Βουγιουκλάκη. «Ήταν η νεράιδα μου. Κοιμόμουν με τη φωτογραφία της στο μαξιλάρι μου. Και δεν ήμουν ούτε 4 ετών που δήλωσα: Πιο πολύ από τη μαμά μου και τον μπαμπά μου αγαπάω την Αλίκη Βουγιουκλάκη!», δήλωσε κάποτε ευθαρσώς ο Σπύρος. Είναι γνωστό ότι η εθνική μας σταρ ελατρεύετο από όλα τα στρώματα του πληθυσμού – κυρίως δε από τους ομοφυλοφίλους της πατρίδος μας που της είχαν στήσει κανονικό εικονοστάσι.
Μεγάλη αυτή η σύμπτωση, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Μπιμπίλας θα ανεδεικνύετο καλλιτεχνικά αργότερα – ως άνδρας πλέον – κυρίως σε ρόλους ομοφυλοφίλων! Διόλου αμελητέα η καριέρα του Σπύρου, έστω και αν διακρίθηκε υποδυόμενος σχεδόν αποκλειστικά ομοφυλόφιλους (και σε δεύτερους πάντα ρόλους). Γενικά, πάντως, ο φιλότιμος δευτεραγωνιστής μας διακρίθηκε σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, σε ρόλους που έχουν μείνει ανεξίτηλοι στη μνήμη μας και με αξιοσημείωτη καλλιτεχνική αξία, αναδεικνύοντας μια σπουδαία καλλιτεχνική φλέβα. Κατ’ αρχάς, ο σκαμπρόζικος ρόλος του «Τηλέμαχου» στην τηλεοπτική σειρά «Ιερόσυλοι» στο πλάι του μεγάλου μας πρωταγωνιστή Θάνου Λειβαδίτη (ένας ρόλος που από τυπικά δραματικός κατέστη κωμικός χάρη στις έντεχνες πινελιές του Σπύρου). Το στίγμα του το άφησε και στο παιδικό θέμα, αφού διέπρεψε, όπως ήδη αναφέραμε, στις μεταγλωττίσεις της αγαπημένης μας σειράς «Στρουμφάκια», αλλά και στο περίφημο «Κικιρίκου». Βέβαια, ο Σπύρος δεν άφησε παραπονεμένο και το ενήλικο ρεπερτόριο: «Οι ομοφυλόφιλοι», «Μπορντέλο», «Πορνογραφία», «Λούλου», «Στο βάθος… βάθος αμέτρητο», «Οι τρεις αδελφές», «Ροζ ολοταχώς» και, οπωσδήποτε, ο διάστικτος από στοιχεία ομοφυλοφυλίας «Άγγελος», ανέδειξαν, μεταξύ άλλων, την πλούσια γκάμα των καλλιτεχνικών δυνατοτήτων του Μπιμπίλα.
Κάποιοι, μάλιστα, θεώρησαν ότι ο Σπύρος έχει τιμήσει (ως δευτεραγωνιστής πάντα) και το σκληρό ελληνικό πορνό. Κάτι τέτοιο, όμως, είμαστε σε θέση να βεβαιώσουμε ότι δεν ισχύει. Απλώς ορισμένοι προφανώς συγχέουν τον Μπιμπίλα με τον (μελαμψό) σωσία του, τον περίφημο, τον γιγαντιαίο Τζίμι Μπελαρίκε («Ανώμαλοι Έρωτες στη Σαντορίνη»). Εκπληκτική, πράγματι, ομοιότης...
Προσωπική μας άποψη ότι ο Σπύρος αναδεικνύει καλλίτερα το ταλέντο του, όταν ο ρόλος εμπεριέχει και κάμποση υστερία. Εκεί απολαμβάνουμε τον Μπιμπίλα στο φόρτε των δυνατοτήτων του. Το γυμνό, πάντως (το καλλιτεχνικό, έτσι;), ουδέποτε φόβισε τον Μπιμπίλα. Αντίθετα, τον βοήθησε να σπάσει, στο μέτρο που του αναλογεί, τον διάχυτο πουριτανισμό της εποχής, αλλά και να αναδείξει αυτό το θεσπέσιο κορμί που του εχάρισε ο μεγαλοδύναμος. Ένα κορμί, τόσο γυμνασμένο, απαλό και περιποιημένο, που σε άλλες εποχές θα αποτελούσε την χαρά κάθε παιδοτρίβου…
Το αξιοπρόσεκτο με τον Σπύρο είναι ότι, μολονότι στην καριέρα του υποδύθηκε κυρίως ρόλους ομοφυλοφίλων, απέφυγε την στάμπα του ομοφυλόφιλου στην προσωπική του ζωή, όπως μάλλον θα συνέβαινε με άλλους, λιγότερο προικισμένους, ηθοποιούς. Αλλά έτσι είναι. Άμα έχεις τόσο μεγάλο ταλέντο…
1,536 comments:
«Oldest ‹Older 1401 – 1536 of 1536Αν αληθεύουν όσα λέει ο 11:37 την Δευτέρα το πρωϊ στις 10 όλα τα ραδιοφωνάκια κολλημένα στον Real. Είμαστε μία μεγάλη παρέα, είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα.
Σύμφωνοι, αλλά η δύναμη του ύψιλον λόγω Ξυνόγαλου παρασέρνει τα πάντα, πόσο μάλλον ένα ιώτα.
O Σαράντος έβλεπε μακριά. Πολύ μακριά. Πρωί ορθός, πρώτη κίνηση το τσιγάρο Κεράνης στο στόμα, στη βεράντα να κοιτάει το ξημέρωμα, που δεν διέφερε από το μούχρωμα. Και τα πουλιά (μαύρα πουλιά με πορτοκαλί ράμφη) να κρώζουν γύρω τριγύρω. Θα μπορούσε; Δεν θα μπορούσε; Ποιος να' ξερε. Μια μέρα ήταν μια άλλη μέρα. Κι αν θα μπορούσε, μόνο εκείνος το' ξερε.
Ο Σαράντος Καργάκος; Ο πάναγνος; Ο σεπτός; Ο Τουρκοφάγος; Ο που 'καψε μια ταβέρνα απά σε γλέντι; Και που λέγει ότι τιμά τα παντελόνια που φορεί;
Aφήσατε ήσυχους τους έντιμους πατριώτες. Και ο Σαράντος Καργάκος είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς.
Έχω δει τον καθηγητή-φροντιστή Σαράντο Καργάκο με κατουρημένο παντελόνι,.
Εγώ από την άλλη τον έχω δει σε ταβέρνα να ξεκοκκαλίζει με βουλιμία ένα κοτόπουλο. Τη στιγμή που ακόμα και ο Σεραφίνο, όταν πείναγε, μόνο ένα μπουτάκι έτρωγε. Ένιωσα αυτόχρημα μεγάλη έκπληξη, γιατί μέχρι τότε πίστευα ότι οι πατριώτες (τουλάχιστον οι επαγγελματίες) είναι στο φαϊ, όπως και παντού αλλού, εγκρατείς.
Ας μην παραλείψουμε να σημειώσουμε ότι ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος είναι και ο αγαπημένος διανοούμενος του Νίκου Χ'νικολάου.
Περιμένουμε ανυπόμονα νέα ανάρτηση...
Είδα και εγώ τον Σαράντο το καλοκαίρι που μας πέρασε σε ταβέρνα καθήμενο στο πρώτο τραπέζι πίστα να χλαπακιάζει μεζεδάκια και να έχει καρφωμένο το βλέμμα στην 40άρα LCD τηλεόραση που είχε βγάλει ο ταβερνιάρης στον δρόμο γιά την τέρψη του κοινού. Ηταν η μέρα του τελικού του Μουντιάλ. Και εγώ τα ίδια σκέφτηκα όπως ο φίλος παραπάνω, πόσο δηλαδή ανακόλουθο είναι το θέαμα ενός πνευματικού ταγού να επιδίδεται σε τόσο χθαμαλές απολαύσεις. Αμέσως όμως επέπληξα (από μέσα μου) τον εαυτό μου γιά το θράσος μου και σκέφτηκα "Ποιός είμαι εγώ γιά να κρίνω ένα μέγεθος του βεληνεκούς (κάλιμbερ όπως θα έλεγε ο Νϊκος) του Σαράντου;" και συνέχισα να τρώω τα κεφτεδάκια μου.
Τώρα όμως που είπα γιά τον Νίκο, θυμάμαι πρόσφατη εκπομπή του με καλεσμένο τον Σαράντο ο οποίος στηλίτευε με ιερά μήνι (αλλά και ακλόνητα επιχειρήματα) όσους απεργάζονται σχέδια αφελληνισμού του περήφανου αυτού λαού. Η αφορμή φυσικά ήταν το 1821 του Σκαι. Ο Νίκος, με ευσεβές ύφος, συμφωνούσε στα όσα έλεγε ο σοφός ίστωρ χωρίς να τολμά να διακόψει. Φυσικά δεν έλειψαν οι αυτοαναφορές του Σαράντου στο πλούσιο έργο του, σε κάποιο σημείο μάλιστα ο Νίκος του απήυθυνε από αέρος την πρόσκληση να αναλάβει η Real News την διανομή του νέου του πονήματος. "Ευχαρίστως" απάντησε ο καθηγητής. "Θα σας πάρω τηλέφωνο" είπε ο Νίκος και η ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη έκλεισε εκεί.
10:34 Ο Νίκος όπως κι ο Καργάκος είναι μαχητές του Ελληνισμού. Και καλώς στηλιτεύον τα σχέδια αφελληνισμού του περήφανου αυτού λαού. Αλλά μπροστά στον Ξυνόγαλο μοιάζουν νάνοι. Οπότε θα πρότεινα, αφού η αρχή έγινε, να σταλεί ένα e-mail στο Νίκο που να τον παρακαλεί, μαζί με το νέο πόνημα του Καργάκου να δίνει και δύο κιλά τραχανά του Ξυνόγαλου. Για να αποκτήσει κι ο Ξυνόγαλος την πρέπουσα θέση του στο πάνθεον των μαχητών του Ελληνισμού, αυτή του Τιτάνα των μαχητών του Τραχανά, έστω κι αυτού του ξυνού, του πασπαλισμένου με "ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΣ ΣΠΕΡΜΑ" (sic). Φούλη Δημητρίου κέν ουαίητ, όπως θα έλεγε κι ο Νίκος.
Βαψ, κατόπιν των ανωτέρω, όπως αντιλαμβάνεσαι ένα πορτρέτο του μέγα Ελληνιστού Σαράντου ιζ ιν όρνdερ άντ λόνγκ όβερνdιού όπως θα έλεγε όλοι πιά ξέρουμε ποιός.
Εμείς θέλουμε πορτέτο Ξυνόγαλου. Να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση το ζήτημα.
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τον τραχανά να στεγνώνει
Τον τραχανά να στεγνώνει
Τον τραχανά να στεγνώνει
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο
κι ο τραχανάς στεγνώνει
Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
Λίγο ακόμα, να φάμε
Δυό κουταλιές μονάχα, Δυό κουταλιές μονάχα, Δυό κουταλιές μονάχα.
10:34, εμ δεν έκλεισε εκεί το θέμα. Γιατί ο Σαράντος, μετά την ραδιοφωνική εκείνη συνέντευξη στο realοραδιόφωνο, αρθογράφησε στην θαυμάσια κυριακάτικη εφημερίδα. Ένα μεγάλο, φλύαρο κείμενο, στις παντοτινές προδιαγραφές ενός Σαράντου. Σαν πύρκαυλος έγραφε, σαν ένας άνθρωπος που είχε να μιλήσει καιρό. Ηταν, ας πούμε, σαν να είναι κάποιος νηστικός να βρεθεί ξαφνικά εμπρός σε μια πιατέλα με λαχταριστά κεφτεδάκια και να πέφτει με βουλιμία καταπάνω τους.
Οι Αδωνικοί κύκλοι μία και μόνοι κατακλείδα είχαν κάθε που κατέκριναν το 1821 του Σκάι και τις μετέπειτα συζητήσεις-αναλύσεις:
"Γιατί δεν καλείται ο Σαράντος Καργάκος";
Νdήαρ Σερ 12:19, φαίνεται πως σας αρέσουν ιδιαίτερα τα κεφτεδάκια, τα αναφέρατε και νωρίτερα. Ndε νgούστιμbους ε νdε κολόριμbους νον έστ νdισπουτάdουμ.
Κύριε Προνανσιέητορ,
Πράγματι μου αρέσουν τα κεφτεδάκια (μήτμbόολς) όπως προκύπτει από το σχόλιό μου 10:34, ο 12:19 με συμπλήρωσε (και με πείραξε αθώα γιά την αγάπη μου αυτή) ως προς την καργάκειον αρθογραφία στην αγαπημένη μας εφημερίδα μετά την συνέντευξη που δυστυχως έχασα. Πολύ πετυχημένο το ντε γκούστιμπους.
Παγκοσμίου επιπέδου δημοσιογραφία χαρακτήρισε τη δημοσιογραφία της Real News σε σχέση με τα υποβρύχια από την ραδιοφωνική του εκπομπή μόλις προ ολίγου ο Κώστας Χαρδαβέλλας. "Και όπως καταλαβαίνετε δεν έχω κανέναν λόγο να γλείψω την εφημερίδα".
Πράγματι καμία. Εκτός ίσως από το ότι ο Χατζηνικολάου είναι το αφεντικό του, αφού ο έμπειρος ρεπόρτερ κάνει εκπομπές στον Real fm και γράφει κάποιες φορές και στη Real News.
ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΡΑΧΑΝΑ
Σώσον Κύριε τον Λαόν σου
Ξυνόγαλε, βγάλε τον φαλλόν σου
Και ευλόγησον την κληρονομίαν σου
δείξε μας και την κοιλίαν σου
Και το Σον φυλάττον
και ο τραχανάς στο πιάτον
Διά του Σταυρού σου Πολίτευμα
σε δυναμώνει διά το καβαλλίκευμα
Νίκας τοις βασιλεύσι
το (δηλητηριώδες) σπέρμα σου μόνο μην πέσει
Κατά βαρβάρων δωρούμενος
και το πιεί ο ηγούμενος...
"Sabaton", κι όμως είναι Σουηδικό συγκρότημα με την ελληνική σημαία
στο youtube!!!
Sabaton - "Coat of Arms" [English and Greek lyrics]
Απλά κάνετε κλικ στο:
http://www.youtube.com/watch?v=Cr00QE1uLU8&feature=related
Παρακαλώ ακούστε το ΟΛΟ.... (ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ)
ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΞΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ.
ΑΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΘΑ ΗΤΑΝ "ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ", "ΓΡΑΦΙΚΟΣ", "ΦΑΣΙΣΤΑΣ" κλπ.
Το παρακάτω τραγούδι να το ακούσετε αλλά οπωσδήποτε μία φορά!
Γιατί;
1. Σουηδικό συγκρότημα ("βάρβαροι" του βορρά!)
2. Εθνικιστικό περιεχόμενο (καμιά σχέση με τον "πολυπολιτισμικό" μας παράδεισο...)
3. Είναι Heavy Metal (ξέρετε "σατανιστές" και τέτοια κουραφέξαλα).
Εγώ την ώρα που το άκουγα πραγματικά ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ !!!!
Και περισσότερο ακόμα ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ στο άκουσμα της λέξης στ' αγγλικά:
HΕLLAS !!!!
Ακούστε το πολίτες και πολιτικοί.
Ακούστε το τραγουδοποιοί και αναμεταδότες τραγουδιών.
Ακούστε το διαμορφωτές της κοινής γνώμης και ΜΜΕ και ΝΤΡΑΠΕΙΤΕ όλοι μαζί!
Φίλε, να το στείλεις και στον Καργάκο. Θα ανατριχιάσει και αυτός δυντά.
αλλη δουλειά δεν έχουμε παρα ν ακούμε σουηδούς γκαζοτενεκεδες,να μας ξύνουν τα άντερα.Μα σοβαρολογείς μωρέ τώρα;40 χρονών άνθρωποι ν ακούμε θούριους μεταλάδικους.
κωλοχεβιμεταλάδες ζώα.
Xaxaxaxxa
βαθειά μέσα μου ένας έλλην
Που είναι αυτός ο Ελλην; τον θέλω!
Οι Μπαξέδες του Τραχανά...
Πώς οι δρόμοι ευωδάνε τραχανά και γιαούρτη,
ηλιοπάτητητοι δρόμοι και τριγύρω μπαξέδες,
η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αυξαίνει,
ο Ξυνόγαλος τρώει και γ..άσει και δέρνει!
Τη χαρά σου, Ξυνόγαλε, κύμα το κύμα,
των αλλώνε τα ζόρια καιρό την εθρέφαν,
την λιχούδικη φύση σου τίμα,
με φαγί τραχανά μα και φέτα!
Να δοθεί τιμητική σύνταξη στον Σαράντο Καργάκο.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας (και πιο ειδικά με τον φίλο του καλού τραγουδιού - εκτός από φίλο του καλού ρούχου - Γκριζομάλλη) μια μεθυστική εμπειρία, προερχόμενη από έναν καλλιτέχνη ιδιαίτερα δυνατό, την ύπαρξη του οποίου εγώ τουλάχιστον μέχρι προχθές αγνοούσα. Πρόκειται για τον - κατά πάσα βεβαιότητα - τσιγγάνο (οι καργακικοί ας αποχωρήσουν) Χρήστο Μελιτζανιά.
Εδώ τραγουδά μέσα στο ταπεινό σπιτάκι του, με σόμπα, μουσαμαδένιο τραπεζομάντηλο και ράντζο παραδίπλα, ψυχαγωγώντας τα τέκνα του, ενώ από τα χείλη του βγαίνει πολύς καημός.
http://www.youtube.com/watch?v=zAvyYX7pOJg
Κυκλοφορεί και άλλο δυνατό βίντεο του καλλιτέχνη, σε μαγαζί που γίνεται γύφτικός γάμος, και αφού ανεβαίνει να τραγουδήσει "ημιπαράλυτος", μαζεύει στο τέλος πανάξια όλη τη χαρτούρα.
http://www.youtube.com/watch?v=QlwY1e0YDOw
Μπράβο φίλε, νάσαι καλά. Λίαν δυνατός καλλιτέχνης αυτός ο Μελιτζανιάς που ούτε εγώ ήξερα, τι να κλάσουν οι μεταλλάδες Σουηδοί μπροστά του! Αυτή είναι η Ελλάδα μας, η Ελλάδα του πόνου, η Ελλάδα της ανθρωπιάς. Νάναι καλά και το ίdeρνετ μέσα από το οποίο μαθαίνουμε τόσο σπουδαίους καλλιτέχνες που ούτε η μάνα τους δεν θα ήξερε διαφορετικά.
Εχω τόσο συγκλονιστεί από αυτήν την κατάθεση ψυχής που θα πρότεινα μία συνεύρεση όλων των φίλων που γράφουν εδώ και είναι συνάμα λάτρεις της ποιοτικής μουσικής στο μαγαζί που εμφανίζεται ο Χρήστος.
Μα διάολε, ξέρει κανείς που τραγουδάει αυτός ο Μελιτζανιάς; Μου κίνησε και εμένα το ενδιαφέρον να πάω να τον ακούσω.
Βλέπουμε ότι επιχειρεί στην Χαλκίδα. Κανείς από εκεί να ενημερώσει;
Παίδες δώστε βάση. Μιλάμε γιά μεγάλο καλλιτέχνη, όχι μαλακίες (το κατέβασα ήδη γιά ringtone στο Blackberry).
Πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης αυτός ο Μελιτζανιάς.
Πραγματική μυσταγωγία. Εκκλησιαστικό ηχόχρωμα. Μπράβο στον Χρήστο Μελιτζανιά.
Βαψομαλλιά ευχαριστώ και ανταποδίδω:
http://www.youtube-nocookie.com/watch?v=PDbQmpJ9RGg&feature=related
shake και μπουζουκι
http://www.youtube.com/watch?v=knHbR8WSzDQ&feature=related
Ευχαριστώ τους αγαπητούς φίλους που συμβάλλουν στη διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού. Μετά από την, μεγαλύτερη κι από την του Ιωάννου αποκάλυψη αυτή, συγκάλεσα άμεσα το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ιωαννιτών όπου, με μόνο μειοψηφίσαντα τον Ξυνόγαλο (που πρότεινε Νταλάρα), αποφασίσαμε ο Μελιτζανιάς να είναι ο καλλιτέχνης που θα είναι κοντά μας στα "Τραχάνεια 2011".
Ο δόλιος ο Ξυνόγαλος
με πότισε (τραχανά με) φαρμάκι
το Μελιτζανιά δεν τον ακούω πιά
Ξύνο, αντιλαμβανεται και ο τελευταίος,οτι οι επιθέσεις εναντίον σου είναι άνοστες κρύες-κρυόκωλες,φλώρικες,πούστικες.Χιούμορ κωλόπαιδων των βορείων προαστίων.Το καταλαβαίνουμε αυτό όλοι.
Τώρα που την Τρίτη θα ξαναέχουμε απεργία στον Σκάι λόγω των απολύσεων, τί κονσέρβα πρόγραμμα θα παίξει άραγε ο ραδιοφωνικός σταθμός του Αλαφούζου; Αφού το αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη το έχει παίξει και ξαναπαίξει μέχρι εξαντλήσεως.
Αθηναίοι ντεζενερέ
Αηδίες κύριε 3:54.
Αυτός είναι ο πραγματικός ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΡΑΧΑΝΑ
Ω τραχανά, για σένα κάθε μου τραγούδι
για την αξία τη θρεπτική σου την ψηλή,
Ω τραχανά, με το σπασμένο σου σιτάρι
με σιμιγδάλι και με χωριάτικα αυγά.
Με σένανε μεγάλωσαν και πόνεσαν και μάλωσαν
άνδρες με κρανία πολύ πλατιά
Ψηλά τα τραχανόπουλα, χαρά στα κοριτσόπουλα
που 'χουν κι όλο τρώνε τραχανά.
Γκριζομάλλη, ευχαριστώ. Δεν γνώριζα την ύπαρξη ούτε του συγκεκριμένου αυτού καλλιτέχνη. Τελικά υπάρχει πολύ ταλέντο out there...
ΥΓ. Τι σημαίνει "ουσακτσίδικο είδος", όπως αναφέρει σχόλιο κάτω από το βιντεάκι του καλλιτέχνη;
Αγαπητέ 7:55
ενώ είναι ωραία η σύλληψη, στην πρώτη στροφή το μένος σου εναντίον του φίλτατου Ξυνόγαλου και του τραχανά σε έκανε να ξαστοχήσεις λιγάκι στην ομοικοαταληξία.
Εννοεί ότι (/υποτίθεται ότι) πατάει πάνω στον δρόμο που λέγεται ουσάκ.
Ο πρωτοκλάστε όταν απεργεί η ΕΣΗΕΑ και οι τεχνικοί,τι κάνει άραγε;Τον κρατούν δεμένο κάπου.Τον έχω ικανό να κάτσει στην κονσόλα μόνος χωρίς τεχνικό και ν ανοίξει πυρ,για ώρες(ετσι χωρίς πρόγραμμα).Δεκα ωρες με ενα δις σαρδάμ και ραδιοφωνικό ευρωλιγουρολεβεντιλίκι.Πούτσες.
Μια μέρα θα ολισθήσουν οικτρά τα νούμερα του αυτουνού και θα πέσει χοντρό γέλιο.Θα τον βάλει ο Αλαφούζος σε καμμιά υπηρεσία γραφείου (Ισως να μετακινεί τα ομοιώματα των τάνκερ στον επιτραπέζιο χάρτη).Μπορεί και να κάθεται στην είσοδο του regency cazino mont mounoparnes,με του οποίου την άθλια ραδιορεκλάμα μας έχει εξολοθρεύσει
Μήπως γνωρίζει κανείς, από εθνολογικής απόψεως, εάν το επίθετο Μελιτζανιάς έχει τσιγγάνικη ή ελληνική ρίζα;
http://www.youtube.com/watch?v=23qdXs5uvks
Μα Καραϊσκο, έτσι δεν γίνεται με όλους τους διευθυντές και ειδικά τους διευθυντές του Σκάι; Ο μετριότατος, ατάλαντος και αγράμματος Πρωτοκλάστε θα γλιτώσει; Κάποιοι στιγμή που θα δεν θα είναι πια αρκετά χρήσιμος στον ιδιοκτήτη, θα πεταχτεί με τις κλωτσιές από τον σταθμό. Το ίδιο συνέβη και με τον Μπότσαρη που νόμιζε ότι θα μείνει αιώνιος διευθυντής, είχε το ΟΚ από τον Αλαφούζο, αλλά, όταν τα πράγματα ζόρισαν, του έδειξαν την πόρτα της εξόδου. Εδώ, με αυτόν τον τρόπο, την πάτησε και η Αριστέα Μπουγάτσου, που διέδιδε ότι ο κύριος Αριστείδης την είχε σαν παιδί του. Όμως, όταν τα συμφέροντα συγκρούστηκαν, βρέθηκε και η Αριστέα εκτός, να ψάχνει μήνες για δουλειά. Και μάλιστα γεμάτη έκπληξη, αφού (λέει ότι) δεν το περίμενε, κι ας της έλεγαν διάφοροι το αντίθετο. Όσο δουλικός κι αν είναι ο Πρωτοκλάστε, θα δει κι αυτός κάποια στιγμή την πόρτα της εξόδου. Είναι νομοτελιακό.
Ξυνογάλειες business:
Από την παραγωγή
στην κατανάλωση
Με αυτόν τον Πρωτοκλάσε έχει παραγίνει.Η Αριστέα ήτο αξιοπρεπής και οχι τόσο αλαφουζιακά πωρωμένη.
Εδω μιλάμε 'ομως για ανθρωπο περίπτωση,δεν μπορεί να γράψει μια στοιχειώδη ανάλυση.Μου είπε συνάδελφος του στο Σκαι (δυνατός) πρόσφατα:"Πορτοκλαψτε να μιλάει για το 1821,πρωτοκλάψε να μιλάει για τον Παρθενώνα κυριακή πρωί,πρωτοκλάσε για το ΔΝΤ,το κυκλοφοριακό κλπ"
Αυτό δεν έχει προηγούμενο παγκοσμίως κύριε.
Δεν έχεις άδικο Καραϊσκο. Ούτε και ο φίλος σου. Είναι τόσο γελοία παρουσία αυτός ο Πρωτοπλάστε που μπροστά του ακόμη και η Σία φαίνεται τέρας σοβαρότητας και καλλιέργειας. Αλλά πιο γελοίοι από τον Πρτωτοκλάστε είναι όλοι εκείνοι οι δήθεν σοβαροί που καταδέχονται να συζητάνε "σοβαρά" θέματα μαζί του. Και να βλέπεις από την πλευρά του Πρωτοπλάστε αυτήν την διανοητική και γνωστική ανημπόρια να αναπληρούται από καρατερίστικες νευρασθενικές κινήσεις των χεριών. Και μοντέρνα σακάκια, και καρώ πουκάμισα. Και κόκκινα γυαλιά.
Κόκκινα γυαλιά φοράει ο πρωτοκλάστε?
Οπως εκείνος ο διαιτητής, ο μαϊνινί νομίζω?
ωωωω Κόκκινα γυαλιά φοράει ο Καραϊσκος
Εμένα μου αρέσει ο κύριος Πορδοψάλτε.
Tρελλός είναι ο άνθρωπος μωρέ.
Και αυτά τα τζόκευ με τα οποία εμφανίζεται ο άλλος του Σκάυ ο Παπαδημητρίου;;Σκέηντμπόρντερ είστε κύριε.
Μαστοράκης νούμερο 2.Πήγαμε αμερική και γυρίσαμε με τζόκευ δηλαδή...Τι είν τούτο πάλι.
Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
http://fimotro.blogspot.com/2011/04/blog-post_1182.html
Α όλα κι όλα, στα θέματα ορθογραφίας, είναι αυστηρός
Καραισκο πού εμφανίζεται με τζόκεϊ ο Μπάμπης;
Γιατί στην τηλεόραση τουλάχιστον δικρίνω να γυαλίζει σταθερά μια φεγγαρένια φαλάκρα.
9.38 εξαιρετικά γελαστερή η συγκεκριμένη επισήμανση/επιτίμηση του Λίβυου για ζητήματα ορθογραφίας. Άμα όμως δεν έχεις στοιχειώδη αυτογνωσία, μπορείς να γίνεις τόσο γελοίος.
Πω πω χολή παλι ο αποτυχημενος δημοσιογράφος καραισκος εναντι πετυχημενων συναδελφων του...
Μεγάλη εκπομπή θα έχει απόψε η Βίκυ. Αντίχριστος γαρ, με μεγάλα ονόματα του χώρου.
Οι οπαδοί της καλής τηλεόρασης δεν πρέπει να τη χάσουν, έστω και αν η Βίκυ έχει μήνες να κάνει ενδιαφέρουσα και ζωντανή εκπομπή.
Ούτε εγω τον έχω δει,έπεσε και ένα ποτήρι havana club πάνω στο τηλεκοντρόλ(κομπιούτερ) της τηλεόρασης μου και εδω κ ένα μηνα δεν το έχω αντικαταστήσει. αλλα φοράει τζόκευ μου είπαν.Μια μέρα το κουβέντιαζε και με τον πρωτόβάλτε στο ράδιο.Φαντάσου σκηνή να ρωτάει τον αλαφούζο:Να βάλω τζόκευ;
Ο Καραϊσκος δεν απέτυχε. Τα βρόντηξε για συγκεκριμένους λόγους και αξίζει το εύγε όλων μας για αυτή του την απόφαση.
Ισα ρε καρααποτυχημενακο που τους τα βρόντηξες κιόλας
Ο Καραϊσκος, σαν κακός δημοσιογράφος, ήταν πολύ ανασφαλής για τη θέση του και προσπαθούσε να αναπληρώσει την ανεπάρκειά του με υπερβολικό γλείψιμο. Οπότε τον "τσούλησαν" γιατί είχαν βαρεθεί, και κυρίως τότε δεν είχαν ανάγκη, το γλείψιμο που τους έκανε.
http://press-gr.blogspot.com/2011/04/blog-post_9223.html
πριν είχαν ανάγκη το γλειψιμο;
Είπαμε, υπερβολικό γλείψιμο. Υπερβολικό. Το πολύ το κύριε ελέησον κλπ.
Ο Καραϊσκος άφησε το θλιβερό δημοσιογραφικό επάγγελμα για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Τελεία και παύλα.
Το πόσο καλά γράφει το έχει αποδείξει με τα κείμενά του.
Με αυτούς τους Χατζηστεφάνου θα συνυπήρχε επαγγελματικά ο Καραϊσκος; Και ο ίδιος αριστερός είναι, αλλά μιλάει και τη φωνή της λογικής. Άσε που γράφει και πιο ζωντανά και περιεκτικά.
Ο 10:39 και ο 10:42 είναι ο Καραϊσκος.
Ο Χατζηστεφάνου που λέτε είναι αυτός ο γεκϋ, ξέρετε αυτός με το λαμπατέρ στο κεφάλι;
τωρα που είπες για χατζηστεφάνου,αυριο θα έχουμε μιαν καλή ραδιοφωνική πρωία, χωρίς την εκπομπή του με την μονότονη μουσική και το προβληματισμένο-προβληματικό σχόλιο.Ασε με καλέ τωρα με το ελ σαλβαδόρ την Ρουμανία και την καλκούτα κυριακάτικα,κομμάτια.
http://nonews-news.blogspot.com/2011/04/blog-post_3795.html
Ο Στάθης, σχολιάζει Κωστόπουλο...
Αλήθεια, όταν βλέπουν οι τηλεθεατές τον κ. Πέτρο Κωστόπουλο να μοστράρει στις οθόνες τους το ξεθυμασμένο μεν αλλά ...πάντα δηλητηριώδες λαϊφοστυλαδικό ντρογκάκι του, γνωρίζουν ότι την ίδια ώρα απολύει εργαζομένους από τη δική του επιχείρηση, την "Imako" από την υπεραξία των οποίων χαίρεται τα κοστούμια του και τα σπίτια του?
Και αν το γνωρίζουν αυτό οι τηλεθεατές, το ενθυμούνται καθώς χαυνώνονται και αποχαζεύουν παρακολουθώντας (ως παρακολουθήματα)το κυρίαρχο βλαχομπαρόκ κυριλίκι της ημιθανούς μας νεοπλουτιάς ?
Από το σημερινό Ναυτίλο
Το λεκούμι στον κύριο 10.45.
O Χατζηστεφάνου, όχι αυτός με το λαμπατέρ, ο απολυμένος, έχει ένα δίκιο ότι απολύθηκε -εν πολλοίς- για πολιτικούς λόγους.
Πολιτικός-στρατευμένος δημοσιογράφος ήταν, και ο ίδιος κατ'ουσίαν. Σε δεδηλωμενο δεξιό μέσο δούλευε. Τι ζόρι τραβάει τώρα λοιπόν?
Τι αστείοι είναι αυτοί οι κομμουνισταί όταν επικαλούνται νόμους του αστικού κράτους (παράνομη λέει η απόλυση) και συλλογικές (πασοκο)συμβάσεις.
Χατζηστεφάνου, η συμβουλή μου: Ασε τώρα τις δημοσιογραφίες, ρίξε και μια ξεγυρισμένη ξούρα, και τράβα να φτιάξεις το ράφι με τα απορρυπαντικά γιατί είναι χάλια, όταν τελείωσεις ρίξε και ένα σφουγγάρισμα στην είσοδο, εκεί μπροστά από τον ταμία....
εχει να πέσει ρακόμελο και τρίφυλλο τώρα που θα βγάλει σπίθες
Ιστορική συμφωνία Βάρσου-Καραϊσκου για τη γελοιότητα του Χατζηστεφάνου.
Μου κάνει εντύπωση που συμφωνώ με τον Στάθη αλλά νομίζω ότι έχει δικιο.
Ο 10:52 επίσης κάνει μια πολύ ψύχραιμη ανάλυση για την απόλυση του Χατζηστεφάνου. Πουθενά αλλού δεν έχω διαβάσει τέτοια ισορροπημένη προσέγγιση.
Συνεχείς βιασμοί Ελληνίδων από λαθρομετανάστες
Tα επεισόδια σε Νίκαια και Κορυδαλλό μεταξύ νεαρών Ελλήνων και Πακιστανών λαθρομεταναστών, κλιμακώνονται, με την επίσημη Πολιτεία (όπως ο δήμαρχος Νίκαιας και οι διάφορες επιδοτούμενες ΜΚΟ, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και την ΕΛΑΣ (ενημερώνουν ότι έχουν ανάλογες διαταγές, «άνωθεν), να τάσσονται εξ αρχής στο πλευρό των αλλοδαπών. Τι έχει συμβεί; Ο ομαδικός βιασμός 14χρονης την περασμένη Δευτέρα, από ομάδα οκτώ Πακιστανών και ο άγριος ξυλοδαρμός του 17χρονου συνοδού της, προκάλεσε τη νεολαία της περιοχής, η οποία αντέδρασε ανδροπρεπώς! Ακολούθησαν συμπλοκές που γενικεύτηκαν στου Ρέντη, στη Νίκαια, στον Κορυδαλλό και στον Κολωνό, που οδήγησαν στον τραυματισμό Ελλήνων περιοίκων, κυρίως ανηλίκων, αλλά και προκλήσεις εις βάρος των Ελλήνων από ομάδες αλλοδαπών, που κυκλοφορούν οπλισμένες με ρόπαλα στους δρόμους.
Η ΕΛΑΣ πάλι κατά των Ελλήνων
Η ΕΛΑΣ, λειτουργώντας για άλλη μια φορά ως αστική δύναμη κατοχής και ομάδα πραιτοριανών της εθνομηδενιστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, συνέλαβε δύο Έλληνες, ηλικίας 22 και 28 ετών, οι οποίοι τόλμησαν να υπερασπιστούν τους ομοεθνείς τους και πλέον κατηγορούνται ότι τραυμάτισαν δύο λαθρομετανάστες και τους οδήγησε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών. Οι «αντιρατσιστικές» ΜΚΟ, σε ένα ρεσιτάλ δωσιλογισμού και ρουφιανιάς, πιέζουν λαθρομετανάστες που μετείχαν σε επεισόδια να συνεργάζονται με την Ασφάλεια και να «υποδεικνύουν» Έλληνες με τους οποίους συνεπλάκησαν. Την ίδια τακτική ακολουθεί τώρα τελευταία και ο πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας, ο οποίος έχει καταλάβει πως «λειτουργούν» τα πράγματα και με την «ανοχή» των αρχών, κάνει «πάρτι» κατά των Ελλήνων.
Η «αγαπημένη» κατά των Ελλήνων
Σύμφωνα με την «Ελευθεροτυπία», η οποία φυσικά κατηγορεί τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής, «πρόκειται για περίπου 60 επιθέσεις σε βάρος ισάριθμων μεταναστών, κάποιες δολοφονικές (με μαχαίρια και σιδηρολοστούς), μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Θύματά τους οικονομικοί μετανάστες νεαρής ηλικίας, οι οποίοι δέχονται επιθέσεις τη στιγμή που επιστρέφουν από τις δουλειές τους. Δράστες, επίσης νεαρά άτομα, σε κάποιες περιπτώσεις και έφηβες γυναίκες, οι οποίοι μετακινούνται με μοτοσικλέτες και επιτίθενται -ανά ομάδες 10-15 ατόμων- σε μετανάστες που βρίσκονται σε πλατείες, στάσεις λεωφορείων, δρόμους, αλλά και σε χώρους προσευχής Πακιστανών, όπως συνέβη στην περίπτωση της οδού Τιμοσθένους». Ούτε λέξη για το βιασμό της πιτσιρίκας από τους αλλοδαπούς, που δημιούργησε και το «πρόβλημα»...
Βιάζουν Ελληνίδες και η ΕΛΑΣ κυνηγάει... "ρατσιστές"!
Η ΕΛΑΣ, αντί να συλλάβει τους δράστες των βιασμών, κυνηγά τους Έλληνες που αντιδρούν και σπεύδουν να προστατέψουν τις γειτονιές τους από τους βάρβαρους αλλοδαπούς, που βιάζουν Ελληνίδες. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα συμβαίνουν εδώ και καιρό στο Γαλάτσι (όπου πρόσφατα δέχθηκαν επίθεση αστυνομικοί). Δεν μπορούμε φυσικά να ξεχάσουμε και τι έγινε στην ευρύτερη περιοχή εκεί (και συγκεκριμένα σε παιδική χαρά στο τέρμα της οδού Ιππολύτου, στα Άνω Πατήσια) πριν ένα χρόνο και τρεις μήνες: τον κτηνώδη βιασμό και τη δολοφονία μιας Ελληνίδας, τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς, υπόθεση που αποσιωπήθηκε από την ΕΛΑΣ και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Αποσιωπήθηκε στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας, μιας και το θύμα ήταν Ελληνίδα και οι δράστες, αλλοδαποί...
Η υποκρισία των ΜΚΟ αποκαλύπτεται...
Φυσικά, οι Ελληνίδες αναρωτιούνται: που είναι οι οργανώσεις προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών, που είναι οι φεμινιστικές ΜΚΟ; Γιατί δεν καταγγέλλουν τους βιασμούς των Ελληνίδων από λαθρομετανάστες, γιατί δεν σπεύδουν να προσφέρουν τη συνδρομή τους στα θύματα της κτηνωδίας; Είναι πλέον σαφές σε όλους ότι οι οργανώσεις αυτές, εξυπηρετούν «άλλες» σκοπιμότητες, όπως την υπονόμευση του εθνικού κορμού, την αποδόμηση των κοινωνικών σχέσεων, τον πλουτισμό των στελεχών τους και φυσικά, την κοινωνική μηχανική του συστήματος.
11.18, είναι τουλάστιχον μια ανακούφιση ότι η αστυνομία είναι Εθνικιστική (αν και υπέρ του έθνους του Πακιστάν κατά τα λεγόμενά σου).
Αν μη τι άλλο, δεν είναι διεθνιστικά ενεργούμενα του Σόρος και της Τριμερούς Επιτροπής.
Κάτι είναι και αυτό
σιγα μην διαβάσω κιολας
Όχι στη Νέα τάξη Πραγμάτων.
Όχι στον Σόρος και τα τσιράκια του.
Όχι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Όχι στο σουβλάκι χωρίς τζατζίκι.
Καραϊσκο μεταφέρθηκες στο κέντρο των Αθηνών τώρα; Υπάρχει πραγματικά αυτό το πρόβλημα που λένε με τους λαθρομετανάστες ή είναι υπερβολή των ΜΜΕ και κάποιων κομμάτων; Λόγω ειδικών συνθηκών επισκέπτομαι σπάνια το κέντρο και δεν έχω προσωπική άποψη, αλλά εμπιστεύομαι την άποψή σου γι αυτό και ρωτάω.
----------------------------------
Ούτε εγω τον έχω δει,έπεσε και ένα ποτήρι havana club πάνω στο τηλεκοντρόλ(κομπιούτερ) της τηλεόρασης μου και εδω κ ένα μηνα δεν το έχω αντικαταστήσει.
----------------------------------
Μήπως αντί για ποτό έπεσε βαριά στάχτη από το πούρο και χάλασε το τηλεκοντρόλ?
Μόλις διάβασα την ανοιχτή επιστολή/κατηγορώ την κοινωνία την ψεύτρα του Χατζηστεφάνου και επισημαίνω τα εξής:
α. Ο,τι και να γίνει, μερικοί συνάνθρωποί μας θα παραμείνουν κολλημένοι, άποψη που εν τέλει συμμερίζομαι, η ιδεοληψία είναι αποκούμπι και μεγάλη πανάκεια γιά πάσης φύσεως ανασφάλειες.
β. Ο,τι και να γίνει, μερικοί συνάνθρωποί μας θα αισθάνονται αναντικατάστατοι με ότι αυτό συνεπάγεται γιά την προσωπική τους αξιοπρέπεια (συνήθως όχι θετικό). Μάλλον δεν έχουν επισκεφθεί νεκροταφείο όπως ξαναείπα.
γ. Το ζητούμενο δεν είναι γιατί ο Σκαϊ απέλυσε τον Χατζηστεφάνου αλλά τι σκεφτόταν όταν τον προσέλαβε και αυτό δεν αποτελεί εγκώμιο στον σταθμό του Πρωτοψάλτη, της Σίας και του Αλέξι, μάλλον περί αυνανισμού εγκώμιον πρόκειται.
Πίστευα ότι ο Καραισκος θα υποστήριζε συναδελφικά και ιδεολογικά τον Χατζηστεφάνου. Διαψεύστηκα.
Αρνούμαι τις εκδοχές για ρακόμελα και τρίφυλλα. Ο Άρης όπως τον βλέπω εγώ πίνει μόνο γάλα.
ΤΟΝ ΤΡΑΧΑΝΑ ΠΟΥ ΑΠΛΩΣΕΣ
ΠΡΟΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΟΥ
ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑ ΓΕΥΤΩ
ΜΕ ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΦΙΛΙΑ ΣΟΥ
ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ ΕΙΣΑΙ ΑΦΤΑΣΤΗ
ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΓΟΡΓΟΝΑ
ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΑΧΑΝΟΠΙΤΑ
ΜΕ ΦΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΙΩΝΑ
ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΜΕ ΤΡΑΧΑΝΑ
ΑΠΟ ΓΙΔΙΣΙΟ ΓΑΛΑ
ΡΙΝΕΙΣ ΒΡΟΧΗ ΧΥΛΟΠΙΤΕΣ
ΣΤΑ ΤΖΑΚΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ
ΟΙ ΦΛΟΥΦΛΗΔΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕ ΛΑΠΑΔΕΣ
ΑΣΕ ΠΟΥ ΠΛΕΙΣΤΟΙ ΕΧΟΥΝΕ
ΜΕ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥΣ ...ΝΤΑΛΚΑΔΕΣ...
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΑΧΑΝΙΑΔΑ....
Tο απόσπασμα του ποιήματος είναι από το ομότιτλο θεατρικό μονόπραΧτο?
Παρότι έγραψα ένα από το ποιήματα περί τραχανά, να συγχαρώ τον Ξυνόγαλο για την απάντησή του. Ποτέ δεν καταφεύγει σε ύβρεις, σε κακιασμένες συμπλεγματικές αναφορές, σε προσωπικά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Τιμά με τον τρόπο του τον τόπο του. Απλώς αναρωτιέμαι. Με τέτοια συμπεριφορά, μήπως είναι τελικά Βρεταννός και όχι Ιωαννίτης?
Σε δέρνει μπόρα ξαφνική μια μισαφήνεις τη δουλειά,
Μια της ελιάς το μάζεμα, του τραχανά το άπλωμα.
Σε καρτερεί στο χαμηλό σπιτάκι η φαμελιά,
Κι ένα μπουκάλι ουίσκι κρυμένο μες’ το πάπλωμα.
Άλλοτε πάλι του ήλιου τα πύρινα φιλιά,
Στο άρμεγμα, στο βάτεμα ολημερίς σε λιώνουν.
Μα τα βραδάκια στην αυλή με air-condition πιά,
Με μία τραχανόπιτα όλοι τους ξανανιώνουν.
Κι έτσι κυλάει ο καιρός, με ήλιο ή με βροχή,
με μπόρες και με συννεφιές, με χιόνι, με δρολάπι.
μα ΄συ έχεις πάντα γαληνιά κλεισμένη στην ψυχή,
κι ανθούν οι εξαγωγές του τραχανά με αγάπη.
ΚΛΩΤΣΟΤΥΡΗΣ
©
Ο Καραισκος μπορεί να αντικαταστήσει το tele-pilot (αυτόν προτείνω ως τον πιο ορθό όρο για το συγκεκριμένο αντικείμενο) χωρίς να δώσει μια περιουσία.
Να αγοράσει ένα από αυτά τα γενικής εφαρμογής που πουλάνε σε πολύ φτηνές τιμές οι λαθρομετανάστες στους αυτοσχέδιους πάγκους των Αθηνών.
Σε σχέση με ερώτημα που έθεσε χθεσινό σχόλιο, το οποίο μόλις σήμερα διάβασα, το Μελιτζανιάς είναι απολύτως ελληνικό επίθετο. Είναι όμως λανθασμένη η υποτιθέμενη αντίστιξη μεταξύ Έλληνα και Τσιγγάνου και αυτή είναι που προκαλεί τις συγχύσεις. ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης ονόματι Μελιτζανιάς είναι προφανέστατα έλληνας τσιγγάνος. Αυτό είναι που δικαιολογεί και το ελληνικότατο επίθετό του, καίτοι η ρίζα του επιθέτου του [μελιτζάνα], καθ' όλα πλέον ελληνική, προκύπτει ως δάνειο από την λατινική.
Παρατηρώ ότι κατά το τελευταίο διάστημα ορισμένοι σχολιασταί έχουν πληγεί από το φαινόμενο της τραχανολατρείας (ουδόλως τους αδικώ, πρόκειται περί εξαιρετικού εδέσματος). Θυμήθηκα λοιπόν ότι πριν μία δεκαετία ένας φίλος επέμενε να δειπνήσουμε σε ένα από αυτά τα "δήθεν" εστιατόρια με τα οποία είχε γεμίσει η Αθήνα εκείνα τα ωραία χρόνια των παχέων αγελάδων. Στην αρχή αντέδρασα αντιπροτείνοντας κάποιο ταβερνάκι, εμμένοντας στην πάγια θέση μου ότι η υπόθεση "υψηλή γαστρονομία" (λέμε τώρα) στην Αθήνα είναι μία απάτη και μισή. Μπροστά στην επιμονή του φίλου μου όμως (που ανήκε και αυτός στους "δήθεν" κατά κάποιο τρόπο πρέπει εδώ να λεχθεί) ενέδωσα. Υπερίσχυσε η φιλία.
Γιά να μην κουράζω, θα πω μόνο ότι οι επιφυλάξεις μου επαληθεύτηκαν μέχρι κεραίας. Το φαϊ ήταν άτρωτο, οι τιμές εξωφρενικές και ο κόσμος ανήκε σε αυτό που ο Νίκος θα ονόμαζε (κατά φαντασίαν) in crowd.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι την ιδιοκτήτρια να χαριεντίζεται με τον (τακτικό θαμώνα) φίλο μου και να μας προτείνει ένα μυστήριο πιάτο με την ακόμα πιό μυστήρια ονομασία "τραχανότο". Σε ερώτησή μου τι ήταν αυτό γιατί εγώ ξέρω μόνο τον τραχανά σούπα όπως τον έκανε η μακαρίτισσα η γιαγιάκα μου, η (χονδρή) ιδιοκτήτρια μου απάντησε "α, δεν έχετε δοκιμάσει τραχανότο; θα πάρετε οπωσδήποτε και θα δείτε" κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι με περισσή αυτοπεποίθηση και αυταρέσκεια.
Στην θέα του απροσδιόριστου πιάτου που εμφανίστηκε μετά από λίγο μπροστά μας σάστισα. Κατέπνιξα την έντονη επιθυμία να ρωτήσω "αυτό τώρα είναι κάτι που ήδη έχει φάει κάποιος ή το φέρατε γιά να το φάμε εμείς;", επεκράτησε όμως η αστική ευγένεια. Περιττό να πω ότι η γεύση αυτού του "πιάτου" ήταν απερίγραπτη, αλλά και τα υπόλοιπα εδέσματα που ακολούθησαν δεν υστερούσαν σε τρικυμία εν κρανίω σύλληψη και εκτέλεση. Εκτοτε δεν ξαναπήγα γιά φαϊ με τον "γκουρμέ" φίλο μου.
Επειδή όπως είπα αγαπώ τον τραχανά και αποδίδω το κάζο εκείνης της βραδιάς στην κάκιστη εκτέλεση (απόδειξη ότι το εστιατόριο αυτό έχει κλείσει προ ετών), να πω εδώ ότι όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρεί την συνταγή του τραχανότο(υ;) με μία απλή αναζήτηση στο γκούνgλ. Σε κάθε περίπτωση δεσμεύομαι να την εκτελέσω και να μοιραστώ εντυπώσεις με τους εδώ φίλους αυτόυ του ταπεινού και παρεξηγημένου (αλλά τόσο γευστικού και θρεπτικού) εδέσματος.
Συγνώμη που επανέρχομαι, αλλα μόλις διάβασα το μανιφέστο Χατζηστεφάνου για την απόλυση του απο το ΣΚΑΙ.
Φαίνεται λοιπόν οτι μετά απο 2.000 εκπομπές και ώρες στον "αερα",το σύστημα Αλαφούζου απεφάσισε οτι ο Χατζή, είναι (τελικά) επικίνδυνος για το κατεστημένο.
Τον τελευταίο μήνα απελύθησαν 2000 δημοσιογράφοι και 3000 τεχνικοί,διοικητικοί,λογισταριό, μακιγιεζ,σεκιουριτάδες κλπ αλλα μόνο η απόλυση Παπαστεφάνου είχε πολιτικό κίνητρο.
Η αιώνια αυτοθυματοποίηση των αδυνάτων (Μεταναστών,αριστερών,γυναικών).Ονειρό μου να πεθάνω-απολυθώ σαν μάρτυρας-σφάξε με αγά μου.Η τραγωδία μάλιστα για την αριστερά, είναι οτι κάποτε μιλούσε για κοτζάμ Γυάρο και Μακρονήσια.Τωρα ξεσηκώνεται για κομμένη μια ραδιοεκπομπή.Για ένα λάθος αραουτ δηλαδή.
Πιο εύκολο είναι να πιστέψω, οτι ο Χατζη-παπαστεφάνου φρονεί για την απόλυση του, οτι τον βοηθά πολιτικοκαλλιτεχνικοεπαγγελματικά και θα περιφέρει για καιρό αυτό το απολυτήριο (κοινως θα μας τα σπάσει) εδω και εκεί, σαν παράσημο και προικώο για νέα καρριέρα.Σαν τον παίχτη που έκοψαν σε ριάλιτι.Μέχρι να τον προσλάβει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δηλαδή ή ακόμη χειρότερα η ΕΡΤ.
Και το λέω αυτό, γιατί δεν μπορώ να χωνέψω οτι τόσα χρόνια αριστερός ο Χατζή, και δεν έμαθε ακόμη οτι μια ωρίτσα στο ράδιο,δυο στην ΤΙΒΙ και πέντε στο πανεπιστήμιο,λειτουργούν τελικά σαν μια βαλβίδα εκτόνωσης και οχι σαν σπίθα επανάστασης.(Κοτζαμ Ζινχ και Τσομσκι διδάσκουν-διδασκαν στα πανεπιστήμια και εδω διώκεται το Χατζηστεφανάκι.)
Ο αντικαθεστωτικός Καλαμούκης παρέμεινε στο σταθμό όμως.Εκτός αν αυτός ΚΚΕ γαρ είναι συστημικός, ενω ο ΧΑΤΖΗΑΝΤΑΡΣΥΑ επικίνδυνος.Ωρα μας είναι και για ενδοαριστερά ξεκατινιάσματα.
Η αστική σας ευγένεια σας απέτρεψε φαντάζομαι από το να της κάνετε μία μους μαλλιών (της χονδρής) από τραχανότο. Αλήθεια ο φίλος σας είναι ακόμη φίλος σας? Μήπως είναι και "αριστερός"?
Από φάτσα πάντως ο Χατζηκαραϊσκος ήταν για απόλυση. Και κατευθείαν στα λιγνιτορυχεία της ΔΕΗ.
Φίλτατε 1:20, όχι της χονδρής, αυτή την δουλειά της έκανε στο κάτω-κάτω της γραφής (να τα παίρνει από τα κορόϊδα), αλλά του φίλου μου σίγουρα, θα του πήγαινε μάλιστα πολύ μία μους τραχανότου στην μελαχρινή, πλούσια κόμη που διατηρεί μέχρι σήμερα. Και ναι, εξακολουθεί να είναι φίλος μου (γιά λόγους comic relief κυρίως, γεγονός που πλήρως αποδέχεται) και "αριστερός" και με επίζηλον θέσιν παρακαλώ.
Καραϊσκο έχεις και πάλι δίκιο. Εγώ μάλιστα θα ήθελα να πάω λίγο παρακάτω και να ρωτήσω γιατί πρέπει μια κοινωνία ολόκληρη να αναστατώνεται επειδή σουτάρονται δημοσιογράφοι. Δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, αλλά ισχύει η εξαρτημένη σχέση εργασίας. Αν βρουν εργοδότη που να κρίνει ότι τους χρειάζεται και τους πληρώνει, έχει καλώς. Αν όχι, πάνε σπίτι τους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί κάνουμε ζήτημα την απόλυση των δημοσιογράφων, από τη στιγμή που δουλεύουν για τον εργοδότη τους ο οποίος τους πληρώνει και έχει το απόλυτο δικαίωμα να κρίνει εάν και πόσα θα συνεχίζει να τους πληρώνει.
Υπάρχει και κάτι ακόμη εξόχως ερεθιστικά εκνευριστικό στο μανιφέστο απόλυσης του.Λέει οτι όταν πήγε στην αποστολή βοήθειας στη γάζα και επιτέθηκαν στο καραβάνι οι Ισραηλινοί,πηρε τηλ στο σταθμό γιανα ενημερώσει και αυτοί τον έκλασαν γιατί είχε αγώνα μπάσκετ.
Ποιο κανάλι κόβει αγώνα, για να μεταδόσει είδηση εκτός αν μιλάμε για την πτώση των διδυμων πύργων.Ποιό ρε Χατζή.Αυτά τα κάνει ο Ρ/Σ "Στο κόκκινο".Κόβει το πρόγραμμα για να ανακοινώσει τη μετακίνηση του απεργού Αλή απο τη Υπατία στο νοσοκομείο...
Γεια σου ρε Καραϊσκάκη της αριστεράς
Παιδιά, το θέμα του Χατζηστεφάνου το εξαντλήσαμε. Σάμπως ήταν μόνο αυτός; Ακόμα θυμάμαι τον Λοβέρδο εκείνη την αποφράδα ημέρα να σκούζει σαν χαμστεράκι παρά τον όγκο του (το αντίθετο δηλ του μάους δατ ρόοαρρρρντ όπως θα έλεγε και ο Νίκος). Η να πάμε πιό παλιά και να θυμηθούμε τον Καζαντζίδη που ολοφυρόταν να "ελευθερωθεί" η φωνή του που είχε φυλακίσει ο οβριός; Γι' αυτό σας λέω, αφήστε την κάθε πικραμένη ψωνάρα να κλαψουρίζει σαν γύναιο και να ονειροφαντασιώνεται συνωμοσίες εναντίον της. Ολοι εδώ ξέρουμε πως κάθε εμπόδιο σε κάνει πιό δυνατό. Πως το λέει και η έξοχη διαφήμιση; Keep on walking. Μάλιστα κύριε! Σε έδιωξαν; σε πέταξαν σαν στιμμένη λεμονόκουπα; Keep on walking. Πάτα γερά στα πόδια σου. Δυνατά. Δείξτους εσύ από τι είναι φτιαγμένοι οι πραγματικοί άντρες. Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι το ανωτέρω ζωντανό παράδειγμα προς παντοτινή μίμηση πληροί 1000% ο Γιάννης ο Δημαράς;
καταπληκτικό 3:20
Θέλω να πω και κάτι ακόμα γιά αυτόν τον Αρη: Οποιος γράφει τέτοια παράγραφο σε ανοιχτή επιστολή
"Αρκετά ακόμη περιστατικά έδειχναν ποιο ήταν το πραγματικό «ενδιαφέρον» του σταθμού για τη δημοσιογραφική μου δουλειά: Το βράδυ της επιδρομής στον Στόλο της Ελευθερίας, όταν επιχείρησα να επικοινωνήσω με το σταθμό για να μεταδώσω την έναρξη της επίθεσης από τον ισραηλινό στόλο, ο σταθμός αρνήθηκε να με βγάλει στον αέρα για περίπου μία ώρα ώστε να μη διακοπεί η αναμετάδοση… ενός αγώνα μπάσκετ."
πρέπει οπωσδήποτε να φάει ένα ξεγυρισμένο κλύσμα με τραχανότο μπας και έρθει στα ίσα του (που αμφιβάλλω γιατί μάλλον πρόκειται περί ανίατης περίπτωσης).
Παιδιά καλησπέρα. Ένα προσωπικό πρόβλημα υγείας με είχε κρατήσει κάποιο διάστημα μακριά από το μπλογκ. Παλιά είχα γράψει ανώνυμα σχόλια εναντίον του Καραισκου. Αυτά που βλέπω να γράφει τώρα τα βρίσκω εξαιρετικά. τετράγωνες αναλύσεις. Τότε ή τώρα έκανε πλάκα;
3:53, γιά αυτήν την όντως δύσκολη περίπτωση νομίζω ότι θα βοηθούσε να έχει χρησιμοποιηθεί κατά την παρασκευή του τραχανότο και μία κουταλιά της σούπας από το "ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΣ ΣΠΕΡΜΑ" © του Ξυνόγαλου.
Έχει σπέρμα ο ξυνόγαλος;
Κύριε 4:16, είναι προφανές πως το προσωπικό πρόβλημα υγείας που είχατε το αποκτήσατε από τις κατάρες που σας έριξε ο Καραϊσκος για τα ανώνυμα σχόλιά σας εναντίον του. Σοφά κάνετε τώρα και τον γλΥφετε, δε θα ξανααρρωστήσετε ποτέ.
http://www.adesmeytos.gr/news.php?aid=36323
"Επιθυμεί διακάως"[sic], "τον εκτελών [sic] χρέη υπουργού εξωτερικών της Λιβύης". Είναι μερικά μόνο από τα σημερινά "μαργαριτάρια" των ελλήνων δημοσιογράφων. Καημένη γλώσσα. Καημένη δημοσιογραφία.
Εξαιρετική ανάλυση του 3:20. Επειδή μάλιστα περνάω κάτι ζόρια την τελευταία εβδομάδα, η υπενθύμιση του παραδείγματος του Γιάννη Δημαρά μου έβαλε φτερά στα πόδια.
Ευχαριστώ τους 3:30 & 8:10 γιά τους ευγενικούς τους λόγους.
Keep Walking ©
8:04 εννοούσα, πάει μπροστά το γ@μημένο, χα χα χα
Δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τη δημοσιογραφία, εκτός από το ότι είμαι μια απλή φοιτήτρια που είναι ταυτόχρονα και αναγνώστρια, ακροάτρια και τηλεθεάτρια. Διαβάζω εδώ μερικά παρασκηνιακές πληροφορίες αλλά και κριτικές για πρόσωπα της δημοσιογραφίας και για μέσα ενημέρωσης και γενικά συμφωνώ με αυτά που εκφράζονται. Θα ήθελα να πω ότι κατά τη δική μου γνώμη το πρόβλημα βρίσκεται στην κορυφή των μέσων ενημέρωσης. Ξεκινάει δηλαδή πιστεύω από τους εκδότες και τους διευθυντές. Γιατί αυτοί επιλέγουν αυτούς που επιλέγουν και τους προσλαμβάνουν ως δημοσιογράφους. Ποιος σοβαρός άνθρωπος καταδέχεται να πάει να εργαστεί ως δημοσιογράφος όταν θα έχει πάνω από το κεφάλι του εργοδότες και διευθυντές αυτής της ποιότητας. Θα ήθελα να κάνω μια ευθεία ερώτηση. Θα μπορούσε π.χ. ο Καραπιάλης--Καραίσκος να πάει να εργαστεί στο Μάρκος ΤV ας πούμε και να έχει διευθυντή τον Δημήτρη Μάρκο; Ή σε κάποιο μέσο ενημέρωσης με ανάλογη ποιότητα; Θα καταδεχόταν ακόμη και αν του έδιναν ικανοποιητικό μισθό; Θέλω να πω ότι ανεξάρτητα από τις αμοιβές, ρόλο παίζει και ποιος κουμαντάρει ένα μέσο ενημέρωσης. Έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ.
Απολαυστικός Δοξιάδης στην σημερινή Κ (και ο Αλέξις καλός ήταν)
http://tinyurl.com/3bxw4ks
http://bit.ly/ey27Ek
Νdήαρ Φρέdς,
Ανγκαίην, δις γουήκεd, αζ έβρυ χορέdους γουήκεd, αϊ αμ σάφφεριg φρομ ουιθνdρόαλλl σύdρομ. Αϊ γούνd νdέαρ σάϋ αϊ αμ μbόρνdερλλlάϊν νdηπρέσενd. Iτ προύβς το μbη βέρυ χάρνd το νοτ λλlίστεν ορ σή Νίκος λλlάϊβ βάϊα δη αίρουέβς. Θένκ Νgόνd ον Σάdεϋς ουάτ κήπς ας νgόϊg ιζ Νίκοσεζ ενdιτόριαλλl. Ιτ άκτς ας μέθανdοουν φορ όλλl ας Νίκοσεζ dζάνκιζ.
Κάνε υπομονή μέχρι αυριο. Θα έχεις Νίκο στο ραδιόφωνο. Αλλά τα χαρμόσυνα νέα είναι ότι θα τον γευτείς και τηλεοπτικώς αγαπητέ φίλε. Και μάλιστα σε διπλή δόση, αφού λύεται η απεργία στο αγαπημένο ALTER και έτσι o Νίκος και του δελτίου θα προεδρεύσει, αλλά και της αγαπημένης επίσης εκπομπής "Πρόσωπο με Πρόσωπο". Stay tuned.
Διάβασα για το θέμα του Ψάλτη, και τον εξοβελισμό του από την τηλοψία.
Παρ'όλο που δεν τον είχα δει ποτέ τον κύριο, το θεώρησα μεγάλη αδικία. Το έψαξα το θέμα λίγο στο ιdερνετ. Βρήκα αυτό, α τώρα κατάλαβα.
Στο σχόλιο του 9.23 αν αντικαταστήσεις τη λέξη "Ψάλτη" με τη λέξη "Καραϊσκο", θα εξακολουθεί να ισχύει ως έχει.
Καραϊσκο, ποιά είναι η επίζηλη θέση που μας λέει ο 1:50 ότι έχεις?
Νdήαρ Σερ 9:02,
Όου, ουάτ α νdηλάϊτ. Έξελλlεd νιούζ. Νdάμbλλl φήτσιουρ.
Θεg γιού.
Μιας και αναφέρθηκε ο θεός Γιάννης Δημαράς, ας ενημερώσουμε ότι τελικά ο ρεαλιστικός εκλογικός στόχος που ετέθη είναι το 4,5%. Το άλλο νέο είναι ότι έχει αρχίσει γερή αντιπαράθεση σχετικά με την πρώτη - και περιζήτητη - θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Η κυριαρχία Γιομπαζολιά αρχίζει να αμφισβητείται, αφού την θέση διεκδικεί πιεστικά ο... Νίκος Μαρκάτος θεωρώντας εαυτόν ως το πλέον επιφανές στέλεχος του Άρματος. Αυτά.
9:31 εννοείς ότι γνωρίζεις προσωπικά τον Καραισκο; Είναι δηλ υπαρκτό πρόσωπο; Δεν είναι ιδέα; Αν μου πεις ότι μοιάζει και με τον Ψάλτη, θα καταρρεύσω.
10:04 Ο Καραϊσκος μοιάζει με τον Ψάλτη. Το Στάθη Ψάλτη. Σε όλα.
καμία σχέση. Αμα ήταν τόσο άσχημος δεν θα τον βγάζανε στο γυαλί
10:56 κι όμως. Η σκέψη που επέβαλλε την εμφάνιση του τόσο άσχημου Καραϊσκου στο γυαλί είναι πολύ σοφή. Πρώτον, έλεγε τα άσχημα νέα (οικονομικά, καταστροφές κλπ) οπότε ο θεατής επικεντωνόταν στην Καραϊσκοασχήμια κι όχι στα τραγικά νέα. Δεύτερον, όταν οι θεατές έβλεπαν τέτοια ασχήμια στο γυαλί αμέσως αισθάνονταν καλύτερα για τον εαυτό τους.
Μια χαρά παιδί είναι ο Καραϊσκος. Ζηλιάρηδες.
η από πάνω είναι ο καραίσκος
http://fimotro.blogspot.com/2011/04/blog-post_2792.html
Ξέρει κανένας ποιό είναι αυτό το σουσάδικο στη Σπυρομήλιου; Εγώ μόνο καφετέριες και πουράδικα έχω δει εκεί μέσα.
Αν κάποιος γνωρίζει λεπτομέρειες ας μας πει και για την τιμή και ποιότητα του σούσι, καθώς και αν το μαγαζί είναι πριβέ ή μπορώ κι εγώ να καθήσω για σούσι με τη θεία Όλγα.
9:23, κι εγώ μόλις το είδα σηκώθηκα μετά από πολύ καιρό.
Βαψ, το σπαμοφίλτρο μάλλον υπερλειτουργεί.
Μακάρι όλος ο χώρος να ήταν σαν τον Μπιμπίλα, που δεν έχει το κομπλεξ να μετράει τις ατάκες για να εμφανιστεί ή αν είναι πρωταγωνιστικός ο ρόλος ...καλύτερα να αναφέρετε όλους αυτούς τους διάσημους ηθοποιούς- σκηνοθέτες και σεναριογράφους που έχουν πάρει δανεικά και αγύριστα από το Σπύρο. Να αναφέρετε θιασάρχη που δεν πλήρωσε τους ηθοποιούς και πήγε να δώσει χρήματα μόνο στον Μπιμπίλα και εκείνος δε δέχτηκε. Να πείτε για ηλικιωμένη ηθοποιό που της έχει παραχωρήσει μια γκαρσονιέρα και δεν της παίρνει χρήματα γιατί η γυναίκα έχει πρόβλημα με την όρασή της. Επίσης στις γιορτές δε μαγειρεύει η μαμά του καθώς είναι πολύ άρρωστη. Τέλος έχει σπουδάσει νομικά. Και δεν κρύβει την ηλικία του. Αντιθέτως κάνει 2 και 3 πάρτυ για να καλέσει όλους τους φίλους του. Και πάντα με κεριά στις τούρτες.
Post a Comment