Monday, December 8, 2008

Bob Guccione: το πορνογραφικό περουκίνι



Με το κείμενο αυτό, προχωρούμε σε μια «βαριάντα» στον συναρπαστικό χώρο του ερωτισμού, τον οποίον, αφήνοντας τα προσχήματα, θα αποκαλέσουμε νέτα-σκέτα «πορνογραφικό», γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα και έτσι μας αρέσει. Η πορνογραφία ενοχλεί τους ηθικολόγους. Την τρέμουν παπάδες, γονείς, δάσκαλοι και πάσης φύσεως αρρωστημένες προσωπικότητες, που βλέπουν την παρακμή στην πορνογραφία και όχι στο συντηρητικό χάλι και την παθολογία τους. Θυμίζουν τον καμπούρη που βλέπει την καμπούρα όλων των άλλων εξόν απ’ την δική του. Οι ηθικολόγοι, σε ένα ρεσιτάλ πατερναλισμού, θέλουν ν’ αποφασίζουν πριν από μας για μας. Και, κρίνοντας ότι η πορνογραφία πλήττει ηθικά και ψυχικά τους πάντες, την καταδικάζουν εις το πυρ το εξώτερον. Η (αποδημήσασα) φιλόσοφος Joel Feinberg ισχυρίζεται ότι η αυτόβουλη ιδιωτική «κατανάλωση» πορνογραφίας δεν παράγει τίποτε το κακό για τους άλλους. Όθεν, ο τραμπουκισμός των ηθικολόγων εναντίων της πορνογραφίας είναι ανυπόστατος («Pornography and the Criminal Law» στο Pornography and Censorship). Η πορνογραφία αποτελεί για τους προσχηματικούς ηθικολόγους βδέλυγμα, γιατί σχετίζεται με την απελευθέρωση – κάτι αυτόχρημα κακό – και τη σεξουαλική ηδονή – κάτι απολαυστικό και απελευθερωτικό και, άρα, επίσης αυτόχρημα κακό. Η πορνογραφία, όμως, απλώς εξεικονίζει σωματικές πράξεις – πράξεις ερεθιστικού χαρακτήρος σχετιζόμενες με την σαρκική ηδονή. Όπως επισημαίνει ο Ηλίας Πετρόπουλος «η πορνογραφία, απλώς, αποκαλύπτει με ιδιάζουσαν ένταση την σωματική ομορφιά των ανθρώπων και το θαύμα της ερωτικής πράξης. Η σωματική ομορφιά των ανθρώπων μοιάζει να είναι μια Απόλυτη Αξία» (Ιστορία της Καπότας). Τώρα, βεβαίως, για να δούμε το θέμα και διαλεκτικά, πόσο αισθητικώς αποδεκτή μπορεί να είναι μια πράξη που αφορά βλέννες, εκκρίσεις, κλπ. είναι μια άλλη υπόθεση, αφού η ερωτική πράξη δεν διακρίνεται πάντοτε από αισθητική αρτιότητα (όπως λ.χ. στην περίπτωση της «ποιητικής» συνευρέσεως μεταξύ Donald Sutherland και Julie Christie στο Don’t Look Now του ανυπέρβλητου Nicolas Roeg). Περί του απελευθερωτικού, όμως, στοιχείου, δεν χωρεί καμιά αμφιβολία. Η πορνογραφία, βεβαίως, παράγει και κάποιες κωμικές ή και λυπηρές καταστάσεις˙ αλλά από άποψη αισθητικής – όχι ηθικής. Γιατί, ποιος δεν βρίσκει αρκετά κωμική (ή και λυπηρή) την εικόνα ενός παλινδρομιστή συνανθρώπου μας εμπρός στην απεικόνιση (πραγματική ή φαντασιακή) ενός πορνογραφικού θεάματος… Κι αυτά, όμως, είναι μέσα στο παιχνίδι… Άλλωστε, από πολλές απόψεις, προτιμητέα η περίπτωσις των κατά κυριολεξίαν μαλακιζομένων από εκείνη των μεταφορικώς (συχνά, βεβαίως, και κυριολεκτικώς), που βρίσκονται παντού γύρω μας… Μην λησμονούμε δε, ότι και οι βαψομαλλιάδες, περουκοφόροι, «προσθετάκηδες», «γεφυροποιοί», σε ό,τι αφορά την χειροκίνητη παλινδρόμηση, μεταφορικώς αλλά συχνά και κυριολεκτικώς ομιλώντας, μάλλον ως αυνανιζόμενοι πρέπει να χαρακτηρίζονται. Και εδώ ομιλούμε, ασφαλώς, για έναν αυνανισμό συνεχή και αδιατάρακτο, από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός…


Ξεκινούμε λοιπόν την περιήγησή μας στον χώρο του πορνογραφικού ερωτισμού από τον Bob Guccione, τον μεγάλο εκδότη του επαναστατικού περιοδικού Penthouse. To συγκεκριμένο περιοδικό έφθασε ως μάννα εξ ουρανού στον κάθε λάτρη της πορνογραφίας (στα χέρια του, πιο συγκεκριμένα, τα οποία, έκτοτε, τα χρησιμοποιούσε για το ξεφύλισμα του περιοδικού, αλλά και για κάτι άλλο...). Γιατί απετέλεσε την εκδοτική αντίστοιξη στο comme il faut και αρκετά συντηρητικό και μπουρζουάδικο Playboy, το οποίο, από πολλούς, χαρακτηρίζεται έως και «φλούφλικο», λόγω της σύμμειξης (ηπίων) ερωτικών φωτογραφιών και κειμένων με χαρακτήρα λογοτεχνικό ή λογοτεχνίζοντα. Το Penthouse, όμως, έβγαινε μπροστά, με τρόπο δυναμικό, προσφέροντας χαρά, απόλαυση και αγαλλίαση στους απανταχού φίλους του, ένεκα του τολμηρού, σκληροπυρηνικού και απροσχημάτιστου πορνογραφικού περιεχομένου του… O Guccione, μάλιστα, υιοθετούσε και στην πράξη το ελευθεριακό πνεύμα του περιοδικού του, αφού περνούσε από τον «πάγκο του χασάπη» τα περισσότερα μοντέλα που φωτογραφίζονταν για το Penthouse!


 Στην ελληνική, βέβαια, εκδοχή του, η έκδοση του περιοδικού, εις ό,τι αφορά τα κείμενα, άγγιξε επίπεδα αξεπέραστης φαιδρότητος, αφού είχε ως αρθογράφους, μεταξύ άλλων, τον αυτάρεσκο και πομπώδη Πάνο Παναγιωτόπουλο και τον βλοσυρό και σπουδαιοφανή Αλέξανδρο Βέλιο – και οι δυο τους φρικαλέοι βαψομαλλιάδες… Ας αφήσουμε, όμως, τις καρικατούρες… ο Guccione, λοιπόν, έδρεψε δάφνες, φτάνοντας να θεωρείται ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στην Αμερική. Λανθασμένες κινήσεις, όμως, αλλά και η συγκυρία, οδήγησαν το περιοδικό στη χρεοκοπία. Χωρίς το περιοδικό πια στα χέρια του, ο Bob σήμερον διάγει, οπωσδήποτε, μια περίοδο παρακμής. Μιας παρακμής που, σε αισθητικό επίπεδο, έρχεται να υπογραμμισθεί από ένα, εντυπωσιακής γελοιότητος, περουκίνι, το οποίο κοσμεί την κεφαλή του τολμηρού και ερωτύλου πρώην εκδότη (συνοδευόμενο και από ένα περιποιημένο βάψιμο εις ό,τι αφορά τις τρίχες που δεν καλύπτονται απ' αυτό...). Πολλά λέγονται για το θλιβερό αυτό επικάλυμμα της κεφαλής του Bob. Ορισμένοι το χαρακτηρίζουν κακοσχεδιασμένο˙ άλλοι ισχυρίζονται ότι προσδίδει μια φρικιαστική πινελιά στην εμφάνισή του. Όπως και να’ χει, το συγκεκριμένο περουκίνι δείχνει αρκετά αφύσικο και κωμικό – σε αυτή, μάλιστα, την πορτοκαλίζουσα απόχρωση που, συνήθως, προτιμά ο Bob... Ορισμένοι διατείνονται ότι ο Guccione σχεδίασε ο ίδιος το περουκίνι που φορεί, ως ερασιτέχνης ζωγράφος που είναι. Εάν η φήμη αυτή αληθεύει, δεν θέλουμε με τίποτα να σκεπτόμεθα την ποιότητα των ζωγραφικών έργων του άλλοτε κραταιού εκδότη…

6 comments:

o grizomallis said...

Φέικ μαλλιά και φάτσα παραμορφωμένη από το τσίτωμα.

Ο τύπος είναι σαν το κοντινό(τατο) μέλλον του Μίκι Ρουρκ.

Πού πάει το αντρικό γένος; Πληθαίνουν γεωμετρικά οι βαψομαλλιάδες, οι μπερουκάκηδες και οι τσιτωμένοι.
Πάλι καλά που τουλάχιστον οι μπάτσοι μας είναι άντρες. Το αποδεικνύουν δε συχνά εις το πεδίον της δόξης. Άξιοι.

Όχι όλοι πάντως: Θυμάμαι μπάτσο πατέρα παλιάς φίλης, ήδη στα τέλη της δεκαετίας του '80 να τα βάφει με μανία. Ήταν φλώρος. Ούτε μια σφαλιάρα δες της έριχνε -όπως θα καταλάβαινε ότι χρειαζόταν αν με ρώταγε. Αλλά αντιδημοκρατικώς με περιφρονούσε -ήταν δημοκράτης όπου τον συνέφερε, ο βαψομαλλιάκας.

Να όμως που η νέα μπατσική γενιά, ως αναγεννημένος Φοίνιξ, σταδιακώς επανασυνδέεται με τα αρρενωπά ιδεώδη της Επανάστασεως. Καθότι οι αξίες δεν πεθαίνουν, μόνο λίγον καιρό ξαποσταίνουν.

Anonymous said...

Pragati etsi einai opos ta lete. Na poume episis oti tous anagostes tou Penthouse tous anagnorizes apo tous kalous sta xeria...

Anonymous said...

Σωστή ανάλυση> Η προρνογραφία έχει δαιμονοποιηθεί> Όλοι μας απέναντι στην πορνογραφία έχουμε μια στάση αμφιλεγόμενη> Μας αρέσει αλλά ντρεπόμαστε γι αυτό> Είναι δυστυχώς αποτέλεσμα της υπερσυντηρητικής διαπαιδαγώγησής μας>>

Anonymous said...

ΠΑΛΙΑ, ΝΟΜΙΖΩ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 01, ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΑΡΘΡΟ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΚΑΛΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ, ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ, ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ.

Anonymous said...

ΦΡΙΚΗ Ο ΕΚΔΟΤΗΣ.
ΘΕΑΜΑ ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ...

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Οντως συναρπαστικός ο χώρος που κινείται το ποστ ο οποίος μας έχει χαρίσει μεγάλες περσόνες όπως ο εν θέματι, ο Hugh (ένας είναι ο Hugh), ο Larry Flynt με το αξεπέραστο Hustler του και φυσικά οι "δικοί" μας Κωστόπουλος, Αναστασιάδης κλπ - με τα hair plugs του πρώτου ελπίζω να ασχοληθούμε στο εγγύς μέλλον.

Οπως ορθώς ισχυρίζεσθε, η (άκακη, κακή μόνο γιά τους δυστυχείς και ερωτικά στερημένους ηθικολόγους) πορνογραφία δύναται να λάβει την μορφή σκουπιδιών a la Guccione, τα οπόια ασφαλώς δεν είναι καινούργιο φρούτο (προς επίρρωσιν), ή αριστουργημάτων όπως το εικονιζόμενον L'Origine Du Monde του Gustave Courbet.

Τα ανωτέρω φρονώ ότι αποτελούν τρανή απόδειξη ότι ο ερωτισμός (και συνεπώς η πορνογραφία) από την λούμπεν/κιτς έως την υψηλή μορφή τους αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της υπάρξεώς μας και ας ρίχνουν ιερεμιάδες οι γραφικοί πουριτανοηθικολόγοι. Εξ άλλου, δεν πρέπει να αμελούμε ότι κατά τα πρόσφατα επεισόδια λεηλατήθηκε ένα φαρμακείο στο κέντρο των Αθηνών αποψιλούμενον μόνον από τα αποθέματα viagra που διατηρούσε - προφανώς προς ανύψωσιν της λίμπιντο της επαναστάσεως.

Κλείνω αυτό το σχοινοτενές σχόλιο με ένα εδάφιο του αγαπημένου μου Μαρκησίου De Sade (με την ελληνικήν του μετάφραση γιά τους μη γαλλομαθείς):

"La nature n'a cree les hommes que pour qu'ils s'amusent de tout sur la terre; c'est sa plus chere loi ce sera toujours celle de mon coeur. Tant pis pour les victimes, il en faut; tout se detruirait dans l'univers, sans les lois profondes de l'equilibre. Ce n'est que par des forfaits que la nature se maintient et reconquiert les droits que lui enleve la vertu. Nous lui obeissons donc en nous livrant au mal; notre resistance est le seul crime qu'elle ne doive jamais nous pardonner."

"Η φύση δεν έχει δημιουργήσει τους ανθρώπους παρά μόνον γιά να διασκεδάζουν επί πάντων στην γη, είναι ο πιό ακριβός της νόμος και θα είναι πάντα ο νόμος της καρδιάς μου. Κρίμα για τα θύματα, είναι απαραίτητα, τα πάντα θα καταστραφούν στο σύμπαν χωρίς τους βαθείς νόμους της ισορροπίας. Η φύσις διατηρείται και επανακτά τα δικαιώματα που της αφαιρούν την αρετή μόνον διά της καταπτώσεως. Την υπακούμε συνεπώς παραδιδόμενοι στο κακό, η αντίστασή μας είναι το μόνο έγκλημα που οφείλει να μην μας συγχωρήσει ποτέ."