Monday, December 15, 2008

Sir Terry Wogan: το ραδιοτηλεοπτικό βάψιμο



O Sir Terry Wogan αποτελεί, αναμφίβολα, μια εμβληματική μορφή της βρετανικής TV αλλά και του ραδιοφώνου, αφού μετρά, αισίως, περί τα 40 χρόνια αδιασάλευτης τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής παρουσίας, χαρακτηριζόμενος ως «εθνικός θησαυρός» του βρετανικού ραδιοτηλεοπτικού χώρου. Jackpot, Late Night Extra, Breakfast Show, Wogan, Wake Up to Wogan, Wogan Now and Then είναι μερικές μόνο από τις μεγάλες επαγγελματικές στιγμές του δημοφιλούς εκπροσώπου της βρετανικής μαζικής κουλτούρας. Πιο γνωστός, όμως, είναι ως ο «Mr Eurovision» του BBC, αφού τυγχάνει ο «θεσμικός» παρουσιαστής του πανευρωπαϊκού αυτού ελαφρού υπερθεάματος (που τόσο συγκινεί το ελληνικό κοινό) εδώ και δεκαετίες. Αποτελεί, επίσης, ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα στελέχη στην ιστορία του διάσημου ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού, ενώ έχει γίνει γνωστός για τα αμφιλεγόμενα, πιπεράτα και σκωπτικά του σχόλια, στην γραμμή της μεγάλης βρετανικής παράδοσης (και σε αντίθεση με τα ισχύοντα εν Ελλάδι, όπου το ανελέητο γλείψιμο και ο κομφορμισμός αποτελούν το κανόνα, παντού και πάντα…). Για χάρη του ελληνικού κοινού, που μάλλον δεν γνωρίζει την εμβέλεια του ανδρός (αφού ο Sir Terry δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός εκτός Γηραιάς Αλβιώνος), θα τολμούσαμε να τον παρομοιάσουμε, φέρνοντας την ανάλυση στο ελληνικό πλαίσιο και πάντοτε τηρουμένων των αναλογιών, με τον αείμνηστο Άλκη Στέα (όχι στο τόσο νερόβραστο βέβαια…), ο οποίος, με την ευγενή και χαριτωμένη παρουσία του, μεγάλωσε γενεές ελληνοπαίδων (καρναβάλι Πάτρας, «Αν έχεις τύχη διάβαινε» και τα σχετικά…). Το κύριο χαρακτηριστικό του Sir Terry, σε ό,τι αφορά την εξωτερική του εμφάνιση, είναι τα τουλάχιστον περίεργα μαλλιά του... Το θέμα της παράδοξης κόμης του δημοφιλούς παρουσιαστού έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιπαραθέσεων σε βρετανικό λαό και Τύπο. «Τι συμβαίνει με τα μαλλιά του Sir Terry;» είναι το ερώτημα που έρχεται ξανά και ξανά στα χείλη των βρετανών πολιτών, ενώ απολαμβάνουν το earl grey τους στις 4pm με συνοδεία σάντουιτς-αγγουράκι. Επίσημη απάντηση, παρά το οφθαλμοφανές του πράγματος, δεν φαίνεται να υπάρχει. Η εικόνα, ωστόσο, μιλά από μόνη της, αφού η συγκριτική επί της εμφανίσεως ανάλυση του Sir Terry, στο τότε και το τώρα, δίνει μιαν τόσο αποστομωτική απάντηση, όσο καμιά επίσημη δήλωση δεν είναι ικανή να δώσει. Σίγουρα, το λοιπόν, κάτι τρέχει με τα μαλλιά του δημοφιλούς παρουσιαστού, αλλά τί ακριβώς; Πολλοί ισχυρίζονται ότι εδώ έχουμε την περίπτωση περούκας ή, έστω, περουκινίου. Άλλοι, πάλι, ομιλούν περί βαφής. Έχοντας το προνόμιο να έχουμε καμαρώσει το περί ου ο λόγος celebrity εκ του σύνεγγυς και αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των σχετικών ερωτημάτων αλλά και των περιστάσεων, τολμούμε να πάρουμε θέση: νομίζουμε ότι πρόκειται περί βαφής! (Έτσι, απ' αυτή την άποψη, ορθότερο θα ήταν να τον παρομοιάσουμε όχι τόσο με τον Άλκη Στέα, όσο με τον γνωστό βαψομαλλιά κονφερασιέ Κώστα Βενετσάνο...).

  πριν                                                μετά
Μόλις προ ολίγων ημερών, ο Sir Terry έφερε εαυτόν στο επίκεντρο της δημοσιότητος (αναγκάζοντας και τον ελληνικό Τύπο να ασχοληθεί με το θέμα), όταν πρόεβη σε μια συγκλονιστική δήλωση, πληγώνοντας βάναυσα όλους τους πιστούς οπαδούς του, οπότε και το καταπέτασμα του τηλεοπτικού Ναού εσχίσθη: αποχωρεί, μετά από πολυετή παρουσία στο σχετικό μετερίζι, από την παρουσίαση του γιουροβιζιονικού διαγωνισμού, δηλώνοντας, μάλιστα, επί τούτου: «Πρέπει να είσαι κουφός, μουγγός και τυφλός για να μην συνειδητοποιείς την κατρακύλα του διαγωνισμού, από τότε που άρχισαν να ψηφίζουν οι χώρες του ανατολικού μπλοκ». Δεν ξέρουμε για κουφός και μουγγός, αλλά εκείνο που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι ότι, αναμφιβόλως, πρέπει να είσαι πράγματι τυφλός για να ανέχεσαι ένα τόσο κακοβαμμένο και πλουμιστό μαλλί, όπως αυτό που κοσμεί την κάρα του Sir Terry Wogan

40 comments:

Anonymous said...

ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΕΛΑ ΟΤΙ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΕΡΟΥΚΙΝΙ. ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΕΤΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΡΙΧΝΕΤΕ ΦΩΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ..

o grizomallis said...

Αγαπητέ Βαψομαλλιά, με όλο το θάρρος, υπάρχει κάτι ακόμα πιο γελοίο από τις βαφές και τις μπερούκες:
το να είσαι Άγγλος... Sir,
ιππότης της βασιλικής ποταπότητος.

V. said...

Αγαπητέ Γκριζομάλλη, ειρωνικά το γράφω. Άλλωστε, εδώ δεν γράφω επαινετικά - μάλλον γελοιοποιητικά... Στόχος μου η καρικατούρα. Πάντως, για τους Άγγλους, γενικά μιλώντας, έχω πολύ θετική γνώμη, γνωρίζοντας, βέβαια, ότι δεν αρέσουν σχεδόν καθόλου στους περισσότερους έλληνες. Οι Άγγλοι έχουν -νομίζω - αρκετά μειονεκτήματα και πάρα πολλά πλεονεκτήματα. Στους έλληνες δεν αρέσουν γιατί τους θεωρούν ψυχρούς, reserved - ωστόσο είναι ένα πολύ έντιμος λαός, κλειστοί μεν, αλλά πιστοί και σοβαροί στις φιλίες, όταν αποφασίσουν να σου ανοιχτούν, με εκπληκτική αίσθηση του (εγκεφαλικού) χιούμορ και της ειρωνείας (σε διαταξικό, μάλιστα, επίπεδο), με έναν εκπληκτικό συνδυασμό σεβασμού προς το παρελθόν και, ταυτόχρονα, προσήλωσης στην προόδο, υγιή επιφύλαξη (για να μην πω απέχθεια) προς τις ιδεολογίες και τις ατέλειωτες θεωρητικολογίες στην μεγάλη παράδοση του εμπειρισμού κλπ. Προσωπικά, είμαι και υπέρ του nobility και των τίτλων (υπό σοβαρές, όμως, προϋποθέσεις, που δεν μπορώ τώρα να αναλύσω εδώ), αλλά όχι στην εντελώς φαιδρή, "δημοκρατική" εκδοχή τους, όπου τίτλους παίρνουν με το κιλό, όχι όσοι έχουν να επιδείξουν σοβαρό έργο υπέρ του κοινού καλού και της προόδου (χωρίς εισαγωγικά)- κάτι που θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως μοντέλο για τους υπόλοιπους - αλλά τηλεοπτικοί παρουσιαστές της δεκάρας σαν τον "Sir Terry", προπονητές, μόδιστροι κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο...

Anonymous said...

o Wogan πιστεύω ότι είναι ένα είδος Ανδρέα Μικρούτσικου. χωρίς τέλος συζήτηση για το τίποτα και όλο εξυπνάδες, όπως ακριβώς και ο βαψομαλιάς Μικρούτσικος.

Anonymous said...

nomizw oti exei arnithei oti foraei perouka otan ton katigorousan oti eixe 2-3 me diaforetiko mikos kai tis forouse analogws.

o grizomallis said...

Μη χολοσκάτε, Μαιτρ, άλλωστε -μιλώντας απολύτως σοβαρά- φρονώ ότι θα έπρεπε να σας απομενηθεί βαρύτιμον μετάλλιον μετά Τίτλου δια το κοινωνικόν σας έργον εις το παρόν ιστολόγιον.

Ελπίζοντας, πάντως, ότι δεν θα πρόκειται περί τίτλου βρετανικής ή άλλης κορωνοσκεπούς υψηλότητος,

διατελώ ειλικρινώς υμέτερος.

MUSIC THROUGH THE YEARS said...

ΕΑΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΑΝΑ ΣΧΟΛΙΟ:ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΦΙΛΙΕΣ ΤΙΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.ΑΣ ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.ΕΧΩ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΙ ΚΑΝΩ.ΙΣΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΣΕΚΑΡΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ:ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΣΠΡΟΣΙΤΟΙ.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ:ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΞΑΝΘΕΣ!!!!!!!!!! ΠΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙ.ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ:Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΑΠΟ ΤΟ 1960 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΥΡΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ.ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΟ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ

Anonymous said...

Symfono se genikes grammes me to parapano sxolio gia tous agglous.

Ton sigkekrimeno kirio den ton ksero alla me tin anafora ston Alki Stea mas thimisate to gnosto "Eytixite!" me to opoio ekline panta tis ekpompes tou. Alles, pio eygenikes epoxes ekeines..

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Αγαπητέ Βαψομμαλιά, ευχαριστώ πολύ που εισηκούσθη το αίτημά μου σε προηγούμενη ανάρτηση και ένας Τιτάν του domestic entertainment του βεληνεκούς του (Ιρλανδού την καταγωγή) Sir Terry συμπεριελήφθη στας χρυσάς δέλτους του παρόντος ιστολογίου.

Οποιος δεν έχει δεί Sir Terry να μεταδίδει διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision απλώς χάνει - αξέχαστες έχουν μείνει οι ατάκες του με τα εκατέρωθεν 12άρια (όχι ουϊσκυ) χωρών που αλληλοευνοούνται γιά εθνικούς ή πολιτικούς λόγους (good god, Greece has done it again, 12 points for Cyprus [as if we didn't expect it] κλπ) με την χαρακτηριστικά βελούδινη μπάσα φωνή του χωρίς ίχνος εξάρσεως, τυπική περίπτωση understatement, τρόπου εκφράσεως των Βρετανών ο οποίος συνίσταται στο να λέγει κανείς πιό λίγα από όσα χρειάζεται, πάντα με σαρκαστική διάθεση και με ύφος νεκροθάφτου, σε αντίθεση με το πολυλογάδικο (και ανυπόφορο)αμερικάνικο ή το μπουφονικό στα όρια του υστερικού μεσογειακό δικό μας (βλ. Λαζόπουλος, Πανούσης κοκ).

Τούτων λεχθέντων, να σημειώσουμε ότι ο θεσμός της Eurovision είναι πρωτίστως ψυχροπολεμικός και οι ρίζες του βρίσκονται στον αγώνα που ξέσπασε μετά την επούλωση των πληγών που άφησε ο β' π.π. όταν το ένα σύστημα παοσπάθησε να επιβληθεί του άλλου (και) στον πολιτισμικό τομέα. Ετσι γεννήθηκε η περίφημη παράδοση του ευρωπαϊκού ελαφρού τραγουδιού η οποία μεταδόθηκε σε όλη την Ευρώπη από τα ερτζιανά με το Voice of America, το Radio Luxemburg κλπ. Η χώρα μας προς στιγμήν επιβιβάστηκε σε αυτό το τραίνο του κοσμοπολιτισμού με την Νανά Μούσχουρη, τον Χατζηδάκι, το φεστιβάλ Αθηνών κλπ - όλα αυτά βέβαια μέχρι την λαίλαπα του 1967 και φυσικά του 1981 η οποία έδωσε την χαριστική βολή και μας επέστρεψε στις βαλκανικές - τουρκομπαρόκ ρίζες μας. Κλασικοί παρουσιαστές της εποχής αυτής γιά τα καθ' ημάς ήταν ο Αλκης Στέας και ο Βενετσάνος αργότερα όπως ορθώς επεσήμανε ο φίλτατος Βαψομαλλιάς. ο Sir Terry ανήκει σε αυτήν την ομάδα ευπατρίδων της μαζικής-λαϊκής διασκεδάσεως και η απόφασή του να απέχει εφεξής από την μετάδοση του διαγωνισμού με σκεπτικό ότι αυτός έγινε εσωτερική υπόθεση των ανατολικοευρωπαίων ασφαλώς τον τιμά (σε αντίθεση με την υστερική δική μας Δάφνη Μπόκοτα).

Συμφωνώ απολύτως με τα όσα ελέχθησαν γιά τον χαρακτήρα των βρετανών, θα συμπλήρωνα με το επίθετο firm διότι θεωρώ ότι αυτό πρωτίστως τους χαρακτηρίζει. Τρανή δε απόδειξις περί του χιούμορ τους είναι ακριβώς ότι δίδουν τίτλους τιμής σε ανθρώπους σαν τον Sir Terry χωρίς ίχνος συμπλέγματος, με όλη την απαραίτητη επισημότητα (και ταυτόχρονη αίσθηση του γελοίου). Παρεμπιπτόντως να πω εδώ ότι συμφωνώ και με την άποψη του κ. Βαψομαλλιά περί υπα΄ρξεως τάξεως ευγενών (όπου αυτή έχει επί αιώνες εγκαθιδρυθεί και λειτουργεί ως κοινωνικός καταλύτης - παράδειγμα η λατρεία που έχουν όλοι - και οι κομμουνιστές - βρετανοί στην βασίλισσά τους). Φυσικά έυκολα αντιλαμβάνεται κανείς το σημείο της απολύτου γελοιοποιήσεως που θα επιτύχουμε αν εισηγηθούμε κάτι τέτοιο εδώ.

V. said...

Επιτέλους, κύριε Σούφρα, ανέμενα την συνεισφορά σου, γιατί με κάτι τέτοια αφιερώματα, όπως στον Sir Terry, πέφτουμε εμπορικώς, ενώ ότι κάνουμε αφιερώματα σε κάτι ελληνικά νούμερα σαν τον Κουράκη και τον Βέλιο τα πληκτρολόγια του ελληνικού κοινού παίρνουν φωτια ("στην κυριολεξία", θα πρόσθεταν οι αγράμματοι δημοσιογράφοι...).

Δεν έχω σε τίποτε να διαφωνήσω - προσυπογράφω, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, όσα αναφέρεις στο έξοχο κείμενό σου. Ίσως, τα σχετικά με την ιστορική επισκόπηση του μουζικάντικου θεσμού χρήζουν σχολιασμού και από την "Σελίδα Φίλων της Μουσικής"... Μια μόνο μικρή επισήμανση: προσωπικώς, δεν θεωρώ τον φαιδρότατο και μπανάλ Λαζόπουλο ως ανήκοντα στην ίδια κατηγορία με τον Πανούση. Μπορεί και ο δεύτερος να έχει παρακμάσει, αλλά νομίζω ότι είναι σε διαφορετική κατηγορία. Πλέον, βέβαια, δεν τον παρακολουθώ - ούτε στο αγγελοπούλειο ραδιόφωνο τον ακούω - αλλά δεν τον θεωρώ ανήκοντα και στην Δ' Εθνική της καλλιτεχνίας (εκεί όπου ανήκει, χωρίς αμφιβολία, ο λαϊκός παλιάτσος - και βαψομαλλιάς, βαψογένης - Λαζόπουλος). Σε ό,τι αφορά την "εναλλακτική" μουσική έκφραση, θα μου επιτρέψετε να προκρίνω την περίπτωση Γεωργίου Πιλάλα...

Εννοείται ότι συμφωνώ απολύτως και με τη "Σελίδα Φίλων της Μουσικής". Να πω, όμως, ότι, μολονότι αγγλόφιλος, δικαιολογώ όλους (σχεδόν) όσοι τους αντιπαθούν. Κατά πρώτον, η κουλτούρα τους είναι δομικά διαφορετική - νομίζω - από την μεσογειακή γενικώς και, οπωσδήποτε, από την ελληνική ειδικώς. Κατά δεύτερον, υπάρχει ουσιαστική άγνοια για τα βαθύτερα χαρακτηριστικά αυτού του λαού. Ακόμη και οι περισσότεροι ελληνάρες φοιτητές που πηγαίνουν στην Αγγλία, "γκετοποιούνται" και φεύγουν χωρίς να έχουν γνωρίσει τον υπέροχο αυτόν λαό (που, πάντως, βρίσκεται και αυτός σε κάποια παρακμή, για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ - δες, ας πούμε, τις προσεγγίσεις Theodore Dalrymple, Roger Scruton κλπ.). Ο πολύς κόσμος γνωρίζει τους άγγλους από τους χούλιγκανς και τους παρακμιακούς χονδρούς τουρίστες. Πόσοι έλληνες γνωρίζουν την άλλη πλευρά του αγγλικού πολιτισμού; Στην Ελλάδα, τα αγγλικά τηλεοπτικά, ας πούμε προϊόντα πάνε άπατα. Ακόμη και πρόσφατα, το αριστουργηματικό, κατά τη γνώμη μου "The Office" (που δεν είναι και "δύσκολο" προϊόν - εννοώ δεν είναι, ας πούμε, Derek Jarman ή Terence Davies) δεν μπόρεσε να επιτύχει εμπορικώς ούτε στοιχειωδώς. Αντθέτως, κάθε είδους ελληνική ή αμερικάνικη μαλακία σαρώνει...

Για όποιον, πάντως, ενδιαφέρεται να γνωρίσει τις (μικρές και μεγάλες) παραξενιές των Εγγλέζων και να ερμηνεύσει την συμπεριφορά τους, υπάρχει το βιβλίο της ανθρωπολόγου Kate Fox "Watching the ENGLISH, the hidden rules of english behaviour", το οποίο αναλύει λεπτομερώς, εναργώς και σε καμιά περίπτωση πληκτικώς, τα χαρακτηριστικά της - συχνά εκκεντρικής, πράγματι, και για τούτο σπουδαίας - αγγλικής συμπεριφοράς...

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Ευχαριστώ πολύ γιά τα εύσημα φίλε Βαψομαλλιά τα οποία φυσικά ανταποδίδω. Ορθή η επισήμανσίς σου ότι το παρόν ιστολόγιο κάνει "νούμερα" (κατά το άθλιο jargon της τουβου) μόνον όταν αναφέρεται σε νούμερα της ημεδαπής, εκεί έγκειται και η αξία του εξ άλλου, επιτρέπει στο ελληνικό (δυστυχώς απαίδευτο στην συντριπτική πλειοψηφία του σε παρόμοια θέματα) κοινό να πλατύνει τους ορίζοντές του και να γνωρίσει μέσα από την διεισδυτική ματιά σου πως αντιλαμβάνονται την γραφικότητα και την εκκεντρικότητα άλλοι λαοί - cultural anthropology με όχημα την βαψομαλλίαση (now, that's a thought).

Τους Λαζόπουλο - Πανούση τους ανέφερα υπό το πρίσμα της μανιέρας και μόνον βρίσκοντας και τους δύο υπερκινητικούς και υστερικούς σε αντιδιαστολή ας πούμε με τον κορυφαίο (και προάγγελο των Monty Python)Peter Cook, πατέρα της βρετανικής ανατρεπτικής κωκωδίας, τον οποίο όποιος επιθυμεί μπορεί να απολαύσει εδώ σε ένα από τα ιστορικά κωμικά ντουέτα του με τον μακαρίτη και σκανδαλωδώς ταλαντούχο Dudley Moore (πριν και αυτός διολισθήσει σε σάχλες τύπου Ten, Arthur κλπ). Εισερχόμενος λίγο στην ουσία, κατ' αρχάς συμφωνώ ότι ναι μεν ο Πανούσης δεν συγκρίνεται με τον εξαχρειωμένο Λαζόπουλο, τα τελευταία όμως χρόνια έχει αμβλυνθεί, επαναλαμβάνεται, και κυρίως το έχει ρίξει στις αρπαχτές, καρικατούρα πλέον του παλιού εαυτού του (βέβαια, καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Mick Jagger το κάνουν, γιατί όχι και ο Τζιμάκος θα μου αντιτείνει κάποιος και θα συμφωνήσω). Πεποίθησίς μου είναι ότι αυτοί οι δύο βολεμένοι λειτουργοί του ελλαδικού εντερτέηνμεντ (παρ' 'ολες τις διαφορές τους σε καλλιτεχνικό επίπεδο) λειτουργούν ως κοινωνικά ανακρούσματα ο μεν Λαζό στους λούμπεν μικροαστούς, ο δε Τζιμάκος στους πιο "ψαγμένους" (αλλά εξ ίσου μικροαστούς) εν είδει "είδες; το είπε και ο Λάκης/Τζιμάκος (συμπληρώνεται κατά το δοκούν)" και ο ευτυχής ακροατής κοιμάται τον ύπνο του δικαίου που ο εκλεκτός του "τα έχωσε" στο σύστημα (του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο μέρος).

Γιά τον Πιλαλί βέβαια το πράγμα αλλάζει, πρόκειται περί ιδιοφυούς δημιουργού, καλλιτέχνου με την απόλυτη σημασία του όρου του οποίου το τάλαντο είναι πολύ μεγάλο γιά να χωρέσει στην φρικτά ακαλλιέργητη αυτή χώρα, αλλά σταματώ εδώ διότι ο καλλιτέχνης με τιμά με την φιλία του επί έτη και ελλοχεύει ο κίνδυνος το σχόλιο αυτό να εκφυλισθεί σε αγιογραφία (όποιος δεν τον είδε στο Κύτταρο προσφάτως έχασε)...

V. said...

Φίλε μου Σούφρα, τι να πει κανείς για τον Peter Cook... Αυτή η πανευφυής και αναρχική/σατιρική (όχι στην γελοία και γραφικά αριστερίστικη εκδοχή της) φλέβα είναι δύσκολο να βρεθεί πια... Αν δει κανείς τι παρακολουθεί ο κόσμος σήμερα, τον πιάνει μελαγχολία... Ο Peter Cook σήμερα μάλλον θα ήταν στα αζήτητα...

Όσο για τα περί Πανούση κλπ. συμφωνώ απολύτως. Μανιέρα στο έπακρο. Μερικές φορές δεν θέλω να εκφράζομαι αρνητικά γι' αυτά τα πράγματα, γιατί με παραπέμπουν σε μίζερη, αριστερίστικη ρητορική προς όποιον "επιτυγχάνει" (με τα κυρίαρχα κριτήρια) και κερδίζει χρήματα - πράγμα όχι απαραιτήτως κακό. Το "χιούμορ" του Πανούση, πάντως, το κρίνω πια πεπαλαιωμένο και κουραστικό, με εύκολα μανιερίστικα λογοπαίγνια κλπ. Όσο για την λειτουργία όλων αυτών των "καταγγελτικών" καλλιτεχνών στο κοινό, συμφωνώ απολύτως ότι είναι έτσι όπως τα γράφεις. Συνήθως, η μαζική αποδοχή και επιτυχία συνοδεύεται από (ή προϋποθέτει) άμβλυνση του χιούμορ και της ουσιαστικής, ρηξικέλευθης κριτικής. Και, εν τέλει, λειτουργούν απλώς εκτονωτικά και καθησυχαστικά για το κοινό.

Εμείς, πάντως, επί των επάλξεων. Sir Terry Wogan και ξερό ψωμί...

MUSIC THROUGH THE YEARS said...

ME AΦΟΡΜΗ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΕΡΙ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΞΕΚΙΝΩ ΑΠΟΨΕ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ.ΑΠΟ ΤΟΝ ΕLGAR ΚΑΙ ΤΟΝ HOLST ΕΩΣ ΤOΥΣ SOFT CELL ΚΑΙ ΤΗΝ DUFFY.

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Μα, φίλε Βαψομαλλιά, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και εγώ απέφυγα στο πρώτο σχόλιό μου να εμβαθύνω...Μακριά από εμένα η μιζερο/αριστερίστικη κριτική περί όσων καλλιτεχνών τα πιάνουν, η μουσική ιστορία βρίθει παραδειγμάτων καλλιτεχνών με άθλιο χαρακτήρα - κανονικά λαμόγια - όπως οι Βάγκνερ, Μπετόβεν και πλείστοι άλλοι...

Ας απολαύσουμε τον θεσμό που ακούει στο όνομα Sir Terry Wogan τώρα και τον ανεπανάληπτο τρόπο με τον οποίο καθήλωνε τα γιουροβιζιονικά πλήθη επί δεκαετίες όπως έλεγα προηγουμένως εδώ, καθώς και μία απερίγραπτη (outrageous) από πάσης απόψεως εμφάνισή του από την μακρινή δεκαετία του '70 που θα έκανε τον Τζων Τίκη να φαντάζει σαν αρσακειάδα μπροστά του, εδώ.

P.S. Το πάθος μου γιά την τέχνη του Peter Cook με υποχρεώνει να επισυνάψω άλλο ένα κλασικό ντουέτο του με τον Dudley Moore εδώ.

V. said...

Ευχαριστούμε τη "Σελίδα Φίλων της Μουσικής" για την άμεση ευαισθητοποίησή της στα θέματα της αγγλικής (ή, ευρύτερα, βρετανικής;) μουσικής...

Ευχαριστούμε αγαπητέ "Σούφρα" για τις αριστουργηματικές παραπομπές. Η σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα είναι ικανή να προκαλέσει κατάθλιψη...

Marwood said...

Για να συνδυάσουμε αγγλική μουσική και βαψομαλλιάδες ΚΒΕ θα πρότεινα να ρίξεις μια ματιά στην περίπτωση του sir Paul McCartney

V. said...

Μα ναι, φυσικά. Βαμμένο μαλλί με "σπασμένο", από τα χρόνια, λαιμό...

Ioanna said...

ti kanete???ola kala???ti nea morfh einai ayth pou sxoliazete?

V. said...

Α! Να και η Ιωάννα... Δεν είναι τίποτε Ιωάννα, ασχολούμεθα με κάτι εγγλέζους... Πρότεινα να πηγαίναμε μ' εσένα, τη Μίνα Ιορδανίδου και τη Μαριάννα Ντούβλη να πούμε χρόνια πολλά στον αυριανιστή δημοσιογράφο Λευτέρη Κανά και μετά βουρ για "Αραπάκια" (νυν "Νεφέλη"). Τελικά, δεν συντονιστήκαμε εγκαίρως, άργησε κι ο Γιάννης με το δελτίο, είχαμε και κάποιες δουλειές, οπότε άλλη φορά... Τώρα που το σκέφτομαι, έπρεπε να πηγαίναμε στον Μυτιληναίο, που, ως Λευτέρης, θα γιόρταζε κι όλας...

Ioanna said...

ΒΑΨΟΜΑΛΛΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΕ ΤΡΙΤΟΔΕΥΤΕΡΑ!ΣΥΝΗΘΩΣ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΜΑΡΙΑΝΤΑ ΠΙΕΡΙΔΗ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΡΚΟΥΡΗ,ΚΕΛΛΥ ΚΕΛΕΚΙΔΟΥ ΦΙΞ ΕΚΕΙ ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΕΛΕΝΑ ΓΚΡΕΚΟΥ ΝΟΤΕΣ LIVE ME TON ΑΛΕΚΟ ΖΑΖΟΠΟΥΛΟ


ΝΑ ΔΕΙΤΕ Κ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

http://www.youtube.com/watch?v=GkShT59kmU0

V. said...

Μα, Ιωάννα, τα "Αραπάκια" δεν είναι "τριτοδεύτερο" - είναι τέταρτο και βάλε... Είσαι μικρή ακόμη και σε δελεάζει η λάμψη. Όχι ότι είναι κακό. Μάλλον φυσικό είναι. Όλα αυτά τα "λαμπερά" νομίζω, όμως, ότι δεν έχουν ουσιαστικό ενδιαφέρον - είναι ίδια και επαναλαμβανόμενα. Το ενδιαφέρον βρίσκεται, νομίζω, αλλού. Όπως, λ.χ. στα "Αραπάκια"...

Marwood said...

Τα αραπάκια ήταν το κέντρο στο οποίο ο ρωχάμης είχε διώξει ολο τον κόσμο το είχε κλειδώσει και είχε βάλει την μπάντα να παίξει 153 φορές το "ασ' τον τρελό στην τρέλα του"?

V. said...

Λες; Θυμάμαι το γεγονός, αλλά δεν θυμάμαι αν αφορά το συγκεκριμένο κατάστημα, το οποίο γνωρίζω επειδή εκει τραγουδά συχνά ο πολύς Γεώργιος Καμπουρίδης (και μετά η Ιωάννα μας μιλά για Ζαζόπουλο...).

Marwood said...

ο κύριος πεβλιβανίδης ή όπως αλλιώς λεγεται, ο κομμουνιστής που γράφει στο μπλογκ μου θυυμάται τις λεπτομέρειες για το γεγονός αυτό, θα του θέσω το ερώτημα να μας πει

Anonymous said...

Problithike to Office stin Ellada; Mipws thimaste se poio kanali; Giati lete oti pige apato;

Eyxaristw

Ioanna said...

geia sas!perasa na pw mia kalhspera!!

Anonymous said...

ΙΩΑΝΝΑ, ΕΙΣΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΠΑΝΕΛΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟ EXTRA3? ΑΝ ΝΑΙ, ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΕΞΥΠΝΗ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΑΥΤΟ. ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.

ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΒΑΨΟΜΑΛΛΙΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΩΘΕΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΝ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ. ΘΑ ΠΑΣ ΠΟΛΥ ΜΠΡΟΣΤΑ.

Anonymous said...

Χαιρετώ την παρέα. Σας παρακολουθώ καθημερινά εδώ και δυο μήνες που σας ανακάλυψα. Θερμά συγχαρητήρια για την ποιότητα του χιούμορ και την ποιότητα και ουσία χωρίς κανένα εισαγωγικό. Το μοναδικό blog που συνδυάζει στο ίδιο κείμενο ή σχόλιο το ίδιο ευρηματικά τον Derek Jarman με τον Γ.Καμπουρίδη. Συνεχίστε έτσι και καλύτερα. Χαιρετισμούς από τη Θεσσαλονίκη (όχι τη συμπρωτεύουσα )

Mr Arkadin

V. said...

Mr Arkadin ευχαριστούμε για τα κομπλιμέντα. Η "ποιότητα" παράγεται κυρίως από την ποιότητα των σχολιογράφων και των σχολίων (και δεν το λέω, πραγματικά, από σεμνότητα)...

Το " the office" προβλήθηκε στο ΣΚΑΙ και μάλιστα, απ' όσο θυμάμαι, σε ώρες που βλέπουν τηλεόραση οι βρυκόλακες... Δεν είχε τηλεθέαση, αν και σκιαγραφούσε εναργώς την αφόρητη γελοιότητα του περιβάλλοντος "γραφείο" και τη φρίκη της μισθωτής εργασίας, στο πλαίσιο της οποίας τόσοι και τόσοι συνάνθρωποί μας είναι αναγκασμένοι να ανέχονται καραγκιόζηδες συναδέλφους και προϊσταμένους.

Ιωάννα τα σέβη μου. Καλά έκανες και μας χάρισες την καλησπέρα σου. Έγραψα και στον Γιάννη με την παραίνεση να σε εντοπίσει αύριο και να σε συμπεριλάβει στο ρεπορτάζ "Βαλαωρίτου". Να αποκαλύψουμε, επίσης, στο κοινό σου ότι ετοιμάζουμε μεγάλη, βαρυσήμαντη συνέντευξή σου, στην οποία θα πάρεις θέση στα ζητήματα μαλλιών, ανδρών κλπ, ενώ θα αξιολογήσεις - με τη μοναδική σου, έγκυρη κρίση - διάφορους επωνύμους. Η κοινή γνώμη καίγεται να μάθει την άποψή σου πάνω σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων και εσύ θα έλθεις να σβήσεις αυτή τη φωτιά με τις απαντήσεις σου...

Anonymous said...

F is for Fake:
Αν δε με απατά η μνήμη μου ο Σκάι πρέπει να έχει προβάλει και μια εξίσου εξαιρετική βρετανική σειρά το Hustle κι αυτό μετά τα μεσάνυχτα.Αναζητήστε το αξίζει τον κόπο. Επίσης όποιος έχει χρόνο και όρεξη μπορεί να τσεκάρει επίσης τα Dexter, The Wire (με συν σεναριογράφο τον G.Pelekanos. Πραγματική τέχνη και κινηματογραφικά χαρακτηριστικά 100 %.

Mr Arkadin

Ioanna said...

ΤΩΡΑ ΗΡΘΑ ΝΑ ΠΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!ΒΑΨΟΜΑΛΛΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΕΙΤΕ ΤΟ ΓΡΑΨΟΥΝ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΛΙΓΟ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ... ΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΟΥΝ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΕΣ ΤΥΠΟΥ ΜΑΙΡΟΥΛΑ ΣΟΥΛΑ ΚΟΥΛΑ ΜΟΥΛΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΚΕΙ....

ΣΑΣ ΦΙΛΩ

Υ.Γ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΛΙΓΟ ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΑ ΛΕΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΟΠΩΣ Η ΜΑΛΑΜΩ!!ΧΙΧΙΧΙ

Marwood said...

Update για Ρωχάμη/Αραπάκια: Δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω ότι επρόκειτο για το κέντρο Αραπάκια, σε κάθε περίπτωση ο Ρωχάμης εκκένωσε το μαγαζί, παρέμεινε μόνο αυτός η συμμορία του η ορχήστρα και οι τραγουδιστές, τους οποίους και διήυθυνε δίκην von karajan χρησιμοποιόντας ως μπαγκέτες 2 περίστροφα, εξαναγκάζοντάς τους να παίξουν περίπου 170 φορές το άσμα Ασ' τον τρελό στην τρέλα του. Ελπίζω να βοήθησα.

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Επιβεβαιώνω ότι το κέντρο στο οποίο ο γραφικός (και συμπαθέστατος) Ρωχάμης προέβη σε αυτήν την τόσο πρωτότυπη διεύθυνση ορχήστρας* ήταν τα θρυλικά "Αραπάκια"...

*Πανομοιότυπη συμπεριφορά έχει επανειλημμένως επιδείξει και ο μουσικός παραγωγός Phil Spector, βλ. σχόλιό μου στην σχετική ανάρτηση του παρόντος ιστολογίου.

Επί τη ευκαιρία συστήνω ενθέρμως το "Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν" του Β. Τζανακάρη (εκδ. Καστανιώτη), πόνημα που διεξοδικώς μελετά και αναλύει το φαινόμενον της ληστοκρατίας στην Ελλάδα (η οποία, ίσως πολλοί εκπλαγούν να μάθουν ότι διήρκησε μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνος) φαινόμενο βαθειά ριζωμένο στον ψυχισμό της ελληνικής υπαίθρου με σύγχρονους εκφραστές τους απανταχού Ρωχάμηδες, Παλαιοκωσταίους κλπ.

Να χαιρετίσω και εγώ με την σειρά μου την χαριεστάτη Ιωάννα καλωσορίζοντάς την στην παρέα μας, είμεθα όλοι εν αναμονή των οξυδρεκών σχολίων της αφορώντα τα εν ελλάδι τεκατινόμενα (sic).

Οσαν αφορά δε τις τηλεοπτικές σειρές βρετανικής προελεύσεως, ας μου επιτραπεί να συστήσω με την σειρά μου την σειρά Poirot έναν πραγματικό τηλεοπτικό ογκόλιθο, με τον κατά γενική ομολογία ανυπέρβλητο David Suchet στον ομώνυμο ρόλο του μυστακοφόρου (και βαψομαλλιά) επιθεωρητού - δημιουργήματος της Agatha Christie (η μόνη μυθιστορηματική φιγούρα της οποίας ο θάνατος έτυχε μνείας στο obituary των New York Times ), σειρά που "τρέχει" επί εικοσαετία στην αγγλική τηλεόραση με τεράστια επιτυχία, η οποία θα λειτουργήσει στο ελληνικό κοινό εν είδει britishness 101.

V. said...

Συμφωνώ με όλες τις προτεινόμενες βρετανικές σειρές. Επειδή, κατά σύμπτωση, έχω μια κάποια μανία με αυτές τις σειρές και τυγχάνω ευτυχής συλλέκτης εκατοντάδων (τόσο σε DVD, όσο ακόμη και σε VHS, για κάποιες που δεν έχουν βγει σε DVD), να πω ότι ο κατάλογος εξαιρετικών τηλεοπτικών σειρών βρετανικής παραγωγής είναι ατελείωτος, τόσο σε ό,τι αφορά παλαιές (όπως, π.χ., The Prisoner, Strange Report) όσο και νέες (όπως, π.χ. Monarch of the Glen, Inspector Morse κλπ.). Θα κάνω, όμως, μία εξαίρεση για να συστήσω τρεις, κατά τη γνώμη μου κορυφαίες (έχουν παιχτεί όλες παλιά και στην Ελλάδα).

1. Thriller (του Brian Clemens). Σύμφωνα με τα γούστα μου, μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών στον χώρο του μυστηρίου. Αγγλικές εκκεντρικές συμπεριφορές, μουντάδα, βρετανική εξοχή κλπ. Όλοι οι αγγλόφιλοι λατρεύουμε αυτή τη σειρά αυτοτελών επεισοδίων, η οποία έχει κυκλοφορήσει, εδώ και περίπου δύο χρόνια, - επιτέλους - ολόκληρη σε DVD.

2. Armchair Thriller. Πιο σπάνια σειρά από την παραπάνω - πολλά επεισόδια τα θεωρούσαν χαμένα. Κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό η κασετίνα με όλα τα επεισόδια. Σε σχέση με τα επί μέρους χαρακτηριστικά της, ισχύει ό,τι και με το Thriller.

3. Και κλείνω με ένα πραγματικό αριστούργημα: Public Eye!. Οι ιστορίες του ιδιωτικού ντετέκτιβ Frank Marker με τον εξαιρετικό Alfred Burke. Ιστορίες περισσότερο "ψυχολογικές", επικεντρωμένες στην ανθρώπινη φύση των ανθρώπων και στον loser ήρωα της σειράς. Χαμηλοί τόνοι, μελαγχολία, understatement και ένα υπέροχο "τζαζ" σήμα που έχει μείνει στην ιστορία. Ούτε πιστολίδια, ούτε μαγκιές, ούτε αντριλίκια. Πραγματικό αριστούργημα. Δυστυχώς, δεν έχουν διασωθεί όλα τα επεισόδια, όλων των ετών, ωστόσο κυκλοφορούν σε DVD σειρές δύο ετών.

Μια ειδική αναφορά, για τον αγαπητό κ. Σούφρα, ως λάτρη της jazz. Η σειρά The Beiderbecke Trilogy είναι πλημμυρισμένη στην jazz μουσική, ενώ συνοδεύεται από ένα ειδικό CD με μοναδικές στιγμές από Frank Ricotti και Kenny Baker...

Κράτησα για το τέλος κάτι για όποιον επιθυμεί να απολαύσει τους εγγλέζους ως καρικατούρα. Το ανυπέρβλητο Jeeves and Wooster (με Stephen Fry και Hugh Laurie). Τί να πούμε γι' αυτό το αριστούργημα... Δεν θέλω να σκέφτομαι τις θεαματικότητες της συγκεκριμένης σειράς, εάν σήμερα παιζόταν σε κάποιο ελληνικό κανάλι...

Και μία αναφορά/παράκληση. Τη δεκαετία του '80 είχε παιχτεί και στην Ελλάδα μια αγγλική σειρά γυρισμένη στη Ρόδο από το BBC. Λεγόταν The Dark Side of the Sun και πρωταγωνιστούσε η Μπέτυ Αρβανίτη (μουσική Σταύρος Ξαρχάκος). Η σειρά αυτή δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD, ενώ δεν έχω μπορέσει να την βρω ούτε μέσω φίλων απ'το BBC. Μήπως κανείς τυχαίνει να την έχει κρατήσει σε VHS;

Anonymous said...

mipws thymatai kaneis poioi kallitexnes tagoudousan sta Arapakia, tote me tin periptosi Rwxami;

άμα το λέει η σούφρα σου said...

Αγαπητέ κ. Βαψομαλλιά (ή Professor Dyehair γιά τις ανάγκες αυτής της βρετανοπρεπούς αναρτήσεως) ευχαριστώ πολύ γιά την πρόταση, δεν γνώριζα την Beiderbecke Trilogy, θα την αναζητήσω στο amazon (co.uk εννοείται). Γιά τo Thriller (στην απλή και armchair μορφή του) τι να πρωτοπεί κανείς, έξοχες σειρές με τις οποίες γαλουχηθήκαμε, οι οποίες είναι ακριβώς όπως τις περιγράφεις.

Την σειρά Dark Side of the Sun ομολογώ ότι την αγνοούσα παντελώς, θα προβώ σε έρευνες όμως και θα επανέλθω. (Ισως σημειολογικώς να αναφέρεται στο Dark Side of the Moon των Pink Floyd και στις σχέσεις που είχε αναπτύξει το συγκρότημα με την Ρόδο;)

Γιά τους λάτρεις των spy thrillers ας μου επιτραπεί να προτείνω τις αξεπέραστες παραγωγές του BBC Tinker, Tailοr, Soldier, Spy και Smiley's People, αμφότερα μεταφορές στην μικρή οθόνη των αριστουργημάτων του John le Carré με έναν αξεπέραστο Sir Alec Guinness στον ρόλο του βρετανού αρχικατασκόπου George Smiley και, κάνοντας την αναπόφευκτη μετάβαση στην μεγάλη οθόνη, το The Spy Who Came In From The Cold (επίσης μεταφορά του ομωνύμου έργου του John le Carré) με έναν Richard Burton σε μεγάλη φόρμα και την έξοχη (και δυστυχώς λίγο γνωστή) Claire Bloom.

Κλείνοντας αυτό το σχόλιο/αναφορά και με κίνδυνο να κουράσω, γιά τους λάτρεις του bizzare ανεπιφυλάκτως προτείνω δύο αριστουργήματα της 'αγγλικής' περιόδου του Roman Polanski - τα Cul-De-Sac και Repulsion, αμφότερα (πολύ) μαύρες σάτιρες της δεκαετίας του '60, περιόδου κατά την οποία η Μεγάλη Βρετανία γνώρισε μεγάλη πολιτισμική άνθηση και πραγματοποίησε την μετάβαση προς ένα πιό ανοικτό και ανεκτικό κοινωνικό μοντέλο.

ΥΓ στο προηγούμενο σχόλιό μου έγραψα εκ παραδρομής γιά τον Poirot: "η μόνη μυθιστορηματική φιγούρα της οποίας ο θάνατος έτυχε μνείας στο obituary των New York Times" αντί του ορθού "η μόνη μυθιστορηματική φιγούρα παγκοσμίως της οποίας ο θάνατος έτυχε μνείας στο obituary των New York Times".

V. said...

Αγαπητέ κ. Σούφρα ευχαριστώ.

Χαίρομαι που θυμάσαι τις εκπληκτικές βρετανικές σειρές "Thriller" (στην απλή και την armchair" εκδοχή τους), γιατί με πολλούς που έχω συζητήσει, δυστυχώς, δεν τις θυμούνται... Αμυδρά τις θυμόμουν και εγώ, καθότι πάρα πολύ μικρός τότε (αν και το Thriller προβλήθηκε και τις πρώτες μέρες του MEGA), αλλά θυμάμαι ότι μου είχαν εντυπωθεί και όλα αυτά τα χρόνια της αναζητούσα με μανία. Οπότε καταλαβαίνεις την ικανοποίησή μου, όταν επιτέλους κυκλοφόρησαν. Μέσω αυτών και άλλων αντίστοιχων σειρών, ανέπτυξα την έντονη αγγλοφιλία μου που με ακολουθεί ακόμα - και μάλιστα με αυξητικές τάσεις (αν και η σημερινή Αγγλία...)

Να συστήσω (εκτός του amazon - co.uk, βεβαίως) το play.com, το οποίο έχει συνήθως καλύτερες τιμές (και μάλιστα εάν πετύχεις τα προϊόντα σε προσφορά) καιεντελώς δωρεάν τα μεταφορικά, ενώ είναι και αξιόπιστο. Μόλις πρόσφατα, μάλιστα, επειδή δεν έλαβα εγκαίρως ένα πανάκριβο βιβλίο περί προπαγάνδας που χρειαζόμουν και τους ειδοποίησα, και μολονότι η τιμή του ήταν πάνω από 150 λίρες, μου το ξαναέστειλαν τάχιστα άνευ ουδεμίας αντιρρήσεως. Το ίδιο έχει γίνει, κατά καιρούς, και με προϊόντα μικρής αξίας...

Όσο για τα Tinker, Tailor, Soldier, Spy και Smiley's People είναι, πράγματι, αριστουργήματα (προσωπικά, προτιμώ περισσότερο το πρώτο - έχει και πιο βρετανικό σκηνικό, ενώ το δεύτερο έχει αρκετή ανατολική μιζέρια).

Να κλείσω, λέγοντας ότι Cul-de-Sac Και Repulsion είναι επίσης, και κατά τη γνώμη μου, αριστουργήματα. Ειδικά το πρώτο, το έχω δει πάνω από 20 φορές, μεταξύ άλλων και γιατί στο φίλμ ενυπάρχει το στοιχείο της μόνωσης - πράγμα που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον (και βρετανικό, άλλωστε...). Να θυμίσω και το εξαιρετικό - και μέχρι πρότινος αρκετά σπάνιο - soundtrack του συγκεκριμένου φιλμ του περίφημου Krzysztof Komeda...

Για το Dark Side of the Sun δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες. Προβλήθηκε σίγουρα στο BBC, προβλήθηκε και εδώ τη δεκαετία του '80 - είχε, θυμάμαι μια ατμόσφαιρα μυστηρίου με κάστρα,και εκκεντρικές, ψυχρές αγγλικές φάτσες και συμπεριφορές...

Μια τελευταία αναφορά σε μια ελληνική συνεισφορά στο αγγλικό στυλ μυστηρίου (ναι! έχει γίνει και αυτό...): Land of the Minotaur (Η Μάσκα του Διαβόλου), στο κλίμα των ταινιών της Hammer (ή και της Amicus). Προϊόν του συμπαθητικού "μουστάκια"... Κώστα Καραγιάννη (!!!), με Peter Cushing Και Donald Pleasence παρακαλώ (κυκλοφορεί πλέον και σε DVD)! Η Ελλάς βρίσκεται παντού...

Anonymous said...

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ THE DARK SIDE OF THE SUN ΠΑΝΤΩΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ ΕΙΧΕ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΣΕ ΔΙΣΚΟ ΚΑΙ ΚΑΣΕΤΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Anonymous said...

Συμφωνώ και επαυξάνω για Jeeves and Wooster αλλά και για Tinker, Tailor, Soldier, Spy και Smiley's People τα οποία βρίσκονται πλέον στη συλλογή μου (ας είναι καλά τα torrents).
Από τη μεριά μου να προσθέσω το αγαπημένο μου Only Fools and Horses, με φοβερές ερμηνείες από κορυφαίους κωμικούς, που είναι κάτι σαν τα παιδιά της πιάτσας σε cockney εκδοχή.
Επίσης να αναφέρω την Corrie (καλά μη βαράτε όλοι μαζί), την οποία εγώ πάντως παρακολουθούσα, και είναι (καλώς ή κακώς) το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν θέλω να περιγράψω την "αγγλικότητα".

Marwood said...

RE DARK SIDE OF THE SUN http://www.mjbird.org.uk/Darksun.html